เจ้าหญิงแวมไพร์ ภาค พันธสัญญามังกร

ลำดับตอนที่ #12 : คนรักที่ตามมาพร้อมความอ่อนแอ (100%)

บทที่ 11

คนรักที่ตามมาพร้อมความอ่อนแอ

เวลา 16.20 น. เป็นเวลาที่นักเรียนที่เรียนพิเศษโรงเรียนนี้จะเลิกเรียน สำหรับซอลาเนียร์เธอไม่ได้มีเรียนพิเศษเพราะเธอต้องไปเรียนอย่างอื่นที่ไม่ใช่วิชาการเสริมที่บ้านแทน วันนี้เธอขอพ่ออยู่ที่โรงเรียนจนถึง 5.30 น. เพื่อเยี่ยมชมโรงเรียนใหม่ให้ทั่วเสียก่อน เธอรอเคียร์ที่โรงอาหารใหญ่ของโรงเรียนที่นักเรียนส่วนมากจะไปนั่งกันอยู่ที่นั้นเมื่อเลิกเรียนแล้วเพื่อรอผู้ปกครองมารับกลับบ้าน เคียร์วิ่งมาทางเธอและโบกมือให้ “ซอลาเนียร์ขอโทษนะที่ทำให้รอ พอดีครูปล่อยช้ามากๆเลย”

“ไม่เป็นไรจ๊ะ แล้วก็เรียกฉันว่าเนียร์เฉยๆก็ได้นะ”

“ชื่อเล่นของเธอไม่ใช่ชื่อซอลหรอกหรอ” เคียร์ถามอย่างแปลกใจ “พอดีว่าซอลเป็นชื่อเรียกที่ให้ครอบครัวกับคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกเรียกน่ะ แต่เคียร์น่ะเป็นเพื่อนสนิทของฉัน เพราะอย่างนั้นเรียกเนียร์ดีกว่านะ” เด็กสาวที่ฟังอยู่พยักหน้าเข้าใจ “เอาล่ะ เธออยากไปไหนเป็นพิเศษหรือเปล่า” เคียร์ถามพร้อมวางกระเป๋าบนโต๊ะอาหารอย่างแรงด้วยความหนัก ซอลาเนียร์ส่ายหน้า เธอไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับโรงเรียนนี้เลยสักนิด จะให้เธออยากไปไหนล่ะ “ว้า เคียร์รีบทำคะแนนเลยสิ เอาล่ะเนียร์ไปกับเราดีกว่านะ” เด็กสาวที่เธอเจอเมื่อตอนพักโผล่หน้ามาจากทางด้านหลังของเธอและโอบคอของเธอไว้อย่างสนิทชิดเชื้อ “โธ่หญิง ไม่ต้องเลยนะแก เนียร์เขากลัวแกแล้ว”

“อ้าว ขอโทษนะดาร์ลิ่ง เอาไว้ชินก่อนจะพาไปล่ะกันนะ...” เสียงโทรศัพท์ของหญิงดังขึ้นก่อนที่จะพูดจบเสียอีก หญิงรีบรับโทรศัพท์ “...คะ...คะ...มีเรียนด้วยหรอ...คะ...ไปทันทีคะ... เนียร์จ๋า วันนี้เรามีเรียนอ่ะนะ เพราะอย่างนั้นไปก่อนล่ะนะ บาย จุ๊บ” หญิงก้มลงหอมแก้มของเด็กสาวผู้ไร้เดียงสาอย่างแผ่วเบาทำให้สติของเธอขาดหายไปได้เยอะเลยเพราะความที่ว่า เด็กสาวคนนี้ไม่เคยถูกคนอื่นสัมผัสเลยสักครั้ง แม้กระทั่งผู้หญิงด้วยกันจับมือถือแขนแต่นี้มัน หอมแก้มเลยนะ

แต่แล้วด้วยนิสัยที่หัดเงียบและหัดเก็บอารมณ์มาตั้งแต่เด็กๆ ทำให้ซอลาเนียร์ทำหน้าไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลยสักนิด แต่ความจริงในใจนั้นหนีไปคลองสานแล้ว (เกี่ยวหรอ) “เอ่อ เนียร์เนียร์ นี้ๆ” เคียร์มาเรียกสติกลับจากคลองสานมาโรงเรียน “เอ่อ ให้ฉันพาเธอไปล้างหน้าก่อนไหม”

“ไม่ต้องหรอก ฉันไม่ถืออะไร หญิงเขาก็เป็นเหมือนเพื่อนฉันอ่ะนะ แล้วจะเริ่มทัวร์โรงเรียนใหม่ได้หรือยังล่ะ”

“อ้อ งั้นไปกันเลยล่ะกันนะเริ่มจากห้อง...” ทัวร์อันแสนสงบสุขของทั้งสองก็เริ่มขึ้น...

--------------------------------------------------------------

ในห้องผู้ป่วยของลิล่าถูกเปิดประตูขึ้นมาโดยลูกชายของเธอ ไดม่อนเดินตรงมาที่เตียงแต่เมื่อเห็นว่าเตียงว่างเปล่าก็รีบวิ่งไปทางห้องน้ำ ก็ไม่พบใครอีก เขาคิดถึงเด็กสาวที่อยู่ในป่าทันที เขาขยับริมฝีปากร่ายเวทย์ ร่างสูงของเจ้าชายแห่งปีศาจก็หายวับไป

บ้านหลังเล็กของแม่ในป่าของแม่ของเธอ วาเลนเทียร์กำลังนอนหลับอย่างเป็นสุขบนเตียงกว้างเมื่อรู้สึกว่ามีผู้มาเยือนก็สะดุ้งตื่นขึ้นทันที “เจ้าชายไดม่อน ทำไม...”

