คนเหงา : เพลงเศร้า : ความรัก [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #4 : สะพานลอย

แค่เพียงรถเคลื่อนตัวไปอีกหัวมุมถนนเดียวก็จะถึงโรงเรียน แต่นี่รถมันติดแหงกอยู่ตรงนี้ตั้งร่วมสี่สิบนาทีแล้ว

รถเก๋งคันสีบรอนซ์เงิน มีชายวัยกลางคนเป็นคนขับ มีชายหนุ่มในชุดนักศึกษานั่งหน้า ส่วนคนนั่งหลังนั้นก็กำลังเอื้อมมือมาเปลี่ยนคลื่นวิทยุ ตั้งแต่รถเคลื่อนออกจากบ้านเขากดเปลี่ยนวิทยุเป็นรอบที่หกสิบกว่าแล้ว

เฮ้อ!!!!

อ๋องถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ วันนี้เป็นวันแรกครั้งแรกในรอบศตวรรษที่ อ๋อง ลืมเอาไอพอตมา คงเป็นเพราะฝันเมื่อคืนที่ทำให้เขาสติแตก

"พ่อ.... พี่อั๋น อ๋องไม่รอแล้วนะ"

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเซ็งๆก่อนจะยกมือไหว้ลาแล้วเปิดประตูรถเดินลงไป อ๋องก้าวเดินขึ้นบาทวิถีเดินไปเรื่อยๆ รถบนถนนที่เคยติดแหงกบัดนี้เคลื่อนที่อย่างคล่องตัว

อ๋องบ่ายหน้าเมียงมองไปทางถนนก่อนจะนึกสบถบ่นการจราจรอย่างเจ็บใจ เขาตรงดิ่งเข้าร้านสะดวกซื้อที่อยู่ตรงหัวมุมถนนก่อนถึงสะพานลอย เพื่อหาอะไรกิน

เพียงไม่กี่นาที เด็กหนุ่มหน้าตาบูดบึ้งก็เดินออกจากร้านมาพร้อมกับนมจืดขวดใหญ่ ก่อนจะค่อยๆเดินขึ้นสะพานลอยไปดุ่มๆพร้อมๆกับนักเรียนอีกหลายคนที่เพิ่งเดินมาจากป้ายรถเมล์

เขากระชับเสื้อกันหนาวสีดำตัวเดิมให้แน่นขึ้นเมื่อลมเย็นๆโชยมาให้รู้สึก ฝันเมื่อคืนยังคงตามหลอกหลอนอย่างน่ารำคาญ โดยเฉพาะเสียงเรียกที่เสมือนมันดังก้องอยู่ข้างหูตลอดเวลา

"อ๋องซัง"

ชายร่างสูงใหญ่เดินตามอ๋อง ห่างออกไปเพียงไม่กี่ฝีก้าว เขาไม่ใช่ใครที่ไหน ก็เจ้าของเสียงเรียกและคนที่ทำให้อ๋องสติแตกอยู่ตั้งแต่เช้า นายสี่!!!!

เขาคอยจะเร่งฝีเท้าเพื่อจะได้ไปเดินอยู่ข้างอ๋อง แต่ก็ไม่เป็นผล เขายังคงได้แต่เดินตามอยู่อย่างนั้น และช่วงที่กำลังเดินลงจากสะพานลอย เขาก็ได้โอกาสประจวบเหมาะที่ได้เดินตามหลังอ๋องอย่างติดๆ

แต่ก็คงเพราะความรีบร้อน....

เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!

สี่เผลอเหยียบส้นรองเท้าของอ๋อง จนทำให้เขาเสียหลักพุ่งลงไปโดยไม่ต้องเดิน!!!!!

