Twin... [ yuri ]

ข้อมูลเบื้องต้น

นิยายเรื่องนี้เป็นแบบหญิง-หญิงนะคะ

Intro

คุณคิดว่ามันผิดมั้ย?  ที่เราจะแอบรักใครสักคน

แล้วถ้าหากว่า

คนๆนั้น....

.......เป็น.......

น้องแฝดของคุณเองล่ะ

คุณจะทำยังไง?

.................................................................

แบบว่าเนื้อเรื่องยาวได้โล่มากเลย

เนื้อเรื่อง

บทที่ 1 เพราะเรามีกันและกัน

ซ่า...ซ่า...

สายฝนตกกระหน่ำลงมา  ชั้นวิ่งหลบฝนอยู่ใต้อาคาร 5 ของโรงเรียน กับ อีกคนที่หน้าตาคล้ายคลึงกับชั้น  ชั้นกับเธอเดินมานั่งที่โต๊ะไม้ใต้อาคาร

ชุดของเราเปียกน้ำฝนมากพอๆกัน  เพียงแต่ตอนนี้ชั้นใส่ เสื้อกีฬากับกางเกงวอร์ม จึงมองไม่เห็นอะไรมากนะ ต่างกับเธอ ที่สวมเสื้อนักเรียนสีขาวกับกระโปรง แบบฟอร์มนักเรียนม.ปลาย

เสื้อสีขาวของเธอเปียกน้ำมาก จนเสื้อแนบไปกับทรวดทรงของเธอ เสื้อกล้ามสีขาวตัวบางที่เธอใส่ ดูเหมือนจะเปียกน้ำเหมือนกัน เพราะตอนนี้ ชั้นเห็นสายชุดชั้นในลางๆที่เธอใส่

รุ่นพี่ และ รุ่นน้อง ต่างหันมามองแทบจะเป็นสายตาเดียวกัน ชั้นคงไม่ว่าอะรัยหรอกนะ ถ้าบังเอิญว่า  น้องสาวของชั้นไม่อยู่ในสภาพแบบนี้น่ะ  ไอ้พวกผู้ชายชีกอ

“อ่ะ ใส่ซะ”ชั้นดึงเสื้อรุ่นสีดำมาคลุมให้แพรวา  แต่เธอกลับสะบัดออก

“มันเปียกง่ะ..”แพรวาพูด เมื่อเห็นว่าชั้นจะเอามันคลุมเธออีกรอบ แต่ชั้นไม่สนใจคำคัดค้านของเธอ ชั้นเอาเสื้อรุ่นคลุมรอบตัวเธอ

“เธอมองดูซะบ้างสิ ว่าพวกผู้ชายกำลังมองอยู่”ชั้นขัดขึ้น  แพรวาชะงักมือที่กำลังจะเอาเสื้อรุ่นออก มองไปรอบๆ ก่อนจะกระชับเสื้อรุ่นเข้ามาปกปิดให้มากขึ้น

“ก็ชั้นไม่รู้นี่..”แพรวาพูดขึ้นพร้อมกับเลื่อนตัวเข้ามาใกล้ชั้น

“ชั้นหนาวอ่ะ พี่กอดชั้นหน่อยสิ”แพรวาพูดอย่างออดอ้อน เข้าสวมกอดชั้น และชั้นก็กอดเธอเช่นกัน

“ยัยเด็กขาดความอบอุ่น..”ชั้นพูดพร้อมกับยิ้มให้ 

...............

“ป่ะ กลับกัน”ชั้นพูด  เมื่อเห็นว่าฝนหยุดตกแล้ว  แต่อีกคนที่อยู่ในอ้อมกอดกลับไม่ตอบรับ ตัวเธอเริ่มร้อนขึ้น จนชั้นรู้สึกได้

“แพรว..แพรวา”ชั้นก้มหน้าลงดูเธอ  ปากซีดๆของเธอกำลังสั่นพร้อมกับร่างกายที่ร้อนจัด

“ไม่สบายเหรอเนี่ย..”ชั้นพึมพำก่อนจะมองไปรอบๆ เมื่อไม่เห็นคนที่รู้จักจึงตัดสินใจโทรหา ‘อิ้ม’ เพื่อนสนิทของชั้น

“ฮัลโหลอิ้ม แกมารับชั้นอยู่โรงเรียนหน่อยดิ  ใต้ตึก 5 อือๆ โอเค..”ชั้นตัดสายโทรศัพท์  ค่อยๆพยุงแพรวาให้นอนราบลงไปกับเก้าอี้ ใช้กระเป๋านักเรียนให้เธอหนุนแทนหมอน

ชั้นลงนั่งที่พื้นปูนข้างๆ โต๊ะที่มีแพรวานอนอยู่ 

ประมาณสิบนาที....

