ฝ่านรกแดนข้าศึก

ลำดับตอนที่ #9 : ค่ำคืนมืดมิด

 

“วางไอ้วอไว้ตรงนี้เลย จับมันนอนหงายขึ้น” ณัฐสั่ง เนื่อจากเขาเป็นเพียงผู้เดียวที่มีวิชาแพทย์ติดตัว ณัฐได้ตรวจสภาพบาดแผลแล้วพบว่า กระสุนยังฝังในอยู่ และอยู่ห่างจากหลอดเลือดใหญ่เพียง 0.7 ซม. ซึ่งเสี่ยงมากในการเอากระสุนออก

“ไอ้วอ เตรียมตัวรับความทรมาณสุดล้ำลึกไว้ให้ดี ไอ้ตั้งถอดถุงเท้าออกแล้วใส่ปากไอ้วอไว้ ไอ้ต้า ไอ้วิตติ ไอ้โย ภูมินทร์ จับแขนขาไอ้วอไว้อย่าให้ดิ้น ภควัฒน์กับไอ้ตั้งเป็นผู้ช่วยและคอยทำตามที่บอกทุกอย่าง” ณัฐสั่ง “ภูมินทร์มีคีมไหม”

“มี ณัฐจะเอาไปทำอะไร” ภูมินทร์ถาม “ก็เอาไว้หนีบกระสุนออกซิ ไอ้โง่” ณัฐบ่น “พอนับ 1 ถึง 3 ไอ้ตั้งเปิดปากแผลไว้ ภควัฒน์ช่วยจับหลอดเลือดไว้ เค้าจะดึงกระสุนออกทันที เข้าใจไหม”

“ หนึ่ง สอง ลงมือ!” พวกเราลงมือทันที ผมคอยจับหลอดเลือดไว้ให้อยู่ห่างจากกระสุนส่วนณัฐก็หนีบกระสุนและบิดไปมาด้วยความมันสะใจก่อนจะดึงออก วรพงศ์ได้รับความทรมาณและเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ดิ้นทุรนทุรายใจแทบขาดเหมือนธาตุไฟแตกและส่งเสียงร้องโหยหวนผ่านถุงเท้าที่อยู่ในปาก ก่อนที่จะสลบไป

“ต่อไปก็เย็บและทำแผล เท่านี้ก็เสร็จเรียบร้อย” ณัฐพูดอย่างอารมณ์ดี

“เกิดอะไรขึ้น” สุชนเข้ามาถาม จากที่คอยเฝ้ายามอยู่ข้างนอกกับคนที่เหลือ พวกผมหันกลับไปมองไม่เห็นตัว ได้ยินแต่เสียงจึงตกใจว่าเสียงใคร จึงรู้ว่าเป็นสุชน

“ไม่มีอะไรแค่ทำแผล” คชานนท์พูด “แล้วไอ้วอเป็นไงมั้ง” สุชนถามต่อ

“แค่สลบไป ไม่ต้องเป็นห่วง” ณัฐพูด “ตอนนี้ไอ้วอบาดเจ็บ เพราะฉะนั้นจากนี้ไปเค้าจะต้องเป็นผู้นำแทนไอ้วอ พวกแกต้องทำตามคำสั่งไว้ให้ดี”

ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึง เวลาที่ณัฐรอคอยมาชั่วนิรันดร์ เวลาที่จะได้ผงาดขึ้นมาเป็นผู้นำกลุ่มทันที และออกคำสั่งจัดเวรยามโดยที่ไม่มีใครกล้าขัดขวาง ผมกับวิตติได้เฝ้าเวรช่วงสุดท้ายอีกเช่นเคย วิตติก็หน้าด้านหลับยามอย่างปกติ ส่วนผมเองก็เผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า และฝันเห็นอนุวัฒน์ที่บริเวณคอมีรอยถูกยิงเดินจากผมไปสู่ความมืดมิด ผมสะดุ้งตื่นขึ้นทันที วิตติก็ตื่นอยู่ด้วยหรือเนี่ย

“ฝันเห็นมันด้วยหรอ” วิตติถาม แล้วก็ยิ้ม

ขนลุกไปทั่วตัวด้วยความหวาดกลัวและความอาลัยที่ซึมผ่านหนังกำพร้าทะลุหนังแท้ผ่านเซลล์ประสาทมากมาย ลึกลงไปถึงเซลล์ไขกระดูกแดง ขณะนั้นเช้าแล้ว ผมจึงรีบเอาสมุดบันทึกเล็กๆ ออกมาเขียนบรรยายความรู้สึก ว่า

ตื่นนิทรายามอรุณเห็นต้นไม้    ลมพลิ้วไหวจันทราคล้อยริมฝั่งน้ำ

สะท้านฝันสะดุ้งหวิวเมื่อคืนค่ำ    ความหนาวซ้ำลมหนาวซัดสุดอาลัย