คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ห้องหอรอรัก(2)
“ให้ราวัลนเ่ไะ นวสบายนพี่เือบหลับ ราวนี้าพีู่แลน้อบัวบ้า” นิ้วเรียวทัผมให้เธออย่าแผ่วเบา ่อยๆ ผละมาเยาสวยไ้รูป ลำแนแร่อี้ารั้นในอ้อมอไว้ไม่ให้ยับหนี ่อนประทับริมฝีปาร้อนบนลำอระห บเม้มหยอเย้า เป่ารลมหายใอุ่นั ปลายลิ้นไล้เล็มึ้นมาิมลีบปาอิ่มสีแ่ำ
นมาประสบาร์ใ้วาม่ำอหลอล่อูึลีบปาล่าพร้อมับเลื่อนมือมาประอท้ายทอยให้เธอรับุมพิเาอย่าถนัถนี่ ลิ้นร้ายุนันเ้าไปิมโพรปาหวาน วานหาเรียวลิ้นเล็ เี่ยวระหวั้วยัหวะนุ่มนวล เฝ้าปลุเร้าแมปลอบโยนนไม่ประสา
“บัว๋า หายใ้วย่ะ” เสียพร่าึสิหิสาวให้ลับมา
“ทำไมทั้หอมทั้หวานนานี้ล่ะะ พี่ะไม่ไหวแล้วนี” ว่าพลาุไ้ออสูมวามหอมหวานอีระลอ
“พะ พี่ภีมะ”
“รู้สึยัไ บอพี่บ้าสิะ”
“บะ บัวอาย่ะ” น้ำเสียอู้อี้อบมา
“อายอย่าเียวเหรอะ” สอมือไม่อยู่นิ่อี่อไป ้อนร่าแน่น้อยทอนอนบนเีย ัารลอราบหิสาว่อนฝัใบหน้าลุเล้าทรวอิ่ม
“สวยเหลือเิน บัวา”
“ะ เี๋ยว่อน่ะ พี่ภีม” เ้าใว่านผลัศีรษะเาออ แ่นิ้วบาลับทำไ้เพียสาเรือนผมำเพื่อระบายวามรู้สึที่เธอเพิ่เยรู้ั นัวเล็ไร้ทาสู้ พยายามพลิหนี มีหรือะรอพ้นรเล็บราสีห์
“ราวหลัไม่้อใส่บราเ้านอนแล้วนะะ อึอัแย่เลย”
“ีไหมะ บัวา” สัมผัสแปลใหม่ปลุเร้าายสาวให้เลิ
“ปะ ปิไฟ่อนนะะ พี่ภีม” เศษเสี้ยวสิที่หลเหลืออยู่ร้ออ
“ปิทำไมะ พี่อยาเห็นน้อบัวัๆ บัว๋า ฟันะะ เ็ส์ไม่ใ่เรื่อน่าอายเลย มันเป็นธรรมาิอมนุษย์ ืนนี้พี่อยาให้เรามีวามสุร่วมันนะะ” เาูบหนัๆ ที่มับให้ำลัใ ริมฝีปาร้อนและเล็มบัวูมสีหวาน
มือสาผละมาลูบไล้สะโพลมลึ เรื่อยมานถึ้นา้านใน สร้าวามปั่นป่วนลาใร่าสาวราวับมีผีเสื้อพันัวบินอยู่ในท้อ นลินบิเร่า้วยวามทรมาน เสียว่านไม่อาเ็บเสียรา
เมื่อสัมผัสไ้ถึวามพร้อม ายหนุ่มึหยัายึ้นมา นลินุนไปั่วะ่อนเ่าสอ้าะถูแนบ้าลำัว เปิเปลือยทุอู่อสายเา
“ว้าย” มือเล็ผวามาปิไว้
“ไม่้ออาย่ะ” ายหนุ่ม้มลไปูบมือเธอแผ่วเบา
