[SF] SUPER JUNIOR LOVE STORY

ลำดับตอนที่ #16 : - earing [KANGTEUK]

 

earing

I want to share my life with you.

“ นั่นเหรอคุณคังอินแฟนเจ้าของร้านอ่า..หล่อกว่าในหนังสืออีกนะ  ”

เสียงซุบซิบที่ดังขึ้นภายในร้านอาหารญี่ปุ่นได้รับการตกแต่งและการันตรีว่ารสชาติดั้งเดิมแบบญี่ปุ่นโดยแท้ สายตาของลูกค้าจับจ้องไปยังร่างสูงใหญ่ที่เดินเข้ามาในร้านพร้อมกับก้มหัวรับคำทักทายจากพนักงานที่สนิทสนมเป็นอย่างดี ดูก็รู้ว่าร่างสูงที่เดินเข้ามาคงเป็นระดับ VIP พนักงานสามารถจำชื่อได้ตั้งแต่คนที่ยืนต้อนรับลูกค้าหน้าประตูจนถึงผู้จัดการที่ยืนคุมลูกน้องอยู่ และดูท่าทางจะใหญ่จริงๆมีการเดินไปข้างในร้านได้เองด้วย

 

คังอินเดินเข้ามาในส่วนของครัวและทันทีที่พ่อครัวเห็นเข้าก็ทำท่าจะทักทายแต่คังอินยกมือคล้ายจะบอกว่าให้เงียบๆ พ่อครัวเหลือบมองไปยังเจ้าของร้านที่ยังคงยืนจัดผักอยู่อีกฝั่งก่อนจะหันมาพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วเดินเลี่ยงไปอีกทาง

 

“ อ๊ะ ..คังอินเดี๋ยวก็เลอะหมดหรอก ” อ้อมกอดที่สอดเข้ามากอดเอวบางไว้ทำให้คนที่ยืนจัดผักเพลินๆต้องสะดุ้งก่อนจะตีลงไปบนมือใหญ่ที่กอดเอวไว้แต่คังอินก็ไม่ยอมปล่อย ร่างสูงมองหน้าอิทึกที่ทำหน้ายุ่งคิ้วขมวดอยู่อย่างนั้นแต่สำหรับคังอินมันก็ดูน่ารักมากๆอยู่ดีร่างสูงหอมแก้มร่างบางในอ้อมกอดแรงๆหนึ่งทีก่อนจะปล่อยให้อิทึกทำสิ่งที่อยู่ตรงหน้าต่ออิทึกยิ้มขำเมื่อคังอินทำหน้าตาชื่นใจมากๆ

 

ในห้องพักส่วนตัวคังอินนั่งกดโทรศัพท์เล่นจนเสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้ร่างสูงยิ้มกว้างเมื่อเห็นอิทึกถืออาหารญี่ปุ่นเข้ามาในห้องก่อนจะนั่งลงข้างๆคังอินรับตะเกียบจากอิทึกแล้วคีบอาหารเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ

 

 

 

“ อยากให้มาทำให้กินที่บ้านทุกวันแล้วนะ จองซู ..” คำพูดที่เป็นนัยๆทำให้อิทึกแกล้งหยิกลงไปบนแขนล่ำๆนั่นแรงๆหนึ่งทีคังอินก็แกล้งร้องโอดครวญไปตามภาษาก่อนจะคีบอาหารกินต่ออิทึกมองคนตรงหน้าแล้วยิ้มบางๆ นึกถึงครั้งแรกที่เจอกันแล้วก็หัวเราะออกมาคนเดียวจนคังอินก็เอ่ยถามพลางบอกว่านึกถึงตอนแรกๆคังอินก็หัวเราะตามไปด้วยก่อนจะบอกให้อิทึกเตรียมตัวเก็บกระเป๋าได้แล้ว เพราะต้องไปญี่ปุ่น อิทึกหยิบน้ำให้ร่างสูง คังอินก็รับมันมาแล้วก็ทานอาหารต่ออิทึกเลยได้แต่นั่งมองคนที่ทานอาหารฝีมือเขาอย่างเอร็ดอร่อย

 

เขาหลงรักเจ้าหมีอ้วนนี่เมื่อไหร่กันนะ ?

