คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แค่พบหน้า
ทางเดินสีส้มอิฐทอดยาวตลอดตึกเรียน ลมบางๆหอบเอาความเย็นของต้นเดือนพฤศจิกายนโชยผ่านระเบียงตึกผ่านเข้าประตูของห้องเรียนแล้วผาดผ่านออกนอกหน้าต่างไป เป็นระยะๆ ครูผู้สอนวิชาสังคมศึกษา กำลังค่อยๆอธิบายสาระประวัติศาสตร์ให้กับนักเรียนชั้น ม.5 สีเขียวในห้องเรียนที่มีป้ายสีน้ำเงินและตัวเลขสีขาวกำกับอยู่หน้าห้อง "306"
เด็กหนุ่มคนหนึ่งในเสื้อกันหนาวสีน้ำตาลอ่อนๆ ฟุบลงนอนกับโต๊ะของเขา ทั้งๆที่เขานั่งอยู่ที่โต๊ะตัวหน้าสุด!!! โดยไม่สนใจอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่และเพื่อนๆที่กำลังนั่งตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ
กลุ่มนักเรียนประมาณ 7-8 คนกำลังทยอยเดินลงมาตามทางเดิน ก่อนที่นักเรียนเหล่านั้นจะเดินมานั่งที่ม้าไม้ยาวหน้าห้อง 306 พวกเขาและพวกเธอกำลังคุยอะไรกันจุกจิกสนุกสนาน ในขณะเดียวกัน เด็กหนุ่มคนหนึ่งแยกตัวออกจากเพื่อนๆไปนั่งฟังเพลงจากไอพอตเครื่องโปรดของเขา
เขาเป็นเด็กหนุ่มชั้น ม.4 ห้องสีเขียวร่างสูงโปร่งผิวสีแทนอ่อนๆ ภายใต้เสื้อกันหนาวไหมทักสีดำรูดซิปขึ้นเพียงครึ่งตัว ผมดำขลับมันวาว ปอยผมด้านหน้าประปรายลงมาตามหน้าผาก มือเรียวของเขาค่อยๆตบหน้าขาเบาๆตามจังหวะเพลงไปเรื่อยๆ
"ไอ้....อ๋อง"
เสียงเรียกชื่อเขาดังขึ้นมาจากกลุ่มนักเรียนกลุ่มนั้น ต้นเสียงคือเด็กสาวร่างบางที่อยู่ในชุดกันหนาวสีฟ้าสีสันสดใส ผมยาวถูกรวบถักเปียไว้อย่างเรียบร้อย มือของเธอถือกระเป๋าจาค๊อบกับกระเป๋าดินสอสีส้มจัด
อ๋อง ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสาวแล้วยิ้มให้
"มีอะไรหล่ะ...ฟอง...?"
เสียงทุ้มนุ่มลึกของเขา ช่างฟังดูอ่อนโยนและจริงใจ ริมฝีปากบางแตะแต้มด้วยลิปมันบางๆ น่ารักเมื่อเวลาโค้งรอยยิ้มขึ้น มือของเขาละจากไอพอตในมือค่อยๆถูคางเรียว ที่มีเคราบางๆขึ้นอยู่
"เค้าฟังด้วยซิ!!!"
ฟอง เดินเข้ามานั่งลงข้าง อ๋อง ด้วยหน้าตายิ้มแย้มก่อนจะค่อยๆดึงหูฟังออกจากหูอ๋องอย่างช้าๆ แล้วเธอก็รับหูฟังสีขาวไว้ เพลงในเครื่องของ อ๋อง มีเพียงแต่เพลงช้า อารมณ์เศร้าๆ หรืออาจจะเป็นเพลงมีจังหวะเบาๆ
"แก...!!!"
เธอสะกิดต้นแขน อ๋อง อย่างเบาๆแล้วชี้ให้ดูเด็กหนุ่มที่เอาหน้าฟุบโต๊ะอยู่ผ่านประตูห้องเข้าไป
"ขนาดนั่งหน้านะนั่น...ยังกล้าหลับ"
เขาหันมองตามที่เพื่อนของเขาชี้ แล้วหันมาหัวเราะเบาๆกับเพื่อนอย่างมีมารยาท
เพลงยังคงเล่นอยู่อย่างต่อเนื่อง ก่อนที่เพื่อนสาวของอ๋อง ชักจะเริ่มเอะใจกับเพลงเหล่านั้น
"ทำไมมีแต่เพลงช้าๆว่ะ ไม่เบื่อบ้างเหรอ??"
"ไม่อ่ะ ฟังแล้วเพลินดีออก ไอ้พวกไม่มีรสนิยม!!!"
"อ่ะจ้ะ... พ่อรสนิยมสู๊ง..... ส่ง"
ฟอง ลากเสียงด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
"แล้วดู...ฟังแต่ละเพลง เศร้าปานน้ำตาเล็ด ถ้าอกหักมานี่เตรียมจ่อคิวฆ่าตัวตายได้เลยนะนั่น..."
เธอพูดอย่างออกอารมณ์
"แกก็..."
อ๋อง หันมาพูดประโยคสุดท้ายก่อนจะลงความสนใจไปกับเพลงที่กำลังเล่นอยู่
ออด!!!
เสียงออดหมดคาบดังขึ้น พร้อมๆกับที่นักเรียนในห้องค่อยๆทยอยลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้อง ส่วนอ๋องและฟองก็กำลังเก็บของเตรียมเดินเข้าห้อง
นักเรียนเดินออกจากห้องเกือบหมดแล้ว เหลือแต่เพียงเด็กหนุ่มคนที่หลับอยู่นั่นกับเพื่อนสาวของเขาที่กำลังเขย่าตัวปลุกเขาขึ้น
"เคน...ตื่นได้แล้ว...!!!!"
เพื่อนสาวของเขาเขย่าตัวเบาๆ แล้วเรียกชื่อเขาให้ตื่นจากภวังค์
เขาค่อยๆสะลึมสะลือตื่นขึ้น ผมยาวของเขาพะรุงพะรังไม่เป็นทรง เสื้อกันหนาวของเขายับตรงแขนเสื้อ ตาหรี่เหมือนคนยังไม่สร่างตื่น เขาเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาคมเข้ม ร่างสูงใหญ่และดูแข็งแรง เขาใช้ศอกยันตัวลุกขึ้นจากโต๊ะ ก่อนจะเดินตามเพื่อนสาวของเขาออกจากห้องไป
ในขณะเดียวกันกับที่ อ๋อง กำลังเดินเข้าห้องมาโดยมี ฟอง เดินตามหลัง เคนค่อยๆเอี่ยวตัวหลบให้อ๋องเดินเข้าห้องก่อน ระยะจากใบหน้าของเขา ห่างจากผมของอ๋องเพียงเล็กน้อย กลิ่นหอมอ่อนๆส่งผลให้เขารู้สึกสร่างตื่นขึ้น เขาหยุดเดินก่อนจะมองชายสายตามองอ๋องอย่างพินิจพิจารณา
เขามองสักพักก่อนจะเดินตามเพื่อนสาวของเขาไปอย่างกระชันชิด
"ดา...."
เพื่อนสาวผมสั้นใส่แว่นสี่เหลี่ยมสีแดง หันมามองเพื่อนหนุ่มของเธอ
"น้องคนเมื่อกี้ น่ารักจัง..."
เขาพูดแล้วฉีกยิ้มจนตาปิด
"เห่าเข้าไป...เครื่องบินน่ะ"
ความคิดเห็น