FICTION :: SERIES : SECRET [wonhyuk Kyuhae]

ลำดับตอนที่ #7 : [SF] :: series 7 : Secret is Present ::

 

Secret  is  Present

ปัญหาแฟนเก่าที่มันตามราวีทุกคู่รักจริงๆ

ซองมินการันตรีด้วยตัวเองถึงแม้ว่าตัวเองจะยังไม่เคยมีทั้งแฟนเก่าและแฟนใหม่แต่สังเกตเอาจากคนรอบๆตัว กรณีคังอินนี่เยอะหน่อย มีปัญหาทั้งแฟนเก่า แฟนใหม่ แฟนเก่าของแฟนเก่า แฟนเพื่อน ตีกันให้วุ่นวายกว่าจะลงตัวรักกันดีกับพี่อิทึกก็หนักพอควร  ตอนนี้ดูเหมือนปัญหานี้จะมาอีกรอบ แต่ไม่ได้เกิดขึ้นกับคังอิน (เพราะรายนั้นปฏิเสธมั่นคงตรงยิ่งกว่าไม้บรรทัดว่า จากนี้จะมีพี่อิทึกเป็นแฟนแค่คนเดียว ! )  

ซองมินมองไปยังคยูฮยอนที่ถือไอแพตในมือแล้วถอนหายใจก่อนจะวางลงแล้วหยิบโน้ตเพลงขึ้นมาอ่านแทน ซองมินเองก็รู้ดีว่าเพราะอะไรในหน้าทวิตเตอร์มีข้อความที่ทวิตถึงคยูฮยอน

Jieun L  Lee Ji Eun
@Gamegyu  จะกลับมาที่เกาหลีแล้ว ว่างไหม มาเจอกันหน่อยนะ

อีจีอึน สาวน้อยนักเปียโน หน้าตาน่ารักยังกะตุ๊กตา ทุกคนรู้จักเธอเป็นอย่างดี เพราะฝีมือการแสดงเปียโนที่ยอดเยี่ยม เสียงร้องก็เพราะพริ้ง หน้าตาก็สะสวย และที่สำคัญเป็น    แฟนเก่าคยูฮยอน ..

ไอ้เด็กแคระก็รู้จัก ตั้งแต่สมัยเรียนตอน ม.ปลายคยูฮยอนคบกับจีอึนและเป็นคู่รักที่น่าอิจฉา แต่ตอนนั้นทงเฮยังเป็นเพื่อนจอมซนที่คอยป้วนเปี้ยนไปมา ยังเคยเอ่ยแซวล้อทั้งคู่ จนกระทั่งจบมอปลาย จีอึน มีพรสวรรค์ทางด้านเปียโนเป็นเลิศการได้ทุนไปเรียนต่อที่อิตาลีจึงไม่ใช่เรื่องยาก

ซองมินไม่รู้ว่าทั้งคยูฮยอนและจีอึน จบกันด้วยดีหรือเปล่า

แต่เมื่อจีอึนไปอิตาลีสักพักคยูฮยอนก็ดูเงียบๆไปเพื่อนๆก็ไม่กล้าถามเพราะเห็นเป็นเรื่องส่วนตัว จนมีวันหนึ่งคังอินทนไม่ไหวเพราะความอยากรู้คยูฮยอนก็ไม่ได้ปิดบังร่างสูงยิ้มให้พร้อมกับบอกว่า

ตอนนี้กูกับจีอึนเป็นแค่เพื่อนกัน …

นั่นคือประโยคสุดท้ายที่คยูฮยอนพูดถึงจีอึนและทุกคนก็ไม่ได้ใส่ใจเมื่อเวลามันล่วงเลยมาเป็นปีจนวันที่คยูฮยอนยิ้มได้อีกครั้งเมื่อมีไอ้เด็กแคระคอยก่อกวนอยู่ใกล้ๆ

แต่วันนี้..ผู้หญิงคนนั้นกำลังจะกลับมา

เสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นพร้อมกับทงเฮที่โผล่หน้าเข้ามาพร้อมกับแบกกองขนมมาด้วยซองมินเหล่ตามองเพราะวันนี้มีเยอะกว่าปกติพอเอ่ยถามก็บอกว่าเอามาจากแฟนคลับคยูฮยอนที่รออยู่หน้าห้อง เด็กแคระนั่งลงข้างๆคยูฮยอนที่เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ก่อนจะรั้งร่างให้ทงเฮพิงลงมาตรงอก เสียงคุยงุ้งงิ้งของทั้งคู่ทำให้ซองมินยิ้มได้

ก็ยังดูปกติดี ..

“ หิวน้ำ ออกไปซื้ออะไรกันเถอะ คังอินแล้วมือกลองนี่ยังไม่หายป่วยอีกหรือไง ”

“ มันบอกว่าค่อยยังชั่ว แต่เมียน่าจะเป็นหนัก ”

“ คู่นี้นี่มันน่านัก อึมครึมแต่ก็ก้าวกระโดดวันก่อนยังไม่ยอมรับวันนี้ดันมาป่วยพร้อมกัน โคตรน่าสงสัย ”

“ ไม่แน่พรุ่งนี้คงอุ้มหลานมาให้นายนะ ซองมิน ”

ซองมินและคังอินเดินออกนอกห้องไปแล้ว ทงเฮเลยหันมามองหน้าคยูฮยอนที่อ่านเนื้อเพลงอยู่แต่แววตาดูจะคิดเรื่องอื่น ทงเฮรู้ดีคยูฮยอนกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่ มือบางเลยดึงโน้ตเพลงในมือร่างสูงออกก่อนจะจับคยูฮยอนให้หันมามองหน้ากันตรงๆ

“ นี่ คยูฮยอน ฉันแมนพอนะ ถ้านายอยากไปเจอเขา ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย อย่าทำหน้าเครียดสิ ฉันไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆ จริงๆนะ ”

คยูฮยอนทำหน้านิ่งก่อนจะหลุดหัวเราะอย่างห้ามไม่ได้ยิ่งเขาหัวเราะทงเฮก็ยิ่งหน้าเง้ากอดอกแน่น จนคยูฮยอนต้องหยุดหัวเราะแล้วจับตัวเด็กแคระที่นั่งกอดอกให้หันมามองกันดีดี

“ คนที่บอกว่าไม่ได้คิดอะไร แปลว่า กำลังคิดอยู่ ”

“ ไม่ได้คิด”

“ ฉันไม่เชื่อ”

“ ฉันไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหล่ะ ”

“ ทงเฮ  ฉันเคยบอกนายแล้วว่านายมีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวฉัน จะหึง จะหวง จะโกรธ จะงอน นายมีสิทธิ์เพราะฉะนั้นบอกมาว่าคิดอะไรอยู่  ”

“ ไม่ ”

“ บอกมา  อีทงเฮ ”

“ เออ ! จริงๆฉันหวง ฉันห่วง ฉันหึง ฉันกลัวด้วย ฉันเคยรู้ว่านายรักเขามากเขากลับมาฉันก็กลัวว่านายจะยังรักเขาอยู่ ในฐานะเพื่อนที่สนิทที่สุด ฉันก็เป็นห่วงว่านายจะเจ็บทำท่าหงอยตายเหมือนคราวนั้นอีก แต่ถ้านายจะ ..จะกลับไปหาเขา ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร ..”

