ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : วายุภัคมนตรา
วายุภัคมนตรา
ความรักของสายลม อาจบางเบา แต่ก็วนเวียนอยู่รอบกาย
“ คิบอมยังป๊อปเหมือนเดิมเลยนะ ”
เสียงเหล่าเพื่อนที่เอ่ยแซวหลังจากที่เมื่อไม่กี่นาทีมานี้มีผู้หญิงสาวสวยมาขอเบอร์คิบอมที่นั่งจิบไวน์อยู่ที่โต๊ะ คิบอมเพียงยิ้มรับเบาๆก่อนจะโยนเบอร์โทรศัพท์ที่เพิ่งได้มาจากวันนี้ลงในกระป๋องน้ำแข็งที่ละลายแล้ว คิบอมไม่เคยสนใจ และไม่คิดจะจริงจังกับใคร
ใครๆก็บอกคิบอมเหมือนสายลม
เคลื่อนไหวไปเรื่อยๆ ไม่สามารถจับตัวได้
คิบอมยังคงคุยกับเพื่อนไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งเพิ่งสังเกตว่ามีคนตัวเล็กๆคนหนึ่งมายืนอยู่ตรงหน้าท่าทางไม่มั่นใจเหมือนตัดสินใจว่าจะทำดีหรือไม่ดี คิบอมเงยหน้ามองใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มตากลมโตแป๋วแหวว แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยถามอะไรคนตรงหน้าก็นั่งลงบนตักคิบอมก่อนจะยกมือคล้องคอซะดื้อ ๆ
“ เอ่อ .. คือขอถามชื่อได้ไหม ” เสียงหวานพูดใกล้ๆท่ามกลางตกตะลึงของกลุ่มเพื่อนรวมถึงตัวคิบอมเอง ร่างสูงยกแก้วค้างไว้อย่างนั้นจนค่อยๆได้สติคิบอมวางแก้วในมือลงก่อนจะวางลงข้างตัว ร่างสูงมองใบหน้าน่ารักนั้นใกล้ๆ ยอมรับว่าน่ารักมากจริงๆแต่ใจกล้าชนิดที่ว่าคาดไม่ถึง
“ คิมคิบอม แล้ว ชื่ออะไร ..” คิบอมยกมือทัดปอยผมที่ตกลงมาไว้กับใบหูเล็กคนตรงหน้ามีแววตื่นตระหนกเล็กน้อยทำให้คิบอมแปลกใจดูไม่เหมือนพวกที่ชอบเที่ยวกลางคืนเลยสักนิด
“ เอ่อ ทง ..ทงเฮ ” คิบอมพยักหน้าแล้วยิ้มๆเหมือนเด็กน้อยจริงๆยิ่งเพื่อนๆเขาส่งเสียงแซวร่างบางบนตักก็ยิ่งทำหน้าอายเข้าไปใหญ่ คิบอมถามสั้นๆอยากได้อะไร ทงเฮเลยรีบบอกว่า เบอร์โทรศัพท์คิบอมร้องอ้อก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจพลางกระซิบบอกเบอร์โทรศัพท์ใกล้ๆ ตัวเลขตัวสุดท้ายคิบอมตั้งใจจะฝังจมูกลงบนแก้มนุ่ม แต่เจ้าตัวกลับลุกขึ้นซะดื้อๆ ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะตัวเองทิ้งคิบอมที่ยิ้มมุมปาก
……….
…………………
…………………………………..
“ ว่าไง ทงเฮอย่าลืมนะถ้าไม่ได้ทั้งหมดนี้ นายจ่าย ” ทงเฮเดินมานั่งที่เดิมก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ตามที่หมอนั่นบอกเขามาร่างบางเงยหน้ามองไปที่ประตูทางออกก่อนจะเห็นร่างสูงของคนที่ชื่อคิบอมกำลังหันมาที่เขาและทันทีที่เขากดเบอร์โทรออก
หมายเลขนี้ยังไม่เปิดใช้บริการ
ทงเฮเบิกตากว้างก้อนจะเห็นร่างสูงโบกมือให้ก่อนจะเดินออกนอกร้านไป ทงเฮกดวางโทรศัพท์ก่อนจะกำโทรศัพท์ในมือแน่นเสียงเพื่อนๆที่พากันบอกว่า ทงเฮแพ้แล้วต้องจ่ายทั้งหมดคนเดียววันนี้
“ ขอให้อย่าเจอกันอีกเลย คิมคิบอม !!! ”
………
…………………..
