คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : มาฟาไซด์ เมืองปีศาจ?
“ลีน่า….” ออสเรียกหาพี่สาวเสียงสั่น..ขาทั้งสองข้างของเธอในเวลานี้มันช่างก้าวได้ยากเย็น..เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาเธอละสายตาจากพี่สาวโดยที่ไม่รู้เลยว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือใครจงใจให้เป็น
“ไอซีริส..เทพีไอซีริส..” เสียงแหบพร่าของชาวหนุ่มดังขึ้น ออสสะดุ้งสุดตัวก่อนที่จะถอยครูดไปชิดกำแพง
“เอ๋!” เธออุทานเมื่อพบว่าตรงหน้ามีกระจกกรอบดำบานใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่..ดูคุ้นตาเหลือเกิน
ดั่งมนต์สะกด..ออสก้าวช้าๆไปยังกระจกบานนั้นด้วยสายตาที่เลื่อนลอย มือเรียวของเด็กน้อยสัมผัสไอเย็นจากกระจกเงา
“อารอนเทเรีย..ข้าขอเปิดประตู” เธอเอ่ยเสียงเย็น ดวงตาสีดำรัตติกาลหลุบต่ำไปยังกระจกเงาเบื้องหน้า..ฉับพลัน! มือซีดดั่งซากศพได้ดึงเธอผ่านกระจกเข้าไปยังอีกมิติหนึ่ง..มิติที่จะพลิกผันชะตากรรมของเธออย่างสิ้นเชิง..!
…………………………………..
“ออส...” ลีน่าพะว้าพะวงพลางเรียกชื่อน้องสาว
“ยัยปลิง” เอ็ดเวิร์ดเรียกบ้าง เขาใช้ไฟฉายส่องกวาดไปทั่วเชิงบันได แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงา
“ไม่นะ !” สายตาของลีน่าเหลือบไปเห็นสร้อยสีขาวส่องประกายวิบวับใต้แสงจันทร์ ‘ของออสนี่นา’ เธอคิด
“ลีน่า..อะไร” เอ็ดเวิร์ดถามพลางกวาดสายตาไปรอบๆ
“นี่สร้อยของออส...” ร่างบางพูดพลางชูสร้อยคอของน้องสาว น้ำตาปริ่มมาจากขอบตา
“แล้วออสอยู่ไหน” นี่เป็นครั้งแรกที่เอ็ดเวิร์ดยอมเรียกชื่อของออส
“ฉันไม่รู้” ลีน่าร้องไห้โฮ จนเอ็ดเวิร์ดตัดสินใจตามเพื่อนทั้งหมดออกมา
“ใจเย็นๆนะ” เขาปลอบเพื่อนสาว พลางพยุงเธอออกจากตัวคฤหาสน์
.............................................................
