คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : มื้อเช้า
"กินอะไรมายังอ่ะ??"
สี่ถามอ๋องด้วยรอยยิ้มแบบที่ไม่เคยปรากฏให้ใครเห็น มันเป็นรอยยิ้มที่ดูสดใสราวกับว่าโลกใบนี้ช่างอภิรมย์กับเขาด้วยความสุขแต่เพียงผู้เดียว
ทั้งคู่กำลังเดินช้าๆไปตามทางเดินตึกเรียนเพื่อเดินไปยังโรงอาหาร หมู่แมกไม้แผ่กิ่งก้านคลุมอยู่เบื้องบน ลมเย็นๆโชยมาเป็นระยะๆ คนทั้งสองคนเดินเคียงคู่กันห่างกันเพียงไม่ถึงปลายเล็บ
"อ๋อ กินมาเรียบร้อยแล้ว"
อ๋องเองก็เช่นกัน เขาตอบด้วยรอยยิ้มแบบทุกครั้งแต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าคู่สนทนาของเขาจะจับจ้องวงหน้าของเขาด้วยสายตาที่อ่อนโยนจนรู้สึกได้
แน่นอน...ตอนนี้ สี่ กำลังมองหน้า อ๋อง อย่างลุ่มหลง รอยยิ้มที่มองกี่ครั้งก็มีความสุขของเขามันทำให้หัวใจดวงน้อยๆของเขาเอง เต้นไม่เป็นจังหวะ
หนุ่มร่างเกือบบางที่เดินเคียงอยู่กับเขาล้วงมือหยิบไอพอตเครื่องสีขาวนั้นขึ้นมา ก่อนที่เด็กน้อยคนนั้นจะหลุดเข้าไปอยู่ในห้วงของสุนทรียดนตรี
สี่ ได้เพียงแต่เมินหน้ามองไปยังยอดไม้ที่คอยบังร่มเงาอยู่เบื้องบน ก่อนจะยิ้มน้อยๆให้กับตัวเอง
"ฟังด้วยได้ป่ะ??"
สี่ถามก่อนที่มือเรียวของเจ้าของหูฟังจะยื่นสายหูฟังสีขาวมาให้เขา โดยที่สายตาของเขายังคงจ้องอยู่ที่ตัวเครื่อง มือวนเบาๆเพื่อเลือกเพลง
ชายหนุ่มร่างใหญ่ค่อยๆบรรจงนิ้วของเขาหยิบสายนั้นจากมือของอ๋องอย่างแผ่วเบา ปลายนิ้วของเขาสัมผัสเบาๆกับปลายนิ้วของอ๋อง ผู้ส่งก็รู้สึกเช่นเดียวกันกับผู้รับ อ๋องหันมายิ้มให้สี่ก่อนจะหัวเราะเบาๆกันออกมาทั้งคู่
"เพลงอาจจะน่าเบื่อไปหน่อยนะ...มีแต่เพลงช้าอ่ะ"
อ๋องหันมาพูดกับสี่พรอ้มๆกับที่อินโทรเพลงนั้นก็เริ่มดังขึ้น
เสียงเปียโนผสานไปกับเสียงกีต้าร์โปร่ง นี่แหละ...เพลงโปรดของเด็กหนุ่มคนแปลกที่ชอบฟังแต่เพลงช้า!!!
"เพลงนี้โคตรชอบเลย..."
อ๋องพึมพำเบาๆ
ทั้งคู่เดินด้วยกันจนมาถึงโรงอาหาร นักเรียนเยอะแยะมากมายกำลังนั่งทานข้าวกันอยู่ บางโต๊ะก็กำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน หรือบางโต๊ะอาจจะกำลังก้มหน้าก้มตาลอกการบ้านกันอยู่อย่างเคร่งเครียด
ทั้งคู่เลือกโต๊ะที่อยู่ห่างผู้คนมากที่สุด โต๊ะตัวสุดท้ายของโรงอาหาร โดยรอบเป็นต้นไม้ต้นเล็กต้นน้อยบดบังตึกเรียนที่อยู่เบื้องหลัง ส่วนโต๊ะข้างๆก็ไม่มีคนนั่ง มีเพียงแต่โต๊ะของรุ่นน้องที่นั่งห่างออกไปอีก 2-3 โต๊ะ
"เดี๋ยวมานะ กินอะไรหรือเปล่า??"
