เจ้าหญิงแวมไพร์ ภาค พันธสัญญามังกร

ลำดับตอนที่ #9 : ชะตากรรมที่คล้ายกัน

บทที่ 8

ชะตากรรมที่คล้ายกัน

ซาดอสเดินมาเรื่อยตามทางในปราสาท จนมาถึงหน้าห้องที่มีหญิงสาวที่เขากระทำผิดไว้อย่างใหญ่หลวง ประตูค่อยๆเลื่อนออก ราชาปีศาจก็เดินเข้าไปอย่างช้าๆ สภาพภายในห้องคือหญิงสาวที่เขาเพิ่งรู้ตัวว่ารักสุดหัวใจนอนหมดเรี่ยวแรงอยู่บนเตียงข้างๆมีวาเลนเทียร์นั่งมองเขาอยู่อย่างแปลกใจ “ท่าน..ซาดอส”

“ลิล่า ผมมาเยี่ยมครับ...”

“แม่ไม่จำเป็นต้องให้คุณมาดูแล ขอโทษนะคะ” วาเลนเทียร์ขัดขึ้นมาทันที สายตาเหยียดหยามส่งไปยังชายหนุ่มซึ่งมีศักดิ์เป็นพ่อเลี้ยง “ลูก...ช่วย...ออกไปก่อน...นะ แม่...ขอร้อง...ล่ะจ๊ะ” สายตาเหยียดหยามกลับกลายเป็นความรู้สึกผ่ายแพ้ทันทีแต่ก็ต้องออกไปจากห้องแต่โดยดี

“ได้คะ ท่านแม่ หนูจะไปก็ได้คะ” ซาดอสยิ้มอย่างผู้ชนะมองดูลูกเลี้ยงออกไปจากห้อง “ลิล่า ผมทำข้าวต้มแบบที่คุณชอบมาด้วยนะครับ แล้วก็นี้มอคค่าน้ำตาลเยอะๆใส่นมข้นด้วย ชอบหรือเปล่าล่ะ” หยิบของที่เขานำมาฝากหญิงสาวออกมาวางบนโต๊ะอาหารสำหรับผู้ป่วย ลิล่าเอื้อมมือไปจับขอบเสื้ออีกฝ่ายเบาๆอย่างอ่อนแรง “เจ้านาย…ล่า…ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะคะ” นิสัยขี้เกรงใจเริ่มออกอาการอีกครั้งเพราะอีกฝ่ายเป็นถึงเจ้านายและมีเจ้าของแล้วด้วย “ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี อ้าปากหน่อยครับ ผมป้อนนะ” ลิล่าอ้าปากเพื่อให้ชายหนุ่มป้อนข้าวต้มอย่างนุ่มนวล “โอ๊ย ร้อน...”

“ผมขอโทษนะครับ หกเลอะเทอะเลย ผมเช็ดให้นะ” ซาดอสหยิบกระดาษข้างๆเตียงมาเช็ดบนเสื้อผู้ป่วยของหญิงสาว บางส่วนเลอะริมฝีปากอิ่มที่เขาเคยสัมผัสอยู่บ่อยครั้งแต่ไม่เคยเห็นคุณค่า มือหนาเช็ดเศษข้าวบนริมฝีปากออกช้าๆ มือของเขาสัมผัสได้ถึงความนุ่มนวล น่าสัมผัสของหญิงผู้งดงามแต่เขาไม่เคยให้หญิงสาวเข้าไปอยู่ในหัวใจ ช่างตรงข้ามกับเธอเสียจริงๆ

ใบหน้าคมเคลื่อนเข้าไปใกล้ใบหน้าแดงระเรื่องเล็กน้อยของหญิงที่มีฐานะไม่ต่างจากนางบำเรอของเขาในวันวาน ริมฝีปากของทั้งสองสัมผัสกันเบาๆ น้ำตาทรยศของลิล่าก็ไหลออกมา ทำไมกันนะ เขามีท่านวีนาอยู่แล้วจะมาทำแบบนี้ทำไมอีก เขาจะเอาอะไรจากเธออีกล่ะ เธอไม่เหลืออะไรให้แล้วนะ ชีวิตทั้งชีวิตของเธอ เธอก็ให้เขาไปหมดแล้ว เขายังไม่พออีกหรอ “ลิล่า ร้องไห้ทำ...” มือซีดเซียวของเธอผลักเขาออกแรงของเธอไม่รู้หายไปไหนหมด ทำไมพอเป็นเขา เธอถึงสู้อะไรไม่ได้เลย “เจ้านาย...ล่าก็...เลิกกับท่านมาตั้ง...นานแล้ว ท่านจะ...เอาอะไร...จากล่าอีกล่ะคะ” ดวงตาคมเบิกกว้างด้วยความแปลกใจ ลิล่าจะเป็นคนนุ่มนวล เขาขออะไรก็ยอมให้หมด แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอปฏิเสธเขา

“ลิล่าฟังผมนะ ผมไม่ได้รักวีนา แต่ผมแค่กลัวเขาเสียความรู้สึกเลยแกล้งคบไปอย่างนั้นเอง ผมขอโทษแต่ที่ผ่านมามันไม่ใช่ผมนะ มันเป็นอีกร่างของผมเท่านั้นเอง ผมกลับมาแล้วนี้ มองผมสิ ล่าไม่รักผมหรอ เชื่อผมสิ” เธอรู่มาตลอดว่ามันเป็นอีกร่างแต่ว่า แล้วมันต่างกันตรงไหน “แล้วอีกร่าง...มันไม่ใช่ท่านหรอคะ...จะปฏิเสธหรือเปล่า...ว่ามันไม่ใช่ท่านในเมื่อ...มันก็เป็นจิตใจของท่านเช่นกัน”

“ผมรักคุณนะล่า ให้โอกาสผมเถอะ” เขาสวมกอดหญิงสาวแน่น หวังอย่างเต็มหัวใจว่าเธอจะให้โอกาสเขากลับมารักเธออีก “ก็ได้คะ ช่างเรื่องนี้เถอะ ล่าหิวแล้ว”

“จริงนะครับ ดีใจจังเลย ผมจะไม่ปล่อยมือจากล่าอีกแล้วล่ะครับ ผมสัญญา” ว่ากันว่าตระกูลเรเรียลรักษาสัญญายิ่งชีวิตแต่สำหรับคนๆนี้ เขาผิดสัญญามาหลายต่อหลายครั้งแล้ว เพราะการให้โอกาสของเธอมันก็ทุกครั้งที่เขาขอนั้นแหละ และทุกครั้งเขาไม่เคยทำได้เลยเธอเคยบอกตัวเองหลายครั้งแล้วแต่ว่าหัวใจก็ถามกลับ เธอต้องการแบบนั้นหรอ เธอต้องการให้เขาหายไปจากชีวิตหรอ นั้นแหละที่เธอแพ้ความรักเพราะเธอยอมไม่ได้ถ้าเขาจะหายไปจากชีวิตเธอถึงแม้ว่าเธอจะต้องเจ็บซ้ำๆก็ตามที “กริ๊งๆๆ” เสียงโทรศัพท์ของดอสดังขึ้น “ฮัลโหล ครับๆ ผมจะไปเดี๋ยวนี้ ล่าผมถูกเรียกไปทำงาน ผมไปก่อนนะครับ รักล่านะครับ” ล่าพยักหน้าเบาๆและส่งรอยยิ้มอ่อนๆไปให้ ถ้าเขาสังเกตดีๆคงเห็นได้ว่าดวงตาของเธอไม่ได้อยากให้เขาไปเลย ดวงตาสีม่วงสวยมองชายหนุ่มอันเป็นที่รักออกไปจากห้อง

คราวนี้ที่เขากลับมายังปราสาทครั้งนี้ในฐานะของรัชทายาทแห่งปีศาจ

“ท่านซาดอส เรเรียล” ทุกคนในห้องประชุมลุกขึ้นยืนให้ความเคารพแก่เขา “เชิญนั่งลงเถิด ท่าน 8 ขุนนาง ข้ายังไม่ใช่ราชา”

“นั้นแหละที่เราจะหยิบยกมาพูดกันในวันนี้” ขุนนางที่นั่งใกล้บัลลังก์ราชามากที่สุดเอ่ยขึ้นมา “ท่านเรฟ ข้ายังอายุไม่ถึง 20 ตามบัญญัติแล้ว อีกประการหนึ่งคือ ข้ายังมิได้แต่งงานกับหญิงใด”

“ข้าคิดว่าบัญญัติบอกไว้ว่า หากรัชทายาทอายุยังไม่ถึง 20 ชรรษาจะยังไม่มีสิทธิ์ในการขึ้นครองบัลลังก์ เว้นแต่ว่าองค์ราชาองค์ก่อนได้สวรรคตลงไปไม่ต่ำกว่า 2 ปี”

“ข้าเพิ่งไปสืบประวัติของ ริเอร่า นางสนมของท่าน นางเป็นเจ้าหญิงรัชทายาทของอาณาจักรมังกร อีกทั้งยังมีกิริยามารยาทดี ถูกฝึกฝนมาตั้งแต่เล็กๆ ไม่เคยมีประวัติเสื่อมเสีย”

