(3OS)รวมวันช็อต3เรื่องของคู่Jiyoon x HyunA {4MINUTE}

ลำดับตอนที่ #2 : One-Short ปากแข็ง (2)

“เลิกงี่เง่าซะทีเถอะน่า!!!”

จียุนตะโกนใส่ฮยอนอา
เดินออกจากห้องพร้อมกับกระแทกประตูลงแรงๆ
ตามอารมณ์ของเธอ

ฮยอนอามองตามแผ่นหลัง 
ก้มหน้าสูดลมหายใจเข้าลึกๆ 

ดวงตาเริ่มสั่นคลอน
ด้วยความเจ็บปวด
ที่ถูกอีกคนตวาดใส่

หยาดน้ำไหลรินลงมาอาบแก้มเนียนสวย
ก่อนที่เธอจะรีบปาดมันออก

“เป็นอะไรไปน่ะจียุน”

จีฮยอนเดินมานั่งข้างๆจียุน 
ที่สีหน้าบ่งบอกถึงความเครียด

“เปล่า..”

น้ำเสียงที่แข็งกร้าวหลุดออกจากปาก

“ทะเลาะกับฮยอนอาอีกล่ะสิ..”

จียุนพ่นลมออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ 

“เรื่องอะไรอีกล่ะ..”

จียุนกระชากคอเสื้อยับๆ
ให้จีฮยอนดู  รอยลิปสติกสีแดง
ที่เริ่มเลือนลางปรากฏอยู่ริมคอเสื้อยับๆนั่น

จีฮยอนอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

“มันเป็นอุบัติเหตุน่ะ..”

จียุนตอบกลับ 
จีฮยอนพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

“แล้วทำไมไม่อธิบายให้ฮยอนฟังล่ะ..”

“หึ..อธิบายฉันพูดจนคอแทบแตกแล้ว !
แต่เธอก็ยังไม่ยอมฟังฉัน 
เอาแต่เอะอะโวยวายน่ารำคาญ”

จีฮยอนตบหลังจียุนเบาๆ

“ฉันไม่กินข้าวเย็นนะ  ไม่อยากอยู่”
จียุนพูดพลางมองไปยังห้อง
ของฮยอนอาที่เธอเพิ่งเดินออกมา 
ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง

.........................

“อา..หย่อย..”

โซฮยอนพูดขึ้นหลังจาก
ที่เธอกินข้าวผัดฝีมือฮยอนอาไปสี่จาน

“พี่ฮยอนทำอาหารเก่งจัง..”

โซหันไปยิ้มให้คนทำอาหารที่นั่งข้างๆเธอ
แต่คนที่ถูกชมกลับไม่ได้สนใจ

สายตาของเธอจับจ้องไปแต่   จอน..จียุน 
ที่ยังไม่ยอมพูดคุยกับเธอตั้งแต่เมื่อเช้า 
แถมตอนนี้ยังเมินหน้าหนีไม่ยอมมองเธออีกต่างหาก

“พี่..คะ..ฉันขอตัว..”

น้ำเสียงสั่นๆของฮยอนอา 

ทำเอาคนที่เมินต้องรีบหันกลับมามอง 
แต่อีกคนกลับเดินเข้าไปในห้องของตนซะแล้ว

“ไม่ไปง้อหน่อยเหรอ”

กายุนเอ่ยขึ้น
หลังจากที่ได้ยินเรื่องของฮยอนอา
กับ จียุน จากลีดเดอร์วง

“มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องไปง้อ..”

คนที่ถูกพาดพิงพูดอย่างไม่ใส่ใจ 

จีฮยอนกับกายุนมองหน้ากัน 
ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่  โ

ซฮยอนจ้องหน้าของสามคนสลับกันไปมา

“มีอะไรกันเหรอคะ..”

โซฮยอนถามออกมา 
จีฮยอนขยี้ผมโซเล่น 

“ไม่รู้ซักเรื่องจะได้มั้ย...เราน่ะ”

โซเบ้ปากออกมาอย่างเซ็งๆ 
จะหยิบจานของจียุนมากับ
ฮยอนอามาไว้ข้างหน้าตน

“กินแล้วนะคะ~~”

ช้อนยังไม่ทันโดนขอบจาน 
จานทั้งสองก็ถูกลากไปหาจียุนซะก่อน

“ใครอนุญาตให้เธอกินของพี่..”

“ก็ฉันไม่เห็นว่าพี่จะกินเลยนี่  เอาแต่เขี่ยเล่นอยู่นั่นแหละ”

จียุนส่งสายตาดุๆมาให้โซฮยอน

“ก็ได้ค่ะ  งั้นฉันกินของพี่ฮยอนอย่างเดียวก็ได้”

“ของฮยอนก็ไม่ได้!”

จียุนตวาดใส่  โ
ซหันไปหาจีฮยอนทันที

“พี่ดูสิพี่เขาตวาดใส่ฉันน่ะ”

โซชี้หน้าจียุนที่แยกเขี้ยว
ใส่โซอย่างหมั่นไส้ 

จีฮยอนกับกายุนมอง
ก่อนจะหัวเราะออกมา

“มาเดี๋ยวพี่ทำให้กินใหม่..”