“ทงเฮ ! ทงเฮ ! กลับมาจากเมกาก็หนีพี่ไปเที่ยวเลยนะ ลุกขึ้นมาเดี๋วนี้จะพาไปเที่ยวบ้านไร่ปลายฝัน ” เสียงที่ดังขึ้นรอบตัวทำให้ทงเฮยกผ้าห่มปิดหน้าปิดตาหนีเสียงรบกวนแต่ไม่นานก็ต้องลุกขึ้นตามคำสั่งของพี่ชาย
“ พี่จองซู บ้านไร่อะไรเนี่ยมันมีอะไรเหรอทำไมต้องไปด้วยล่ะ ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว ” อิทึกส่ายหัวอย่างระอาอีทงเฮน้องชายลูกพี่ลูกน้องที่เพิ่งกลับมาจากเมกากลับมาวันแรกก็ดันหนีเที่ยวกว่าจะกลับมาก็ต้องตีสองตีสาม เดือดร้อนไปถึงพี่อย่างอิทึกที่ออกตามหาตัวกันให้ควัก
ทันทีที่ถึงบ้านไร่ปลายฝันทงเฮก้าวลงมาจากรถก่อนจะสูดอากาศเข้าเต็มปอด นานแล้วนะที่ไม่ได้เห็นบรรยากาศอย่างนี้ ทงเฮเดินตามพี่ชายเข้าไปในบ้านก่อนจะเจอครอบครัวที่ในตอนแรกทงเฮดู งง งง เพราะว่าดูเหมือนครอบครัวนี้จะสนิทสนมกับพี่อิทึกเป็นอย่างดี ทงเฮขอตัวมานั่งเก้าอี้ตรงระเบียงเพราะว่าตัวเองรู้สึกมึนหัว พอนั่งไปสักพักก็เอนตัวลงนอนไปกับที่นอนก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างง่ายดาย
คิมคิบอมหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาจิบพลางเดินมาที่ระเบียงเป็นปกติของวันแต่พอเดินเข้ามาใกล้เก้าอี้นวม ก็ต้องสำลักกาแฟที่เพิ่งกินเข้าไปก่อนจะขยี้ตามองคนที่นอนอยู่บนเก้าอี้นวมให้ชัดๆเต็มตา สองขาค่อยๆย่องเข้าไปใกล้ๆก่อนจะนั่งลงมองใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้มชัดๆ แค่เพียงไม่นานเปลือกตาบางก็กระพริบตาถี่ๆก่อนจะตื่นขึ้นมาเต็มตา
“ เจอกันอีกแล้วนะ ทงเฮ ..”
เพราะเสียงแหกปากของทงเฮทำให้ทุกคนวิ่งมาที่ระเบียงบ้าน คิมคิบอมยืนนิ่งเมื่อทุกคนเดินเข้ามาอิทึกที่แทรกตัวมาหาทงเฮที่ตอนนี้หน้าบึ้งตึงขึ้นมาทันควัน ก่อนจะสอบถามว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ไม่มีใครตอบมา จนคิบอมชักทนไม่ไหวก่อนจะบอกว่า เห็นว่ามีคนนอนอยู่ตรงเก้าอี้นวมก็เลยเดินเข้าไปดูแต่พอคุณตัวเล็กนี่ลืมตาขึ้นมาก็แหกปาก คงตกใจเฉยๆ คำบอกเล่าของคิบอมทำให้ทุกคนพยักหน้า ยกเว้นทงเฮที่มองคิบอมยังกะโกรธกันมาร้อยชาติ
ทันทีที่ทานอาหารเช้าทงเฮก็ขอแยกตัวไปเดินเล่นเพราะเขาไม่อยากจะเห็นหน้าคิบอมนี่เท่าไหร่นัก ร่างเล็กเดินไปบ่นไปคงเป็นเพราะโลกมันกลมหรือว่าฟ้ากลั่นแกล้งกันแน่ถึงได้ต้องมาเจอกันอีกซ้ำสอง แถมยังเป็นน้องชายของแฟนพี่จองซูอีก คิดอะไรเพลินเสียงควบม้าที่อยู่ใกล้ๆทำให้ทงเฮหันไปมองก่อนจะเบะปาก
คิมคิบอมควบม้ามาแต่ไกลก่อนจะหยุดลงข้าๆงทงเฮ ร่างบางพยายามทำเป็นไม่สนใจร่างสูงเดินขี่ม้าเหยาะๆอยู่ข้างๆ