“เฮ้ย!แพร เป็นไงบ้างวะ”อิ้มพูดขึ้นขณะเดินมาหาชั้น 

“ชั้นน่ะไม่ แต่แพรวานี่สิ”ชั้นหันไปมองแพรวาที่นอนซีดอยู่  อิ้มพยักหน้า หันมาหาชั้น

“เดี๋ยวชั้นไปส่งที่หอ”

“ขอบใจว่ะ..”ชั้นตบไหล่อิ้มเบาๆ เป็นการขอบคุณ

“งั้น แกรออยู่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวชั้นจะไปเลื่อนรถ”ชั้นพยักหน้า แล้วอิ้มก็เดินออกไป

ชั้นเดินไปหาแพรวา  เอามือทาบหน้าผากเธอ

“แพรวา...”อีกคนเริ่มขยับเล็กน้อย  เปลือกตาของเธอค่อยๆเปิดออก

“พี่แพร..”แพรวาพึมพำออกมา ชั้นยิ้มให้เธอ

“เดี๋ยวเราจะกลับกันแล้ว ลุกไหวมั้ย”แพรวาส่ายหน้า ชั้นถอนหายใจ

“อืม งั้นเดี๋ยวพี่อุ้มเธอละกัน”ชั้นหยิบกระเป๋าของตนกับแพรวา มาสะพายไว้ใบละข้าง ก่อนจะก้มตัวลงนั่ง

แพรวาใช้แขนโอบรัดรอบคอชั้นไว้  ชั้นใช้มือช้อนตัวเธอขึ้นมา พร้อมกับกระชับให้ร่างของเธอแนบกับร่างของชั้น

“แพรแกไหวมั้ย..”อิ้มลงมาจากรถ ชั้นพยักหน้าให้  อิ้มรีบเดินมาอีกฝั่งเพื่อเปิดประตูให้ชั้น

ชั้นวางร่างของแพรวาลงที่เบาะหลังรถ  แล้วนั่งลงข้างๆเธอ  อิ้มปิดประตูก่อนจะเข้ามานั่งในที่คนขับ แล้วเริ่มกระชากให้รถออกตัว

“ขอบใจนะอิ้ม  ถ้าไม่ได้แกชั้นก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง”

“เออไม่เป็นไร แต่เลี้ยงชั้นสักมื้อก็ดี”

“อืม โอเค”

.............................

“แล้วเจอกัน..”ชั้นเอื้อมมือไปตบมืออิ้ม  ก่อนจะโบกมือลา  อิ้มโบกตอบเดินออกจากห้องไป ชั้นปิดประตูล็อกกลอน แล้วเดินไปที่เตียง

ชั้นค่อยๆถอดกระโปรงและเสื้อของเธอที่เปียกออก เดินไปวางไว้ในตะกร้าผ้า  เข้าไปในห้องน้ำ

ชั้นถือกะละมังใบเล็กที่บรรจุน้ำ  กับผ้าขาวออกมามาจากห้องน้ำ มาวางลงข้างๆเตียง 

ใช้ผ้าขาวชุบน้ำ เช็ดไปทั่วร่างกายของแพรวา

ชั้นทำไปอย่างเคยชิน เพราะตั้งแต่เด็ก  แพรวาเป็นคนที่ไม่สบายบ่อยที่สุด เธอสุขภาพไม่ค่อยดี เมื่อก่อนแม่ชั้นเป็นคนดูแลเธอ แต่แม่ของเราตายไปตอนเราอยู่ ป. 5  ส่วนพ่อก็ไปแต่งงานใหม่  ตอนนี้ชั้นกับแพรวาอยู่กับครอบครัวของป้า

ตอนมัธยมชั้นกับแพรวาเข้าโรงเรียนเดียวกันกับ ‘พี่มด’ ลูกของป้า  ซึ่งโรงเรียนอยู่ในเมือง พวกเราจึงขอแยกมาอยู่ที่หอ พี่มดเองก็อยู่หอเหมือนกัน แต่อยู่คนละหอกับเรา เราสองคนต้องอยู่กันเองตั้งแต่ ม. 1 จนตอนนี้เราอยู่ ม. 4

ชั้นดูแลแพรวาตอนป่วยตลอด และเธอก็คอยดูแลชั้นเหมือนกัน

.........................

“พี่แพร ตื่นได้แล้วมันสายแล้วนะ”น้ำเสียงสดใสดังขึ้น เตียงเริ่มสั่นเพราะอีกคนกระโดดไปมา

“อือๆ ..”ชั้นลุกขึ้นนั่งบนเตียง  ขยี้ตาเล็กน้อย

“แล้วนี่หายไข้แล้วเหรอ..”ชั้นถาม แพรวาหยุดกระโดดลงมานั่งข้างๆชั้น  หันหน้ามาหาแก้ม ริมฝีปากนุ่มๆของเธอห่างจากแก้มชั้นไม่ถึง 2 เซน ลมหายใจร้อนเป่ารดเป็นจังหวะ

“ชั้นหายรึยังล่ะคะ..”แพรวาพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ  โดยไม่รู้เลยว่าเธอเกือบทำให้ชั้นหัวใจวายตาย

“อือ ตัวยังร้อนอยู่นิดหน่อย”ชั้นตอบ ทำตัวให้เป็นปกติแม้ภายในจะรู้สึกร้อนรุ่มขนาดไหนก็ตาม

ชั้นหยิบผ้าห่มขึ้นมา สะบัดออกสองสามที เอามุมผ้าทั้งสองด้านมาทบกัน

จุ๊บ~~ ริมฝีปากนุ่มแตะอยู่ที่แก้มชั้น และยังไม่ถอนออก เอวของชั้นถูกโอบรัดโดยแขนทั้งสองข้างของอีกคน 