 

 

…….

…………………..

 

“ อ่า …เยี่ยมไปเลยนะ คังอินซัง เก่งมาก ”

 

คังอินก้มหัวรับคำชมจากนักธุรกิจเกาหลีแต่มาอยู่ที่ญี่ปุ่นมานานและที่สำคัญเป็นเพื่อนของคุณพ่อเขาด้วย วันนี้เขาเจรจาตกลงร่วมหุ้นกับโรงแรมระดับ 5 ดาวของญี่ปุ่นเป็นที่สำเร็จทำให้เขาจัดฉลองที่ร้านอาหารญี่ปุ่น โดยมีเจ้ามือเป็นเพื่อนของพ่อซึ่งเขาออกตัวว่าลูกชายเขาทำอาหารเก่งสุดๆ

 

คังอินขอตัวออกมากข้างนอกเพราะรู้สึกว่าอยากสูดอากาศบริสุทธิ์บ้าง ในร้านอาหารมีลูกค้ามากจริงๆท่าทางอาหารจะอร่อยอย่างที่เพื่อนพ่อบอก ร่างสูงเดินไปตามระเบียงที่ข้างทางจัดเป็นสวนญี่ปุ่นดูสดชื่นดี คังอินเลยยกล้องในโทรศัพท์เก็บไว้เพราะการถ่ายภาพอย่างเพลิดเพลินจึงทำให้ไม่ทันมองทางเดินข้างหน้าจึงไม่เห็นว่ามีอีกคนที่ก้มหน้าก้มตาผูกยูกาตะสีขาวอยู่เช่นกัน

 

“ อ๊ะ ! ”

 

คังอินรับคนตรงหน้าไว้ในอ้อมกอดพลางก้มลงมองเมื่อเห็นว่าชุดยูกาตะสีขาวหลุดออกจากไหล่เผยให้เห็นผิวที่ขาวเนียน ร่างบางในอ้อมกอดรีบดันตัวออกมาคว้าชุดยูกาตะที่ดูหลุดหลุ่ยเพราะว่าเจ้าตัวเพิ่งจะเคยใส่ครั้งแรกเลยไม่รู้วิธีการผูกให้ถูกวิธี

 

“ เอ่อคือ ..” คังอินไม่รู้ว่าจะต้องพูดขอโทษเป็นภาษาอะไรดี คนตรงหน้าเขาท่าทางจะเป็นญี่ปุ่นก็ไม่ใช่ เกาหลีก็ไม่เชิงมือบางเอาแต่กำยูกาตะไม่ให้หลุดไปกว่านี้สายตาเรียวเล็กมองเขาอย่างไม่ไว้วางใจ

 

ไรวะ ?

 

เขาต่างหากที่ต้องมองอย่างไม่ไว้วางใจจะมีใครที่ไหนเดินเสื้อผ้าหลุดหลุ่ยอย่างนี้สายตาคังอินทำให้ร่างบางกำยูกาตะแน่นเข้าไปอีกยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรเสียงเรียกจากข้างหลังทำให้ต่างคนต่างหันไปมอง

 

 

 

 

 

“ เทนชิ! เทนชิ จองซู ~~~ ”

 

 

เสียงเรียกชื่อใครสักคนดังไม่หยุดทำให้คังอินขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่ามีคนผมทองซอยสั้นรีบเดินเข้ามาหาร่างบางที่ยืนกำยูกาตะพลางจับตัวให้ร่างบางยืนนิ่งมือก็จัดแจงแต่งตัวให้คนตรงหน้าใหม่ดึงชายยูกาตะให้เข้าที่เข้าทางอย่างทะมัดทะแมงจนเสื้อผ้าที่เคยหลุดหลุ่ยกลับมาสวยงามเหมือนเดิมพร้อมกับพูดภาษาญี่ปุ่นไม่หยุดแม้แต่สักนาที

 

“ เทนชิอ่า จองซูอ่า ..ต้องหัดใส่ยูกาตะรู้ไหม ปล่อยให้มันหลุดอย่างนี้ไม่ได้ ”

 

เสียงพูดภาษาเกาหลีทำให้คังอินมองอย่างสนใจ ตกลงคนตรงหน้าเขาทั้งสองคนนี้เป็นคนประเทศไหนกันแน่ พอโดนดุร่างบางที่ใส่ยูกาตะก็พยักหน้าหงึกหงักก่อนจะยิ้มจนลักมุมปากบุ๋มแล้วก็โดนลากตัวไปก่อนจะไปร่างบางที่ใส่ยูกาตะยังหันมาแลบลิ้นใส่เขาอีกด้วย

 

เออเว้ย ! อะไรของเขา

 

……………

…………………….

