ฝ่านรกแดนข้าศึก

ลำดับตอนที่ #10 : ภารกิจของเรา

 

พวกเราออกเดินทางอีกครั้งโดยมีวรพงศ์ที่บาดเจ็บอยู่เป็นภาระ ทำให้การเดินทางต้องล่าช้าลงไปบ้าง พร้อมกับมกรพงศ์เป้าหมายในภารกิจของพวกเรา พวกเราคาดว่าในตอนเช้านี้จะปลอดภัยแต่ผิดคาด เมื่อเดินไปได้ซักระยะก็พบกับกองทัพข้าศึกขวางเส้นทางอยู่ พวกเราตัดสินใจอ้อมไปอย่างเงียบที่สุด

“ค่อยๆเดิน อย่าให้พวกมันรู้ตัว” มกรพงศ์พูด

“ไอ้วอ ไหวไหม ถ้าไม่ไหวจะได้ทิ้งไว้ตรงนี้” คชานนท์ ถาม วรพงศ์ ด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ด้วยความกลัวว่าเพื่อนรักจะทนเดินไม่ไหว

“อย่าเสียงดังสิ ไอ้ต้า อยากตายมากนักหรือไง” ตติยะกระซิบเบาๆ

พวกเราเดินอ้อมไปอย่างระมัดระวังโดยที่พวกข้าศึกไม่รู้ตัว และในขณะที่พวกเรากำลังจะผ่านพ้นตาพวกข้าศึกนั้น ได้มีเสียงดังขึ้น

“ฮัด...เช้ย!” เสียงชนินทรจามอย่างดังและรุนแรง ทำให้พวกข้าศึกได้ยินและพุ่งเป้ามาที่พวกเราพร้อมกับยิงปืนถล่มทันที “พวกมันอยู่ตรงนั้น ฆ่ามันอย่าให้เหลือแม้แต่ซาก” เสียงข้าศึกตะโกน

ตติยะตกใจพร้อมกับหันไปด่าชนินทร “ไอ้โย ไอ้ตัวซวย ไอ้ชั่วร้าย ไอ้...”

“เฮ้ย! ไอ้เต่ามัวแต่ด่าอยู่นั่นแหละ หนีสิโว้ย” เสียงมกรพงศ์ตะโกน

“ยิงสกัดไว้ ไอ้ต้าพาไอ้วอไปก่อนเร็ว” สุชนพูด

“ใช้ระเบิดเลย” ชลตะโกน พวกเราจึกใช้ระเบิดปาสกัดไว้ แต่ก็ไม่ได้ผล เพราะข้าศึกมีเยอะมากพร้อมอาวุธยุทโธปกรณ์เพียบ

“กระสุนหมดแล้ว” ศิริพงษ์พูด ผมจึงแบ่งกระสุนส่วนหนึ่งให้ “ไอ้ตั้ง เอาไป”

“วิ่ง...วิ่งเร็วเข้า เราต้องไปให้ถึงค่ายให้ได้” ตติยะตะโกน

“ไอ้เต่า ระวัง!” ชนินทรร้องเตืนพร้อมกระโดดจับตัวตติยะล้มลง หลบกระสุนปืนไปได้อย่างหวุดหวิด

“ไอ้โย ขอบใจที่ช่วย” ตติยะขอบใจชนินทร “ไม่เป็นไรเพื่อน”

“พวกมันเยอะเหลือเกิน จะทำไงดี” ชลพูด

“ระเบิด! ณัฐหมอบลง” นโรดมตะโกนเรียก พวกข้าศึกไล่ตามพวกเราอย่างไม่ขาดสาย จนพวกเราไม่สามารถต้านทานได้ ถูกกระหน่ำทั้งปืนทั้งระเบิด เสียงปืนทั้งฝ่ายเราและข้าศึกดังไปทั่วบริเวณ