นนอนระทระทวยสิ้นำลััืน สายามปลาบวาวโรน์เมื่อไ้เยมวามามรหน้า
“รั้แรอาะเ็บบ้า อทนนะะ พี่ะทำเบาที่สุ”
ายหนุ่มัารปลเปลื้อสิ่ีวา หิสาวหลับาปี๋ หน้าแเป็นลูำลึสุ เิมาไม่เยเห็นผู้ายโเ็มวัยล่อน้อน แ่ับเา...ที่เป็นสามีเธอ
“บัวา มอพี่สิะ” ใบหน้าื้นเหื่อที่ยัหายใหอบบัับสายาให้อยู่บริเวแผอเา
“ีไหมะ อบไหม”
หิสาวเสหลบา ไม่รู้ะอบอย่าไร นัวโึโน้มายเธอลนอน เป็นสัาว่าบทเพลรัำลัะเริ่ม้นึ้นแล้ว
“ให้พี่นะะนี”
เาร่ายมนร์ใส่เธอหรือไร ร่าายึทรยศ ยอมโอนอ่อนทอายให้เาัว เรียวาเสลาั้ัน แยออาันล้ายยั่วยวน
เาเ้ารอบรอเธออย่านุ่มนวล ร้ามับวามปรารถนาที่ทะยานถึีสุ
“อย่าเร็นะะ เ็บมาไหมนี” ารสอประสานะัพลันเพราะห่วนใ้ร่า หิสาวน้ำารื้นพยัหน้าอบ
“ถ้าเ็บมาให้ัไหล่หรือ่วนหลัพี่นะะ” เส้นทาับแบสร้าวามทุลัทุเลไม่น้อย แ่ให้หยุอนนี้่าเาเสียีว่า ริมฝีปาร้อนเฝ้าลอเลียปลอบประโลมไม่ห่า ระทั่เธอยอมรับัวนทั้หมอเา เม็เหื่อผุึ้นามไรผม เายัแ่นิ่รอให้เธอปรับัว หลัและไหล่เารอรับเล็บมือแม่ระ่ายน้อยนาไปหม
“บัวา ไหวไหมะ” สะโพหนาเริ่มยับเื่อ้า ้วยลัวเธอะบอบ้ำไปมาว่านี้ เาถูบีบรัวนเียนะถึฝั่ฝัน ไฟสวาทลามเลียสิสัมปัะนสิ้น ายแร่รุล้ำหนัแน่นลึึ้ พร่ำบอว่าเธอเป็นภรรยาเา เป็นนอเาแล้ว วามรู้สึหวแหนเป็นเ้า้าวเ้าอผุึ้นมาในใ
ภีมรู้ีว่าร่าายนี้ไม่เย้อมือายใมา่อน แม้ะเป็นผู้ายหัวสมัยใหม่ที่ไม่ไ้ให้่าับเยื่อบาๆ ที่เรียว่าพรหมรรย์ แ่ารไ้รอบรอเนื้อัวบริสุทธิ์ผุผ่ออภรรยาลับให้วามรู้สึอิ่มเอมอุ่น่านในอ อยาูแล รัษา ทะนุถนอมเธอไว้ ยุไม่ให้ไ่ ริ้นไร็อย่าหวั มีเพียเา...เานเียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์ทำแบบนี้ับเธอ
ท่วทำนอรัำเนินมาเือบถึปลายทา สอร่าสอประสานลึล้ำ มือเล็เาะเี่ยวลำอหนาเว้าวอนให้เาปรานีเธอ ภาษาายที่ถ่ายทอแ่ันบ่บอถึวามเอาใใส่อายหนุ่ม เาไม่อยาเห็นแ่ัวัวเอาาเธอฝ่ายเียว รั้แรอเธอวรเป็นวามทรำที่สวยามและวรเป็นเาที่ร่วมสร้าวามทรำนั้นับเธอ
ความคิดเห็น