“ผ้าห่มน่ะ ปิดสักหน่อยดีกว่านะครับ” วาเลนเทียร์ก้มลงมองสภาพของตัวเองแล้วก็ต้องหน้าแดงเมื่อเห็นว่าเธอสวมเสื้อสายเดี่ยวกระโปรงสั้นเป็นชุดนอน และตอนนี้กระโปรงของเธอก็เลิกขึ้นจนเห็นต้นขาเกือบหมด เธอก็เอาผ้าห่มปิดจนเกือบถึงลำคอทันที “คุณมาบุกรุกบ้านฉันทำไม”

“แม่หายไป” คำพูดสั้นๆที่ทำให้วาเลนเทียร์ออกจากผ้าห่มมาเผชิญหน้ากับเขาและโวยวายเสียงหลง “แล้วทำไมคุณไม่ดูแลแม่ฉันดีๆล่ะคะ นี้คุณ แม่ทั้งคนทำไมคุณถึงปล่อยให้ท่านหายไปล่ะคะ โอ๊ย แล้วแม่จะเป็นอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้นะคะ คุณนี้...อื้อ...” องค์ชายผู้สูงส่งประกบริมฝีปากของเขากับริมฝีปากนุ่มนิ่งของเธอแผ่วเบา ก่อนจะล้ำลึกขึ้นจนหญิงสาวแทบหลอมละลาย “เงียบได้หรือยังครับ” ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกจากนั้นเขาก็เอ่ยคำถามแต่เธอก็ได้แต่พยักหน้าไม่พูดอะไร “แม่ของคุณหายตัวไป ผมจะมาถามคุณว่ารู้อะไรหรือเปล่า แต่ดูจากที่คุณโวยวายเมื่อครู่แล้ว ผมว่าถามไปก็คงไม่ได้เรื่อง”

“ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าแม่ฉันไปไหน จะเป็นจะตายยังไม่รู้ฉันจะไม่ห้ามแม่ตัวเองเลยหรือยังไง”

“คุณพอจะรู้ไหมว่าแม่น่าจะไปไหน”

“ฉันไม่รู้หรอก แต่ท่านซาดอสอยู่ไหนแม่ก็น่าจะอยู่ใกล้ๆนั้นแหละ อย่าคิดจะไปคนเดียวนะถ้าคุณจะไปหายแม่ ฉันก็จะไปด้วย” ไดม่อนมองหญิงสาวด้วยสายตาเอือมระอาน้อยๆ “ปราสาทปีศาจมีพ่ออยู่ คุณแน่ใจหรอ” วาเลนเทียร์ต้องยอมแพ้ทันทีที่เขาพูดถึงพ่อ เมื่อพ่อของเธอจะเป็นยังไงถ้ารู้ว่าลูกสาวคนโตโดนจับตัวไปแบบนี้ “คุณอยู่ที่นี้ เผื่อแม่จะมาหาคุณเข้าใจไหมครับ”

“คะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงหงอยๆ มองเขาหายไปอย่างช่วยไม่ได้ “แล้วทำไม เราถึงขัดคำสั่งคนๆนี้ไม่เคยได้เลยล่ะ โอ๊ย!!!”

“อะไรนะ ท่านซาดอสก็หายไปหรอ” เมื่อกลับมาถึงปราสาท เขาก็ถามทหารองครักษ์แต่เมื่อได้ยินแบบนี้เขาก็ท้อแท้เป็นเหมือนกันนะ “ครับ ท่านหายไปหลังการประชุม” ไดม่อนอยากเขาทุบหัวตัวเองตาย ทำไมเรื่องหลายเรื่องมันเข้ามาเวลาเดียวกันแบบนี้นะ เขาต้องรีบกลับไปบอกร่างแปลงคนนั้นใช่ไหม

“ท่าน...เป็นไงบ้างคะ เจอท่านซาดอสไหม” วาเลนเทียร์ถามอย่างแปลกใจที่เขากลับมาเร็วขนาดนี้ “ไม่เจอ ท่านซาดอสก็หายไปเหมือนกัน”

“แม่ป่วยอยู่ คงไปไหนไม่ได้ไกล เว้นแต่...”

“อะไร วาเลนเทียร์”

“แม่กับท่านซาดอสจะไปโลกมนุษย์หรือเปล่าคะ เป็นไปได้ไหม มันเป็นที่เดียวที่พวกเราเข้าไปได้แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ และมองไม่ออกด้วยว่าพวกเขาสิงใครอยู่ถ้าพวกเขาจะหายไปก็คงเป็นที่นี้” วาเลนเทียร์พูดด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง เรื่องเจเว่ลยังไม่คลี่คลาย มาเรื่องแม่อีก แม่จะไปไหนนะตอนนี้

“ท่านลิล่า ทำไมถึงต้องมาที่โลกมนุษย์ล่ะคะ” หญิงสาวถามลิล่าที่ยืนอยู่เหนือดาดฟ้าตึกแห่งหนึ่ง “ฉันต้องมา เพราะเขามา”

“แต่ว่า...”

“หยุดพูดได้แล้ว เพชร หาร่างให้ฉันด้วยล่ะกัน”