เจ้าหญิงแวมไพร์ ภาค พันธสัญญามังกร

ลำดับตอนที่ #10 : ตัวแทนของวิญญาณ

 

บทที่ 9

ตัวแทนของวิญญาณ   

เจ้าหญิงนิทราบนเตียงนั้นค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นอย่างช้าๆ จังหวะการเต้นของหัวใจบนหน้าจอเต้นแรงขึ้น พยาบาลรีบกดปุ่มเรียกหมอทันที

“หมอครับลูกผมเป็นยังไงบ้าง”

“...ปลอดภัยแล้วครับ สมองทำงานตามปกติแล้ว ประสาทตอบสนองดีเยี่ยมครับ คิดว่าอีกไม่นานคงออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว” คุณหญิงนรฤทัยดีใจเป็นอย่างมาก เธอกอดสามีอย่างดีใจ การที่เธอพาลูกสาวมารักษาที่อเมริกามันไม่ผิดหวังจริงๆ ตอนนี้ลูกของเธอฟื้นแล้ว “เข้าเยี่ยมได้เมื่อไรครับ”

“ตั้งแต่ตอนนี้ครับ ผู้ป่วยไม่ต้องใส่เครื่องช่วยชีวิตแล้วแต่ยังต้องให้น้ำเกลืออยู่เพราะร่างกายไม่ได้รับอาหารมาเป็นเวลานานมาก เชิญครับ หมอขอตัวก่อน” ลูกสาวของเธอกำลังนั่งสำรวจรอบๆห้องอย่างสนอกสนใจ พอพ่อกับแม่เข้ามาในห้องก็ร้องเรียก “คุณพ่อคุณแม่ คิดถึงจังเลยล่ะคะ”

“ซอล แม่ก็ดีใจนะจ๊ะ ไหนลูกแม่ไม่ได้เจอตั้งนานแน่ะ” ซอลาเนียร์ มาเควสลอนน่า เป็นลูกครึ่งชาวอเมริกาและไทย เธอเรียนที่ไทยเหมือนแม่แต่ว่าเธอกลับประสบอุบัติเหตุทางเรือครั้งใหญ่จนกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรามา 3 ปีถึงแม้ว่าเธอจะอายุตามความจริงถึง 15 ปีแล้วแต่จากอุบัติเหตุทำให้ร่างกายเธอหยุดเจริญเติบโตทั้งทางร่างกายแล้วสมองไป 3 ปี “ลูกจะกลับไปเรียนที่ไทยไหมจ๊ะ หรือจะอยู่อเมริกากับคุณพ่อเขา”

“กลับไปไทยดีกว่าคะ หนูคิดถึงเพื่อนๆด้วย นี้เวลาผ่านมากี่ปีแล้วคะ”

“เพื่อนของลูกไป ม.3กันแล้วแต่ลูกยังต้องไปเรียน ป.6ซ้ำนะจ๊ะเพราะลูกยังเรียนไม่จบเลย”

“คะ คุณแม่แล้วคุณพ่อจะไปกับเราไหมคะ”

“ไปจ๊ะ แต่แม่ต้องดูแลคุณปู่คุณย่าที่นี้สักพักคงได้ไปไทยสักวันแม่นะจ๊ะ แม่ขอโทษด้วยนะ”

เวลา 6 โมงเป็นเวลาเลิกเรียนของเคียร์ แม่ของเธอมารออยู่ห้องที่เรียนพิเศษ

ปกติเธอจะกลับบ้านโดยรถโดยสารประจำทางเป็นปกติของทุกๆวันวันนี้ก็เช่นกัน เธอกับแม่ออกมารอรถที่หน้าป้ายรถประจำทาง เธอเอาแต่คิดว่าทำไมเธอถึงได้โง่ขนาดนี้นะถึงได้หยิบของที่มีเจ้าของหรือเปล่าก็ไม่รู้มาโดยที่ไม่คิดก่อนว่าถ้าเกิดเจ้าคนที่ให้เธอเก็บของมามันขโมยล่ะ โอ๊ย เอเถอะยังไงเธอก็ดันเก็บมาแล้วยังไงก็ลองเสี่ยงดูล่ะกัน

รถประจำทางสายที่ผ่านบ้านของเธอผ่านมาพอดี แม่ของเคียร์รีบขึ้นไปจองที่นั่งเพราะรถประจำทางสายนี้มีน้อยและไม่ค่อยผ่านมาสักเท่าไร บางวันเธอกับแม่ต้องรอถึงหนึ่งทุ่มเลย ดวงตาสีนิลดูกังวลมากเพราะไม่เคยหยิบของใครมาเองโดยไม่ได้รับอนุญาตเลยตั้งแต่เด็ก เวลาที่เธอกลับบ้านเธอบอกได้เลยว่าวันนี้รู้สึกว่ามันยาวนานที่สุดเท่าที่เคยรู้สึกมา

