[TS8 FICTION] รักเมียที่สุดในโลก : ฮั่นแกงส้ม HUNZKANG :)

ลำดับตอนที่ #5 : - Chapter 4’ : ปลอบใจ

 [TS8 FICTION] รักเมียที่สุดในโลก : ฮั่นแกงส้ม : HUNZSOMM

- Chapter 4' : ปลอบใจ 

@ บ้าน ภัทรมานพ    :    22.00 น.

HUNZ'S PART 

            หลังจากที่ผมใช้เวลาอยู่กับคุณครูที่น่ารักของผมมาทั้งวัน ก็ถึงเวลาที่ผมต้องไปหาพ่อซะที ตอนนี้ ผมมาจอดรถอยู่ในบ้านแล้วล่ะครับ ผมกำลังจะเข้าบ้านหลังใหญ่ที่ผมเคยอยู่เมื่อตอนเด็กๆ จนกระทั่งพ่อกับแม่แยกทางกัน ผมก็ย้ายไปอยู่กับแม่ตั้งแต่ตอนประถม พอโตมาหน่อย แม่ก็ซื้อคอนโดให้ผมอยู่   ผมอยู่คนเดียวมาตั้งแต่ ม.ปลาย ผมกับพ่อไม่ค่อยได้คุยกันสักเท่าไหร่ นับครั้งได้เลยจริงๆที่ผมได้เจอพ่อ ยิ่งถ้ากับแม่ไม่ต้องพูดถึงเลยครับ ผมไม่เห็นท่านทั้งสองคุยกันมานานมากแล้ว ความเจ็บปวดที่ไม่ได้รับความอบอุ่นจากพ่อแม่ เมื่อเวลามันผ่านมาเนิ่นนาน ตอนนี้มันกลายเป็นความชินชาแล้วล่ะครับ เฮ้อ ผมได้แต่ลุ้นว่าวันนี้ผมจะโดนด่าเรื่องอะไร ผมคิดว่าคงจะเป็นเรื่องเดิมๆ นั่นแหละครับ คือ เรื่องที่ผมไม่ยอมมาช่วยเขาดูแลกิจการต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น ผับ บาร์ คาสิโน แล้วก็อย่างอื่นอีกเยอะแยะ ก็ผมไม่ชอบที่พ่อทำกิจการแบบนี้ และผมก็คิดมาตลอดว่า ที่แม่เลิกกับพ่อก็เพราะ พ่อทำธุรกิจแบบนี้  ... 

"คุณหนู คุณพ่อกำลังรออยู่เลยครับ " พี่แบงค์ เดินมาเรียก ทันทีที่ผมก้าวท้าวลงจากรถ 

"ท่านมีเรื่องอะไร พี่พอจะรู้มั๊ยครับ ? " ผมถามพี่แบงค์ พรางเดินไปเรื่อยๆ บ้านผมยังคงมีสาวน้อยมากมายเดินกันให้ขวักไขว่ไปหมด พอพวกเธอเห็นผมทุกคนก็หยุดแล้วหันมามองผมเป็นตาเดียว คงเป็นเพราะรู้ว่าผมเป็นลูกชายของพ่อสินะ มีบางคนจะเดินเข้ามาหาผม แต่พี่แบงค์ก็ห้ามไว้ ขอบคุณครับพี่ พี่แบงค์เป็นลูกน้องคนเดียวของพ่อ ที่ผมสนิทที่สุด พี่แบงค์รู้ดีว่าผมไม่ชอบอะไรแบบนี้ 

"ไม่รู้หรอกครับคุณหนู แต่พี่เห็นว่าคุณพ่อดูเครียดๆ ยังไงคุณหนูก็ใจเย็นๆ อย่าไปเถียง หรืออะไรนะครับ "  ผมพยักหน้ารับ แล้วเดินเข้าห้องทำงานของพ่อ โดยที่พี่แบงค์ไม่ได้เดินตามเข้ามา ผมเข้าใจที่พี่แบงค์พูดนะครับ เข้าใจว่าแกเป็นห่วง แต่ก็ไม่รู้นะครับ ว่าผมจะทำได้หรือเปล่า เพราะพี่แบงค์เตือนผมแบบนี้ทุกที แล้วผมไม่เคยทำได้เลยสักที 

"สวัสดีครับพ่อ" ผมยกมือไหว้แล้ว เดินเข้าไปหาพ่อ 

"มาแล้วหรอ ไอลูกชาย นั่งสิ"  พ่อชี้ให้ผมนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้าม ทำให้เรามองเห็นกันอย่างชัดเจน 