“ คุณโกรธผมที่ผมไม่ได้ให้เบอร์ผมจริงๆ กับคุณน่ะเหรอ ” ทันทีที่จบประโยคทงเฮก็หยุดเดินก่อนจะใช้ต้นหญ้าที่เด็ดออกมาชี้ใส่หน้าคิบอมที่อยู่บนหลังม้า
“ บอกไว้ก่อนเลยนะ เรื่องเมื่อวานเป็นเพราะฉันเล่นเกมส์แพ้เพื่อน ฉันไม่ได้รู้สึกพิศวาสนายเลยสักนิด จำเอาไว้ด้วย ” คิบอมก็ดูเหมือนจะรู้อยู่บ้างเพราท่าทางของคนตรงหน้าไม่ได้ดูเหมือนพวกอ่อยเหยื่อเลยสักนิด
“ พาไปเที่ยวชมไร่ไถ่โทษไหมล่ะ ผมเดาได้ว่าเพราะผมคุณถึงต้องจ่ายค่าเมื่อคืนทั้งหมด ” ร่างสูงได้ยินเบาๆรู้แล้วก็ดีจากปากร่างบางคิบอมหยุดม้าก่อนจะยื่นมือลงไปให้
“ ขี่ม้าชมไร่กับคิบอม นี่หาไม่ได้ง่ายๆเลยนะคุณ คนอยากได้โปรโมชั่นนี้เป็นร้อย ” ทงเฮเบะปากเขาคงไม่ใช่หนึ่งในร้อยนั่นแน่ๆเพราะการไปอยู่เมืองนอกมานานแสนนานทำให้การขี่ม้าดูเป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้นสำหรับทงเฮ ร่างบางดูกล้าๆกลัวๆไม่กล้าตัดสินใจจนคิบอมมองออก
“ ไม่ตกลงมาหรอกน่า ” คิบอมยื่นมือไปอีกครั้งคราวนี้ทงเฮค่อยๆวางมือลงมาบนมือใหญ่ก่อนจะเหยียบขึ้นมานั่งข้างหน้าคิบอมได้อย่างสำเร็จคิบอมยิ้มนิดๆเมื่อกลิ่นน้ำหอมทงเฮเหมือนกับเมื่อวานไม่มีผิด ไม่ใช่แค่น้ำหอมแต่ตัวทงเฮก็หอมเหมือนกัน
“ เขยิบออกไปหน่อยได้ไหม”
“ กลัวอะไรเมื่อวานเรายังนั่งตักกันเลยนะ ..”
ทงเฮหันควับมามองหน้าร่างสูงตรงๆเพราะพื้นที่แคบทำให้ใบหน้าทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงคืบต่างคนต่างหลบตา จนร่างบางหันกลับไปตามเดิมคิบอมเอื้อมตัวไปดึงบังเหียนมาไว้กับตัวก่อนจะควบม้าออกไป
บรรยากาศบ้านไร่ปลายฝันสวยงามจริงๆทงเฮดูจะอารมณ์ดีขึ้นมาทันตาเห็นเมื่อเห็นบรรยากาศธรรมชาติที่งดงาม คิบอมชี้อธิบายส่วนต่างๆของไร่ทงเฮก็ฟังอย่างตั้งใจก่อนจะแวะพักที่บ้านรีสอร์ทที่ทงเฮบอกว่ามันเหมือนบ้านในนิยาย เพราะว่าเหมือนบ้านของนางเอกกับพระเอกเวลามาหลบฝน ก่อนที่ตะวันจะตกดินคิบอมพาทงเฮมายังเนินเขาที่สามารถเห็นพระอาทิตย์ตกดินได้อย่างชัดเจน เพราะสายลมที่พัดสบายบวกกับความอ่อนล้าที่ทงเฮพบมาตลอดวันทำให้เปลือกตาบางทำท่าจะหลับอีกรอบ น้ำหนักที่ซบลงมาตรงอกคิบอมทำให้ร่างสูงก้มหน้าลงมามอง อีทงเฮหลับคอพับคออ่อนไปซะแล้ว
คิบอมตั้งใจจะปลุกให้ตื่นขึ้นมาซะหน่อยแต่อยู่ดีดีก็เปลี่ยนใจร่างสูงมองไปยังพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกก่อนจะยกมือวางลงบนหัวของร่างบางที่ซบอยู่ตรงอก
ไม่โรแมนติคเลยนะ อีทงเฮไม่ยอมดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกัน ..
