ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : :: Sand Glass :: EP06
ถ้าย้อนเวลาลับไปไ้ ผมอยาให้เราเอัน่อน
เวีวอน ..
เวีวอน ..
“ นนั้นน่ารัีนะ ”
ีวอนที่นั่อยู่รโ๊ะประำอะนิเทศำลัท้าวามอร่าบาอนัศึษานหนึ่ที่้มหน้า้มาเินใบหน้าหวานยู่หน้านิๆเมื่อแสแร้อนว่าที่ิ ร่าบา่อยๆเินไปามทาบนฟุบาทอย่าั้ั้ใภาพนัวเล็ที่เินๆแล้วอบฟุบาท แล้ว็เินึ้นไปใหม่ทำให้ีวอนยล้อในมือพร้อมับถ่ายภาพนั้นไว้
“ แอบถ่ายรูปใรวะ ีวอน” ยูฮยอนเินมานั่ล้าๆพลาะเ้อไปยัทิศทาที่ีวอนยล้อึ้นมาเมื่อยุฮยอนเห็นเป้าหมาย้หัวเราะอบใ
“ อ้อ น้อแฝทเฮนี่เอ ”
“ แฝ ?”
“ เออ ! เามีฝาแฝเว้ย แ่เรียนอยู่นละมหาลัย แ่แฝพี่เาหน้าาไม่เหมือนันนะ ทเฮน่ะูอ่อนแอ บอบบา น่าทะนุถนอม ..”
ยูฮยอนยัสาธยายเี่ยวับทเฮไม่หยุ าารที่ทเฮหน้าาาน่ารัิอันับอมหาลัยแ่น้อยรั้นัที่ะไ้เห็นทเฮร่วมทำิรรม เพราะ าำบอเล่าอยูฮยอน
ทเฮน่ะ ร่าายอ่อนแอมาๆ
หลายรั้ ที่ทเฮ ้อหยุเรียนเป็นเวลานานๆ
หลายรั้ที่้อรอปเรียนวิาเพราะารเ้าเรียนไม่เพียพอ
ีวอนยันั่ฟัเรื่อราวอทเฮายูฮยอน เรื่อราวอฝาแฝที่ีวอนฟัแล้วว่ามันน่ารัี ถึแม้ว่าเาะไม่เยเห็นหน้าอนที่เป็นแฝพี่อทเเลยสันิ
“ ทเฮ เยโนเพื่อนที่ะแล้นบาเ็บ แฝพี่มาอาละวาถึะเลยนะเว้ย ”
หลายลายเรื่อราวที่ยูฮยอนเล่านีวอนอยาะเห็นหน้าฝาแฝนพี่ ะรัันมาสินะ ร่าสูยล้อพร้อมับูมภาพอทเฮที่ำลัะเิน้ามถนน ร่าบาหัน้ายหันวาเหมือนับเ็ัวเล็ๆ
“ ฝาแฝนายะเป็นแบบไหนนะ ทเฮ ”
Sand Glass
“ เมื่อไหร่เราะลับันสัที อยู่ที่นี่นานเินไปแล้ว ”
ฮยอแเินออมาาัวบ้านเมื่อเห็นว่าีวอนัแรื้อเสื้อผ้าออมาาาระเป๋าพร้อมับลาเาออมาให้มาอยู่ลาทุ่ห้าอีามเย บรรยาาศเิมๆที่ีวอนและฮยอแเห็นอยู่ทุวัน ฮยอแมอไปรอบๆเมื่อไม่เห็นาที่เอาไว้ถ่ายรูปน้ำหอม ีวอนยัถือล้อไว้ในมือพลารั้ให้ฮยอแเินออมา้วยัน
“ ันถามว่าเมื่อไหร่เราถึะลับ ”
ีวอนหยุเินพร้อมับหันมามอหน้าฮยอแ แ่็ไม่ไ้พูอะไร ่อนะออแรลาให้ร่าบาเินามมาร่าสูยีล้อถ่ายรูปลไปในมือฮยอแ
“ ลอถ่ายรูปหน่อยไหม ..”
