คนเหงา : เพลงเศร้า : ความรัก [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #3 : คนในฝัน

หลังจากแยกกับฟองที่ร้านหนังสือการ์ตูน ขณะนี้อ๋องกำลังลงบันไดเลื่อนที่สถานีรถไฟฟ้าใต้ดินที่ใกล้ๆโรงเรียน เขารูดซิปเสื้อกันหนาวขึ้นจนเกือบถึงคอ แขนกระชับอกเพื่อเรียกความอบอุ่น

ภายในหัวของเขายังคงมีภาพดวงตาของคนที่ทับเขาเมื่อตอนเย็น ดวงตากลมโตนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนๆ ลมหายใจร้อนๆที่รดจมูกของเขาอย่างรวยริน

อย่างน้อยมันก็ทำให้ นายอ๋อง ผู้ที่ไม่เคยคิดเรื่องแบบนี้ อึ้งและนิ่งไปชั่วขณะ!!!!

เขาพยายามหลับตาลงแล้วเลือกที่จะไม่จำเรื่องนั้น เริ่มตั้งสติก่อนจะก้าวขึ้นรถไฟฟ้าไป ก่อนจะตามด้วยผู้คนอีกมากที่ทยอยกลับบ้านในเวลาเลิกงานแบบนี้

มือค่อยๆเลื่อนเลือกเพลงจากไอพอตเครื่องเดิมของเขา รองเท้าผ้าใบสีดำขยับขึ้นลงตามจังหวะเพลงไปเรื่อยๆอย่างสบายใจ

ท้องฟ้ามืดลง เสียงการจราจรดังจอแจ เมื่ออ๋องโผล่พ้นขึ้นจากสถานี ไฟที่สาดส่องผ่านกระจกร้านค้าต่างๆ แต่งเติมให้ถนนมีสีสันมากขึ้น เขาค่อยๆเดินไปเรื่อยๆ ผ่านร้านเสื้อผ้าที่เป็นแบรนด์เนมชื่อดัง ผ่านร้านเบเกอรี่เล็กๆที่ส่งกลิ่นขนมปังอบโชยมาให้หิวเล่นๆ ก่อนที่เขาจะหยุดชะงักที่หน้าร้านขายของตกแต่งบ้าน

เขามองผ่านกระจกเข้าไปด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุข ตุ๊กตาหมีโคอล่า สีดำเทา ตัวปานกลางเกาะอยู่กับแจกันสีน้ำตาลอ่อนๆ คำว่า "สินค้าใหม่" และราคาของมันติดอยู่ด้านล่าง เขาหยุดมองสักพักก่อนจะเดินต่อไป

เขามองไปยังกระจกของร้านดอกไม้ ดอกกุหลาบหลากสีชูกิ่งก้านและกลีบดอกที่ตูมพร้อมจะเบ่งบาน มันเหมือนทำให้เขาหลงมองความสวยงามชั่วครู่ ก่อนจะเดินต่อไป

โคมไฟสีเขียวเข้มตั้งตระหง่านอยู่เคียงข้างพุ่มเตี้ยๆของต้นหูกวาง พ้นพุ่มไม้ก็เป็นทางเดินอิฐสีน้ำตาลกว้างร่วมเมตร โดยมีโคมไฟสีเขียวแก่ตามทางไปเรื่อยๆ

พอเดินเข้าไปเรื่อยๆก็จะพบกับม่านพลูด่างยาวย้อยลงมาจากหลังคาบังกระจกที่มีน้ำไหลลงมาตลอดอย่างสวยงาม มือเรียวยาวของอ๋องเอื้อมไปเลื่อนประตูใสให้เปิดออก

"กลับมาแล้วครับ...แม่"

อ๋องตะโกนทักทายแม่ของเขา ก่อนจะถอดรองเท้าไว้บนชั้นวางแล้วรีบตรงดิ่งเข้าไปกอดเอวแม่ของเขาจากข้างหลังในขณะที่เธอกำลังหยิบหนังสือออกจากชั้นอยู่

"ไปกินข้าวไป กับข้าวกำลังร้อนอยู่...ไป!!!"

เขาตรงดิ่งเข้าไปที่โต๊ะอาหาร อาหารสักสองสามชนิดถูกจัดใส่จานอย่างน่ากิน เขาเอื้อมมือไปหยิบไส้กรอกชิ้นหนึ่งเป่าเบาๆไล่ความร้อนก่อนจะใส่เข้าปาก

"แล้วพ่อกะพี่อั๋นอ่ะ ยังไม่มาเหรอ??"

