คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Look at me
“มิสุนายนี่เจ๋งดีนะ ขนาดพี่ยังหยุดฉันไม่ไหวแต่นายทำได้อ่ะ ฮ่ะๆๆ” เฟย่าหัวเราะก่อนจะขึ้นรถ
“ฉันจะไม่พาเธอเข้าไปอีกแล้วล่ะ= =;;… พวกนั้นยังตามมาอยู่ไหมนะ ฉันพาเธอกลับบ้านแล้วกัน”
“ไม่อ่ะ อยากไปทะเล-0-;;”
“ไม่ทันหรอกน่าถ้าไปตอนนี้ถึงก็คงเย็นๆ ต้องไปค้างคืนอาราชิได้ฆ่าฉันทิ้งของจริงแน่งานนี้= =;;”
“เอ? แต่รู้สึกว่าที่บ้านฉันจะมีบ้านพักริมทะเลนะแถว…”
“ฉันก็มี แต่ว่าถ้าเธอไปค้างบ้านฉันหรือฉันไปค้างบ้านเธออาราชิคงไม่ยอมแล้วมันก็อืม…(จะอธิบายยังไงดีว่ะ-*-) … เอาเป็นว่าฉันไม่ไว้ใจตัวเองถ้าอยู่กับเธอ2คนในบ้าน1หลังโดยมีแค่คนรับใช้ จบ! ”
“-0-…ตรงดีนะ แต่ฉันมั่นใจเรื่องเตะผีน่ะ ไม่ต้องห่วงแค่มีคนที่ใหญ่กว่าอาราชิให้ไปก็พอใช่ม๊ะ ”
“เฮ้ย!! ทำไมดื้ออย่างนี้ว่ะ-*-”
“เอาเป็นว่าก่อนที่จะไปทะเลฉันขอจัดการไอ้พวกที่กำลังเดินมานั่นก่อนแล้วกัน นายมีอาวุธไหม?^^”
“ด้านหลังมี กระบองของสึคิ มีดของคุรัย ดาบของฉัน3อัน” ผมตอบไปอย่าหน่ายๆ
“อันไหนรับกระสุนได้มีม๊ะ^^”
“…ก็ทุกอันนั่นแหละ” เฟย่าหันไปทำอะไรบางอย่าก่อนจะเปิดประตูรถออกไป
“เฮ้!! จะไปไหนน่ะ มันอันตรายนะ” ผมหันไปหยิบดาบก่อนออกตามไป
ปัง!!! ปัง!! ปัง!!
แกร้ง~~~~~
“อ๊าก!!!!!!!!”
“บ้าน่า...” ผมอึ้งกับภาพตรงหน้าอย่างสุดๆเธอเป็นใครกันเฟย่า…เฟย่าใช้กระบองเบี่ยงวิถีกระสุนจนมันไปโดนพวกเดียวกันเอง
“ถ้าแกไม่เลิกตามมาฉันจะฆ่าแกทิ้งซะ สาบานมาสิ!” ดาบที่จ่ออยู่ที่คอของโจทำให้ลูกน้องยืนแข็งเป็นท่อนไม้หรืออาจจะกำลังตกใจเพราะฝีมือยัยนี่อยู่ก็ได้
“= =;;…ก กะ ก็ได้!!” โจพูดออกมา
“รู้ใช่ไหมว่าถ้าแกผิดสัญญากับฉันหมายความว่าไง” เฟย่าพูดเสียงเย็น ก่อนจะเดินกลับมาทางผม
“รู้สิ ก็เธอเป็น1ใน4อย่างนั้นนี่นา” โจพูดทิ้งท้ายก่อนจะหันกลับไป
1ใน4อย่างงั้นหรอ…แล้วมันอะไรล่ะ= =;;
“แค่มีคนให้ไปก็พอใช่ไหม” เฟย่าพูดก่อนจะยื้นอาวุธมาคืนแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“ไฮ แม่!…อื้อๆ…หนูจะไปเที่ยวทะเลนะ…ค้างคืนอ่ะ…มิสุ...ไม่รู้ ไปบ้านมันนั่นแหละ...ไม่ต้องหรอก…อ๋อ บอกมันว่า ‘ก็แกไม่พาน้องไปเองนี่นาสมน้ำหน้า’ …ขอบคุณค่ะ”
“-0-;;”
“เรียบร้อยแค่นี้ก็ไม่ต้องกลัวไอ้พี่บ้ามันฆ่านายแล้วล่ะ ไปทะเลกันเถอะ^^ ”
“…แต่พรุ่งนี้มีเรียนนะ…” ผมพยายามหาข้ออ้าง
“ถ้านายสอบตกเดี๋ยวฉันติวให้เอง…จบแล้วใช่ไหม จะพาไปได้รึยัง?”
