คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : คำขอโทษ
อ๋องก้มหน้าก้มตาเขียนการบ้านอยู่สักพักก่อนจะจะเปิดแขนเสื้อดูนาฬิกา
"จะสี่โมงครึ่งแล้ว..."
อ๋องพึมพำเบาๆ ทั้งอ๋องและฟองกำลังนั่งทำการบ้านกันอยู่ ในขณะที่เคนก็กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ใกล้ๆ
อ๋องค่อยๆเก็บสมุดและเครื่องเขียนลงกระเป๋า พร้อมๆกับที่ฟองก็เริ่มเก็บของลงกระเป๋าแล้วเหมือนกัน
"เสร็จแล้วเหรอ??"
ฟองถามเบาๆ
"อืมม์..."
เพื่อนหนุ่มของเธอพยักหน้าเบาๆ
"จะกลับบ้านแล้วใช่ม่ะ??"
เคนหันมาถามเขาวางหนังสือไว้บนโต๊ะก่อนจะเอามือขยี้ตาเล็กน้อย
"อืมม์..."
ทั้งสามเดินลงมาจากตึกพร้อมๆกัน โดยมีเคนเดินอยู่ห่างๆ นักเรียนเพียงประปรายยังคงนั่งคุยกันอยู่ตามโต๊ะใต้ต้นไม้
"เออ...พ่อชั้นยิงมาแหละไปก่อนนะ"
ฟองหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาดู ก่อนจะรีบหันมาบอกเพื่อนของเธอ
"กลับบ้านดีๆหล่ะแก.."
"อืมม์ๆๆ พี่เคนหวัดดีค่ะ"
ฟองหันมาไหว้ตามมารยาทก่อนจะรีบวิ่งไปตามทางเดินตึก และขึ้นรถคันสีบรอนซ์เงินที่จอดอยู่หน้าโรงเรียน ซึ่งเห็นอยู่ไกลๆจากตรงที่อ๋องยืนอยู่ เขาได้แต่ยืนยิ้มไปที่รถคันนั้น ก่อนจะค่อยๆเดินไปตามทางเดินนั้นโดยมีเคนเดินตามหลังมา
"แล้วน้องอ๋อง กลับบ้านไงอ่ะ..."
"อ๋อ นั่งรถใต้ดินไปแปปเดียว ก็ถึง..."
"อ๋อ..."
เคนยังคงทิ้งระยะการเดินของเขาอยู่ห่างอ๋องพอสมควร การเดินเข้าไปใกล้มากกว่านี้ในความคิดของเขาคงจะดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ระหว่างเขาและอ๋องเพิ่งจะรู้จักกันยังไม่มาก อาจจะยังไม่สนิทกันเท่าที่ควร
ทั้งคู่เดินกันมาถึงสนามบาส ยังคงมีนักเรียนยังเล่นกันอยู่อีก 3-4 คน อ๋องสอดส่ายสายตามองหาคู่กรณีของเขาเมื่อตอนกลางวัน แต่ก็ไร้เงาก็นายคนนั้นมีเพียงแต่ กอล์ฟ ที่เป็นประธานสีที่พอจะคุ้นตาอ๋องบ้าง
ที่หน้าประตูโรงเรียน การจราจรเริ่มติดขัดเมื่อถึงเวลาเลิกงานของคนทั่วไป ไอเสียจากรถทำให้อ๋องที่เดินมาถึงแทบจะเป็นลม
"งั้นอ๋องไปก่อนนะ...สวัสดีครับ"
อ๋องหันไปไหว้ ก่อนจะฉีกยิ้มให้
"ทีหลังไม่ต้องไหว้ก็ได้น้า...ดูมันห่างๆไงไม่รู้"
เคนพูดก่อนจะยิ้มยิงฟัน
"งืมม์ๆโอเค"
อ๋องแยกตัวเดินออกไปทางซ้ายของถนน ส่วนเคนก็เดินขึ้นสะพานลอยไปพร้อมๆกับรอยยิ้มและความรู้สึกดีอย่างมากที่สุด
อ๋องค่อยๆเดินไปตามบาทวิถีอย่างช้าๆ วันนี้รู้สึกไม่เหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา วันนี้เขาไม่ได้เอาไอพอตของเขามา คงได้แต่ฟังเสียงเครื่องยนต์ที่จอดติดกันอยู่นั้น นานๆทีจะมีเสียงแตรดังขึ้นมาซึ่งนั้นทำให้เขาสะดุ้งเล็กๆได้เหมือนกัน
"อ๋อง..."
น้ำเสียงเข้มๆของใครบางคนดังมาจากข้างหลัง
อ๋องทำท่าทีไม่สนใจก่อนจะลงบันไดเลื่อนอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"อ๋อง..."