ปลายประโยคแผ่วลงพร้อมกับทงเฮหันหน้าไปทางอื่นน้ำตาที่คลออยู่ตรงตากลมทำให้ร่างบางไม่อยากมองหน้าคยูฮยอนตอนนี้ ความเงียบทำให้ทุกอย่างดูอึดอัดคยูฮยอนค่อยๆสอดมือจากด้านหลังของเจ้าเด็กแคระก่อนจะรั้งให้ซบลงมา

“ ไหนบอกไม่คิดอะไร พูดซะยาวเกือบสามนาที ”

“ โกรธรึเปล่าที่คิดอย่างนี้ ”

“ ไม่โกรธ ถ้านายไม่รู้สึกอะไรเลยฉันจะโกรธมากกว่า ”

เด็กแคระเหลือบมองร่างสูงก่อนจะพลิกตัวเข้าหาสองมือกอดคยูฮยอนไว้แน่นจนคยูฮยอนต้องขยี้หัวอย่างหมั่นเขี้ยวเสียงเคาะประตูหน้าห้องซ้อมดังขึ้นพร้อมกับเสียงของคังอินที่แกล้งพูดเสียงดังๆกับซองมิน

“ ฟัดกันเสร็จรึยังน้า น้ำแข็งจะละลายแล้ว ”

“ คนข้างในทำอะไรกันเสร็จรึยัง  ~ ข้างนอกหนาวมาก”

ฉันเรียนรู้อะไร ตั้งมากมาย และสิ่งสุดท้าย ความรักที่ฉันได้ตามหา

จะมีวันนี้จริง ๆ สิ่งที่ทำให้รู้ว่า รักมีค่ามากมายที่ใจเธอ

“  กินยาด้วยเดี๋ยวจะโทรมาเช็ค ไม่ยอมกินยาเห็นไหมไม่หายป่วยสักที ”

“ ก็เพราะใครล่ะ ”

“ ตอนนั้นนายก็ดูเคลิ้มดีนี่ ”

ฮยอกแจแทบจะเอาถุงยาฟาดหน้าใส่สารถีรูปหล่อที่ยิ้มล้อซะจนลักยิ้มบุ๋ม ฮยอกแจจัดหมวกไหมพรมให้มันเข้าที่เข้าทางก่อนจะเปิดประตูรถออกไปแต่แรงรั้งต้องต้นแขนทำให้ต้องหันกลับมา ซีวอนรั้งให้ร่างบางเข้ามาใกล้ๆแต่ฮยอกแจกลับก้มหน้าลง

“ ไม่เอา ยังไม่หายเดี๋ยวนายก็ป่วยอีก ” เป็นเรื่องจริงและซีวอนก็รู้ว่าฮยอกแจเฉไฉเพราะว่าเขินร่างสูงเลยเปลี่ยนเป้าหมายมาที่แก้มใสที่ตอนนี้แดงกล่ำแทนฮยอกแจยิ้มให้บางๆคงเพราะอาการป่วยยังไม่ดีขึ้นแต่ก็ต้องมาสอบเก็บคะแนนทำให้ฮยอกแจดูไม่มีแรงเท่าที่ควร

“ ต้องอุ้มไปส่งไหมเนี่ย หน้าตาป่วยขนาดนี้ ”

“เป็นไข้ไม่ได้ขาหักซะหน่อย  ”

ฮยอกแจก็ยังคงเป็นฮยอกแจร่างบางจับหน้าซีวอนดันออกไปก่อนจะเปิดประตูรถ ก่อนขึ้นตึกยังคงหันมามองซีวอนสองสามทีก่อนจะโบกมือไปมาแล้วรีบเข้าตึกเพราะอากาศหนาว ทันทีที่ร่างบางวิ่งเข้าตึกเรียนไปแล้วร่างสูงหยิบโทรศัพท์ที่มันกระพริบตลอดเวลา

ดาเฮ ..

ซีวอนเลือกที่จะโยนโทรศัพท์ไว้อีกเบาะก่อนจะขับรถกลับไปที่คณะ ทันทีที่ถึงคณะโต๊ะประจำกลุ่มก็มีคนนั่งเต็มโต๊ะแล้ว เสียงแซวดังขึ้นเมื่อเห็นหน้าเดือนคณะที่ป่วยแต่ดูมีความสุขมากกว่าคนสบายดี ซีวอนไม่ได้ตอบคำถามเพื่อนว่าไปทำอะไรมาถึงป่วยแต่อาการอมยิ้มดวงตาระยิบระยับก็ทำให้เพื่อนรู้ที่มาที่ไป และยิ่งเด็กศิลกรรมคนนั้นก็มีอาการไม่ต่างกันเลยเป็นเรื่องแซวกันไม่หยุดหย่อน

“ ถามจริง ถึงขั้นไหนแล้ววะ มึงกับฮยอกแจ”

“ เรื่องอะไรจะต้องบอกมึงด้วย ”

“ อ้าว ..เพื่อนฝูงก็ต้องอยากรู้ความเป็นไปของเพื่อน เห็นจีบมานาน ถามจริง ..คนนี้จริงจังมากป่ะวะ ”

ซีวอนไม่ได้ตอบคำถามแต่แกล้งเบี่ยงประเด็นไปเรื่องคนอื่นแทนคุยเล่นกันอยู่ดีดีเสียงเพื่อนผู้หญิงที่ดังขึ้นจากข้างหลังทำให้ทุกคนหยุดพร้อมกับหันไปมอง

“ ซีวอน  เพื่อนซีวอนเขาถามหานายน่ะ เขาบอกว่าโทรหานายไม่ติด ”

คนที่ก้าวออกมาจากด้านหลังทำให้ทุกคนตาค้างรวมทั้งซีวอนที่นั่งนิ่งๆก่อนจะยิ้มให้ และแน่นอนทุกคนรู้จักหญิงสาวตรงหน้าเป็นอย่างดี อีดาเฮ สาวสวยอดีตดาวคณะอักษรศาสตร์ที่ลาออกจากมหาลัยไปแล้วเพราะเลือกจะไปเรียนต่อที่อเมริกาทั้งๆที่เพิ่งได้ตำแหน่งดาวอักษรไม่ถึงอาทิตย์ และอีกฐานะที่ทุกคนรู้จักคือ

แฟนเก่าซีวอน ..

