[SF] SUPER JUNIOR LOVE STORY

ลำดับตอนที่ #5 : - Because I Love You : Because You Love Me [KIHAE]

 

:: Because I  Love  You  ::

:: Because You Love Me ::

เสียงโวยวายของฮยอกแจที่พยายามจะจิ้มกุ้งเทมปุระคืนมาจากจานคยูฮยอนนับว่าเป็นเรื่องปกติของกลุ่มเดือนคณะที่นั่งอยู่ในโรงอาหารกลาง ผลสุดท้ายก็จบลงด้วยซีวอนที่คีบของตัวเองให้ฮยอกแจ เสียงตะโกนโหวกเหวกเวลาเที่ยงนับเป็นช่วงเวลาที่วุ่นวายมากที่สุดในมหาลัย ทุกคณแทบจะหลั่งไหลมาที่โรงอาหารกันหมด

“ เด็กสถาปัตย์ช่างน่ารักจริงๆ เฮ้ยๆ นั่นมัน อีทงเฮ เดือนคณะสถาปัตย์ ”




ฮยอกแจชะเง้อมองตามที่ฮันเกิงเป็นคนชี้ให้ดู ฮยอกแจพยักหน้าเห็นด้วยเมื่อฮันเกิงบอกว่า อีทงเฮคือเดือนคณะสถาปัตย์ที่สวยกว่าดาวคณะ ร่างบางตัวเล็ก ผมสีน้ำตาลสวย ตากลมโตแป๋วนั้น ฮยอกแจไม่เถียงเลยว่าเขาน่ารักจริงๆ แต่ให้ตายทำไมไม่ยิ้มเลยวะ ?

 

“ เขามีฉายาว่า อีทงเฮ สวย เลิศ เชิด หยิ่ง นานๆทีเขาถึงจะยิ้มน่ะ แต่ถ้าเขายิ้มกูคงตายอยู่แถวนั้น น่ารักโคตร”

 

ท่าทางจะตายของฮันเกิงทำให้ทุกคนในกลุ่มพากันหมั่นไส้ และดูเหมือนฉายาของทงเฮจะเป็นจริงขนาดมีรุ่นพี่คณะอื่นยื่นกระป๋องน้ำและขนมให้ทงเฮแต่ร่างบางกลับส่ายหน้า ใบหน้าน่ารักนั่นไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม

 

“ ไปซื้อน้ำก่อน ” คิบอมลุกขึ้นออกไปจากโต๊ะคยูฮยอนขมวดคิ้วพลางยกกระป๋องน้ำดื่มของคิบอมขึ้นมามันมีน้ำเกือบครึ่งกระป๋องด้วยซ้ำ คยูฮยอนมองตามคิบอมที่หายเข้าไปกับฝูงชน

 

“ คิบอม เดี๋ยวนี้แม่งชอบทำตัวแปลกๆ กูกลับหอทีไรไม่เคยเจอมัน หายตัวไปไหนวะ ” ฮันเกิงรูมเมทคิบอมบอกเพื่อนพลางมองไปยังคิบอมที่เดินหายเข้าไป

 

“ อยู่กับเมียมั้ง ..ว่าแต่เมียมันคือใครวะ? ”  คังอินถามขึ้นทุกคนก็ส่ายหน้าไปมา คิบอมคือคนที่พูดน้อยที่สุดในกลุ่ม เวลามีความลับทุกคนสาบานได้ว่าคิบอมจะเป็นเพียงคนเดียวที่เก็บความลับนั้นไว้ได้

 

 

………

……………………………

………………………………………

 

 

 

 

  

“ ไม่เป็นไรครับ ” ทงเฮส่ายหน้าเมื่อรุ่นพี่คณะอื่นพยายามยื่นของกินมากมายมาให้ ใบหน้าน่ารักนิ่งสนิท ไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ความรู้สึกใดใด แต่ความน่ารักก็ไม่ได้ลดลงเลยสักนิด

 