……………
……………………
…………………………………………
หลังจากนั้นเป็นต้นมาอีทงเฮก็กลายมาเป็นสมาชิกใหม่ของครอยครัวบ้านไร่ปลายฝัน อีทงเฮอยากเรียนขี่ม้าโดยที่ตอนแรกคิบอมไม่ยอมรับลูกศิษย์คนนี้สักเท่าไหร่ ส่วนอีทงเฮก็เหมือนกันเจ้าตัวยืนยันว่าอยากเรียนกับคนอื่น แต่คังอินบอกว่า คิบอมเป็นนักกีฬาขี่ม้าตัวเก่ง ติดระดับทีมชาติมาแล้วทงเฮเลยต้องยอมจำยอม ในตอนแรกคิบอมแกล้งทงเฮสารพัด ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตามและดูเหมือนทงเฮจะแกล้งกลับด้วยวิธีที่สมน้ำสมเนื้อเช่นกัน
“ พักนี้เห็นหน้านายที่บ้านบ่อยนะ คิบอมไม่ออกไปเที่ยวเหรอช่วงนี้ ” คังอินเอ่ยถามน้องชายที่นั่งอยู่ตรงระเบียงคิบอมส่ายหน้าไปมา
“ มันเบื่อๆ ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ”
“ แล้วมันเป็นอะไรล่ะ ”
“ มันแปลกๆไม่ค่อยเข้าใจตัวเอง ”
“ อะไรของแกวะ ยังกะคนเพิ่งมีความรัก ”
“ …………………..”
เสียงที่เงียบลงทำให้คังอินเหลือบตาขึ้นมองน้องชาย บางทีน้องชายเขาอาจจะเจอคนที่รักจริงๆแล้วก็ได้ คังอินยืนนิ่งๆกอ่นจะเอ่ยอะไรบางอย่าง
“ ฉันไม่ค่อยเข้าใจนักหรอก ดูเหมือนนายจะเจ้าชู้ไปเรื่อยๆ ล่องลอยไปตามสายลมแต่จริงๆแล้วนายก็ต้องการคนที่จะมาดูแล ห่วงใยนาย คนที่จะมาอยู่เคียงข้างนายไปตลอดชีวิตใช่ไหม บางทีนายอาจจะเจอเขาแล้วก็ได้นะ คนที่เป็นห่วงนายมากๆ รักนายมากๆ แล้วถึงเวลานายก็จะรู้เอง คิบอม ”
“ ผมแสดงออกไม่เก่ง ” คังอินตบไหล่น้องชายเบาๆ
“ แสดงออกไม่เก่งแต่ก็รักใช่ไหม ”
คังอินหัวเราะลั่นก่อนจะเอ่ยปากให้โชคดีในการแข่งม้าพรุ่งนี้คิบอมเอ่ยขอบคุณพี่ชายก่อนจะเดินกอดคอกันเข้าบ้าน
……..
