Baby Baby!

ลำดับตอนที่ #1 : Baby Baby! [Special]

สวัสดีปีใหม่
 

ป้ายตามร้านรวงถูกแขวนประดับประดา เพื่อรับเทศกาลแห่งการผันเปลี่ยน

ของกาลเวลา ผู้คนมากมายจับจ่ายใช้สอยบรรดาของที่ต่างก็พากันพร้อมใจ

ลดราคาในช่วงสิ้นปี 

 

รวมถึงคุณพ่อตัวเล็กที่ชื่อยังโยซอบด้วย

ช่วงนี้พาลูกแวะห้างก่อนกลับบ้านทุกวันเลย อิอิ

 

เสื้อผ้าเด็ก ของใช้เด็กลดราคา ปะป๊าเห็นแล้วอดแวะไม่ได้

"ไม่เอา~~" ถูกจับลองโน่นทาบนี่ เจ้าตัวดีเริ่มจะหงุดหงิด

"แทฮวานอา ไหนขอปะป๊าลองดูอีกตัวเดียว" 

หน้ายู่ส่ายหัวเป็นพัลวัน ดูท่าจะไม่ชอบใจซะแล้ว

 

"งั้นเดี๋ยวขอไว้มาดูใหม่อีกทีนะครับ" โยซอบเอ่ยกับพนักงานที่ยืนยิ้ม

มองเจ้าตัวเล็กด้วยความเอ็นดู มาบ่อยซะจนพี่ๆพนักงานเริ่มจำหน้าได้ละมั้ง

"ไม่ต้องเอาไปเก็บหรอกครับ เดี๋ยวผมจะซื้อ คิดเงินที่ผมเลย"


 

ประโยคแปลกๆทำให้ปะป๊าโยซอบต้องหันไปมองแบบงงๆ


 

"อ้าว? ชานโฮกุน"

"สวัสดีครับพี่ สวัสดีแทฮวานอา"

"สวัสดีครับ มาซื้อของเหรอ?"

"ครับ...นี่" โยซอบมองถุงของที่ถูกส่งมา 

"เอ๋? นี่ซื้อให้เหรอ ไม่เอาๆ เดี๋ยวพี่จ่ายเงินให้นะ"

"ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ผมซื้อให้หลาน แฮปปี้นิวเยียร์" 

อีกฝ่ายพูดอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับยัดเยียดถุงของใส่มือร่างเล็ก



 

 

"โยซอบ" 




 

เสียงขรึมมาแต่ไกล ไม่รู้เป็นอะไร คุณพ่อมักจะโผล่มาได้จังหวะเสมอ

จนบางครั้งปะป๊าก็แอบระแวงว่าที่จริงแล้วคุณพ่อนี่จ้างคนสะกดรอยกันหรือเปล่า...

"ดูจุนอา รู้ได้ไงว่าอยู่ตรงนี้เนี่ย?"

"ไม่อยู่แผนกเสื้อผ้าก็อยู่แผนกของเล่นแหละ" ตอบนี่แต่ตาไม่ได้มองคนถามหรอกนะ

จ้องอีกฝ่ายจนแทบจะกินหัวอยู่ละ ฝ่ายอายุน้อยกว่าก็กลัวซะที่ไหน 

 

"สวัสดีครับฮยอง ไม่เจอกันนานเลย"

"ดี..." "ไปเถอะ" 

"เดี๋ยวสิ ชานโฮกุน ขอบคุณมากนะครับ

แทฮวานขอบคุณพี่เขาหน่อยสิลูก"
 

"ขอบคุณคับ" 
 

"แทฮวานมาหาพ่อมา" แขนป้อมๆรัดรอบคอคุณพ่อตัวสูง

หัวเราะชอบอกชอบใจ เดี๋ยวนี้แทฮวานชอบให้คุณพ่ออุ้ม

เพราะว่ามันสูงๆดี สูงกว่าที่ปะป๊าอุ้ม แต่ถ้าจะหลับจะกลับกลายเป็นปะป๊า

ที่ต้องอุ้มต้องกอด

 

"เดี๋ยววันนี้พี่ต้องไปก่อนนะ ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยก็..."