"อ๋อ....น้ำเปล่าแก้วหนึ่งแล้วกัน"
สี่ตะเบ๊ะทำความเคารพอ๋องด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันหลังเดินไป
เหลือเพียงแต่อ๋องที่นั่งฟังเพลงอยู่ สายตามองตามแผ่นหลังใหญ่ๆนั้นไป ปากฮัมตามเสียงเพลงเบาๆ สักพักสี่ก็เดินกลับมาในมือมีแก้วน้ำเปล่าและสไปร์ท และจานอาหารของเขา
เขานั่งลงก่อนจะดึงเอาหูฟังของอ๋องไปฟังไว้เหมือนเดิม
"ไม่กินน้ำอัดลมเหรอ??.."
คำถามนั้นมาจากสี่ที่กำลังตักอาหารทานอย่างช้าๆ
"อืมม์...ไม่ชอบอ่ะ"
การสนทนาของคนสองคนเป็นไปอย่างเรียบง่าย บางครั้งก็หัวเราะกันอย่างร่าเริง บางครั้งก็ทำให้คู่สนทนานั้นยิ้มไม่หุบ เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เขาทั้งคู่รู้สึกว่ามันนานเหลือเกินกว่าเวลาจะเดินผ่านไปแต่ละวินาที
"พี่คะ..."
น้ำเสียงหวานใสดังมาจากที่ไหนสักแห่ง ในม่านตาของอ๋องเห็นเพียงแต่ เด็กผู้หญิงถักเปียสองข้าง หน้าตาน่ารัก ตากลมโต ผิวพรรณสะอาดสะอ้าน กำลังยืนถือโทรศัพท์มือถือไว้ในมือ
สี่หันไปมอง ก่อนที่อ๋องจะเอ่ยปากถาม
"มีอะไรหรือเปล่าครับ..."
"พี่เป็นลีดปีนี้หรือเปล่าคะ พอดีเมื่อเช้าเห็นพี่ซ้อมอยู่..."
"อ๋อครับ..."
อ๋องตอบก่อนที่น้องสาวคนนั้นจะเดินเข้ามาใกล้โต๊ะมากขึ้น
"หนูอยู่สีเขียวเหมือนพี่เลยค่ะ พี่น่ารักมากเลย..."
สี่หันมาจ้องอ๋อง ก่อนที่อ๋องจะหัวเราะออกมาเบาๆ
"ขอบคุณนะน้อง...555+"
"งั้นขอหนูถ่ายรูปพี่หน่อยได้ป่ะคะ??"
น้องสาวยิ้มหวานก่อนจะตั้งโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมถ่าย
"อืมม์..."
"พี่สองคนเลยนะคะ!!!"
น้ำเสียงสดใสทำให้สี่งง ก่อนจะวางช้อนลงบนจาน หูฟังสีขาวยังเชื่อมโยงเขาสองคนไว้ สี่เอียงใบหน้าเข้าใกล้อ๋องมากขึ้นจนเกือบจะชิดใบหน้าอ๋อง ความร้อนบนใบหน้าของเขาแผ่กระจายไอร้อนไปทั่ว นิ้วเรียวของอ๋องชูสองนิ้ว รอยยิ้มของความจริงใจยังคงฉาบอยู่บนใบหน้า สี่เองก็ยิ้มน้อยๆอย่างสุภาพ
"ขอบคุณนะคะพี่..."
เสร็จการถ่ายรูป น้องสาวคนนั้นก้มหัวลงอย่างมีมารยาท
"เดี๋ยวหนูจะล้างรูปมาเผื่อนะ.."
น้องสาวคนนั้นเดินกลับโต๊ะไป ก่อนจะเข้าไปซุบซิบกับเพื่อนด้วยรอยยิ้ม
ทั้งอ๋องและสี่ ต่างมองหน้ากันนิ่งๆ แล้วต่างคนก็ต่างยิ้ม ก่อนที่อ๋องจะดื่มน้ำอย่างช้าๆด้วยความกระหาย
"ไม่เบื่อบ้างเหรอ?? เพลงช้าๆแบบเนี้ย.."
