คนเหงา : เพลงเศร้า : ความรัก [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #6 : What's Your Name?

แสงแดดของช่วงบ่ายสาดส่องตามทางเดินหน้าตึกเรียน ฟอง กำลังเลื่อนเปิดประตูห้องพยาบาล เธอค่อยๆเดินออกมา ในใจก็ยังพะว้าพะวงห่วงเพื่อนของเธอที่เพิ่งจะเป็นลม

เคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาเดินมาไกลๆ สังเกตเห็น ฟอง ที่เดินออกจากห้องพยาบาลมา เขาจำได้ว่าเด็กคนนี้เป็นเพื่อนของน้องเจ้าของขวดนมเมื่อเช้านี้ เขายังไม่รู้จักชื่อเลยด้วยซ้ำ!!!!

เขาชะลอฝีเท้าอย่างแช่มช้าแล้วค่อยๆมองผ่านกระจกห้องพยาบาลเข้าไป สิ่งที่ปรากฏอยู่ในสายตาของเขาตอนนี้คือ ใบหน้าอันซีดเซียวของน้องคนนั้นที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง

เขากวาดสายตาไปพบกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างๆเตียง เขาคนนั้นคือ สี่ นักเรียน ม.5 สีเขียวแต่อยู่คนละห้องกับเคน ผู้ชายคนนี้จะเป็นอะไรกับน้องเขาหรือเปล่า?

เคนหยิบขวดนมที่ตอนนี้มันไม่เหลือร่องรอยของความเย็นอยู่เลย เขาถือนมขวดนั้นแล้วค่อยๆเลื่อนประตูห้องพยาบาลอย่างเบาๆ

สี่หันขวับมาหา เคน เนื่องด้วยทั้งคู่อยู่สายชั้นเดียวกันและสีเดียวกัน ก็คงเคยอาจจะคุ้นหน้าคุ้นตากันมาบ้าง และเขาก็จำได้ว่าคนนี้แหละที่ประคองรับอ๋องไว้ได้เมื่อเช้า

"น้องเค้าเป็นอะไรเหรอ?"

เคนเดินเลี่ยงๆเข้ามาข้างๆเตียง ก่อนจะเอ่ยปากถาม สี่ทำหน้าเลิกหลัก หันซ้ายหันขวาด้วยความงง

"ถามนายนั่นแหละ!!!"

"อ๋อ..."

สี่พยักหน้า

"เป็นลมอ่ะ..."

สี่ตอบ ก่อนจะแอบสงสัยว่า นายเคนนี่เป็นอะไรกับอ๋องหรือเปล่า??

"อ๋อ..."

เคนเดินเข้าไปใกล้เตียงก่อนจะวางขวดนมไว้บนหัวเตียงนั้น

"บอกน้องเค้าว่าเราฝากนมมาให้นะ"

"เออ...งั้นเราไปก่อนแล้วกัน เราไม่กวนแหละ..."

สี่พูดอย่างเรียบๆก่อนจะเดินออกจากห้องพยาบาลไป ทิ้งเคนให้ยืนงงเกาหัวแกรกๆอยู่เบื้องหลัง

"ไอ้บ้า...เราไม่ได้เป็นอะไรกะน้องเค้าซะหน่อย..."

เคนพึมพำเบาๆก่อนจะนั่งลงข้างเตียง มองใบหน้าอันซีดเซียวนั้นด้วยความเป็นห่วง

"แค่ชื่อเรายังไม่รู้เลยว่าน้องเค้าชื่ออะไร..."

อ๋องค่อยๆรู้สึกตัวขึ้น เปลือกตาเผยอขึ้นทีละน้อยอย่างช้าๆ เคนลุกลีลุกลนกับคนที่อยู่ตรงหน้าที่กำลังจะรู้สึกตัวแล้ว

อาจารย์พยาบาลรีบรุดมาดูอาการของอ๋องที่เริ่มรู้สึกตัวขึ้นแล้ว

"เป็นยังไงบ้างนักเรียน"

"ก็ยังมึนๆงงๆอยู่อ่ะครับ"

อ๋องตอบก่อนจะหันมามองหน้าของ เคนที่กำลังยิ้มน้อยๆอยู่

"แล้วนี่นักเรียนเป็นใครเนี่ย..."

อาจารย์พยาบาลหันมามองเคนแล้วถาม ก่อนจะเหลือบขึ้นไปมองขวดนมที่วางอยู่บนหัวเตียง

เคนยึกยักที่จะตอบ

"งั้นเธอเดินไปเอาแก้วมาให้ครูหน่อยซิ..."

อาจารย์พยาบาลยิ้มอย่างมีเลศนัย ก่อนที่เคนจะค่อยๆเดินไปเอาแก้วที่วางอยู่หลังฉากกั้นเตียง แล้วเดินมายื่นให้อาจารย์พยาบาล

"ยื่นให้ครูทำไม รินให้คนป่วยดื่มซิ..."

