คนเหงา : เพลงเศร้า : ความรัก [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #5 : Kiss - -*

"แกเป็นอะไรของแกเนี่ย ไอ้อ๋อง???"

เสียงแหลมเล็กของฟอง ถามเพื่อนหนุ่มของเขาที่กำลังนั่งฟุบโต๊ะอยู่ตรงข้ามเธอ ผ่านเที่ยงมาร่วมสิบนาทีแล้ว เขาและเธอกำลังนั่งคุยกันอยู่ใต้ร่มต้นโพธิ์ใหญ่ข้างสนามบาส ลมเย็นๆโชยมาเรื่อยๆ ร่มเงาของหมู่ไม้เบื้องบน ช่วยบดบังแสงแดดไม่ให้สาดลงมาได้

เด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่งเล่นบาสกันอย่างสนุกสนาน โดยคนที่กำลังชู้ตลูกบาสลงห่วงอยู่นั่นคือ สี่ ที่สายตาของเขามักจะเผลอเหลือบมอง อ๋อง ที่นั่งอยู่ไกลๆอยู่บ่อยครั้ง

"เห็นทำหน้าเหมือนปวดท้อง มาตั้งแต่เช้าแล้ว"

อ๋องเปลี่ยนจากเอาหน้าฟุบโต๊ะ เงยหน้าขึ้นมาเท้าคางมองเพื่อนของเขา

"ก็เมื่อวานอ่ะดิ...จำได้มั้ย ไอ้บ้านั้นที่มันวิ่งมาชนอ่ะ??"

ฟองพยักหน้าเล็กน้อย เป็นการตอบ

"เออ นั่นแหละ เมื่อเช้า มันเหยียบรองเท้าชั้น หน้าทิ่มตกสะพานลอย..."

เพื่อนสาวตาเบิกโตเมื่อได้รับฟังดังนั้น

"...แต่ก็ยังดี มีคนประคองรับไว้ได้"

เพื่อนสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ ด้วยความโล่งใจ

"นึกว่า ไอ้อ๋องเพื่อนชั้นจะสิ้นชื่อตกสะพานลอยตายแล้วซะอีก...."

"โห่!! ไอ้นี่แช่งเพื่อน..."

ฟอง หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเริ่มสังเกต อ๋อง บางอย่างผิดปกติผิดไปจากสายตาของเธอ ความคิดของเธอบอกดังนั้น

"ทำไม วันนี้แกไม่เห็นฟังเพลงเลยอ่ะ???"

"ลืม...."

สิ้นคำสั้นๆง่ายๆของอ๋อง เขาก็กลับเอาหัวฟุบโต๊ะลงดั่งเดิม

สี่หันเหลือบไปมองยังโต๊ะใต้ต้นโพธิ์อีกครั้ง เด็กคนนั้น กำลังฟุบโต๊ะอยู่ ก่อนที่เขาจะขอแยกตัวจากเพื่อนๆ วิ่งเข้าไปที่โต๊ะนั้น

เขายืนอยู่ห่างจากโต๊ะทางด้านหลังอ๋องพอประมาณ ในใจของเขาพะว้าพะวงกับคำพูดที่ควรจะพูดไป...

"น้องครับ"

เสียงนั้นสะกดให้ อ๋อง เงยหน้าจากโต๊ะแล้วหันขวับตามต้นเสียง

"เรื่องเมื่อเช้า...."

ภาพในฝันเมื่อคืนกลับเข้าหัวของอ๋องมาอีกครั้ง หน้าตาเหมือนกัน เสียงเดียวกัน คนเดียวกัน ในใจของเขาต่อต้านหมอนี่อย่างไม่คัดค้าน

"พี่...."

สี่ลากเสียงแล้วเงียบไปชั่วครู่ มันช่างเหมือนในฝันอะไรอย่างนี้!!!! อ๋องไม่ทนอยู่นิ่งเฉยต่อไป เขาลุกขึ้นยืนไปประจันหน้ากับ สี่ ก่อนที่เขาจะเอ่ยปากพูดอะไรต่อ

หมัดเล็กๆของอ๋องก็ซัดฉาดเข้าไปที่ใบหน้าเข้มๆของ สี่ อย่างรวดเร็ว

หน้าอันเกือบหล่อเหลาของสี่ หันขวับตามแรงของหมัดนั้น

"น้อง!!!!"

สี่เอามือกุมใบหน้าของเขาตรงที่โดนหมัด ก่อนจะหันมามองหน้าอ๋องนิ่งๆ

"ไม่เห็นต้องต่อยเลยนิ๊...พี่แค่จะขอโทษ..."

นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนๆ ของสี่ แฝงไปด้วยความจริงใจ คำพูดที่พูดออกมาช่างนุ่มและอ่อนโยน โดยไม่มีทีท่าว่าจะแสดงอาการโกรธออกมา

ฟองที่นั่งสังเกตการณ์เพื่อนหนุ่มของเธออยู่อย่างนิ่งๆ ขณะนี้อ๋องได้แต่จ้องดวงตาคู่นั้นอย่างโดนมนต์สะกด ต่อมความรู้สึกหยุดทำงานหรือไง?? เขาไม่มีความรู้สึก แม้แต่จะปริปากพูดออกมาซักคำ!!!