“ขอบคุณนะคะที่ดูแลชั้น” แพรวาถอนริมฝีปากออก แต่ยังโอบเอวชั้นไว้อยู่

“พี่ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวชั้นเก็บที่นอนให้”เธอปล่อยแขนออกจากการโอบเอว แต่ความรู้สึกของชั้นกลับไม่อยากให้เธอปล่อยมือออกไป 

“งั้นพี่ฝากด้วยนะ..”ชั้นพูด เดินลงมาจากเตียง คว้าผ้าขนหนูพาดบ่าแล้วเดินเข้าห้องน้ำ

เงาสะท้อนจากกระจกเงาในห้องน้ำกำลังยืนจ้องหน้าชั้นอยู่  แก้มเริ่มแดงระเรื่อ

“เธอจะเป็นแบบพี่บ้างมั้ยนะ แพรวา..”ชั้นเอ่ยออกมาอย่างเจ็บปวด

เพราะชั้นรู้ดีว่าความรู้สึกที่มีให้กับแพรวาตอนนี้มันไม่เหมือนกับเมื่อก่อนอีกแล้ว  ความรู้สึกของชั้นมันเลยผ่านข้ามคำว่า ‘พี่น้อง’ ที่เราสองคนเคยมีให้กันและกัน

และชั้นก็รู้ดีว่ามัน เป็นไปไม่ได้

.........................

“พา...”แพรวาตะโกนเรียกชื่อ ‘พา’ เพื่อนสนิทของเธอ  แพรวาวิ่งไปนั่งตรงข้ามพาที่กำลังอ่านหนังสืออยู่

ชั้นเดินไปหา ‘พัช’ เพื่อนสนิทอีกคนของชั้น  นั่งลงข้างๆพัช

“แพรวหายแล้วเหรอ..”ชั้นพยักหน้ารับ หยิบขนมในซองที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมากิน

“แล้วอิ้มล่ะ..”พัชส่ายหน้า แล้วทันใดนั้นชั้นก็ได้ยินเสียงของอิ้มดังขึ้นมา

“อารุนสะหวาดดดดดดด...”อิ้มพูดขึ้นพร้อมกับหาวฟอดใหญ่

“นี่ ยัยโย่ง จะหาวก็หัดปิดปากซะบ้างสิ”พาพูดขึ้นอย่างรังเกียจ อิ้มที่ยืนหาวอยู่เดินเข้าไปหาพาทันที

“ก็ชั้นไม่อยากปิดนี่ ยัยเตี้ย”อิ้มก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูพา  พร้อมกับกระแทกเสียงตรงคำสุดท้ายให้ได้ยินชัดๆ พาลุกขึ้นยืน

“ยัยไร้มารยาท.”พายังคงเถียงต่ออย่างไม่สะทกสะท้าน

“ยัยผู้ดี..”และอิ้มก็เถียงต่อ

“หึ ขอบคุณที่ชม”อิ้มอ้าปากจะเถียง แต่กลับต้องร้องออกมาแทน เพราะถูกพาบิดแขนไว้ด้านหลัง

“โอ๊ย!!! ยัยบ้า ปล่อยชั้นนะ”พาบิดแขนอิ้มอย่างแรงอีกครั้ง แล้วผลักร่างอิ้มออก

“คราวหลังถ้าจะหาว ก็หัดปิดปากด้วย”พาเดินออกจากห้องไปพร้อมกับหนังสือ  ชั้น – แพรวา - พัชหัวเราะร่วน เมื่อเห็นสภาพของอิ้ม

“หุบปากเลยนะพวกแกน่ะ..”อิ้มชี้หน้าเราสามคนอย่างเอาเรื่อง  แพรวาลุกขึ้นจากที่ของอิ้มมานั่งตักชั้นแทน  ชั้นโอบเอวของแพรวาเอาไว้หลวมๆ

อิ้มวางกระป๋าแล้วนั่งลง พลางนวดไปที่แขนข้างที่โดนพาบิด

“ผู้หญิงอะรัย ถึกชะมัดเลย”อิ้มเริ่มบ่นอุบอิบ

“พาไม่ได้ถึกหรอก แค่เคยเรียนคาราเต้ เทควันโด้ แล้วก็มวยไทยมา”แพรวาอธิบาย อิ้มถึงกับอึ้งไป

“ถือว่าโชคดีที่แกยังรอด..”พัชตบหลังอิ้มเบาๆ ก่อนจะหัวเราะอีกครั้ง

“แล้วนี่พาเขาไปไหนเหรอ..”ชั้นถามคนที่กำลังนั่งตักชั้นอยู่

“เห็นบอกว่าจะไปห้องสมุดน่ะ พี่แพร..”

“แล้วไม่ไปกับพาเหรอ..”แพรวาหันหน้ามาหาชั้น ค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้

“ชั้นอยากอยู่กับพี่แพรมากกว่านี่.”จมูกเป็นสันของแพรวาแตะอยู่ปลายจมูกของชั้น

“อี๊..แหวะ จะอ้วก”อิ้มกับพัชพูดออกมาพร้อมๆกัน  หลังจากแพรวาถอนจมูกออกไป

ชั้นถลึงตาใส่ทั้งสองคน

............................