สี่ถามแล้วเขาก็ดื่มน้ำเป็นการหมดมื้อเช้าอย่างเรียบร้อย
อ๋องได้เพียงแต่ส่ายหน้าเบาๆ แล้วก็ลุกขึ้นพร้อมๆกับสี่ ชายหนุ่มร่างใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงหน้ายังคงทำตัวเป็นสุภาพบุรุษอย่างเสมอต้นเสมอปลาย สี่ถือกระเป๋าให้อ๋องต่อไป
เมื่อเดินผ่านโต๊ะของน้องสาวคนเมื่อครู่ อ๋องก็หันหน้าไปยิ้มให้อย่างเป็นกันเอง
"ตกลงพี่แฟนกันป่ะค่ะเนี่ย??"
เด็กสาวในกลุ่มนั้นคนหนึ่งถามขึ้น ทั้งคู่หยุดเดินอย่างกะทันหัน
อ๋องกลั้วหัวเราะก่อนจะส่ายหน้าพร้อมๆกับโบกมือปฏิเสธ ส่วนสี่ก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ
"โกหก บาปกรรมนะค่ะพี่"
"ยังไม่ใช่อ่ะครับ..."
อ๋องตอบก่อนจะเดินต่อไปโดยมีสี่เคียงข้าง
"เย็นนี้ขอให้พี่ไปส่งอ๋องที่บ้านนะ..."
"อืมม์ก็ได้..."
"อ่า...."
สี่อ้าปากจะพูดต่อ
"แต่อ๋องซ้อมลีดเย็นนะ จะอยู่รอหรือเปล่าหล่ะ??"
"อืมม์"
สี่พยักหน้าเบาๆ แล้วก้าวขาเดินต่อไปเรื่อยๆ ก่อนที่อ๋องจะสังเกตคนที่เดินสวนมาแต่ไกลๆ เขาคือ เคน ที่กำลังก้มหน้าก้มตาเดิน ใบหน้ายากที่จะเดาความรู้สึกได้ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาเห็นอ๋องและสี่เดินคู่กันโดยมีสายหูฟังสีขาวเชื่อมเขาทั้งคู่อยู่
"พี่เคน จะไปไหนเหรอครับ??"
เคนฝืนยิ้มให้ได้มากที่สุด
"อ๋อ ไป...ไป...หาเพื่อนอ่ะ"
เขาตอบอย่างตะกุกตะกัก ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเร่งฝีเท้าเดินต่อไป
ลมหนาวโชยวูบลงมา เสียงใบไม้ลู่ไปกับลมดังตามมาจากข้างหลัง ก่อนที่ไอเย็นๆนั้นจะปะทะเข้ากับคนทั้งสอง อ๋องได้แต่เดินตัวงอด้วยความหนาว มือกอดอกกระชับแน่นขึ้นด้วยความเย็น
"หนาวเหรอ??"
สี่ก้มลงมาถามอย่างอ่อนโยน
"อืมม์ๆๆ ก็นึกว่าวันนี้เรียนพละ มันคงร้อนเลยไม่ได้เอาเสื้อกันหนาวมา"
"พี่ก็ไม่มีด้วยซิ..."
"ไม่เป็นไรหรอกน่า หนาวแค่นี้....งั้นเดี๋ยวอ๋องขอตัวก่อนแล้วกันนะ"
"โอเคครับ..."
สี่ถอดหูฟังก่อนจะบรรจงใส่มันให้อ๋องอย่างช้าๆ เขายิ้มให้อ๋องแล้วยื่นกระเป๋าให้ ก่อนที่เด็กหนุ่มคนน่ารักคนนั้นจะเดินจากไป
"You're perfect..."
สี่พูดลอยๆอย่างเบาๆ
"...for me"
มีเพียงแต่สายลมและเงาของต้นไม้ แสงแดดอุ่นๆของยามเช้าเป็นพยานให้กับคำพูดของเขา ใบไม้ร่วงหล่นมาเล็กน้อยเมื่อลมพัดมากระทบ เขาย่างก้าวเดินไปเรื่อยๆ มือคอยล้วงซุกเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อเรียกหาความอบอุ่น
"ไม่หรอกมั้ง ไอ้เคน...!!!"
