คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Heart skips a beat
“wow นายรู้ไหมฉันอยากมาที่นี่นานแล้ว~~ฉันเคยอ่านเจอในนิตยสารรู้สึกจะมีอุโมงค์ใต้น้ำด้วยใช่ไหม ว๊าว ว๊าว ว๊าว *0* ” เฟย่าพูดทำเสียงตื่นเต้น พร้อมกับทำหน้าเหมือนเด็กที่พ่อแม่พามาเที่ยวครั้งแรก
“ก็แค่สวนสนุกเอง…อ๊ะ!! อะ อะ อะ ทำอะไรน่ะ =0=’>”
“ขอบคุณนะ” เฟย่าจุ๊ฟตรงแก้มผมแล้วพูดขอบคุณ อ๊าก!! หัวใจจะวาย ผมรีบเอามือจับแก้มด้วยความตกใจ+ตื่นเต้น
“นี่เธอ! ห้ามทำแบบนี้กับคนอื่น (นอกจากฉัน) นะ-0-!!”
“โอ้~มี2-3คนที่ฉันทำบ่อยๆเลยล่ะ” เธอพูดพรอมกับมองแผนที่สวนสนุก (ไปเอามาตั้งแต่เมื่อไร? )
“ทำแบบนี้กับใครบอ…อ๊ะ!! ”
“นี่มิสุ!! อุโมงค์ใต้น้ำอยู่ทางนี้มาเร็ว” เฟย่าพูดตัดแล้วลากผมไป
และแล้วเธอก็ลากผมมาถึงอุโมงค์ใต้น้ำนี้จนได้
“โอ้!! มิสุ ดูคราเคนสิ คราเคน! *0*/ ” เฟย่าพูดเสียงตื่นเต้นพร้อมกับชี้ไปทางไอ้หมึกนรก
“บ้าที่สุดเธอไม่สนใจฉันเลย เอ๋ ว่าแต่ไอ้ปลาบ้านั่นมันปลาอะไรน่ะ เศร้าจังอยากไปอยู่กับปลาจริงๆ” ผมพูดเบาๆแล้วเดินไปเกาะที่มุมอุโมงค์ กระซิก กระซิกTT^TT
“หือ? นั่นไม่ใช่ปลาบ้านะมิสุ นั่นมันปลาปีรันย่า อยู่ในแทบแม่น้ำอะเมซอน เป็นปลากินเนื้อ” อยู่ดีๆเธอก็พูดขึ้นข้างๆผม
“O_O<<<< (หน้าผม) เธอไม่ได้สนใจปลาอยู่หรอ?”พอผมพูดจบเธอก็หันไปสนใจปลาต่อ
เหนื่อยโคตร!!!!
มีใครเหนื่อยเท่าผมไหมคร้าบบบบบบบ>0< ทำไมน่ะหรอก็เฟย่าลากผมไปนู้นมานี่ตลอดเลยอ่ะ สนุกนะแต่เหนื่อยแล้ว ทำไมเธออึดอย่างนี้นะ อุโมงค์ใต้น้ำ พิพิธภัณฑ์ รถไฟเหาะ บลาๆๆๆ แล้วทำไมถึงยังไม่เหนื่อยอีกนะ -0-;;;;
“เหนื่อยหรอ?” เฟย่าถาม ตอนที่เราพึ่งเล่นไวกิ้งเสร็จ แต่หน้าเธอก็ยังคงจ้องที่แผนที่สวนสนุก= =;;
“ก็นิดหน่อย” ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเลยว่าทำไม่ถึงตอบว่า‘ใช่! ฉันเหนื่อยมาก’ไม่ลง = =;;
“แต่ฉันว่านายโคตรเหนื่อยเลยอ่ะ = =^ ”
“= =;;; <<<(แล้วเธอจะถามเพื่อ?)”