จีฮยอนพูดก่อนจะลากโซออกไป

หึ..ทำเป็นปากแข็ง
ที่แท้ก็แอบเป็นห่วงเขา”

“ฉันนี่นะเป็นห่วง...น่าขำสิ้นดี”

“แล้วไอ้ที่ไม่ยอมให้โซกินข้าวของฮยอนล่ะหมายความว่าไง”

“ฉันก็แค่จะกินเอง..”

จียุนพูดก่อนจะเทข้าวในจานของฮยอนอา
ลงจานของเธอแล้วเริ่มซัดอาหารในจาน

“ชริ~ ยัยปากแข็ง”
...............................

“เอาไงดีอ่ะ..”
จีฮยอนกระซิบถามกายุน
เรื่องของฮยอนอากับจียุน 

เพราะนับวันสถานการณ์ยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
อย่างเมื่อวานที่พวกเธออุตส่าห์ปล่อย

ให้สองคนนี้อยู่ด้วยกันในหอพักตามลำพัง 
เผื่อว่าจะได้ปรับความเข้าใจกัน

แต่ผลลัพธ์....กลับแย่ลง

พอพวกเธอกลับมา...
ก็ได้ยินเสียงของทั้งสองคนเอะอะดังขึ้น
จึงรีบเข้ามาดู

จียุนกระแทกประตูปิดอย่างแรงทันทีที่พวกเธอเข้ามาในหอ
และขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง....ส่วนฮยอนอาก็เอาแต่นั่งร้องไห้ทั้งคืน

“ฉันก็ไม่รู้สิ...”

กายุนส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง

“ฉันว่าเราน่าจะจับพี่สองคนนั้นมาคุยกันนะคะ..”

โซฮยอนยื่นหน้าเข้ามาเสนอความคิด

“แต่พี่ว่ามันจะยิ่งแย่กว่าเดิมนะ  ดูอย่างเมื่อวานสิ”

“แต่มันก็น่าลองนะ..”

กายุนพูดขึ้น
ก่อนจะพยักหน้าให้ทั้งสองคน
......................

“ไม่เอา...ฉันไม่อยากออกไป”

จียุนปฏิเสธทันทีที่กายุน
บอกให้เธออกไปซ่อมก็อกน้ำที่เสียในครัว 

“แต่..เราจะล้างจานยังไง”

“ก็ปล่อยมันไว้นั่นแหละเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ผู้จัดการมาก็ค่อยบอก”

จียุนซบหน้าลงไปบนหมอน 
กายุนเริ่มจะโกรธขึ้นมา

“จอน จียุน แกจะยอมไปมั้ย
ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!!”

และในที่สุดจียุนก็ยอมแพ้ต่อกายุน 
ยอมออกมาจากห้องเพื่อไป
ซ่อมก็อกน้ำตามที่กายุนบอก ( รึโกหก )

“เธอ..”
คำแรกที่หลุดออกจากปาก
ของจียุนเมื่ออกมานอกห้อง 
หลังจากประชันหน้ากับฮยอนอา..
....................

“พี่คะฉันอยากกินข้าวฝีมือพี่”

โซฮยอนพูดพร้อมกับ
ทำตาแป๋วใส่ฮยอนอา

“ขอโทษนะโซ  พี่ไม่อยากทำ”

ฮยอนอาพูด
สายตาเลื่อนลอยออกไปนอกหน้าต่าง

“แต่พี่ไม่สงสารฉันบ้างเหรอ 
ฉันต้องทนกินอาหารฝีมือห่วยแตกของพี่กายุน
กับพี่จีฮยอนน่ะ”

“แล้วพี่..จี..ล่ะ”

ดูเหมือนชื่อของจียุน
จะติดอยู่ในลำคอของฮยอนอา

“รายนั้นเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง....น่า..นะ
พี่ทำให้ฉันกินเถอะนะ”

“ขอโทษนะโซ..พี่”

ฮยอนอาไม่ทันที่จะปฏิเสธ
เพราเธอถูกอีกคนลากให้ออกมาจากห้องซะแล้ว

“เธอ..”

ดวงตาเหลือบมองขึ้นด้านบน 
ใบหน้าเรียวที่เธออยากเจอกำลังจ้องมองอยู่

“พี่...”

“..............................................”

“..............................................”

ความเงียบแผ่ปกคลุมทั่วทั้งหอ 
กายุนและโซยิ้มให้กัน
ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆจีฮยอน

“เธอ...สบายดีเหรอ..”

จียุนพูดออกมาอย่างยากเย็น 
พยายามไม่มองดวงตาของ

ฮยอนที่ทั้งแดง และ ตูบ
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอร้องไห้หนักขนาดไหน

“ค่ะ....”

ฮยอนอารับเบาๆ

“...........................................”

"..........................."

“พูดอะไรกันบ้างสิคะ...ฉันขี้เกียจรอแล้วนะ !!”

