[SF] SUPER JUNIOR LOVE STORY

ลำดับตอนที่ #4 : - Change for Love [KANGTEUK]

 

:: Change for Love  ::

“ กูไปรับฮยอกแจก่อน ไอ้ซีวอนมีเรียนเพิ่ม เออๆ กูไปแล้วเดี๋ยวฮยอกแจโวยวายใส่กูอีก ”
 






คังอินกดวางโทรศัพท์ทันทีก่อนจะเลี้ยวรถไปทางคณะนิเทศ เล็กซัสสีดำวนหาที่จอดอยู่สักพักก่อนจะเลี้ยวเข้าจอดอย่างพอเหมาะพอดี ร่างสูงของคังอินเดินขึ้นไปตึกอาคารเรียนรวมพร้อมกับนั่งลงตรงที่นั่ง

 

“ นั่น คังอินนิ มาทำอะไรที่นี่นะ ”

 

“ มารับฮยอกแจแหงๆ เขากิ๊กกันชัวร์ ”

 

“ อ้าว ..ฮยอกแจไม่ได้เป็นแฟนซีวอนบริหารเหรอ ?”

 

“ ฉันก็ไม่รู้ ฮยอกแจน่าอิจฉาจะตายมีแต่คนตามใจระดับเดือนคณะทั้งนั้น ”

 

 

เสียงซุบซิบที่ดังขึ้นใกล้ๆทำให้คังอินหัวเราะเบาๆ ถ้าเขากิ๊กกับฮยอกแจจริงเขาคงตายวันละแปดรอบโดนมันวีนใส่วันละสองร้อยล้านที แถมด้วยซีวอนฆ่าปาดคอแน่ๆ คังอินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพลางส่งเมดเสดหากิ๊กเล่นฆ่าเวลาเวลาไม่นานนักศึกษาคณะนิเทศต่างพากันทยอยเดินลงมา บางคนเมื่อเห็นคังอินก็ยิ้มให้ ร่างสูงก็ยิ้มบางๆกลับไปตามมารยาท

 

“ คังอิน โอ๊ย… ถือหน่อยหนักมาก ” ฮยอกแจเดินมาหาร่างสูงที่นั่งอยู่มือบางยื่นกองหนังสือให้คังอินถือร่างสูงก็รับมันมาพลางลุกขึ้นเก็บโทรศัพท์คังอินหัวเราะเมื่อเห็นฮยอกแจยังคงสะบัดมือไปมา

 

“ เธอนี่ผอมแห้งแรงน้อยนะ บอกให้ซีวอนมันหาอะไรมาให้กินเยอะๆหน่อย ” คังอินปรายตามองฮยอกแจที่ตอนนี้ผอมจนตัวนิดเดียว ร่างบางก็ก้มลงมองหุ่นตัวเองไปด้วยพลางบอกว่า กินเยอะสุดๆแล้ว แต่ไม่อ้วนสักที

 

“ ซีวอนบอกให้พาเด็กไปกินขนมก่อน เดี๋ยวเลิกเรียนจะไปรับ ” คังอินแกล้งเปลี่ยนสรรพนามทำให้ฮยอกแจหน้าบึ้งทันควันมือบางยกขึ้นกอดอกทันที

 

“ มันพูดอย่างนี้เหรอ เดี๋ยวเถอะซีวอน ! ฉันจะโกรธมัน ” คังอินหัวเราะยกมือขยี้ผมฮยอกแจไปด้วยร่างบางก็ยังคงหน้าบึ้งก่อนจะกอดแขนคังอินเดินลงบันไดไปด้วยปากบางพูดเจื้อยแจ้วแต่คังอินก็ไม่ได้รำคาญอะไรชินซะแล้วล่ะ ..

 

 

 

………

……………….

……………………………..

