ฝ่านรกแดนข้าศึก

ลำดับตอนที่ #5 : ออกตามหา

 

“กางแผนที่ออกซิ” วรพงศ์สั่งตติยะ “เอาละ จากรายงานที่ได้รับมอบหมาย ฮ. ของไอ้จ๊อดตกในบริเวณที่เป็นป่าทึบ ซึ่งยากต่อการเข้าถึง”

“งั้นเราจะเข้าไปถึงได้ยังไงละ” คชานนท์พูด

“จากแผนที่ บริเวณใกล้ๆ มีแม่น้าที่จะนำเราไปยังจุดตกได้ เราน่าจะใช้ทางนั้น” นโรดมเสนอความคิด

“เห็นด้วย แต่เราต้องระวังให้มาก เพราะรายงานบอกว่า มีกองกำลังข้าศึกจำนวนหนึ่ง คอยป้องกันอยู่บริเวณใกล้แม่น้า” วรพงศ์ตอบ

“มัวแต่คุยกันอยู่นั่นแหละ เร็วๆหน่อยซิวะ อยากจะลุยเต็มทนแล้ว” เสียงกฤษณ์ดังขึ้น เขาเป็นเพื่อนในกลุ่มที่ไม่มีใครสนิทกับเขาเลย แล้วเขาเองก็ไม่เคยไปไหนมาไหนกับเขาเลย เขาชอบไปอยู่กับคนอื่นมากกว่า แต่เขาก็เป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง

“ใจเย็น ไอ้เต้ง” ณัฐพูด

“งั้นตกลง พวกเราไปทางแม่น้านี้ แต่ว่า ให้ห่างเข้าไว้รับทราบ” วรพงศ์พูด

“ทราบ” พวกเราตอบ จากนั้นก็ก้าวเท้าเหยียบย่าผงธุลี พกชีวีออกเดินทางท่องหมื่นลี้ โดดเด่นเหนือหมู่มิตรและไพรี ข้ามคีรีล่องธาราหาหัวใจ

ขณะที่เราเดินทางมาได้ประมาณครึ่งทาง ก็ได้ยินเสียงปืนปะทะกันอยู่ไม่ไกลนัก จึงรีบเดินทางพร้อมเพิ่มความระมัดระวัง ให้มากขึ้น เมื่อไปถึงก็พบว่ามีข้าศึกประมาณ 5 คนอยู่ที่นั้นและกำลังตรวจสอบซาก ฮ.อยู่ พวกเรากระจากกำลังกันล้อมไว้ และให้ไอ้เต่ากับไอ้เอ็มตรวจสอบบริเวณรอบๆ ว่ามีข้าศึกอยู่อีกหรือไม่

“วอ ตรวจสอบบริเวณรอบๆแล้ว ไม่พบข้าศึก” ตติยะพูด

“แกแน่ใจนะ ไอ้เต่า” วรพงศ์ยังไม่ไว้ใจ

“เออซิวะ ไม่เชื่ออีก” ตติยะบ่น “ในรอบรัศมี 100 เมตร ไม่มีใครอีกนอกจากพวกเรา”

“โอเค พวกเราจัดการให้เงียบที่สุด และตรวจสอบซาก ฮ.ด้วย ไอ้ชลติดต่อไปยังฐานว่าเรามาถึงแล้วด้วย ส่วน ภควัฒน์ ภูมินทร์ ไอ้โย ไอ้วิตติ ไอ้ตั้ง คุ้มกันบริเวณนี้ให้ดี คอยดูข้าศึกด้วย” วรพงศ์จัดแจงกำลังเต็มที่

“พวกแก! ไปตายซะให้หมด” เสียงกฤษณ์คำรามอย่างดัง พวกผมให้ไปดูพบว่า ไอ้เต่งกำลังยิงข้าศึกอย่างเมามันยิงจ่อหัวข้าศึกจนสมองเละไม่เหลือแม้แต่เศษซาก เสียงปืนดังไปทั่ว ทันใดนั้นก็มีเสียงปืนดังขึ้นมาอีก