เหมือนทั้งคู่จะคบกันตอนมอปลายปีสามแล้วก็เลยมาถึงมหาวิทยาลัยเพื่อนๆจำได้ว่าโคตรอิจฮาซีวอนที่มีแฟนสาวสวยเพียบพร้อมยังกับเจ้าหญิง จากมุมมองจากภายนอกทุกคนจะมองว่าเป็นแบบนั้นแต่คนใกล้ตัวจะรู้ดี ทั้งคู่ทะเลาะกันบ่อยดาเฮเติบโตมาในสังคมคุณหนู ทำให้ความเอาแต่ใจอาจจะมากเกินไป ซีวอนตอนนั้นก็ยังเด็กคิดแค่ว่าผู้หญิงตรงหน้าดีพอสำหรับผู้ชายคนหนึ่งแต่เมื้อได้ลองคบกัน

ความพอดีมันไม่มี

ตอนที่สอบเข้ามหาลัยซีวอนยอมรับว่าดีใจที่ได้เรียนที่เดียวกันเพราะความห่างไกลมันทำให้คู่รักเลิกกันได้ง่าย แต่ซีวอนก็เริ่มรู้อะไรมากขึ้นไม่ว่าอะไรก็ตามถ้าความรักมันไม่ใช่ความรักอะไรก็ทำให้เลิกกันได้ทั้งนั้น

วันที่ทั้งคู่ตัดสินใจเลิกคือวันที่ดาเฮลาออกจากมหาวิทยาลัย

 ดาเฮบอกกับซีวอนว่า เอาจริงๆที่เลือกเรียนที่เดียวกับซีวอนไม่ใช่เพราะชอบหรือว่าอยากเรียน

แต่เพราะแค่อยากตามมาเฝ้าซีวอนก็เท่านั้น และเมื่อรู้ว่าไปด้วยกันไม่ได้ เธอก็เลยเลือกที่จะลาออก

ไปเรียนต่อตามที่อนาคตตามที่เคยวางแผนไว้ .

ตอนจากกันก็เหมือนว่าจะดีต่างคนต่างมีทางของตัวเองจนกระทั่งหลายวันก่อนที่ผ่านมาซีวอนได้รับข้อความจากดาเฮที่ส่งมาทำนองว่า กลับมาเกาหลีสามเดือนเพราะปิดเทอมที่นู่นและอยากจะเจอซีวอน ตอนแรกซีวอนไม่ได้คิดอะไรคิดแค่ว่าเพื่อนคนหนึ่งอยากจะเจอ แต่ข้อความที่ได้รับช่วงหลังๆมันไม่ใช่..

“ ซีวอน สบายดีไหม ” ดาเฮทักขึ้นทำให้เพื่อนที่นั่งข้างซีวอนเขยิบเหลือที่ว่างโดยอัตโนมัติ

“ ก็สบายดี เรียนหนักเป็นเรื่องปกติ แล้วดาเฮเป็นไงบ้าง ”

“ ก็โอเคนะ เรียนภาษาฉันชอบอยู่แล้ว แล้วนี่มีแฟ..”

ดาเฮยังไม่ทันถามแต่เสียงเรียกของเพื่อนซีวอนทำให้รู้ว่าถึงเวลาเข้าเรียนร่างสูงเลยลุกขึ้น ก่อนจะยิ้มให้ดาเฮพร้อมกับบอกว่ายินดีที่ได้พบกันอีกครั้งแต่ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นจริงๆ ซีวอนเองไม่ได้ตั้งใจจะเมินเฉยต่อดาเฮแต่ดูท่าทางของดาเฮต้องการมากกว่าคำว่าเพื่อน มันเลยทำให้ซีวอนทำตัวไม่ถูก

และเป็นความรัก เวลาพิสูจน์ หลายครั้งเธอยืน อยู่เคียงฉัน

ช่วยทำให้คน.. คนนี้ เจอรักแท้ที่ต้องการ คือคนในฝัน ที่ฉันได้เลือกเจอ

ดาเฮยังคงนั่งอยู่ที่เดิมพร้อมกับนั่งมองนาฬิกาในมือไปด้วย ชเวซีวอนจงใจหลบหน้า โทรศัพท์ก็ไม่รับ วันนี้เธอตั้งใจจะมาคุยและขอโอกาสอีกครั้งตั้งแต่เลิกกับซีวอน ทำให้เธอได้รู้ไม่มีใครดีเท่า ชเวซีวอนอีกแล้ว …เธอจึงกลับมาหา

ดาเฮนั่งมองนักศึกษาวิศวะที่เดินลงมาจากตึกก่อนจะมองเห็นซีวอนที่เดินคุยโทรศัพท์ลงมาจากบันไดแล้วเดินมาหยุดอยู่หน้าตึกดาเฮตั้งใจจะลุกขึ้นไปแต่ก็ต้องหยุดอยู่กับที่เมื่อเห็นว่า ซีวอนยื่นมือไปรั้งร่างบางผมทองที่ใส่หมวกไหมพรมสีขาวเข้ามาใกล้ๆก่อนที่มือใหญ่จะยกจับแก้มขาวพร้อมกับเอ่ยถามยิ้มๆ

ท่าทางอ่อนโยนและดูเป็นห่วงเป็นใยของคนตรงหน้าทำให้ดาเฮเลือกที่จะหยุดนิ่ง ซีวอนถอดผ้าพันคอตัวเองทั้งๆที่อากาศหนาวจนหายใจเป็นไอได้แต่กลับถอดผ้าพันคอสีแดงมาพันให้ร่างบางผมทองตรงหน้า แต่ดูท่าจะไม่ยอมร่างบางจับผ้าพันคอพันให้กับซีวอนตามเดิมโดยมีการแกล้งรัดให้แน่นๆ จนซีวอนต้องยกมือยอมแพ้ จนกระทั่งเพื่อนของซีวอนเดินมาหาทั้งสองคนจึงหยุดเล่น

“ กินข้าวกันป่ะ ฮยอกแจหายป่วยยังครับ หน้าแดงน่ารักจัง”

“ ลามปามนะมึงซึงฮยอน เจ้าของเขายืนหัวโด่อยู่นี่ ไม่เจียม ”

“ อ้าว เขาไม่ได้บอกว่าเป็นแฟนกันนี่ กูมีสิทธิ์จีบ  ว่าไงๆ ฮยอกแจเป็นอะไรกับซีวอนเหรอ บอกหน่อย ”

เสียงแซวดังลั่นเมื่อฮยอกแจแกล้งทำหน้านิ่งแต่แก้มแดงแจ๋พร้อมกับกระเถิบหลบหลังซีวอนเมื่อโดนแซวหนักขึ้นมือบางยกขึ้นจับเสื้อหนาวซีวอนไว้แน่นโผล่มาแค่ลูกกะตาตรงช่วงไหล่ซีวอนเท่านั้นจนร่างสูงต้องหันไปมองแล้วอมยิ้มกับท่าทางที่ไม่ค่อยได้เห็นจากฮยอกแจ

“ เขินยังน่ารักอ่ะ ไอ้ซีวอนมึงโชคดีเกินไปแล้วนะ!”