“ อ๊ะ ..” ทงเฮเซนิดๆเมื่อร่างบางถูกเบียดจากคนข้างหลังทำให้กระเถิบออกมาจากรุ่นพี่กลุ่มนั้น แรงเบียดทำให้ทงเฮหันไปมองก่อนที่สายตาจะค้อนใส่คนที่อมยิ้มแก้มป่องอยู่

 

“ คิบอม .. ” ทงเฮพูดเบาๆเมื่อรู้สึกว่ามันใกล้เกินไปแต่เพราะคนบริเวณนี้มันเยอะเหมือนเป็นใจให้ทั้งคู่ใกล้กันร่างสูงเพียงยิ้มๆแล้วดันตัวร่างบางให้ไปที่ร้านขายข้าวพอถึงด้านหน้าสองมือคิบอมก็วางไว้ระหว่างตัวทงเฮคล้ายจะกันไม่ให้คนอื่นมาชนร่างบาง

 

“ วันนี้ไปที่โรงเรียนรึเปล่า ” คิบอมกระซิบข้างหูจนทงเฮต้องย่นคอหนีร่างบางมองซ้ายมองขวาคล้ายกลัวว่าจะมีใครมาเห็นการกระทำของคิบอมแต่ดูเหมือนไม่มีใครสนใจเพราะต่างคนต่างพากันสนใจจะซื้ออาหารของตนเอง เมื่อร่างบางซื้อเสร็จคิบอมก็เดินนำออกไปก่อนพอถึงทางแยก ร่างสูงก็แยกออกไปที่โต๊ะกลุ่มตัวเอง

 

“ ไหนมึงบอกไปซื้อน้ำ ” คยูฮยอนถามขึ้นเมื่อคิบอมกลับมามือเปล่าร่างสูงยักไหล่พร้อมกับบอกว่าลืม คยูฮยอนหลี่ตาอย่างสงสัยพลางมองไปยังโต๊ะข้างหน้าที่มีทงเฮนั่งกินข้าวพร้อมเพื่อนๆก่อนจะหันกลับมามองหน้าเพื่อนตัวเอง

 

“ อีทงเฮ สวย เลิศ เชิด หยิ่ง ท่าทางจะจีบยาก .. มึงว่างั้นไหมวะคิบอม ” คยูฮยอนกอดคอคิบอมที่ยิ้มเหมือนรู้ทันร่างสูงหันมามองหน้าคยูฮยอนพร้อมกับยกกนะป๋องน้ำขึ้นมาชน

 

“ มึงฉลาดที่สุดในกลุ่มจริงๆคยูฮยอน ..”   เสียงหัวเราะของทั้งสองคนทำให้เพื่อนในกลุ่มทำหน้า งง พวกมันสองคนพูดอะไรกันไม่เห็นเข้าใจแล้วมันเกี่ยวอะไรกับอีทงเฮด้วยไม่ทราบ ?

 

 

……..

……………….

………………………………..

 

 

“ ทงเฮ วันนี้ไปสอนเด็กวาดรูปรึเปล่า ” เรียววุคถามขึ้นเมื่อเห็นทงเฮล้างพู่กันเสร็จแล้ว ร่างบางพยักหน้าก่อนจะเก็บอุปกรณ์ลงกระเป๋า สะพายซูมใส่แบบไว้ที่ไหล่เดินลงจากตึกแล้วขับรถไปที่โรงเรียนอนุบาลเล็กๆ

 

“ คุณครูทงเฮ มาแล้ว ..” เสียงเด็กอนุบาลที่พากันวิ่งกรูเข้ามาหาทงเฮ ทำให้ร่างบางยิ้มออกมารอยยิ้มที่ใครๆต่างพากันอยากเห็นจากอีทงเฮ ..