เสียงของขิมพูดขึ้นขณะที่มือตบแขนเพื่อนหนุ่มเบาๆ
ทั้งวงสนทนาที่กำลังนั่งรอหน้าห้องเพื่อเรียนต่อในคาบต่อไป มีเคนเป็นจุดศูนย์กลาง รวมทั้งขิม,ดา และเข็มทิศ
ในห้องเรียนที่เขานั่งรออยู่นั้น เป็นคาบภาษาอังกฤษของห้อง ม.4 สีเขียว และนั่นคือห้องของคนที่พวกเขาและเธอกำลังพูดถึงกันอยู่
"ไม่หรอกนา...น้องอ๋องเค้าคงคิดกับไอ้สี่ก็แค่รุ่นพี่ที่กลับบ้านทางเดียวกันมั้ง??"
"นี่...เคน แน่นอนว่าถ้าแกชอบน้องเค้า แต่ถ้าน้องเค้าไม่ได้ชอบแกก็จบข่าว..."
เข็มทิศออกความคิดเห็นต่อจากขิมที่ตอนนี้วางมือไว้บนบ่าของเพื่อนหนุ่มแล้วค่อยๆบีบมันเบาๆเพื่อให้กำลังใจเป็นระยะๆ
"คนดีๆไม่ได้มีคนเดียวบนโลกนะ..."
เคนหันไปมอง ดา ก่อนจะหันไปมองเพื่อนทุกๆคนรอบๆวงสนทนา
"ขอบคุณพวกแกมากๆเลยนะ..."
นักเรียนในห้องเดินทยอยกันออกมา ก่อนที่เคนจะเห็นภาพอ๋องเดินออกมาจากห้องพร้อมๆกับ ฟอง ใบหน้าและมือของเขาซีดจนเห็นได้ชัด แขนกระชับอกแน่นเรียกหาความอบอุ่น
"เอาเสื้อชั้นก่อนก็ได้แก...เดี๋ยวก็หนาวตายหรอก.."
ฟองเตรียมที่จะถอดเสื้อส่งให้เพื่อนหนุ่มขี้หนาวของเธอ
"ถ้าชั้นเอามาแล้วแกจะใส่อะไร อย่ามาทำเก่ง ห่วงตัวเองก่อนเถอะ..."
อ๋องคำรามเบาๆ ก่อนจะยืนตัวสั่นเมื่อลมหนาวพัดมาอีกระลอก เคนที่สังเกตการณ์อยู่ตลอด จัดแจงเปิดกระเป๋าของเขาแล้วหยิบเสื้อกันหนาวสีน้ำตาลอ่อนๆของเขาที่ใส่ประจำออก แล้วรีบเดินตรงเข้าไปทางด้านหลังของอ๋อง ก่อนจะคลุมเสื้อกันหนาวเข้ากับไหล่ของอ๋อง
เด็กหนุ่มที่ตัวสั่นเทานิ่งชะงักก่อนจะหันหน้ามาทางด้านหลัง
"ใส่ไว้ซะจะได้หายหนาว"
"อ้าว!!! แล้วพี่จะใส่อะไรอ่ะ??"
"พี่ไม่หนาวแล้วหล่ะ"
สายตาของนักเรียนที่เพิ่งเลิกคาบเรียนกำลังเดินสวนกันไปมาตลอดทางเดินของชั้นเรียน ต้องชะลอและมองชายหนุ่มสองคนด้วยสายตาประหลาด
"ขอบคุณครับ..."
อ๋องก้มหัวไหว้เล็กน้อยตามมารยาท
"พี่บอกแล้วไงว่าไม่ต้องไหว้..."
"ไม่รู้ดิ พี่เป็นพี่ อ๋องก็ต้องไหว้ตามปกติ อ๋องทำแล้วสบายใจ ไม่ผิดนะ??"
เคนนิ่งเงียบชั่วครู่ก่อนจะยิ้มและพยักหน้าเล็กน้อยให้กับเด็กน้อยคนนี้ ก่อนที่อ๋องจะเดินต่อไปโดยมีฟองอยู่เคียงข้าง เขาค่อยๆใส่เสื้อกันหนาวตัวนั้นเข้ากับร่างกาย
ความอบอุ่นเริ่มปกคลุมร่างกายอันสั่นเทาและหนาวเย็นของอ๋อง เสื้อกันหนาวของเคนนั้นดูจะใหญ่กว่าขนาดตัวของอ๋องมาก เพราะเมื่อใส่แล้วแขนเสื้อนั้นมันยาวไปถึงฝ่ามือ
อ๋องได้แต่กระชับวงแขนแล้วเดินคุยกับเพื่อนสาวของเขาไปเรื่อยๆ
ความคิดเห็น