Fic Dady Yul ให้ตาย ฉันเนี่ยนะพ่อคน!! {Yuri x YoonA}

ลำดับตอนที่ #2 : Intro : ฉันไม่ใช่พ่อแก T T

“ยูริ แกก็ช่วยฉันหน่อยดิวะ..”น้ำเสียงไม่อ้อนวอนเลยซักนิด แถมยังเหมือนกับว่าจะแอบสะใจอีกด้วย

“แล้วทำไมฉันจะต้องแต่งตัวเป็นผู้ชายด้วยวะ ฉันเป็นผู้หญิงนะโว้ย..”ฉันโวยวายกลับ อะไรก็ไม่รู้อยู่ดีๆก็จะให้ฉันมาแต่งตัวเป็นผู้ชาย

“แกก็รู้เหตุผลอยู่แล้วนิ..”ใช่ ฉันรู้ รู้ดีด้วย ว่าแกกำลังเอาฉันเป็นเครื่องมือทำมาหากินกับเหล่าแฟนคลับหน้ามืดพวกนั้น

“แต่..ฉันไม่ชอบนี่หว่า”หาเร็วสิยูริ ข้ออ้างน่ะ รีบหาเข้าสิ >O<

“ไม่ต้องมาอ้างนู่นอ้างนี่เลย แกทำให้ร้านฉันเสียหาย จะมาปัดความรับผิดชอบอย่างนี้ได้ไง”

“มันไม่เห็นจะเสียหายตรงไหนเลย..”ก็แค่โต๊ะ เก้าอี้หักเกือบทั้งร้าน เศษแก้วและขวดกระจายอยู่เต็มพื้น พร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาจากหัวฉัน....หัวฉันงั้นเหรอ อ้าวเฮ้ย!

“เลือดนี่หว่า!! ><”ในที่สุดฉันก็หาข้ออ้างได้ วู้ ดีใจจังๆ ^^

“เฮ้ย ไหน..”ฉันเอียงหัวไปให้ไอ้แทดู มันป้ายๆดมๆอยู่ซักพัก แล้วมันก็เลีย ... เลีย ??? เลียเลือดนี่นะ

“ไอ้แทนอกจากจะชอบแทะกระดูก แกยังชอบเลือดด้วยเหรอวะ..”ป้าบ...ไม่พูดพร่ำทำเพลง มันตีเข้ากลางหัว ที่แผลฉันเต็มๆ ปกติฉันต้องโกรธนะ แต่ตอนนี้สงสัยมากกวว่าว่าทำไมแผลฉันถึงไม่เจ็บ

“ทำไมฉันไม่เจ็บแผลวะ..”ฉันลองเอามือป้ายตรงแถวๆแผลดูมั่ง ดม แล้วก็เลีย

“น้ำหวาน...”โอ้..ชีวิตฉันจบสิ้นกันพอดี T T

“ในเมื่อตอนนี้แกไม่ได้บาดเจ็บ งั้นพรุ่งนี้แกก็ทำตามที่สัญญาได้แล้วใช่มั้ย .... พรุ่งนี้แกก็คงแต่งตัวเป็นผู้ชาย เพื่อฉันได้ใช่มั้ย ^^”ณ จุดนี้ อยากจะฆ่าสุนัขให้สูญพันธ์ซะเหลือเกิน 

“เออ..ก็ได้วะ T T”สุดท้ายฉันก็ต้องยอมแพ้มันเพราะอะไรน่ะเหรอ

1 ฉันเป็นคนทำร้านมันพัง เพราะมีพวกนักเลงมาหาเรื่องฉันก่อน

2 ฉันหาข้ออ้างไม่ได้

3 มันหาข้ออ้างเก่งกว่าฉัน

“พรุ่งนี้เจอกันนะไอ้ลิง เดี๋ยวฉันจะติดป้ายตัวใหญ่ๆเลยว่า คุณควอน ยูริ ลูกสาวเจ้าของกิจการโรงแรมชื่อดังของเกาหลีจะมาเป็นเด็กเสิร์ฟ ให้ร้านของเพื่อน.. ^^”ระรื่นจังนะแก

“เออ ติดอะไรก็ติด ไป๊ ยังไงฉันก็ทำอะไรแกไม่ได้นิ”ขนาดเป็นถึงลูกเจ้าของกิจการโรงแรมนะเนี่ย ฉันยังทำอะไรเจ้าของร้านกาแฟปากหมาอย่างมันไม่ได้เลย..