 

 “ พี่ชายคนนั้นก็มานั่งรอ คุณครูด้วยค่ะ ” โซรีชี้ไปทางร่างสูงที่นั่งขีดๆเขียนๆอยู่ตรงมุมห้องกับเด็กอีกสองสามคน ทงเฮชะเง้อไปมองก่อนจะยิ้ม

 

“ วาดรูปเป็นรึไง ” ทงเฮนั่งลงพลางวางอุปกรณ์ต่างๆไว้ข้างตัวร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะยิ้มตาหยีตามแบบฉบับ คิบอมนั่งท้าวคางมองทงเฮที่สอนลูกศิษย์ตัวจ้อยที่ฟังบ้างไม่ฟังบ้างวาดรูป ปากบางหัวเราะเมื่อลูกศิษย์พยายามวาดรูปอย่างตั้งใจทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะวาดรูปได้อย่างที่ต้องการรึเปล่า คิบอมยังคงนั่งมองไปเรื่อยๆ

 

เขาไม่เคยคิดว่าจะรัก อีทงเฮ ได้ถึงขนาดนี้ .. ไม่เคยคิดเลยจริงๆ

 

 

“ อีทงเฮ ท่าทางหยิ่งจริงๆ ไม่เห็นจะเคยยิ้มให้ใคร น่ารักซะเปล่า ” หลากหลายคำพูดจากคนหลายคนทำให้คิบอมเงยหน้ามองร่างบางที่นั่งอยู่ในห้องสมุด กำลังอ่านหนังสืออย่างตั้งอกตั้งใจ กรอบแว่นสีดำที่ใส่อยู่ทำให้ใบหน้าน่ารักดูน่ารักมากยิ่งขึ้น แต่ก็ยังคงไม่มีรอยยิ้มเช่นเดิม  จากตอนแรกคิบอมก็ไม่เข้าใจหรอก ก็แค่อยากรู้ว่าจะ สวย เลิศ เชิด หยิ่ง อย่างที่เขาว่ากันรึเปล่า

 

ถึงจะหล่อเงียบก็ร้ายเป็นเหมือนกัน !

 

ทันทีที่ร่างบางลุกขึ้นคิบอมลุกตามไปที่ชั้นหนังสือค่อยๆเหลือบมองร่างบางที่พยายามหยิบหนังสือที่อยู่ชั้นบนสุดคิบอมมองร่างบางที่เขย่งแล้วเขย่งอีกแล้วแอบขำก่อนจะเดินเข้าไปหยิบให้ ทงเฮรับหนังสือมาก่อนจะเงยหน้ามองคิบอม ร่างสูงเลิกคิ้วรอดูร่างบางว่าจะทำยังไงต่อไป

 

“ ขอบคุณนะ ..” คำพูดเบาๆพร้อมกับรอยยิ้มที่จริงใจส่งตอบกลับมา

 

 

และนั่นเป็นเหมือนจุดเริ่มต้น อีทงเฮ คนที่ไม่เคยยิ้มและเขาว่ากันว่าถ้ายิ้มทีก็ฆ่าคนได้ คิบอมเพิ่งรู้สึกว่ามันจริงก็คราวนี้ ทันทีที่ร่างบางตรงหน้ายิ้มหัวใจเขาเหมือนหยุดเต้น ทุกอย่างมันดูสดใสไปหมด จะหาว่าเขาบ้าก็ได้ เขาไม่เคยเป็นอะไรขนาดนี้เพราะรอยยิ้มของคนคนเดียว และทันทีที่ทงเฮเดินไปคิบอมได้แต่ยืนพิงชั้นหนังสือยกมือขึ้นจับที่หัวใจ

 

 

“ เอาละเว้ย คิมคิบอม … ”

 

 

 

……..

…………….

…………………………….

 

 

 

 

“ นี่รูปใครครับ โซรี ” ทงเฮเอ่ยถามเมื่อวันนี้เสร็จสิ้นการวาดรูปไปแล้วแต่เด็กน้อยผมแกละยังคงนั่งวาดรูปอยู่บนโต๊ะคนเดียวอย่างตั้งอกตั้งใจคิบอมชะโงกหน้าไปดูแล้วหัวเราะจนทงเฮหันมาค้อนตาเขียวปั๊ด

 