“ครับท่าน…TT^TT”
ตอนนี้เรานั่งเงียบกันอยู่บนรถ...อาราชิต้องฆ่าผมทิ้งแน่ๆเลยอ่ะTT^TT ผมตายแน่ๆเลยอ่ะTT0TT ตายแน่ๆY^Y
“เฟย่า...เรื่องที่เราพูดค้างไว้ที่สวนสนุกน่ะเธอ...”
“นายเคยขว้างหัวคนไหม…แบบฟันให้ขาดแล้วขว้างไปเหมือนดอชบอลน่ะ…ฉันเคยนะ...ที่นั่นมัน ห่วยแตก”
“หา?...แล้วทำไม่เธอถึงทำล่ะ…” ปกติเค้าต้องถามแบบนี้รึเปล่านะ= =;;
“เพราะโกรธ โกรธมากพอรู้สึกตัวอีกที่ฉันก็ฆ่ามันไปซะแล้ว เพราะงั้นก็เลยได้อะไรมาหลายอย่าง พร้อมกับบาป ที่ ‘ดากร์แลน’ ต่อให้ฆ่า เราก็ไม่ผิด สักวันฉันต้องไปถล่มที่ๆเฮงซวยแบบนั้นให้ได้”
ดากร์แลน…เฮ้ย!!!โรงเรียนที่ผมเคยเรียนนี่หว่า…งั้นเธอก็...เอ่อ...
“เธอออกมานี่แสดงว่าจบมหาลัยแล้วใช่ไหม ว่าแล้วทำไม่ถึงเก่งการต่อสู้นัก ฉันเองก็เคยอยู่ที่นั่นสะอิดสะเอียนจนรีบเรียนให้มันจบๆเหมือนกัน”
“นายก็ด้วยหรอ…แล้วทำไมถึงกล้าเข้าใกล้ฉันล่ะ” เฟย่าหันมาด้วยน่าตาสงสัย
“พูดเรื่องอะไรน่ะเธอ? ฉันว่าเธอเหมาะจะเป็นหัวหน้าพวกฉันสุดเลยล่ะ^^”
“แล้วทำไมพวกแกไม่เป็นกันเองล่ะว่ะ” เฟย่าพูดเบาๆหันหน้าออกไป
“ก็แหม…ก็มันไม่มีดอกไม้เลยอ่ะ มีแต่ตัวผู้Y^Y”
“เห?...ถามจริงๆไม่รู้จักฉันหรอ” เฟย่าพูแล้วยื่นหน้าเขามาไกล้พร้อมทำตาเจ้าเหล์
“…ชิราบุกิ เฟยาริ แห่งตระกูลชิราบุกิ มีพี่ชายชื่ออาราชิ พ่อชื่อเอยูเป็นคนญี่ปุ่น แม่ชื่อริคะเป็นคนรัสซีย มีลูกพี่ลูกน้องชื่อคาเสะ อืม~แค่นี่แหละส่วนใหญ่ที่รู้ก็ของอาราชิอะนะ555”
“ฮ่าๆๆ นี่ไม่มีวิธีอื่นเลยหรอ ที่จะเป็นหัวหน้าพวกนายได้โดยไม่ต้องเป็นแฟนนายน่ะ”
“ก็มีอ่ะนะ แต่อยากให้เป็นแฟนฉันมากกว่า ส่วนวิธีอื่นก็แค่สู้ชนะพวกฉันทุกคนน่ะ อย่าเธอคงไม่ไหวหรอก ”
“หึๆๆ เรียกทุกคนมาที่ทะเลสิพี่ฉันด้วยก็ได้ พวกนายจบมาจากที่นั่นสินะ เอาอาวุธที่พวกนายถนัดมาด้วย 2 อัน ฉันจะแถมให้อีกอย่างคือ ฉันจะโคนพวกนายด้วยอาวุธของพวกนายทั้งหมด ถ้าฉันแพ้ฉันจะยอมเป็นแฟนกับนายก็ได้เพราะนาย…โง่ดี^^ ” หา? นี่เธอไม่ได้กลัวสินะ แต่กำลังสนุกอยู่หรอ…