รถลงจอดที่ป้ายที่ไม่ไกลนักจากบ้านของเธอ  บ้านของเธอเป็นคล้ายๆตึกแถวมี 7 ชั้น เธอเป็นคนฐานะกลางไม่รวยมากนักจึงมีบ้านเป็นตึกแถวความจริงนั้นครอบครัวของเธออยู่ได้แค่ชั้นเดียวเท่านั้นเอง เคียร์ไม่มีที่ส่วนตัวมากนักดังนั้นที่เดียวที่จะพออ่านบันทึกที่เธอเก็บมาจากวันนี้ หน้าที่คั่นไว้

ยามล้าเจ้าคอยห่วงใย                          ความรักเจ้าให้มากเหลือ

ยามสุขเจ้าอยู่ดูแล                                ไม่แคล้วมอบสุขให้เรา

ยามท้อมีเจ้าเคียงข้าง                           เป็นหลักนำใจให้ข้า

ยามโศกมีเจ้าคอยห่วง                         เพียงข้าไม่แลเห็นเลย

ยามนี้เจ้าจากไปไกล                            ข้าสุดแสนโศกศรรค

หากเพลานี้กลับย้อนไป                     ข้าขอรับหัวใจของเจ้าเอย

ยิ่งอ่านยิ่งไม่เข้าใจเหมือนคนเขียนต้องการสื่ออะไรบางอย่างที่เธอไม่รู้ ก็แน่สิเด็กอายุ 12 อย่างเธอไม่มีทางเข้าใจความรักหรอก แต่ว่าอ่านแล้วก็น่าเห็นใจเขานะ เขาคงเศร้าใจมากที่คนรักของเขาจากไปไม่ว่าจะด้วยเหตุอะไรตามหรือ นางอันเป็นที่รักจะจากไปที่ไหน แต่เธอก็พอจะได้อ่านนิยายรักมาบ้างความรู้สึกของคนที่เพิ่งรู้ตัวมันคงทรมานจริงๆ แต่อีกใจหนึ่งคือเธอรู้สึกสมเพศชายคนนี้ที่ไม่เห็นความดีของผู้หญิงที่เขาคอยทำทุกอย่างให้แต่พอนางหายไปก็มาโอดครวญอยากกลับไปแก้อดีตเสียใหม่

เงาดำในความมืด ปรากฏขึ้นมาในกระจกของห้องน้ำพอเธอออกมาแล้ว แปลกที่เธอไม่แสดงท่าทีว่าตกใจออกไปเลยสักนิดดูคุ้นเคยกับเงาดำนั้นเป็นอย่างมากทั้งที่สิ่งลึกลับไม่น่าจะมีใครเคยได้สัมผัส

“เจ้าไม่กลัวข้าหรือ” เงาดำสวมผ้าคลุมสีดำถาม “ไม่รู้สิ ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นใครหรอกนะคะแต่คุณน่าจะมีเหตุผลที่ปรากฏตัว” เคียร์ยิ้มอย่างไรเดียงสา ปีศาจตกใจมากที่มนุษย์ธรรมดาๆกลับไม่มีท่าว่หวาดกลัวเลยสักนิด

“เจ้าดูสงบเยือกเย็นกว่าที่ข้าคิด สมุดโน๊ตนั้นเป็นของนายท่านข้าเจ้าคงได้อ่านแล้ว” เคียร์หยิบสมุดขึ้นมามองดู “งั้นฉันของคืนคุณล่ะกัน”

“ไม่สมุดนี้เป็นของเจ้า แต่ข้าอยากจะขอร้อง”

“ถ้าฉันช่วยอะไรได้ ฉันก็จะพยายามช่วย”

“ข้าขอยืมร่างของเจ้าติดต่อกับโลกภายนอก นายท่านของข้าอาลัยกับหญิงนางหนึ่งมากจงอยากจะมาตามหานางที่โลกมนุษย์ ถ้าเจ้าปฏิเสทข้าคงต้องหาคนอื่น” เคียร์คิดอยู่สักพักหนึ่ง การที่ให้ยืมร่างมันจะหมายความว่าจะไม่ได้ออกมาบนโลกนี้อีกเลยจนกว่าเขาจะออกจากร่างไปแต่ว่าศักดิ์ศรีต้องมาก่อนสิเราจะยอมทิ้งโอกาสที่เราจะได้ไปที่ไหนก็ได้ตามใจชอบไปหรอ “ก็ได้ ฉันจะช่วย” เงาปีศาจวีดำเอื้อมมือมาแตะหน้าผากของเด็กหญิง และแล้วสติก็ดับวูบไป