“ นี่คุณครูทงเฮ พี่คิบอมแล้วก้โซรี เป็นครอบครัวพ่อแม่ลูกไงคะ ” คำตอบของเด็กน้อยทำให้ทงเฮทำอะไรไม่ถูกมือบางที่เก็บพู่กันก็ไม่รู้จะวางไว้ตรงไหนใบหน้าที่ใครๆต่างบอกว่า สวย หยิ่งนั้นกำลังแดงน่ารักแก้มใสแดงปลั่งจนคิบอมอยกาจะหอมสักฟอด

 

ทงเฮโบกมือลากับเจ้าของอนุบาลพร้อมกับเดินออกมาขึ้นรถร่างบางเดินมาที่รถก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นคล้ายกระดาษโน้ตแปะอยู่ที่กระจกด้านหน้าทงเฮหยิบขึ้นมาดู

 

 

“ วันนี้มีนัดทานข้าวกับเพื่อน ไว้จะแวะไปหาที่หอ คิบอม ” 

 

 

 

ทงเฮทำท่าจะปากระดาษโน้ตทิ้งแต่ก็ต้องเปลี่ยนใจเก็บมันไว้พร้อมกับเดินขึ้นรถ ..

 

 

 

 

เวลาเกือบ 4 ทุ่มทงเฮที่นั่งทำงานอยู่โต๊ะก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู ร่างบางรู้ดีว่าเป็นใครทงเฮลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูห้องก่อนจะยืนกอดอกมองพ่อรูปหล่อคิมคิบอมที่ชูถุงขนมมากมายขึ้นมาแล้วถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้อง

 

“ ดึกแล้วทำไมไม่กลับบ้านไปนอน ” ทงเฮนั่งลงตรงโต๊ะทำงานมองคิบอมที่เดินเข้ามาแกะเนคไทน์ออกแล้วนั่งลงตรงโซฟา คิบอมลุกขึ้นจากโซฟาเดินเข้ามาหาทงเฮที่นั่งอยู่มือแกร่งโอบกอดร่างบางไว้ในอ้อมแขน

 

“ ก็คิดถึง .. ” คำตอบแทบจะอ้วกทำให้ทงเฮยกดินสอในมือเคาะไปที่หัวร่างสูงไปหนึ่งที คิบอมยิ้มตาหยีก่อนจะนั่งลงบนโซฟามองทงเฮที่ยังคงวาดรูปต่อไป นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนแล้วทงเฮยกมือบิดขี้เกียจก่อนจะหันไปมองคิบอมที่นอนหลับไปบนโซฟา ร่างบางลุกขึ้นแล้วนั่งลงบนโซฟาเบาๆ

 

 

บอกไปใครจะเชื่อ ว่าแฟนของอีทงเฮ สวยเลิศ เชิด หยิ่ง คือ ..
 คิมคิบอม พ่อคนหล่อเงียบเดือนคณะรัฐศาสตร์

 

 

 

ทงเฮนั่งมองคิบอมที่หลับสนิทร่างบางค่อยๆแกะเนคไทน์ของคิบอมออก ก่อนจะค่อยๆขยับศีรษะให้เขยิบมาบนหมอนให้พอดิบพอดี มือบางจับผมร่างสูงให้เข้าที่เข้าทาง นึกถึงวันที่ผ่านมา..

 

“ คิมคิบอมกับอีฮยอกแจ นี่เขาเป็นอะไรกัน ”

 

 เสียงพูดคุยของเพื่อนทำให้ทงเฮที่กำลังฟังเพลงอยู่เงยหน้ามองภาพของร่างสูงที่กำลังตักอาหารให้ร่างบางข้างๆ ทำให้ทงเฮใจกระตุกวูบ แต่ทงเฮก็ยังคงซ่อนอาการไว้ได้ดีไม่ผิดเพี้ยนร่างบางยังคงมองคิบอมที่ยกมือขยี้ผมฮยอกแจอยู่ ทงเฮรู้สึกปวดในอกร่างบางขอตัวจากเพื่อนๆเพื่อออกไปจากบริเวณนี้

 