มือใหญ่ๆของสี่ประคองวงหน้าอ๋องไว้ ก่อนที่เขาจะโน้มหน้าลงมาประทับริมฝีปากอย่างรวดเร็วและแผ่วเบา

ฟองทำตาโต ก่อนจะนิ่งเงียบทำอะไรไม่ถูก พอๆกับคนอีกสี่ห้าคนที่อยู่ในละแวกนั้น คนที่นั่งโต๊ะข้างๆ และนักเรียนที่กำลังเล่นบาสอยู่ ทั้งหมดอึ้งและตะลึง ที่ผู้ชายสองคนจูบกันในที่กลางแจ้งอย่างนี้!!!!

อ๋องไม่รู้สึกตัวดีพอที่จะผลักสี่ออกไป ได้แต่ยืนนิ่งมือตกข้างลำตัวก่อนจะล้มตัวลงกับพื้น

อ๋อง เป็นลมไปแล้ว!!!!

"ไอ้อ๋อง...!!!!"

ฟองวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาคนแรก ก่อนจะเขย่าตัวเพื่อนของเธออย่างกระวนกระวายใจ

"แกทำอะไรเพื่อนชั้น ไอ้ผู้ชายฉวยโอกาส!!!!!!"

ฟอง หันไปตะโกนใส่หน้า สี่ ที่กำลังเอามือเขย่าไหล่อ๋องอยู่อย่างเป็นห่วง

สี่ หันมองตา ฟอง สักพักก่อนจะช้อนร่างเกือบบางของอ๋องขึ้นแล้วเขาก็รีบวิ่งไปห้องพยาบาลด้วยความรวดเร็ว โดยมีฟองถือกระเป๋าวิ่งตามไปติดๆ

"ถ้าเพื่อนชั้นเป็นอะไรไป ชั้นจะแช่งให้แกเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ ขอให้แฟนแกเป็นโรคปากแหว่งเพดานโหว่....ไอ้คนเลว!!!!!!!!!!!!!!!!!"

ฟองยังคงตะโกนตามหลัง สี่ ไปด้วยอารมณ์โมโห

อ๋องถูกวางร่างลงบนเตียงคนไข้ ก่อนที่อาจารย์พยาบาลพยาบาลจะเข้ามาดูอาการ ตอนนี้ไม่ใช่แค่เพียงอาการสลบธรรมดา แต่ตอนนี้อ๋องหน้าแดงใบจนถึงใบหู เหงื่อเม็ดเล็กๆถูกขับออกตามใบหน้า ตัวร้อนจี๋เหมือนไฟกำลังสุ่มอยู่ทั้งร่าง

สี่เดินหลบไปเตียงอีกฝั่งเพื่อให้อาจารย์พยาบาลตรวจดูอาการของอ๋อง เขานั่งทบทวนความคิดตัวเอง ว่าเขาไม่ควรที่จะทำแบบนั้นลงไป ถ้าอ๋องเกิดเป็นอะไรขึ้นมาหล่ะ???

ฟองเดินตามเข้ามาก่อนจะไปยืนอยู่เคียงข้าง สี่

"แกทำให้เพื่อนชั้นเป็นลม รู้มั้ยว่าชีวิตนี้ไอ้อ๋องมันยังไม่ได้จูบกับใครเลย เจอครั้งแรกซะแล้วเพื่อนฉ้าน...."

ฟองบ่นครวญเบาๆให้สี่ได้ยิน

"...ตื่นมามันคงจะเสียใจแย่ แกนี่มัน... เดินชนยังไม่พอ ยังจะมาเหยียบเท้ามันจนมันเกือบตกสะพานลอย แถมตอนนี้มันยัง..."

"บ่นไปแล้วเค้าจะฟื้นขึ้นมามั้ย?? ฮืมม์ ก็จะมาขอโทษเรื่องเมื่อเช้าเนี่ย แล้วก็ต่อยปุ๊กเข้าเนี่ย...แล้วตอนนี้ก็เลิกบ่นได้แล้ว ไม่ใช่มีแต่น้องคนเดียวนิ๊ ที่เป็นห่วงเค้าน่ะ...."

สี่ ตัดบทพูดของ ฟอง ด้วยความสุภาพ โดยเฉพาะคำพูดสุดท้ายที่ทำให้ ฟอง หลบตาคนพูดอย่างสิ้นเชิง

"แล้วอีกอย่าง นี่ก็ครั้งแรกของพี่เหมือนกัน..."

"นักเรียนเค้าเป็นอะไรมาเหรอ??"

อาจารย์พยาบาลหันมาถามอาการของอ๋อง

"เอ่อ...เขาเป็นลมอ่ะครับ"

สี่ ตอบอย่างพะว้าพะวง

"แล้วก่อนหน้านั้นเขาไปทำอะไรมา??"

"เอ่อ...นั่งคุยอยู่กับหนูค่ะ อาจารย์..."

ฟอง ช่วยเสริมคำตอบ ก่อนจะแอบบ่นอาจารย์ในใจที่ถามเยอะแยะเหลือเกิน!!!!

"เธอขึ้นไปเรียนเถอะ เดี๋ยวพี่เฝ้าเอง..."

สี่หันไปพูดเบาๆกับ ฟอง

"แน่ใจว่าจะไม่ทำอะไรอ๋องนะ!!!"

"พี่บอกว่าขอโทษ พี่ไม่ทำแล้ว พี่รับผิดชอบเรื่องนี้เอง..."

สี่พูดอย่างอ่อนโยนก่อนที่ฟองจะขอตัวออกจากห้องพยาบาลไป คงเหลือแต่เพียงอ๋องที่ยังนอนไม่ได้สติไม่รู้สึกตัวกับ สี่ ผู้ชายที่นั่งมองร่างไร้สติอยู่ห่างๆ