ฝ่านรกแดนข้าศึก

ลำดับตอนที่ #8 : การสูญเสีย

 

“ทุกคนหมอบลง” ตติยะ ตะโกน ข้าศึกโจมตีพวกเราอย่างไม่รู้ตัว พวกเราหาที่หลบตามต้นไม้และตอบโต้ข้าศึก กฤษณ์วิ่งไปแบกร่างอนุวัฒน์มาเข้าที่กำบัง เพราะพวกเราคิดว่าอนุวัฒน์ยังมีชีวิตอยู่ แต่ทว่าเขาได้จากพวกเราไปเสียแล้ว โดยไม่ได้พูดจาร่ำรากันเลย คชานนท์ซึ่งหลบอยู่กับผม กฤษณ์ สุชน และอนุวัฒน์ซึ่งเหลือแต่เพียงร่างกายที่ไร้ชีวิตไร้ความรู้สึกและไร้สมอง ได้รำพึงกลอนบทหนึ่งให้แก่ดวงวิญญาณของอนุวัฒน์ในขณะที่กำลังปะทะกับข้าศึกออกมาว่า

ผีเสื้อร่อนเริงระบำใต้ต้นหลิว   เสียงปืนพลิ้วดังสนั่นกลางป่าใหญ่

ครั้งจากพรากต่างอาลัยสะท้านใจ       กายสลายไม่อาจหวนเพื่อพบพาน

ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมในยามอันตรายขนดนี้ คชานนท์ยังมีอารมณ์สุนทรีย์แต่งกลอนได้ เพื่อนทุกคนที่ได้ยินต่างพากันร้องไห้ไปยิงปืนไปพร้อมๆกัน

“ทุกคนถอยเร็วเข้า” วรพงศ์ส่งเสียงเรียก

“ไอ้เต้ง ทิ้งไอ้เอ็มไว้ มันสายเกินไปแล้ว” ตติยะตะโกนเรียกกฤษณ์ที่แบกร่างอนุวัฒน์มาด้วย

“ไอ้ชล ระวัง!” สุชนตะโกน วิทยุสื่อสารถูกยิงเสียหาย แต่ชลปลอดภัย

“ไอ้วอถูกยิง!” วิตติ ตะโกนบอกอีก วรพงศ์ถูกยิงเข้าบริเวณใต้หน้าอก

“ไอ้ต้ากับภูมินทร์ พาไอ้วอไปก่อนเร็ว” นโรดมพูด “พวกเราจะยิงสกัดไว้ พวกแกพาไอ้วอไปก่อน” ชลพูดเสริม

พวกเราหนีไปเป็นเวลานานก็พบกับมกรพงศ์ซึ่งมีร่องรอยบาดเจ็บไม่น้อย มกรพงศ์พาพวกเราหนีไปยังที่หลบซ่อนของเขาอย่างรวดเร็วและหายวับจากข้าศึกไป ดุจดาวตกที่ส่องแสงผ่านท้องฟ้าเพียงพริบตาก่อนจะลาลับไป

เมื่อพวกเราไปถึงที่ซ่อนซึ่งเป็นซอกภูเขาเล็กๆ แต่ก็มีขนาดใหญ่พอที่พวกเราทั้งหมดจะเข้าไปอยู่ได้ และในตอนนั้นดวงอาทิตย์ได้ลับขอบฟ้าไปแล้ว ความมืดได้คืบคลานเข้าปกคลุมพงไพรอีกครั้ง พร้อมกับความหนาวเย็น พวกเรารีบจัดพื้นที่เพื่อปฐมพยาบาลวรพงศ์ที่บาดเจ็บ