~รักแสบซ่า!ท้าหัวใจ ยัยปีศาจ*~

ลำดับตอนที่ #2 : >>ไล่ออก!

~*2 ไล่ออก!*~

            ผัวะ! พลั่ก! อ๊ากกก!!

            เสียงหมัดกระแทกใบหน้าของชายหนุ่มอย่างแรง ก่อนที่ร่างของเขาจะล้มลงไปกองกับพื้นอย่างน่าอนาถ

            “ชิ! อ่อนชะมัด”

            เสียงสบถ ดังมาจากหญิงสาวร่างบาง ซึ่งทำหน้าเบื่อหน่ายเต็มทน ในขณะที่กำลังยืนเหยียบร่างของชายหนุ่มที่ปางตาย

            “เหอะ! จำไว้ซะ ว่าถ้าไม่เก่งจริงน่ะ ก็อย่ามาทำตัวเก๋ามากนัก คิดจะมาหาเรื่องฉันน่ะ อย่างห่างไกลเว้ย ไอ้หน้าแย้”

            “อั่ก! นี้เธอ! รู้ไหมว่าฉันเป็นใครน่ะ ถึงกล้าทำแบบนี้”

            “โห…นี้แกไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครหรอ หุๆน่าสมเพชจัง”

            “หนอยแน่ะ…เธอ…”

            “ฉันไม่สนหรอกนะ ว่าแกจะเป็นลูกใคร ใหญ่มาจากไหน แต่ถ้าคิดจะมาลองดีกับฉัน ฉันก็ไม่ปล่อยแกไว้แน่นอน”

            หญิงสาวพูดอย่างไม่ไว้หน้า แล้วยิ้มอย่างสะใจเล็กน้อย ก่อนที่จะออกแรงเหยียบให้แรงขึ้น จนสีหน้าของชายหนุ่มเหยเกไปเลยทีเดียว

            “อึก! ฉันไม่เอาเธอไว้แน่ ฉันจะส่งลูกน้องมาจัดการเธอ ฉันจะทำให้เธอต้องออกจากโรงเรียนนี้แน่!”

            “หรอ แล้วยังไงล่ะ จะส่งมาอีกกี่คนก็เชิญ ฉันจะอัดมันให้เรียบเลย แกคงไม่รู้จักฉันสินะ…หึๆ”

            หญิงสาวแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว ก่อนที่จะกระทืบซ้ำอีกที แล้วกลับมายืนในท่าปกติ พลางเอามือล้วงกระเป๋า

            “จำไว้นะโว้ย ฉันคือ ‘เรย์’ หัวหน้าแก๊ง BD ผู้โด่งดัง บอกแค่นี้สมองน้อยๆของแกก็น่าจะประมวลได้แล้วนะ คิดผิดแล้วล่ะ ที่คิดจะมาลองดีกับท่านเรย์ผู้นี้”

            เธอเอ่ยทิ้งท้ายไว้ ก่อนจะกระทืบเขาซ้ำอีกที ด้วยความสะใจ แล้วเดินจากออกมา…

            ผมยาวสลวย สีน้ำตาลประกายแดงเข้ม จนดูเหมือนว่าย้อมมา ปลิวพลิ้วไสวตามสายลม ร่างบางสมวัยสาว แต่ไม่เข้ากับพละกำลังอันมหาศาลของเธอ ดวงตาเรียวคมแฝงไปด้วยความสนุกและความน่ากลัวไว้ด้วยกัน ริมฝีปากอวบอิ่มกำลังยิ้มอย่างพอใจ

            +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

รร.ยุธพิศศิลศาสตร์

            ตอนนี้ฉันอยู่ที่ห้องดัดสันดาน เฮ้ย! ไม่ใช่ แต่มันก็ใกล้เคียงนั้นแหละ มันคือห้องดัดระเบียบและนิสัยของนักเรียน เออ…แล้วฉันจะมานั่งบรรยายทำไมเนี่ย มันก็คล้ายๆกันนั้นแหละ - -

            “ว่าไง ราวี…ก่อปัญหาอีกจนได้นะเรา”

            “โห เจ๊รัช ก็หนูไม่ผิดนี้นา ทำไมต้องว่าด้วยอ่ะ -3-”

เจ๊รัช หรืออาจารย์รัชดา ผู้ดูแลฝ่ายกฎระเบียบต่างๆของโรงเรียนเรา ฉันล่ะเบื่อจังที่ต้องเห็นหน้าเจ๊แกเกือบทุกครั้ง ไม่ต้องแปลกใจหรอก ฉันกับเจ๊เราสนิทกันดี เพราะฉันมักจะสร้างสีสันและความโด่งดัง ให้กับโรงเรียนเราบ่อย โฮะๆ จนเจ๊แกต้องตามมาว่าฉันทุกครั้งเลยน่ะสิ -*-

“นี้เธอยังกล้าเถียงอีกหรอ จะมีสักครั้งไหมที่เธอจะไม่สร้างความวุ่นวายให้น่ะ”

“โธ่ เจ๊รัชก็! เขาเรียกว่าสร้างสีสันให้โรงเรียนเราต่างหาก ^^”

“ยัยราวี!!”