 

 

“ อีฮยอกแจ นี่มันร้านอะไร ? บรรยากาศแปลกประหลาด ”  คังอินที่โดนลากเข้ามาร้านเบเกอร์รี่ที่เปิดใหม่หน้ามหาลัยคังอินทำหน้าจะอ้วกเมื่อบรรยากาศในร้านเต็มไปด้วยขนมหวานนานาชนิด แถมหน้าตาแต่ละอย่างยังกะเชฟห้าดาวจากโรงแรมมาทำ

 

“ นมสตอเบอร์รี่ร้านนี้อร่อยมาก ฉันชอบ !” คังอินทำหน้าไม่เข้าใจนมสตอเบอร์รี่ที่ไหนๆมันก็เหมือนกันละวะบางทีอาจจะแกะออกมาจากกล่องเดียวกันด้วยซ้ำ คังอินมองรอบร้านมีแต่นักศึกษาที่เป็นคู่ๆมานั่งกินเค้กน่าตาน่ารักด้วยกัน คังอินเบะปากเขาคงไม่มีทางมานั่งกินอะไรกับแฟนอย่างนี้แน่ๆ

 

คังอิน เดือนคณะวิศวะที่มีภาพลักษณ์เป็นแบดบอย ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าแถมยังจีบหญิงมาแล้วแทบทุกคณะ ลักษณะแบบ เพลย์บอย เจ้าชู้นี่แหล่ะที่เรียกว่าเป็นเสน่ห์ของคังอิน เขาว่ากันว่า เสป็คของคังอินนั้น สวย เปรี้ยว เฉี่ยว ระดับบางแบบยังอาย ยังได้ยินมาอีกว่า คังอินไม่ชอบผู้หญิงหวานๆ ใสซื่อและไร้เดียงสา ..

 

มันไม่เร้าใจ !! นั่นแหล่ะพ่อเพลย์บอยบอกมาอย่างนั้น ..

 

 

“ คิบอมล่ะ ? เดี๋ยวนี้ชอบหายตัวไปอยู่เรื่อย ..” ฮยอกแจเอ่ยถามเมื่อคังอินบอกว่าเดี๋ยวคิบอมจะตามาด้วยคังอินได้ยินก็หัวเราะคงเป็นเพราะคิบอมเป็นที่ตามใจฮยอกแจรองจากซีวอน ฮยอกแจรู้ดีเวลาอยากได้อะไรก็แค่อ้อนซีวอนแล้วหันไปทำหน้าตาน่าสงสารให้คิบอม .. อ้อ ไม่รวมคยูฮยอนรายนั้นต้องยอมเพราะถูกบังคับ -*-

 

“ มันอยู่ในช่วงโปรโมชั่น เวลาจีบใครก็ต้องทุ่มเทช่วงแรกๆ ” ฮยอกแจแลบลิ้นใส่คังอินเมื่อคำพูดไม่เข้าหู

 

“ พอจีบติดก็ไม่สนแล้วน่ะสิ ..นั่นมันนายแล้วคังอิน !! ”  คังอินยิ้มกว้างพราะดูเหมือนคำพูดของฮยอกแจจะถูกต้องทุกประการและดูเหมือนจะเป็นบุคคลตายยาก คิมคิบอมเปิดประตูเข้ามาในร้านทุกคนในร้านก็หันไปมองเป็นจุดเดียว คิบอมมองบรรยากาศในร้านแบบแปลกๆ ก่อนจะหอบข้าวของเดินเข้ามา ฮยอกแจขมวดคิ้วเมื่อเห็นคิบอมที่เรียนคณะรัฐศาสตร์แบกซูมใส่แบบพร้อมกับอุปกรณ์เกี่ยวกับศิลปะเดินเข้ามาด้วย

 

“ เดี่ยวนี้สนใจศิลปะขนาดนี้เลยเหรอวะ ?” คังอินถามขึ้นพลางหยิบซูมใส่แบบขึ้นมาดูคิบอมหัวเราะพลางคว้าซูมมาวางไว้บนเก้าอี้  

 

“ เขาลืมไว้บนรถ ..เดี๋ยวจะมาเอา ” คำพูดของคิบอมดูกำกวมจนเพื่อนทั้งสองคนทำหน้า งง ก่อนจะปล่อยๆให้มันผ่านๆไปเดี๋ยวถึงเวลามันก็คงจะบอกเอง แต่สงสัยคงมีเพื่อนสะใภ้เป็นคนรักศิลปะแน่ๆ

 

 

 

 

“ พี่อิทึก ..ยิ้มหวานยังกะนางฟ้า ” 

 

 

เสียงพูดคุยที่ดังขึ้นจากข้างหลังทำให้ทั้งสามคนเบนสายตาไปยังเค้าเตอร์ภาพร่างบางที่ใส่ผ้ากันเปื้อนสีขาว พร้อมกับยิ้มหวานโชว์ลักยิ้มทำให้ลูกค้าพากันละลายไปด้วย ภาพร่างบางแนะนำเค้กในตู้อย่างทะมัดทะแมงทำให้ทุกคนในร้านรู้ดีคงจะเรียนมาทางด้านนี้โดยตรง

 

“ พี่อิทึกนี่เอง เจ้าของร้าน ”  

 

“ รู้จักเหรอ ? ”

 

“ เป็นเพลย์บอยประสาอะไรเนี่ยไม่รู้จักคนสวยขนาดนี้ ..”

 

คังอินชักหมั่นไส้ดึงแขนร่างบางมาพลางดีดลงไปฮยอกแจได้แต่ลูบแขนป้อยๆพลางหันไปฟ้องคิบอมที่เออออบ้าจี้เป่าแขนให้ฮยอกแจไปด้วยคังอินยังคงมองร่างบางของคนที่ชื่ออิทึกแต่งหน้าเค้กอย่างตั้งอกตั้งใจ

 

“ เหอะ ท่าทางจะหวานจนเลี่ยนไม่ใช่เสป็คฉันหรอก !”

 

“ นายจีบไม่ติดหรอก เขาไม่สนเพลย์บอยอย่างนายแน่ๆ พี่อิทึกฉายานางฟ้าคณะการโรงแรมอินเตอร์ ปี 3 ได้ยินมาว่าฝีมือทำขนมอร่อยอย่างนี้  แล้วก็คนจีบเยอะมากกกกกก ” ฮยอกแจลากเสียงคล้ายกับจะบอกว่ามันมากมายจริงๆ คังอินเลิกคิ้วมองคนที่ยังคงตั้งใจแต่งหน้าเค้กก่อนจะมองบรรยากาศในร้าน มิน่าล่ะทั้งร้านถึงมีแต่รูปปีกแถมชื่อร้านยังเป็น ANGEL อีกด้วย 

 

“ ก็สวยดี จีบเด็กคณะนี้ ต้องพูดอังกฤษป่าววะ ? สงสัยต้องถามไอ้คยู ”

 

“ เด็กอีตาคยูมันเด็กอักษรเว้ย เห็นนั่งจีบกันอยู่ที่ร้านกาแฟทุกวัน ” ฮยอกแจเถียงเข้าให้ทำให้คังอินได้แต่พยักหน้าพลางมองใบหน้าหวานที่ยิ้มให้กับลูกค้าเมื่อหน้าเค้กได้แต่งเสร็จแล้วร่างบางรู้สึกว่าเหมือนถูกมอง อิทึกจึงหันไปมองก่อนจะพบสายตาของคังอินที่ยังคงมองอยู่ไม่ได้หลบสายตาไปไหน  ร่างบางเพียงยิ้มบางๆให้แล้วหันไปสนใจเค้กตรงหน้าต่อ

 

เป็นครั้งแรกที่ขนมเค้กดูน่าสนใจกว่าคังอินเดือนคณะวิศวะ ร่างสูงหัวเราะนิดๆเออเว้ย ! ร่างสูงเองก็แปลกใจตัวเองทั้งๆที่ไม่ใช่เสป็คแต่ทำไมถึงอยากจะมองร่างบางตรงหน้ายิ้มนักนะ

  

“ ครับ ผมอยู่ในร้านเค้กที่เปิดใหม่ ถึงแล้วเหรอเดี๋ยวผมออกไปข้างหน้าร้านแล้วกัน” เสียงพูดคุยของคิมคิบอมทำให้คังอินหันมาสนใจตามเดิม พลางหลิ่วตามองคิบอมที่หอบข้าวของศิลปะลุกขึ้นฮยอกแจเองก็ช่วยหยิบนู่นหยิบนี่ให้เมื่อรู้สึกว่าข้าวของมันเยอะเหลือเกิน ร่างบางเอ่ยแซวคิบอมที่ไม่ชวนว่าที่เพื่อนสะใภ้เข้ามาในร้าน คิบอมก็ส่ายหน้าพร้อมกับเดินออกไปหน้าร้าน ฮยอกแจชะเง้อจนคอแทบหลุดเมื่ออยากรู้ว่าคนที่คิบอมคบเป็นใคร แต่มองยังไงก็มองไม่เห็นเพราะป้ายหน้าร้านบัง เห็นแค่ว่าเป็นคนตัวเล็กๆเท่านั้น ..

