คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ไวรัส!?
นี่คงเป็นอีกวันที่แสนปกติธรรมดา ท้องฟ้าแจ่มใส มีเฆมบ้างเล็กน้อยก่อนภาพจะตัดมาที่เฟีร์ยที่นอนซุกโต๊ะโคทัสซึในห้องเช่าอพาร์ทเม้นท์แคบๆด้วยความอย่างขขี้เกียจในขณะที่เปิดทีวีดูข่าวสารต่างๆในปัจจุบัน
[เอาล่ะค่ะ เหมือนว่าทางกิลดรอซอร์ดก็ยังคงลำดับ1ของกิลที่ดีที่สุดไว้ได้อีกเช่นเคย ในขณะเดียวทางกิลภาคีอัศวินโลหิตก็-]
ปีบ!
“เห้อ~ไม่อะไรน่าสนใจเลยงั้นหรอให้ตายสิ”เฟียร์บ่นอุบอิบตามภาษาคนขี้เกียจหลังจากปิดทีวี
“แล้วอีกอย่างใครจะคิดว่าไอ้ดันเจี้ยนบ้านั้นจะเป็นถึงระดับAซะได้ แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ข่าวดันเจียนปิดอย่างปริศนาอีกละน่ะ”
“เห้อ~ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวช่างมันก่อนแล้วกัน”
“ว่าแต่ จะเอายังไงกับเจ้านี่ดีละเนี่ย”เฟียร์พูดออกมาพร้อมมองของที่เขาของเจ้าบอสมังกรดันเจี้ยนระดับAที่เธอไปเจอโดยบังเอิญเมื่ออาทิตย์ที่แล้วซึ่ง ณ ตอนนี้กลายเป็นของแขวนโชว์ประดับห้องของเธอไปโดยปริยาย
ถ้าถามทำไมถึงไม่เอามันไปขายซะตอนนั้นเลยล่ะก็มเพราะมันทำไม่ได้ยังไงล่ะ
หลังจากที่เธอออกมาจากดันเจี้ยนได้ไม่นานก็มีฮันเตอร์ของสมาคมที่ค่อยจัดแจงข่าวสารข้อมูลต่างๆให้แก่เหล่าฮันเตอร์ไร้สังกัดมาอยู่หน้าดันเจี้ยนเต็มไปหมด
แต่ก็ยังที่เจ้าพวกนั้นไม่ได้เห็นหน้าเธอล่ะน่ะ คงจะตกใจน่าดูที่พอมาถึงดันเจี้ยนมาดันปิดไปเฉยๆซะอย่างนั้น
“แบบนี้เราคงโดนจัดจำพวกเป็นฟอลแรงค์เกอร์ละน่ะ”
ฟอลแรงค์เกอร์ฮันเตอร์ประเภทหนึ่งที่สามารถควบคุมพลังเวทของตนเองได้ในตอนตรวจพลังเวทวัดแรงค์ได้มักจะแอบซ่อนพลังของตัวเองเอาไว้ในแรงค์ต่ำๆและส่วนใหญ่เป็นพวกอาชญากรโรคจิตที่ชื่นชอบการฆ่าคนเป็นชีวิตจิตใจ
“ที่เช็คครั้งล่าสุดเราก็ยังอยู่แรงค์Eเหมือนเดิม งั้นเจ้านี่ไม่นับว่าเป็นเวทมนต์หรอ”เฟียร์บ่นกับตัวเองในขณะที่มองไปที่ลูกบาศก์รูบิคสีดำอมน้ำเงินที่ลอยอยู่ข้างหน้าของเธอ
“เอาเถอะ คิดมากไปก็ใช่เรื่องช่างมันก่อนล่ะกัน”
“แต่ที่สำคัญกว่านั้น!”
“ใกล้ถึงเวลาทำงานพาร์ทไทม์แล้วสิ งึบ!”
แปะ! แปะ!
“หมดเวลาขี้เกียจแล้วตัวชั้น ทำงานๆ”เฟียร์ตบหน้าตัวเองเบาๆก่อนที่จะลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปข้างนอกถ้าสงสัยว่า ทำไมถึงไม่ใช่คลีนที่เป็นเวททำความสะอาดละก็ง่ายๆเลย”การอาบน้ำด้วยตัวเองมันสดชื่นกว่านี่น่า”
นั้นแหละคำตอบที่แสนเรียบง่ายไม่ต้องคิดอะไรให้มากความ
“นี่ค่ะ คุณลูกค้า~”
“ทานอะไรอร่อยนะคะ”
งานพาร์ทไทม์ที่เฟียร์ทำอยู่เป็นงานในร้านคาเฟ่แห่งหนึ่งถึงไม่รู้ว่าทำไมช่วงหลังลูกค้ามักเยอะเป็นพิเศษในตอนที่เธอเข้างานก็เถอะ
“แหม่~เฟียร์จังยังดึงดูดลูกค้าได้ดีเหมือนเดิมเลยน้าาาา”
“อย่าแกล้งกันสิคะผู้จัดการ พวกอาจชอบอาหารเราไม่ใช่หรอ”
“การผู้แบบนั้นเหมือนไม่ให้เกียรติพวกเค้าเลยน่ะค่ะ!”เฟียร์พูดออกมาพร้อมชี้หน้าผู้จัดการให้เชิงตักเตือนเล็กน้อย
“ครับ รับทราบครับ!”ผู้จัดการพูดพร้อมกับทำท่าทะเบะเหมือนกับทหารซึ่งมันก็สร้างสีสันให้กับคาเฟ่แห่งนี้ได้อย่างซึ่งนี่ก็เป็นชีวิตประจำวันธรรมดาๆของเธอ
แม้ว่าโลกใบนี้จะเปลี่ยนไปเพราะการปรากฏของดันเจี้ยนแต่ผู้คนก็เรียนรู้และปรับตัวไปกับมัน
“เหนื่อย หน่อยน่ะค่ะ!”
“เห้อ~ เสร็จสักที กลับเลยก็แล้ววันนี้ไม่มีที่ไหนต้องไปด้วยสิ”
เฟียร์เดินกลับด้วยท่าทีถอนคลายด้วยเสียงเพลงจากหูฟังไร้สายคลอไปเบาๆระหว่างทางกลับบ้านไม่อะไรผิดปกติยกเว้นแต่
“แอพนี่มันอะไรกัน?”เฟียร์มองแอพปริศนาที่ไม่เคยเห็นมาก่อนและไม่ยักจำได้ว่าโหลดมันมาตอนไหน
“ไหนๆดูสิ ห้องแชทต่างโลก ห่ะ?”
“อย่าบอกน่ะว่านี่คือ!?”
“ไวรัสงั้นหรอ!”
“เดียวก่อนชั้นอาจด่วนสรุปจนเกินไป มันอาจไม่ใช่ ไวรัส แต่ชั้นอาจเผลอไปโหลดมันมาก็ได้ อืม”
“เอาล่ะ ลบ ปุ่มลบอยู่ไหนห่ะ! ไม่มีปุ่มลบ”
“ชัดเจนเลยไวรัส! นี่หว่า! ไม่นะมือถือชั้น!”
โปรดติดตามตอนต่อไป
ปล.ถ้าชอบก็ถูกใจหรือเม้นด้วยนะแจ๊ะ
ความคิดเห็น