[SF] SUPER JUNIOR LOVE STORY

ลำดับตอนที่ #49 : [SF] :: Until Eternity :: [KYUHAE]

 [SF] :: Until Eternity :: [KYUHAE]
Title: :: :: Until Eternity. :: ::
Author: Kapooklook
Couple: KYUHYUN - DONGHAE
thanks : เนื้อเพลงภาษาอังกฤษ http://guru.google.co.th/guru/thread?tid=2e20564a6ec7a21a
Author note : คยูเฮ จากหนุ่มโสดในฝัน !!!!! คิดออกแค่คู่เดียว 5555

:: Until Eternity ::
จากนี้ไปจนนิรันดร์

I looked her in the eye.
From where we met just once.
Change your life, let alone meaningful.

คุณรู้จักความรักดีแค่ไหน ?






“ ไง พ่อเพลย์บอยสุดหล่อตั้งแต่กลับจากนอกมา ไม่ค่อยได้เห็นหน้าเลยนะ ”





จงฮยอนยื่นแก้วเหล้าให้กับคยูฮยอนที่ตั้งแต่เดินมาสายตาสาวๆนับสิบคู่ต่างพากันมองจนร่างสูงแทบพรุน บางคนทำหน้าอยากจะกระโดดขย้ำเหลือเกินคยูฮยอนรับแก้วเหล้ามาไว้ในมือก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาซดเหล้าในมือจนเกือบหมดแก้ว

“ ตายอดตายอยากที่ไหนมา ”

“ เห็นใจกูเถอะ ตั้งแต่หลับมากูได้ตำแหน่งผู้ช่วยกรรมการบริษัทป๋าแบบไม่เต็มใจ กูต้องวิเคราะห์แนวโน้มเศรษฐกิจอะไรทุกวัน หัวกูจะระเบิด ”

จงฮยอนได้แต่ตบๆไหล่เพื่อนอย่างน่าเห็นใจเขารู้จักคยูฮยอนมาตั้งแต่เด็กคิบอมกับก็เช่นกัน เพราะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กไม่แปลกที่จะรู้ทุกอย่างกันดี คยูฮยอนเจ้าชู้ โคตรเจ้าชู้และถ้ามีขั้นกว่าของคำว่าเจ้าชู้จงฮยอนก็อยากจะมอบให้ ตั้งแต่มัธยมคยูฮยอนควงคนอื่นไม่ซ้ำหน้า ฟันหญิงมาเกือบทั้งโรงเรียน สับรางนี่เป็นงานอดิเรก แต่มันก็เป็นเรื่องปกติ คยูฮยอนเกิดมาเพียบพร้อมในทุกสิ่ง รูปหล่อ พ่อรวย โตมาบนกองเงินกองทอง รถสปอตเปลี่ยนเดือนละคัน บัตรเครดิตวงเงินไม่จำกัด คยูฮยอนมีทุกอย่าง


แต่สิ่งที่ขาดก็คือแม่ แม่ที่ทิ้งไปตั้งแต่คยูฮยอนยังเด็ก คยูฮยอนเติบโตมาพร้อมกับพ่อที่คยูฮยอนเรียกว่า ป๋า ป๋าที่เอาแต่ทำงานและสิ่งที่ทดแทนเวลาให้ลูกได้ก็คือเงินในบัญชี และทุกอย่างที่คยูฮยอนอยากได้ ถึงคนภายนอกอาจจะมองว่าไม่ดี แต่คนใกล้ตัวรู้อยู่เสมอ ยังไง ป๋าก็รักคยูฮยอนมากที่สุดในชีวิต

“ วันนี้มึงมาโดดเดี่ยวได้ไงวะ ผิดคอนเสปเพลย์บอยหมด ”

“ แล้วโซฮยอน ?”

“ เลิกไปเมื่อวาน ”

“ โห สวยขนาดนั้นเสียดายว่ะ”

“ ตามจิกกูทุกเวลา ทนไม่ได้”

จงฮยอนยักไหล่เพลย์บอยเกลียดการผูกมัดแต่โซฮยอนก็คงได้ในสิ่งที่เธอต้องการเงินและคำว่าแฟนเก่าคยูฮยอน แค่นี้ก็คงสมความตั้งใจเธอแล้วและมันก็เหมือนที่คิบอมเป็นคนบอกสโลกแกนของคยูฮยอนที่คิบอมคิดว่ามันเหมาะที่สุด





รักคยูฮยอนมีแต่ได้กับได้ สิ่งที่ไม่ได้คือตัวกับใจ !

do not know her.
Each person was much different.
I love that binds us together is not so far

เสียงเพลงในผับยังคงดังอย่างต่อเนื่องยิ่งดึกผู้คนยิ่งเยอะขึ้นฤทธิ์ของแอลอฮอล์ทำให้บางคนเริ่มขาดสติ แต่ไม่ใช่กับคยูฮยอนแก้วเหล้าที่ดิ่มไปมากกว่าคนปกติจะทนได้แต่กลับไม่มีผลต่อคยูฮยอน ร่างสูงชนแก้วกับสาวสวยหลายโต๊ะที่แวะเข้ามาหาไม่เคยขาดแต่ก็ยังไม่มีคนไหนที่รู้สึกสะดุดตาสักคน จงฮยอนลุกขึ้นขอตัวเมื่อเจอรุ่นน้องที่รู้จักอีกโต๊ะ คยูฮยอนมองไปยังโต๊ะที่จงฮยอนเดินเข้าไปหารุ่นน้องที่ชื่อคีย์ หน้าตาน่ารักดีแต่ดูจะแสบใช่เล่นถ้าดูจากการแต่งตัว

คยูฮยอนเบือนสายตามายังคนที่นั่งอยู่ตรงโซฟา ร่างบางตัวเล็กที่นั่งไขว่ห่างในมือถือแก้วเหล้าไปมา คยูฮยอนบอกไม่ถูกทำไมคนตรงหน้าถึงดูน่าสนใจ ร่างบางยกแก้วในมือขึ้นมาดื่มสายตาคยูฮยอนก็ยังคงมองไม่วางตา ทันทีที่สายตาของคยูฮยอนประสานกับคนที่นั่งอยู่ตรงโซฟาร่างสูงยิ้มให้ตามประสาเพลย์บอยและคาดว่าสิ่งที่ได้รับคือรอยยิ้มหวานๆ แต่คยูฮยอนคิดผิด …

ร่างบางบนโซฟาหันหน้าไปมองยังฟอล์อที่มีคนเต้นอยู่ตรงหน้าโดยไม่สนใจรอยยิ้มของคยูฮยอนเลยสักนิด สายตาที่มองรอยยิ้มเหมือนธาตุอากาศเหมือนฝุ่นละอองที่ปลิวไปปลิวมา






“ โห ..เล่นตัวจริงนะตัวแค่นี้ ”






คยูฮยอนลุกขึ้นเป้าหมายคือคนที่นั่งหน้าตาบึ้งตึงอยู่ตรงโซฟาทันทีที่คยูฮยอนนั่งลงโซฟาคนตัวเล็กแค่ปรายตามองก่อนจะหันมาสนใจเพื่อนที่เต้นอยู่ตรงฟอล์อแทนคยูฮยอนหัวเราะออกมาเพราะท่าทางหยิ่งๆนี่มันดูน่าหมั่นไส้ แต่หน้าตาน่ารักทำให้ดูไม่ค่อยน่าเกลียดเท่าไหร่

“ ชื่ออะไรครับ ”


“ ………………”

“ บอกหน่อยได้ไหม ทำไมมานั่งคนเดียวล่ะ ไม่ไปเต้นกับเพื่อนๆเหรอ ”


“ ………………”

“ คุยกับผมหน่อยสิ ”


“………………”

“ เมาแล้วเหรอ ”


คยูฮยอนพยายามถามคนที่นิ่งๆหมุนแก้วเหล้าในมือไปมาก่อนที่ดวงตากลมโตจะหันมามองคนข้างๆสายตาไล่มองคยูฮยอนตั้งแต่ผมลงมาก่อนจะบอกบางอย่างที่ทำให้คยูฮยอนสำลักแอลกฮอลล์ที่เพิ่งกินเข้าไป





“ ไปไกลๆได้ไหม ”