“ขอโทษนะคะ มีใครนั่งตรงนี้รึเปล่า”ชั้นและคนอื่นๆต่างหันหน้าไปมองราวกับนัดกันมาก่อน  รุ่นพี่ม. 5 กับเพื่อนราวสองสามคนยืนรอคำตอบจากพวกเรา  แต่ชั้นรู้สึกคุ้นๆพี่คนที่ถามยังไงไม่รู้

“แล้วเห็นว่ามันว่างอยู่รึเปล่าล่ะคะ..”พัชตอบ ลงไปโซ้ยอาหารในจานของตนต่อ ชั้นยังคงมองหน้าพี่คนนั้น แล้วชั้นก็นึกออก

“พี่มด..”แพรวาพูดออกมาก่อนชั้น  พี่มดหันมายิ้มให้พวกเรา

“นึกว่าจะจำกันไม่ได้ซะอีก..”พี่มดพูด หันหน้าไปทางพัช ส่งสายตาตำหนิไปให้ แต่พัชไม่สนใจ ตั้งหน้าตั้งตากินต่อไป

“แล้วตกลงตรงนี้มีใครนั่งรึเปล่าจ๊ะ..”

“พี่หูหนวกเหรอคะ ถึงไม่ได้ยินชั้นตอบ เลยต้องมาถามอีกรอบ”พัชเงยหน้าขึ้นพูดอย่างกวนๆ

“อืม พี่ว่าพี่ไม่ได้หูหนวกนะ แต่พี่แค่ฟังภาษาสุนัขไม่รู้เรื่องแค่นั้นเอง”พี่มดสวนกลับ

“แสดงว่าตอนนี้พี่ก็กำลังคุยกับสุนัข อยู่น่ะสิคะ”ชั้น – แพรวา – อิ้ม และพา มองหน้ากันเอง

“พี่คงไม่ลดตัวลงไปคุยกับ มัน หรอกค่ะ”ราวกับมีสายฟ้าออกมาจากควงตาสองคู่ที่ต่างจ้องมองกัน

“เอ่อ..ไม่มีใครนั่งหรอกค่ะพี่”พาพูด อิ้มกระตุกเสื้อให้พัชใจเย็น

“ขอบใจนะคะน้อง แต่บังเอิญพี่ไม่อยากนั่งโต๊ะร่วมกับ สุนัข น่ะ”พี่มดพูดขอบใจพา มองพัชด้วยสายตาเหยียดๆ

“ระวังจะได้มันไปเป็น สามี นะคะ”พัชพูดขึ้น 

“หึ พี่คงไม่ ใฝ่ต่ำ เอามาเป็นหรอกค่ะน้อง”พี่มดยิ้มออกมา ก่อนจะหันมาหาพวกชั้นที่นั่งค้างกันอยู่

“งั้นพี่ไปล่ะนะ เดี๋ยวว่างๆพี่จะไปหาที่หอ”พี่มดโบกมือ เดินออกไปพร้อมกับเพื่อนๆของตน พัชมองตามหลังไป กระแทกช้อนในมือลงที่จานข้าวตามอารมณ์

“เอาน่า~ แกไปยั่วพี่เขาเองนี่”อิ้มตบหลังพัชเบาๆ  พัชปัดมืออิ้มออก รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดอยู่ตรงมุมปาก

“ให้มันได้อย่างนี้สิ..”พัชหัวเราะออกมา กินข้าวในจานต่อ  ชั้นกับอิ้มมองหน้ากันอย่างเข้าใจ  พัชตกหลุมรักพี่มดแล้วน่ะสิ

..........................

“คืนนี้มีงานเลี้ยงโรงเรียน ให้นักเรียนชวนกันไปเป็นคู่นะ”แล้วอาจารย์ก็เดินออกจากห้องไป

“แพร แกจะไปกับใครวะ”อิ้มหันมาถามชั้น แต่ยังไม่ทันตอบ พัชมันก็ตอบแทนชั้นซะแล้ว

“ไอ้แพรมันก็ไปกับ เมีย มันทุกปีแหละ”ชั้นฟาดหนังสือลงบนหัวของพัช

“ว่าแต่แกมีคู่แล้วรึไง..”ชั้นถามพัช

“ยังหรอก ว่าจะไปชวนพี่เตี้ยนั่นซักหน่อย”พัชพูดขึ้นอย่างลอยๆ

“พูดเป็นเล่น แกจะไปชวนพี่มดเนี่ยนะ”พัชยักคิ้วแทนคำตอบ

“ให้มันได้เถอะ โดนพี่มดปฏิเสธมาจะหัวเราะให้”ชั้นหันไปแขวะอย่างหมั่นไส้  จะหันกลับมาคุยกับอิ้ม แต่เจ้าตัวมันเดินไปโต๊ะของพา ที่กำลังคุยกับน้องชั้นอยู่

.................................

บทที่ 2  เมื่อชั้นเปิดเผยมันออกมา < end..>

“นี่ ยัยเตี้ย งานเลี้ยงเธอว่างมั้ย ไปกับชั้นหน่อยสิ”อิ้มถามพาออกไป

“ว่าง แต่ชั้นไม่ไปกับเธอ”พาตอบอย่างไม่ไยดี

“อย่าเล่นตัวให้มากนักสิ ชั้นอุตส่าห์มาชวนเธอถึงที่เลยนะ”

“ชั้นไม่ได้เล่นตัว แค่ไม่อยากไปกับเธอ”

“ทำไมไปกับชั้นมันหน้าอายนักรึไง”

“มันก็ไม่ได้น่าอายหรอก แต่ชั้นแค่ รังเกียจ เธอน่ะ”

“ไม่กล้ามากกว่ามั้ง..”