 

"โยซอบ!" 





คนที่เดินอุ้มเจ้าลูกหมูเดินนำลิ่วไปก่อนหันมาเรียกหน้านิ่วคิ้วขมวด

เมื่ออีกฝ่ายยังไม่เดินตามมา จะร่ำลาอะไรกันนักหนา!!

"พี่ไปเถอะครับ พอดีแฟนผมเลือกรองเท้าอยู่ ผมขี้เกียจรอในร้าน

เดินมาเจอพี่พอดี ถ้าผมมีโปรเจ็คใหม่เมื่อไหร่ยังไงจะติดต่อไปนะครับ"

จริงๆแล้วชานโฮเองก็ไม่ได้อะไรหรอก รู้ว่ามีลูกแล้วแต่งงานแล้วก็สมควรจะตัดใจ

แต่พอเห็นหน้าผู้ใหญ่ขี้เต๊ะแล้วมันอดกวนตีนไม่ได้ 

โยซอบเองก็รู้ แต่คนนึงก็แฟนคนนึงก็ลูกค้า จะให้ทำไงล่ะ....

 

 

บรรยากาศในรถเงียบเชียบ

ตอนนี้เองที่โยซอบนึกอยากให้ลูกชายตัวกลมพูดอะไรก็ได้ออกมาซักหน่อย

แต่อย่างว่าละ ไอ้ตอนที่อยากให้พูดเนี่ย เงียบเชียว

"เย็นนี้กินอะไรกันดี...คุณพ่ออยากกินอะไรครับ?"

 

 

.....เงียบ...ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก

 

"แทฮวานอ่าอยากกินอะไรลูก?"

"จาจัง...อยากกิน จาจัง"

"จาจังมยอนเหรอ ได้เลย เดี๋ยวปะป๊าทำให้กินนะ

เอาซุปสาหร่ายด้วยเนอะๆ" 

 

จังหวะนี้เองร่างสูงที่แสร้งตีหน้านิ่งดันปรายตาไปมอง

สบตากับดวงตากลมๆสองคู่ที่จ้องมาเข้า

ทำเอาเกือบเผลอยิ้ม ภาพตรงหน้ามันน่าเอ็นดูขนาดนี้

เขาเองจะแกล้งทำโกรธไปได้อีกสักกี่น้ำกัน

 

 

"แทฮวานถามคุณพ่อให้หน่อยสิ 

อาปา อยากกินอะไรกั๊บ ถามให้หน่อยสิ" โยซอบแกล้งคุยกับ

ลูกชายตัวกลมบนตัก ใจจริงก็รู้ว่าอีกคนได้ยินแน่ๆ

"ไม่เอา คุณพ่อโกด"

"หว่าย โกรธอะไรอ่ะ?"

"คุณพ่อโกดปะป๊า" โยซอบแอบอึ้ง นี่รู้ได้ยังไง

เด็กสี่ขวบนี่ เข้าใจอะไรได้ขนาดนี้แล้วเหรอ 

มิน่า อย่างงี้สินะเขาถึงบอกห้ามพ่อกับแม่ทะเลาะกันต่อหน้าลูก อืมๆๆ


 

"คุณพ่อไม่ได้โกรธปะป๊าหรอก...ใช่มั้ยคุณพ่อ"



 

"คุณพ่อไม่ชอบให้ใครจับปะป๊า"

 

"หึหึ"

"ไอกู...." 

คนหนึ่งหลุดขำพร้อมกันกับอีกคนที่หลุดอุทาน

คุณพ่อตอนนี้กลับร่างเดิม ยิ้มแป้นแล้นก้มลงมาหอมแก้มตุ่ยๆ

ของเจ้าตัวกลมดังฟอด

"คุณสอนอะไรลูกเนี่ย?"

"เปล่าซะหน่อย"

"แล้วอย่างงี้ใครจับตัวปะป๊าได้มั่ง?"

"แทฮวาน! คุณพ่อ คุณปู่ คุณย่า ซัมกยอบ" มีการนับแมวเข้าไปด้วย

"ไม่ดีเลย อย่างงี้ปะป๊าจะทำงานยังไงล่ะลูกกก"


 

"งานของคุณต้องถูกเนื้อต้องตัวคนอื่นด้วยเหรอ?"