คยูฮยอนขอเวลาตั้งตัวสิบวินาทีสาบานได้ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยได้ยินคำนี้ต่อหน้าต่อตา ทุกทีมีแต่คนจะกระโจนใส่เพิ่งเคยเห็นคนเมินใส่ได้แรงขนาดนี้ คยูฮยอนยังคงนั่งมองคนที่ขยับตัวออกจากเขาไปเล็กน้อยทำท่ารังเกียจเขาสุดใจ ท่าทางเหมือนเด็กที่ยังไม่โตอย่างน้อยก็น่านักศึกษาล่ะวะ อย่างน้อยเขาก็เป็นพี่นะเว้ยพูดจาอย่างนี้กับคนที่แก่กว่าแบบนี้ได้ไงวะ แต่ยังไม่ทันถามอะไรคนตัวเล็กก็ลุกขึ้นคว้ากุญแจรถบอกลาเพื่อนสองสามคำแล้วก็เดินออกไป คยูฮยอนวางแก้วเหล้ารีบลุกตามคนตัวเล็กออกไปบริเวณที่จอดรถ

“ เดี๋ยวสิ เอ้ ! เดี๋ยวก่อน ” คยูฮยอนคว้าข้อมือเล็กไว้ทันแต่ดูท่าทางคนตรงหน้าไม่พอใจอย่างมากดวงตากลมโตมองกันเหมือนโกรธกันมาสักร้อยชาติ


“ ปล่อย ”

“ แต่ผมอยากรู้จักคุณ”

“ ไม่อยากรู้จัก ”

“ ผมชื่อคยูฮยอน ”

“ ไม่ได้ถาม ”

“ โหดจังนะ คนน่ารักมักใจร้ายจริงๆ”

“ บอกให้ปล่อยมือ ! ”

คยูฮยอนยกมือยอมแพ้เมื่อเห็นท่าทางคนตรงหน้า พอมือหลุดออกคนตัวเล็กก็เดินไปที่รถ ไม่มีแม้แต่สายตามองมาที่คยูฮยอนเลยสักนิดจังหวะที่จะปิดประตูคยูฮยอนคว้าประตูแล้วก้มลงมา


“ นายเป็นบ้าเหรอไง ”

“ ขอผมรู้ชื่อคุณก็ยังดี ”.

“ ไม่จำเป็น ถอยออกไปด้วย ”



คยูฮยอนถอนหายใจคนอะไรวะ หน้าตาโคตรน่ารักแต่ดุเหนือคำบรรยาย ทุกทีแค่ถามชื่อคนอื่นก็แทบจะแจกเบอร์ห้องคอนโดให้อยู่แล้วนี่ตื้อเกิน 15 นาทีแล้วนะเว้ยนานสุดในประวัติศาสตร์ตั้งแต่ถามชื่อคนน่ารักมา ทงเฮเงยหน้ามองคยูฮยอนก่อนจะลุกออกมาจากที่นั่งคว้าชีทในรถมาม้วนๆก่อนจะตีลงไปบนมือคยูฮยอนตบท้ายด้วยการยกขากระทืบลงไปบนเท้าคยูฮยอนเต็มๆแรง ร่างสูงร้องลั่นก่อนจะผละออกไป ทงเฮเลยกลับเข้าไปรถสตาร์ทแล้วขับออกไปโดยเฉียดตัวคยูฮยอนไปเพียงนิดเดียว !

“ คยูฮยอน มึงทำอะไรอยู่วะ ” จงฮยอนเดินออกมากอดคอคยูฮยอนที่มองตามท้ายรถออดี้สีขาวจนลับตา

“ รบกับเด็กดื้อ”

“ อีทงเฮ อยู่ปี 4 เพื่อนคีย์ น่ารักแต่ …….โหด เหวี่ยง วีน ดุ ”

“ มึงเคยเจอแล้วงั้นสิ ”

“ ป่าว ไอ้ซึงฮยอนเคยจีบ ยอมแพ้ตั้งแต่สามวันแรก เขาคงเกลียดคนเจ้าชู้เข้าไส้ ตอนนี้เขาคงเมมโมรี่มึงไว้ในสมองว่าบุคคลอันตราย ”

จงฮยอนตบไหล่คยูฮยอนเพราะทุกคนที่จีบทงเฮก็โดนเมินใส่แบบไร้ตัวตนมาแล้วทั้งนั้นและอย่างคยูฮยอนเพลย์บอยตัวพ่อขนาดนี้คงไม่มีทางเฉียดเข้าใกล้แน่ๆ






“ หึ เล่นตัวจนน่าหมั่นไส้ เอาไว้กูได้เมื่อไหร่จะฟัดให้สลบคาเตียงเลย คอยดู ! ”

The cold was so frightened.
As far as I know from others.
What I do not understand.

คยูฮยอนจอดรถอยู่หน้าคณะนิเทศศาสตร์มหาลัยโซลมาร่วม 20 นาทีนิ้วก็เคาะพวงมาลัยไปด้วยอุตส่าห์โดดงานป๋ามาส่องเด็กมหาลัยแล้วไอ้เด็กเล่นตัวทงเฮไปอยู่ที่ไหนวะ กว่าจะบังคับเอาข้อมูลมาน้องรุ่นน้องจงฮยอนที่ชื่อคีย์มาได้ก็แทบกระอักเลือด คยูฮยอนตัดสินใจเดินลงมาจากรถหยิบแว่นตาสีชาขึ้นมาสวมทันทีที่ลงมาจากรถคนแถวนั้นต่างพากันสะกิด เพราะท่าทางที่ดูไม่ใช่นึกศึกษาและหน้าตาที่หล่อบาดใจ

“ แฟนใครวะ โคตรหล่อเลย ทงเฮดูสิๆ” ยองมินสะกิดให้ทงเฮที่นั่งอ่านชีทอยู่เงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะขมวดคิ้วเพราะท่าทางที่เคยเจอเมื่อสองวันก่อนยังจำได้ดี ไอ้เพลย์บอยโคตรกะล่อนนั่น

“ ขอดูหน้าแฟนเขาหน่อยได้ไหมวะ จะน่ารักขนาดไหน ” ยองมินมองคยูฮยอนไม่วางตาทงเฮที่หันไปมองตามที่ยองมินบอกก่อนจะสังเกตว่าทำไมร่างสูงรูปหล่อถึงเดินมาทางนี้ ยองมินกระพริบตาปริบๆเมื่อเห็นว่าคยูฮยอนเดินหล่อมาทางโต๊ะเขาและเมื่อหยุดอยู่ตรงหน้า คยูฮยอนก็ถอดแว่น







“ สวัสดีทงเฮ เจอกันอีกแล้วนะ ”

She told them to know.
Changed my life.
I want to be watching.
Tomorrow we will be like.

“ จำไม่ได้นะ ว่าเราเคยรู้จักกัน ” ทงเฮหันหน้ากลับมาอ่านชีทตามเดิมจนเพื่อนในกลุ่มได้แต่ยิ้มแหยๆให้กับคยูฮยอน จนยองมินกระเถิบเหลือที่นั่งให้กับคยูฮยอน ทันทีที่ร่างสูงนั่งลงทงเฮก็ลุกขึ้นอัตโนมัติแต่คยูฮยอนก็คว้ามือไว้ทัน

“ ขนมเค้ก ผมซื้อมาฝากอร่อยมากเลยนะ ” ทงเฮเหลือบมองถุงขนมที่บ่งบอกราคาได้เป็นอย่างนี้ ร่างบางรับมันมาไว้กับมือจนคยูฮยอนยิ้มแต่ก็ดูเหมือนจะต้องยิ้มเก้อเพราะทงเฮเดินเข้าไปหาเด็กสองคนที่ดูเหมือนจะเป็นลูกของป้าเจ้าของร้านที่ขายขนมอยู่ตรงคณะ

“ พี่ให้ เอาไปกินกันนะ ”

เด็กสองคนรับของมาอย่างตื่นเต้นก่อนจะวิ่งเอาขนมไปอวดแม่ ทงเฮหันมามองคยูฮยอนที่ลุกขึ้นยืนขมวดคิ้วก่อนจะยักคิ้วให้อย่างเหนือกว่า แล้วเดินขึ้นตึกเรียนทิ้งคยูฮยอนที่ยืนนิ่งอยู่กับที่



“ จะเล่นอย่างนี้ใช่ไหม อีทงเฮ ! ”










ภายในหนึ่งสัปดาห์คณะนิเทศศาสร์แทบจะต้อนรับนักศึกษาใหม่อย่างคยูฮยอน เพราะว่าทุกวันร่างสูงจะมาวนเวียนอยู่เสมอ และแน่นอนความก้าวหน้าในการจีบทงเฮยังคงย่ำอยู่กับที่ไม่ได้ก้าวหน้าอะไรเลยสักนิด ขนมที่ซื้อมาฝากทงเฮก็เอาไปให้เด็ก ซื้อดอกไม้มาก็เอาไปให้ยามที่คณะ ชวนไปกินข้าวก็ไม่ยอม แค่จะไปส่งกลับบ้านก็ไม่ให้ แถมยังด่าเขาแทบทุกวัน ถ้าต่อยเขาได้คงต่อยไปแล้ว คนอะไรวะโคตรโหด คยูฮยอนบอกตัวเองให้ลิมิตแค่ 2 อาทิตย์เท่านั้น


ไอ้เด็กบ้านี่ทำเขาประสาทจะกิน !