อ่า...ชื่อของฉันคือ ‘ราวี’ เองแหละ ฟังกี่ครั้งๆก็รู้สึกขัดหูจริงๆ เพราะไอ้ชื่อเนี่ย ทำให้ใครๆก็เรียกฉันว่า ‘ยัยจอมราวี’ - - นี้ฉันไม่ได้โหดขนาดนั้นสักหน่อย ฉันก็แค่สั่งสอนมันก็เท่านั้นเอง พ่อนะพ่อ ทำไมต้องตั้งชื่อนี้ด้วยเนี่ย -*- วัยรุ่นเซ็ง!

“ก็มันจริงนี่นา! ไอ้บ้านั้นมันมาหาเรื่องก่อนเอง หนูก็แค่ปกป้องตัวเอง มันผิดด้วยหรอ”

“ไม่ผิดหรอก ถ้าเธอไม่ได้ไปซ้อมลูกของผู้อำนวยการเขาจนเข้าโรงพยาบาลน่ะ!”

อ้าว...ไอ้หน้าแย้นั้นมันเป็นลูกของผอ.หรอเนี่ย ถึงว่าทำไมมันโอ้อวดตัวเองจัง เหอะ! แต่เป็นถึงลูกของผอ. ดันทำตัวนิสัยห่วยแตก ไม่รู้จักฉันแล้วยังมาลองดีอีก ก็สมควรแล้วล่ะ ที่จะไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มน่ะ -_-

“ก็หนูไม่รู้นี้นา เค้ามาหาเรื่องก่อนเอง คนไม่รู้ ย่อมไม่ผิด - -”

“แต่เพราะไอ้ความไม่รู้ของเธอเนี่ยแหละ ที่กำลังจะทำให้เธอถูกไล่ออกจากโรงเรียนนี้”

“ไล่ออก!!!”

จะบ้าหรอ! กะอีแค่ฉันสั่งสอนพวกไม่ดี ถึงขนาดเตะฉันออกจากโรงเรียนเลยเรอะ เดี๋ยวนะ...จำได้ว่าก่อนตายหมอนั้นมันพูดว่าไรฟ่ะ (ยังไม่ตายเฟ้ย มันอึด)

‘ฉันจะทำให้เธอต้องออกจากโรงเรียนนี้แน่!’

จำได้ล่ะ ไอ้ตอนนั้นเราก็ไม่ได้สนใจอะไร คิดว่ามันคงโม้ไปเอง ที่ไหนได้ มันดันเป็นลูกผอ. บ้าจริง! แล้วฉันจะทำไงดีล่ะเนี่ย

“ก็ใช่น่ะสิ ทีนี้เธอจะทำยังไงล่ะ คุณเรย์”

“ไม่รู้ค่ะ - -”

“-_-”

ทำหน้างั้นทำไมอ่ะ ก็ฉันไม่รู้จริงๆนี้หว่า รู้แต่ว่า ฉันอยากกลับไปกระทืบหมอนั้นซ้ำ แล้วเอามีดปาดคอซะเลย โทษฐานหาเรื่องมาให้ฉัน หลังจากนั้นฉันก็คงติดคุกสินะ - - ไม่มีวิธีไรเลยหรอเนี่ย หรือฉันควรจะแอบไปเอามีดขู่ผอ.ดีล่ะ จนปัญญาล่ะเนี่ย T^T

“ไม่มีวิธีอะไร ทำให้หนูได้อยู่ต่อเลยหรอคะ” > เริ่มพูดจาสุภาพขึ้นทันที - -

“ไม่หรอก เธอก็น่าจะรู้ว่าลูกของท่านผู้อำนวยการน่ะ เฮี้ยวขนาดไหน ต่อให้เธอไปก้มกราบต่อหน้าเขา เขาก็คงไม่ยอมยกโทษให้เธอหรอก”

“ต่อให้ต้องทำแบบนั้น หนูก็คงไม่ทำหรอก -*-”

“เธอนี้มันดื้อจริงๆเลยนะ -_-”

“อาจารย์ก็น่าจะรู้นิสัยของหนูดี”

“เพราะครูรู้จักเธอดีที่สุดไง ครูถึงได้ต้องเป็นคนมาจัดการปัญหากับเธอเนี่ย”

“แต่อาจารย์ หนูจ่ายเงินค่าเทอมไปแล้วนะ ถ้าไล่หนูออก หนูก็ต้องไปหาที่เรียนใหม่ เสียเงินเพิ่มอีก ไม่แฟร์เลย!”