 

“ อยากกินอีก ไปสั่งให้หน่อยสิ ” คังอินถอนหายใจพลางพยักหน้าเมื่อฮยอกแจมองเขาคล้ายอ้อน เออๆ เมียเพื่อนเว้ย เมียเพื่อน ถ้าไม่ใช่นี่จับโยนทิ้งไปแล้วสั่งเอาๆ คังอินลุกขึ้นไปที่เค้าเตอร์กำลังจะสั่งนมสตอเบอร์รี่แต่บทสนทนาตรงหน้าทำให้เขาเลือกที่จะเงียบ

 

“ นะ พิ่อิทึกขอเบอร์มาตั้งหลายรอบแล้ว เมื่อไหร่จะให้สักทีล่ะ ? ”

 

“ ขอโทษนะครับ ให้ไม่ได้จริงๆ ”

 

“ พี่อิทึก ผมชอบพี่จริงๆ นะ ..” 

 

“ เอ่อ .. คือ พี่ ”

 

 

คังอินมองอิทึกที่ดูอึดอัดกับสถานการณ์ตรงหน้าทั้งๆที่ในใจอาจจะรำคาญมากแต่เพราะคนตรงหน้าเป็นลูกค้าคนหนึ่งก็เลยต้องสุภาพเข้าไว้ แต่ดูเหมือนลูกค้าที่เป็นเหมือนนักศึกษามหาลัยอื่นกำลังลามปามไปจับมือของร่างบางไว้ อิทึกทำได้แต่บิดมือออกแต่ก็ไม่ได้ผลเมื่อมือนั้นยังจับไว้แน่น

 

 

“ เขาไม่ให้ก็ตื้ออยู่ได้ ลูกผู้ชายป่าววะ ”   

 

 

คังอินตั้งใจพูดเสียงดังทำให้นักศึกษาคนนั้นหันมามองร่างสูงสายตาคังอินไม่มีการหลบท่าทางไม่มีความเกรงกลัวเลยสักนิดอิทึกหันมามองร่างสูงก่อนจะเม้มปากแน่น มือบางพยายามบิดออกจากการเกาะกุม

 

“ ยุ่งอะไรด้วย !”

 

“ ปล่อยมือเขาก่อนจะดีกว่า ทำยังนี้ไม่เป็นสุภาพบุรุษเลยนะ ” คังอินปรายตามองไปยังมือบางของอิทึกที่ถูกจับอยู่พอได้ยินเข้านักศึกษาคนนั้นก็ปล่อยออก ร่างบางมองซ้ายทีขวาทีเขาไม่อยากให้มีเรื่องกันหรอกนะแต่อิทึกก็นึกขอบคุณคังอินที่เข้ามาช่วย

 

 “ จะเอายังไง ! ” นักศึกษาเดินเข้ามาหาคังอินใกล้ๆอิทึกเห็นว่าไม่ดีเลยรีบเดินออกมาจากเค้าเตอร์แล้วลงมาหาคนสองคน คังอินเอามือล้วงกระเป๋าไม่สนใจท่าทางวางกล้ามของอีกฝ่าย

 

“ อย่ามีเรื่องกันเลย ..” อิทึกเดินมาแทรกกลางระหว่างทั้งสองคนนักศึกษาคนนั้นคว้ามืออิทึกไว้อีกรอบแต่คังอินก็จับลงบนข้อมือของนักศึกษาคนนั้นด้วยเช่นกัน

 

“ ปล่อย ! ” คังอินบอกเสียงต่ำพลางบีบข้อมือเบาๆแต่เบาๆของคังอินทำให้นักศึกษาคนนั้นต้องรีบปล่อยเมื่อรู้สึกว่ามันเป็นรอยจนน่ากลัวร่างสูงแตะแขนอิทึกให้หลบไปด้านหลัง อิทึกเม้มปากไม่รู้จะเอายังไงดีแต่สายตาของคังอินที่มองมาทำให้ร่างบางต้องหลบไปทางด้านหลังของคังอิน

 

“ มึงเป็นอะไรกับพี่อิทึก ”

 

