ฝ่านรกแดนข้าศึก

ลำดับตอนที่ #11 : กระเสือกกระสน

 

“อดทนไว้ทุกคน ระวังอย่าให้ถูกยิง ใช้กระสุนให้คุ้มค่า” นโรดมพูดไปยิงไป

“แต่พวกมันเยอะขนาดนี้ กลัวว่าเราทุกคนจะไม่รอด” ณัฐเริ่มท้อ

“อย่าคิดแบบนั้นสิ ณัฐ พวกเราต้องไม่เป็นไร” นโรดมพูดให้กำลังใจ และดึงณัฐลุกขึ้นวิ่งต่อ

“วิ่งไปก่อนณัฐ” นโรดมผลักณัฐวิ่งไป ส่วนตัวเองนั้นวิ่งตามมาห่างๆ ส่วนผม วิตติ ศิริพงษ์ และคนอื่นๆก็พากันหนีนำหน้าไปแต่ก็ไม่ห่างจากพวกเขามากนัก แล้วก็ช่วยกันยิงข้าศึกไม่ให้เข้าใกล้

“ไอ้กร ณัฐ เร็วเข้า รีบวิ่งมา” ชลตะโกนเรียก

“ช่วยกันยิงคุ้มกันเร็วเข้า” ตติยะตะโกนบอกเพื่อนๆให้ช่วยกันยิงข้าศึก

“ระวัง...อาร์พีจี!” จรวดอาร์พีจียิงเข้าใส่นโรดมกับณัฐ ทำให้พวกเขาเสียหลัก แต่ไม่เป็นไรมาก ยังคงวิ่งต่อได้ แต่ทันใดนั้น

“โอ๊ย..!” เสียงนโรดมร้องออกมา เพราะถูกยิงโดนที่ขาล้มลง

“ไอ้กร!” ณัฐเรียกนโรดมแล้วหันกลับวิ่งไปช่วย

“อาร์พีจี!” มีจรวดอาร์พีจีอีกลูกยิงเข้าใส่นโรดม ณัฐเองก็อยู่ห่างเกินจะเข้าไปช่วยทัน พวกเราคิดว่านโรดมต้องตาย แต่ทว่าทันใดนั้น ผมมองไปเห็น กฤษณ์วึ่งอยู่ไม่ไกลจากนโรดมนัก วิ่งเข้ามาบังนโรดมไว้ แล้วหันหลังให้กับอาร์พีจี

“อ้าก..ก..ก..ก...ก….ก….ก!”

ร่างของกฤษณ์ถูกปืนข้าศึกยิงถล่มเข้าใส่ไปทั่วร่าง แต่เขากลับยืนนิ่งอย่างองอาจดุจวีรบุรุษ ทรนงดั่งยอดนักรบ ถึงจะอยู่ไกลแต่ผมก็สัมผัสได้และรู้สึกว่าเขา ได้มองมาที่พวกเราทุกคนด้วยสายตาอันหนักแน่นราวกับจะบอกว่า ลาก่อน ก่อนที่ร่างของเขาจะถูกระเบิดอาร์พีจี โลหิตสีแดงชาดสาดกระเซ็นนองเต็มพื้น ตับแตก ปอดฉีก ลำไส้ขาด สมองเละ กระดูกต่างๆแหลกสลายกลายเป็นผงสีขาวฟุ้งกระจาก แขนและขาแยกออกจากกันเป็นท่อนๆกระเด็นกระดอน ไปทั่วพร้อมอวัยวะภายในต่างๆบางส่วนถูกไฟจากการระเบิดเผาไหม้เกรียม พวกเราได้แต่หยุดนิ่งไปกับภาพที่เห็น จนทำอะไรไม่ถูก เหมือนกับวิญญาณได้หลุดไปจากร่าง แล้วผมก็ได้ยินเสียงๆหนึ่งดังเข้ามาในหูบอกว่า