“ ไม่ ! ”
“ สายานายอบมอล้อบ่อยๆ อยาถ่ายรูปใ่ไหม ”
ฮยอแมอนรหน้าที่วันนีู้เหมือนะอารมืีเป็นพิเศษร่าสูยัยัเยียล้อถ่ายรูปใส่มือฮยอแ ร่าบารับมันมา่อนะยึ้นมาเบาๆ ร่าบามอล้อถ่ายรูปแล้วยิ้มออมาบาๆ ฮยอแับล้อึ้นมาท่าทาารับล้ออฮยอแทำให้ีวอนมวิ้ว
มันเหมือนนทีุ่้นเยับล้อถ่ายรูป..
ฮยอแัเอร์พร้อมับมอรูปในล้อร่าบายิ้มว้าเมื่อรูปในล้อไ้ั่ใฮยอแึแนเสื้อีวอนพลาส่รูปในล้อใหู้ ฮยอแหัวเราะออมาเมื่อีวอนพยัหน้า่อนะหันไปถ่ายรูปามเิม
ีวอนออมอร่าบาทีู่เหมือนะสนุนลืมสิ่รอบัว
ใบหน้าที่เยเรียบเย ลับมีแ่รอยยิ้ม
หลายรั้ที่ฮยอแ้อวิ่ลับมาให้ีวอนูรูปในล้อ
เมื่อมันออมาสวยอย่าที่ิไว้
ท่าทาเหมือนเ็ที่ไ้อเล่นถูในไม่ยอมวาทำให้ีวอนเินไปใล้ๆพร้อมับยื้อเอาล้อถ่ายรูปืนแ่ฮยอแ็ยื้อไว้นร่าบา้อยอมปล่อยออ ีวอนเลยยล้อึ้นพร้อมับะัเอร์แ่ฮยอแลับหันหน้าหนีไปอีทา
“ หันมาถ่ายรูปหน่อย ”
ฮยอแยัส่ายหน้าไปมาพร้อมับะเินหนีแ่ีวอน็ว้าแนบาไว้
“ ันไม่ใ่ทเฮนะ นายอยาะถ่ายเหรอ ” ฮยอแพยายามบิ้นแนออแ่ีวอน็ไม่ยอมปล่อย มือ้าที่เหลือ็ยล้อึ้นมาพร้อมับัเอร์ไม่หยุ นฮยอแ้อหลบพัลวันร่าบาพยายามเบี่ยหลบแ่เสียหัวเราะอีวอนทำให้ฮยอแเยหน้าึ้นมามอ
ีวอนหัวเราะ ไมไ้ทำหน้ารัเียใส่เา
ภาพแบบนี้ ฮยอแไม่เยนึถึว่ามันะเิึ้นไ้
“ พอไ้แล้ว ..” ฮยอแเบี่ยหลบ่อนะผลัีวอนออ ร่าสูที่ไม่ทันไ้ั้ัวทำให้ล้มลไปทา้านหลัแ่ร่าสูลับรั้ร่าบาอฮยอแมา้วย มืออี้าประอล้อราาแพไว้ ส่วนอี้า็อเอวร่าบาที่ล้มทับลมา ฮยอแแทบะหยุลมหายใเมื่อใบหน้าอีวอนห่าเพียแ่นิเียวเท่านั้น
ฮยอแไม่ไ้หลบสายาไปไหน
ีวอนเอ็ไม่ไ้ผลัฮยอแออ
ร่าสูรู้สึถึแววาอฮยอแ มันสะท้อนเพียแ่ภาพเา
ไม่ใ่แ่วันนี้ เหมือนที่ผ่านมาเารู้สึไ้ลอเวลา
แ่เพราะทิิ ทำให้มอ้าม ไม่สนใ …
ฮยอแยับัวแ่ีวอน็ไม่ยอมปล่อยมือลับรั้มาว่าเิมฮยอแหลบสายาที่มอมาแ่แ่เพียไม่นาน็้อหันลับมาเพราะวามหวั่นไหว หรือ ส่วนใ้ิสำนึทำให้ฮยอแไม่ิะยับหนีีวอนพลิัวร่าบาให้มาอยู่้านล่ามือแร่วาล้อไว้้าัวริมฝีปาร้อนๆ็แนบิับรืมฝีปาออีฝ่าย ร่าสูไม่ไ้รีบร้อนเพียแะเบาๆ แ่เนิ่นนาน ฮยอแหลับาลยอมสอมือยึ้นพร้อมับวาบนไหล่อร่าสู