พอแซวกันหนำใจตั้งใจจะไปกินข้าวกันทั้งกลุ่มแต่พอเดินลงไปบันไดมาก็ต้องหยุดนิ่งเมื่อเจอหญิงสาวคนเดิมที่อยู่ตรงหน้าฮยอกแจหันมามองหน้าซีวอนที่นิ่งไปก่อนจะบิดมือออกแต่ซีวอนกลับจับไว้แน่นพร้อมกับหันมาส่ายหน้า

“ ซีวอน ..เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะ ขอเวลาคุยกันหน่อยได้ไหม ”

เสียงหญิงสาวตรงหน้าคล้ายอ้อนวอนทำให้บรรยากาศเงียบกริบฮยอกแจมองคนตรงหน้าก่อนจะก้มหัวทักทายเพราะจำได้ว่าอีดาเฮเคยเรียนที่นี่ตอนปีหนึ่งก็เคยทำกิจกรรมด้วยกันบางงาน มันไม่แปลกเพราะคนสวยๆอย่างดาเฮมักจะเป็นตัวแทนของมหาลัยอยู่แล้ว ดาเฮมองมือของซีวอนที่จับมือฮยอกแจไว้แน่นฮยอกแจเองไม่ใช่เด็กๆที่ไม่รู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าคือใคร แล้วต้องการอะไร ..

“ เอ่อ ..ไปกินข้าวกันไหมครับ แบบไปกันเยอะๆมันคงสนุกดี ” ซึงฮยอนช่วยแก้สถาณการณ์ให้เลยทำให้ทุกคนเฮฮาไปด้วยซีวอนเลยยิ้มให้ดาเฮพร้อมกับเอ่ยชวนดาเฮตามมารยาทก่อนที่จะเดินไปรถ ฮยอกแจตั้งใจจะเดินไปนั่งข้างหลังแต่ซีวอนก็คว้าไว้พร้อมกับเปิดประตูให้ฮยอกแจเข้าไปนั่งที่ด้านหน้า ก่อนจะเปิดประตูด้านหลังให้ดาเฮ

ตลอดทางที่ไปร้านอาหารภายในรถเงียบสนิทฮยอกแจเอาแต่นั่งกดโทรศัพท์จนเมื่อรถติดซีวอนเลยเอื้อมมือให้ฮยอกแจเงยหน้าพร้อมกับแกล้งปิดตาไว้

“ เลิกเล่นได้แล้ว จ้องมากๆปวดตาพอดี ”

“ เล่นเกมส์อยู่นะ! ”

“ ไม่สบายแล้วดื้อไม่หยุดเลยนะ เห็นไหมตัวร้อนอีกแล้ว ..”

“ มั่ว ..จะหายแล้วเหอะ ”

“ แก้มแดง ปากแดง ตาช้ำอย่างนี้ จะหายที่ไหนไข้ขึ้นล่ะสิ ”

“ ชเวซีวอน ขี้บ่นจริงๆ ”

ฮยอกแจเถียงสู้ไม่ได้ก็ปัดมือร่างสูงพัลวันก่อนจะหันมาเลือกแผ่นเพลงตรงหน้ารถแทน ซีวอนเหลือบมองด้านหลังเห็นดาเฮมองเขานิ่งๆก่อนจะยิ้มให้ตามมารยาท

“ ฮยอกแจจำดาเฮได้ไหม เราเคยเจอกันตอนงานเปิดมหาลัย ปี 1 ” ฮยอกแจหยุดชะงักก่อนจะหันมาบอกดาเฮว่าพอจำได้ คล้ายๆว่าจะเป็นดาวอักษร

“ ใช่ค่ะ ตอนนั้นเป็นแฟนซีวอนอยู่ ”

“ ดาเฮ ..”ฮยอกแจเหลือบมองซีวอนที่พูดชื่อหญิงสาวตรงหน้าซะเสียงเข้มก่อนที่จะหันไปรื้อแผ่นเพลงตรงหน้าต่อ

“ ผมไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกครับตอนปี 1 มัวแต่ตื่นเต้นอย่างอื่นอยู่ กว่าจะรู้อะไรๆก็ปี 2 แล้วก็เลยเริ่มสนใจและใส่ใจพอมารู้ตัวอีกทีเรื่องของปี 1 ก็กลายเป็นอดีตไปแล้วเลยปล่อยเลยตามเลย แก้ไขอะไรไม่ได้แต่ก็ยังมีความทรงจำให้นึกถึงแค่นั้น ขี้เกียจไปสนใจอดีต สนใจไปก็ทำอะไรไม่ได้ ให้ความสำคัญกับปัจจุบันดีกว่าเยอะ ”

ซีวอนกลั้นยิ้มแกล้งมองออกไปนอกหน้าต่างเพราะไม่คิดว่าฮยอกแจจะตอบกลับดาเฮถึงขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพิษไข้หรืออะไรก็ตามเท่าที่รู้จักฮยอกแจมาเจ้าเด็กแสบก็เป็นพวกไม่ยอมคน ใครร้ายมาร้ายกลับแต่ก็ใช่ว่าจะโวยวายอย่างเดียวเหมือนทงเฮ ฮยอกแจจะคิดและแสบแบบชนิดที่ว่าใครก็คาดไม่ถึง

เหมือนอย่างเมื่อกี้ ..

ดาเฮดูจะอึ้งไปก่อนจะตอบออกมาแค่คำว่าค่ะทันทีที่ถึงร้านอาหารดาเฮยังคงนั่งลงข้างซีวอนดีที่เป็นโต๊ะกลมอีกข้างเลยมีฮยอกแจนั่งอยู่ด้วยเพื่อนๆลงความเห็นว่า ยังกับพระราชามีนางสนมซ้ายขวา เพราะว่าฮยอกแจไม่ค่อยสบายและท่าทางไข้ขึ้นอีกด้วยทำให้กินอะไรไม่ค่อยได้ เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ซีวอนลุกออกไปข้างนอกเพื่อคุย ดาเฮจึงลุกตามไปบ้างฮยอกแจแค่เหลือบตามองก่อนจะก้มลงกินซุปในชามต่อ

ซีวอนกดโทรศัพท์ไปมาเมื่อส่งข้อความให้ซองมิน คังอิน คยูฮยอน และทงเฮ ก่อนจะหันไปมองด้านหลังเมื่อได้ยินฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ๆ

“ ซีวอน ขอดาเฮคุยด้วยหน่อยได้ไหมคะ ”