ดินแดนที่ถูกปกคลุมด้วยหญ้าสีประหลาดตา ต้นไม้ใหญ่ต่างมีลำต้นสีขาวและใบสีแดงสด ถนนหนทางถูกปูด้วยหินอ่อนสีดำรัตติกาล ผู้คนในชุดแปลกตาต่างเดินกันขวักไขว่ บ้างรีบร้อน บ้างเอื่อยเฉื่อย บ้างหยุดซื้อของ ดูเหมือนชีวิตปกติทั่วๆไป..แต่‘ผู้คน’เรานี้มีชีวิตที่เกินจากคำว่า ‘ชีวิต’
“ท่านลุง..ไปพานางมาแล้วจะได้อะไรเล่า” เสียงชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ
“เอ๊ะ !..นาธาน..เจ้าช่วยหุบปากได้ไหม” เสียงแก่ๆของชายวัยใกล้ฝั่งปราม พลางชำเลืองดวงตาสีน้ำเงินเทามองหญิงสาวที่นอนสลบอยู่บนเตียง
“ข้าล่ะเบื่อ..” นาธานยักไหล่ “ว่าแต่นางก็สวยใช่ย่อยนะท่านลุง” เสียงทะเล้นของเขาปลุกเอาคนที่หลับใหลค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา
“เอ๋! ที่นี่ที่ไหนเนี่ย” เสียงหวานฟังดูแปร่งและแหบพร่า นางยันตัวขึ้นนั่งก่อนจะมองไปรอบๆห้องสีขาวสะอาดตาด้วยความงุนงง
“เมืองมาฟาไซด์” ชายหนุ่มนัยน์ตาสีน้ำตาลแดงยิ้ม พลางรินน้ำชา
“หา..ไม่นะ คือฉันไม่เข้าใจว่าคุณพูดอะไร แต่ ฉันต้องไปหาลีน่า” เธอผลุนผลันลุกจากเตียงตรงไปยังประตูบานใหญ่
“เดี๋ยวสิแม่นาง..” ชายสูงอายุเอ่ยขัด “ชีวิตแม่นางน่ะฝากไว้ที่นี้แล้ว” เขาชี้ไปยังผืนดิน
“อะไรนะ คุณบ้าแน่ๆ” เธอปฏิเสธลั่น แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นร่างกายของตนผ่านกระจก
...ไม่มีเงาในกระจก...
“อะไรกันเนี่ย” เธอพึมพำพลางลูบแขนของตนไปมา
“ข้าว่าเจ้าน่าจะฟังคำอธิบาย” ชายหนุ่มกล่าวเสียงชาพลางเผยมือให้เธอนั่งลง
“เอาล่ะ..” ชายสูงอายุเกริ่น “ข้าพาเจ้ามาจากอีกมิติหนึ่ง..ซึ่งก็คือโลกมนุษย์..ข้าเห็นเจ้ามีความสามารถในการร่ายเวทย์ ซึ่งผิดวิสัยมนุษย์ ที่นี่คือเมืองมาฟาไซด์ เป็นเมืองปีศาจที่ใหญ่ที่สุดของโลกปีศาจ..” เขาเว้นวรรคเพื่อให้หญิงสาวเรียงลำดับเรื่องราว
“แสดงว่าพวกท่านก็คือ...”
“ปีศาจ” ชายหนุ่มตอบอย่างร่าเริง พลางยกชาขึ้นจิบ
“แปลกนะที่เจ้าไม่มีเงาในกระจก..” เขางึมงำอย่างใช้ความคิด
“ส่วนใหญ่พวกที่ไม่มีเงาในกระจกมักเป็นปีศาจเลือดแท้เท่านั้น..ซึ่งตอนนี้มีแค่ 3 ตน” เขาอธิบายต่อเมื่อเห็นว่าร่างบางตรงหน้าเริ่มขมวดคิ้ว
“แสดงว่าพวกท่านก็ไม่ใช่ปีศาจแท้เหรอ” เธอถามด้วยความงุนงง
“ใช่..พ่อของข้าเป็นปีศาจแต่ท่านแม่เป็นมนุษย์” เขาเอ่ยอย่างไม่จริงจัง พลางเหลือบมองแม่หญิงขี้สงสัย
“เจ้าชื่ออะไรล่ะ..ข้านาธาน สแกนดัชต์ ที่นั่งอยู่น่ะท่านลุงของข้าเอง ฟิลลิป” ชายหนุ่มบอกพลางยื่นมือเพื่อทำความรู้จัก
“ฉันออสเทรีย เมติน่า” ออสจับมือของนาธานอย่างเป็นมิตร ฉับพลัน!..ไอเวทย์ดำก็ไหลลงอย่างแรงผ่านมือชายหนุ่ม
“โอ้ย..นี่เจ้า” นาธานสะดุ้งเมื่อได้รับการโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัว
“ฉันขอโทษ..ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” ออสรีบชักมือออก
“ข้าว่าประวัติของเจ้าต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ” ฟิลลิปเอ่ยพลางกถมขมับอย่างใช้ความคิด..
.......................................................................................................
.......................................................................................................
ความคิดเห็น