“ กูไม่จำเป็นต้องบอกมึง ! รีบๆออกไปจากร้าน หรือ อยากจะโดนสักหมัด ” คังอินพับแขนเสื้อขึ้นแต่ร่างบางข้างหลังก็สะกิดเขาพลางส่ายหน้า คังอินถอนหายใจเลยต้องยอมเอาแขนลง นักศึกษาอารมณ์เสียก่อนจะเหลือบไปเห็นเนคไทน์ของคณะวิศวะ

 

“ คังอิน ? วิศวะ ”  ร่างสูงยักคิ้วใส่คล้ายจะบอกแล้วว่าที่พูดออกมามันเป็นเรื่องจริง นักศึกษาคนนั้นก้มหัวขอโทษก่อนจะรีบออกไปจากร้านคังอินได้แต่ส่ายหัวโคตรไม่แน่จริง พอสถานการณ์ปกติ ร่างสูงก็หันมามองร่างบางที่มองเขาตาแป๋ว

 

“ พี่ เอ่อ …ควรจะเอานมสาดใส่มันไปสักแก้วสองแก้ว ” คังอินบอกอย่างนั้นแต่อิทึกกลับหัวเราะพร้อมกับเดินกลับไปที่เค้าเตอร์พลางถามว่าคังอินจะเอาอะไร พอตอบว่านมสตอเบอร์รี่อิทึกก็แอบยิ้มจนคังอินต้องรีบยกมือห้าม

 

“ ของยัยนั่นต่างหาก ” คังอินชี้ไปทางโต๊ะที่มีฮยอกแจนั่งท้าวคางอยู่ อิทึกพยักหน้าอย่างเข้าใจ

 

“ แฟนเหรอ เอาเป็นว่าพี่ไม่คิดเงินแล้วกัน ”

 

“ ไม่ใช่แฟน ..อย่าคิดอย่างนั้นเด็ดขาด ”

  

“ เอ่อ ..ชื่อคังอินใช่ไหม เมื้อกี้ขอบคุณมากเลยนะ ”  อิทึกยิ้มให้คังอินซะจนลักยิ้มบุ๋มร่างสูงก็ได้แต่พยักหน้ารู้สึกแปลกๆทำไมใจเขาเต้นแบบไม่เคยเป็น ใบหน้าหวานใสซื่อ ไร้เดียงสาไม่ใช่สิ่งที่เขาสนใจสักหน่อย คังอินถือนมมาวางไว้บนโต๊ะให้ฮยอกแจพลางนั่งมองอิทึกที่ยังคงบริการลูกค้าต่อไป

 

“ ตกหลุมรักอ่ะดิ คนนี้ไม่ใช่เล่นๆนะ อยากจะบอกขนาดพี่ยุนโฮรุ่นพี่อีตาคยูยังจีบไม่ติดเลย ” ฮยอกแจบอกพลางดื่มนมสตอเบอร์รี่ไปด้วยคังอินหัวเราะนิดๆ

 

 

นางฟ้ากับเพลย์บอย ฟังดูก็เข้ากันดี !

 

 

…………

……………………………

…………………………………………..

 

 

“ คังอิน ข่าวมึงโคตรดังเลยว่ะ   มึงจะจีบพี่อิทึกเลยเหรอวะ ช่างกล้า ”

 

 

คยูฮยอนเดินเข้ามานั่งในกลุ่มพลางตบบ่าคังอินไปสักทีสองที คังอินได้แต่ส่ายหัวเพราะการที่เป็นคนดังของมหาลัยทำให้ข่าวคราวในมหาลัยแพร่สะพัดอย่างห้ามไม่อยู่ ตอนแรกๆเขาก็แค่เฉยๆ เพราะเขาไม่ได้จริงจังจะจีบพี่อิทึกนางฟ้งนางฟ้าอะไรนี่ซะหน่อย แต่อาทิตย์ที่ผ่านมาเขาเป็นอะไรไม่รู้ถึงต้องขับรถวนเวียนไปที่คณะการโรงแรมแถมยังไม่ยอมลงจากรถ พอได้เห็นร่างบางของพี่อิทึกเดินลงมาจากตึกแล้วขึ้นรถของตัวเอง เขาถึงจะยอมออกมาจากคณะนั้นได้

 