 และเป็นความรัก เวลาพิสูจน์ หลายครั้งเธอยืน อยู่เคียงฉัน

ช่วยทำให้คน.. คนนี้ เจอรักแท้ที่ต้องการ คือคนในฝัน ที่ฉันได้เลือกเจอ

“ สวยขึ้นนะครับ จีอึน ”

“ ไอ้คังอิน ให้กูโทรหาพี่อิทึกไหม ”

“ กูแค่ชมตามประสาคนไม่เจอกันนานเว้ย  ”

เสียงในห้องทำให้ทงเฮหยุดอยู่แค่หน้าประตูห้องซ้อมก่อจะสะบัดหัวแล้วเปิดประตูเข้าไป เสียงทักทายดังลั่นเมื่อทงเฮถือถุงเครื่องดื่มมาให้ทุกคนก่อนที่สายตาจะหยุดอยู่ตรงที่นั่งข้างๆคยูฮยอนที่สาวน้อยน่ารักอย่างจีอึนนั่งอยู่

“ ทงเฮ จำเราได้ไหม ทงเฮยังน่ารักตัวเล็กเหมือนเดิมเลยนะ ”

“ เตี้ยน่ะสิไม่ว่า ”

“ อีซองมิน!  ”

ทงเฮโยนถุงขนมใส่ซองมินก่อนจะเดินไปนั่งลงตรงโซฟาซองมินบอกว่าจีอึนแวะมาหาเอาของฝากมาให้ พอดีกับที่คยูฮยอนกำลังแต่งเพลงใหม่เลยให้จึอึนช่วยดูโน๊ตให้เด็กแคระร้องอ้อก่อนจะหันมามองหน้าคยูฮยอนที่มองเขาก่อนอยู่แล้ว ทงเฮเลยหันไปหยิบขนมก่อนจะล้มตัวนอนบนโซฟา สายตามองไปยังคยูฮยอนและจีอึนที่กำลังแก้โน้ตเพลงกันอยู่

เพราะว่าทั้งคู่ชอบอะไรที่เหมือนๆกันเลยทำให้เข้ากันได้ง่าย ทงเฮหลับตายังจำภาพสมัยมัธยมที่จีอึนมักจะเล่นเปียโนโดยมีคยูฮยอน ซองมิน ซีวอน และตัวเขาเองร้องเพลงอยู่รอบๆ  มันเหมือนเดจาวูภาพซ้อนทับเหมือนในอดีตทำให้ทงเฮรีบลืมตาก่อนจะกระพริบตาปริบๆเมื่อเจอหน้าคยูฮยอนอยู่ใกล้ๆ

“ ฝันร้ายเหรอ คิ้วขมวดเชียว ”

“ ยังไม่ได้นอนเลยจะฝันได้ไง เสร็จแล้วเหรอ คนอื่นๆล่ะ ”

“ ไปเข้าห้องน้ำ เอาชอคโกแลตไหมของฝากจากจีอึน ”

“ ก็ดี ของแพงต้องอร่อยแน่เลย ”

คยูฮยอนแกะห่อชอคโกแลตก่อนจะยื่นให้ทงเฮที่อ้าปากรับแล้วคาไว้ ร่างสูงยิ้มให้ก่อนจะก้มลงไปกัดชอคโกแลตที่เหลือจงใจสัมผัสให้โดนปากบางเพียงนิดเดียว เด็กแคระตาโตตกใจก่อนจะเคี้ยวชอคโกแลตไปด้วยแก้มแดงๆไปด้วย

“ อร่อยดี เอาอีกไหม ”

“ เอา โคตรอร่อย ”

“ กินแบบเมื่อกี้อีกไหม ?” คยูฮยอนหัวเราะเมื่อทงเฮพยักหน้าแบบไม่ได้ตั้งใจก่อนจะรู้สึกตัวแล้วส่ายหัวไปมาเหมือนเพิ่งนึกได้

กว่าทุกคนจะกลับมาชอคโกแลตในกล่องก็หมดเกลี้ยงพร้อมกับคนกินที่หลับปุ๋ยพร้อมกับหูฟังที่สวมไว้ ทงเฮไม่รู้ตัวว่าหลับไปนานเท่าไหร่แต่คงจะนานมากเพราะเหมือนว่าเสียงดนตรีที่เพื่อนๆเล่นจะเงียบลงไปแล้ว ทงเฮเหมือนคนกึ่งหลับกึ่งตื่นเลยยังไม่อยากจะลุกเปลือกตาบางยังหลับแต่พอจะลืมขึ้นกลับได้ยินเสียงเหมือนคนคุยกัน

“ ดีใจนะ ที่ได้กลับมาเจอคยูฮยอน ”

“ ทำไมล่ะ อยู่ที่โน่นไม่มีใครจีบรึไง ”

“ เยอะเลยต่างหาก  คยูฮยอนไม่รู้อะไร นี่…จริงๆแล้วมีเรื่องจะคุยนะ คยูฮยอนรู้ใช่ไหมตอนที่เราเลิกกัน เรายังรักกันอยู่ ”

นั่นคือประโยคสุดท้ายที่ทงเฮได้ยินเพราะการไม่อยากรับรู้ทำให้ทงเฮเลือกจะหลับสนิทตามเดิม หลับสนิทจนไม่รู้ว่าน้ำตาที่ไหลลงมามันเกิดขึ้นในฝันหรือมันคือเรื่องจริง

และทั้งความรัก ใจเดียวที่มีนี้ ให้เธอไป...

หมดดวงใจ ที่รัก..เธอ….

“ เด็กแคระ จะนอนไปถึงไหน กลับไปนอนบ้านได้แล้ว ”

เสียงซองมินที่ดังใกล้ๆทำให้ทงเฮกระพริบตาปริบๆก่อนจะลืมตาขึ้นมาเต็มๆตาแล้วก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นแผ่นโพสอิทสีเหลืองแปะอยู่บนหน้าผากร่างบางลุกขึ้นนั่งก่อนจะดึงโพสอิทที่แปะอยู่ตรงหน้าผากออกมาอ่าน

เห็นนายหลับอยู่เลยไม่ได้ปลุก ฉันไปส่งจีอึนมีเรื่องคุยกันนิดหน่อย ถึงบ้านแล้วจะโทรหา ..คยูฮยอน

ซองมินมองทงเฮที่อ่านโพสอิทในมือนิ่งๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย พร้อมกับบอกซองมินว่าพร้อมแล้วกลับบ้านกันซองมินเลยคว้าตัวเด็กแคระเข้ามาขยี้หัวเลยโดนเตะเข้าให้แต่ทงเฮรู้ดีว่า ซองมินเป็นห่วง

ตลอดทางบนรถซองมิน ทงเฮท้าวคางมองบรรยากาศสองข้างถนนที่เต็มไปด้วยต้นคริสมาส แต่ในสมองกลับมีเรื่องอะไรมากมายตีกันไม่หยุด จนกระทั่งรถติดทงเฮมองคู่รักที่จับมือกันเดินข้ามถนนก่อนจะยิ้มบางๆ เหตุการณ์ในห้องชมรมดนตรีทำให้ทงเฮนึกถึง

“ ก็นายถามว่า นายมีสิทธิ์ในตัวฉันได้แค่ไหน  ฉันก็ตอบว่า ได้ทุกอย่าง  จะห่วง จะหวง จะหึง จะโกรธ จะงอน จะแสดงความเป็นเจ้าของ จะจัดการคนที่มาจีบฉัน นายทำได้ทุกอย่าง ”

“ ซองมิน ”

“ หืม ..”