ใช่แล้ว! ถ้าพ่อรู้เข้า ฉันคงถูกตัดเงินค่าขนมและในบัญชีไปหมดแน่เลย หลังจากนั้น ฉันก็จะไม่มีเงิน ไม่มีข้าวกิน จน เครียด ฆ่ามาน!! ฉันจะไปฆ่าไอ้แย้บ้านั้น ย้ากกก!! >[]<

“เอาล่ะๆ ใจเย็นๆ อ้อ! จริงด้วยสิ”

“อะไรหรอคะอาจารย์? อาจารย์คิดหาวิธีช่วยให้หนูอยู่ต่อได้แล้วใช่ไหม! >_<”

“อืม...มันก็ไม่เชิงหรอกนะ คือ...”

“เย้! ยาฮู้! ไอ้เรย์คนนี้โชคดีที่มีอาจารย์สุดสวยช่วย >[]<!”

ฮะๆ ในที่สุดฉันก็ไม่ต้องย้ายโรงเรียน ไม่ต้องมีปัญหากับพ่อ ไม่ต้องเสียเงิน และที่สำคัญ ฉันยังสามารถอยู่แก้แค้นเจ้านั้นได้ 555+ ในหลายร้อยพันปีนี้ เรย์คนนี้รู้สึกขอบคุณในตัวเจ๊สุดๆ ก็วันนี้นี่แหละ ^o^

“หยุด! ฟังครูก่อนสิย่ะ แล้วกรุณา พูดจาให้สุภาพในห้องนี้ด้วย”

“ค่า… - -”

“ครูเพิ่งนึกอะไรได้ แต่ไม่ใช่ช่วยให้เธอได้อยู่ต่อโรงเรียนนี้หรอกนะ”

ว่าไงนะ! ไม่ใช่หรอกหรอ นี้มาทำให้ฉันเพ้อฝันหรอเนี่ย ทำไมเจ๊ไม่รีบพูดๆให้มันจบๆล่ะ เอ๊ะ! แต่บางทีก็ดีนะ จะได้ไม่ต้องเข้าเรียน -.,-

“อ้าว! งั้นอะไรล่ะคะ หรืออาจารย์คิดหาวิธีปราบมันได้งั้นหรอ O_O”

“นี้ พูดจะอะไรระวังปากหน่อย เพราะคำพูดแบบเนี่ย มันจะทำให้เธอถูกเตะออกจากโรงเรียนได้ทุกที่ รู้ไหม”

“รับทราบค่ะ!”

“ครูมีคนที่รู้จักอยู่อีกโรงเรียนหนึ่ง เป็นโรงเรียนที่ดีพอๆกับที่นี้ แล้วเรายังเป็นพันธมิตรกันด้วย”

“อาจารย์ใช้คำพูดได้ศัพท์วัยรุ่นมั่กๆเลย”

“เงียบไปเลย จะฟังต่อไหม - - ++”

“โอเคค่ะ ฟังก็ฟัง”

“ดี ทีนี้เกรดของเธอก็ถือว่าดีอย่างไม่น่าเชื่อ บวกกับเส้นของครูแล้ว ก็พอที่จะส่งเธอไปเรียนต่อที่นั้นได้”

นี้ชมหรือด่าล่ะนั้น - - เห็นแบบเนี่ย แต่ฉันก็หัวดีนะเฟ้ย ฉันเนี่ยแหละ เด็กเทพขนานแท้ล่ะ ว่ะฮ่าๆ แต่เดี๋ยว...ถ้าพูดงี้ ก็หมายความว่า......

“อาจารย์จะส่งหนูไปเรียนที่นั้นหรอ - -”

“ใช่ ชื่อรร.พยุธหเสนาวิทยา...”

“ชื่อเหมือนพายุดีๆนี้เอง -.-”

“ฟังนะ สิ่งที่ครูกำลังจะบอกเธอก็คือ...มันเป็นรร.ประจำนะจ๊ะ”

“รร.ประจำ!!o_O”

“ใช่แล้วจ๊ะ ^^”

“เจ๊จะส่งหนูไปสถานที่กักขังเด็กเรอะ! O[]O”

โอ้วจอช! ไม่นะ นั้นมันสถานที่กักขังเด็กชัดๆ วันๆต้องอยู่แต่ในโรงเรียน เรียนๆเสร็จก็ไปกกตัวอยู่แต่ในห้องพัก ไม่สามารถออกไปเที่ยวไหนได้ เว้นแต่จะได้รับอนุญาต นรกดีๆนี้เอง

“เธอจะคิดยังไงก็แล้วแต่นะจ๊ะ แต่มันเป็นทางเลือกเดียว ที่เธอจะได้ไม่ต้องไปเสียเวลาหาโรงเรียน ไม่ต้องมีปัญหากับพ่อ และไม่ต้องเสียเงิน! ^_^”

อาจารย์พูดได้จี้ใจดำฉันมากๆ พูดทีงี้เหมือนมีธนูยิงปักอกเต็มๆเลย ฉันมันโชคร้าย ไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้สินะ