 

แน่ะ...สรุปว่าที่พูดมาทั้งหมดนี่ได้ยินแต่แกล้งไม่ได้ยินจริงๆด้วย

ตาลุงเอ้ย

"เอ๊า ก็แบบเช็คฮงเช็คแฮนด์เงี่ย เผื่อมี"

"แทฮวาน เช็คแฮนด์ได้ป่ะ?" 

"ได้"

"หึยย เข้ากันดีจริงๆ ยังงี้ปะป๊าลาออกมาอยู่บ้านเลยดีมะห๊ะ?"

"ดี"

 

ให้อยู่ด้วยกันมากๆชักจะไม่ดีแล้วละมั้งเนี่ย

ไอ้ลูกหมูนับวันนิสัยยิ่งเหมือนคุณพ่อเข้าไปทุกที

ยังงี้ปะป๊าไม่เป็นอันต้องทำอะไรกันพอดี

 

 

 

"งั้นดูการ์ตูนไปก่อนนะ เดี๋ยวปะป๊าไปอาบน้ำ เดี๋ยวมา"

เจ้าตัวกลมพยักหน้ารับหงึกหงักแต่สายตาไม่ได้ละไปจาก

ภาพเคลื่อนไหวในจอสี่เหลี่ยม 

"ปะป๊าไปอาบน้ำเหรอครับ?"


 

หัวกลมๆพยักเล็กน้อยอีกครั้ง เมื่อคุณพ่อที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องเอ่ยถาม

ก่อนที่จะทำท่าเหมือนนึกอะไรได้ ขาสั้นๆก็ปีนลงจากเตียงก่อนจะดิ่งไปค้นกระเป๋า

"หาอะไรแทฮวาน? การบ้านเหรอ?"

"ไม่ใช่การบ้าน ของฝากของปะป๊า"

"หือ??" การ์ดใบเล็กถูกหยิบขึ้นมาพร้อนกับลูกกว่าในมืออูมๆสองสามเม็ด

"โออ...แทฮวานซื้อมาให้ปะป๊าเหรอ ดีจังเลย" 

"ไม่ใช่ๆ มินมิน ฝากมาให้ปะป๊า"

"มินมิน ใครอ่ะ?"


 

"เพื่อนของแทฮวานเอง มินมินบอกว่า ปะป๊าของแทฮวานหล่อมากเลย 

มินมินชอบปะป๊า เลยจะจีบปะป๊า"

 

"ห๊ะ!" 



 

ดูจุนรู้สึกมึนนิดหน่อยกับคำตอบของลูกชายอายุห้าขวบ

เด็กสมัยนี้...น่ากลัวเหมือนกันแฮะ ที่น่ากลัวกว่าคือปะป๊าของแทฮวาน

อะไรมันจะเสน่ห์แรงขนาดนั้น

 

"เสร็จแล้วจ้าาา อ้าว? อ้วนหลับแล้วเหรอ"

"ก่อนคุณออกมาแป๊บนึงเอง"

"สงสัยวันนี้เล่นเหนื่อย" พูดจบแล้วปะป๊าตัวเล็กก็ก้มลงไปหอมๆจุ๊บๆอีกสองสามที

ร่างเล็กค่อยๆแง้มประตูปิดอย่างเบามือ ตอนนี้แทฮวานนอนคนเดียวได้แล้ว

แค่ให้ปะป๊าหรือคุณพ่อเป็นคนส่งเข้านอน ดื่มนมจากแก้วแทนขวดแล้วด้วย

 

"ลูกบอกผมว่าคุณกำลังจะมีกิ๊ก..."