เคนทำหน้าตาตื่นก่อนที่อาจารย์พยาบาลจะเดินออกไป

"อ่ะ นี่ นมของน้องเมื่อเช้าเนี่ย..."

เคนรินใส่แก้วใบนั้นแล้วยื่นให้ อ๋อง ที่กำลังพยุงตัวเองนั่งพิงหัวเตียง

"อ๋อ...ขอบคุณนะ"

อ๋องรับแก้วมาก่อนจะค่อยๆดื่มนมที่ค่อนข้างอุ่นๆนั้น

"เดี๋ยวครูฝากนักเรียนคนนั้นไปเรียนด้วยนะ..."

อาจารย์พยาบาลเอี้ยวตัวผ่านฉากกั้นมาบอก เคน

"ครับ"

หลังจากที่อ๋องกินนมขวดนั้นหมด เขาก็จัดแจงเดินออกจากห้องพยาบาล อาการของเขาตอนนี้

"พี่ต้องไปส่งมั้ย..."

"อ๋อ ไม่ต้องอ่ะขอบคุณนะสำหรับนมอ่ะ ยังอุตส่าห์เก็บไว้ให้..."

"อืมม์..."

เคนเลี่ยงตอบแบบอายๆโดยไม่มองสายตาของอ๋องที่มองมา

อ๋องเดินอย่างช้าๆไปตามทางตึกเรียน เรื่องราวก่อนหน้าที่เขาจะสลบมันหายไปเหมือนกับโดน Delete ทิ้งไปแล้ว เหลือเพียงแต่ความรู้สึกลึกๆของเขาเองเท่านั้น ความรู้สึกลึกๆที่มีต่อคนที่เพิ่งจะใกล้ชิดกันเมื่อครู่

แล้วเขาคนนั้นชื่ออะไรหล่ะ???

อ๋องหยุดยืนอยู่ใต้ต้นหูกวางที่ตั้งตระหง่านอยู่หน้าบันไดขึ้นตึก เขารีบหันหลังอย่างรวดเร็ว มองหาคนๆนั้นอย่างร้อนใจ ก่อนจะพบว่าไม่มีเงาของพี่ชายคนนั้นแล้ว มีเพียงแต่ใบไม้ที่ร่วงหล่นท่ามกลางแสงแดดยามบ่าย

เขาหันหลังเพื่อเดินต่อไป

"จ๊ะเอ๋..."

อ๋องสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจก่อนจะลงไปนั่งจ้ำเบ้ากับพื้น

คนที่มองหาอยู่เมื่อครู่บัดนี้ยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

"เฮ้ย!!... เป็นอะไรหรือเปล่า 'โทษทีนะ"

อ๋องพยุงตัวเองลุกขึ้น

"พี่ไม่รู้ว่านายจะขวัญอ่อนอย่างงี้เนี่ย..."

มือของอ๋องกุมอยู่ที่สะโพกด้วยความปวด สติของเขากระเจิดกระเจิงด้วยความตกใจ

"พอดีจะมาถามชื่ออ่ะ...พี่ชื่อเคนนะ..."

สายตาและใบหน้าที่แสดงถึงความร่าเริงของเคนสังเกตได้อย่างชัดเจน อ๋องคิดอย่างนั้น ซึ่งเค้าเองก็ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าเขา

"อ๋องครับ... Nice to meet you..."

เคนยิ้มจนตาปิด ตามนิสัยของเขา ก่อนที่อ๋องจะยกมือขึ้นแล้วโบกมือไหวๆ

"แล้วเจอกัน..."

อ๋องเดินขึ้นตึกไปโดยมีสายตาของเคนมองตามหลังอยู่

"Nice to meet you too..."

เขาพึมพำเบาๆ แล้วเอี้ยวตัวหันหลังกลับด้วยรอยยิ้ม หูกวางที่แผ่กิ่งก้านสาขาอยู่กึ่งกลางระหว่างเขาทั้งสอง คนหนึ่งเดินขึ้นชั้นเรียน ส่วนอีกคนเดินไปตามทางเดินหน้าตึกเรียน

หลงเหลือไว้เพียงใบไม้ที่ร่วงหล่นอยู่เรียงรายตามทาง แสงแดดร่มลง ลมโชยพัดพาเอาใบไม้ปลิวไปตามกระแสลมกระทบกับพื้น คงมีแต่เสียงของใบไม้ตามหลังของเคนไป ซึ่งนั้นก็ดังไปพร้อมๆกับเสียงข้างในหัวใจของเขาที่กำลังร้องบอกว่ารู้สึกดีมากเพียงใด