เจ้าหญิงแวมไพร์ ภาค พันธสัญญามังกร

ลำดับตอนที่ #4 : กลับมา...อีกครั้ง (100%)

กลับมาแล้วคะ ถึงจะมีแฟนคลับคนเดียวก็ต้องกลับมา
-------------------------------------------------------
บทที่ 4
กลับมา...อีกครั้ง

           ในป่าแสงสว่างขณะที่ใบไม้ส่องแสงจากคริสตัลสีเขียวนั้นหญิงสาวนาม เจเวลล่า กำลังนั่งวาดภาพมนุษย์(หรืออาจไม่ใช่) สองคนยืนอยู่ข้างๆกันในมือของหญิงสาวผมสีม่วงข้างๆชายหนุ่มผมน้ำตาลเข้มมี ทารกหญิงนอนหลับอย่างเป็นสุข มือเล็กๆของทารกน้อยคนนั้นถือขวดแก้วใสแบบเดียวกับที่เธอวางไว้ข้างกายตอน นี้ ขวดใสที่มีแสงสีทองเปล่งแสงออกมาข้างขวดเขียนไว้ว่า 'วาเลนเทียร์'

          "นี้เทียร์สวยมั้ยพ่อกับแม่ในจิตนาการของฉันล่ะ"

          'สวยสิเจเวล ท่านลิล่ากับท่านซารอนใช่มั้ย'

          "นั้นสิอยากพบพวกท่านจังถ้าไม่ติดที่ว่าป่วยอยู่และต้องดูแลเธอนะไปตั้งนานแล้ว"

          'พอเลยยายเว่ล แค่นี้โลหิตจางหนักกับโรคกระเพาะ แล้วยังมีมะเร็งเม็ดเลือดขาว แล้วไหนจะมีอะไรอีกที่ยังตรวจไม่พบ'

          ในขณะที่ 1 หญิงสาว 1 วิญญาณพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน “ท่านเจเวลล่า โปรดอย่าขัดขืนและไปกับพวกเราเสีย มอบท่านวาเลนเทียร์มาให้พวกเรา” เจเวลคุ้นเคยเสียงนี้เป็นอย่างดีรีบวิ่งออกไปในทางที่ไปสู่เขตอันตรายที่สุด ในป่าแสงสว่าง ถึงจะรู้ว่าวิ่งไปก็ไม่มีประโยชน์ก็เถอะ แต่พอมีเวลาได้ปล่อยเทียร์ไปหาแม่ “เทียร์ออกมาได้แล้ว ไปหาแม่ล่า ใช้พลังนั้นตามหาฉันถ้าฉันอยู่ในสถานที่ที่เป็นอันตรายต่อเธอ เธอห้ามมาช่วยฉันเด็ดขาดเลยนะ เทียร์”

วาเลนเทียร์ผู้ที่กำลังบินอยู่บนท้องฟ้ามืดมนหันกลับมามองผู้เป็นนายที่ถูกบางอย่างจับไป เธอบินไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่ว่าก็ต้องชะงักเมื่อบินมาอยู่เหนือปราสาทที่นอกปราสาทนั้นมีหญิงสาวกับชายหนุ่มกำลังคุยกันอยู่ ‘ได้โอกาสล่ะ’ เธอกำลังแปลงกายเป็นเด็กสาวผมสีชมพูมีปีกเล็กๆออกมาจากหลังขาวๆที่เสื้อผ้ากำลังหายไปกลายเป็นเกาะอกสีชมพูกับกระโปรงสั้นสีแดงสด 3 ชั้นขอบเป็นลูกไม้ ลงไปบัตรเชิญไปงานเลี้ยงปลอมสำหรับเธอไม่ใช่เรื่องยากนักหรอกถ้าคนตรวจไม่ใช่คนในตระกูลเรเรียลเหมือนพ่อของเธอ ดีใจจังที่คนตรวจบัตรเป็นแค่ทหารจ้างชั่วคราวธรรมดาๆ ก็ดีเหมือนกันจะได้แอบแฝงเข้าไปได้

“เจ้าหญิงไซเรนเจ้าคะ สวัสดีเจ้าคะ”

“นี้เจ้า...” เจ้าหญิงไซเรนคงจะรู้ว่าเธอคือใครเด็กสาวได้เพียงแตะที่ริมฝีปากเบาๆเท่านั้น เหมือนกับไม่อยากให้เธอพูด “เจ้ามาทำอะไรที่นี้กันได้รับบัตรเชิญแล้วหรือ หรือว่าจะ...” วาเลนเทียร์ได้แต่เพียงแลบลิ้นปลิ้นตาประสาเด็กๆ

วาเลนเทียร์มองไปเห็นลิล่าและซาดอสที่กำลังเดินเข้ามาในงานเลี้ยงด้วยกัน เธอไม่รอช้าที่จะข้าไปทักด้วยน้ำเสียงน่ารักน่าชัง “สวัสดีเจ้าคะ ท่านเจ้าชายหน้ากากขาวและท่านหญิงไวโอลิน วันนี้เป็นงานเลี้ยงที่วิเศษนะเจ้าคะ” เสียงใสเอ่ยออกมาทักทายคนที่เธอก็ทราบดีว่าใคร เธอจงใจที่จะส่งรังสีแห่งอำนาจที่เธอมีตั้งแต่เกิดออกไป เธอชอบจริงๆที่ได้เห็นสีหน้าแปลกใจของพ่อเลี้ยงของเธอ เธอพึมพำออกมาเบาๆกับตัวเองไม่ว่าจะมีใครได้ยินหรือไม่แต่เธอก็ได้พูดออกไปแล้ว “ยินดีที่ได้พบกันอีกเจ้าคะ ท่านพ่อสุดที่รัก”

ความมืดค่อยๆคืบคลานเข้ามา คนในงานเลี้ยงเริ่มทยอยกลับถิ่นของตนเองรวมถึงว่าที่ราชาแห่งปีศาจด้วย จนเหลือเพียง 2 แม่ลูก “วาเลนเทียร์ลูกทำอะไร”

“แม่คะ เจเว่ลอยู่ในอันตรายพวกคาเซลค่อน⁽¹⁾จับตัวเธอไป หนูไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน เจเว่ลบอกว่าให้มาหาแม่ แล้วบอกให้หนูใช้พลังนั้นตามหาเธอแต่หนูยังใช้พลังนั้นไม่ได้เลย พลังหนูถูกเจเว่ลผนึกไว้” หญิงสาวผู้เป็นแม่มีสีหน้าไม่สู้ดีนักเมื่อพูดถึงลูกสาวที่รัก เพียงแต่ว่าตอนนี้เธอคงทำได้เพียงพยายามปลดผนึกให้เท่านั้น “จ๊ะๆ แม่จะช่วยลูก ตอนนี้ลูกหาที่พักได้หรือยังล่ะ” ความเป็นห่วงเพียงอย่างเดียวของผู้เป็นแม่คือลูกมีที่พักอยู่สบายดีหรือเปล่า แม่ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่เข้าใจยากเหลือเกิน เมื่อวาเลนเทียร์ตอบไปว่า ยังไม่มีเท่านั้นแม่ก็ออกปากจะหาที่พักให้ลูกสาวตัวน้อยของเธอทันที “ตามแม่มานะ ที่อยู่ของลูกต้องไม่ใช่ปราสาทปีศาจไม่อยู่ในตัวเมืองแน่นอน แม่พอมีบ้านหลังหนึ่งในป่าลูกไปตามแผนที่นี้นะจ๊ะ มันจะพาลูกไปได้แน่นอน โชคดีจ๊ะ แม่รักลูกนะ” วาเลนเทียร์รับม้วนกระดาษเก่าๆที่แม่ของเธอยื่นให้ “ขอบคุณคะแม่ หนูจะมาหาแม่ทุกวันเลยนะคะ” วาเลนเทียร์เดินลึกเข้าไปในป่าตามแผนที่

ต้นไม้ใหญ่มากมายขวางทางเธอ พืชพรรณต่างๆขึ้นตามพื้นดินที่อุดมสมบูรณ์ มันเป็นสิ่งสวยงามมากในสายตาของเธอเพราะป่านี้เป็นสิ่งที่แม่ของเธอสร้างขึ้นมากับมือ เพราะว่าแม่ของเธอรักธรรมชาติมากและไม่อยากจะให้ธรรมชาติถูกทำลายไปมากกว่านี้ เธอเดินมาถึงบ้านเล็กๆหลังหนึ่งมันก็ไม่เชิงว่าสวยงามมากแต่เป็นบ้านที่สร้างด้วยวัสดุจากธรรมชาติทั้งหมดแน่นอนว่าแม่เธอเป็นคนสร้างขึ้นจากเวทมนต์ของแม่เอง

เธอค่อยๆเดินเข้าไปสำรวจภายในตัวบ้านหลังนั้น ห้องนั่งเล่นมีโซฟาขาวสะอาดตาวางคู่กับโต๊ะวางของทำจากไม้ โทรทัศน์หรอ ไม่มีหรอก ห้องครัวที่อยู่ด้านหลังนั้นก็เป็นห้องครัวธรรมดาๆไม่มีอะไร เปิดไปทางประตูมีห้องนอนที่เตียงทำจากไม้ปูด้วยฟูกและผ้าปูที่นอนสีขาว ผ้าห่มสีเทาถูกพับเก็บอย่างดีบ่งบอกว่ามีคนมาดูแลที่นี้อย่างดี โคมไฟธรรมดาๆที่ไม่น่ามีอะไรสะดุดตาแต่ที่เธอประหลาดใจคือรูปภาพที่วางไว้ข้างๆมันเป็นภาพที่คล้ายคลึงกับที่เจเว่ลจิตนาการไว้ว่าพ่อกับแม่ของเธอเป็นอย่างไร “ซารอน... พ่อเป็นคนวาดหรอ”

---------------------------------------------

เม้นกันสักนิดไม่เสียเงินน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา



















ตอบ คห. 6
คือแบบว่าลองกลับไปอ่านภาคความทรงจำที่เลือนหายก่อนนะคะ
http://writer.dek-d.com/carnetion/writer/view.php?id=726510
จบแล้วต่อตรงนี้คะ
http://writer.dek-d.com/riera/writer/view.php?id=809787