ณ โรงฝึกบ้านมิสุมิ(ที่ริมทะเล)
“เฮ้ย!! ไหนว่ะ ใครมันโง่จะขึ้นเป็นหัวหน้าเราด้วยวิธีนี้ว่ะ5555+ นี่ขนาดกูคิดเองกูยังไม่คิดว่าจะมีคนกล้าเลยนะ” สึคิ พูดตอนเดินเข้ามาในโรงฝึกบ้านผม
“ทำไมต้องเรียกฉันมาด้วยว่ะ แถมด้วยเครื่องบิน แกคิดว่าน้ำมันลิตรล่ะเท่าไรกัน” ซาตานพูดขึ้น
“บ่นทำไม เครื่องบินบ้านฉัน”
“เซ็นโชมันบอกให้พูดว่ะ = =;;”
“ฉันบอกพวกแกเตรียมอาวุธมา 2 อัน ใช่ม๊ะ เอามากองไว้หน้าเธอตรงนี้หน่อยสิ= =;;” ผมชี้ไปที่เฟย่า
แค้รง!!!(เคียวของคาเสะหลุดออกจากมือ)
“-0-;;…ฉันยอมแพ้” คาเสะพูดแล้วเดินไปยืนข้างอาราชิ
“อ่าว เธอเองหรอ หึ…” ซาตานพูดแล้ววางแส้อันนึงลงตรงหน้าเฟย่า
คุรัยกับเซ็นโชวางมีด กับแพนดูรัมโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
“เห? แม่สาวน้อยคนนี้น่ะหรอที่จะมาสู้กับพวกเราสวยจังเลยชื่ออะไรจ๊ะ^^” สึคิพูดหลังจากวางกระบองลงตรงหน้าเฟย่า
“นายรู้จักฉันแล้วนี่นา นั่งไกล้ๆกันด้วย สึคิ…”
“เห?...”
“เฟย่าไง ชิราบุกิ เฟยาริ^^”
“หา?=0=…เอ่อ งั้นฉันจะเก็บเรื่องเธอไว้เป็นความลับหลังสู้เสร็จแล้วกัน เพราะฉันอยากรู้ว่าที่เค้าพูดๆกันน่ะ มันจะเจ๋งจริงรึป่าว เธอคงไม่เอาเรื่องพวกฉันใช่ไหมเอย?^^;;”
“แหงสิ ก็ฉันเป็นคนบอกจะสู้เองนี่น่า”
“เอ่อ เฟย่าบอกว่าจะโค้นพวกนายด้วยอาวุธที่อยู่ตรงหน้าเธอล่ะ-0-;;”
“หา?...ฮ่ะๆๆๆๆ จี้ว่ะ5555+” เออ มันหัวเราะกันใหญ่เลย= =;;
“ฮ่าว~~~~ มาสิซึคิเริ่มจากนายเลย” เฟย่าหาวหยิบกระบองชี้ไปที่ซึคิ เล่นเอาพวกนั้นฮากันไม่ออก
จากนั้น 2 คน นี้ก็ไปยืนหาจังหวะโจมตีที่กลางสนาม
แกร้ง!!!!!เสียงกระบองเหล็กกระทบกันดังไปทั่วโรงฝึกเฟย่าใช้…แขนข้างเดียวถือกระบองเหล็กรับกระบองของซึคิ-0-!!