ทันทีที่ออกมาจากบริเวณนั้น ร่างบางก็ถอนหายใจไม่เข้าใจอาการตัวเองเลยสักนิด ทำไมจะต้องรู้สึกอะไรอย่างนั้นด้วย ไม่ได้รู้จักสนิทอะไรสักนิดด้วยซ้ำ อีทงเฮคงจะไม่สบายแน่ๆ ร่างบางเดินเข้าห้องสมุดอย่างที่ไปประจำทุกวันก่อนจะทำสมาธินั่งอ่านหนังสืออย่างที่เคยทำ

 

แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเท่าไหร่ เมื่อเห็นกลุ่มของคิบอมเดินเข้ามานั่งอ่านหนังสือที่ห้องสมุดด้วย อีทงเฮจึงจำเป็นต้องแกล้งลุกออกไปหาหนังสือที่อื่นเพื่อระงับสติที่กำลังแตกกระเจิง แต่เหมือนยิ่งหนีก็เหมือนยิ่งถูกแกล้งหนังสือที่เขาอยากได้ก็ดันอยู่สูงกว่าที่เขาจะหยิบถึง แต่ไม่นานก็มีอัศวินมาหยิบหนังสือให้เขา แต่พอร่างบางหันกลับไปก็พบกับคนที่หนีมาตลอด 

 

คิมคิบอม ..

 

 

ทงเฮไม่รู้จะทำไงเลยได้แต่ยิ้มและเอ่ยขอบคุณออกไป ..

 

 

 

คิมคิบอมคงไม่รู้เลยว่าอาการที่หัวใจจะหยุดเต้น อีทงเฮก็เป็นเหมือนกัน !

 

 

 

…………

…………………….

………………………………….

 

 

 

 

 

 

ตั้งแต่นั้นมาดูเหมือนสุดหล่อจากรัฐศาสตร์นี่เอาแต่ตามจีบเขา ตอนแรกๆก็นึกว่าจะเหมือนคนอื่นที่เห็นว่าเขา หยิ่ง เล่นตัว แล้วก็จะยอมแพ้ไปเองแต่คิมคิบอมมีความพยายามที่ไม่เหมือนใคร น้อยนักที่จะได้ยินคำพูดหวานๆจากปากร่างสูง แต่การกระทำ การเอาใจใส่ไม่เปลี่ยนไปเลยจากวันนั้น ทงเฮยิ้มบางๆก่อนจะลุกขึ้นแต่ข้อมือกลับถูกจับไว้พร้อมกับฉุดให้นั่งลงจังหวะเดียวกับที่คิบอมลุกขึ้นนั่ง ทำให้ร่างบางนั่งลงบนตักคิบอม สองมือแกร่งกอดร่างบาไว้แน่น

 

“ กี่โมงแล้ว ” คิบอมกอดทงเฮทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่อย่างนั้น ร่างบางเอียงตัวพลางบอกว่าเที่ยงคืนกว่าแล้วคิบอมควรจะกลับบ้านได้แล้ว แต่ร่างสูงกลับงองแงส่ายหน้าคล้ายกับว่าไม่อยากกลับ

 

“ พรุ่งนี้คิบอมมีเรียนเช้านะ ”

 

“ เมื่อไหร่เราจะเปิดตัวกันสักที อยากควงทงเฮที่มหาลัยจะแย่ ” ร่างบางหัวเราะนานๆทีจะได้ยินความเอาแต่ใจจากคิบอมจริงๆทงเฮไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังแต่เขายังไม่พร้อมก็แค่นั้น ทงเฮไม่ชอบเวลาถูกใครมองมากๆ ไม่ชอบเวลาที่ตกเป็นเป้าสายตาของใคร ไม่ชอบเวลาได้ยินคำซุบซิบนินทา

 

“ เบื่อแล้วเหรอ ” ทงเฮถามขึ้นเบาๆและนั่นทำให้คิบอมยอมลืมตาก่อนที่จะกดจมูกลงไปบนแก้มใสแรงๆพร้อมกับส่ายหน้าดวงตาของร่างสูงมองลึกลงไปที่ดวงตาสีน้ำตาล