อยากได้แฟนแบบไหนวะ แสนดี เลิศเลอ เพอเฟคเหรอไง
สมัยนี้มันมีที่ไหนกัน แปบๆแล้วก็เปลี่ยนใจกันแล้ว รักท้งรักแท้อะไรไร้สาระทั้งนั้น





เสียงเคาะประตูห้องทำงานทำให้คยูฮยอนตะโกนให้เปิดได้ แต่พอเปิดออกแทนที่จะเป็นเลขาหรือป๋าที่เข้ามาสั่งงานแต่กลับกลายเป็นจงฮยอนที่เดินเข้ามา


“ วันนี้ไม่ไปจีบเด็กเหรอวะ ”

“ กูรำคาญ วันๆเอาแต่หยิ่งใส่ วันนี้งานเยอะด้วยโดดงานไปหลายวัน ”

“ ยอมแพ้เหอะ กูว่าแล้วว่าคนอย่างมึงทนไม่ได้หรอก ”

“ ไม่มีทาง ! คนอย่างคยูฮยอน ยังไม่ได้ลากขึ้นเตียงไม่มีทางยอมแพ้ ” จงฮยอนได้แต่หัวเราะกับคำพูดของเพื่อนก่อนจะเดินมานั่งเก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะคยูฮยอนแล้วโน้มหน้ามาถาม




“ ถามจริงๆ นี่แค่อยากชนะหรือตกหลุมรัก ”




คยูฮยอนเงยหน้ามายิ้มยักไหล่คล้ายไม่แคร์แต่ก็ไม่มีคำตอบให้ จงฮยอนลุกขึ้นขยับตัวไปมาจนคยูฮยอนต้องถามขึ้นว่ามาทำอะไร จงฮยอนหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วโยนให้คยูฮยอนที่หยุดเซ็นเอกสาร ร่างสูงหยิบนามบัตรร้านกาแฟขึ้นมามองแล้วขมวดคิ้ว

“ อะไรวะ ลูกสาวเจ้าของร้านสวยหรือไง ”

“ ไม่ใช่ลูกสาว ลูกชาย เผื่ออยากดื่มกาแฟแทนเหล้า ”

จงฮยอนโบกมือลาเพื่อนที่ยังคงมองนามบัตรในมือไปมา ก่อนจะวางลงแล้วก้มหน้าทำงานต่อ พอทำไปสักพักก็ต้องหยุดวันนี้เป็นวันแรกที่เขาไม่ได้โผล่หน้าไปให้ทงเฮด่าเล่นไม่รู้ป่านนี้ฝ่ายนั้นจะนึกถึงเขาบ้างหรือเปล่า หรือว่ากระโดดโลดเต้นอย่างดีใจที่ไม่เจอหน้าเขา คยูฮยอนหลุดหัวเราะอยู่คนเดียวเมื่อนึกถึงใบหน้าน่ารักที่ชอบทำหน้าบึ้งตึงใส่เขาอยู่บ่อยๆ ก่อนที่ร่างสูงจะสะบัดหัวไปมาคล้ายเรียกสติ




“ ท่าจะบ้า ”

I do not know me.
I like that better.
Here is some of the body.

คยูฮยอนออกจากบริษัทเกือบทุ่มเพราะทำงานทั้งวันทั้งคืนพอขับรถออกมาก็ไม่รู้จะไปไหน จะเที่ยวผับก็เบื่อๆพอนึกถึงนามบัตรที่จงฮยอนให้มา ร้านกาแฟ ไม่รู้ว่ามีดีอะไรแต่ก็คงจะมีอะไรเป็นพิเศษไม่งั้นไอ้จงฮยอนคงไม่ถ่อสังขารเอามาให้ถึงที่ทำงาน เอาเหอะ ไปดูหน่อยก็ไม่เสียหาย


ทันทีที่จอดรถหน้าร้านกาแฟที่ดูจะหรูหราและท่าทางเชฟเบเกอร์รี่จะจบจากนอกเพราะเห็นมีป้ายติดไว้ รถแต่ละคันที่จอดก็น่าจะเป็นคนที่มีระดับ คยูฮยอนลงจากรถก่อนจะเดินเข้าร้านกาแฟเสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นพร้อมเสียงกระดิ่งทำให้พนักงานตัวเล็กๆมีป้ายชื่อติดว่าแทมินก้มหัวทักทายเขา คยูฮยอนยิ้มให้ตามมารยาทก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆร้าน มันก็เป็นร้านกาแฟปกติไม่เห็นจะมีอะไร คยูฮยอนเฉยๆกับกาแฟไม่ได้บ้าว่าจะยี่ห้ออะไรเขากินได้หมด ร่างสูงตั้งใจจะหันหลังกลับแต่สายตาก็ต้องหยุดอยู่ตรงเค้าเตอร์ที่มีคนที่คุ้นตากำลังยืนบีบวิปครีมอยู่ ร่างสูงหัวเราะขึ้นมาทันทีรู้แล้วว่าจงฮยอนให้นามบัตรนี้มาทำไม

“ ทงเฮ ไม่เจอกันทั้งวันคิดถึงผมไหม ”

“ มาทำบ้าอะไรที่นี่ ”

“ ทักทายลูกค้าแบบนี้เหรอ ”

แน่นอนคนที่อยู่ตรงเค้าเตอร์คืออีทงเฮที่ยังคงเหมือนเดิมเวลาเจอหน้าเขาใบหน้าน่ารักๆมักจะบึ้งตึงใส่อยู่เสมอ ทั้งที่เมื่อกี้ยังยิ้มอยู่เลยน่าจะจับมาจูบซะให้ขาดใจตาย ทงเฮยังคงจ้องเขาแบบไม่ไว้วางใจจนกระทั่งมีผู้ชายที่คาดว่าเป็นเจ้าของร้านเดินมาที่เค้าเตอร์

“ เพื่อนเหรอ ? ทงเฮ ”







“ ไม่รู้จัก ” / “ รู้จักครับ”


“ คนบ้า ” / รุ่นพี่ครับ


“ โรคจิต ” / “ คนสนิทครับ ”






อีทงฮวามองน้องชายตัวเองสลับกับคนตรงหน้าเค้าเตอร์ไปมาอะไรกันสองคนนี้ ท่าทางทงเฮเหมือนจะอยากกระโดดงับหัวไอ้รูปหล่อตรงหน้าเข้าไปทุกที จนทงฮวาต้องตบๆไหล่ทงเฮให้ใจเย็นลงเพราะรู้ดีว่าเวลาน้องชายอารมณ์เสียจะเป็นยังไง ร้านกาแฟเขาคงจะเจ๊งแน่ๆ คยูฮยอนมองทงเฮที่หันหน้าไปทางอื่นบ่นขมุบขมิบจับใจความได้ว่า มาทำไมวะ เออ หันมาด่ากันตรงๆก็ได้นะอย่างนี้

คยูฮยอนเลือกจะนั่งลงตรงโต๊ะที่เห็นเค้าเตอร์ได้อย่างถนัดๆ อย่างน้อยพี่ชายทงเฮก็อยู่ด้วยล่ะวะ ทำอะไรรุ่มร่ามแก้วกาแฟอาจจะขว้างมาโดนหัวซะง่ายๆ คยูฮยอนนั่งคนกาแฟไปมองทงเฮที่บริการลูกค้าไปด้วย เวลาทงเฮยิ้มน่ารักจริงๆ แต่เขายังไม่เคยได้รับรอยยิ้มนั่นเลยสักครั้ง คิดแล้วก็แปลกจริงๆ จีบคนมาเป็นร้อย สามวันก็ขึ้นเตียงนี่ผ่านมาจะเป็นเดือนยังไม่ได้อะไร คยูฮยอนเองก็ตอบไม่ได้ อีทงเฮก็แค่เด็กเล่นตัวจนน่าหมั้นไส้




ก็แค่อยากเอาชนะ ก็แค่นั้น !