 

"ห๊ะ?! " อาการปะป๊าเหมือนคุณพ่อเมื่อกี้นี้เปี๊ยบ

โยซอบรับการ์ดสีชมพูจากคุณพ่อที่(แกล้ง)ทำหน้าตึงอย่างงงๆ

"อ๋อออ...มินมินนี่เอง"

"นี่รู้จักกันด้วย? คุยกันมานานยังเนี่ย" ยิ่งเห็นท่าทีปะป๊าขำคิกคัก

คุณพ่อยิ่งหมันเขี้ยว อยากจับฟัดซะเดี๋ยวนี้

 

"ก็ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วเอง ฝากไอ่หมูเอาของมาให้ทุกวันเลย"

"ติดคุกไม่ไปประกันตัวนะ หึ" พูดพร้อมกับเปิดประตูเดินดุ่มเข้าห้องนอนไป

"ฮ่าๆ โอ้ย ตลกจังดูจุนอา นี่ล้อกันเล่นใช่มั้ย? "

ปะป๊าตัวเล็กนั่งลงก่อนเปิดการ์ดดูด้านใน แหม หัวใจโรยกากเพชรด้วยอ่ะ 

หัวหนักๆถูกวางลงบนบ่าพร้อมกับแขนแกร่งที่สอดเข้ามาโอบรอบเอวบาง

กลิ่นหอมของน้ำยาปรับผ้านุ่มหรือกลิ่นสบู่แต่ที่รู้ๆมันหอมจนอดไม่ได้ต้องเอาจมูกโด่งๆไปซุก

ไว้บนไหล่ของอีกฝ่าย

 

"ไม่ล้อเล่นอ่ะ คราวหน้าจะลงไปส่ง ไปรับด้วย อยากรู้ เด็กนี่หน้าตาเป็นไง"

ไม่ใช่แค่ตัวเด็ก อยากเห็นหน้าพ่อกับแม่ ไหงเลี้ยงลูกได้บุคลิคโตไวผิดปกติ 

"โธ่ เขายังเด็กอยู่เลย โยว่าอีกหน่อยเขาก็คงลืมล่ะครับ"

"ให้มันจริงนะปะป๊า เสน่ห์แรงจริงเชียว" จมูกโด่งซุกซนสูดเอาความหอมของแก้มนิ่ม

ตามด้วยริมฝีปากร้อนจูบย้ำลงไปที่เดิม

"จะสู้คุณพ่อได้มั้ยล่ะครับ หืมม์? อย่านึกว่าไม่รู้นะ" ถูกตีหน้าหยอกๆไปเพี๊ยะหนึ่ง

ไม่วายถูกจับมือไปหอมอีกน่ะ เสร็จแน่ๆปะป๊าคืนนี้

"ไม่รู้ รู้แค่ตอนนี้หลงปะป๊าแทฮวานมากๆ รักมากนะครับ"

พูดจบก็จูบหนักบนริมฝีปากอิ่มหนึ่งที

"รักเหมือนกันครับ"

 

โชคดีนะที่วันพรุ่งนี้เป็นวันหยุด....

ไม่งั้นปะป๊าคงไม่มีแรงไปทำงานแน่ๆ

 

 

....
....
....



 

"เอ้า ถึงแล้วครับ" โยซอบเอ่ย อุ้มเจ้าตัวป้อมที่เริ่มโตขึ้นทุกวัน

จนตอนนี้ปะป๊าเริ่มดูตัวเล็กไปถนัดตาเวลาอุ้มลูกชายขึ้นมา

"เดี๋ยวผมไปจอดรถ เดี๋ยวมา"

"โยไปส่งแป๊บเดียวเอง"

"ไม่เป็นไร รออยู่นี่นะ" ฟังกันซะที่ไหน 

"งั้นเดี๋ยวเราไปนั่งรอคุณพ่อที่สนามเด็กเล่นเนอะ"

 

ดูจุนหยิบโทรศัพท์มาดูเมื่อคาทกดังเตือน

ทั้งสองคนรออยู่ที่สนามเด็กเล่นสินะ

 

ตุบ!


 

 

เผละ! 

เด็กผู้หญิงตัวเล็กหน้าตจิ้มลิ้มวิ่งมาชนเขาอย่างจัง

 

"เฮ้ย! หนู เป็นอะไรมั้ยคะ?"