 

พอกลับมานั่งที่โต๊ะคังอินเหลือบมองสมาชิกใหม่ที่เพิ่มขึ้นที่นั่งข้างเพื่อนของพ่อเขาและดูเหมือนคนที่นั่งอยู่ก็จะสังเกตเห็นเช่นกันดวงตาเรียวเล็กเบิกตากว้างก่อนจะเปลี่ยนเป็นค้อนใส่เมื่อคังอินมานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเขาร่างบางหันไปมองพ่อที่แนะนำให้รู้จักกับ คิมยองอุน หรือ คังอิน นักธุรกิจไฟแรงของเกาหลีอิทึกก็ได้แต่ก้มหัวทักทายตามมารยาท

 

“ คังอินซัง นี่ลูกชายผมนะ ปาร์คเทนชิ หรือ ปาร์คจองซู เอาเป็นว่าเรียก อิทึกแล้วกัน ” คังอินหัวเราะตามผู้ใหญ่ที่ดูจะสับสนเพราะลูกตัวเองมีหลายชื่อเหลือเกินพอเขาหัวเราะร่างบางตรงหน้าก็ทำปากขมุบขมิบแต่จับใจความได้ว่า

 

หัวเราะทำไม

 

คังอินส่ายหน้าขำๆท่าทางเด็กๆของอิทึกทำให้คังอินรู้สึกดี หลายต่อหลายครั้งที่ผู้เป็นพ่อของอิทึกคุยกับเขาเป็นภาษาเกาหลียาวๆร่างบางจะไม่เข้าใจพลางทำหน้า งงๆไปด้วยบางครั้งก็พยายามพูดเป็นภาษาเกาหลีปนกับภาษาญี่ปุ่นจนคนฟัง งง ไปหมดแต่เจ้าตัวกับหัวเราะกับความเปิ่นของตัวเอง

 

เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม แววตา ท่าทางของอิทึก

ทำให้คังอินไม่ได้ละสายตาไปไหน รู้สึกแปลก

เป้นครั้งแรกที่อยากให้เวลายาวนานกว่านี้ …

 

 

 

 

จากการพบกันครั้งแรกที่ดูเหมือนจะไม่ประทับใจเท่าไหร่ แต่พอวันต่อมาคังอินก็โผล่มาที่ร้านพร้อมกับอาหารเกาหลีที่เอามาฝากพ่อของอิทึกแต่นั่นก็เป็นข้ออ้างอยู่ดีเขาต้องการมาพบอิทึก ในตอนแรกร่างบางไม่ไว้ใจเขาเลยแค่มาเจอหน้าสิบนาทีแล้วก็ผลุบหายเข้าไปในร้านต่อแต่คังอินมีหรือจะยอมแพ้มาหามันทั้งเช้าและเย็นจนได้อภิสิทธิ์จากคนเป็นพ่อที่ให้บัตรผ่านเข้ามาในตัวบ้านได้แล้ว

 

พอนานเข้าคนเป็นผู้ใหญ่ก็พอจะดูออกว่าคังอินรู้สึกยังไงกับลูกตัวเอง เลยลองทดสอบต่างๆนานาแต่คังอินก็อดทนทุกอย่างจนกระทั่งชนะใจทั้งพ่อและแม่ก็เหลือแต่คุณลูกนี่แหล่ะ ร่างสูงพยายามทำทุกวิธีทางบางวิธีก็ทำให้อิทึกหัวเราะเพราะไม่คิดว่าคนอย่างคังอินจะทำ อย่างเช่น เขาแกล้งบอกว่าเขาจะแจกใบปลิวสำหรับอาหารเมนูใหม่ให้คังอินแต่งเป็นมาสคอสอะไรก็ได้มาแจกให้หน่อย ตอนแรกคังอินดูอิดออด เพราะไม่เคยทำแถมตัวเองยังเป็นถึงนักธุรกิจที่โด่งดังอีกด้วย มีใครมาเห็นเข้าอายแย่ แต่พอถึงวันแจกเจ้าตัวกลับแต่งตัวเป็นมาสคอสหมีน้อยน่ารักมาแจกใบปลิวอย่างเต็มใจมีการแอคท่าถ่ายรูปกับเด็กที่เดินผ่านไปมาอีกด้วย

 

ก็น่ารักดี

 

……….