“ดูนายทำหน้าเข้าสิ ^^…นี่แนะๆ” เฟย่าพูดแล้วเอามือมาบีบจมูกผมไปมา
“แกล้งฉันหรอ?...เจอนี่หน่อยเป็นไง นิ้วพิฆาต!!= =++” ผมจิ้มที่เอวทำเอาเฟย่าหัวเราะก๊ากแล้ววิ่งหนี บ้าจี้สินะ- -++
วิ่งไล่กันไปไม่ได้ถึงไหนก็ต้องยอมเพราะหมดแรง= =;;
“เราไปพักเหนื่อยกันที่ท้องฟ้าจำลองเถอะ! ” เฟย่าพูดตอนที่ผมกำลังมวนผมเธอเล่นอยู่นุ่มชะมัด-*-
“เธอนี่...ขนาดพักยังบริหารเวลาได้อีกนะ= =;;”
ณ ท้องฟ้าจำลอง
[ดาวลูกไก่มีอยู่ 7 ดวง…กางเขนดาวเหนือ…]
“ที่รัสเซียไม่มีสวนสนุกหรอ? ” ผมหันไปถาม
“มีสิ แต่สวนสนุกที่ญี่ปุ่นกับที่รัสเซียมันไม่เหมือนกันใช่ไหมล่ะ อืม~~~… ทั้งสถานที่ แล้วก็คนด้วย … มั้งนะ ^^” เธอตอบแล้วหันไปยิ้มกับท้องฟ้าจำลอง
ตึกตัก ตึกตัก
ผมว่าความรู้สึกของผมตอนนี้มันไม่ใช่แค่เพราะเธอสวยแล้วล่ะ
“เธอคงจะชอบสวนสนุกมากเลยสินะ…”
“ก็มันเป็นสถานที่แรกที่ครอบครัวของฉันมาด้วยกันน่ะ”
“ไม่สนใจลูกชายเจ้าของสวนสนุกบ้างหรอ”
“ฮ่าๆๆ อยู่ไหนล่ะ ว่าแต่แล้วฉันจะไปรู้จักได้ยังไง พูดบ้าๆนะนาย”
“หมอนั่นอาจอยู่ใกล้ๆเธอก็ได้นะ เอาเถอะ ออกมากับฉันที” ผมดึงเธอออกมาจากท้องฟ้าจำลองแล้วตรงไปที่สวนที่ถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงามเพื่อให้ นักท่องเที่ยวได้ถ่ายรูปกับคู่รักหรือนั่งพักผ่อน ผมเลือกที่จะไปตรงใต้ต้นไม้หลังสุดที่มีเก้าอี้ยาวอยู่ใต้ต้นไม้ มีคนรู้ไม่มากว่ามันเป็นที่ๆสวยที่สุด
“ที่นี่สวยไหม? ” ผมถาม ขณะที่แค่มองเธอก็รู้คำตอบอยู่แล้ว ดูจากหน้าตา ^_^
“สุดยอดเลย แถมยังเงียบสงบ*0*”
“ชิราบุกิ เฟย่า เป็นแฟนกันนะ!! ^^”
“…เฮ้อ~~~” เธอทำหน้าเศร้าพร้อมกับถอนหายใจ
“ให้ตายสิ…ฉันเป็ผู้ชายหน้าหล่อที่โชคร้ายชะมัด ถูกเธอปฏิเสทตั้ง 2 ครั้ง”
“แต่ฉันคิดว่านายโชคดีนะ เพราะตอนนี้แค่ฉันสามารถเป็นเพื่อนกับนายได้ก็ถือว่าฉันดีขึ้นมามากแล้ว นายควรจะให้เวลาฉันนะถ้านายรอไหวล่ะก็นะ…” น้ำเสียงที่ดูเหมือนกับว่าจะไม่มีวันนั้นมันหมายความว่ายังไง
“มีอะไรเหรอ...บอกฉันได้ไหม…”
“ก็แค่เพื่อนมันทรยศสุดท้ายก็เลยเหลื่อแค่ตัวคนเดียว…” เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่เศร้ามาก…ก่อนที่ผมจะมองไปเห็นผู้ชายชุดดำที่คุ้นหน้า
“!!!! ชิ! ” ทำไม่ต้องโผล่มาตอนนี้ด้วยว่ะ!!