 

“ ผมรักคุณ ทงเฮ ”  คำบอกรักที่เคยได้ยินวันนี้ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม

 

“ ฉันก็รักนาย คิบอม ” ไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรในเมื่อคิบอมต้องอดทนรอมาถึงขนาดนี้ อดทนความเอาแต่ใจของทงเฮ อดทนต่ออะไรหลายๆอย่าง ต้องขอบคุณคิบอมด้วยซ้ำ นั่งกอดกันอยู่อย่างนั้นจนทงเฮต้องไล่คิบอมให้ลุกขึ้นเมื่อมันเลยเวลามานานมากแล้ว คิบอมเลยได้แต่อิดออดก่อนจะเดินมาที่ประตูเอียงแก้มป่องๆของตัวเองให้ทงเฮร่างบางหัวเราะแต่ก็ยอมหอมลงไป ทงเฮส่งคิบอมกลับบ้านไปแล้วก่อนจะเดินกลับมาในห้องสายตาเหลือบไปเห็น เนคไทน์และโทรศัพท์ของคิบอมวางทิ้งไว้ ทงเฮหยิบขึ้นมาก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ ..

 

 

………

……………….

…………………………..

 

 

 

 

“ ซีวอน วันนี้ไปดูหนังกันไหม ” เสียงเจื้อยแจ้วของฮยอกแจเป็นเรื่องปกติของทั้งโต๊ะ ซีวอนก็ได้แต่พยักหน้า แล้วจับผมฮยอกแจที่มันดูไม่เป็นทรงเพราะเจ้าตัวยุ่งนอนหลับมาตั้งแต่ออกมาจากบ้าน คยูฮยอนกำลังหักตะเกียบเตรียมตัวจะกินข้าว คังอินยังคงคุยโทรศัพท์กับพี่อิทึก ฮันเกิงก็ยังคงมองอะไรไปเรื่อย คิมคิบอมก็นั่งกินข้าวเงียบๆตามเดิม ทุกอย่างดูปกติเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

 

 

“ วันนี้อีทงเฮก็น่ารักอีกแล้วว่ะ ตัวเล็กโคตรน่ากอด” ฮันเกิงยังคงพรรณนาต่อไปทำให้ทุกคนเงยหน้ามองดูร่างบางของทงเฮ ซึ่งมันก็น่ารักอย่างที่ฮันเกิงว่าจริงๆ แต่ทุกคนขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าทงเฮกำลังจะเดินมาทางโต๊ะเขาฮยอกแจกอดแขนซีวอนพลางบอกให้ซีวอนดู คังอินเองก็หยุดคุยโทรศัพท์ คยูฮยอนเองก็เงยหน้าขึ้นมามองด้วย ร่างบางของทงเฮเดินเข้ามาใกล้ๆ ยิ่งเดินเข้ามาใกล้ทุกคนก็ดูจะหยุดหายใจ มือบางของทงเฮยื่นบางอย่างให้คิบอม

 

 

“ นายลืมทิ้งไว้เมื่อคืน ”

 

 

คำพูดของทงเฮทำให้ทุกคนในกลุ่มแทบจะอยากจะเอาหัวเขกโต๊ะเมื่อสิ่งที่ทงเฮยื่นให้คิบอมคือเนคไทน์และโทรศัพท์มือถือ ฮยอกแจตาโตกว่าเดิมสองเท่า ฮันเกิงทำกระป๋องน้ำร่วงหลุดมือไปตอนไหนไม่รู้ คังอินเองก็สำลักอาหารที่เพิ่งกินเข้าไป คงเหลือแต่คยูฮยอนทิ่ยิ้มอย่างรู้ทัน

 

 

 

 

คิมคิบอม มึงนี่มาเงียบๆแต่โคตรร้ายเลยว่ะ !

 

 

 

……….

…………………..

………………………………….

 

 

ความรักมีหลายรูปแบบคุณว่าไหม ?
แต่ไม่ว่าแบบไหนมันก็คือความรักอยู่ดี


THE  END