"เรียกผมมา มีอะไรหรอครับ" ถามนั่งลงแล้วถามเบาๆ ผมสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของพ่อ วันนี้ผมคงโดนหนัก 

"ชั้นได้ข่าวว่าแก กำลังเรียนร้องเพลง" อยู่ดีๆ พ่อก็เปรยขึ้นมาลอยๆ พรางเดินไปมารอบๆห้อง ผมได้แต่มองตามงงๆ 

"ใช่ครับ ทำไมหรอ ? " ผมถามไปอย่างใจเย็น 

"แกคิดอะไรอยู่ เอาเวลาไปเรียนร้องเพลงไร้สาระ แทนที่จะมาช่วยงาน ไม่คิดว่าจะมาช่วยงานพ่อบ้างเลยหรือไง " เรื่องเดิมจริงๆด้วย 

"ผมเคยบอกพ่อไปแล้ว ว่าผมไม่อยากจะยุ่งกับไอธุรกิจแบบนี้ของพ่อ "  ผมอดไม่ได้ที่จะเถียง ขอโทษครับพี่แบงค์ 

"แล้วยังไง ? ถ้าชั้นตายไป ทุกอย่างก็ต้องล่ม เพราะแก ไม่ยอมมาดูแลมันต่อ อย่างนั้นหรอ ! " พ่อตะหวาดเสียงดังใส่ผม ผมตกใจนิดหน่อย แต่ไม่มาก เพราะเจอแบบนี้ทุกที 

"พ่อก็เลิกสิครับ แล้วไปทำอย่างอื่น" ผมยังคงพูดนิ่ง ไม่อยากให้พ่อ อารมณ์เสียไปมากกว่านี้ 

"แล้วแกจะให้ชั้นทำอะไร ? บอกมาสิ๊ จะให้ไปรับจ้างเต้นตามงาน แข่งเต้น ไปวันๆ แบบแกน่ะหรอ !!! " ผมเจ็บและจุกมาก เมื่อก่อนต่อให้พ่อด่าว่าผมยังไง พ่อก็ไม่เคยดูถูกความฝันของผม ไม่เคยว่า การเต้นที่ผมรัก แต่วันนี้ เขาดูถูกมัน ดูถูกสิ่งที่เป็นตัวผม ผมอยากจะร้องไห้ออกมา มันเจ็บปวดมาก มากเกินไปแล้ว พ่อไม่เคยเข้าใจผมเลย

"นั่นคือสิ่งที่ผมทำแล้วมีความสุข !! มันคือความสุขของผม "  

"ชั้นถามหน่อย แกเต้นไปเพื่ออะไร ความสุขมันกินได้รึไง !!!" 

"ผมเต้นเพราะผม อยากเต้น ผมอยากหาเงินเอง แล้วตอนนี้ที่ผมไปเรียนร้องเพลง เพราะผมอยากเป็นนักร้อง อยากทำในสิ่งที่ผมรัก " 

"หึ ! หาเงินเองงั้นหรอ แล้วที่ชั้นให้แกทุกเดือนๆ มันไม่พอหรือไง มันให้ความสุขแกไม่พอหรือไงห๊ะ !!! "

"พ่อคิดว่า เงินพวกนั้นให้ความสุขผมได้งั้นหรอ ผมจะบอกให้ ! เงินของพ่อ มันไม่ได้ทำให้ผมมีความสุขได้หรอกนะ ไม่เลยสักนิด "

"แล้วแกต้องการอะไร ! บอกมาสิ ชั้นจะหาให้ "

"หึ ! สิ่งนั้นน่ะ พ่อให้ผมไม่ได้หรอก " ผมพูดกับพ่อเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น ผมเจอพี่แบงค์ที่รอส่งอยู่หน้าบ้าน พี่แบงค์จบบ่าผมเบาๆ เพื่อปลอบใจ ผมหันไปส่ายหน้าให้พี่แบงค์แล้วขับรถออกมาจากบ้านหลังนั้น  ผมมาจอดรถอยู่กลางทาง ในหัวผมตอนนี้ มันมีความรู้สึกมากมายไปหมด ทั้งเจ็บ ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ ทำไม ? ทำไมพ่อไม่เคยเข้าใจผมเลย ผมรักการเต้นมาก เขาก็รู้ แต่เขากลับให้ผมเลิกทำในสิ่งที่ผมรัก เขากลับดูถูกสิ่งที่ผมรัก 