“ขอโทษนะ แต่อย่าคิดว่าฉันจะทำแบบนั้นกับเพื่อนของตัวเอง เดี๋ยวค่อยเล่าทีหลัง เธอมีอะไรหนักๆที่ปาได้บ้างไหมฉันขอยืมหน่อย- -;; ” ผมเดินเข้าไปกอดเฟย่าแล้วเอาหัวเธอซุกกับหน้าอกก่อนพูด
“หา? จะไปมีได้ไง ม๊...!!!”
“เธอก็เก่งนะ งั้นช่วยแกล้งก้มลงไปผูกเชือกร้องเท้าให้ฉันแล้วโยนหินขึ้นมาทีอย่าให้คนข้างหลังเห็นเชียว”
“นายบ้ารึปล่าว มันต้องเร็วมากเลยนะเพราะว่า…”
“เอาน่า เชื่อใจกันหน่อย ยังไงฉันก็เป็น‘เพื่อน’เธอ” ผมพูด
“…”
ผลั๊วะ!! หินถูกปาไปโดนหัวชายชุดดำอย่างพอดี แต่ก่อนที่ผมจะวิ่งเข้าไปหาก็ถูกเฟย่าดึงมือไว้ก่อน
“อย่าไปมิสุ! เราโดนล้อมแล้ว”
“หา!!??!!” ผมหันกลับไปก็มีชายชุดดำอีกประมาณ 10 คนเดินออกมาทางด้านหลัง
“ว่าแล้วเชียวนายไม่รู้จริงๆด้วย ถึงได้บอกไงว่าต้องเร็วมากเพราะว่ามีพวกมันอยู่ข้างหลังนายด้วย นายก็ไม่ฟัง”
“คราวหน้าช่วยตบหัวกระผมด้วยถ้ากระผมไม่ฟังท่านTT^TT”
“ยังมีอารมณ์มาเล่นอะไรอีกเนี๊ย- -;; นายรู้จักพวกนี้ไหม? ”
“เอ่อ…พวกนี้เป็นลูกน้องของ เอ่อ..เค้าเรียกอะไรน้า~~แฟนคลับโรคจิตคนหนึ่งที่น่ากลัวมากๆ (เลยจำหน้าได้)-0-;;” <<<ปัญหาส่วนตัวเน้นๆ
“= =;;; ฉันล่ะอยากฆ่านายจริงๆ รู้จักกับนายนี่มีแต่เรื่อง นายคิดว่าคนไหนหัวหน้าคอยสั่งไอ้พวกนี้”
“ไอ้คนที่ฉันปาหัวมันไง”
“กระจอกมาก!! นายเร็วมากก็ทำตามความรู้สึกตัวเองซะเถอะ!” เฟย่าพูดก่อนที่เราจะโดนพวกนั้นเอาปืนจ่อหัวแล้วรวบแขนไว้
“หา?-0-!!” พูดเรื่องอะไร?
“แกกล้าดียังไงเอาปืนบ้านๆพันธ์นี้มาจ่อหัวฉัน ห๊ะ! ไอ้ถึกหมายเลข1!! คิดจะจ่อหัวฉันไปขโมยปืนลูแปงมาไป!!” เฟ่ย่าตะคอกทำเอาคนจ่อปืนทำหน้างง ใครมันจะบ้าไปขโมยปืนของคนที่ไม่มีอยู่บนโลกได้ไงว่ะ ว่าแต่จะจ่อหัวเธอนี่ถึงกับต้องไปขโมยปืนลูแปงเลยเรอะ-0-;;
“เฮ้ย!! ฉันบอกพวกแกแล้วนี่หว่าว่าอย่ายุ่งกับผู้หญิง!”
เพี๊ยะ!!!!