“หยุดก่อนได้ไหม?” เฟย่าพูดขึ้นมาเฉยๆซะงั้น= =;;
“เอ๋? ทำไมหรอ ได้สิ= =;;” ไอ้นี่ก็บ้าจี้ไปตอบอีก...
เฟย่าเดินเข้ามาหยิบอาวุธทั้งหมดใส่ร่างกาย
“พวกนายเข้ามาพร้อมกันหมดนั้นแหละ”
“=[]=!!” เฮ้ย!
“ฮ่าๆๆ นึกว่าอะไรตกใจหมด เธอขอมาเราก็จัดให้~ ^^”
“นี่พวกแกคงไม่ได้คิดจะเอาจริงใช่ไหม= =;;”
“อะไรกัน พวกฉันไม่เอาถึงตายหรอกน่า แค่อย่ามาดูถูกพวกฉันสิ^^” เฮ้ย คุรัยแกยิ้มแหนะ= =;;
ผมยืนมองเฟย่าและพวกเพื่อนๆของตัวเองกำลังสู้อยู่ข้างๆอาราชิและคาเสะ
โช้ง เช้ง แกร๊งๆ พล๊วะๆๆ
“จริงสิคาเสะ…แกยังไม่เคยชนะน้องฉันสักครั้งเลยสินะ”
“พูดแปลกๆน่ะพี่ ใครมันจะไปชนะแม่นั้นได้กัน= =;;”
“นั้นสิ ขนาดฉันเองขึ้นชื่อเรื่องการใช่อาวุธก็ยังไม่เคยชนะเลยล่ะ555+”
…หือ? 2คนนี้พูดเรื่องอะไรกันนี่ แต่ไม่เป็นไรหรอกมั้งพวกนั้นก็จบมาจากดากร์แลนเหมือนกัน…คนที่ขนาดอาราชิยังแพ้…หรือว่ายัยนั้นคือ…ใครล่ะ555+
“พี่น่ะแค่ขึ้นชื่อแต่ยั้นนั้นเป็น1ใน4ของดากร์แลนที่ไม่ว่ายังไงเด็กที่จบจากที่นั่นก็ต้องคอยป้องกันไม่ให้ใครมาดูหมิ่นราวกับเป็นศักศรีของที่นั้น ได้ฉายาว่า ‘ศาตราแห่งความมืด’ เชียวน่ะเป็นบุคลากรชั้นยอดเลยล่ะ = =;;”
“ห๊ะ!!...พวกนายหยุดก่อน!!!”