มันอาะเป็นแ่วามหวั่นไหว
อาะเพราะวามหน้ามืามัว
แ่เสี้ยววินาทีทีเิึ้น … ไม่สามารถัืนไ้
แ่เสี้ยววินาทีทีเิึ้น … ไม่สามารถัืนไ้
ไ้แ่ปล่อยให้มันเิึ้น
เป็นเวลานานนว่าริมฝีปาอีวอนะผละออไปร่าสูมอหน้าฮยอแที่ยัหลับาเปลือาหลับแน่นล้ายับไม่ล้าลืมึ้นมา นีวอน้อไล้ไปามเปลือาบาให้ลืมึ้นมา
“ ทำไมไม่ยอมลืมา …”
ฮยอแลืมาึ้นแล้ว็หลบสายาไปทาอื่นร่าสู็ยับไปมอาม ฮยอแยมือผลัอีวอนออ่อนะลุึ้นร่าบาปัเศษห้าออาัว
“ เราลับันไ้แล้ว ”
“ ฮยอแ เรื่อเมื้อี้ …”
“ ันบอว่า เราวรลับันไ้แล้ว ”
………….
……………………..
………………………………………………
ทันทีที่ถึบริษัทฮยอแ็เินเ้าบริษัทโนไม่หันมามอีวอนที่ยัมอามร่าบาไป ร่าสูบหน้าลับพวมาลัย หลายหลายวามรู้สึที่เิึ้น มันีันในหัวไปหม
ูบ ที่เิึ้นสาบานไ้ มันไม่ไ้เิึ้นเพราวามพลั้เผลอ
มันมาาส่วนลึ้าใน นี่ัวเาเป็นอะไรไป …
เาเลียอีฮยอแ ! เลีย …
บนห้อทำานฮยอแยัออมอรถันหรูอีวอนที่ับออไป มือบายึ้นับที่ริมฝีปาัวเอ อยาะเ้า้าัวเอ ูบนั่นมันมาาใริๆ ใ่ไหม
ไม่ใ่เห็น อีฮยอแเป็นัวแทนอใร ..
ิอย่านั้นไ้รึเปล่า
ันิอย่านั้นไ้ใ่ไหม ..
………..
……………………
………………………………………..
เสียอรถทำให้ทเฮที่เพิ่ออาโรพยาบาล่อยๆยิ้มออมาเมื่อเห็นว่าแฝพี่อัวเอลับมาแล้ว ทเฮ่อยๆนั่ลรโฟานิ่ๆ ทันทีที่ฮยอแเินเ้ามา ร่าบาูะันิๆเมื่อเห็นว่าแฝน้อนั่อยู่รโฟาฮยอแปรายามอ่อนะเินเลี้ยวเ้าห้อทำานไป ทเฮหน้าเศร้าลทำไมฮยอแยัเยาับเาเหมือนเิม ..
แ่รอยยิ้ม….. ทเฮ็ไม่มีสิทธิ์ไ้
ฮยอแเินเ้าห้อทำานพร้อมับวาแฟ้มทำานลเนื่อาารหยุานมาหลายวัน ร่าบาสะุับแันที่ใสุ่หลาบสีาวเอาไว้ ฮยอแเินเ้าไปใล้ๆพลาับลีบอุหลาบสีสวยนั่นเบาๆ
“ ุฮยอแ ลับมาแล้วเหรอะ ” เสียแม่บ้านทัึ้นร่าบาหันลับมายิ้มบาๆ่อนะหันไปมอุหลาบามเิมุแม่บ้านเินมาใล้ๆ
“ สวยนะะ ุีวอนื้อมาเยี่ยมไุ้ทเฮ ่อให่มาเลย่ะ ุทเฮเลยแบ่มาัไว้ที่ห้อนี้ ”
มือบาที่ับอุหลาบะัพร้อมับเอามาไว้้าัว ุแม่บ้านอัวเมื่อเห็นว่าอยู่ีีฮยอแ็นิ่ไป ร่าบามออุหลาบนิ่
สุท้ายนที่นายให้วามสำั็ือ ทเฮ !