“หุบปากของเธอซะ..”

“ยัยเตี้ย แว่นเตอะอย่างเธอ ใครเขาจะอยากจะชวนไปงานเลี้ยงด้วย”ตุ้บ! พาฟาดหนังสือลงปกหนาลงบนโต๊ะไม้ ลุกขึ้นยืนขึ้นประชันหน้ากับอิ้มด้วยระยะห่างกว่าสิบเซน

“หกโมงเย็น หน้าโรงเรียน ถ้ามาสาย ‘ตาย’ ”พาเดินกระทืบเท้าออกไป อิ้มยิ้มอย่างมีชัยเดินมาหาชั้น

“พัชล่ะ..”ชั้นหันไปมองข้างๆ เพื่อนสนิทตัวแสบหายตัวไปซะแล้ว

“ไม่รู้สิ งั้นชั้นกลับล่ะนะ”ชั้นลุกขึ้นยืน สะพายกระเป๋าไว้

“ป่ะ แพรวากลับกัน”แพรวาพยักหน้า โบกมือลาอิ้มเดินตามชั้นออกมา

..........................

“ไงคะ พี่เตี้ย”มดหยุดชะงัก หันหน้ากลับมามอง  พัชที่ยืนพิงอยู่ข้างผนังเดินเข้ามาหา

“สนใจไปงานเลี้ยงด้วยกันมั้ยคะ”พัชเอ่ยถาม

“ไม่..”คำตอบสั้นๆที่ทำเอาคนฟังแทบทรุด

“ไม่กล้าล่ะสิ..”

“ใช่..”

“แน่ใจแล้วเหรอคะ ว่าจะไม่ไปกับชั้น”

“สุดๆ..”

“ไม่คิดหน่อยเหรอคะ..”

“เปลืองสมอง..”

“ตกลงพี่จะไม่ไปกับชั้นจริงๆใช่มั้ยคะ..”

“อืม..”

“ชั้นเลี้ยงข้าวก็ได้นะ ไอติมก็ได้ อะไรก็ได้ นะๆ พี่ไปกับชั้นเถอะ”พัชนั่งคุกเข่าขอร้อง

“ไม่..”พัชค่อยๆลุกขึ้นยืน หันหลังให้

“ไปซะได้ก็ดี..”มดพูด ไม่ทันจะก้าวออกไป แขนถูกกระชาก ร่างเธอถูกกระชับให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของอีกคน  ริมฝีปากนุ่มแตะอยู่ที่มุมปาก ท่ามกลางความตกตะลึง

“หกโมงเย็น ที่หน้าโรงเรียน แล้วชั้นจะรอนะคะ”พัชกระซิบที่ข้างหู ปล่อยร่างของมดที่อึ้งไม่ได้สติออกจากอ้อมกอด แล้วเดินออกไป

........................

“แพรวา เธอแต่งตัวเสร็จรึยังน่ะ”ชั้นบ่นอุบอิบ หลังจากเห็นว่าแพรวาเข้าห้องน้ำไปเกือบชั่วโมง

“เสร็จแล้วๆ..”ชั้นหันไปมองแพรวา ร่างกายราวกับต้องมนต์สะกด อวัยวะทุกอย่างหยุดทำงาน ยกเว้นหัวใจที่เต้นดังและแรงขึ้นเรื่อยๆ

แพรวาในชุดเดรสสั้นที่เลยเข่ามานิดหน่อย  สีขาวกลมกลืนไปกับสีผิวเนียนสวยของเธออย่างเข้ากัน ใบหน้าเรียวสวยที่เปื้อนรอยยิ้ม ภาพตรงหน้าทำเอาหัวใจของชั้นเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ

“มีอะรัยเหรอ พี่แพร”ชั้นรีบละสายตาออกจากแพรวา

“ปะ..เปล่า  เดี๋ยวอิ้มคงมารับแล้วล่ะ เราไปรอหน้าหอกันเถอะ”

“ไม่เอาอ่ะ ชั้นอาย”

“อายอะรัยกัน พี่ว่าเธอน่ารักออก”

“จริงดิ..”ชั้นพยักหน้า ใช่..น่ารัก น่ารัก จนพี่ตกหลุมรักเธอแล้วน่ะสิ แพรวา....

“ป่ะ ไปกันเถอะ”แพรวาพูด ควงแขนของชั้น  แล้วลากชั้นออกมา

“วู้..น่ารักจัง แพรวา..”อิ้มเอ่ยทัก  แพรวาใช้นิ้วชี้แตะริมฝีปากของอิ้มเป็นเชิงห้าม

“อย่าเรียกชั้นว่า แพรวา สิ ชั้นให้พี่แพรเรียกได้คนเดียว”ชั้นยิ้มออกมา

“โอเคครับ รีบขึ้นรถกันดีกว่า เดี๋ยวไปรับยัยเตี้ยนั่นไม่ทัน จะโดนเทศนาอีก”อิ้มบอกแล้วเข้าไปนั่งที่นั่งคนขับรถ

“ไปกันค่ะ พี่ชาย..”แพรวาพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ แล้วเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง

..........................