“ท่านวีนา ได้ยินมาว่าพระบิดาท่านก็ไม่ชอบนาง ไม่ใช่เชื้อพระวงศ์ของอาณาจักรใดๆ ถึงแม้นางจะมีความดีมากแต่คุณสมบัติอื่นๆไม่ค่อยสู้ดีนัก” ซาดอสยกมือห้ามไม่ให้พูดต่อ เขารู้ว่าสักวันจะต้องเลือกระหว่าง 2 คนนี้ เขารู้ว่าลิล่าดีกว่าทุกอย่างแต่หากเป็นเรื่องของเขา เธอก็ทำทุกอย่างเช่นกันเพียงแต่ไม่ว่าเรื่องที่เขาขอจะเป็นเรื่องเลวร้ายแค่ไหนเธอก็จะทำ เว้นแต่ว่าเรื่องนั้นจะทำให้เขากับเธอต้องเลิกรากัน “เหล่าสภาปีศาจ หม่อมฉันไม่อาจล่วงเกินประชุมลับของพวกท่าน เพียงแต่ว่าข้าขออนุญาตให้องค์ราชินี เรนาเรีย ดรากอน่า ได้เข้าร่วมการประชุมนี้เพคะ” สาวใช้ที่เขาไม่เคยเห็นหน้าเอ่ยขึ้นมาขัดความคิดของชายหนุ่ม “เจ้าเป็นใครกัน ข้าไม่เคยหน้าของเจ้าเลย”

“ข้ามีนามว่า เมอเรน่า ข้าเป็นหญิงรับใช้คนสนิทขององค์ราชินี พระนางได้ทราบว่าพวกท่านจะประชุมกันเรื่องนี้จึงจะขอเข้าร่วมการประชุมด้วยเพคะ” ยังไม่ทันทีใครจะอนุญาต ห้องประชุมก็เปิดออกโดยมีร่างบางของหญิงสาวผู้มีอายุมากกว่า 1,000 ปี เดินมาอย่างงดงามรัศมีแห่งความงดงามแผ่ออกมาทั่วห้องประชุม ทุกคนลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ครั้งนี้ซาดอสย้ายจากตำแหน่งรองไปอยู่บนตำแหน่งสูงสุดในห้องประชุมที่ว่างเว้นตั้งแต่พระราชบิดาสิ้นพระชนม์ องค์ราชินีถอนสายบัวให้กับซาดอสก่อนนั่งลงบนตำแหน่งรองอย่างรู้หน้าที่ “ข้าอยากทราบกันจริง พวกท่านประชุมกันไปถึงไหนแล้ว”

“องค์ราชินี พวกกระหม่อมประชุมถึงเรื่องคู่ครองของท่านซาดอส”

“เพลานี้ ลูกรักของข้านั้นสมควรที่จะกลับไปยังอาณาจักรมังกรและพัฒนาบ้านเมืองได้แล้ว เพราะข้าเห็นความทุกข์ใจของนางมาหลายครั้งแล้วเมื่ออยู่กับท่าน แต่หากท่านซาดอสจะแต่งงานกับลูกข้า ข้าก็ไม่ขัดเคืองเพราะนางคงมีความสุขที่ได้อุทิศตนเพื่อความสุขของท่าน” ราชินีมีใบหน้าและท่าทางการพูดคล้ายกับลิล่ามาก ทำให้รู้สึกคุ้นเคยได้ทั้งที่เวลาผ่านไปไม่นาน “ถ้าหากข้าขอเวลากลับไปคิดสักหน่อยได้หรือไม่” ซาดอสไม่รอช้าที่จะให้ใครห้ามก็เดินออกจากห้องไปทันที หูก็ได้ยินเสียงในห้องประชุมหลังจากที่เขาออกมา “คงให้ท่านซาดอสแต่งงานกับสามัญชนที่องค์ราชาก็ไม่ชอบหน้าไม่ได้หรอก พระองค์คงเสียพระหฤทัยอย่างมากนอนตายตาไม่หลับแน่ๆ” ซาดอสเคยคิดว่าเขารักวีนามากแต่พระบิดาก็ขัดขวางตลอด เวลานี้พระบิดาสิ้นไปแล้ว เหล่าสภาปีศาจก็กลับไม่เลือกวีนาเพียงด้วยเหตุผลแค่เธอเป็นสามัญชนเท่านั้น

หน้าห้องนอนของชายหนุ่มมีกระดาษวางอยู่ข้างๆ “ท่านซาดอสคะ วันนี้ล่าจะออกจากโรงพยาบาลแล้วนะคะ ล่าจะทำอาหารเย็นให้ท่าน ท่านรอล่าก่อนนะคะ” เขายิ้มแย้มออกมาอย่างเอ็นดูในความใสซื่อของหญิงสาวคนนี้ที่ทำเพื่อเขาได้ทุกอย่าง “คทา”