แค่นั้นยังไม่พอ ร้านขนมเบเกอร์รี่เป็นร้านที่เขาเคยเอ่ยปากบอกว่าเกลียดที่สุด ยังเป็นร้านที่เขาลากอีฮยอกแจเข้าไปเป็นเพื่อนทุกวัน บางครั้งยังต้องอ้างชื่อฮยอกแจในการจะไปซื้อนมสตอเบอร์รี่ ตอนนี้เจ้าฮยอกแจยิ้มแป้นยกเขาแทนที่คิบอมผู้ตามใจอันดับสองไปแล้ว ได้กินนมสตอเบอร์รี่ฟรีทุกวัน

 

“ ถามจริง มึงจริงจังกับพี่อิทึกแค่ไหนวะ ” คยูฮยอนถามแต่คังอินก็ได้แต่เงียบ

 

 ถามว่าจริงจังแค่ไหน คงตอบไม่ได้

เพราะตั้งแต่เกิดมา ยังไม่เคยทำเพื่อใครขนาดนี้เลย

 

 

 

 

 

 

เหตุการณ์เมื่อวันก่อนยิ่งทำให้ตัวเขาแปลกใจ..

 

 

คืนวันศุกร์เป็นวันที่นัดกันสังสรรค์เป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับคังอินถือว่าเป็นเรื่องไม่ปกติ เขาแตะเหล้ายังไม่ถึงครึ่งแก้วด้วยซ้ำสาวสวยข้างกายก็ไม่ได้ทำให้เขาสนใจได้เลยสักนิด สายตาคมมองไปยังบนเวทีที่มีการแสดงดนตรีอยู่ คังอินรู้สุกหงุดหงิด

 

มันหงุดหงิดเพียงเพราะว่า วันนี้เขายังไม่ได้เห็นหน้า พี่อิทึก !

 

เขาขับรถไปที่คณะก็แล้วรอจนนักศึกษาหลายคนออกมาแล้วแต่ก็ไม่มีพี่อิทึก ไปที่ร้านขนมวันนี้ก็ปิดร้านอีก อะไรกันนักกันหนาวะ เป็นครั้งแรกที่คังอินหงุดหงิดจนแทบบ้า เขาไม่เคยต้องง้อใคร ไม่จำเป็นต้องนั่งรอใครเป็นเวลาๆนาน

 

ปาร์ค จองซูเป็นคนแรกที่ทำให้เขาเป็นอย่างนี้ !!!

 

 

“ กลับก่อนล่ะ ไว้เจอกัน ” คังอินลุกขึ้นพลางคว้ากุญแจรถออกไปจากร้านทุกคนในร้านมองตามกันอย่างไม่เข้าใจซีวอนมองแก้วเหล้าของคังอินแล้วหัวเราะ เดี๋ยวนี้กินเหล้าไม่ถึงครึ่งแก้วด้วยซ้ำ
 

 

คิมยองอุนเอ๊ย … หมดเขี้ยวเล็บเพราะนางฟ้าแล้วล่ะสิ

 

 

เวลาเกือบเที่ยงคืนแล้วคังอินยังคงขับรถวนไปวนมาอยู่หน้าร้านเบอเกอรี่ เพราะเขาไม่รู้จะไปไหน มันอยากจะมาที่นี่ที่เดียวจริงๆ คังอินจอดรถก่อนจะก้าวลงมาร่างสูงหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบพลางมองเข้าไปในร้านมันยังคงปิดไฟมืดเหมือนเดิม ร่างสูงยืนพิงรถพร้อมกับกอดอกมอง นึกทบทวนการกระทำของตนเอง

 

เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

 

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นทำให้คังอินเงยหน้าขึ้นไปมอง จะหาว่าเขาเวอร์ก็ได้หัวใจเขาเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนความหงุดหงิดที่เกิดขึ้นทั้งวันหายไปกับตาทันทีที่เขาได้เห็นร่างบางของพี่อิทึกหอบของพะลุงพะลังออกมาจากร้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ คังอิน ..”