“ยัยแว่น ขึ้นมาสิ”อิ้มตะโกนบอกพา ที่ยืนอยู่หน้าโรงเรียน พาเดินขึ้นมานั่งบนรถ ก้มมองนาฬิกาข้อมือ

“หึ มาตรงเวลาดีนี่”อิ้มยักไหล่

...........................

“มีใครเห็นพี่มดบ้าง..”พัชเอ่ยถามเป็นคำแรก ทันทีที่เดินเข้ามาหาพวกเรา เราทั้งสี่คนส่ายหน้า

“พี่เขายอมมานัดกับแกด้วยเหรอวะ”ชั้นถามออกไปอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ชั้นไม่รู้สิ..”พัชตอบ สีหน้ามันไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่  พัชชะเง้อมองไปรอบๆงาน

“ชั้นกลับก่อนนะ..”พัชพูดก่อนจะเดินออกไป

“รัยวะ..”ชั้นพึมพำ

.........................

“เข้า..ไม่เข้า..”มดเดินวนหน้าโรงเรียนมาประมาณสิบนาทีกว่า  เธอไม่เช้าใจว่าทำไมต้องเชื่อคำพูดของยัยเด็กคนนั้น ที่ให้มาตามนัด แต่ก็ไม่ตามนัดเท่าไหร่หรอก เพราะเธอมาสายประมาณครึ่งชั่วโมง

“อ้าว..น้อง ไม่เข้าไปในงานเหรอ”รุ่นพี่ม. 6 ผู้ชายสองคนเดินเข้ามาหามด

“จะเข้าไม่เข้ามันก็เรื่องของชั้น..”

“ปากดีนักนะน้อง..”

“หึ มันก็คงดีกว่าคนบางคนแถวนี้อยู่หรอก”

“ยัย...”คนที่ล่ำกว่าเงื้อมือจะตบ

“หยุดนะ!!”มดชกเข้าไปที่ใบหน้าของผู้ชายที่ล่ำๆทีเผลอ  หมัดของเธอหนักใช้ได้ เลือดแดงๆไหลซิกๆลงมามุมปาก แล้วทั้งสองคนก็วิ่งหนีไป

“พี่เตี้ย เป็นไรรึเปล่า”พัชวิ่งเข้ามาหามด

“เห็นชั้นเป็นอะไรรึเปล่าล่ะ..”มดตบกางเกงยีนส์รัดรูปที่เธอใส่เบาๆ

“ว้าว..วันนี้พี่สวยเป็นบ้าเลย”พัชพูดขึ้น หลังจากเห็นมดอย่างเต็มตา

“ชั้นนึกว่าพี่จะไม่มาซะแล้ว..”

“ชั้นมาหาแพร กับ แพรว ไม่ได้มาตามนัดเธอ”มดพูด หันหลังให้ แขนของเธอถูกกระชากกลับเหมือนเมื่อตอนเย็น

“เดจาวู..”มดพึมพำ  แล้วก็เป็นตามที่เธอคิด เพียงแต่มีบางอย่างที่เปลี่ยนไป

จากมุมปาก กลายเป็นตรงริมฝีปากแทน ริมฝีปากนุ่มของอีกคนประกบอยู่ที่ริมฝีปากของเธออย่างจงใจ ลิ้นร้องชอนไชเข้าไประหว่างโพรงปาก เพียงแต่เธอไม่ยอมรับสัมผัสนั้น...

เพี๊ยะ...รอยแดงปรากฏอยู่บนข้างแก้มพร้อมๆกับที่ใบหน้าของพัชหันไปอีกทาง  มดส่งสายตาอย่างรังเกียจให้แล้วเดินออกไป

“หึๆ...”พัชลูบแก้มที่เพิ่งถูกตบเบาๆ รอยยิ้มพอใจผุดอยู่บนใบหน้ามองแผ่นหลังของอีกคนที่เดินดุ่มๆไป

........................

“ยัยแว่น ไปเต้นรำกันเถอะ”อิ้มชวนพาที่นั่งเมาท์กับแพรวาอย่างเมามัน

“ไม่อ่ะ..”

“นี่เธอ เลิกเล่นตัวซักทีสิ ชั้นชวนแล้วนะ”

“ชวนก็ชวนสิ ชั้นไม่อยากไปอ่ะ”แล้วอิ้มกับพาก็ทะเลาะกัน

“แพรวา เต้นรำกับพี่มั้ย”ชั้นเอ่ยถามคนข้างๆ  ทั้งๆที่ตัวเองเต้นรำไม่เป็น

“พี่แพรเต้นรำไม่เป็นนี่คะ..”แพรวาพูดขำๆ

“เธอก็สอนพี่เต้นสิ..”ชั้นลุกขึ้นยืน ยื่นมือเป็นออกมาข้างหน้า ก้มหน้าลง

“ช่วยกรุณาสอนพี่คนนี้ ให้เต้นรำเป็นเหมือนคนอื่นเขาที....”แพรวายื่นมือมาวางที่ฝ่ามือของชั้น ชั้นกระชับมือเธอเข้ามา

“ไปกันค่ะ..พี่ชาย”เราสองคนเดินมาที่กลางสนามพื้นหญ้า คู่เต้นรำกว่าสิบคู่หันมามองเราสองคน คงจะเป็นเพราะ พวกเราเป็นผู้หญิงทั้งคู่ 

บทเพลงอะไรสักอย่างที่ชั้นฟังไม่ออกกำลังบรรเลงขึ้น  ชั้นเต้นไปตามจังหวะที่แพรวาสอน แต่มันไม่ใช่สิ่งที่ชั้นต้องการ เพราะสิ่งที่ชั้นต้องการมากที่สุดคือ คนตรงหน้าชั้นที่สวยราวกับเจ้าหญิง...