ใกล้เวลาร้านปิดแต่ลูกค้าคนสุดท้ายก็ยังคงนั่งอยู่ ทงเฮปรายตามองแล้วถอนหายใจก่อนจะบอกให้แทมินไปบอกว่าจะปิดร้านแล้วให้ย้ำว่าไปแล้วไม่ต้องกลับมาอีก แทมินพยักหน้าอย่าง งงๆแต่ก็บอกตามที่ทงเฮบอกทุกคำพูดคยูฮยอนหัวเราะเพราะแทมินใส่อารมณ์แบบทงเฮพูดไม่ผิดเพี้ยนเลยจริงๆ ทงเฮเงยหน้าจากเค้าเตอร์เมื่อเห็นว่าโต๊ะที่คยูฮยอนนั่งอยู่ว่างเปล่าไม่มีใครอยู่ตรงนั้นแล้ว ทงเฮเลยถอนหายใจแต่แค่เพียงไม่นานพอเงยหน้าขึ้นมาอีกรอบคยูฮยอนก็โผล่มาตรงหน้าเค้าเตอร์ร่างบางตั้งใจจะถอยหลังแต่คยูฮยอนก็รั้งแขนทงเฮทั้งสองข้างให้เข้ามาใกล้ๆ




“ ผมกลับก่อนนะ ฝันดีนะครับ ”



ทันทีคยูฮยอนปล่อยมือทงเฮกระเถิบหนีซะไปติดโต๊ะวางของด้านหลังจนคยูฮยอนนึกขำ คยูฮยอนเดินกลับมาที่รถก่อนจะนั่งอยู่อย่างนั้นโทรศัพท์ในมือยังคงมีข้อความเข้ามาเรื่อยๆไม่หยุด ทั้งโทรเข้า โซเชี่ยวเน็ตเวริคต่างๆ คยูฮยอนนั่งมองโทรศัพท์ตัวเองเงียบๆแล้วเลือกจะโยนโทรศัพท์ไว้อีกเบาะ ก่อนจะเงยหน้าพิงศีรษะไปกับเบาะรถ







“ ถามจริงๆ นี่แค่อยากชนะหรือตกหลุมรัก ”

When you're next to each other.
My life from now until eternity.
Her heart is only
We will stay until the day I die.

“ นายมาทำอะไรที่นี่ โจคยูฮยอน ! ”




ทงเฮกลับมาจากมหาลัยตามปกติทุกวันแต่กลับกลายเป็นว่าทันทีที่เข้ามาในร้านกลับเจอคยูฮยอนที่ใส่แค่เสื้อเชิ้ตสีขาว เนคไทน์และเสื้อสูทวางพาดกับเก้าอี้ด้านในที่สำคัญคือตรงเอวมีผ้าลายร้านกาแฟโพกอยู่ด้วย

“ มาช่วยงานไง ”

“ ว่างมากหรือไง จะให้บอกสักกี่ครั้งหะ ว่าไม่อยากเห็นหน้านาย นายอยากให้ฉันอารมณ์เสียใช่ไหม !”

“ โหดมากแก่เร็วนะ ”

“ โจคยูฮยอน ! ”


แทมินคว้าตัวทงเฮไว้ทันก่อนที่ทงเฮจะถลาเข้าไปต่อยคยูฮยอนจนทงฮวาออกมาจากหลังร้านก่อนจะอธิบายว่าลูกค้าที่ร้านค่อนข้างเยอะแล้วเห็นว่าคยูฮยอนทงเฮเองก็รู้จักเห็นเขาอาสามาช่วยงานก็เลยรับไว้ ทงเฮหายใจเข้าก่อนจะเดินกระแทกไหล่คยูฮยอนไปหลังร้านเพื่อเปลี่ยนชุด แทมินเองก็ถอนหายใจเพราะกลัวว่าทงเฮจะโมโหจนร้านพังไปซะก่อน

“ พี่ พี่จีบพี่ทงเฮเหรอ ”

“ ใช่ ”

“ คิดดีแล้วเหรอ ”

“ ทำไมล่ะ ”

“ นอกจากพี่จะจีบไม่ติดแล้ว อาจจะเดี้ยงไม่ครบ 32 ประการได้นะ ”

“ โหดขนาดนั้นเชียว ”

“ ยิ่งกว่านี้อีก ”


แทมินทำท่าขนลุกแล้วขอตัวไปเสริฟกาแฟ คยูฮยอนเองมองไปยังเค้าเตอร์ที่ทงเฮนั่งท้าวคางอารมณ์ไม่ดี พอรู้ว่าเขามองก็หันข้างไปซะดื้อๆ โอ้โหแค่มองยังไม่ได้เลย คนอะไรวะหวงตัวชิบเป๋งนี่ขนาดลงทุนมาเสริฟกาแฟยังไม่สนใจแลมองเลยสักนิด รู้ไหมวะเนี่ยโจคยูฮยอนทายาทอันดับหนึ่งบริษัทอสังหาริมทรัพย์ของเกาหลีเชียวนะ ร่างสูงหันหน้าไปถอนหายใจเริ่มเหนื่อยและปวดหัวกับตัวเองอะไรนักหนาวะเนี่ย

ทงเฮหันมามองคนที่ทำหน้าเซ็งอยู่ตรงหน้าเค้าเตอร์ก่อนจะหยิบหูฟังไอพอตขึ้นมาสวม ทงเฮรู้ดีอีกหน่อยคยูฮยอนก็เบื่อเขาไปเอง เพลย์บอยเจ้าชู้ขนาดนั้นจะทนอะไรไปได้สักกี่น้ำ เจอเขาโมโหใส่ก็คงถอยหลังยอมแพ้ ทงเฮท้าวคางมองคยูฮยอนที่เสริฟกาแฟด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ แต่ดูลูกค้าผู้หญิงจะชอบอกชอบใจมากจริงๆเห็นซุบซิบๆแล้วทำหน้าเขินอายกันใหญ่มีการโทรเรียกเพื่อนมาอีกต่างหาก ร้านกาแฟวันนี้ดูจะแน่นไปถนัดตา

“ พี่สุดหล่อ ผู้หญิงโต๊ะนู้นขอเบอร์พี่ด้วยอ่ะ ให้ป่ะ ”

คยูฮยอนเดินมาหาทงเฮที่ทำท่าไม่สนใจเขาหูฟังก็ใส่ไอพอตอยู่ทั้งสองข้าง แทมินชี้ๆให้ดูโต๊ะสาวสวยกลุ่มใหญ่ที่ส่งยิ้มทักทายมาให้ คยูฮยอนเองก็ยิ้มตอบตามสัญชาตญาณเพลย์บอย และดูจะดีใจเมื่อเห็นสาวสวยน่ารัก เออเว้ย เรตติ้งยังไม่ตกนี่หว่า นี่ขนาดอยู่ในชุดเด็กเสริฟ คยูฮยอนหันมามองทงเฮที่ก้มหน้าใส่หูฟังอยู่ตรงเค้าเตอร์ ร่างบางหยุดเขียนก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามอง สายตาที่มองกันนิ่งๆไม่ได้หลบสายตาไปไหนทำให้คยูฮยอนเผลอยิ้ม แววตาทงเฮไม่แข็งกระด้างเหมือนครั้งแรกที่เจอกัน ไม่ได้รังเกียจเหมือนตอนแรกๆมันอาจจะยังดูแข็งๆแต่ก็ดีกว่ามองด้วยสายตาเกลียดชังเป็นไหนๆ

“ เฮ้ย พี่สรุปเอาไง เขารอคำตอบอยู่ ”



“ บอกว่าให้ไม่ได้ พี่กำลังจีบน้องชายเจ้าของร้านอยู่ ไม่สนใจใครทั้งนั้น ”




แทมินยกนิ้วโป้งให้ก่อนจะเดินไปบอกคำตอบแก่สาวโต๊ะนั้นคยูฮยอนหันมามองทงเฮอีกรอบก็เห็นว่าก้มหน้าทำงานในชีทตัวเองตามเดิม แต่อยู่ดีดีก็ดึงหูฟังออกแล้วลุกขึ้นเดินไปหลังร้านคยูฮยอนตั้งใจจะเดินไปหาแต่ไอ้เด็กแทมินก็วิ่งกลับมาพลางบอกว่าสาวๆบ่นเสียดายกันเป็นแถว แทมินเดินไปหลังเค้าเตอร์หยิบไอพอตที่ทงเฮวางทิ้งไว้ขึ้นมาฟังเพราะเห็นว่าเมื่อกี้ทงเฮฟัง






“ อะไรเนี่ย ไม่เห็นได้ยินเพลงเลย พี่ทงฮฟังอะไรอยู่ ?”