คนเหยียบยืนนิ่งไม่ทำอะไรด้วยความตกใจ ส่วนคนที่ถูกเหยียบก็ได้แต่นึกถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ให้ช่วยคุ้มครอง ในใจก็พาลสาปแช่งไอ้คนเหยียบ แล้วเขาก็ถูกใครคนหนึ่งประคองไว้ซึ่งมันหวุดหวิดจะตกขั้นบันไดอยู่เพียงนิดเดียว ขวดนมในมือกลิ้งกลุกกลัก

"น้องเป็นอะไรหรือเปล่า???"

เด็กหนุ่มหน้าตาคมเข้ม ร่างใหญ่ ผู้ที่กำลังเห่าเครื่องบินอยู่ เคน!!!

ไม่ทันที่อ๋องจะได้สติ เขาก็ยืนหันหน้าจังก้าไปหา สี่ ที่กำลังยืนอึ้งอยู่

"ไปตายซะไป ไอ้บ้า!!!!!!"

มือเรียวๆของเขาชี้หน้างงๆของสี่ น้ำเสียงที่เคยอ่อนโยน กลับกลายเป็นน้ำเสียงทุ้มหนักและฟังดูน่ากลัว เขาจำหน้าหมอนั่นได้อย่างขึ้นใจ เจ้าของจูบในฝัน ที่มันทำให้เขาเตะพัดลมลงไปนอนเกลือกกับพื้น!!!

อ๋องรีบจ้ำเดินอย่างรวดเร็วอย่างไม่สนใจเรื่องราวที่เกิดขึ้น เดินหายลับตาไป เคนที่กำลังงงกับคนที่เขาประคองว่าใช่คนเดียวกันกับที่เขากำลังชอบอยู่หรือเปล่า ในขณะเดียวกัน สี่ก็กำลังมองเคนด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะเหลือบไปเห็นขวดนมของอ๋องที่กลิ้งอยู่บนพื้น

โดยมีเคนฉวยเก็บไป ทั้งๆที่เขากำลังจะลงไปเก็บ เขาจึงเดินเข้าโรงเรียนอย่างเฉยเมย

ก่อนที่เคนจะเดินไปหา ดา เพื่อนสาวของเขาที่โรงอาหาร เขารีบแวะเข้าห้องน้ำก่อนจะบรรจงล้างคราบสกปรกบนขวดนมนั้นอย่างสะอาด

สี่ ที่เดินตามเข้ามาเพื่อทำธุระส่วนตัว ก็เหลือบไปเห็นขวดนมขวดนั้น ก่อนจะสังเกตรายละเอียดทั่วไปอย่างถี่ถ้วน เขามอง เคน เพื่อจำใบหน้าแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป

เคนเดินออกจากห้องน้ำไป พร้อมๆกับประคองขวดนมนั้นราวกับจะเป็นขนนกอันบอบบาง เดินไปยังโรงอาหารหาเพื่อนแว่นของเขา

ส่วนสี่หลังจากเดินออกจากห้องน้ำแล้ว เขารีบเดินไปห้องสมุด ที่ประจำสำหรับเขาทุกเช้า เขาเดินไปพร้อมด้วยความกังวลเรื่องเด็กคนนั้น คนที่เขายังไม่รู้จักชื่อ???

ยังไม่รู้จักกันด้วยซ้ำแต่ เขาทำให้เด็กคนนั้น...เกิดอุบัติเหตุมาสองครั้งสองคราว แต่ก็ด้วยความไม่ตั้งใจทั้งหมดทั้งสิ้น

"เป็นอะไรแต่เช้าครับ ไอ้คุณชายสี่???"

เด็กหนุ่มแว่นเตอะคนนั้น เพื่อนสนิทของ สี่ เพื่อนของเขาทักขึ้นเมื่อเขาเดินมาถึงโต๊ะที่นั่งประจำในห้องสมุด

"เปล่า ว่ะ.."

"ทำหน้าเคร่งเครียด ใครเหยียบหางมาเหรอว่ะ หะ..."

"หุบปากสักวันได้มั้ย??? ไอ้กอล์ฟ"

สี่หน้าบึ้งตึงก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะแล้วเงียบนิ่ง ไม่พูดอะไรอีก