 

อีกฟากฝั่งของโซล..

“นี่ เธอ เตรียมย้ายออกไปได้แล้วนะ ฉันมีคนที่จะมาเช่าบ้านต่อเธอแล้ว.”หญิงสาววัยกลางคนพูดพลางจิกตาใส่ ยุนอาที่อึ้งๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“แต่..เราไม่มีที่ไปนะคะ”ยุนอาอ้อนวอนเจ้าของบ้านที่เธอเช่ามาหลายปี

“ช่างเธอสิยะ..ในเมื่อเธอไม่จ่ายค่าเช่าบ้านฉัน ฉันก็ไม่มีเหตุผลที่จะให้เธอเช่าอยู่อีกต่อไป พรุ่งนี้ตอนเช้า อย่าให้ฉันเห็นเศษสวะของเธอ มาเปื้อนบ้านฉันอีก..”แล้วหญิงสาววัยกลางคนก็เดินออกไปจากบ้าน ยุนอาทรุดลงนั่งกับพื้น.. น้ำตาเริ่มเอ่อคลอเบ้า ก่อนจะไหลออกมาโดยที่เธอเองก็ยังไม่รู้ตัว

“ออมม่า....”คยองซัน ร้องลากเสียงยาวพร้อมกับเดินไปหายุนอา

“คยองซัน..มาทำอะไรอยู่ที่นี่ล่ะลูก ไปแต่งตัวสิ เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ”ยุนอาพยายามทำเสียงไม่ให้สั่น กอดคยองซันไว้

“ออมม่า ร้องไห้..”คยองซันพูดออกมาตรงๆ เอื้อมมือน้อยๆไปแตะแก้มขาวเนียนที่มีคราบน้ำตาอยู่

“แมลงมันเข้าตาน่ะ คยองซันไปแต่งตัวก่อนนะคับ เดี๋ยวแม่จะพาไปโรงเรียน”ยุนอาพูดพลางยิ้มให้คยองซัน

“.......... จุ๊บ คยองซันรักออมม่ายุน”ริมฝีปากน้อยๆแตะที่แก้มยุนอาเบาๆ พร้อมกับคำพูดที่ทำให้ยุนอาแทบจะร้องไห้อีกรอบ

“จ้ะ.. ออมม่ายุนก็รักคยองซันเหมือนกันนะ..”หอมที่แก้มไปฟอดหนึ่ง คยองซันเดินเข้าไปแต่งตัว เหลือแต่ยุนอาที่นั่งรู้สึกผิดอยู่คนเดียว

‘คยองซัน ขอโทษนะที่ทำให้ลูกต้องลำบาก...’

 

“โอ๊ย..เหนื่อยๆๆๆๆๆๆ”ฉันบ่นออกมาทันทีที่แทยอนมันต้อนลูกค้า (พ่วงตำแหน่งแฟนคลับฉัน) ออกไปจากร้านหมด

“บ่นเป็นคนแก่อยู่ได้ ..”ใช่สิ แกสบายนิ ได้เงิน

“นี่ ไม่ต้องมามองหน้าฉันอย่างนั้นเลยนะเว้ย ถึงฉันจะได้เงินเยอะ แต่ฉันก็เหนื่อยไม่แพ้กับแกนะ”รู้ทันจริงๆ

“โห เหนื่อยเหรอ สวัสดีค่ะ เชิญค่ะ ขอบคุณนะคะ โอกาสหน้ามาใหม่ค่ะ.. แค่เนี้ยเนี่ยนะ เหนื่อย”ฉันเลียนแบบท่าทาง กับเสียงของแทยอน จนเจ้าตัวยังขำ

“อ่ะๆโอเค ไม่เถียงแกละ เอ้า นี่เงิน ขอบใจที่มาช่วยละกัน ..”แทยอนยื่นเงินให้ฉัน แต่ฉันปัดออก

“ไม่เอาอ่ะ เก็บไว้เหอะ”

“หยิ่งนะแก ทำไมเงินมันน้อยไปเหรอ ใช่สิ ฉันมันไม่ใช่ลูกคนรวยอย่างแกนี่หว่า..”

