เจ้าหญิงแวมไพร์ ภาค พันธสัญญามังกร

ลำดับตอนที่ #6 : ป่วย

บทที่ 6

ป่วย

ระหว่าทางนั้นที่เทียร์เดินทางมาหาแม่หน้าประตูหินเก่าของปราสาทปีศาจมีร่างสีม่วงนอนราบสลบไสลอยู่บนพื้นหินอ่อนเย็นเฉียบ “แม่ๆ แม่เป็นอะไร ช่วยด้วยคะ มีใครอยู่แถวนี้บ้างหรือเปล่า”

“ใครมีอะไรหรอ แม่...” แม่หรอ ไม่ใช่ ไม่ๆ “ข้าจะพาท่านแม่ไปนอนพักก่อน เจ้าจะตามมาก็ได้” ชายหนุ่มปริศนาที่เดินมาอุ้มลิล่าเข้าไปในปราสาทส่วนพักอาศัยราชวงศ์ ห้องของท่านแม่ ช่างสมกับท่านจริงๆ กลิ่นลิลลี่และสีขาวของมันประดับประดาขับความงามขาวผ่องของหญิงสาวให้เด่นชัด ชายหนุ่มวางร่างของหญิงสาวผู้เป็นแม่ลงอย่างทะนุถนอมพร้อมดูแลอย่างดี “ขอโทษนะคะ คุณเป็นใคร”

“ท่านชายไดม่อน เรเรียล ข้าเป็นบุตรชายของอดีตรัชทายาทซารอน เรเรียลกับนางสนมคนสนิทขององค์รัชทายาทปัจจุบันนางนี้ เจ้าล่ะ เป็นใคร”

“วาเลนเทียร์ ทาเรีย บารอนเนสลำดับที่ 25 อาณาจักรพิเศษเขตปกครองมนุษย์ ร่างแปลงของเจเวลล่า เรเรียล พี่สาวของท่าน” ดวงตาสีทองเบิกกว้าง พี่สาวสีเงินฟ้า น้องชายสีทองส้ม ตัดกันจริงๆทั้งๆที่เป็นฝาแฝดกันแท้ๆนอกจากภายนอกก็ไม่มีอะไรต่างกันเลยนิสัยคล้ายกันมาก ต่างกันเพียงนิสัยธรรมชาติของเพศเท่านั้น นอกจากนั้นเวลาตื่นและนอนก็เหมือนกันบ้างครั้งเมื่ออีกฝ่ายอยู่ในอันตรายก็ทราบดีเช่นครั้งนี้... “เกิดอะไรขึ้นกับเจเว่ล”

“ท่านทราบหรือ น่าประหลาดใจ”

“ข้ารู้ว่าพี่สาวข้าอยู่ในอันตราย พี่สาวข้าติดความขี้โรคมาจากแม่ดังนั้นถ้าไม่ใช่ที่ปกติพี่จะไม่สามารถอยู่ได้นานนักหรอก”

“งั้นข้าต้องการให้ท่านทราบไว้ ท่านพี่ของท่านถูกคาเซลค่อนจับตัวไปถึงพวกนั้นเป็นแค่ระดับต้นแต่ที่คุมขังของพวกเขาไม่ได้ดีเลย คิดว่าเขาคงจับเจเว่ลไปอยู่ในที่ๆค่อนข้างรัดกุมเพราะความผิดร้ายแรง”

“เรื่องเว่ลไว้ก่อนเถอะ แม่ของข้าต้องการการดูแลอย่างใกล้ชิด คืนนี้ข้าขอคุยด้วยหน่อยที่ห้องของข้า” ดวงตาสีทองเบิกกว้าง การเข้าไปในห้องเจ้าชายนั้นไม่ใช่ความคิดที่ดีเลย “ไดม่อน!!!!”