เสียงเดิมนั้นเรียกชื่อเขาตามหลังมา ก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินลงมาประชิดตัวอยู่บนบันไดเลื่อน
อ๋องหันกลับไปหาต้นเสียงก่อนจะพบกับนายคู่กรณีของเขา สี่... คนที่อ๋องจำได้ติดตาแต่ไม่รู้จักชื่อ???
"นาย..."
เสียงแหบพร่าหลุดออกจากปากอ๋องเบาๆก่อนที่เขาจะรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งลงบันไดเลื่อนอย่างรวดเร็ว
"รอด้วยซิ!!!!..."
สี่ รีบลงตามไป ก่อนจะคว้าต้นแขนอ๋องไว้ได้
"พี่ขอโทษเรื่องเมื่อตอนกลางวันอ่ะ..."
อ๋องสะบัดแขนจนมือของสี่นั้นหลุดออกไป ก่อนจะหันมายืนประจันหน้ากับชายหนุ่มร่างใหญ่
"สมองมีก็คิดหน่อยดิว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ...โตจนสมองใหญ่กว่ากำปั้นแล้ว ไอ้บ้าเอ๊ย!!!"
อ๋องตวาดเบาๆใส่หน้าเกือบหล่อของสี่ เขาได้แต่ยืนรับคำพูดของอ๋องโดยไม่ตอบโต้อะไรทั้งสิ้น ความอ่อนโยนแฝงอยู่ใต้นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้น
"ถ้าพี่ทำอะไรให้อ๋องไม่สบายใจก็ขอโทษด้วยแล้วกัน...."
สี่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ ก่อนจะเงียบสักพัก อ๋องได้แต่ยืนตัวชา เมื่อมองเห็นน้ำตาเอ่อขังอยู่ใต้ขอบตาของชายคนที่ยืนตรงหน้า
"...เพราะพี่เองก็รู้สึกไม่ดีพอๆกันนั้นแหละ..."
สี่พูดจบก่อนที่จะนิ่งเงียบ เขาสูดลมหายใจเข้าไปอย่างแผ่วเบา ก่อนจะยกข้อมือปาดน้ำตาออกอย่างช้าๆ
"พี่..."
อ๋องลากเสียงเบาๆ ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือออกไปกุมมือใหญ่ๆของคนที่เขาไม่รู้จักชื่อไว้
"จะกลับบ้านไม่ใช่เหรอ?? กลับด้วยกันมั้ย??"
อ๋องพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงเพื่อตัดบรรยากาศรอบข้างที่ดูเงียบขรึมให้ลดความตึงเครียดลงบ้าง
สี่ที่ก้มหน้าอยู่เล็กน้อยเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะค่อยๆเปิดเผยรอยยิ้มออกมาทีละน้อย แล้วพยักหน้าตอบตกลง ก่อนที่เขาจะก้มลงไปมองมือเรียวบางของอ๋องที่กุมมือของเขาอยู่
อ๋องเห็นดังนั้นเขาจึงรีบปล่อยมือก่อนจะหันหลังเดินต่อไปด้วยอาการอายๆ
"เดี๋ยวรอด้วยซิ..."
คนที่เพิ่งยืนน้ำตาไหลอยู่เมื่อกี้ทิ้งอารมณ์เศร้าอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินตามเด็กน้อยคนนั้นไปอย่างติดๆ
อีกมุมหนึ่งของสถานี เด็กนักเรียนชายหญิงสองคนกำลังมอง สี่ และอ๋องตามหลังไป ก่อนจะกระซิบกระซาบกันอยู่สองคน
"ไอ้เคน แห้วชัวร์ ชั้นว่า..."
เสียงแหลมๆของ พัด พูดกับเพื่อนของเธอคนข้างๆนั้นคือชายหนุ่มตาตี่ประจำทีมเชียร์ฯ มัฟฟิน
"เฮ้ย!!! น้องอ๋องกะไอ้สี่คงไม่ได้เป็นอะไรกันหรอกน้า ไอ้สี่มันออกจะแมนขนาดนั้น..."
มัฟ ออกความคิดเห็น ก่อนจะถูกเพื่อนสาวลากแขนให้วิ่งไปหาแผ่นหลังใหญ่ๆนั้น
"สี่..."
เสียงเรียกของ พัด นั้นไม่ได้แค่ทำให้เจ้าของชื่อหันมาแต่นั้นทำให้ อ๋อง หันตามมาด้วยก่อนจะยิ้มให้พัดและมัฟอย่างเป็นกันเอง
"อ้าว...พัด ไอ้มัฟ...กำลังกลับบ้านเหรอ??"