สิ้นเสียงเรียก ชายหนุ่มอีกคนก็ออกมาคุกเข่าอยู่ตรงหน้า “ลบความทรงจำของข้าซะ แล้วส่งข้าไปยังโลกมนุษย์ ร่างของใครก็ได้”

“ขอรับ นายท่าน” ซาดอสหลับตาลงแล้วให้ชายหนุ่มนามว่าคทาร่ายเวทย์แล้วซาดอสก็หายไป

โรงเรียน......................................................(ไม่ขอเอ่ยถึง)เซนต์ฟรังซีสซาเวียร์คอนแวนต์

เวลาเลิกเรียนมีเด็กนักเรียนหลายคนที่จะต้องไปเรียนพิเศษต่อที่ใกล้ๆโรงเรียนเอง เช่นเดียวกัน นภาก็ด้วย เวลาเลิกเรียนเธอมักจะเดินออกมาจากโรงเรียนคนเดียวบางครั้งก็ออกมากับเพื่อนๆที่เรียนพิเศษที่เดียวกัน ร่างสูง ผิวขาวเนียน กิริยาที่คล้ายคลึงกับเด็กชายของเบญญาภา เมื่อมาถึงที่เรียนพิเศษก็พบว่าอีกตั้งนานกว่าจะถึงเวลาเรียน เธอต้องไปเดินเล่นอีกแล้วสิ

นภา หรือ เคียร์ เดินไปตามซอยหน้าโรงเรียนจนมาถึงหน้าโบสถ์ที่ไม่ค่อยมีคน พบความเงียบจนหน้าแปลกใจ “...เคียร์...เคียร์...อยู่ทางนี้...ทางนี้...อยู่ทางนี้...เคียร์...” เสียงปริศนาดังขึ้นด้านในตึกเรียนเก่าของโรงเรียนใกล้เคียงที่ไม่มีคนอยู่แล้ว เพราะอะไรดลใจไม่อาจรู้ได้แต่เธอรู้แค่ว่าเธอเดินเข้าในตึกเรียนร้างนั้น บรรยากาศวังเวง เสียเด็กนักเรียนวิ่งเล่นเบาๆมาจากตึกเรียนฝังตรงข้าม ผู้คนที่เดินผ่านหน้าวัดไปมายังเตือนสติว่าเธอยังอยู่ในสถานที่สาธารณะ ตึกเรียนคอนกรีตเก่าสีขาวหม่น ความมืดจากตัวตึกไม่ได้ทำให้รู้สึกดีเลย กลิ่นของเก่าตลบอบอวนไปทั่ว เธอตามเสียงไปยังชั้นที่ 2 ของตึก ยังห้องเรียนร้าง โต๊ะเก้าอี้ไม้เรียงอย่างมีระเบียบ ใยแมงมุมเกาะตามซอกโต๊ะและเก้าอี้ ประตูปิดตามหลังเธอหลังจากที่เธอเข้ามาจนเธอเริ่มกลัว เสียงดังขึ้นมาจากโต๊ะด้านหลังมุมห้อง จนกระทั่ง บางสิ่งสีทองร่วงหล่นผ่านหน้าเธอตกลงมาแทบเท้าของเคียร์ เธอลังเลจะหยิบมัน แต่พยายามเงยหน้ามองหาช่องทางที่มันควรจะตกลงมาแต่ก็ ในตึกเรียนคอนกรีตที่ร้างมาเกือบ 1 ปีและอยู่ในตัวเมืองยังได้รับการดูแลอยู่บ้างคงไม่มีร่องหรือช่องที่พอที่จะให้สิ่งนี้หล่นลงมาได้หรอก แต่ถึงจะมีแล้วอะไรที่ทำให้มันตกลงมาในเมื่อตึกนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว

สร้อยคอรูปนกกำลังกางปีก แถบขนของนกมีสีทองสายสร้อยเป็นผ้าสีดำ ดูแล้วน่าจะหาซื้อได้ทั่วๆไปตามเทศกาลต่างๆ เธอยังคงมองดูที่ใต้โต๊ะที่เสียปริศนานำทางเธอมา พบสมุดไดอารี่สีน้ำเงิน ข้างๆมีข้อความสลักไว้บนโต๊ะ “เก็บมันไว้ สร้อยนั้นจะช่วยเธอ อ่านทุกหน้าในสมุดนี้ อย่าสงสัยว่าฉันเป็นใคร S.D.”

เคียร์กำลังสงสัยแต่ว่าเมื่อเธอดูนาฬิกาพบว่าใกล้ได้เวลาเรียนแล้ว เธอรีบเก็บสมุดแล้ววิ่งออกไปด้วยความเร็วโดยไม่รู้เลยว่ามีร่างสีดำปรากฏขึ้นด้านหลังโต๊ะที่เธอเพิ่งเอาของๆเขาไปจากมัน