นายิเ้า้าัวเอไ้ยัไัน ฮยอแ
เสียเปิประูที่ัึ้นอีรอบทำให้ฮยอแหันไปมอ อีทเฮำลัถือถ้วยาแฟยืนยิ้มให้เาอยู่ ฮยอแมอร่าอน้อายฝาแฝนิ่ ร่าายไม่ไ้ยับไปไหน แู่เหมือนทเฮะไม่ละวามพยายาม ทเฮเินเ้ามาพร้อมับยื่นแ้วาแฟให้ฮยอแ
“ ันเอนะ ันำาแฟแบบที่ฮยอแอบไ้นะ ” ทเฮยื่นแ้วให้ฮยอแ แู่เหมือนฮยอแะไม่สนใ ร่าบาพยายามเบี่ยัวออแ่ทเฮ็พยายามไม่ยอมเลิ
“อีทเฮ ! ไปไลๆันไ้ไหม ! อย่ามายุ่ับันอี เลิพยายามทำอะไรบ้าๆอย่านี้สัที !! ”
มือบาผลัร่าอน้อายออไปเ็มแร เพราะวามโรธ วามเสียใรวมทั้วามรู้สึทีไม่สามารถบรรยายไ้ทุสิ่ทุอย่าึลับน้อายฝาแฝ แรผลัทำให้ทเฮล้ลับพื้นพร้อมับแ้วาแฟที่แระาย เศษแ้วที่แะละเอียทำให้บาเ้าที่้อเท้าอทเฮ ฮยอแหันหลัพร้อมับหยิบแันที่ปัอุหลาบสีาวไว้อย่าสวยาม ่อนะเวี้ยมันลพื้น ทเฮยมือึ้นปิหู พร้อมับเสียสะอื้น
“อย่าเอาอแบบนี้มาไว้ที่ห้อันอี ! ”
ฮยอแมมอร่าอน้อายัวเอที่นั่ลับพื้นเลือยัไหลลมาาปาแผล ทเฮไม่ไ้พูอะไรออมาอีร่าบาทำไ้แ่นั่เียบๆปล่อยให้น้ำาไหล ทเฮเยหน้ามอพี่ายฝาแฝที่น้ำา็ไหลลมาเ่นัน
“ ทำไมันถึไม่ายไปั้แ่เินะ ….”
ฮยอแหันหน้าไปทาอื่นแ่น้ำา็ยัไหลไม่หยุ
“ แล้วทำไมไม่เป็นันที่เิมาร่าายอ่อนแอ ..”
่าน่าเียบลในเมื่อำถามทั้สอน่า็รู้ี ……….. มันเป็นไปไม่ไ้
ไม่มีใรสามารถย้อนเวลาไ้ ไม่มีใรลับไปอี เพื่อแ้ไสิ่่าๆ
“ แ่ันีใที่ันไ้เิมาเป็นฝาแฝับนาย ฮยอแ ”
ฮยอแยัไม่หันลับไปไ้แ่ปล่อยให้น้ำาไหลลมาเรื่อยๆ ไม่นานเสียเปิประู็ัึ้นพร้อมับำอุทานอแม่บ้าน แม่บ้าน่าประอทเฮที่ยันั่ร้อไห้เียบๆ ถามถึอาารบาเ็บ ่อนะโทรเรียรถพยาบาล พร้อมับโทรหาิบอมเสียภายในห้อไ้เียบลไปแล้ว
อีฮยอแ ็ยัเป็น อีฮยอแ
ไม่เยมีใรถามถึ ไม่เยมีใรสนใ
ร่าบาล้มลับพื้นเมื่อรู้สึเ็บแปลบที่เท้าเศษแ้วที่ยัฝัลรฝ่าเท้า
ทำให้ร่าบารู้สึเ็บ แ่มันะัเท่าไหร่ันเียว
ฮยอแยันั่อยู่อย่านั้น มือบาเอื้อมมือไปหยิบรูปถ่ายที่วาในบนโ๊ะ
รูปถ่ายอ ทเฮ และ ฮยอแ
“ ัน่าหาที่น่าะายั้แ่เิ …ะไ้ไม่้อทำร้ายนายอย่านี้ ทเฮ ..”