“หึๆ ฉันว่าแกเก็บเงินไปซ่อมร้านดีกว่า ดูเหมือนผนังร้านมันจะ....ผุแล้วนะ”ฉันชี้ขึ้นไปบนผนังร้านที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะหล่นลงมาใส่หัว..

“เออ ขอบใจ..”ฉันโบกมือเป็นเชิงลา แล้วเดินออกมาจากร้าน

 

“พ่อฮะ...”เฮ้ย!!!

 

“ออมม่า เดี๋ยวผมไปซื้อไอติมนะ”

“เดี๋ยวแม่ไปด้วยนะ..”

“ไม่เป็นไรคับ มันใกล้ๆเอง”

“อืม..ก็ได้จ้ะ รีบไปรีบกลับนะ รวังตัวด้วย”

ผ่านไปห้านาที..

“คยองซันหายไปไหนนะ..”ยุนพูดอย่างร้อนใจ ก่อนจะตัดสินใจเดินไปหาคยองซัน

 

“พ่อฮะ....”

“เอ่อ..ทักคนผิดป่ะไอ้หนู”ยูริตอบกลับ _-_

“พ่อ...”คยองซันวิ่งเข้าไปกอดขายูริทันที

“ฉันไม่ใช่พ่อเธอนะ ออกไปไป๊ ..”ฮือๆ ฉันจะทำไงดี เด็กบ้านี่กอดแน่นชะมัด

“นี่คุณ!..”เสียงมาก่อนหน้าอีกนะ .. แม่คุณ

“จะทำอะไรลูกฉันน่ะ..”ตาบอดรึไงวะ มองไม่เห็นรึไงว่าลูกเธอกอดขาฉันอยู่

“คยองซันมานี่ลูก..”คยองซันส่ายหัว โอ๊ะ ไอ้เด็กนี่กวนส้นชิบ -*-

“ไปหาแม่ไป๊ เด็กดี..”แต่มัน....ก็ไม่ไป

“เธอเอาลูกเธอออกจากขาฉันหน่อยสิ ฉันจะกลับบ้าน..”

“พ่อจะกลับบ้านของพวกเราเหรอฮะ..”พวกเราตั้งแต่เมื่อไหร่วะ T T

“คยองซัน เขาไม่ใช่พ่อหนูนะลูก..”ช่าย แกใช้อะไรมองงฉันวะเนี่ย

“ไม่ใช่ได้ไง หน้าออกจะเหมือนผม..”เหมือนบ้านแกสิ ไอ้เด็กผี  ดำฉันก็ดำกว่า หน้าฉันก็ออกจะลิงกว่า พูดไปพูดมาเหมือนด่าตัวเองแฮะ - -

“นี่เธอ รีบพาลูกเธอกลับไปสักทีสิ ฉันมีธุระนะ”อันที่จริงฉันไม่มีธุระหรอก แค่รำคาญที่มีตัวอะไรก็ไม่รู้เกาะขาอยู่

“คยองซัน รีบมานี่สิ..”

 

“ไม่ ผมจะอยู่กับพ่อ !!!!”ฉันไปเป็นพ่อแกตั้งแต่ตอนไหน T T

................................................

Talk

ขอโทดที่ลงอินโทรช้าค่ะ พอดีช่วงนี้ซ้อมกีฬาสี เลยไม่มีเวลาแต่ง ( อันที่จิงเล่นแต่
เฟสจนไม่แต่งมากกว่า 55 )

คยองซันในนี้เข้าอนุบาลแล้วนะ เข้าใจด้วยนะคะ เพราะตัวจิงเดินได้รึป่าวยัง
ไม่รู้เลย

ขอบคุนทุกๆเม้นท์นะคะ

เพราะมันเป็นกำลังใจที่ดีมากจิงๆ