“ ไปส่งฉันที่บ้านคยูฮยอนหน่อย ”

“ เด็กแคระ  ไปตอ..”

“ ฉันจะอยู่ข้างๆคยูฮยอน จะอยู่ข้างๆ ไม่ว่าฐานะอะไรก็ตาม ..”

บ้านหลังเล็กที่แยกมาจากหลังใหญ่เป็นสถานที่คุ้นเคยสำหรับทงเฮ เพราะคยูฮยอนต้องซ้อมดนตรี ต้องทำเพลง แต่งเพลงทำให้ที่บ้านสร้างบ้านให้คยูฮยอนเป็นที่ส่วนตัว ยังไม่เคยมีใครได้มาที่นี่นอกจากกลุ่มเพื่อนและตัวทงเฮเอง  เด็กแคระเดินไปรอบๆบ้าน ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าตุ๊กตาหมีสองตัวที่วางอยู่บนลำโพง ร่างบางยื่นมือไปดึงหูตัวผู้ชายเบาๆก่อนจะเงยหน้ามองนาฬิกา

คยูฮยอนจะมาเมื่อไหร่เขาก็ไม่รู้

จะกลับมาไหมเขาก็ยังไม่รู้

ทงเฮไม่รู้อะไรทั้งนั้นรู้แค่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นทงเฮก็เป็นแบบเดิม เป็นเด็กแคระ ติงต๊อง ง๊องแง้ง เกาะติดคยูฮยอนไปทุกที่เหมือนเดิม ตำแหน่งเพื่อนสนิทคนพิเศษ ทงเฮก็จะเป็นเหมือนเดิม ถ้าคยูฮยอนจะกลับไปหาจีอึน คยูฮยอนจะมีคนที่รักเพิ่มเข้ามาอีกคน

เสียงฝีเท้าที่ดังเข้ามาเรื่อยๆทำให้ทงเฮหยุดอยู่ตรงกลางบ้านก่อนที่ประตูจะเปิดออกมา คยูฮยอนหอบหายใจคล้ายวิ่งมาจากที่ไกลๆไม่มีใครพูดอะไรออกมานอกจากทงเฮจะยิ้มให้คยูฮยอนอย่างเดิม

“ กลับมาแล้วเหรอ คยูฮยอน ซื้อขนมมาฝากรึเปล่า ”

คยูฮยอนหัวเราะก่อนจะสาวท้าวพร้อมกับมือแกร่งจับแก้มเด็กแคระให้เงยหน้ารับจูบที่ไม่ทันตั้งตัว ทงเฮยืนนิ่งเมื่อถูกจูบแบบกระทันหันก่อนจะหลับตาลงพร้อมกับมือบางยกขึ้นกอดเอวคยูฮยอนไว้แน่น ริมฝีปากที่ขบเม้มทำให้สติของทงเฮเริ่มไม่รับรู้ทันทีที่ปลายลิ้นอุ่นเข้ามา ทงเฮก็เผลอกอดเอวคยูฮยอนแน่นกว่าเดิม คยูฮยอนค่อยๆผ่อนแรงเพราะรู้ว่าเจ้าเด็กแคระไม่ปะสีประสากับเรื่องจูบมากนัก แต่มันก็ทำให้เขาแทบคลั่งเมื่อทงเฮใจกล้าจูบตอบลิ้นเล็กตอบสนองอย่างกล้าๆกลัวๆก่อนจะค่อยๆเป็นค่อยๆไปตามที่เขาชักนำ  คยูฮยอนไล้ไปตามปากบางที่เริ่มแดงกล่ำเบาๆก่อนจะผละออกมาเมื่อพบว่าเจ้าเด็กแคระหอบหายใจ

“ ฉันขอโทษ ที่ไม่ได้ไปส่งนายกลับบ้าน”

“ ไม่เป็นไร  นายเขียนโน๊ตบอกแล้วนี่”

“ จีอึน กับ ฉัน เราเคลียร์เรื่องที่เราค้างคากันเรียบร้อย ไม่มีอะไรทั้งนั้นเราจะเป็นเพื่อนกัน ตลอดทางที่ขับรถกลับมาบ้าน ฉันคิดว่า ถ้าฉันเปิดประตูบ้านแล้วเจอไอ้เด็กแคระ ฉันจะจูบจนขาดใจตาย ”

“ ทำไมถึงคิดอย่างนั้น ”

“ เพื่อนสนิทคนพิเศษไม่เคยจะทิ้งฉัน อยู่กับฉันทุกครั้งตลอดเวลา ในเวลาแบบนี้ทงเฮไม่มีทางปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว ”

ไม่มีวันทิ้งกัน ไม่หลอกให้ฝันเก้อ.. เลือกแล้วคือเธอ..คนนี้

หลังจากร้านอาหารไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นซีวอนเดินกลับมาพร้อมดาเฮที่เหมือนจะร้องไห้เพราะตาแดงๆ ทุกคนเลยเลือกที่จะเฮฮาตามเดิมเพราะกลัวว่าบรรยากาศจะเงียบลงไป ฮยอกแจหันมามองหน้าซีวอนก่อนจะหันกลับมากินอาหารตรงหน้าตามเดิม ตลอดทางกลับบ้านซีวอนยังคงไปส่งดาเฮที่บ้านพักไม่มีคำพูดอะไรทั้งสิ้น ฮยอกแจเลยเลือกที่จะเปิดเพลงเบาๆเพื่อไม่ให้เงียบจนเกินไป มือบางยกขึ้นจับหน้าผากเพราะรู้ว่ามันร้อนๆแปลกๆชอบกล

ตอนที่ถึงหน้าบ้านดาเฮ ซีวอนเดินลงไปส่งหญิงสาวตรงหน้าประตูรั้วฮยอกแจมองดาเฮที่เอื้อมมือไปจับซีวอนไว้ก่อนที่ซีวอนจะเป็นฝ่ายจับมือดาเฮออกจากตัวก่อนจะตบๆเบาๆแล้วกลับขึ้นมาบนรถ ดาเฮยังคงมองตามซีวอนและเมื่อเผลอสบตากับฮยอกแจ ร่างบางเลยยิ้มให้ตามมารยาทแต่ไม่ได้รอยยิ้มตอบกลับมา