……………………
วันนี้ที่สนามแข่งม้าดูเหมือนจะคึกคักเพราะไม่ได้จัดแข่งมานาน อีทงเฮที่ติดสอยห้อยตามคิบอมมาด้วยเพราะครูอยากให้ลูกศิษย์เห็นสนามแข่งของจริงพอถึงสนามแข่งทงเฮก็แยกไปนั่งก่อนจะมองดูการแข่งอย่างตื่นเต้นในช่วงแรกของการแข่งขันดูท่าจะไปได้สวย เมื่อคิบอมนำโด่งมาก่อนใครแต่พอมาช่วงหลังทงเฮเพิ่งสังเกตว่าม้าของคิบอมเหมือนเกิดอาการบาดเจ็บ คิบมเหมือนจะขอเวลานอกเพื่อออกจากการแข่งขัน ทงเฮลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นว่าคิบอมดูจะช้าลงมาก ร่างบางตั้งใจจะไปบอกกรรรมการเมื่อเห็นท่าไม่ดี แต่ยังไม่ทันจะก้าวไปไหนม้าที่คิบอมใช้แข่งก็ล้มลงก่อนที่คิบอมจะยกมือขึ้นปิดหน้าเพราะกลัวว่าจะถูกกระแทกจากม้าที่วิ่งตามมาข้างหลัง
“ คิบอม !! ”
ทงเฮตะโกนลั่นก่อนจะวิ่งลงมาที่สนาม แต่ก็ถูกกั้นตัวไว้จากหน่วยพยาบาล ทงเฮเห็นคิบอมกุมศีรษะเพราะเลือดออกก่อนจะยกเปลคิบอมขึ้นรถพยาบาลไป
ภายในบริเวณหน้าห้องฉุกเฉินทงเฮเดินไปเดินมาอย่าไงม่อยู่สุข ร่างบางปาดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด ก่อนจะนั่งลงแต่พอนั่งลงไปไม่ถึง 5 นาทีก็ลุกขึ้นมาใหม่ และทันทีทีห้องฉุกเฉินเปิดออกทงเฮก็รีบเดินตามพยาบาลที่ออกมาตามเขา ทงเฮนึกว่าจะได้เจอคิบอมในสภาพใส่เฝือกตั้งแต่คอยันเท้า แต่คิบอมมีแค่ผ้าก๊อตแปะอยู่บนหัวพร้อมกับรอยถลอกตามตัวอีกเล็กน้อยเท่านั้น ทงเฮเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าคิบอม
“ ฉันไม่ได้เป…..”
ยังไม่ทันจบประโยคอีทงเฮก็โผเข้ากอดคิบอมไว้แน่นพลางร้องไห้ไม่หยุด
“ ตกใจหมดเลย ฮึก ..”
เสียงสะอื้นกับแรงกอดทำให้คิบอมยืนนิ่งๆสองแขนที่มีรอยถลอกค่อยๆยกขึ้นมากอดร่างบางให้แน่นขึ้นโดยไม่กลัวว่าทงเฮจะหายใจออกหรือไม่
บางทีนายอาจจะเจอเขาแล้วก็ได้นะ คนที่เป็นห่วงนายมากๆ รักนายมากๆ แล้วถึงเวลานายก็จะรู้เอง
“ ไม่ต้องร้องฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ทงเฮ ”
……..
……………
……………………………….
ถึงแม้จะไม่เป็นอะไรมากแต่คุณหมอก็สั่งให้คิบอมคอยเช็คอาการอีกหนึ่งคืนเพราะกลัวว่าจะเกิดอาการเลือดคั่งภายใน คิมคิบอมเลยต้องนอนที่โรงพยาบาลหนึ่งวัน โดยมีครอบครัวบ้านไร่ปลายฝันอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา อีฮยอกแจดูจะสงบเสงี่ยมเป็นพิเศษเมื่อเห็นว่าพี่ชายที่ชอบทะเลาะด้วยป่วย ซึงโฮถามหาทงเฮที่ตอนบ่ายยังเห็นนั่งอยู่ข้างเตียงไม่ห่าง คิบอมเลยตอบแทนว่าไปซื้อของเดี๋ยวมาพลางบอกว่าให้ทุกคนลงไปกินข้าวได้ เดี๋ยวทงเฮก็มาแล้ว เลยโดนคังอินแซวว่า คำก็ทงเฮสองคำก็ทงเฮนะเดี๋ยวนี้
เวลาผ่านไปทุกคนทยอยออกไปจากห้องคนไข้เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้คิบอมยิ้มตาหยี แต่คนที่เปิดประตูเข้ามากลับกลายเป็นคุณหมอแสนสวยอย่าง ยูริ เพื่อนสนิทที่ตอนนี้กลายมาเป็นหมอประจำโรงพยาบาลนี้ไปซะแล้ว
“ ดีนะไม่เดี้ยง แค่หัวแตก ก็ดีนะ จะได้เลิกเจ้าชู้กะเขาสักที ” ยูริเดินมานั่งบนเตียงก่อนจะจิ้มหัวเพื่อนสนิทอย่างหมั่นไส้
“ ฉันเลิกเจ้าชู้แล้วเว้ย ..” คิบอมลุกขึ้นมานั่งดีดีก่อนจะพูดคุยไปตามประสา
คุณหมอ ยูรินี่เห็นสนิทสนมกับคุณคิบอมมานานแล้วนะ เมื่อไหร่เขาจะแต่งงานกันสักที
นั่นสิดูเหมาะสมกันจะตาย อีกคนก็สวย อีกคนก็หล่อ
คำพูดที่ดังขึ้นใกล้ๆของเหล่าพยาบาลทำให้ทงเฮที่ยืนถือช่อดอกไม้อยู่หน้าประตูปล่อยมือจากลูกบิด ก่อนจะมองเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยที่ตอนนี้บรรยากาศดูหวานแหววเมื่อคุณหมอ ยูริก้มลงไปดูแผลคิบอมใกล้ๆแทนที่คิบอมจะเจ็บแผลแต่ใบหน้ากลับมีความสุขตายิบหยี ทงเฮถอนหายใจก่อนจะเดินถอยออกมาจากห้องพักผู้ป่วย ..
…………
…………………………..
ผ่านมาอาทิตย์หนึ่งแล้วหลังจากคิบอมออกมาจากโรงพยาบาลทงเฮไม่เคยไปเยี่ยมคิบอมอีกเลย ขี่ม้าก็ไม่ไปจนอิทึกต้องบอกไปว่า ทงเฮเริ่มทำงานที่โรงแรมบ้างแล้วเลยไม่ค่อยมีเวลา วันนี้เป็นวันเปิดตัวไวน์ชนิดใหม่ของไร่บ้านไร่ปลายฝัน ทงเฮนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งยังไงวันนี้คิบอมก็ต้องมาแน่ๆ ทงเฮยังไม่พร้อมจะเจอหน้าคิบอมตอนนี้ แต่เสียงเรียกจากข้างนอกทำให้ทงเฮต้องรีบลงไปข้างล่าง
งานเลี้ยงวันนี้ก็ยังคงคอนเสปได้สวยงามไม่ต่างไปจากเดิมเท่าไหร่ ทงเฮมองพี่อิทึกที่ใส่สูทสีขาวยืนอยู่เคียงข้างพี่คังอิน ก็เหมือนมางานแต่งงานอย่างที่ฮยอกแจเคยบอกแล้วจริงๆ คนที่นึกถึงอยู่ดีดีก็เดินเข้ามา ฮยอกแจเดินเข้ามาพร้อมคุณซีวอน ทงเฮจำได้ลางๆว่าเป็นเจ้าของไร่ข้างๆกับบ้านไร่ปลายฝัน แต่ดูเหมือนคงจะเป็นอะไรมากกว่านั้นเพราะมือของซีวอนไม่ยอมปล่อยจากมือของฮยอกแจเลยสักวินาที คนที่เดินตามมาข้างหลังคือคิบอมและคนที่ควงมาด้วยก็คือคุณหมอ ยูริ ..
ทงเฮดูจะนิ่งไปเมื่อเห็นว่าคิบอมมากับใคร ฮยอกแจยังคงยืนคุยกับทงเฮโดยไม่รู้ว่าสายตาของคิบอมมองทงเฮตลอดเวลา จนกระทั่งฮยอกแจขอตัวไปอีกทางทงเฮจึงเงยหน้าสบตาแต่เพียงไม่นานก็ต้องหลบตาไป ทงฮเดินเลี่ยงมาอีกทางมือบางคว้าแก้วไวน์ติดมือมาด้วยก่อนจะหลบมาทางสวนด้านข้างของโรงแรม ร่างบางนั่งลงตรงเก้าอี้ก่อนจะนึกถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา
“ ขี่ม้าชมไร่กับคิบอม นี่หาไม่ได้ง่ายๆเลยนะคุณ คนอยากได้โปรโมชั่นนี้เป็นร้อย ”
“ กลัวอะไรเมื่อวานเรายังนั่งตักกันเลยนะ ..”