คยูฮยอนความอดทดสูงกว่าที่คิด …


ทงเฮท้าวคางมองเด็กเสริฟในร้านที่หน้าตาดีเกินกว่าแทมิน และดูจะป๊อปปูล่ามากคนเอาแต่เรียกใช้ไม่หยุดหย่อนจนแทมินบ่นออกมาว่าเรตติ้งตกฮวบเพราะคยูฮยอนกวาดเรียบทุกโต๊ะ ทงเฮรู้ดีว่าคยูฮยอนต้องการอะไรแต่ไม่เข้าใจว่าเพลย์บอยระดับนี้จะมาอะไรมากมายกับเขามากนัก มีผู้หญิงสวยๆอีกเป็นล้านที่จะทอดสะพานให้ แค่กระดิกนิ้วก็แทบจะกระโดดขึ้นเตียง วันนี้คยูฮยอนขอกลับเร็วบอกว่ามีงานด่วน ท่าทางจะด่วนมากไม่งั้นทุกวันขนาดปิดร้านไปแล้วยังไม่ยอมจะลุกไปไหน




หน้าด้าน อายไม่เป็นจริงๆ -*-




เวลาห้าทุ่มร้านถูกเก็บกวาดเรียบร้อยทงเฮโบกมือลาแทมินที่เดินออกจากร้านส่วนพี่ทงฮวาขอตัวไปกินข้าวกับแฟนสาวเหลือแต่ทงเฮที่นั่งคิดบัญชีอยู่ตรงเค้าเตอร์เพราะพ่อกับแม่ที่ทำงานอยู่เมืองนอกและร้านกาแฟก็เป็นร้านที่พ่อแม่สร้างไว้ให้ ทงเฮเลยใส่ใจเป็นพิเศษ นั่งคิดเลขอยู่ดีดีเสียงกระดิ่งที่ดังขึ้นหน้าร้านทำให้ทงเฮเงยหน้าขึ้นมามอง





คยูฮยอน …






“ ร้านปิดแล้วนะ กลับมาทำไมอีก ”

ทงเฮหน้ายุ่งตั้งใจจะด่าคนไม่รู้จักเวล่ำเวลามาซะดึกดื่นไว้ใจได้ที่ไหน เกิดหน้ามืดทำอะไรแปลกประหลาดขึ้นมาเขาจะทำไรได้ แต่ดูเหมือนคยูฮยอนจะดูผิดปกติเอาแต่ทำหน้าซึมๆเดินมานั่งที่เค้าเตอร์เหมือนคนไร้วิญญาณ ทงเฮเลยเลือกที่จะเงียบมองคยูฮยอนที่นั่งก้มหน้านิ่งอยู่ตรงเค้าเตอร์ไม่ไปไหน ร่างบางรู้สึกทำอะไรไม่ถูก คยูฮยอนทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้แต่ก็เหมือนพยายามกลั้นเอาไว้ ทงเฮเลยยื่นโกโก้ร้อนไปตรงหน้าก่อนจะเดินออกมานั่งลงข้างๆคยูฮยอน ร่างสูงคนโกโก้ในแก้วไปมาก่อนจะยกมือลูบหน้าตัวเองแล้วเอามือปิดตาคล้ายไม่อยากรับรู้ ทงเฮหันมามองก่อนที่จะเห็นว่าน้ำตาที่ไหลลงมาผ่านฝ่ามือ

ร้องไห้





ทงเฮทำอะไรไม่ถูกไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ดูท่าทางจะเรื่องใหญ่อีกใจก็ไม่รู้ว่ามันคือแผนของคยูฮยอนรึเปล่าคยูฮยอนวางมือบนโต๊ะก่อนจะกำแน่นเหมือนเจ็บใจอะไรสักอย่าง จนทงเฮกลัวว่าจะบาดเจ็บร่างบางเลยจับมือคยู

“ ป๋า ..ผมทำป๋าเสียใจมาตลอด ผมขอโทษ ” คยูฮยอนเอาแต่พูดคำนี้ซ้ำไปมาซ้ำมาจนทงเฮต้องยกมลอยคยูฮยอนก็ยิ่งร้องมากขึ้นจนเสื้อทงเฮเปียกไปด้ว

The caretaker when she fell.
Her arms when the wind is hot.
Just a lot of problems. We have not lost.

“ เพลย์บอยอะไรขี้แย ”




กว่าคยูฮยอนจะหยุดร้องก็เกือบยี่สิบนาทีแต่คยูฮยอนก็ยังไม่ยอมปล่อยทงเฮสองมือเอาแต่กอดทงเฮไว้แน่นจนทงเฮต้องบอกว่าเมื่อย คยูฮยอนจึงยอมปล่อยแต่ก็ยังจับมือของทงเฮไว้แน่นๆ คยูฮยอนถอนหายใจสายตามองเหม่ออกไปหน้าร้าน





“ ผมอยู่กับป๋าแค่สองคน แม่ทิ้งเราไปตั้งแต่เด็ก จากนั้นป๋าก็เอาแต่ทำงานสิ่งที่ผมได้ คือเงินในบัญชีและข้าวของราคาแพงหลายอย่าง ผมคิดมาตลอดว่าป๋าคงไม่ได้รักผมเท่าไหร่ก็แค่เลี้ยงตามหน้าที่พ่อ วันนี้ผมว่าป๋า เพราะว่าป๋าไม่ดีแม่ถึงทิ้งเราไป ทั้งๆที่จริงแล้ว มันไม่ใช่ ……”





ทงเฮเลือกที่จะเงียบและฟังเรื่องราวคยูฮยอนไปเรื่อยๆ น้ำตาคยูฮยอนไหลออกมาอีกรอบแต่ร่างสูงเลือกที่จะปัดมันทิ้งทงเฮเผลอกระชับมือคยูฮยอนให้แน่นขึ้นทุกครั้งที่คยูฮยอนร้องไห้ เรื่องราวต่างๆที่คยูฮยอนเล่ามาทงเฮไม่ได้ออกความคิดเห็นเพราะเห็นว่ามันเป็นเรื่องภายในครอบครัว คยูฮยอนหันมามองทงเฮที่ยังคงมองเขานิ่งๆจนกระทั่งทงเฮบอกบางอย่าง




“ ไม่มีพ่อแม่คนไหนที่ไม่รักลูกหรอกนะ พ่อของนายก็รักนายมากเชื่อฉันสิ ”




คยูฮยอนมองทงเฮที่ยิ้มให้ มันเป็นครั้งแรกที่คยูฮยอนได้เห็นทงเฮยิ้มจริงๆรอยยิ้มที่ยิ้มทั้งปากทั้งตา คยูฮยอนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดเบอร์โทรออกเบอร์แรกที่เซฟไว้ ร่างสูงเม้มปากแน่นมือก็จับมือของทงเฮให้แน่นขึ้นคล้ายต้องการกำลังใจ ทันทีที่อีกฝ่ายรับคยูฮยอนหลับตาลง




“ ป๋า …ผมขอโทษ ผมรู้ว่าป๋ารักผม ผมมันเป็นลูกที่แย่ ผมขอโทษนะป๋า ”





ทงเฮหันมามองคยูฮยอนที่เงียบไปสักพักเหมือนรอฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดว่าอะไรแต่เพียงสักพักคยูฮยอนก็หัวเราะออกทั้งน้ำตา ทงเฮไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดว่าอะไรแต่มันก็คงจะเป็นเรื่องดี คยูฮยอนหัวเราะสักพักก่อนจะหันมามองหน้าทงเฮทั้งๆที่ยังคุยโทรศัพท์อยู่


“ ป๋า …….ตอนที่ผมขับรถออกมาจากบริษัทตอนแรกอยากจะไปดื่มเหล้าให้เมาตายกันไปข้าง แต่อยู่ดีดีก็มาที่ที่หนึ่งแบบไม่รู้ตัว ”


“ ………………………………………………………………………………..”