“ จะไปไหน ซีวอน ” ฮยอกแจหันมาถามซีวอนที่ขับรถมาคนละทางที่ไปบ้านเขา ฮยอกแจมองไปรอบๆก่อนจะรู้ว่าจุดหมายปลายทางไปไหน เพราะเขาเคยมาที่นี่แล้ว ทันทีที่ถึงคอนโดฮยอกแจกลับนั่งนิ่งไม่ยอมลงจนซีวอนทำท่าจะอุ้มเจ้าตัวเลยต้องจำใจเดินตามซีวอนลงมา

“ พามาที่นี่ทำไม”

“ นายป่วยเพราะฉัน ก็ต้องรับผิดชอบสิ ทำลูกชายเขาป่วยก็ต้องดูแลหน่อย ฉันโทรไปบอกพ่อแม่นายแล้ว ไม่ต้องห่วง”

“ แล้วใครบอกว่าฉันจะนอนที่นี่ ”

“ ฉันมีเรื่องจะเล่า และอยากให้นายได้รับรู้ทั้งหมด ”

 ฮยอกแจนิ่งไปก่อนจะเดินตามซีวอนที่จูงมือคนป่วยให้เดินตามมาด้วย ทันทีที่ถึงห้องฮยอกแจก็มองไปรอบๆทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมรกยังไงก็รกอย่างนั้น กองชีทท่วมหัวกลัวว่ามันจะหล่นลงมาทับคนอ่านตายซะก่อนก็ยังดีที่ไม่เสื้อผ้าพาดไปพาดมา ซีวอนยื่นชุดนอนให้ฮยอกแจไปเปลี่ยนกำชับว่าแค่ล้างหน้าทาแป้งก็พอ ไข้ขึ้นซะจนแดงไปทั้งตัวแบบนี้ ฮยอกแจเดินไปเปลี่ยนอย่างว่าง่ายเพราะรู้สึกมึนหัวจริงๆ ทันทีที่เปลี่ยนชุดแล้วมานั่งบนเตียงนอนอาการง่วงและมึนก็ถามหา ซีวอนเองที่เข้าไปอาบน้ำพอออกมาก็เรียกให้ฮยอกแจมากินโจ๊กแล้วกินยา

พอกินยาเสร็จเรียบร้อยฮยอกแจถูกบังคับให้นอนจนร่างบางเริ่มจะโกรธเพราะไหนบอกว่ามีเรื่องจะคุย ซีวอนเลยขอตัวไปทำงานสักชั่วโมงแล้วจะกลับมาคุย เตียงนอนที่ยวบลงทำให้ฮยอกแจพลิกตัวหันกลับมามองซีวอนหันมามองฮยอกแจที่นอนตาแป๋วก่อนจะยกมือวัดไข้ที่ยังไม่หายดี ร่างสูงรั้งร่างฮยอกแจให้ขึ้นมานอนบนตัวก่อนจะลูบหลังเบาๆ

“ ฉันกับดาเฮเคยเป็นแฟนกัน  ….”

หลากหลายเรื่องราวที่ซีวอนเล่าให้ฟังทำให้ฮยอกแจยอมอยู่นิ่งๆมีบ้างบางครั้งที่ที่ยกศีรษะมามองหน้าคนเล่าแล้วก็กลับไปนอนซบต่อ ซีวอนเล่าทุกเรื่องโดยที่ฮยอกแจไม่ได้ค้านอะไร ไม่ได้แสดงความคิดเห็น แต่ซีวอนรู้ดีว่าฮยอกแจกำลังฟังอยู่

“ เขากลับมาขอคืนดี แต่ฉันบอกเขาว่า ฉันมีคนที่รักแล้ว ” ฮยอกแจยกศีรษะมามองซีวอนก่อนจะผลุบลงไปใหม่เพราะคงเขินและก็คงรู้ดีว่าหมายถึงตัวเอง

“ ดาเฮถามฉันว่า นายมีดีกว่าดาเฮตรงไหน ” ซีวอนเงียบไปไม่ได้พูดอะไรต่อแรงจับตรงต้นแขนทำให้ซีวอนรู้ดีว่าฮยอกแจเองก็อยากรู้เช่นกัน ร่างสูงกอดกระชับร่างบางที่นอนอยู่ด้านบนไว้แน่น

“ ฉันบอกดาเฮแค่ว่า  ฉันรักนาย  ฮยอกแจก็เป็นเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารัก อยู่ไม่สุข ชอบเต้น ชอบเสียงเพลง เขินก็ชอบลงไม้ลงมือ ตัวผอมแห้งยังกับไม้เสียบผี  ”

คนโดนว่าผงกหัวมาจ้องตาเขม็งพร้อมกับหยิกต้นแขนซีวอนแรงๆจนซีวอนหัวเราะเพราะเวลาเขินแล้วชอบลงไม้ลงมือจริงๆ

“ แต่อยู่กับนายแล้วมีความสุข ฉันยิ้ม ฉันหัวเราะ  ฉันเป็นห่วง หวง หึง โกรธ งอน ก็เพราะนายคนเดียว  ”

ท่าทางจะเป็นคำตอบที่ดีเพราะฮยอกแจซบกับอกซีวอนมากกว่าเดิมจนร่างสูงต้องยิ้มกว้างๆ

“ ไม่เสียดายเหรอ เขาสวยขนาดนั้น ”

“ ถ้าเสียดายจะมานอนกอดไม้เสียบผีอยู่ตรงนี้เหรอ ”

“ ไอ้บ้า ! ”

ท่าทางเนื้อตัวจะเขียวอยู่หลายที่เพราะโดนทั้งหยิกทั้งตี ทั้งสองคนเลือกที่จะเงียบแล้วนอนเฉยๆ มือแกร่งยังลูบหลังฮยอกแจเบาๆผิวกายที่เป็นไข้ทำให้ไอร้อนสัมผัสได้ ซีวอนไม่เคยนึกเปรียบเทียบใคร เพราะทุกคนไม่มีใครเหมือนกัน ฮยอกแจอาจจะไม่สวย ดี เลิศเท่าดาเฮ แต่ก็มีเสน่ห์ของตัวเอง

ฮยอกแจมักจะปากแข็งแต่การกระทำตรงกันข้าม

ซีวอนจำได้ว่าตอนปลายภาคครั้งที่แล้วมันเป็นการสอบที่เขาเครียดมาก เพราะคะแนนกลางภาคไม่ค่อยดีทำให้ปลายภาคต้องเริ่มทำคะแนน พอกดดันตัวเองมาก็เริ่มรู้สึกท้อแท้จนอยากจะร้องไห้ พอโทรหาฮยอกแจคำพูดที่ซีวอนจำได้แม่นคือ