จีฮยอนรีบปิดปากโซฮยอนทันที 
พร้อมกับส่งสายตาดุๆให้

“แล้ว..พี่..สบายดีเหรอคะ..”

ฮยอนอาพูดพร้อมกับฝืนยิ้มให้ 

“.......................................”

จียุนยังคงไม่ตอบ
เพราะเธอไม่รู้ควรตอบแบบไหนดี 

ตรงเธออยากจะกอดคนข้างหน้าใจจะขาด
ไม่อาจจะเอ่ยออกมาได้ว่า
เธอสบายดี...

เพราะมันไม่ใช่

แต่ยิ่งเธอไม่ตอบคำถามของอีกคนเท่าไหร่ 
ยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดของอีกคนมากขึ้น........

ร่างกายของฮยอนอาเริ่มสั่นไปทั้งตัว 
ดวงตาของเธอพร่ามัวและเจ็บปวด

“ฮยอนอา....คือพี่...”

ยังไม่ทันพูดจบ 
ร่างของฮยอนอาก็ล้มทับตัวจียุน

เธอทั้งสองคนล้มลงไปกองกับพื้น

"ฮยอนอา..ฮยอน”

จียุนตบแก้มของฮยอนอาเบาๆ 
รู้สึกถึงความร้อนจากตัวของอีกคน 

ก่อนจะรีบอุ้มร่างของฮยอนอาเข้าไปในห้องของเธอ

เราควรจะเข้าไปดีมั้ย...”

กายุนส่ายหน้าให้จีฮยอน
พร้อมกับยิ้มให้

"แต่ฉันว่าเราควรเข้าไปนะคะ....”

จีฮยอนรีบดึงแขนโซฮยอนทันที

“เข้าไปในห้องของเราน่ะเหรอ....”

โซฮยอนหน้าแดงก่อนจะถูกอีกคนอุ้มขึ้นมา
.............................

“อ้าว..ฟื้นแล้วเหรอ”

จียุนพูดขึ้นหลังจากเห็นฮยอนอาตื่นขึ้นมา 
ฮยอนอาพยายามลุกขึ้นนั่ง

“อย่าฝืนสิ...แล้วทำไมถึงไม่สบายขนาด
ไม่ดูแลตัวเองเลยรึไง”

จียุนช่วยพยุงฮยอนอาให้ลุกขึ้นนั่ง 
และขึ้นไปนั่งข้างๆฮยอนอา

“ฉันจะไปเอาเวลาที่ไหนมาดูแลตัวเองล่ะคะ
วันๆก็เอาแต่นั่งร้องไห้เรื่องพี่”

จียุนแอบยิ้ม

“แล้วเธอจะร้องทำไม...”

“ฉันจะไปรู้เหรอคะ..อยู่ดีๆมันก็อยากร้อง”

“แบบนี้ก็มี...”

จียุนพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆให้ 
ฮยอนอามองหน้าจียุน

“พี่คะ..ฉันขอโทษนะ
ไม่ฟังพี่เลย”

จียุนลูบหัวฮยอนอาเบาๆ

“ไม่เป็นไร...”

“เออ..แล้วตกลงรอยนั่นน่ะเกิดจากอุบัติเหตุจริงๆใช่มั้ยคะ...
อย่าให้ฉันรู้นะว่าพี่แอบมีกิ๊ก...ไม่งั้นตาย !”

ฮยอนอาพูดพลางชี้หน้าจียุน

จียุนหัวเราะออกมาก่อนจะจับมือของฮยอนอา

“จริงสิ...พี่รักเธอคนเดียว 
รับรองได้....แต่ตอนนี้..ถึงเวลาลงโทษแล้วสิ...”

“พี่หมายถึง........”

มืออีกข้างของฮยอนอาถูกจับไว้
ใบหน้าของจียุนเลื่อนเข้ามาใกล้ๆ
จนฮยอนต้องเอนหน้าออกห่าง

ร่างของฮยอนนอนราบลงไปกับเตียง 
แขนทั้งสองข้างถูกจับตรึงไว้ข้างศีรษะ 

ก่อนที่ร่างของอีกคนจะค่อยๆล้มทับลงบนร่างของเธอ

จียุนยิ้มที่มุมปาก
ก่อนจะประทับริมฝีปากของตนลงบนริมฝีปากของอีกฝ่าย 

ลิ้นร้อนถูกสอดแทรกเข้าไปยังโพรงปาก
กับทำหน้าที่ของมันอย่างคุ้นเคย

มือทั้งสองข้างปลดปล่อย
จากการพันธนาแขนของฮยอนอา

มือข้างหนึ่งลูบไปตามเนื้อขาวเนียน
จนมาหยุดอยู่หว่างขา 

ค่อยๆเลื่อนกางเกงขาสั้นของอีกคนให้ต่ำลง

อีกข้างสอดเข้าไปใต้ร่มผ้าสีดำ 
ลูบไปตามหน้าท้องขาวเนียน

ก่อนจะอ้อมไปด้านหลัง
ปลดตะขอชุดชั้นในให้หลวม

.....................................................................

.................................................................

.........................................................
 
“พี่..คะฉันไม่สบายอยู่นะ..”