 

 

อิทึกเรียกเสียงแผ่วไม่คิดว่าร่างสูงที่ยืนกอดอกตรงหน้าจะเป็นรุ่นน้องปีสองที่เขาเห็นหน้าทุกวัน คังอินเองก็ยิ้มกลับพร้อมกับเดินเข้าไปหา

 

 

“ สรุปแล้ว วันนี้รถเสียก็เลยเอารถไปซ่อม ” ภายในรถเล็กซัสอิทึกก็โดนคังอินบังคับให้นั่งคู่มาด้วย ร่างบางพยักหน้าหงึกหงักจากนั้นบรรยากาศก็เงียบลง อิทึกเหลือบมองใบหน้าของคังอินรุ่นน้องตรงหน้าเข้ามาหาเขาด้วยเหตหุปลอะไรเขาก็ไม่แน่ใจนัก ชื่อเสียงของคังอินใครๆก็ต่างพากันเตือนเขากันให้วุ่นวาย 

 

เจ้าชู้ ! เพลย์บอย อันดับหนึ่ง

ฟันไม่เลือก .. ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า 

 

ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าที่ได้ยินมาจะจริงแค่ไหน อิทึกไม่อยากตัดสินคนจากปากของใคร ร่างบางรู้สึกเหนื่อยจริงๆ วันนี้ทำให้เปลือกตาบางหลับลงก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราได้อย่างง่ายดาย คังอินหันมามองคนข้างๆที่หลับคอพับคออ่อนไปแล้วสงสัยจะเหนื่อยจริงๆ ร่างสูงตัดสินใจเลี้ยงรถจอดเข้าข้างทางในเมื่อเขาไม่เคยรู้ว่าบ้านพี่อิทึกอยู่ที่ไหน

 

“ พี่นี่ไม่ระวังตัวเองเลย มาหลับบนรถคนที่จีบตัวเองอยู่ได้ไง ” คังอินหัวเราะนิดๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเสื้อคลุมของตัวเองมาห่มให้ร่างบาง คังอินลดแอร์ให้อยู่ในอุณหภูมิพอเหมาะ ก่อนจะนั่งท้าวพวงมาลัยมองร่างบางที่หลับตาพริ้มอยู่ ..

 

เวลาผ่านไปสักพักอิทึกก็ค่อยๆขยับตัวก่อนที่เปลือกตาบางจะขยับเพื่อปรับแสง ร่างบางลุกขึ้นนั่งดีดีพลางมองบรรยากาศรอบตัวแล้วหันไปมองคนที่นั่งอยู่ตรงที่คนขับ

 

“ ตี 2 แล้วพี่โทรบอกที่บ้านหรือยัง ว่าจะกลับดึก ” อิทึกเงยหน้ามองนาฬิกานี่เขาหลับไปนานขนาดนั้นเลย เขาไมได้กังวลเรื่อกลับบ้านดึกเพราะยังไงเขาก็โตแล้วและเขาไม่เคยทำอะไรที่น่าเป็นห่วงสำหรับที่บ้าน

 

“ ทำไมนายไม่ปลุกพี่ล่ะ พี่จะได้บอกทางไปบ้าน”

 

“ ก็พี่ดูเหนื่อย ผมเลยปล่อยให้พี่นอน ”

 

 

 บรรยากาศเงียบลงจนอิทึกเม้มปากไม่รู้จะพูดอะไรดีเขาไม่เคนปล่อยตัวง่ายๆอะไรขนาดนี้ เพราะความไว้ใจงั้นเหรอ เพราะอะไรก็ตามถึงปล่อยให้ตัวเองหลับง่ายๆบนรถคังอิน

 

“ พี่เป็นคนแรกที่ผมนั่งมองเวลาที่หลับ ถ้าเป็นคนอื่นที่ผมจีบผมเลี้ยวเข้าโรงแรมไปแล้ว ”







คังอินไม่เคยต้องพูดอ้อมค้อมการพูดตรงๆถือเป็นคติของคังอินเพราะเขาเบื่อที่จะต้องโกหก อิทึกเองก็ดูเหมือนจะรู้ดีร่างบางหน้าแดงขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ คังอินยิ้มบางๆ กริยาเขินอายอย่างเป็นธรรมชาติที่ไม่ค่อยได้เห็นนัก คังอินเลี้ยวรถออกไปพร้อมกับขับรถไปตามทางเมื่อถึงบ้านของอิทึก ร่างบางเอ่ยขอบคุณกำลังจะเปิดประตูรถออกไปแต่มือบางกลับถูกจับไว้ก่อน ..