“แล้วเรื่องย้ายโรงเรียนล่ะคะ”

“เรื่องนั้นครูจะจัดการเอง ถ้าโอนได้แล้วจะมาบอกเธอแน่”

“แล้วหนูควรทำยังไงดีล่ะเนี่ย”

“เธอมีเวลาอีก 3 วัน ก่อนที่จะถูกไล่ออก โชคดีที่ลูกของท่านผู้อำนวยการ ต้องนอนพักฟื้นที่โรงพยาบาลสักพัก ดังนั้นท่านจึงยังไม่มีเวลามาจัดการเรื่องของเธอ”

โชคดีมากๆเลยเจ๊ - - ดีที่มันหาเรื่องเดือดร้อนมาให้ฉันสินะ มันคงจะดีกว่านี้ ถ้ามันตายๆไปซะ ฮึ่ย!

 “เพราะฉะนั้นแล้ว 3 วันนี้ เธอก็ไปใช้ชีวิตในโรงเรียนนี้ให้คุ้มค่า แล้วก็ไปล่ำลาเพื่อนเธอให้เสร็จ ฉันคิดว่าคงนานพอดู เพราะพวกนั้นก็ดื้อพอๆกับเธอนั้นแหละ”

“หนูคงต้องบอกว่า เห็นด้วยกับอาจารย์มากคะ - -”

ฉันเห็นด้วยที่ว่า ถ้าพวกแก๊งฉันมันรู้เรื่องนี้เข้า มันต้องไม่ยอมกันแน่ๆ ไม่แน่บางที พวกนั้นอาจจะไปตื้บไอ้หน้าแย้นั้นจนได้เข้าโลง (ศพ) เลยมั้ง แต่ว่านี้เจ๊ด่าฉันทางอ้อมใช่ป่ะเนี่ย ที่ว่าดื้อพอๆกัน - -

“อ้อ! แล้วเธอก็เตรียมหาข้อแก้ตัวดีๆไปบอกพ่อเธอด้วยล่ะจ๊ะ”

“รับทราบแล้วค่ะ เฮ้อ~”

“งั้นก็ไปได้แล้วล่ะ เสียเวลามามากล่ะ แล้วเจอกันใหม่จ๊ะ”

ทำไมชีวิตฉันมันถึงได้มีปัญหายุ่งยากเยอะแบบนี้นะ ฉันคงไม่มีทางเลือกอื่นแล้วสินะ ไหนจะเรื่องย้ายโรงเรียนไปอยู่ห้องขังอีก - - หาคำแก้ตัวกับพ่ออีก แต่อันนี้ไม่น่าจะยาก ลื่นเป็นปลาไหลไปก็น่าจะได้ล่ะ แล้วเรื่องแก๊งฉันล่ะ โอ้ย! คิดแล้วก็ปวดกบาล ถ้าใครมายั่วโมโหฉันตอนนี้ มันคงโดนโยนไปนอนที่ห้องพักฟื้นแน่ๆ

“อ๊า…อู้…อ้า!”

“O_O!?”

โอ๊ะ!นั่นมันเสียงอะไรฟ่ะ รู้สึกจะดังมาจากห้องน้ำหญิง แต่มันเสียงผู้ชายชัดๆเลยนี้หว่า ลองแอบฟังดีกว่า เผื่อจะเจออะไรดีๆ -.,-

“อ้า…อ๊า…”

“ทนอีกนิดหนึ่งน่า”

เฮ้ย มีเสียงผู้หญิงด้วย แถมครางกันอีกแน่ะ โอ้ย~ นี้มันกล้าทำเรื่องบัดสีกันในโรงเรียนเชียวเรอะ  โอ้วซาร่าจ๋า แบบนี้มันต้องแอบถ่าย เก็บไว้ไปขาย หุๆ แถมเป็นการช่วยโรงเรียนไปในตัว ฉลาดจริงๆเลยฉัน อุว่ะฮ่าๆ (โรคจิตยิ่งกว่า)

แกร๊กๆ

“โอ๊ะ! เปิดไม่ได้”

นี้มันคงเตรียมกันไว้แล้วล่ะสิ โหย…รู้ล่ะทำไมพวกผู้ชายชอบแอบติดกล้องไว้ในห้องน้ำ แบบนี้นี่เอง แต่ฉันว่าไม่ใช่มั้ง มันดูโรคจิตเกินไปแหะ แหม~ เล่นล็อคไว้แบบนี้ เกิดใครมันปวดขี้กะทันหันก็ขี้แตกตายเลยสินะ ซวยไป - -;

“ชอบไหมเอ่ย ฮิๆ”

เป็นผู้หญิงแท้ๆ ดันทำตัวแรด ถ้าเกิดท้องขึ้นมาฉันล่ะจะสมน้ำหน้าให้ดู มีการมาหัวเราะอีกนะ อย่าให้ฉันรู้นะว่าเป็นใคร จะประจานซะให้เข็ดไปเลย แต่รู้สึกเสียงมันคุ้นๆว่ะ เหมือนเคยได้ยินที่ไหน บ้าน่า! เพื่อนฉันมันไม่ทำตัวแรดแบบนี้หรอก…รึปล่าว!?