ผมตะโกนออกไปตอนคาเสะพูดจบ จากนั้นก็ชักดาบที่เหน็บอยู่ข้างเอวของอาราชิวิ่งไปที่เฟย่าแต่ดูเหมือนจะช้าเกินไปเมื่อดาบผมไปจ่อที่คอของเฟย่าทุกอย่างก็จบลงพอดี อาวุธของทุกคนถูกจ่อเข้าที่จุดตายพอดี พวกผมเป็นฝ่ายแพ้สินะ…
“…ฮะ…ฮะ…ฮ่าๆๆๆ ฉันแพ้สินะ ฮ่าๆๆ ลืมไปซะสนิทเลยก็นายบอกว่าทุกคนนี่ นั้นคงหมายถึงนายด้วยใช่ไหม…เฮ้อ~ ให้ตายสิ ไม่ขำนะ นี่มันอะไรกัน ดาบที่จ่อคอฉันนี่หมายความว่าไง”
“เธอคือ…ศาตราแห่งความมืด…งั้นหรอ”
“…”
“ฉันพอเค้าใจน่ะ…ว่ามันหมายความว่า…ฉันไม่สามารถแตะต้องเธอได้เลย หมายความว่าเธออยู่ไกลจากฉันเหลือกเกิน…เพราะฉันไม่ใช่คู่หมั่นของเธอ…”
“ไอ้บ้า ปัญญาอ่อนเฮ้ย…”
“หา?...เธอว่าไงนะ=0=;;”
“ฉันบอกว่าแกมันบ้า แล้วก็ปัญญาอ่อน แล้วก็โง่แล้วก็ตาบอด แล้วก็สมองมีปัญหา แล้วก็ๆๆ...เยอะว่ะไปหาหมอไป๊~ ชิ้วๆ=w=//”
เฟย่าพูดแล้วปัดมือไล่เล่นเอาผมงง แต่เธอก็ทิ้งอาวุธแล้วยืนประจันหน้ากับผม
“ที่นายพูดน่ะ หมายความว่าไงหรอฉันไม่เข้าใจเลย นายบอกว่าฉันอยู่ไกลจากนายทั้งๆที่ฉันอยู่ใกล้แค่นี้เอง นายบอกว่านายนายไม่สามารถแตะต้องฉันได้สินะ”
เฟย่าพูดจบก็จับมือผมไปสัมพัสแก้มของเธอ
“ฉันที่ยืนอยู่ตรงหน้านายตอนนี้ ไม่มีตัวตนอยู่เลยงั้นหรอ นายมองไม่เห็นฉันงั้นหรอ ใจร้ายจังพูดอะไรออกมากันนายน่ะ แล้วก่อนหน้านี้นายพูดกับใครตอบมาสิ ”
“เฟย่า…” เสียงที่แผ่วเบาออกมาจากริมฝีปากของผม
“นายไปเที่ยวกับใครกัน”
“เฟย่า…”
“แล้วนาย…หึ…จูบใครกัน”
“เฟ…ย่า…หึๆๆ” ผมดึงเธอเข้ามากอด ให้ตายสิทำไมเธอถึงได้หัวใจผมไปมากขนาดนี้นะ
“อ่าวๆ นายไม่กลัวพี่ฉันฆ่านายแล้วหรอ ฮ่าๆๆ”
“ไม่! หึๆๆ”
!#$$^$%$%&&**)((_*_)
อยู่ดีๆเสียงโทรศัพท์ของทุกคนก็ดังขึ้นพร้อมกันทำให้เพลงมั่วไปหมด-*- ผมมองโทรศัพท์ที่ไอ้บ้าที่ไหนโทรมาคัดจังหวะเลิฟซีนของผมว่ะ= =;;…พ่อผมเองนี่หว่า=0=;;
“หวัดดีครับพ่อมีอะไรป่าวครับ”
[ไนท์ลูกยุหนายเอ่ย?]
“ไหนพ่อบอกให้ผมชื่อมิสุไง เอาไงแน่ ผมอยู่บ้านที่นีงาตะครับ”
[เช่อหนายก็ช่างหัวมานเถอะ ไปที่นั้นมายอ่าลูก-0- เดะป๋าก็พาไปทุกเสาร์ทิตอยู่แว้ว กลับโตเกียวเน้อป๋ามีงานห้ายแกทามอ่ะ]
“พ่อเลิกพูดภาษายานๆซะทีได้ม๊ะ ปัญญาอ่อนอ่ะ-0-;;”
[น้อยกว่าแกก็แล้วกัน…ตู๊ดๆๆๆ]
มิวายด่าลูกตัวเองเป็นตุ๊ดอีกนะพ่อ= =^^ (ไม่น่าจะใช่นะนั้น= =;;)
หลังจากคุยเสร็จทุกคนก็หันมามองหน้ากัน= =;;
“ฉันว่าเราได้รับคำสั่งแบบเดียวกันชัวร์เลย ” ซึคิพูดขึ้น
“โดนสั่งให้กลับบ้านน่ะ!!!!!!” แล้วทุกคนก็พูดขึ้นพร้อมกัน
ความคิดเห็น