“ ผมมาหาคนคนหนึ่งทั้งๆที่ไม่รู้ว่ามาทำไม เขาไม่ใช่เพื่อนแต่ผมกลับคิดถึงเขา ”


“ ………………………………………………………………………………...”


“ ป๋ารู้ใช่ไหม ผมไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าใคร แต่วันนี้ผมร้องไห้ต่อหน้าเขาอย่างไม่อาย อยากให้เขากอดผมไว้แน่นๆ ตอนที่ผมอ่อนแอ ป๋า ผมสบายใจทีได้อยู่กับเขาตอนนี้จับมือเขาอยู่ก็ไม่อยากจะปล่อย ”


“ …………………………………………………………………………………”


“ ป๋า ผมถามคำถามสุดท้าย ป๋าว่า ผมรักเขาไหม ”


“……………………………………………………………………………........”



คยูฮยอนมองหน้าทงเฮที่ทำหน้าไม่ถูกดวงตากลมโตมองเขาอย่างตกใจ คยูฮยอนยิ้มให้ทงเฮที่แกล้งเมินหน้าไปทางอื่นมือก็เริ่มดึงออกจากการเกาะกุมแต่คยูฮยอนก็ไม่ยอมปล่อยนานๆทีจะได้จับ ทงเฮหันมาทำหน้าโหดใส่ยกมืออีกข้างที่ว่างตีลงบนแขนคยูฮยอนแรงๆแต่คยูฮยอนกลับไม่รู้สึกโกรธ ร่างสูงวางโทรศัพท์ก่อนจะหันมามองหน้าทงเฮตรงๆ บรรยากาศที่เงียบๆทำให้ทงเฮแกล้งมองไปที่อื่น จนคยูฮยอนจับมือทงเฮไว้ทั้งสองข้างแน่นๆ ทงเฮเลยต้องยอมหันมามองคยูฮยอนตรงๆ






“ ขอบคุณนะครับ ”

Following agreement.
What's wrong with her case.
I was never lost.

“ ไอ้เด็กเสริฟ แหม ผู้ช่วยกรรมการบริษัทมันสบายไปสินะ ถึงมาทำงานที่นี่ทุกวัน ”




จงฮยอนยกมือโบกเพื่อนรักที่ถือถาดกาแฟอยู่คิบอมเองยังหัวเราะแทบเป็นแทบตายเมื่อเห็นคยูฮยอนในแบบที่ไม่เคยเป็น มีการเอาโทรศัพท์มาถ่ายเก็บไว้เป็นที่ระลึกด้วยขนาดป๋าคยูฮยอนที่ถามถึงลูกชายตัวดีที่มักจะออกจากบริษัทเป็นเวลาห้าโมงเป็นประจำว่าเจ้าคยูฮยอนไปไหน พอเขาบอกว่าไปเสริฟกาแฟจีบว่าที่ลูกสะใภ้ให้ป๋า พอเล่ารายละเอียดคุณป๋าทำหน้าตาไม่เชื่ออย่างแรงไม่คิดว่าลูกชายจะไปเสริฟกาแฟ แต่พอได้มาเห็นกับตาเพราะคุณป๋าแอบมาดูโดยที่คยูฮยอนไม่รู้เรื่อง ป๋าแทบจะเซ็นยกมรดกให้มันเดี๋ยวนั้นแถมยังบอกอีกว่าลูกสะใภ้คนนี้เด็ดมากๆป๋าหาฤกษ์หายามรอแต่งเลยดีกว่า

“ คยูฮยอน ถามอีกครั้ง แค่อยากชนะหรือรักจริงๆ ”

“ มึงคิดว่าไงล่ะ ”

“ ถ้าแค่อยากชนะ มึงจะลงทุนไปหน่อยมั้ง เลิกงานแล้วยังมาที่นี่ทุกวัน สาวๆที่ผับบ่นคิดถึงนายกันเป็นแถว ”

“ สรุปว่าไง ? เพลย์บอยตกหลุมรักน้องทงเฮจริงๆหรือยังจ๊ะ ”

“ กวนตีน กูไปทำงานต่อดีกว่า กูก็ไม่รู้แต่มาที่นี่ทุกวันกูก็มีความสุขดี จ่ายเงินด้วยล่ะค่ากาแฟ ”


จงฮยอนหัวเราะเมื่อคยูฮยอนเดินไปหาทงเฮที่เค้าเตอร์แต่โดนเมินใส่ ไม่เห็นอะไรมันจะก้าวหน้าแค่อยากจะเอาชนะเด็กคนหนึ่งลงทุนจังวะเพือนกู ? คิบอมยังคงนั่งกินกาแฟคุยเล่นกับจงฮยอนพลางส่งยิ้มให้กับโต๊ะข้างๆฆ่าเวลา จนเสียงกระดิ่งที่ดังขึ้นทำให้คิบอมศอกใส่จงฮยอนให้เงยหน้ามอง ซวยแล้ว


ฮโยมิน กิ๊กเก่าคยูฮยอน !







“ ใครชื่อ อีทงเฮ ! ”

เสียงฮโยมินดังลั่นไปทั้งร้านทำให้ทงเฮที่นั่งอยู่ลุกขึ้นกอดอกมองผู้หญิงตรงหน้าที่แต่งตัวแบรนเนมตั้งแต่หัวจรดเท้าเดาได้ว่าลูกคุณหนูที่ไหนสักแห่งแน่ๆ

“ มีอะไร ”

“ นายน่ะเหรอที่คยูฮยอนคั่วอยู่ ”

“ ให้โอกาสพูดอีกรอบ ”

“ หน้าตาก็งั้นๆ ไม่เห็นจะมีอะไรดี คยูฮยอนไปสนใจเด็กกะโปโลแบบนี้ได้ยังไง ”

คยูฮยอนขยี้ตาเมื่อเห็นว่าใครอยู่ในร้าน เฮ้ยไรวะ มาได้ไงวะเนี่ยคิบอมและจงฮยอนลุกขึ้นมาดูเหตุการณ์ตรงหน้าเพราะกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายเพราะฮโยมินเคยวีนแตกมาหลายรอบ

“ มาที่นี่ได้ยังไง ฮโยมิน ”












“ หุบปากไปเลย ! ”







โอเค ..ฮโยมินไม่ได้สั่งแต่คนที่สั่งคืออีทงเฮ ร่างบางผลักคยูฮยอนไปให้พ้นทางก่อนจะมองหน้าฮโยมินชัดๆเต็มสองตา ร่างบางหันมามองหน้าคยูฮยอนก่อนจะหันกลับมามองฮโยมินอีกครั้ง

“ โดนเขาเขี่ยทิ้งแล้วล่ะสิ ถึงโวยวายอย่างนี้ ”

“ อีทงเฮ ! ”

“ หน้าตาเธอก็สวย หุ่นเธอก็ดี บ้านก็น่าจะรวยทำไมจะต้องมาโวยวายเพราะผู้ชายเพลย์บอยเฮงซวยคนเดียวด้วย สิ่งที่เธอทำอยู่ไมได้ทำให้ตัวเองดูดีขึ้นมาหรอกนะ คิดเหรอว่าผู้ชายจะกลับไปรักเธอเมื่อเห็นเธอโวยวายเป็นคนบ้าแบบนี้ "




“ ฉันรักคยูฮยอน ..ได้ยินไหมฉันรักคยูฮยอน ”





“ ถามจริงๆเถอะ เธอรู้อะไรเกี่ยวกับคยูฮยอนบ้าง ตระกูล เงินในบัญชี ชื่อเสียง หน้าตา รถ หรือว่า ลีลาบนเตียง แค่นั้นใช่ไหมที่เธอบอกว่ารักเขา ถ้าคยูฮยอนเป็นแค่ผู้ชายจนๆไม่มีแม้แต่เสื้อผ้าดีดีใส่ ไม่มีรถ ไม่มีอะไรเลย เธอจะยังรักเขาอยู่รึเปล่า ”




“ ……………………...........”



“ จะบอกอะไรให้ ถ้าเธอรักเขาจริงๆก็ต้องเคารพการตัดสินใจของเขา ถ้าจะรั้งใครสักคนโดยที่ไม่นึกถึงตัวเองมันไร้สาระ ฉันชื่ออีทงเฮ ไม่ใช่คนที่คยูฮยอนคั่วอยู่ และฉันก็ไม่รู้ว่าคยูฮยอนคิดอะไรถึงได้มาทำดีทุกวี่ทุกวัน แค่อยากจะเอาชนะหรือว่าอะไรก็ตาม แต่ถ้าเขารักฉันจริงๆ เธอก็ต้องยอมรับ เข้าใจไหม เทอชื่ออะไรนะ ..”