ไอ้คนที่โดนผมปาหินใส่พูดก่อนที่จะตบไอ้ถึกหมายเลข1ที่เอาปืนจ่อหัวเฟย่า
“ต้องอภัยในความไร้มารยาทของลูกน้องด้วยนะครับท่านเฟย่า ผมมีนามว่าโจเป็นคนของตระกูลซาระ ยินดีอย่างยิ่งที่ได้พบท่านในวันนี้แต่ตอนนี้กระผมมีภารกิจต้องทำต้องขอเชิญท่านออกจากบริเวณนี่ด้วยครับ”
“ไม่เป็นไร งั้นปล่อยเพื่อนฉันไปได้แล้วใช่ไหม ฉันเองก็จะไม่เอาความในการไร้มารยาทของพวกนาย ถึงจริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้หวังอะไรกับคำว่ามารยาทจากพวกนายตั้งแต่แรกแล้วล่ะ” น้ำเสียงที่เฟย่าพูดช่างเต็มไปด้วยการเสียดสีแม้จะใช้สำเนียงสุภาพ
“ ‘ปล่อยเพื่อน’ ผมเชิญท่านเพียงผู้เดียวนะครับ ส่วนเพื่อนท่านผมขอนำตัวไปให้ท่านเจ้าบ้านตามงานที่ได้รับมอบหมายเห็นทีจะปล่อยไปไม่ได้ เดียวผมจะให้คนพาท่านออกจากบริเวรนี้เพื่อความปลอดภัยของท่านเชิญครับ”
“นายรีบขนาดนั้นเลยหรอโจ หรือถ้าไม่รีบกลัวข้าจะหนีไปได้แบบทุกทีสินะ ฮ่าๆๆ”
ผลั๊วะ!!!
“หุบปากนะ!!...”
“โจ~ ฉันขอลาเพื่อนฉันก่อนกลับได้ไหม^^”
“ขออภัยที่แสดงกิริยาไม่เหมาะสมผมนึกว่าท่านไปแล้ว”
“ก็บอกแล้วไงว่าข้าไม่ได้หวังอะไรจากพวกเจ้า มิสุ คราวหน้านายต้องพาฉันไปทะเลนะ”
“ตอนนี้ยังพาไปได้เลย^^” ผมตอบกลับไป
“ ‘นายควรทำตามที่ฉันบอกได้แล้วนะ’ ” แม้เธอจะขยับปากโดยไม่มีเสียงลอดออกมาแต่มันช่างอ่านง่ายมาก แล้วเธอก็เดินออกไปอย่างช้าๆ
“ไง หวัดดีไอ้ตัวแสบ ทำไมวันนี้เสียท่าได้ล่ะ แกไม่เคยมีประวัติเรื่องหนีไม่สำเร็จสักครั้งเลยนี่”
“ก็พอดีช่วงนี้หัวใจมันตุ้มๆต่อมๆไง พอรู้ตัวอีกทีก็โดนล้อมซะแล้ว^^”
“คราวที่แล้วแกทำฉันแขนหักน่ะจำได้ไหม”
“^^”
พลั๊วะ!!!
หมัดหนักๆเสยมาที่หน้าผม ...อย่าเจ็บ= =;;
“คราวนี่แกก็เอาหินปาใส่หัวฉัน^^”
ผลั๊วะ!!!
และหมักที่2ก็ตามมาติดๆ มันคงแค้นมากจริงๆ= =; เจ็บมากมายเลยอ่ะ-0- แต่พอได้แล้วมั้ง…
“เฮ้ย!!” ผมบิดแขนผู้ชายที่จับผมเอาไว้จากนั้นก็แย้งปืนแล้วก็ฟาดไปที่ท้ายทอยจนมันสลบแล้วเล็งไปที่หัวของโจ
“อย่าเชียว ไม่งั้นฉันจะฟังลูกตะกั่วไว้ในหัวนายแน่” เสียงเฟย่าดังขึ้นพร้อมกับปืนในมือที่จ่อหัวของโจหมอนั่นก็กำลังจะชักปืนพอดี จากนั้นเธอก็แย้งปืนในมือของหมอนั่นไป
“อย่างเธอน่ะหรอจะกล้ายิง ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอรู้ถึงความหนักหนาของการจับปืนรึป…”
ปัง!!!