บทเพลงบรรเลงมาถึงช่วงท้าย ก่อนที่คีย์ตัวปิดเพลงจะถูกบรรเลง แขนที่ชั้นจับเอวอีกคนอยู่อ้อมไปกระชับเอาร่างของเธอให้เข้ามาใกล้มากขึ้น  

“พี่รักเธอนะ...แพรวา”ริมฝีปากของชั้นแตะอยู่บนหน้าผากของแพรวาอย่างห้ามไม่ได้  ชั้นอยากปลดปล่อยความรู้สึกที่มีต่อเธอให้เธอได้ยิน แต่มันก็ไร้ประโยชน์ที่ชั้นจะพูดออกไปอยู่ดี

“ชั้นก็รักพี่เหมือนกันค่ะ..”แพรวาเอาหน้าซุกไซร้ที่อกชั้น โอบกอดชั้นไว้และชั้นก็โอบกอดเธอช่นเดียวกัน

เธอจะรู้บ้างมั้ยนะ ว่าพี่รักเธอมากเกินกว่าพี่น้อง

“จะสวีทอะรัยนักหนาวะ..”อิ้มเดินเข้ามาแซวชั้นกับแพรวาที่ยืนกอดกันอยู่

“หุบปากน่า..ยัยโย่ง”พาตบไหล่อิ้มอย่างแรง <คิดว่างั้นนะ เพราะดูจากสีหน้าของอิ้มแล้ว คงแรงไม่ใช่เล่น> แพรวาถอนตัวอ้อมกอดของชั้น

“กลับกันเถอะ เดี๋ยวชั้นไปส่ง”

“ชั้นไม่อยากรบกวนแกว่ะ เดี๋ยวพวกชั้นกลับกันเองก็ได้”ชั้นพูดขณะเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ 

“เออๆ แล้วแต่ งั้นชั้นกลับล่ะนะ”อิ้มโบกมือแล้วเดินไป แต่ไม่กี่ก้าวก็หันหลังกลับมา

“นี่..ยัยแว่น เธอจะกลับกับชั้นมั้ย”อิ้มตะโกนถาม

“ไม่..”พาตะโกนตอบ แล้วอิ้มก็เดินออกไป

“แล้วจะกลับยังไงล่ะ พา”แพรวาเอ่ยถาม

“เดี๋ยวชั้นจะโทรบอกพ่อให้มารับน่ะ จะกลับด้วยกันมั้ยล่ะ”

“ไม่ล่ะ..”ชั้นปฏิเสธ หันไปหาแพรวา

“กลับกันเถอะ..”

..............................

“แพรวา ทำไมเธอถึงเรียกพี่ว่า พี่ชาย ล่ะ ทั้งๆที่พี่เป็นผู้หญิง”ชั้นถามอีกคน  ที่นอนอยู่บนตักที่ระเบียงห้อง

“เพราะว่า พี่แพร เหมือนพี่ชายมากกว่าพี่สาวนี่คะ..”ชั้นก้มลงมองแพรวาอย่างไม่เข้าใจ

“พี่คอยดูแล ปกป้องชั้นมาตลอด เหมือนกับพี่ชาย..ที่ดูแลน้องสาว”

“แพรวา....ถ้าพี่บอกเธอว่า พี่รักเธอ เธอจะเชื่อมั้ย..”

“ค่ะ ชั้นเชื่อว่า พี่รักชั้น และชั้นก็รักพี่เหมือนกันค่ะ..”ไม่รู้ทำไม แต่ชั้นรู้สึกเกลียด คำว่า รัก ของแพรวา

ชั้นยิ้มเศร้าๆให้อีกคนที่กำลังหลับอยู่บนตักของชั้น  มองใบหน้าของแพรวาแล้วชั้นก็ค่อยๆก้มลงไปราวกับถูกมนต์สะกด

ใบหน้าเรียวสวยของแพรวาอยู่ห่างจากใบหน้าชั้นเพียงไม่กี่เซน  ริมฝีปากสวยของเธอเย้ายวนน่าจูบ ลมหายใจร้อนของเราสองคนเป่ารดกัน แล้วชั้นก็ได้ทำในสิ่งที่ไม่ควรจะทำลงไป.........

แพรวาเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ริมฝีปากของเราทั้งคู่ประกบกันอย่างแนบแน่น ชั้นสอดลิ้นเข้าไปหาความหวานในปากของเธอ  ดูเหมือนความต้องการของชั้นจะพังทลายออกมา หลังจากที่อดกลั้นมันมานานกว่าหลายปี

แพรวาอึ้งกับการกระทำของแพร

...เราเป็นผู้หญิงด้วยกันไม่ใช่เหรอ..?..