เขาถามขณะที่กำลังคดข้าวใส่จานเพียงไม่มาก แล้วนั่งลงเตรียมที่จะทานข้าว

"ยังเลย เห็นพ่อบอกว่าวันนี้มีประชุมดึกน่ะ"

แม่ตอบก่อนจะเดินมาลงนั่งตรงข้ามอ๋อง ที่กำลังรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย

บนโต๊ะอาหารเหมือนมีอ๋องนั่งทานอยู่เพียงลำพัง แม่ของเขากำลังสนใจนิยายอย่างใจจดใจจ่อ อ๋องได้แต่เหลือบมองใบหน้าของแม่ผ่านหนังสือ เขาจัดแจงเก็บจานทำความสะอาดก่อนจะรีบขึ้นห้อง

หลังจากที่อ๋องอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เขารีบกระโจนขึ้นเตียงก่อนจะหยิบการ์ตูนที่ยืมมาใหม่เปิดอ่านอย่างสำราญใจ

เล่มแล้วเล่มเล่าที่อ่านจบไป มันช่วยผ่อนคลายความน่าเบื่อในแต่ละวันของเขาได้

.....

"อ๋องซัง..."

เสียงทุ้มต่ำเรียกชื่อใครสักคนมาจากกลางทุ่งหญ้าเขียวขจี แสงแดดของยามเช้าสาดส่องอย่างอบอุ่น

อ๋องค่อยๆหรี่ตาลงเพื่อเห็นผู้เรียกให้ชัดเจนขึ้น เขาเป็นชายหนุ่มร่างใหญ่วิ่งมาใกล้เขามากขึ้น

"อ๋องซัง!!!!!...."

เขาเผยรอยยิ้มออกอย่างแช่มช้า ใบหน้าแดงระเรื่อและร้อนผ่าวไปทุกอณูรูขุมขน

อ๋องไม่ได้ตะโกนกลับชายหนุ่มคนนั้นไป ได้เพียงแต่ยืนยิ้มอย่างมีความสุข ก่อนที่เขาจะวิ่งเข้ามากอดอ๋องเอาไว้แน่น มือใหญ่ๆของเขาประคองใบหน้าของอ๋องขึ้น สบตาด้วยความอ่อนโยน นิ้วโป้งของเขาไล้วนตามปลายคางที่มีเคราอันอ่อนนุ่มปกคลุมอยู่บางๆ

"พี่....."

สี่ลากเสียงแล้วเงียบไปชั่วครู่ ใจที่เต้นระทึกของอ๋องแทบจะทะลักออกมาอยู่ภายนอก เขาคิดจะหลบสายตาของสี่ แต่ไม่ทันเสียแล้ว เขาลุ่มหลงสายตานั้นจนทำอะไรไม่ถูก มืออันอ่อนโยนค่อยๆไล้ตามใบหน้าเขาอย่างเชื่องช้า ราวกับจะหยุดเวลาของโลกใบนี้

"พี่รักนายนะ"

สิ้นเสียงของสี่ ริมฝีปากอันบางเบาของอ๋องก็ถูกครอบครองด้วยจุมพิตจากสี่ ลิ้นอุ่นๆค่อยๆเคลื่อนไปอย่างช้าๆ อ๋องยืนตัวนิ่งก่อนจะตอบรับสัมผัสนั้นอย่างอ่อนโยน

ทุ่งหญ้าอันเขียวขจีที่เห็นกลายเป็นหญ้าแห้งสีน้ำตาลรกๆ แสงแดดอันร้อนผ่าวทำให้เขาต้องผละออกจากสี่ แต่นั้นไม่ใช่เขา!!!!

"อ๋องซัง..."

"พี่มีอะไรจะให้...."

รอบๆกายเหมือนมีไฟมาแผดเผา คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเลือนลางเต็มทีกว่าที่เขาจะสามารถมองได้

.....

ปุ๊ง!! พลั่ก!!!

เสียงอึกทึกนั้นดังลั่นห้องของเขา อ๋องที่ตอนนี้กำลังนอนเหงื่อแตกพลั่ก หงายเก๋งอยู่บนพื้นพร้อมกับผ้าห่มและหมอน

"ก๊อก!!!ๆๆ"

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

"อ๋อง เป็นอะไรว่ะ!!!"

เสียงนั้นคือพี่ชายของเขา "อั๋น" ที่กำลังเคาะประตูถาม

"ป่าว!!! นอนตกเตียงอ่ะ"

อ๋องตะโกนตอบก่อนจะใช้มือยันเตียงให้ตัวเองลุกขึ้น มือกุมอยู่ที่สะโพกที่ลงไปจ้ำเบ้าเมื่อครู่ เขาสังเกตไปรอบๆห้องก่อนจะเห็นพัดลมที่อยู่ปลายเตียงถูกซัดโครมนอนอยู่กับพื้น ปลั๊กที่เสียบอยู่หลุดตามพัดลมไปด้วย

เขาฝันไป นั้นคือความคิดของเขาที่รู้สึกกับเรื่องที่เกิดขึ้น เพราะเขาคงไม่อุตริไปเปลี่ยนชื่อตัวเองซะคิกขุเป็น "อ๋องซัง"

หกโมงเช้าของวันใหม่แล้ว เขาได้แต่นึกเรื่องฝันเมื่อคืนก่อนจะเดินไปยกพัดลมกลับอยู่ในสภาพเดิมแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน