เจ้าหญิงแวมไพร์ ภาค พันธสัญญามังกร

ลำดับตอนที่ #3 : งานเลี้ยงหน้ากาก

บทที่ 3

งานเลี้ยงหน้ากาก

งานเลี้ยงฉลองเนื่องในโอกาสที่เจ้าหญิงองค์รอง ท่านไซเรนได้มีพระชนมายุครบ 20 พรรษา ทุกคนต้องใส่หน้ากากตามความต้องการของเจ้าของงานเลี้ยง

ทุกคนในงานเลี้ยงถูกห้ามไม่ให้พูดว่าตนเองเป็นใครนอกจากเจ้าของจะอนุญาต ทุกคนจึงไม่รู้ว่าใครเป็นใครกันแน่ หญิงสาวปริศนาในชุดสีดำสนิทสวมหน้ากากสีดำประกายเงินดวงตาสีม่วงถูกปิดไว้ด้วยผ้าโปร่งสีดำ

ชุดราตรีสายเดี่ยวยาวสีรัตติกาลขับให้ผิวขาวนวลชวนสัมผัส หญิงสาวปริศนาหยิบไวโอลินสีดำขึ้นมาเล่นเพลง เพลงหนึ่งที่มีท่วงทำนองอันเศร้าสลดแต่ไพเราะ ดึงดูดให้ทุกคนในงานสนใจเสียงอันนุ่มนวลแต่ชวนให้น้ำนัยน์ตาไหล

สาวสวยปริศนายังคงเล่นเพลงอันแสนเศร้านี้ต่อไปจนจบเพลง เธอถอนสายบัวให้ผู้ชมทุกท่าน เพลงที่เป็นสัญญาณให้ทุกท่านเต้นรำก็ดังขึ้น คนที่โค้งขอหญิงสาวในรัตติกาลคือชายหนุ่มใส่สูทสีขาวสะอาด ซึ่งเธอก็ตอบรับและเต้นรำด้วยอย่างดี “ลิล่า เล่นอะไรกันเนี้ย”

“ล่าแค่เล่นเพลงไปตามความรู้สึกเองค่ะ” ซาดอสประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากอันนุ่มลื่น หยาดน้ำตาไหลลงมาอีกครั้งความชื้นที่รู้สึกได้ที่ข้างแก้มของหญิงสาว ทำให้ราชาปีศาจชะงักลงเล็กน้อยก่อนพาร่างอันอ่อนแอของหญิงสาวออกนอกงาน “ทำแบบนี้ทำไมล่า”

“แค่อยากให้ท่านทราบว่าสัตว์เลี้ยงที่ท่านใช้งานและทรมานมันมาตลอด มันก็มีจิตใจเหมือนกับท่าน” เสียงหวานสั่นเล็กน้อยเมื่อได้เอ่ยสิ่งที่ต้องการพูดมาตลอดเจ้านายของเธอจะรู้บ้างหรือเปล่าว่าเธอร้องไห้มากี่ครั้งเพราะเขา

เพียะ!! ฝ่ามือหนากระทบกับใบหน้าอันงดงามของหญิงสาว ความเจ็บปวดที่ใบหน้ายังไม่เท่าไรแต่ความเจ็บปวดที่หัวใจยิ่งเพิ่มขึ้นเมื่อซาดอสเอ่ยคำพูดต่อมา “อย่ามาอวดดีมากล่า ชีวิตฉันฉันเป็นคนกำหนดเอง เธอไม่มีสิทธิ์” เจ็บหรอ ไม่สิ ความรู้สึกตอนนี้มันยิ่งกว่าคำว่าเจ็บอีกมันคงยิ่งกว่าการตายทั้งเป็นอีกล่ะมั้ง

ล่ากับดอสกลับไปที่งานเลี้ยงเห็นเด็กสาวผมสีชมพูกำลังพูดกับท่านหญิงไซเรนด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส หน้าอันเยาว์วัยใต้หน้ากากที่ลิล่าคุ้นเคยเป็นอย่างดีแต่สำหรับซาดอสรังสีอำนาจที่ออกมาจากเด็กสาวทำให้ความรู้สึกแรกพบกลับกลายเป็นความไม่เป็นมิตร

“สวัสดีเจ้าคะ ท่านเจ้าชายหน้ากากขาวและท่านหญิงไวโอลิน วันนี้เป็นงานเลี้ยงที่วิเศษนะเจ้าคะ” เด็กสาวที่แต่งตัวเป็นนางฟ้าแห่งความรักถือธนูสีขาวลูกศรเป็นดอกกุหลาบเข้ามาทักทั้งสองซาดอสรู้สึกไม่ค่อยดีเลยตอนที่เธอเดินมาใกล้

กลิ่นแบบนี้เหมือนเคยได้กลิ่นที่ไหนมาก่อน ซาดอสคิดแต่ก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจจนจบงานเลี้ยง

“ยินดีที่ได้พบกันอีกเจ้าคะ ท่านพ่อสุดที่รัก...”