องค์ราชินีแห่งมังกรเข้ามาเยี่ยมเยียนลูกสาวคนเล็กที่รักของครอบครัวดรากอน่า

เรนาเรียดรากอน่า ในครั้งที่เธอเคยเป็นเจ้าหญิงนั้นเธอได้สัมผัสมาว่าการเลือกคู่ครองนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลยโดยเฉพาะอาณาจักรที่หญิงเป็นผู้ปกครอง แต่ก็ไม่ต่างกันกับกรณีของเจ้าชายปีศาจมากนัก เธอเองก็ต้องเลือกเหมือนกัน เลือกระหว่างชายที่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กกับคนที่เธอรักแต่ไม่มีฐานะอะไรที่ดีเหมือนเพื่อนของเธอ แต่สุดท้ายเธอก็เลือกชายที่เธอรักคนที่เป็นราชาแห่งมังกรอยู่ในตอนนี้ “ลูกรักของแม่ นิสัยเจ้าเหมือนพ่อเจ้าจะเลือกหนทางใดกัน” หลังจากประโยคนั้นพูดจบริเอร่าก็ค่อยลืมตาตื่นอย่างเชื่องช้า “ท่านแม่หรอคะ”

“จ๊ะ แม่เอง ท่านพ่อกำลังตามมาแม่ขอให้ลูกกลับไปอยู่อาณาจักรมังกรสักระยะหนึ่งได้หรือเปล่าจ๊ะ ลองไปเตรียมตัวก็เพราะตอนนี้เจ้าชายปีศาจคนนั้นกำลังตัดสินใจอยู่”

“ลูกของกลับไปโลกมนุษย์สักพักแทนได้ไหมคะ ผู้คุมกฎมังกรที่นั้นกำลังขาดแคลนผู้นำลูกต้องไปดูเสียหน่อยแล้วเรื่องรัชทายาท ลูกอยากขอให้แม่ช่วยพิจารณาพี่เรคอสอีกสักครั้ง ความผิดของเขาไม่ได้ร้ายแรงเลยนะคะ”

“เขาปลุกชีพหญิงสาวโดยไม่ได้รับอนุญาตจากทางสภาเวทมนต์นะลูก...”

“แต่เขาทำไปเพราะรักหญิงคนนั้นนะคะ ถ้าแม่รักพ่อ ถ้าแม่เข้าใจความรักของลูกที่มีต่อเจ้าชายปีศาจ แม่ก็ต้องเข้าใจความรักของพี่เรคอสสิคะ ถ้าแม่เป็นพี่ถ้าหญิงคนนั้นคือพ่อถ้าพ่อใกล้จะตายแม่จะเลือกอะไรคะระหว่างตัวแม่เองกับท่านพ่อ”

“ลิล่า ลูกพูดแบบนี้ได้ยังไง!!!”

“ลูกขอร้องล่ะคะ พี่เรคอสมีความรักที่บริสุทธิ์ลูกเชื่อว่าเขาต้องมีความตั้งใจในการปกครองอาณาจักรที่เขารักได้มากกว่าลูก”

สนามบินแห่งหนึ่งของประเทศอเมริกามีประชากรหลากหลายชาติมารวมกันเพื่อกลับบ้านหรือเข้าประเทศมาท่องเที่ยว

ซอลาเนียร์กับคุณชายเดินไปที่บันไดขึ้นเครื่องบินไปยังประเทศไทย ด้วยความสดใสในวันใหม่ที่กำลังจะได้กลับไปยังบ้านเกิดของลูกรักของคุณนายและคุณท่าน ลูกสาวที่น่ารักของเขาหลับไปถึง 3 ปีเป็น 3 ปีที่เงียบเหงาที่ไม่มีเด็กน้อยๆค่อยสร้างเสียงหัวเราะให้แก่คฤหาสน์มาเควสลอนน่า ซอลาเนียร์ก็ดีใจเช่นกันเพียงแต่แย่ที่ว่าถ้าเธอจะกลับไปเรียนต้องซ้ำชั้นเดิมที่เคยเรียนไปเพียง 1 เทอมและแน่นอนเพื่อไม่มีให้มีเพื่อนล้อเธอเรื่องซ้ำชั้นเธอต้องย้ายไปเรียนที่อื่นตามคำสั่งคุณพ่อแน่นอน

----------------------------------------------------------------------
หายหน้าหายตาไปเสียนานเลยนะคะ วันนี้คิดว่าน่าจะอัพสัก 2 ตอน ติดตามต่อไปนะคะ