“พะ…พอเถอะครับ ผมทนไม่ไหวแล้ว”

“มาถึงขั้นนี้แล้ว จะให้มาพอเรอะ”

ช่ายๆ มาถึงขั้นนี้แล้ว จะพออารมณ์มันก็ค้างๆอยู่นะ เฮ้ย! นี้ฉันก็เป็นโรคจิตไปอีกคนล่ะ > <

“ผมยอมล่ะคร้าบ”

“มาบอกตอนนี้มันก็สายไปแล้วย่ะ”

นั้นสิ มาบอกในตอนที่ฉันจับได้แล้วว่าพวกเธอทำอะไรกันอยู่อ่านะ แต่เสียงนี้มันช่างคุ้นจริงๆ เอ…?

“ผมขอร้องล่ะครับ ยูริ”

“ท่านยูริย่ะ! ท่านยูริผู้งดงาม อ่าโฮะๆ ^o^”

น้ำเสียงแบบนี้ หัวเราะแบบนี้ ยูริหรอ…ฮะ! ยัยยูริงั้นหรอo_O!

ผัวะ!

            “ยัยยู! เธอทำอะไรของเธอฮะ”

            “อ้าว หวัดดี เรย์จัง รู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี้อ่ะ”

            “ไม่ต้องมา หวัดดงหวัดดีเลย เธอกำลังทำเรื่องบัดสีอยู่นะ”

            “อะไรหรอ…เรื่องบัดสี หมายความว่าอะไร?”

            “ก็เธอทำ…เอ๋ -O-”

            หลังจากที่ฉันนึกออกว่าใคร ฉันก็ถีบประตูเข้าไปสุดแรงเกิด โดยไม่ได้ดูสถานการณ์อะไรเลย

            ยัยยูริกำลังยืนจังก้าอยู่หน้าฉัน ในมือเธอมีน้ำยาเป็ดโปรกับไม้ขัดส้วม - -? ข้างๆมีถังใส่น้ำอยู่ ด้านหลังเธอมีผู้ชายหน้าตาค่อนข้างดีคนหนึ่ง โดนผูกมัดติดกับกำแพง หน้าตาเปียกปอน ผมยุ่งจนดูไม่ได้ กำลังทำหน้าราวกับจะร้องไห้ออกมา - -

เธอเอาของพวกนั้นมาทำไม แล้วไปรังแกอะไรเค้าล่ะนั้น จะเป่าปี่ล่ะ น่าสงสาร -*-

            “นี้เธอกำลังจะทำอะไรน่ะ”

            “ฉันก็กำลังสั่งสอนไอ้หมอนี้น่ะสิ เรย์คิดว่าอะไรหรอ ^^”

            “ฉัน เอ่อ…ฉันนึกว่าเธอกำลัง…ทำเรื่องอย่างว่ากันอยู่”

            “เรื่องอย่างว่า?”

            “เอ่อ…แบบว่า…มีอะไรกัน ปั่มปั๊มน่ะ  เธอเข้าใจไหม แหะๆ”

            “เรย์จัง! ทำไมถึงคิดอกุศลแบบนั้น ถึงหมอนี้จะหน้าตาดีหน่อย แต่ฉันก็ไม่คิดจะเอามาทำเป็นผัวหรอกนะ >O<”

            “ก็ฉันได้ยินเสียงคราง แล้วเธอก็พูดซะแบบว่า…มันส่อเอามากๆน่ะ”

            “เรย์จัง!”

            “โอ้ย! ช่างมันเหอะ เอาเป็นว่าเธอจะไปรังแกเค้าทำไม”

            “ก็ไอ้หมอเนี่ยน่ะสิ มันไปยืนจีบหญิงคนอื่นอยู่ T^T”

            “แล้วไง - -”

            “เรย์จังรู้ใช่ไหม ว่าฉันน่ะป็อปปูล่าแค่ไหน แล้วฉันไปได้ยินไอ้หมอนี้ มันบอกว่า…ยัยนั้นสวยกว่าฉัน ขนาดหน้าตาแบบฉันน่ะ ยังสวยไม่ได้ครึ่งหนึ่งของยัยปลาร้านั้นเลย แล้วมันก็หัวเราะกัน แบบนี้มันดูถูกฉันนะ ฉันไม่ยอมๆๆ > <”

            เวนกำ ที่ทำไปก็เพราะเรื่องขี้ประติ๋วแค่เนี่ยนะ ไอ้หมอนั่นก็โง่เหลือเกิน น่าจะรู้ๆกันอยู่ ว่ายัยยูน่ะขึ้นเรื่องว่าความสวยไม่เคยเป็นรองใคร เป็นไงล่ะ เลยได้มาเป็นที่รองมือรองตีนแทนเลย