'หึ ! หาเงินเองงั้นหรอ แล้วที่ชั้นให้แกทุกเดือนๆ มันไม่พอหรือไง มันให้ความสุขแกไม่พอหรือไงห๊ะ !!! '

'แล้วแกต้องการอะไร ! บอกมาสิ ชั้นจะหาให้'  คำพูดของพ่อ ตามหลอกหลอนผมไม่เลิก มันวนเวียนอยู่ในสมองผมตลอดเวลา 

               ความสุขที่ผมอยากได้คือ ความรัก ความอบอุ่น พ่อให้ผมไม่ได้หรอก พ่อไม่เคยมีมันให้ผมเลย ไม่เคยเลยจริงๆ ทำไมวะ ? ทำไมพ่อถึงไม่รักผม เหมือนที่พ่อคนอื่นเขารักลูกกันบ้าง น้ำตาที่ผมเก็บมันไว้ตั้งแต่ตอนคุยกับพ่อ ตอนนี้มันไหลพรั่งพรูออกมา ออกมาเพราะความเจ็บปวด ความเสียใจที่คนเป็นพ่อส่งมันมาให้ผม ผมเจ็บกว่าจะทำอะไรได้ 

               พอตั้งสติได้ ผมก็ขับรถกลับมายังคอนโด ที่พักกายพักใจของผม  สิ่งแรกที่ผมทำคือ เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นผ้าเช็ดตัว แล้วเดินเข้าห้องน้ำ ผมเปิดฝักบัวในลิมิตที่แรงที่สุด ผมอยากให้สายน้ำมันล้างความเจ็บปวดออกไป ผมยืนอยู่ใต้ฝักบัวเป็นเวลานาน แต่มันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมาเลย ทุกอย่างยังเหมือนเดิม เจ็บปวดเหมือนเดิม ผมต้องทำยังไง ต้องทำยังไงให้ความทุกข์นี้มันเจือจางไปซะที... ผมอาบน้ำแต่งตัวแล้วเลือกที่จะหยิบโทรศัพท์หาคนๆนึง คนที่ผมคิดว่า เขาจะทำให้ผมหายทุกข์ ทำให้ผมมีความสุขได้  ' KS :DD ' 

"แกงส้ม ว่างอยู่มั๊ยครับ" ผมถามไปยังปลายสาย ผมรู้ว่าคนๆนี้ จะทำให้ผมมีความสุขได้ 

"พี่ฮั่น เป็นอะไรครับ เสียงพี่ไม่โอเคเลย " แกงส้มตอบกลับมา น้ำเสียงดูเป็นห่วงผมมากเลย  ทำไมผมไม่เคยได้ยินน้ำเสียงแบบนี้จากพ่อเลยนะ

"พี่ไม่ได้เป็นไรครับ แกงอยู่คุยกับพี่หน่อยได้มั๊ย พี่กวนเวลาไม่นานหรอก " ผมขอร้องแกงส้ม ตอนนี้ผมอ่อนแอมากจริงๆ 

"พี่ฮั่น พี่เป็นอะไร บอกผมสิ ผมเป็นห่วง"  น้ำเสียงแกงส้ม ดูจริงจังมาก มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่ รู้สึกแย่ตรงที่ เขาเป็นห่วงผมมาก แต่พ่อ กับไม่ห่วงผมเลยสักนิด

"แกง พี่เสียใจ พ่อพี่ พ่อพี่ไม่รักพี่เลย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย " 

"พี่ฮั่น พี่ฟังผมนะ ใจเย็นๆ ตอนนี้พี่อยู่ไหน บอกมา ผมจะไปหา " เสียงแกงดูจริงจังมากขึ้นทุกที

" พี่อยู่คอนโดครับ แกงจะมาหาพี่หรอ" 

"ดีแล้วครับ ผมคิดว่าพี่อยู่ตามผับตามร้านเหล้าซะอีก อย่าไปไหนนะ ผมจะไปหาพี่ เดี๋ยวนี้ !  "  แล้วแกงส้มก็กดตัดสายไป เขาเป็นห่วงผมขนาดนี้เลยหรอ ผมพูดอะไรไม่ออกบอกอะไรไม่ถูก มันเป็นความรู้สึกดีที่เกิดขึ้นบนความรู้สึกแย่ๆ ที่ยังคงอยู่ ขอบคุณจริงๆครับ แกงส้ม.........

.
.
.
.

 

@ บ้านชัยอรรถ    :      23.30 น.