“ ฮโยมิน ”




หญิงสาวตรงหน้าตอบแบบไม่รู้ตัวก่อนจะรับกระดาษทิชชู่มาซับน้ำตาอย่างสะอึกสะอื้นทุกคนในร้านเงียบสนิท ก่อนที่ทุกคนจะรู้สึกตัวหันกลับมาทำกิจกรรมของตัวเองอย่างลุกลี้ลุกลน จงฮยอนและคิบอมได้แต่กระพริบตาปริบๆ





“ โคตรเจ๋งเลยว่ะ ! ”

“ เมียมึงโคตรชัดเจนอ่ะ คยูฮยอน ”




จงฮยอนคิบอมกอดคอคยูฮยอนที่มองทงเฮยื่นกระดาษทิชชู่ให้ฮโยมินแผ่นแล้วแผ่นเล่าก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ จงฮยอน คิบอม ”

“ หืม ?”









“ กูโคตรรักทงเฮเลยว่ะ ”

I do not know me.
I like that better.
Here is some of the body.

“ เรื่องวันนี้ทงเฮ โกรธรึเปล่า ”

ทงเฮเงยหน้าจากแก้วกาแฟตรงหน้ามองคยูฮยอนที่เดินมาข้างๆตรงเค้าเตอร์ ร่างบางหันมามองแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร คยูฮยอนกอดอกพิงเค้าเตอร์มองทงเฮที่จับนู่นจับนี่ไปเรื่อยเปื่อย

“ ขอถามอะไรหน่อย ถ้าสมมุติว่าผมเป็นคยูฮยอนที่บ้านจนๆไม่มีอะไรเลย แล้วเดินเข้ามาจีบทงเฮ ทงเฮจะเมินผมรึเปล่า ”

“ คยูฮยอน …. ไม่ว่านายจะรวยหรือจน ถ้านายจะรักใครสักคนนายก็แค่ทำให้เขารู้ว่านายรักเขาจริงๆ ถามตัวเองก่อนเถอะ ก่อนที่จะถามคนอื่น รู้จักความรักจริงๆรึยัง ”

“ ผมรักคุณนะ ทงเฮ ”

“ รู้เหรอว่า รัก เป็นยังไง ”



“ ไม่รู้ รู้แค่ว่าอยากเจอทงเฮทุกวัน อยากมองหน้า อยากจับมือ อยากอยู่ด้วกันตลอดเวลา อยากกอดแน่นๆ อยากหอมแก้มให้หนำใจ อยากจูบให้ขาดใจตาย และตอนนี้ ............. ทงเฮก็ทำหน้าเขินอยู่ ”



“ ประสาท ”

คยูฮยอนหัวเราะก่อนจะคว้าตัวทงเฮให้พิงเค้าเตอร์ก่อนที่จะกันตัวไว้กันไว้ไม่ให้หนีไปไหน ทงเฮยกมือขึ้นมากั้นตัวคยูฮยอนไว้เมื่อร่างสูงก้มลงมาเรื่อยๆจนหน้าผากแทบสัมผัสกัน

“ ผมรักคุณ ทงเฮบอกเป็นรอบที่สามร้อยแล้วนะ ครั้งแรกคุณทำผมช๊อคทั้งๆที่เตรียมตัวมาแทบตาย ผมไม่เคยหมดแรงเพราะบอกรักแล้วบอกว่า ไม่เชื่อ เลยนะ ”


“ ………………………………………..”



“ ผมรักคุณ รอบที่สามร้อยหนึ่งแล้วนะ ”



ทงเฮยอมสบตากับคยูฮยอนตรงๆ เพลย์บอยตรงหน้าเขาคือคนที่เขาไม่เคยอยากจะยุ่ง โคตรจะเกลียดแสนเกลียดแต่ทงเฮรู้ดีคยูฮยอนมีอะไรหลายอย่างที่อยากให้ทงเฮเรียนรู้ ด้านที่อ่อนแอคงไม่เคยมีใครได้เห็นเปลือกนอกคยูฮยอนก็แค่คนที่ไม่รู้จักความรัก เสาะหาไปเรื่อยๆและก็ไม่รู้ว่าหยุดเมื่อไหร่ ทงเฮเองก็ตอบไม่ได้ เขาจะเป็นคนที่หยุดคยูฮยอนได้จริงๆรึเปล่า แต่ทุกอย่างมันก็ต้องใช้เวลา ทงเฮรู้ดี …


“ อืม …”

“ อืม นี่แปลว่า ? ”






“ แปลว่าเชื่อไม่ได้แปลว่า รัก ”





คยูฮยอนนิ่งไปก่อนจะยิ้มออกมาเอาเหอะรู้สึกว่าตัวเองจะเป็นบ้ารู้สึกจะดีใจจนอยากจะตะโกนให้โลกรู้คยูฮยอนมองทงเฮที่อมยิ้มอยู่ตรงหน้าจนอยากจะกอดแน่นๆ แต่ทงเฮก็ดิ้นหนีอีกเรื่องอะไรจะยอม กว่าจะจับตัวทงเฮได้ยากยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดคยูฮยอนกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นจนทงเฮโวยวายสองมือทุบคยูฮยอนไม่หยุด แต่เสียงหัวเราะของคยูฮยอนทำให้ทงเฮหยุดทุบแล้วเปลี่ยนมากำเสื้อคยูฮยอนไว้แทน

When you're next to each other.
My life from now until eternity.
Her heart is only
We will stay until the day I die.

1 ปีผ่านไป



“ ทำไมไอ้คยูฮยอนต้องให้เราเอางานไปส่งป๋ามันด้วยวะ ”

“ ก็มีใครที่ไหนนอกจากเรารู้จักคอนโดมัน อ้อมีคนหนึ่ง ทงเฮ ”

“ แล้วไมมันไม่เอางานไปส่งป๋ามันเอง ”

“ วันครบรอบมันกับแฟน ไม่อยากห่างจากแฟนสักวินาทีมั้ง ”


จงฮยอน คิบอมหยุดอยู่ที่หน้าห้องริมสุดติดระเบียงที่คุ้นเคยตั้งใจจะเคาะประตูแต่เสียงโวยวายที่ดังออกมาจากห้องทำให้คิบอมหยุดชะงักค้างอยู่หน้าประตู เฮ้ย มันทะเลาะกันอีกป่าววะ จงฮยอนลุกลี้ลุกลนเพราะตั้งแต่คยูฮยอนคบกับทงเฮมาเห็นทะเลาะกันเรื่องปกติ แต่ละครั้งตอนแรกๆโคตรรุนแรงไอ้คยูฮยอนเคยหัวแตกเย็บสามเข็มพอถามว่าโดนอะไรมา



“ เมียเขวี้ยงกล่องนาฬิกาใส่หัว ”



เยี่ยมมากทงเฮ ปาของได้แม่นยำฝีมือไม่เคยตกจริงๆไม่นับข้าวของพังทลายทีละอันสองอันตอนสองคนนี้ทะเลาะกัน แค่เรื่องอาหารการกินทะเลาะกันซะนึกว่าต่างคนต่างมีชู้ รู้สึกว่าเคยเลิกกันไปครั้งหนึ่ง จงฮยอนจำได้ว่าคยูฮยอนเอาแต่นั่งดื่มเบียร์อยู่ในห้องขวดเบียร์แทบจะนำเอามาตั้งเป็นโบลลิ่งได้ พอไปสืบสาวเรื่องราวคยูฮยอนร้องไห้บอกว่า มันผิดเอง มันบอกว่ามันโคตรโง่ มันรักทงเฮจนไม่เหลือจะรักใครแล้ว เออ ..อะไรของพวกมันกันวะ พอให้คิบอมไปหาทงเฮไอ้คิบอมก็โวยวายบอกว่าทงเฮจะไปเมืองนอก คยูฮยอนตาลีตาเหลือกเหยียบจนเข็มไมล์แทบทะลุไปสนามบิน ตำรวจวอกันให้วุ่น สุดท้ายป๋ามันก็ต้องมาเคลียร์ แต่ที่จำได้ไม่ลืม