            “เออ แล้วไอ้ของพวกนี้เธอเอามาทำอะไรน่ะ จะมาล้างห้องน้ำหรอ”

            “อ้อ! ก็แค่อุปกรณ์เล็กๆน้อยๆในการสั่งสอนมันน่ะ ^O^”

            ฉันสงสัยตั้งแต่แรกเห็นล่ะ เธอจะใช้เอามาทำอะไรกันแน่เนี่ย ไอ้ไม้ขัดส้วมกับน้ำยาล้างห้องน้ำ ถ้าไม่รู้ว่าเธอเอามาใช้รังแกคน ฉันต้องคิดว่าเธอจะมาล้างห้องน้ำแน่ๆเลย แต่จะใช้ยังไงล่ะนั้น โดยเฉพาะไอ้น้ำยาเป็ดโปรเนี่ย -*-

            “ยังไง?”

            “ก็นะ พอฉันจับได้ ก่อนอื่นเลยก็มัดมันซะก่อน แล้วจัดการเอาหัวมันจุ่มลงไปในชักโครก เป็นการเบาะๆก่อนน่ะ ให้มันชุ่มชื้นไง ^^”

            อืม…เป็นการเริ่มที่ชุ่มชื้นมากเลย สดชื่นไปด้วยน้ำชักโครก ปนฉี่ใครด้วยรึปล่าวนั้น - - รู้ล่ะว่าทำไมหน้าหมอนั้นถึงเปียกอย่างกับลูกหมาตกน้ำ ที่แท้ก็ตกน้ำส้วมนี้เอง ฮ่าๆ

            “หลังจากนั้น ฉันก็เอาอุปกรณ์ที่มีในห้องน้ำมาใช้ให้เป็นประโยชน์ยังไงล่ะ ใช้ไม้ขัดส้วมเนี่ย ขัดหัวมันเพื่อให้สมองมันมีรอยหยิกเพิ่มขึ้น จะได้รู้ว่าคนที่สวยที่สุดน่ะ คือท่านยูริผู้นี้ โฮะๆ”

            ถึงว่า ทำไมหัวหมอนั้นมันถึงได้ยุ่งเหยิงขนาดนั้น ที่แท้ก็โดนไม้ขัดส้วมขัดหัวมานี้เอง แต่ฉันว่าทำแบบนี้มันคงไม่ฉลาดขึ้นหรอกนะ มีแต่จะโง่ขึ้นมากกว่า -*-

            “แต่ที่ฉันสงสัยที่สุด คือไอ้น้ำยาเป็นโปรที่เธอถือน่ะ จะเอามาราดเค้าแล้วจุดไฟเผาเรอะ มันเป็นสารไวไฟนะ จะบอกให้”

            ฉันรู้สึกได้ว่าตอนที่ฉันพูด หมอนั้นมันสะดุ้งขึ้นมานะ สงสัยคงกลัวล่ะสิท่า หึๆ

            “แหม…เรย์จังก็โหดเกินไป จะเผากันเลยหรอ ฉันรู้น่าว่าฉันเล่นกับอะไรอยู่ แม่เคยบอกฉันนะ ว่าเวลาที่น้ำยามันโดนผิวน่ะ แสบสุดๆไปเลย ฉันก็เลยลองนำมาทดสอบดูเฉยๆ ไม่ต้องห่วงนะ! ฉันแค่หยดลงไปติ๊ดเดียวเอง ^^”

            พูดจบ ยัยยูก็สาดน้ำยาใส่ เอ๊ะ! ต้องเรียกว่า แค่หยดลงไปหน่อยหนึ่ง บนแขนเค้า หมอนั่นถึงกับสะดุ้งขึ้นมาเลย เห็นได้ชัดว่าหน้าตาซีด ตัวสั่นเป็นจ้าวเข้าเลย ขอหวยจะได้ไหมเนี่ย เอ…คงไม่ได้มั้ง ท่านไม่ได้เข้าร่างมันนี้หว่า -*-

            “เฮือก!”

“อุ๊ย! ขอโทษทีนะ เมื่อกี้มันเผลอทำหกไปหน่อยอ่ะ โห~ ผิวพรรณดีนะเนี่ย แดงเทือกเลย หุๆ”

            “=_=”

            นี้หรอที่เรียกว่าไม่โหดน่ะ ค่อยๆทรมานเค้าไปเนี่ยนะ

            “แล้วนี้น้ำอะไรในถัง ยู”

            “คิดว่าอยู่ในห้องน้ำ ฉันจะเอาน้ำอะไรมาล่ะ ^^”

            “อย่าบอกนะว่า…”

            “น้ำส้วมไง ^O^”

            ฉันเดาไม่ผิดจริงๆด้วย เธอยอมลงทุนทำถึงขนาดนี้ เพียงเพราะผู้ชายเค้าไปชมหญิงอื่นงั้นหรอ เชื่อเลย -*-