………..
……………………
………………………….
โรพยาบาลเปรียบเสมือนสถานที่ทีุ่้นเยอิบอม ทันทีที่รับโทรศัพท์ร่าสูับรถออมาาบ้านเพียแ่ไม่ี่วินาทีิมิบอม็มาถึโรพยาบาล ร่าสูผลัประูเ้าไปเมื่อเห็นร่าบาอทเฮนั่อยู่บนเีย สายาอทเฮเลื่อนลอยนน่าใหาย สายน้ำเลือถูลับมาเาะลบน้อมือบาที่มีรอยเ็มนับไม่ถ้วน ทเฮยันั่นิ่โยไม่สนใสิ่รอบ้า
“ อีทเฮ …” เสียเรียาิบอม็ไม่่วยให้ทเฮหันลับมาสนใไ้ ุหมอถอนหายใพลาบอับิบอมว่า ร่าายอทเฮอ่อนเพลียมา แ่เรื่อนั้นไม่ใ่ปัหาแ่ิใอทเฮูะย่ำแย่ลเรื่อยๆ ่อนทีุ่หมอะอัวออไปิบอมเินไปหยุอยู่่าหน้าทเฮ
“ อยาพูอะไรับันไหม บอันไ้รึเปล่าว่าเิอะไรึ้น ” ิบอมรั้ให้ร่าบาเยหน้าึ้นมาทันทีที่เยหน้ำในาใสๆ็ไหลลมาเ่นัน
“ ฮยอแเลียัน ..” ิบอมปาน้ำาออพร้อมับรั้ร่าบาเ้ามาอยู่ในอ้อมอ
“ พี่ายฝาแฝไม่ไ้เลียนาย เื่อันสิ ทเฮอย่าเป็นอย่านี้เลยนะ ันใรู้ไหม ..” ทเฮยัร้อไห้เียบๆในอ้อมอิบอมมือบายึ้นออบร่าสูเบาๆ
“ ันเหนื่อย หายใไม่ออ …. ันเ็บ ”
ิบอมผละออเมื่อเห็นร่าบาหายใอย่าิั ร่าสูพยายามให้ทเฮหายใเ้า้าๆแู่เหมือนะไม่ไ้ผลิบอมปุ่มเรียพยาบาลพร้อมทั้ะโน ทันทีที่หมอเ้ามาิบอม็ถูันให้ออาทเฮ ออิเนถูสวมให้ทเฮ พร้อมับ วามโลาหลวุ่นวาย
นี่ไม่ใ่รั้แรที่ทเฮเป็นแ่เป็นรั้แรที่ิบอมแทบะบ้า
ร่าสูเินวนเวียนอยู่้านนอพร้อมับทรุลหน้าประู
“ รั ” อีทเฮแล้วใ่ไหม .. ิมิบอม
เวลาผ่านไปว่าหมอะออมาาห้อิบอม็แทบะผลัประูเ้าไปให้มันรู้แล้วรู้รอ ร่าสูนั่ล้าเียทเฮที่ยัหลับสนิทเพราะฤทธิ์ยานอนหลับ ิบอมับมืออทเฮมาแนบแ้มอัวเอ
“ อย่าเป็นอะไรอีเลย แ่นี้ัน็ะเป็นบ้าอยู่แล้ว ”
……..