…………………

…………………….

 

เทศกาลดอกไม้ไฟ

 

คังอินมองรอบตัวอย่างสนอกสนใจเขาเคยเห็นภาพอย่างนี้แต่ในการ์ตูนและในหนังเท่านั้นไม่คิดว่าจะได้เห็นกับตาจริงๆ คังอินก้มลงมองนาฬิกาเมื่อถึงเวลานัดร่างสูงยิ้มกว้างเมื่อเห็นร่างบางของอิทึกที่วันนี้ใส่ชุดยูกาตะสีขาวแต่มีลายนิดหน่อยคงเป็นชุดเทศกาลเพราะตอนคุยโทรศัพท์ได้ยินเสียงร่างบางแง้วๆใส่ผู้เป็นแม่ว่า ไม่อยากใส่ยูกาตะแล้วมันชอบหลุดแต่ผู้เป็นแม่ก็บอกว่าไม่ได้ เป็นธรรมเนียมของญี่ปุ่น

 

จองซูต้องใส่ !!!

 

 

อิทึกยิ้มตาหยีตรงหน้าคังอินจนร่างสูงยิ้มขำพลางจับมือบางให้เดินไปตามทางด้วยกัน คังอินเหลือบมองอิทึกที่ดูจะสนอกสนใจของข้างทางเหมือนเด็กๆไม่มีผิดบางครั้งก็ชี้ให้เขาเข้าไปเล่นเกมส์ชิงรางวัลแข่งกับเด็กๆบ้างแต่เขาก็แก่เกินไปแล้วที่จะต้องไปเล่นเกมส์แบบนั้น

 

“ จะถึงเวลาแล้วนะ ” อิทึกชี้ไปที่นาฬิกาคังอินเพื่อบอกให้รู้ว่าดอกไม้ไฟกำลังจะเริ่ม พลุลูกต่างๆถูกจุดขึ้นท่ามกลางเสียงโห่ร้องอย่างดีใจของคนญี่ปุ่น คังอินเงยหน้ามองพลุมันสวยงามจริงๆร่างสูงละสายตาจากพลุมามองคนข้างๆพลางตัดสินใจบางอย่างมือแกร่งรั้งร่างบางมาอยู่ด้านหน้าพลางกอดไว้หลวมๆอิทึกหันมาคล้ายจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ตัดสินใจมองพลุที่จุดอยู่บนฟ้าต่อไปทันทีที่พลุลูกสุดท้ายจบลงคังอินก็กระชับกอดแน่นขึ้นพลางกระซิบบางอย่างที่อิทึกได้ยินชัดเจน

 

 

 

 

“あなたと一緒で私は幸せです”

ผมมีความสุขเวลาที่ได้อยู่กับคุณ

 

 

 

 

ถ้อยคำภาษาที่เป็นภาษาญี่ปุ่นทำให้อิทึกยิ้มเขินก่อนจะหันมามองคนที่กอดอยู่ ใบหน้าหวานแดงระเรื่อจนน่ากอดแน่นๆสักหนึ่งทีคังอินจับร่างบางให้หันหน้ามามองกันตรงๆ ก่อนจะกอดเอวบางไว้และบอกประโยคที่ได้ยินกันแค่สองคน

 

 

“ 好きです。付き合ってください ”

ผมชอบคุณ กรุณาคบกับผมได้ไหมครับ

 

 

 

อิทึกหลบสายตาของคังอินเพราะมันหวานจนแทบละลาย แก้มใสแดงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ อิทึกเงยหน้ามองคังอินเต็มๆตาก่อนจะเขยิบเข้าไปใกล้ๆร่างสูงจนคังอินต้องกระชับเอวบางให้แน่นขึ้นเมื่ออิทึกกระซิบเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ 私はあなたが好きです ”
ฉันชอบคุณ