            “แต่ยัยยู เธอลืมอะไรไปรึปล่าว น้ำยามันกัดผิวด้วยนะเว้ย ถ้าทิ้งไว้นานๆเข้า ผิวจะเริ่มแสบๆคันๆ ถ้าโดนเยอะผิวอาจเสียได้ แย่สุด…อาจเป็นมะเร็งผิวหนังเลยก็ได้”

            “TT^TT”

            ไอ้หมอนั้นร้องไห้ซะแล้ว โธ่ๆ ฉันไม่ได้อยากทำให้นายกลัวนะ ฉันแค่พูดความจริงน่ะ เผื่อมันเกิดขึ้น จะได้ทำใจได้นะ ฮ่าๆๆๆ (ชั่วพอกัน)

            “เอ๊ะ! ไอ้นี้ หล่อซะปล่าวดันขี้แย แบบนี้หรอจะไปจีบหญิงอื่น แล้วยังมีหน้ามาว่าฉันคนนี้อีกนะ ช่วยไม่ได้ที่นายหาเรื่องเอง”

            “T^T ปล่อยผมไปเถอะครับ”

            “นายนี้มันโง่จริงๆเลยนะ น่าจะรู้อยู่ว่ายัยยูน่ะ เป็นพวกสอดรู้สอดเห็น เฮ้ย! ไม่ใช่ แบบว่าหูตาไวกว่าคนอื่นน่ะ รู้ทุกเรื่องในโรงเรียน”

            “- -++”

            “TT_TT ผมขอโทษ ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ ผมยังไม่อยากตาย”

            “จะบ้าหรอ ฉันไม่ฆ่านายหรอก อย่างมากนายก็อาจจะเป็นมะเร็งผิวหนังอย่างที่เรย์จังบอกอ่าแหละนะ”

            “TTOTT ฮึก! ไม่น้า”

            และแล้วเมื่อสาวสุดสวยกลายร่างเป็นนางยักษ์ขึ้นมา พระอภัยมณีก็เป่าปี่ทันใด โถๆ สภาพก็แทบดูไม่ได้แล้ว ยิ่งร้องไห้ ยิ่งน่าอนาถเข้าไปใหญ่ โธ่ - -

            “โอ้ย~ หยุดร้องสักทีเถอะ ถ้าขืนยังแหกปากร้องไม่หยุด ฉันจะเอาน้ำส้วมเนี่ย กรอกใส่ปากซะ เข้าใจไหม!”

            “TxT อึก!”

            อ่าโหย ยัยยูเล่นบทโหด นานๆได้เห็นทีนะเนี่ย ปกติเห็นเอาแต่ห่วงสวยและก็ค่อนข้างบ้าๆบอๆ นี้ฉันว่าเพื่อนตัวเองหรอเนี่ย เออ ก็มันเป็นความจริงเนอะ - -

            “เฮ้ย! ยัยยูไปกันเหอะ เลิกแกล้งมันได้ล่ะ เสียเวลา ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”

            “เอาน่า อีกแป๊ปหนึ่ง”

            “เราหมกตัวอยู่ในส้วมนี้มานานแล้วนะเว้ย”

            แล้วกลิ่นมันก็ไม่ค่อยดีสักเท่าไร เธอจะให้ฉันยืนดมกลิ่นฉี่อีกนานเท่าไรเนี่ย -*-

            “อ่าจ้าๆ งั้นไปล่ะ แต่ก่อนอื่น ^^”

            พรวดดด! ฉ่า~

            “ง่า…ราดน้ำส้วมมาใส่ผมทำไมครับ TT^TT”

            “นายก็รู้นี้ว่าน้ำยานี้โดนตัวต้องรีบล้าง ฉันอุตส่าห์ช่วยนะเนี่ย ต้องขอบคุณด้วยซ้ำ”

            “ง่า…”

            “จบแล้วใช่ม่ะ ไปกันเหอะ มันเหม็นนะเว้ย”

            “จ้าๆ งั้นไปกัน นายน่าจะขอบคุณเรย์จังที่ช่วยชีวิตนายไว้ด้วยนะ”

            “เออ ช่างมันเหอะ ไป!”

            “บ๊ายบายน้า ^O^”

            ฉัยรีบดันหลังยัยยูออกมาจากห้องน้ำทันที โดยที่ลืมทิ้งใครบางคนไว้

            “แล้วผมล่ะ จะทิ้งผมไว้ที่นี้หรอ ใครก็ได้มาช่วยผมที TTOTT”

ระหว่างทางฉันก็เดินไปโต้เถียงกับยัยยูไปพลางๆก่อน โดยที่พยายามจะบอกเรื่องที่ฉันโดนไล่ออก แบบไม่ให้คุณนายแกวีนแตก - -

