คุณหมอคะ...คุณนั่นแหละค่ะคือพ่อของลูกฉัน

“ใครตดเนี่ย?!”

เสียงโวยวายของเจ้าตัวเล็กดังแหวกความมืดสลัวของบรรยากาศในห้องนอนขึ้นมา  เด็กหญิงแก้มป่องผุดลุกขึ้นนั่ง  นิ้วอวบคล้ายแง่งขิงถูกยกขึ้นมาบีบจมูก  คนเป็นแม่อย่างสานฝันยันกายลุกขึ้นมานั่งตามลูกสาว  กลิ่นอุ่นไม่พึงประสงค์ลอยคลุ้งจนชวนให้มึนหัว

ในห้องมีกันอยู่สามคน  คือเธอ  ลูกสาว​  และพ่อของลูก  เธอย่อมรู้ตัวว่าตัวเองไม่ได้ผายลม  เธอแน่ใจเช่นนั้น  มั่นใจว่ารู้จักกล้ามเนื้อหูรูดตัวเองดี  ส่วนยัยลูกสาวตัวแสบนั้น…ถ้าลองเป็นคนแหกปากขึ้นมาลั่นห้องขนาดนี้  ก็คงไม่ได้เป็นตัวต้นเรื่องอีกเช่นกัน  ก็คงเหลือแต่คุณหมอภาสล่ะนะ…เธอว่าเขานั่นแหละที่ตด

“ใครตด?  หม่าม้าเหรอคะ?”  

การล่าแม่มดเริ่มขึ้นแล้ว  มันไม่มีประโยชน์ที่จะหาว่าใครเป็นคนปล่อยกลิ่น…เธอรู้ดี   ก็ในเมื่อกลิ่นมันกระจายไปทั่วห้องขนาดนี้  เธอกับลูกสาวก็สูดกันไปเกินครึ่งปอดแล้วด้วยซ้ำ  รู้ว่าใครตดไปก็เท่านั้นแหละ

“หม่าม้าไม่ได้ตดค่ะ” เธอตอบลูกสาวพลางเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียง  งานนี้เจ้าตัวดีคงไม่ยอมหลับง่ายๆแน่

“งั้นปะป๊าตดแน่  ปะป๊าตดใช่มั้ยคะ  ทำไมถึงต้องตด  ตอบมาเลย  ที่รักไปทำอะไรให้ปะป๊า  ทำไมปะป๊าทำร้ายที่รักด้วยการตดเหม็นขนาดนี้ให้ที่รักดม   ที่รักปวดหัวแล้วนะ”