…………………
……………………………………….
เวลาผ่านไปนท้อฟ้าเริ่มมืแ่ฮยอแยันั่นิ่อยู่ับพื้น ร่าบาไ้ยินเสียเหมือนรถเ้ามาในบริเวบ้านแ่เพียไม่นานประูห้อทำาน็ถูระาอออย่าแร ร่าบาหันไปมอไม่มีอาารแปลใเมื่อนที่ที่ปราอยู่รหน้าือนที่นึถึ
เวีวอน !
ร่าสูเินรเ้ามาสอมือแร่ระาให้ร่าบาลุึ้นมาาพื้น ฮยอแไม่ไ้มีท่าทีัืนเหมือนรุ้ีว่าะเิอะไรึ้น ร่าบาถูระาึ้นมาอย่าไร้วามอ่อนโยน
“ นายทำร้ายทเฮทำไม อีฮยอแ ! ”
ฮยอแไม่ไ้อบมัน็ือเหุผลเิมๆ อีทเฮ ! ฮยอแเยหน้ามอีวอนแววาเลีย ิั ไ้ถูส่ลับมาฮยอแิไว้แล้ว วามอ่อนโยน อ้อมอ ูบ หรืออะไร็ามที่ีวอนทำับอีฮยอแ
มัน็เป็นแ่อารม์ั่ววูบเท่านั้น
ไม่มีอะไรที่เป็นวามริ ….
ฮยอแยันิ่แม้ร่าายะเ็บเพราะแรระา แ่็ูเป็นเรื่อเล็น้อยสำหรับีวอน ฮยอแรู้ี่อให้เาาใาย่อหน้าีวอน ร่าสู็ไม่สนใ ร่าบาหลับาลปล่อยให้น้ำาไหลลมา
เพราะวามอ่อนแอ
เพราะเ็บเินะทน
“ นายเป็นอะไร ..” ีวอนเห็นร่าบาหลับาแน่นพร้อมับไม่มีท่าทีว่าะัืนร่าบาลืมาึ้นมาเมื่อเห็นว่าแรบีบ่อยๆลายไป
“ ัน็รอให้นายทำร้ายันไ ็ันทำร้ายนที่นายรัไม่ถูเหรอ เวีวอน ..”
เพราะำอบที่รไปรมาทำให้ีวอนทำอะไรไม่ถูมือให่่อยๆปล่อยออาแนบา ทันทีที่ปล่อยออฮยอแ็ทรุลับพื้น ีวอนไม่ไ้สัเอะไร มือให่ับแนอฮยอแให้ลุึ้น
“ นายะ้อไปอโทษทเฮ เี๋ยวนี้ ! ” ีวอนไม่ไ้สนใว่าฮยอแะอบรับหรือไม่ร่าสูลาร่าบาให้ออมาาบ้านหลัให่ พร้อมับลาให้ึ้นรถฮยอแยันิ่แ่็ไม่ไ้ัืนีวอนเลยสันิ
เพราะแรโมโห
เพราะวามโรธ
ทำให้ีวอนไม่ไ้เห็นแผลที่เท้าอฮยอแ
ถึแม้แผลมันะแห้แ่แรระาทำให้ปาแผลเปิ
ร่าบายัถูระาไปามแรอร่าสู่อนะหยุนิ่เมื่อมาถึห้อพัอทเฮ ร่าสูั้ใะเปิประูเ้าไปแ่ภาพที่เห็นทำให้ีวอนเปลี่ยนใ มือให่้าอยู่ที่ลูบิ
อีทเฮำลันอนหลับอยู่ในอ้อมออิมิบอมที่ย้ายัวเอไปนอนบนเียนไ้
ฮยอแะโหน้ามาู่อนะหันมามอีวอนที่ยัยืนนิ่อยู่หน้าประู
“ าสว่ารึยัล่ะ ” ีวอนหันมามอ่อนะรั้ร่าบาเ้ามาใล้ๆ
