ฝ่านรกแดนข้าศึก

ลำดับตอนที่ #7 : สถานการเลวร้าย

 

“ไอ้จ๊อดหายไปแสดงว่ายังมีชีวิตอยู่และหลบหนีไปได้ เราต้องตามหาต่อไปจนกว่าจะเจอตัว” นโรดมพูด

“แล้วเราจะตามหายังไงละ ร่องรอยก็ไม่มี” ณัฐพูด

“ฉันคิดว่า ไอ้จ๊อดน่าจะไปเนินเขาด้านตะวันออก เพราะว่าที่นั่นมีค่ายฝั่งเราอยู่เพียงแต่ระยะทางก็ไกลอยู่ แล้วยังต้องผ่านข้าศึกที่ยึดเส้นทางแถวนั้นอีกด้วย” สุชนพูด

“ไอ้ชลติดต่อไปยังฐานว่า ไม่พบตัวไอ้จ๊อด บางทีอาจหนีไปทางค่ายทิศตะวันออก ขอให้ทางนั้นช่วยค้นหาด้วย” วรพงศ์สั่ง “ส่วนพวกเราจะตามหาทิศตะวันออกเช่นกันและหวังว่าพวกเราจะคิดถูก”

ตอนนั้นเป็นเวลาเย็นแล้ว พวกเราเดินต่อไปสักระยะหนึ่งแล้วจึงหยุดพักการตามหาก่อน แล้วค่อยเดินทางตอนเช้าตรู่ พวกเราผลัดเปลี่ยนเวรยาม ผมซึ่งเฝ้าตอนกะสุดท้ายกับวิตติสองคน ได้สั่นสะท้านไปกับความเย็นยะเยือกของป่ายามค่ำคืนจนแทบจะทำให้ ไซโทพลาสซึมในร่างกาย จับตัวเป็นน้ำแข็ง ผมแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่เมฆปรอดโปร่ง เห็นจันทร์ดาราส่องสกาวชิงฉายแสงอยู่เคียงกัน ถึงต้องหนาวกายแต่หัวใจผมอบอุ่นขึ้นมาบ้าง ในขณะที่ไอ้วิตติมันหลับในขณะเฝ้ายามอย่างไม่เกรงกลัวอะไรเลย แม้แต่จะมีความรับผิดชอบต่อหน้าที่ ผมต้องปลุกให้มันตื่นอยู่บ่อยครั้ง จรกระทั่งถึงเวลาผมจึงไปปลุกเพื่อน ๆ ให้ตื่น และออกเดินทางทันที จนกระทั่งเวลาประมาณ 3 โมงเช้า

“ณัฐ เค้าหิวแล้ว” ชนินทรพูด พร้อมกับยิ้มให้ณัฐอย่างปัญญาอ่อน

“ได้เลย เดี๋ยวจะเอาระเบิดใส่ปากให้ จะได้อิ่ม” ณัฐรำคาญและพูดเสริมไปอีกว่า “รู้ไหมไอ้โย ระเบิดมีสารอาหารที่เป็นประโยชน์ต่อร่ายกาย อุดมไปด้วยแร่ธาตุ เป็นสมุนไพรชนิดหนึ่ง เมื่อกินลงไปตอนแรกจะรู้สึกร้อนไปทั่วร่างกาย ต่อมาแกจะรู้สึกเหมือนขึ้นสวรรค์เลยทีเดียว อยากลองชิมไหม”

“อย่าเลยครับ ผมอิ่มแล้วครับ” ชนินทรรู้สึกกลัวจนหน้าเปลี่ยนเป็นสีรุ้ง อนุวัฒน์จึงพูดกับชนินทรว่า “ไอ้โย นี่แกโง่หรือแกโง่กันแน่ เรื่องแค่นี้ก็....”

“ไอ้เอ็มถูกยิง!” วิตติ ตะโกนบอกทุกคน อนุวัฒน์ถูกยิงทะลุลำคอเป็นวงกว้าง 4 ซม. โลหิตสีแดงสดพุ่งออกมาสาดกระจัดกระจายไปทั่ว