ดูจุนถามก่อนจะสอดมือไปใต้แขนแล้วพยุงตัวเด็กน้อยที่ดูงงๆขึ้นมา

สายตามองดูว่าตามขาแข้งมีแผลหรือไม่

" มะ ไม่เป็นไรค่ะ"

"ดูจุนอา...อ้าว สวัสดีจ้ามินมิน" โยซอบเอ่ยทักทาย

ทำเอาดูจุนต้องหันกลับไปมองอีกรอบ เด็กคนนี้นี่เองเหรอ

หน้าตาก็ดูไม่น่าเกินวัยเลยแฮะ

 

"สวัสดีค่ะปะป๊าแทฮวาน" 

 

"วันนี้แทฮวานอาเอาขนมมาฝากด้วยนะ ขอบคุณนะคะ

เอาขนมมาฝากคุณอากับน้อง แต่ตอนนี้กินไม่ทันแล้วอ่ะ 

ถ้าขนมหมด เดี๋ยวคุณอาจะบอกนะคะ"

"ค่าาา " แม่หนูน้อย บิดซ้ายบิดขวาเลยทีเดียว

ส่วนลูกผมเหรอ แกะขนมกินแล้วครับ....เคี้ยวแก้มตุ่ย

"อ้าว? ไอ่หมู ไหนว่าจะเอามาฝากเพื่อน!"   

เด็กๆนี่บางทีก็มีอะไรขำๆเยอะดีเหมือนกัน

 

....
....
....



 

 

โยซอบกับดูจุนกำลังมองเจ้าตัวเล็กที่ค้นกระเป๋าเป้กุกกัก

อยู่บนรถขณะกลับบ้านอย่างตั้งอกตั้งใจ

"หาอะไรครับ?"

"ของฝาก มินมินฝากมา"

"ฝากมาให้ปะป๊าอีกแล้วเหรอ?"

 

"ไม่ใช่ ฝากมาให้คุณพ่อ"

"เอ๋~~?!" เป็นการ์ดรูปหัวใจเหมือนเดิม

แต่คราวนี้เปลี่ยนจากปะป๊าเป็นดูจุนอาปาแทนซะงั้น

ดูจุนปรายตามองคนตัวเล็กที่เบ้ปากพร้อมกับทำท่างอนแบบไม่จริงจังเท่าไหร่นัก

 

"ร้ายกาจชะมัดเลย"

"ใครกันแน่ หึหึ"

"โยร้ายตรงไหน ไม่เหมือนคนแถวนี้หรอก ชอบหว่านเสน่ห์ ชิ"

"ถ้าผมร้าย คุณก็ต้องร้ายกว่าสิ หลงจะแย่แล้วครับปะป๊า"

 

"หมูอ้วน โตขึ้นอย่าดื้อแบบปะป๊านะ"

 

"ปะป๊าไม่เหงดื้อเลย"


 

"ไอกู"

"หึหึ"

 

ไม่รู้ว่าลูกใคร ใครเลี้ยงมาแล้วล่ะ

ยิ่งโตนี่ยิ่งเข้าข้างคุณพ่อเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลย

คนหนึ่งน่าหมั่นเขี้ยว อีกคนหนึ่งหน้าหมั่นไส้

แบบนี้ไงปะป๊าโยซอบถึงไปไหนไม่รอด 

 

 

--------------------------------------------





ฮัลโหล๊ววว 
รู้สึกว่าคนอ่านจะมีญาณพิเศษรับรู้ว่าไรท์กำลังแต่งตอนพิเศษเบบี้เบบี้
อยู่รึเปล่า พร้อมใจกันมาทวง
ถ้าคุณอ่านแล้วคุณจะรู้ว่าไรท์เริ่มมาตั้งแต่ปีใหม่เลยนะเออ...


จ๊ากมั้ย แบบ ฟิคตอนพิเศษตอนเดียว
ใช้เวลาสามเดือน กรี๊สสสสสสสสส ไรท์เพิ่งได้มาต่อจนจบวันนี้เอง
เดี๋ยวตอนเก่าเบบี้จะทยอยเอามาลงให้นะคะสำหรับคนที่บ่นคิดถึงและอยากอ่านซ้ำ
และสำหรับคนที่ยังไม่เคยอ่าน


ลุงกับเด็กไม่ลืมๆ กำลังรวบรวมลมปราณและหาเวลาอยู่น้า
รักคนอ่านและคนเม้นท์มากจุบุๆ

ขอกำลังใจให้หน่อยน้าา