“ ยัไมัน็นละเรื่อับที่นายทำร้ายทเฮ นายะ้ออโทษเา ” ร่าสูผลัฮยอแออไปเพราะปาแผลที่เปิทำให้ารทรัวอฮยอแเป็นไปไ้ยา ร่าบาล้มลับพื้นอโรพยาบาล พร้อมับนิ่วหน้าเพราะารเ็บแปลบบริเวปาแผล
“ ุะ ! ุบาเ็บนิ ” พยาบาลที่ออมาาห้อฝั่ร้ามเ้ามาประอฮยอแที่ยันั่อยู่ับพื้น ีวอนมอร่าบาอย่าใ ่อนะเบนสายาไปยัเท้าที่มีเลือไหลออมา
ฮยอแบาเ็บนานี้
เายัใ้ำลับัับให้ฮยอแมาที่นี่อี
ร่าสูนั่ลพลาสอแนอุ้มฮยอแึ้นมาแนบอพร้อมับถามห้อที่ะ้อพาฮยอแไปพยาบาลี้ทา่อนะเินไปัารเรื่อหมอ ีวอนวาร่าบาลบนเียฮยอแยัมอไปทาอื่น
“ ันไม่รู้ว่านายบาเ็บ ”
“ นายไม่เยอยาะรู้อะไรเี่ยวับันอยู่แล้ว ..”
ำพูัพ้อับแววาเรียบเยทำให้ีวอนเลือที่ะเียบนระทัุ่หมอมาทำแผลีวอนเลยเินออไปห่าๆรอนระทั่หมอทำแผลเสร็ ีวอนเินเ้ามาหาฮยอแที่ยันั่บนเีย
“ นายทำร้ายทเฮทำไม …”
“ ัน็แ่เป็นพี่ายฝาแฝที่เลวมา อิาน้อไปวันๆอย่าที่นายบอ ”
ีวอนเยิบเ้ามาใล้ๆพลาโน้มัวลมา้อลึเ้าไปในแววาอฮยอแ และมัน็เหมือนทุรั้ ในแววาอฮยอแ สะท้อนเพียแ่ภาพเาเท่านั้น
“ นายอิาทเฮ ที่ันรัทเฮอย่านั้นเหรอ ฮยอแ ”
ฮยอแไม่ไ้หลบสายาอีวอน ร่าบานิ่เียบพร้อมับยมือึ้นมาหวัเพียแ่ะแะลบน้นแนอร่าสู แ่ฮยอแ็เลือที่ะวาไว้้าัวามเิม ีวอนเห็นฮยอแเียบไปเลยผละออแ่แรรั้เพียนิา้อมือทำให้ีวอนหันไปมอ มือบาับ้อมือเาไว้
“ ถ้าันทำร้ายทเฮ นาย็พร้อมะทำร้ายันถูไหม …. ีวอน ”
“ ……………………..”
“ ถ้านที่เิมาอ่อนแอือ ัน แล้วนที่แ็แรือทเฮ นาย็ะเลือ ทเฮ ..”
“ ………………………”
“ ถ้าันและทเฮรันายทั้สอน นที่นายะรั็ือ ทเฮ …”
“ ……………………………..”
ฮยอแไม่ไ้หันมามอหน้าีวอนอนพูมือบา่อยๆปล่อยา้อมือให่ที่ับอยู่ ีวอนเอ็ไม่ไ้อบอะไรร่าสูยัมอร่าบาที่นั่อยู่บนเีย ฮยอแหันมามอีวอนพร้อมน้ำา
“ ไม่ว่าะเิอะไรึ้นนาย็ะเลือทเฮ ันวระหยุเรื่อทั้หม
ันเหนื่อยนไม่ทนไม่ไหวแล้ว ีวอน”
ันเหนื่อยนไม่ทนไม่ไหวแล้ว ีวอน”
……….
…………………..
………………………………………..
ถ้าย้อนเวลาลับไปไ้ ผมอยาให้เราเอัน่อน
่อนที่ผมะรั ทเฮ
เวีวอน ..
่อนที่ผมะรั ทเฮ
เวีวอน ..
TO BE CON
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น