“ นี่ คิดมากไปหัวสมองก็ระเบิดหรอก หน้าตาโทรมพอดี นายอยู่ไหน ออกมาเจอกันร้านนมหน้าคณะศิลกรรม”

ซีวอนไม่เข้าใจแทนที่จะได้คำพูดกำลังใจแต่กลับเหมือนโดนด่าแทนแต่ก็ยอมออกไปเจอเพราะเขาอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้นตอนนี้ พอเจอหนน้าฮยอกแจที่นั่งซะห่างไกลผู้คนพร้อมกับยื่นอาหารบำรุงร่างกายพร้อมกับวิตามินมาให้ ซีวอนขอบคุณก่อนจะนั่งลงข้างๆฮยอกแจที่ฟังเขาพูดบ้าบอเกี่ยวกับวิชาที่คนเรียนศิลกรรมอย่างฮยอกแจไม่มีวันเข้าใจแต่ก็นั่งนิ่งๆยอมฟังไอ้บ้าสติแตกพูดไม่หยุด

“ เหนื่อยมากฮยอกแจ ฉันกลัวว่ามันจะไม่ดี ถ้าเกิดไม่ผ่านขึ้นมาจะทำไง ”

ฮยอกแจไม่ได้ตอบเพราะร่างบางรู้ดีว่าซีวอนเป็นพวกทำอะไรก็ทำถึงที่สุด ฮยอกแจยกมือรั้งให้ร่างสูงของซีวอนซบลงตรงไหล่เล็กๆ

“ ร้องไห้ได้นะ ถ้ามันทำให้นายดีขึ้น ฉันก็ไม่รู้จะช่วยยังไง ทำได้แค่นี้แหล่ะ ”

ซีวอนยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะซบหน้าร้องไห้กับฮยอกแจแบบที่ไม่เคยมีใครได้เห็นมาก่อน

และทั้งความรัก ใจเดียวที่มีนี้ ให้เธอไป...

หมดดวงใจ ที่รักเธอ

ไม่มีวันทิ้งกัน ไม่หลอกให้ฝันเก้อ.. เลือกแล้วคือเธอ..คนนี้

ร่างสูงเหลือบมองฮยอกแจที่นอนซบอยู่ตรงอกก่อนจะรั้งให้ร่างบางให้เงยหน้าขึ้นมามอง ฮยอกแจร้อง อื้ออ  อย่างขัดใจเมื่อรู้สึกว่าเคลิ้มๆใกล้จะหลับแต่ก็โดนกวนฤทธิ์ยาทำให้ตาเรียวเล็กปรือบวกกับพิษไข้ที่น้ำตาคลอดูน่าสงสาร ซีวอนไล้ไปตามแก้มใสที่ร้อนและแดงๆเบาก่อนจะก้มลงหอมแก้มแรงๆทั้งสองข้าง

“ พอแล้ว หอมทั้งวันช้ำพอดี ” ฮยอกแจยู่จมูกใส่ก่อนจะดันตัวเองลงมานอนข้างๆซีวอน ร่างสูงขยับตัวให้เจ้าเด็กแสบนอนหนุนแขนคงเพราะพิษไข้ทำให้ฮยอกแจซบลงก่อนจะหลับตานอนเพราะเพลียมากจริงๆ

ซีวอนนอนมองฮยอกแจที่หลับสนิทไปแล้วก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองก่อนจะเปิดดูไทม์ไลน์ทวิตเตอร์อย่างเคยชิน ข้อความจากดาเฮยังมีให้เห็นในทวิตจนถึงขนาดเพื่อนๆบางคนยังส่งอิโมชั่นตกใจมาให้ ซีวอนถอนหายใจก่อนจะเหลือบมองฮยอกแจที่นอนตะแคงข้างหลับสนิทเส้นผมบางส่วนตกลงมาปิดแก้มไว้ ร่างสูงยิ้มจนลักยิ้มบุ๋มพร้อมกับยกโทรศัพท์ในมือขึ้นมาจังหวะที่กดชัตเตอร์ซีวอนหันไปจูบหน้าผากร่างบางที่นอนหลับสนิท ถึงแม้ในรูปจะไม่ค่อยชัดเพราะซีวอนตั้งใจ และคนที่นอนอยู่ข้างๆแม้จะไม่เห็นหน้าเต็มๆแต่ก็น่าจะเดาไม่ยากว่าเป็นใคร

ซีวอนอัพโหลดรูปลงก่อนจะไม่ลืมประโยคก่อนนอนที่ทวิตบอกทุกวัน

siwon407  SiwonChoi

 Goodnight Beautiful world ^__^

donghae861015 

@ siwon407  ซีวอนเจ๋งมาก !!! เยี่ยมไปเลย

ryeong9 

@ siwon407  โอ้ววว  แม่เจ้า ! กูรู้นะว่าใคร หึหึ

ShinsFriend

@ siwon407  มึง กล้า มาก ! กูจะ RT ให้รู้ทั้งมหาลัย

shfly3424

@ siwon407    มึงเอาลูกชายเขาไปนอนบ้านได้ยังไง ! พ่อเขาเอาปืนมายิงพอดี

Myblacksmile

@ siwon407   พรุ่งนี้กูจะได้อุ้มหลานป่าววะ ?

 GaemGyu

@ siwon407  พัฒนาเร็วนะ คู่นี้

special1004

@ siwon407   Beautiful world จริงๆสินะ น้องซีวอน

Himsenkangin

@ siwon407    มันต้องอย่างนี้สิเพื่อนรัก หอมไหมวะ ? ฮ่าๆ

Lizzy_y

@ siwon407    ร้ายมากกกกกก เพื่อนฉันไปอยู่ที่นั่นได้ยังไงกัน  >//<

Seungyeon

@ siwon407  มึงกล้ามากซีวอน นั่นแฟนกูนะ ! แต่ก็ มึงสองคนน่ารักดีว่ะ กูเขิน

Hyomin

@siwon   อกหักเลยพี่ซีวอน T_______T

Sulli_Fx

@siwon  จะย้ายไปอยู่ศิลกรรมอยากมีแฟนเป็นเด็กวิศวะหน้าตาดี!

BeeeestDJ

@siwon  สวีทอ่ะ กูอิจฉา T_T  (ps. แฟนมึงโคตรขาว )

G-young

@siwon   แฟนน่ารักนิหว่า ใช่คนที่อยู่ศิลกรรมป่าววะ ตัวขาวๆเห็นบ่อยๆ  สารภาพว่า กูแอบปิ๊ง ( อย่าเตะกูนะ )

Never Ending Story

Author  note   :  จูบแล้วก็ ………….. อาบน้ำนอน 55