“อ๊ากกกกกกก!!!!!!!!”กระสุนฝังไปที่ขาของโจ1นัด ฟังจากเสียงแล้วคงจะเจ็บนะนั่น = =;;
“ทุกท่านลืมอะไรไปกันรึปล่าว ข้าคือเฟย่า ชิราบุกิ เฟยาริ แห่งตระกูลชิราบุกิ การสร้างความหวาดกลัวให้แก่พวกเจ้าคืองานของข้า! ถ้าเข้าใจแล้วก็สั่งพี่บึกพวกนี้ให้ถอยออกไปซะ!!” พอพูดจบพวกนั่นก็พากันถอยออกไปช่วงหนึ่ง
“โอ้!! จริงสิ มากับผมหน่อยนะครับคุณโจ^^ เธอก็มาด้วย”
“ไปไหน?”
“หลังต้นไม้นั้นมีสระน้ำอยู่น่ะ^^”
“= =;;”
“ม้ายยยย~~~~>0<;;;” ผมลากโจมาตรงสระหลังต้นไม้พร้อมกับเสียงร้องเหมือนรู้ชะตากรรมตัวเอง
“อย่าตามมาเชียว- -++” ผมหันไปขู่พวกลูกน้องหมอนี่ที่ทำเหมือนจะตามมา
“พ พ พ พวกแกจะทำอะไรฉัน” เสียงพูดที่ฟังดูหวาดผวาดังขึ้น
“นายรู้ไหมโจ สระน้ำนี้เลี้ยงจระเข้ไว้ด้วยล่ะ^^”
“หา?”
“ก็ไม่ค่อยมีใครสนใจมันหรอก แต่มันก็คงหิวมากเชียวล่ะ จงลงไปเป็นอาหารของมันเสียเถอะ^^”
พลัก!! ตู้ม!!!
“จรลีกันเถอะเฟ่ย่า เรามีแค่2กระบอกพวกมันมีเป็น10ชนะได้ก็บ้าแล้ว” ผมจับมือเตรียมวิ่ง
“เฮ้ย!! ลงไปช่วยเจ้านายเร็ว ตามพวกมันไปด้วยมันอยู่นั่น” ผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาตรงสระน้ำสั่งมีลูกน้องอีก 2 คน ตั้งท่าเตรียมยิง ผมคว้าปืนที่มือเฟย่าแล้วคว้างไปใส่หัวพวกมัน 2 คน จนหงายเพราะมึนก่อนวิ่ง
“คำแนะนำดีๆนะไอ้หนู นายควรจะเอาปืนมายิงไม่ใช่คว้าง!!”
“นี่สวนสนุกนะเธอ แล้วฉันก็ยิงปืนไม่แม่นด้วย”
“แต่ฉันยิงแม่น!!”
“เอาไว้คราวน่าแล้วกัน ตอนนี้เราคงต้องหลบเข้าไปในนี้ก่อน” เรามายืนอยู่ที่หน้าบ้านผีสิง= =;;
“ม...ม...ม...ไม่ได้เด็ดขาด…ฉ…ฉันเข้าไปไม่ได้อ่ะ -0-;;; ”
“นี่เป็นเครื่องเล่นสุดฮ๊อตของที่นี่เลยนะเธอไม่น่าพลาด”
“ขนาดอาราชิยังคุมฉันไม่ได้เลยนะเรื่องนี้อ่ะ”
“มีอะไร เธอไปต่อยผีรึไง= =;;”
“เออ!!เดะ -0-;;”
“ไงก็ต้องเสี่ยงแล้วล่ะ พวกมันมากันแล้วฉันจะหยุดเธอเอง” ผมไม่สนคำค้านลากเฟย่าเข้าไปด้านใน
หลังจากที่ออกมาจากบ้านผีสิงผมก็คิดได้ว่าผมจะไม่พาเธอเข้าไปอีก= =;;;
ความคิดเห็น