*.*WHITE CHRISTMAS*.*

ลำดับตอนที่ #3 : การพบกันในคืนสีขาว

ในค่ำคืนที่หิมะกำลังตก อากาศหนาวจนคนต้องซุกตัวกันอยู่ในผ้าห่ม เด็กสาวตัวน้อยนอนลืมตามองหิมะที่กำลังโปรยปรายอยู่ทางหน้าต่าง

"โยโย่ นอนได้แล้วลูก"เสียงผู้เป็นแม่ร้องบอก

เด็กสาวขานรับแล้วปิดไฟในห้อง จริงๆแล้วเธอกำลังรอคอยบางคน บางคนที่จะต้องมาในคืนนี้ หลายคนบอกว่าซานต้าไม่มีจริง แต่สำหรับโยโย่แล้ว มันเป็นเรื่องจริง

โยโย่นอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียง จนกระทั่ง..

แกรก แกรก

"เสียงอะไรอ่ะ"โยโย่ลุกขึ้นจากเตียง แล้วค่อยๆเปิดประตูออกมาอย่า่งเงียบเชียบ

ขณะเดียวกันภารกิจแรกของโชตะ กำลังเริ่มขึ้น เขาปีนลงทางปล่องไฟอย่างเงียบที่สุดเพื่อไม่ให้มีใครเห็น แล้วเขาก็ตกใจสุดขีดเมื่อแสงไฟในห้องสว่างขึ้น

"เย้ จับได้แล้ว มีจริงๆด้วย ซานต้ามีจริงๆ"เด็กสาวพูดอย่างดีใจ

"เฮ้ย เงียบๆอย่าส่งเสียงดิ"โชตะวิ่งไปเอามือปิดปากโยโย่

"ไม่ส่งเสียงก็ได้ แต่นายต้องยอมรับก่อน ว่านายเป็นซาน.."

"ไม่ใช่"โชตะตัดบททันที

"จริงอ่ะ"

"จริงดิ"

"ถ้านายยังไม่ยอมรับอีก ชั้นจะตะโกนบอกว่ามีไอ้โรคจิตเข้ามาในบ้านนะ"

"เฮ้ย ก็ได้ ยอมรับ ยอมรับ ฉันเป็นซานต้า"โชตะพูดเสียงอ่อย

"รู้มั๊ย ฉันคิดมาตลอด ว่ามีจริงๆตอนนี้ซานต้าก็มายืนอยู่ข้างหน้าฉันจริงๆ"

"เอ่อ มันมีกฎของเราอยู่ข้อนึงอะนะ ซานตาครอสน่ะ ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาดว่าตัวเองเป็นใคร ไม่งั้น โดนปลดแหงเลย สัญญาได้มั๊ย อย่าบอกใครนะ"โชตะบอก

"อือ ฉันชื่อโยโย่นะ ดูไปแล้วนายอายุน่าจะพอๆกับฉันนะ"

"อือ ฉันโชตะ ซานต้าฝึกหัดครับผม"

ทั้งสองคุยกันถูกคอ อากาศข้างนอกที่หนาวเหน็บ โยโย่เดินไปที่ครัวหยิบนมอุ่นออกมาสองแก้วแล้วส่งให้เพื่อนใหม โยโย่เล่าเรื่อง
ราวต่างๆในโลกมนุษย์ให้โชตะฟัง โชตะเองก็เล่าเรื่องของหมู่บ้านซานตาครอสให้โยโย่ฟังเหมือนกัน ทั้งสองคุยกันอยู่นานด้วยความสนิทสนม

"เอ้ย กี่โมงแล้วหว่า"โชตะเหมือนพึ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองต้องส่งของขวัญ

"นี่มันตี3แล้วนะ นายมีเวลาอีก2ชั่วโมงก่อนเช้า ต้องไปหลายบ้านรึเปล่าล่ะ"

"ก็อีก19หลังอ่ะ แต่ก็แถวนี้แหละ"โชตะพูดจบก็เดินไปที่ปล่องไฟ

"จะไปแล้วหยอ"โยโย่เอ่ยถาม

"จริงๆก็ยังไม่อยากไปหรอก แต่ก็ต้องทำหน้าที่นี่นา ถ้าเด็กๆตื่นมาแล้วไม่เจอของขวัญพวกเค้าก็ต้องเสียใจนะ"

"ก็จริงอะ เอ่อ พรุ่งนี้นายจะมาหาฉันได้มั๊ยอ่ะ งานคริสมาสในโลกมนุษย์ นายอยากไปเที่ยวมั๊ย"โยโย่ชวน

"ก็ได้ฉันจะมานะ สัญญา แค่ไม่ให้คนอื่นรู้ว่าเป็นซานต้าก็ใช้ได้แล้ว"

"สัญญาแล้วถ้าไม่มาฉันโกรธด้วย ต้องมานะ"

"เออ"โชตะพูดจบก็ออกไปขึ้นนั่งบนล้อเลื่อน แล้วบังคับมันเหาะออกไป
"ฉันต้องมาอยู่แล้วโยโย่ เพื่อนคนแรกของฉัน"

ท่ามกลางหิมะที่ตก สีขาวปกคลุมทั้งต้นไม้ ถนน หลังคาบ้าน โยโย่ยืนมองโชตะอยู่ที่หน้าต่างจนเริ่มมองไม่เห็น เพราะหิมะตกหนักขึ้นทุกทีแล้ว

"ฉันจะรอนะ โชตะ"
...........................................................................................................................................

จบไปแล้วอีกตอน ตอนหน้าบทเพลงแห่งหิมะ ต่อด้วยตอน ความจริงของสิ่งต้องห้าม ติดตามอ่านนะ่