....พี่เป็นพี่สาวแท้ๆของชั้นไม่ใช่รึไง....?

........แล้วทำไมกัน.....ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้...

แพรวาผลักร่างของชั้นออก เธอลุกขึ้นมองหน้าชั้นด้วยความผิดหวัง  แล้วเดินเข้าห้องไป..

ชั้นรู้อยู่แล้ว ว่าเมื่อไหร่ที่ชั้นเปิดเผยความรู้สึกให้อีกคนรู้ออกไป  ผลลัพธ์ที่ออกมา....มันมีแต่ความเจ็บปวด

แต่จะให้ชั้นทำไงได้ ในเมื่อชั้นเผลอทำมันออกไปแล้ว....

ชั้นกระชับขาเข้ามาหาตัว กอดมันเอาไว้ ซบใบหน้าลง สมองมีแต่ความว่างเปล่า........

..พี่ขอโทษนะ แพรวา......

.......................

“พี่แพร ตื่นได้แล้วมันสายแล้วนะ..”ชั้นรู้สึกว่าประโยคนี้มันคุ้นๆยังไงไม่รู้ 

“พี่แพร! มันเจ็ดโมงครึ่งแล้วนะ..”ใบหน้าของแพรวาจ้องมองชั้น คิ้วขมวดกัน

“อือๆ จะไปแล้ว..”ชั้นลุกขึ้นยืนเดินเข้าห้องน้ำ

“ฝันไปงั้นเหรอ..”ชั้นพึมพำออกมา ขณะจ้องมองตัวเองในกระจก

ชุดเดรสสีขาวสะท้อนอยู่ในเงา ชั้นหันกลับไปดู เสื้อที่แพรวาใส่ตอนงานเลี้ยงแขวนอยู่ พร้อมกับกระดาษโน้ตสีเขียวที่แปะไว้แขนเสื้อ

‘ว่างๆ เราไปเต้นรำกันนะคะ  ป.ล. ชั้นรักพี่เหมือนกันแหละ แบร่..^v^’

ชั้นยิ้มออกมา มองออกไประหว่างช่องแคบๆของประตูที่ปิดไม่สนิท  น้องสาวตัวแสบกำลังม่วนอยู่กับการเก็บผ้าห่มบนเตียง

....................

“ยัยแว่น ทำไมเธอเตี้ยอย่างนี้เนี่ย..”

“นี่ยัยโย่ง เรียกชั้นดีๆหน่อยไม่ได้รึไง..”

“งั้น ชั้นเรียกเธอว่า.. ‘ที่รัก’ ก็แล้วกัน..”อิ้มก้มลงไปหอมแก้มพาที่หน้าแดงจัด

“โอ๊ย..ปวดคออ่ะ”อิ้มนวดคอตัวเอง หลังจากที่ก้มลงไปหอมแก้มพา

พาจากหน้าแดงด้วยความเขิน  กลับกลายเป็นหน้าแดงด้วยความโกรธ เพราะสิ่งที่อิ้มพูด ได้ตอกย้ำถึงความเตี้ยของเธอ

“งั้นก็ไปหอมคนอื่นเลยไป...”

.......................

“นะๆ พี่คบกับชั้นเถอะนะ..”พัชที่นั่งคุกเข่ายื่นดอกกุหลาบสีแดง พร้อมกับขอคบกับคนตรงหน้า

“เลิกยุ่งกับชั้นสักที..”มดเดินออกไป

และ..เดจาวู

“หึๆ..”มดหัวเราะออกมาอย่างมีชัย เพราะเธอยื่นมือมาบังริมฝีปากตัวเองได้ทันพอดี

พัชทำหน้าเสียดาย แต่จู่ๆกลับผุดรอยยิ้มออกมา ทิ้งดอกไม้ในมือลง ใช้มือข้างนึงโอบเอวของมดและพยุงไม่ให้อีกฝ่ายล้ม  อีกข้างเลื่อนไปที่กระดุมเสื้อนักเรียนและปลดมันออกหนึ่งเม็ด

“นี่เธอ จะทำอะรัยน่ะ..”พัชไม่ตอบเลื่อนไปปลดเม็ดที่สอง เสื้อกล้ามตัวบางเผยออกมา แต่พัชไม่สนใจ กลับสนใจสิ่งที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อกล้าม และบรานั่นแทน

“ถ้าพี่ไม่ยอมคบกับชั้น ชั้นจะจับพี่กดตรงนี้แหละ..” พัชพูดเบาๆ มือยังคงทำหน้าที่ปลดกระดุมต่อไป แต่ยังไม่ทันจะปลดเม็ดที่สาม ก็ถูกผลักออก และถูกตบอีกเช่นเคย...

มดติดกระดุมที่ถูกอีกคนปลด  พัชมองมด ถอนหายใจออกมา แล้วเริ่มเดินออกไปอย่างเศร้าๆ

“คนเป็นแฟนกัน เขาทำกันยังงี้เหรอ..”

..............................................................................Endless......................................................................................................

ตอนแรกกะจะลงเป็นช็อต
แต่ขี้เกียดทำ เลยเอาลงทีเดียวเลย
^^