“ทำไมหรือ บารอนเนสอย่างเจ้ากล้าขัดคำสั่งของเจ้าชายหรอกล้ามากนี้ 2 ทุ่ม ถ้าเจ้าไม่ไปข้าจะ จับเจ้าขังไว้ในห้องข้าตลอดวันกับข้า 2 คน คิดดูนะว่าผู้ชายทุกคนย่อมมีความปรารถนาในความใคร่เจ้าจะยอมเสี่ยงหรอ” ปากดีเหมือนพี่สาวไม่มีผิด เทียร์คิดอย่างหุงหงิดแล้วหันกลับไปมองแม่ของตนต่อ “ข้าจะไปตอนนี้ท่านจะไปทำงานหรืออะไรก็เชิญท่านเถอะ ข้าจะดูแลแม่” เจ้าชายหนุ่มปิดประตูออกไป หญิงสาวบนเตียงก็ขยับเล็กน้อย ปากก็พูดอะไรบางอย่างเหมือนเพ้อ มือก็ไขว่คว้าหาอะไรบางอย่างทั้งทีหลับตาอยู่ นานเข้าริมฝีปากก็ขยับเสียงดังขึ้น “ท่านซาดอส อยู่กับล่า อย่าไป อย่างทิ้งล่า เจ้านาย เจ้านาย...” หยาดน้ำตาสีใสหยดลงมาจากเปลือกตาที่ซ่อนดวงตาสีม่วงสวยที่เคยเข้มแข็งเมื่อพ่อเธออยู่เคียงข้าง ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้งแจ่มใสที่เคยปรากฏเมื่อมีซารอนอยู่เคียงข้างแต่บัดนี้เธอแทบลืมใบหน้าที่แม่ยิ้มอย่างเต็มใจเหลือเพียงเค้าของหญิงสาวผู้กลับมาร้องไห้ทุกๆคืนเมื่อรักใหม่ของแม่ที่แม่ทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อเขากลับไม่เคยมองเห็นความดีของเขาเลย

“เจ้านายล่าจะรักท่าน ล่าจะอยู่กับท่าน ท่านอย่า...อย่าผลักไสล่าเลยนะคะ ล่ารักท่าน ฮือๆ แค่กๆๆ” หญิงสาวไออกมาเป็นหยาดเลือดสีแดงสดโรคมะเร็งปอดจากการสูดแก๊สพิษจากสถานที่ที่แม่เคยอยู่ตอนเด็กๆยังคงค่อยๆพรากพลังชีวิตไปจากแม่ช้าๆ

เวลา 2 ทุ่มที่เธอจะต้องไป แม่ของเธอสงบไปแล้วด้วยยาสลบคำพูดที่แม่เพ้อออกมามีเพียงเขา ซาดอส เรเรียล

เธอลาจากแม่เดินไปยังห้องของเจ้าชาย เคาะประตูอย่างมีมารยาท “เข้ามา”

“ท่านไดม่อนคะ”

“เรียบร้อยเชียวนะ ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า เรื่องของพี่สาว...ฉัน”

“ท่านเจเว่ลสบายดี และบอกข้าก่อนที่เธอจะสลบไปว่า ตามหาท่านแม่แล้วใช้พลังนั้นตามหาเธอ น่าเสียดายที่ข้ายังไม่มีพลังที่แข็งแกร่งพอที่จะใช้พลังที่ถูกปิดผนึกนั้นได้จึงมาขอให้ท่านแม่ช่วย แล้วท่านกลับมาเป็นแบบนี้...”

“เวลาเจ้าพูดกับข้าโดยไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยไม่ต้องใช้คำสุภาพข้าเป็นน้องชายฝาแฝดของร่างแท้ของเจ้าคงสนิทพอสมควรแล้ว พลังนั้นคือพลังอะไร”

“พลังนั้น ที่ถูกผนึกไว้มากว่า 1000 ปี ปีกรัตติกาลแห่งเทวา ที่ว่ากันว่าคนที่ใช้พลังนี้ได้มีเพียงผู้สืบทอดจากเจ้าแห่งนรกที่ถูกเลือกเท่านั้น ไม่มีใครเห็นมันมานานแล้วแต่สิ่งที่พอจะช่วยเจเว่ลได้มีเพียงสิ่งนี้เท่านั้น ข้าไม่คาดหวังให้ท่านช่วยแต่เจเว่ลกำลังถูกดูดกลืนพลังชีวิต ท่านจะเลือกอะไรล่ะระหว่างพลังเวทย์ของตัวเองกับชีวิตของพี่สาวและอาจจะแม่ของท่านด้วย”

คุกที่มืดมิดน่าหวาดกลัวที่สุดในอาณาจักรนักโทษ หญิงสาวห้องในสุดความป้องกันมากที่สุดกำลังพยายามดิ้นหาทางออกอย่างสิ่งหวัง

สภาพที่ถูกมัดแขวนไว้กับเพดานขาทั้งสองข้างถูกตรึงแน่นกับพื้น “เอาล่ะ เจ้าจะบอกหรือยังว่าเจ้าสร้างวิญญาณนั้นมาได้อย่างไร”