“ ไม่ต้องร้องฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ทงเฮ ”
ร่างบางยิ้มออกมาทั้งน้ำตาเมื่อนึกถึงเรื่องที่ผ่านมามือบางยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด
คิมคิบอมนายคงเป็นเหมือนลมสินะ แค่พัดผ่านมาแล้วก็ ผ่านไป
………
…………………………
ทงเฮไม่ได้กลับเข้ามาในงานอีกจนกระทั่งงานเลิกแต่พอเดินเข้ามาในงาน พี่อิทึกก็ลากเข้าขึ้นมาบนห้องของโรงแรมพลางบอกว่าคิบอมเมามากเลยต้องนอนที่นี่ แฟนเขาหายไปไหนก็ไม่รู้ทงเฮช่วยดูแลคิบอมให้หน่อยได้ไหมเพราะพี่อิทึกยังต้องช่วยพี่คังอินดูแขกที่ยังไม่กลับ
พอประตู้ห้องเปิดทงเฮก็เห็นร่างสูงของคิบอมนอนอยู่บนเตียงกลิ่นไวน์ลอยตลบอบอวลไปหมดท่าทางจะดื่มเยอะจริงๆ ร่างบางมองกะละมังกับผ้าชุบน้ำที่วางไว้หัวเตียงก่อนจะหยิบขึ้นมาบิดเบาๆ สัมผัสที่ใบหน้าทำให้คิบอมลืมตาขึ้นมามองทั้งๆที่รู้ว่าเป็นใครแต่คิบอมก็ยังคงมองหน้าทงเฮอยู่อย่างนั้น
“ เอ่อ ..พี่อิทึกบอกฉันว่านายเมามาก แล้วแฟนนายก็หายไปไหนไม่รู้ ” ทงเฮหยุดเช็ดแต่มือของคิบอมกลับจับไว้ก่อนจะพยายามลุกขึ้นมาแต่ก็ปวดหัวเลยได้แต่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง
“ ฉันควงยูริมาให้นายหึงแต่ไม่รู้สึกอะไรเลยใช่ไหม ” ทงเฮอ้าปากค้างกับประโยคที่ได้ยิน กว่าคิบอมจะลุกขึ้นมานั่งได้เขาก็แทบปวดหัวแทบระเบิดทงเฮยังคงนั่งนิ่งโดยไม่ยอมพูดอะไร
“ อยู่ดีดีนายก็หายหน้าหายตาไปจากฉัน จะให้ฉันทำยังไงหะ ตอบมาสิ ! ฉันไม่เคยรักใคร ไม่เคยรู้ว่าตัวเองเป็นอะไร วุ่นวายจะบ้าตายตอนฉันไม่เจอหน้านาย ทำบ้าทำบออะไรก็ไม่ได้ อีทงเฮนายทำอะไรกับฉันไว้เนี่ย ! ”
ทงเฮไม่รู้ว่าเพราะความเมารึเปล่าถึงทำให้คิบอมพูดออะไรออกมาได้อย่างหมดเปลือกทงเฮวางผ้าที่เช็ดหน้าคิบอมลงในอ่างตามเดิมก่อนจะเขยิบเข้าใกล้คิบอมมากขึ้น
“ นายพูดเหมือนว่า นายรักฉัน ”
“ ถ้าการจะบ้าตายเพราะใครคนหนึ่งแปลว่ารัก ก็คิดว่าใช่ ..”
ทงเฮไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคนี้จากปากของคิบอม ร่างสูงรั้งร่างบางมาใกล้ๆก่อนจะซบหน้าลงบนไหล่บางนั้นถ้าจะให้คิบอมลืมตาพูดตอนนี้คงไม่ไหวฤทธิ์แอลกฮอล์มันมากมายเหลือเกิน แต่เขาก็ยังมีสติจะบอกทุกอย่างกับทงเฮให้หมด
“ ฉันไม่ดีพอเหรอ ทงเฮ ฉันเลิกเจ้าชู้แล้วนะอาจจะยังมีอยู่บ้างแต่ต่อไปต้องไม่มีแน่ๆ ฉันจะไม่เป็นเหมือนลมแล้ว ฉันจะหยุดพัดไปมา แค่คำเดียวนะทงเฮ แล้วฉันจะหยุด ..”
ทงเฮไม่รู้ว่าคิบอมมีสติมากแค่ไหนตอนนี้แต่เขากันว่าคนเมามักจะพูดความจริงที่อยู่ในใจเสียงคิบอมเงียบไปแล้วไม่รู้ว่าคิบอมหลับจริงๆรึเปล่า ทงเฮกอดคิบอมแน่นๆอย่างที่คิดถึงมาหลายวันอาการทิ่คิบอมเป็นทงเฮไม่อาจจบอกว่าเขาก็เป็นเหมือนกัน
“ รัก ..”
เพียงคำเดียวสั้นๆแต่คิบอมเข้าใจมันดีร่างสูงกอดกระชับร่างบางเข้ามาแน่นพร้อมกับบอกกลับไปว่า ..รัก.. เช่นกัน
ความรักของสายลม
อ่อนบางจนแทบมองไม่เห็น
แต่ก็ไม่ได้หายไปไหน
ยังคงวนเวียนอยู่รอบกาย
THE END
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น