 

“ พี่อิทึก ผมอ่ะนะภายนอกอาจจะเป็นผู้ชายที่ดูเพียบพร้อม แต่ผมก็ไม่ใช่ผู้ชายที่ดี พี่เข้าใจผมไหม ”

 

“ ……………………………………”

 

อิทึกไม่ได้ตอบอะไรค่อยๆดึงมือออกพร้อมกับเปิดประตูออกไปร่างบางก้มลงมา

 

 

“ พี่ไม่เคยบอกนะ ว่าพี่ชอบผู้ชายที่ดี ขับรถกลับบ้านดีดีนะ อย่าขับเร็ว”

 

 

อิทึกยิ้มให้แล้วปิดประตูคังอินยังคงนั่งอยู่ในรถนึกทบทวนประโยคที่ร่างบางพูดเมื้อกี้ คังอินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพลางลบเบอร์โทรศัพท์ผู้หญิงทุกคนที่อยู่ในโทรศัพท์

 

 

 

“ คังอิน มึงเหม่ออะไรวะ ? ซอนมียืนรอมึงนานแล้วเนี่ย ” ซีวอนสะกิดแขนร่างสูงคังอินจึงต้องหันไปมองสาวน้อยในชุดกระโปรงสั้นที่ผ่าขึ้นมา

 

“ พี่คังอินว่างไหมคะ ไปกินข้าวกันไหมวันนี้ ..”

 

“ คงไม่ได้หรอกครับ ”

 

“ ทำไมล่ะคะ มีคนนัดพี่แล้วเหรอคะ ”

 

“ ไม่มีหรอกครับ เดี๋ยวนี้พี่อยากกินเค้กทุกวัน คงกินอย่างอื่นไม่ได้แล้ว ”

 

 

 

 คังอินเอ่ยขอโทษซอนมีที่เดินสะบัดไปอีกทาง ฮยอกแจได้แต่หัวเราะชอบใจหันไปแทกมือกับคังอินพลางชมว่า คังอินเจ๋งที่สุด ! ร่างสูงยักคิ้วให้พร้อมกับลุกขึ้นเดินไปที่รถ ทุกคนในกลุ่มรู้ดีว่าคังอินจะไปไหน

 

ทันทีที่รถจอดหน้าคณะการโรงแรมคังอินหายใจเข้าพร้อมกับ เปิดประตูรถลงไป จะบ้าตายแค่เดินเข้าไปหาพี่อิทึกในตึกทำไมมันน่าตื่นเต้นขนาดนี้นะ ร่างสูงเดินเข้าไปในคณะรู้สึกแปลกใจที่คนไม่ค่อยพลุกพล่านเท่าคณะเขาหรือของฮยอกแจมันออกจะเงียบๆด้วยซ้ำ

 

“ อิทึก กลับยังไงล่ะรถยังซ่อมไม่เสร็จเลยนิ ”

 

“ เดี๋ยวกลับแท็กซี่ก็ได้ ”

 

“ แหมๆ เรียกแฟนคลับสักคนมารับง่ายกว่าไหม ”

 

“ น้องคังอิน วิศวะไง ..น่าอิจฉาจริงๆเลยนะ ”

 

 

อิทึกยกมือตีเพื่อนไปสักสองสามทีก่อนที่จะเงียบลงเมื่อเพื่อนชี้ไปทางด้านหลัง อิทึกหันไปมองตามก่อนจะพบกับคังอินที่ยืนยิ้มอยู่ อิทึกหันมาส่งสายตาค้อนให้กับเพื่อนที่ส่งสายตาล้อเลียนมาให้

 

อิทึกตั้งใจจะเดินหนีแต่มือบางกลับถูกจับไว้พร้อมกับหนังสือในมือก็ถูกแย่งไปถือด้วย อิทึกตั้งท่าจะแย่งกลับแต่คังอินก็ไวกว่าจนร่างบางชักอ่อนใจคังอินจับมือบางไว้ให้เดินไปด้วย

 

“ ผมไม่มีวันปล่อยมือพี่แล้วนะ พี่อิทึก ”  สายตาของคังอินดูจริงจังจนอิทึกได้แต่ยิ้มๆ

 

“ ให้มันจริงเหอะ   พ่อเพลย์บอย ..”  คังอินหัวเราะลั่นพร้อมกับกระชับมือบางให้แน่นขึ้นไปอีก

 

 

 

“ ก็เพลย์บอยยอมแพ้ นางฟ้าแล้วไง ..”