"อืมม์...น้องอ๋องกำลังจะกลับบ้านเหรอครับ"
มัฟหันไปยิ้มแล้วถามอ๋องที่กำลังยืนเกาหัวด้วยความงงอยู่
"อ๋อ ครับ"
"งั้นกลับพร้อมกันหมดเลยดีกว่าเน่อะ"
พัด พูดขึ้นก่อนจะลากแขน มัฟและอ๋อง เดินต่อไป อ๋องได้แต่ยิ้มแล้วก็หัวเราะเบาๆ ก่อนจะปล่อยให้พัดลากไปเรื่อยๆ โดยมี สี่ เดินตามหลัง
ทั้งสี่คนยืนอยู่ที่ชานชลา พัด ปล่อยแขนของมัฟและอ๋องออก ก่อนจะเดินเข้าไปยืนข้างสี่คั่นระหว่างเขาและอ๋องไว้แล้วชวนคุยในเรื่องทั่วๆไป
ส่วนอ๋องก็คุยอย่างออกรสกับมัฟ ที่ชวนคุยอย่างสนุกสนาน โดยที่สี่มักจะเหลือบมองอ๋องอยู่บ่อยครั้ง
"แกเป็นแฟนกับน้องเค้าเหรอ??"
พัดกระซิบถามอย่างเบาที่สุด
"จะบ้าเหรอ เราไม่ได้เป็นอะไรกับน้องเค้าซักหน่อย!!! น้องเค้ามีแฟนแล้วไม่ใช่เหรอ???"
สี่ตอบด้วยสีหน้าตกใจ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ
"ใครแฟนน้องเค้าว่ะ!!!"
หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างสี่ถามพลางเกาศีรษะ
"ก็เคน ห้องเจ็ดไง..."
"บ้า ไม่ใช่!!!"
พัดตอบก่อนจะตบไปเบาๆที่ต้นแขนของสี่ เขายิ้มอย่างมีความหวังก่อนที่สักพักรถจะมาเทียบชานชลา
ช่วงเวลาเลิกงานของวันทำให้คนนั้นเยอะกว่าทุกช่วงของวัน มัฟนั้นค่อยๆประคองเอวของอ๋องเดินเข้าเบียดผู้คนเข้าไปแต่แล้วเมื่อปิดประตูลง
สี่เบียดผ่านผู้คนก่อนจะเดินเข้าไปแทรกแทนที่ มัฟ ก่อนที่จะมีเพียงเขาและอ๋องยืนกันอยู่สองคนท่ามกลางคนไม่รู้จัก ส่วนมัฟนั้นโดนเบียดไปยืนอยู่กับเพื่อนสาวของเขา
"หายไปไหนแล้วอ่ะ สองคนนั้น..."
พัดถามอย่างฉุนเฉียว ก่อนจะหันไปแยกเขี้ยวใส่ชายตาตี่ที่กำลังมองหาชายหนุ่มสองคนในขบวนนี้
ชายหนุ่มสองคนกำลังยืนยิ้มให้กันและกันอยู่ท่ามกลางผู้คนที่แน่นขนัด ร่างใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าอ๋องนั้นส่งความอบอุ่นผ่านเสื้อกันหนาวของเขาเข้ามา สายตาที่แสนจะอ่อนโยนของสี่ทำให้อ๋องรู้สึกดีเมื่อได้มอง หรือว่าตอนนี้เขาชอบรุ่นพี่คนนี้เข้าซะแล้ว!!!
"แล้วเสาร์นี้ไปเที่ยวไหนป่าวอ่ะ..."
สี่ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ รอยยิ้มของเขายังคงอยู่อย่างนั้นตั้งแต่เริ่มคุยกันมา
"อ๋อป่าวอ่ะ"
"อืมม์... วันจันทร์กินข้าวเช้ากับพี่ได้มั้ยอ่า"
สี่พูดพร้อมๆกับที่อ๋องจ้องตาของเขาอย่างลุ่มลึก
"อืมม์...ได้ เดี๋ยวอ๋องต้องลงแล้ว ไปก่อนนะ แล้ววันจันทร์ค่อยเจอกัน"
"สัญญานะ บ๊ายบายครับ"
สี่โบกมือลาด้วยรอยยิ้ม อ๋องโบกมือลาตอบ ก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้สี่ยืนยิ้มลอยๆอยู่คนเดียว โดยมีสายตาของพัดและมัฟจ้องมองอยู่
"สงสัยมันขอเป็นแฟนกันแล้วแหงเลย..."
พัดบ่นอุบอิบก่อนจะหันมาขอความคิดเห็นของเพื่อนหนุ่มคนข้างๆเธอ
"ไม่รู้ แต่เพิ่งรู้ว่าเพื่อนสี่ของเราก็หล่อใช่ย่อยนะเนี่ย!!!!"
มัฟพูดลอยๆก่อนจะโดนฝ่ามือของพัดตบเข้าที่หน้าผาก
"อย่ามาเพ้อ..."
ความคิดเห็น