“ขายเพื่อนรักข้าหรอฝันไปเถอะ คารอส คาเซลค่อน” ชายหนุ่มพุ่งเข้าไปประกบริมฝีปากบดจูบหญิงสาวอย่างไม่กลัวริมฝีปากอิ่มแดงระเรื่อนั้นช้ำ ใครๆก็รู้ว่าทำแบบนี้ไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบหรอก มือหนาเชยคางสวยของเธอให้สบตาตน “บอกมาน่าก่อนที่เจ้าจะทรมานมากกว่านี้”

“ข้าไม่เห็นเจ้า...ทำอะไรเลย...แฮก...นอกจาก...จูบกับเห่าขู่”

“ขนาดนี้แล้วยังจะปากแข็งอีกหรอ กินนี้หน่อยนะน้องสาว” เขายัดอะไรบางอย่างเข้ามาในโพรงปากยืนนิ่งตลอดตั้งแต่ฉันกลืนมันลงไป

สักพักยาที่กรอกลงไปก็ออกอาการ หอบอย่างหนัก เลือดสีน้ำเงินม่วงเริ่มไหลออกมาจากริมฝีปาก เสียงก ระอักเลือดและไอตามมา ความอึดอัดนี้มันอะไรกันนะ หายใจไม่ออก หัวใจเหมือนกับโดนบีบ หัวมันจะระเบิดออกมา คารอสตัดโซ่บนตัวหญิงสาวออกทำให้เรือนร่างบางทรุดลงกองแทบเท้าของผู้คุมขังหนุ่มอย่างน่าเวทนา “ยานี้จะออกอาการแบบนี้จนกว่าจะได้ยาถอนพิษ ขยับตัวไม่ได้ เลือดไหลตลอดเวลาและยานี้จะช่วยเพิ่มเลือดด้วยเธอจะไม่ตายจนกว่าจะสารภาพ” ชายหนุ่มทิ้งท้ายไว้เท่านั้นแล้วเดินออกไปทันที ความทรมานยังไม่สามารถแปรเปลี่ยนได้ ผิดด้วยหรอที่เธอแค่อยากจะมีร่างกายที่เดินได้ ไปโรงเรียนได้ ยิ้มแย้มอย่างสบายใจได้ อายุยืนเหมือนคนอื่นได้ ผิดมากหรือยังไง เธอไม่บอกเด็ดขาดว่าทำไมใช้พลังสร้างร่างกายมนุษย์ได้

ร่างเจ้าสลบไสลราวเจ้าหญิงนิทรา โรงพยาบาลส่งกลิ่นคาวเลือดอบอวล สิ่งนี้หรือที่เจ้าต้องการ

ร่างบางนอนสลบไสลสายชีวิตโยงเข้ากับเครื่องมือช่วยชีวิตเต็มไปหมด จังหวะการเต้นของหัวใจบนหน้าจอที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้ว่าจะหมดไปเมื่อไร รู้เพียงแค่ชีวิตนี้เธอไม่อาจจะตื่นได้ตราบเท่าที่เขาคนนั้นยังตื่นอยู่ ตอนนี้เธอไม่อาจจะทำสิ่งใดได้แม้กระทั่ง...หายใจ... “หมอครับเมื่อไรลูกสาวผมจะฟื้น”

“ถ้าสมองได้รับการกระทบกระเทือนครับ เธออาจจะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราแต่ยังมีโอกาสที่เธอจะฟื้นครับอาจเพิ่งสิ้นหวัง แค่อาจจะต้องให้เวลาสมองฟื้นตัวและกลับมาสั่งร่างกายให้ขยับเหมือนเดิม”

“โธ่ ลูกโซลของแม่”

“ไม่ต้องเป็นห่วงครับอาจารย์ ยังมีความหวัง” อาจารย์หญิงร้องไห้เมื่อได้ทราบอาการของลูกสาวแก้วตาดวงใจของพวกเขา

ว่ากันว่าเมื่อหลับตาลงวิญญาณจะออกจากร่าง

เมื่อร่างในวิญญาณตื่น

ร่างมนุษย์ก็จะหลับลง

ไม่มีทางที่จะมาพบกันได้

เมื่อไรที่ตื่นพร้อมกัน

ความหมายของมันคือ...จบสิ้นชีวิต...