ภาพที่คยูฮยอนกอดทงเฮไปร้องไห้ไป พูดคำว่าขอโทษและรัก ไม่หยุด


สุดท้าย …โดนหลอก โถ น่าสงสารไอ้คิบอมวางแผน จริงๆทงเฮแค่ไปเที่ยวกับพี่ทงฮวาเพราะพี่ทงฮวาเห็นว่าทงเฮเอาแต่นั่งร้องไห้ไม่ยอมกินข้าวกินปลา แต่มันก็คุ้ม

กลับมารักกันเหมือนเดิม มากกว่าเดิมด้วยซ้ำ







“ คยูฮยอน ไม่เล่นแล้วเข้ามาฉันโกรธจริงๆนะ ”

“ วิ่งหนีจนห้องเละไปหมดแล้ว อยู่เฉยๆสิ”





จงฮยอนพยักหน้าให้คิบอมรีบเปิดประตูเข้าไปกลัวว่าจะฆ่ากันตายซะก่อน ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปนึกว่าจะเจอทงเฮถือแจกันเตรียมตัวจะทุ่มใส่หัวคยูฮยอนแต่กลับกลายเป็นว่าเจอทงเฮที่ใส่เสื้อนอนของคยูฮยอนตัวใหญ่บะเร่อบะร่าวิ่งตึงตังออกมาจากห้องนอนคยูฮยอน ร่างบางหยุดชะงักเมื่อเห็นว่ามีใครยืนอยู่ตรงประตู

“ จับได้แล้ว อ้าว ..มาแล้วเหรอวะ ” คยูฮยอนที่ใส่แค่กางเกงนอนตัวเดียวคว้าหมับเข้าที่เอวทงเฮไว้แน่นก่อนจะเงยหน้ามองเพื่อนตัวเองที่มองตาค้างอยู่หน้าประตู ทงเฮศอกใส่คยูฮยอนให้ปล่อยแต่คยูฮยอนยักไหล่แถมยังกอดแน่นขึ้นไปอีก

“ นึกว่าตีกันอยู่ เลยกะจะมาช่วย ”

“ ตีอะไร ตอนนี้เราโคตรรักกัน โอ๊ย ..ทงเฮอย่าหยิกสิ ”

คยูฮยอนก้มหน้าไปพูดอะไรกับทงเฮสองสามคำก่อนที่ทงเฮจะพยักหน้าแล้วหันมาทักทายเพื่อนคยูฮยอนที่ยืนอยู่ คิบอมและจงฮยอนร้องอู้ววเบาๆเมื่อคยูฮยอนหอมแก้มทงเฮแรงๆหนึ่งทีก่อนจะปล่อยให้ทงเฮวิ่งกลับไปที่ห้องนอน

“ เดี๋ยวนี้ประหยัดนะ แบ่งชุดกันใส่ ”

“ อย่ามากวนตีน เอ๊างานบอกป๋าด้วยว่า พรุ่งนี้ไม่เข้าบริษํท ”

“ วันครบรอบไม่ทำอะไรเป็นพิเศษเหรอวะ ”

“ ไม่ว่ะ อยู่ด้วยกันก็พอแล้ว ”

“ กะให้ทงเฮตายคาอกมึงเลยงั้นสิ ”

คยูฮยอนปาหมอนใส่จงฮยอนแรงๆก่อนจะโยนน้ำกระป๋องให้คนละกระป๋องคิบอมถามไม่มีเบียร์หรือไง คยูฮยอนส่ายหน้าบอกว่า แฟนสุดแสนประเสริฐเอาไปเททิ้งและสั่งห้ามซื้อแอลกฮออล์ทุกชนิดเข้าคอนโด โอ้โห ..โหดแม้กระทั่งน้ำดื่ม คิบอมหัวเราะดังลั่นเมื่อได้ยินเหตุผล

“ มึงเปลี่ยนไปเยอะนะ คยูฮยอน ”

“ ดีขึ้นหรือแย่ลง ”

“ กะล่อนเหมือนเดิม แต่มึงเป็นแฟนที่ดีมากๆ กูพูดได้เต็มปากเต็มคำ ทงเฮโคตรไอดอลกูอ่ะ เปลี่ยนเพลย์บอยเป็นลูกหมาได้ โคตรเก่ง ”




“ จงฮยอน คิบอม กูรักทงเฮจริงๆว่ะ ไม่คิดว่าจะรักใครได้มากขนาดนี้ ”





คิบอม จงฮยอนหันมามองคยูฮยอนที่มีความสุขมากจริงๆ ทั้งสองคนลุกขึ้นมากอดคอคยูฮยอนคนละข้าง



“ ดีใจด้วยเพื่อนที่เจอความรักที่ดีดี ”

I do not know me.
I like that better.
Here is some of the body.

“ พี่คิบอมกับพี่จงฮยอนกลับไปแล้ว ? ” คยูฮยอนกลับเข้ามาในห้องนอนร่างสูงพยักหน้าทงเฮไม่เคยเรียกเขาว่าพี่แต่เขาไม่เคยถือสามันเป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้วมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยด้วยซ้ำ ทงเฮนั่งเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆจนคยูฮยอนเข้ามากอดจากด้านหลัง

“ ทงเฮ หนึ่งปีแล้วนะที่คบกันมา”

“ นานเกินไปแล้วหรือไง ”

“ เพิ่งเริ่มต้นต่างหาก ”

“ จริงๆ มีของให้คยูฮยอนนะ แต่ห้ามหัวเราะขอสั่งว่าห้ามหัวเราะ ! ”

คยูฮยอนเพิ่งสังเกตว่าบนตักทงเฮมีสมุดเล่มหนึ่งวางอยู่ร่างบางยื่นให้คยูฮยอน ร่างสูงดูจะแปลกใจแต่ก็รับมันมาไว้กับมือก่อนจะรั้งให้ทงเฮพิงลงมากับอกแล้วเปิดดูสมุดไปพร้อมกัน คยูฮยอนพยายามกลั้นหัวเราะเมื่อเนื้อหาในสมุดมันคือเรื่องราวที่เขาคุ้นเคยดี ภาพทุกภาพทำให้คยูฮยอนอมยิ้มเหตุการณ์ต่างๆทงเฮวาดได้เหมือนมากจริงๆ หน้าหลังๆเป็นกระดาษเปล่าๆพอถามทงเฮก็บอกว่า ..เอาไว้วาดปีต่อไปมีการหันมาถามว่า จะยังมีปีต่อไปอีกใช่ไหม ..

“ ทงเฮ ..ไปโบถ์สกัน ”

“ ไปทำอะไร ”

“ อยากแต่งงานตอนนี้ ป่ะ ! ไปกัน ”

“ จะบ้าเหรอไง หยุดคิดไปเลยนะ ”


คยูฮยอนหัวเราะเมื่อเห็นว่าทงเฮมองเขาอย่างแปลกๆจนคยูฮยอนประคองแก้มทงเฮไว้เต็มสองมือก่อนจะจูบลงบนหน้าผากทงเฮแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว ทงเฮนิ่วหน้าเพราะมันคงเป็นรอยแดงๆ คยูฮยอนรั้งทงเฮให้นอนลงบนเตียง ก่อนจะขึ้นมาทาบทับพร้อมกับมองหน้าทงเฮที่ทำตาดุๆ


“ นี่ !ห่างๆจากเตียงบ้างนะ ”

“ เรื่องนี้เจ๋งสุดแล้ว หรือไม่จริง ?”

ทงเฮยกมือบิดแขนคยูฮยอนแรงๆทีนึงอย่างหมั่นไส้ คยูฮยอนก้มหน้าลงมาจนหน้าผากชนกันสายตาของคยูฮยอนมันทำให้ทงเฮรู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูก

“ อยู่ด้วยกันตลอดไปนะ ทงเฮ ..”

“ อืม ”

“ ผมรักคุณนะ ทงเฮ ”

“ บอกเป็นรอบที่สามพันห้าร้อยแปดสิบเอ็ด ”

“ เชื่อรึยังล่ะ ”


ทงเฮมองตาคยูฮยอนก่อนจะยกมือคล้องคอคยูฮยอนให้เข้ามาใกล้กว้าเดิม คยูฮยอนมองคนที่นอนอมยิ้มอยู่ใกล้ๆก่อนที่คำตอบที่ทงเฮบอกจะทำให้ทงเฮหมดโอกาสพูดหรืออาจจะขาดใจตาย






“ ทั้งเชื่อทั้งรักเลย ”

My life from now until eternity.
Her heart is only
We will stay until the day I die.

ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์
ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้น
รักของเราจะอยู่จนวันตาย

.

THE END