 

 

 

………

……………………

…………………………………

 

 

 

 

“ อ่า …เทนชิ ลูกพ่อโตขึ้นเยอะเลย ”

 

ประโยคจากผู้เป็นพ่อทำให้ทั้งอิทึกและคังอินหัวเราะไม่หยุด ทำยังกะว่าอิทึกจะอายุ 18 19 เมื่อไหร่กันวันนี้ร่างบางกลับมาเยี่ยมพ่อกับแม่ที่ญี่ปุ่นทำให้ทั้งสองคนดีใจกันไม่หยุดกอดอิทึกไปมาพลางสั่งจัดเตรียมอาหารชุดใหญ่ จนอิ่มหนำสำราญวันนี้มีเทศกาลดอกไม้ไฟทำให้อิทึกโดนคุณแม่ลากไปแต่งตัวตามเทศกาลโดยมีคังอินนั่งคุยกับพ่อของอิทึก พอประตูเปิดออกอีกครั้ง อิทึกที่อยู่ในชุดยูกาตะสีขาวสะอาดตาผมสีน้ำตาลสวยถูกมัดไว้ด้วยยางหลวมๆปากบางแต้มลิปกลอสไว้บางๆทำให้ดูแวววาวมากขึ้น คังอินลุกขึ้นยื่นมือให้อิทึกจับไว้ ร่างบางก็จับไว้แน่นเขาไม่ค่อยได้ใส่ยูกาตะนานแล้วเลยรู้สึกแปลกๆ คังอินก้มหัวให้พ่อกับแม่อีกครั้งก่อนจะขอตัวออกไป

 

“ มีร้านเพิ่มขึ้นเยอะเลย ” อิทึกยังคงเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนร่างบางดูตื่นเต้นทุกครั้งที่เห็นงานรื่นเริงหรือเทศกาลต่างๆ คังอินพาอิทึกมาที่สะพานเพื่อให้เห็นพลุได้ถนัดอีกครั้งแถวนี้คนไม่เยอะเท่าที่ควรด้วย

 

เสียงพลุและความสวยงามก็ยังคงสวยและคงเอกลักษณ์ความเป็นญี่ปุ่นไว้เหมือนเดิม คังอินหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อก่อนจะเปิดมันออกร่างสูงสูดลมหายใจเข้า คังอินรั้งร่างบางมากอดไว้แน่นก่อนจะสวมตุ้มหูรูปปีกให้กับร่างบางที่ทำหน้าแปลกใจอยู่

 

“นางฟ้ามีปีกแล้วนะ  จะบินหนีไปไหนรึเปล่า ”

 

“ ก็ไม่แน่นะ ”

 

เจ้าเล่ห์ดีจริงๆคังอินเม้มปากก่อจะกอดอิทึกไว้ในอ้อมแขนร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองคังอินที่วันนี้ดูจะจริงจังเป็นพิเศษ

 

 

“ จองซู ..แต่งงานกันนะ ”

 

 

 

อิทึกแกล้งทำหน้าไม่เข้าใจกับประโยคขอแต่งงานที่เป็นภาษาเกาหลีจนคังอินที่เตรียมตัวมาอย่างดีถึงกับใจฝ่อ ร่างสูงพยายามนึกถึงคำขอแต่งงานเป็นภาษาญี่ปุ่น ใบหน้าหล่อคมก็พยายามเรียบเรียงประโยคให้มันถูกหลักไวยกรณ์อิทึกกลั้นยิ้มกับอาการของคนตรงหน้ากอดจะกอดกระชับคังอินแน่นจนร่างสูงต้องก้มหน้าลงมาหาร่างบางยิ้มจนลักยิ้มบุ๋มอาการอย่างนี้ทำให้คังอินรู้ทันทีว่าโดนแกล้งเข้าให้แล้ว อิทึกยิ้มหวานก่อนจะกระซิบบางอย่างให้คังอินได้ยินชัดๆ

 

 

 

“ ずっとあなたのそばにいるよ。”

 

จะอยู่เคียงข้างคุณตลอดไป

......................
.......................................
..........................................................