KS'S PART 

              พี่ฮั่นเป็นอะไรไป เมื่อตอนเช้ายังดีๆ อยู่เลย แล้วมันเกิดอะไรขึ้น เขาบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่น้ำเสียงของพี่เขาเมื่อกี้ มันน่าเป็นห่วงมาก มากจนผมกลัวว่าพี่เขาจะทำร้ายตัวเอง ผมเปลี่ยนเสื้อชุดนอนเป็นชุดเสื้อแขนยาวธรรมดา เมื่อกี้ผมกำลังจะนอนแล้วล่ะ แต่พี่ฮั่นโทรมาซะก่อน ผมลงจากบันไดบ้านมาก็เจอพ่อนั่งจิบกาแฟอยู่ ผมบอกพ่อเพียงแค่ไปบ้านรุ่นพี่ พ่อดูจะงงๆ กับท่าทีที่รีบเร่งของผม จากนั้นผมก็รีบออกรถไปยัง Tiamo condo คอนโดของพี่ฮั่น โชคดีที่คืนนี้รถไม่ติด ผมใช้เวลาไม่ถึง 20 ในการเดินทาง ตอนนี้ผมจอดรถแล้วและ  กำลังขึ้นไปยัง ชั้น 10 ห้อง '1028' ซึ่งเป็นห้องของพี่ฮั่น เมื่อมาถึงหน้าห้องผมก็กดกริ่งที่หน้าประตูห้อง เพื่อบอกให้คนในห้องรู้ว่า ผมมาถึงแล้ว 

"แกงหรอ เข้ามาเลยครับ พี่ไม่ได้ล็อกห้อง" อ่า เสียงพี่ฮั่นทักออกมา เสียงยังไม่โอเคเลยแฮะ 

"อ่า.. ผมเข้าไปแล้วนะครับ" ผมเปิดประตูบานใหญ่เข้าไป พอเปิดเข้ามาก็ไม่ได้พบกับเจ้าของห้องแต่อย่างใด เป็นครั้งแรกที่ผมได้มีโอกาสมาที่นี้  ห้องพี่ฮั่นเป็นระเบียบกว่าที่ผมคิดไว้มาก ผมเคยคิดว่าห้องพี่ฮั่นคงจะรกๆ ตามประสาเพลย์บอยทั่วไป แต่เปล่าเลย มันสะอาดสะอ้านไปหมด 

             ห้องพี่ฮั่นน่าอยู่มาก พี่ฮั่นตกแต่งห้องในโทนสีน้ำตาล แลดูอบอุ่น... ยังไม่ทันที่ผมจะคิดอะไรกว่านี้ ก็สัมผัสได้ถึงสองมือที่โอบกอดเอวผมไว้ ตอนนี้พี่ฮั่นกอดผมไว้จากด้านหลัง ผมหันไปหาคนที่กอดอยู่  พี่ฮั่นตอนนี้ดูไม่เหมือนคนที่ผมรู้จักเลย ตาแดงๆ บวมๆเหมือนเพิ่งร้องไห้มา ทรงผมก็ตกลงมาปิดตานิดๆเพราะเสร็จจากการสระแล้วยังไม่ได้เซ็ต หน้าดูซีดเซียวเหมือนคนกำลังเหนื่อย 

"พี่เป็นอะไร" ผมมองตาถามคนตรงหน้าอย่างเป็นห่วง 

"ขอพี่กอดหน่อยนะครับ" พี่ฮั่นไม่ตอบแต่ดึงผมเข้าไปกอดแน่น ผมกระชับกอดตอบกลับแน่น แล้วลูบแผ่นหลังหนาของพี่ฮั่นเบาๆ 

"พี่มีอะไรบอกผมได้นะ" หลังจากนั้นพี่ฮั่นก็ระบายความรู้สึกทั้งหมดที่มีออกมาภายในกอดของผม ผมฟังแล้วรู้สึกสะเทือนใจไม่เบา ได้รู้ในหลายๆมุมที่ผมไม่เคยรู้ พี่ฮั่นเล่าเรื่องทั้งหมดให้ผมฟัง ผมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกในใจของคนๆนี้ทั้งหมด ผมกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นตลอดเวลา แต่พอพี่ฮั่นพูดจบก็ค่อยๆ คลายอ้อมกอดออก แล้วเรามองตากันสักพัก 

"พี่ขอโทษนะ พาแกงมารับรู้อะไรด้วยก็ไม่รู้" พี่ฮั่นพูดยิ้มๆ 

"จะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ขอให้พี่คิดถึงผมนะ" ผมจ้องตา แล้วพูดออกไปจากความรู้สึกจริงๆ

              ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่มือขวาของตัวเอง ถูกยกไปลูบแก้มของพี่ฮั่นเบาๆ หน้าของผมค่อยๆเลื่อนเข้าไปใกล้ใบหน้าหล่อของพี่ฮั่น ตาของผมหลับลงหลังจากที่ดวงตาคู่เศร้าของพี่ฮั่นหลับพริ้มลงก่อน ผมเอียงหน้าหลบจมูกโด่งสวยของพี่ฮั่น แล้วค่อยๆประทับริมฝีปากตัวเองลงไปที่ปากอิ่มแดงที่ผมแอบมองมันบ่อยๆ พี่ฮั่นตอบกลับสัมผัสนี้ด้วยการไล่ดูดเม้มริมฝีปากผมอย่างบางเบา ผมครางอือในลำคอเบาๆ จูบของพี่ฮั่นมันสูบแรงผมไปทั้งหมด ผมรู้สึกถึงแรงโอบเบาๆที่เอวตัวเอง ดีที่พี่ฮั่นโอบผมไว้ ไม่อย่างนั้นผมคงละลายไปแล้ว มืออีกข้างของผมก็ยกขึ้นไปวางอยู่ที่บ่าของพี่ฮั่น ผ่านไปนานนับนาทีที่เราสองคนแลกเปลี่ยนความหวานให้กันและกัน สัมผัสของพี่ฮั่น อ่อนหวานและทำให้ผมรู้สึกดีมาก ถึงนี่จะไม่ใช่จูบแรกของผม แต่มันคือจูบที่ดีที่สุดของผมเลย จูบของพี่ฮั่นหวานจนผมไม่อยากที่จะถอนออก แต่เมื่อรู้สึกว่ากำลังจะหายใจไม่ทัน ผมเลยตัดสินใจบีบบ่าพี่ฮั่นเบาๆ พี่ฮั่นก็ค่อยๆ ถอนจูบออกไปอย่างช้าๆ ผมก้มหน้าเล็กน้อย ไม่กล้าสบตาพี่ฮั่น ผมเขินมากนะ พี่ฮั่นจูบเก่งชะมัด แถมตัวผมเองยังเป็นคนเริ่มอีก น่าอายจริงๆ พี่ฮั่นเชยคางผมขึ้น แล้วจ้องมาที่ตาของผม ผมพยายามจะหลบตาแต่ก็ทำไม่ได้ พี่ฮั่นมองหน้าผมแล้วส่งยิ้มหวานมาให้ 

"ขอบคุณนะครับที่อยู่ตรงนี้ คืนนี้อยู่กับพี่ก่อนนะ" 

ผมโผเข้ากอดพี่ฮั่นแทนคำตอบ ผมยินดีที่จะอยู่ตรงนี้ อยู่ข้างคนๆนี้ คืนนี้ผมจะอยู่กับเขา

อยากจะอยู่เป็นกำลังใจให้ 

ความสัมพันธ์ของผมกับพี่ฮั่นมันคืออะไร ผมก็ไม่เข้าใจ 
แต่ผมรู้สึกผูกพัน เป็นห่วง คิดถึงเขาตลอด อยากเห็นหน้า อยากเห็นรอยยิ้มแบบนี้ 

ทั้งที่เรารู้จักกันได้แค่เดือนเดียว ผมเองก็บอกไม่ถูกว่า มันเรียกว่าอะไร ?......  

.

.

.

.

.

.

.

.

  

TBC.

------------------------------------------

ฮิฮิ วันนี้ไม่รู้คึกอะไร ขออัพอีกพาร์ท

ดรามาไม่ซึ้งเลย ก็บอกแล้วว่าไม่เก่ง 

เล็กๆน้อยๆ พอเนอะ ถ้าดรามามากเดี๋ยวจะเบื่อกันซะก่อน 

ฉากคิส เค้าแต่งได้แค่นี้แหะๆ แค่นี้ยังเขินเลย (เขินคนเดียวไงแก) 

ต่อไปความสัมพันธ์ของคู่นี้จะเป็นยังไงต้องติดตามนะคะ 

ฝากฟิค รักเมียที่สุดในโลกด้วยนะเออ ถึงจะไม่สนุกก็เถอะ
แต่จะพยายามพัฒนาขึ้นนะคะ

ช่วยเม้นกันเยอะๆน้า พลีส :D

THX THEME :D

THE'FARRY