            ฉันลืมแนะนำไปเลย ‘ยูริ’ เธอเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวในโรงเรียนนี้และยังเป็นมือขวาของฉันด้วย ยัยนี้น่ะป็อปปูล่าจะตาย ขึ้นชื่อว่า สวย เริ่ด เชิด ตอนแรกเองฉันก็ไม่ค่อยชอบเธอสักเท่าไร เพราะดูแรดๆ แต่ถ้ารู้จักจริงๆแล้วจะถูกใจมาก เธอเป็นคนตลก ออกบ๊องๆหน่อย - - เธอมักจะห่วงเรื่องความสวยเสมอ เพื่อให้ตัวเองดูสดใส โดดเด่น แต่ฝีมือนั้นก็ร้ายกาจ เห็นๆแบบนี้ แต่ถ้าใครกล้ามาแหยมล่ะก็ จะรู้จักนรกของจริงเลยล่ะ เพราะเธอมักจะสรรค์หาวิธีการทรมานคนแบบพิศดารมาใช้ ไอ้เมื่อกี้น่ะ แค่ตัวอย่าง ชิวๆเท่านั้น -*-

            “เรย์จัง วันนี้เป็นอะไรไป ปกติชอบเวลาที่ได้แกล้งคนไม่ใช่หรอ”

            “วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์หรอก”

            “แปลกจังเลย ใครทำให้เรย์โมโหขึ้นมาอีกล่ะ แล้วมีเรื่องอะไรกันหรอ”

            “คุยกันที่นี้ไม่สะดวกหรอก เราไปหาที่อื่นคุยกันดีกว่า”

            “เอางั้นหรอ นี้แสดงว่าจะโดดเรียนอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย”

            “เธอเคยสนใจด้วยหรอ จะสนไปทำไม ไหนๆฉันก็จะไม่ได้เรียนอีกแล้วนี้”

            “เอ๋? -O-”

            แล้วฉันก็ลากยัยยูขึ้นมาคุยกันบนดาดฟ้า แล้วล็อกประตูเอาไว้ บังเอิญว่ามีอยู่วันหนึ่งฉันแอบหนีขึ้นมาบนดาดฟ้า แล้วเจอกุญแจมันเสียบคาอยู่ที่ประตู หุๆ -.,- ฉันก็เลยเก็บมา ไว้ใช้เป็นที่ประจำซะเลย อีกอย่างฉันเป็นคนที่ชอบอยู่ที่สูงๆน่ะ บรรยากาศมักทำให้อารมณ์ฉันผ่อนคลายจากปัญหาบ้าบอต่างๆ

            “ขึ้นมาถึงที่นี้ คงมีเรื่องที่ไม่สบายใจล่ะสินะ”

            “…”

            “เกิดอะไรขึ้นหรอ มีปัญหาปรึกษากันได้ เดี๋ยวคนสวยจะช่วย ^O^”

            “ยูริ…ถ้าฉันจะฝากแก๊งของเราไว้กับเธอ จะว่าไง”

            “หมายความว่ายังไง เรย์จังจะไปไหน เธอเป็นหัวหน้าแก๊งนะ”

            “ฉันรู้…แต่ถ้าฉันต้องจากไปล่ะ”

            “ไม่ได้นะ เรย์จังเป็นหัวหน้าของเรา มีแต่เธอเท่านั้นที่จะคุมอยู่ ทุกคนอยู่ใต้อำนาจเธอนะ”

            “เพราะแบบนี้ฉันถึงจะยกตำแหน่งให้เธอดูแลต่อ เธอเป็นมือขวาของฉันนะ ฝีมือก็ไม่ต่างกันมากหรอก”

            “ทำไมล่ะ บอกเหตุผลมาสิ ฉันไม่ยอมหรอกนะ”

            “ก็เพราะฉันถูกไล่ออกน่ะสิ! เพราะฉันไปต่อยไอ้เฮงซวยที่ดันเป็นลูกผอ. จึงถูกไล่ออกไง เข้าใจรึยังล่ะ”

            “…”

            ยัยยูเงียบไปทันที ดูจากสีหน้าเธอแล้ว อีกไม่นานยัยนี้ต้องวีนแตกแน่เลย เฮ้อ~ ฉันจะอธิบายให้เธอเข้าใจง่ายๆยังไงดีนะ ฉันเองก็เป็นคนพูดตรงซะด้วยสิ

            “ไม่จริงใช่ไหม”

            “มันเป็นความจริง เธอก็รู้ข่าวนี้ ข่าวที่ฉันอัดไอ้เด็กจอมเฮี้ยวนั้นน่ะ”

            “แต่มันไม่ใช่ความผิดของเรย์จังนี้ ไอ้บ้านั้นต่างหากที่มาหาเรื่องก่อน”

            “ก็ใช่ แต่มันเป็นลูกของผอ. แล้วฉันเองก็ซัดมันจนเข้ารพ.เลยทีเดียว”

            “ฮึ่ย! ฉันอยากไปกระทืบมันให้จมดิน แล้วจับมันแก้ผ้า ค่อยๆเฉือนเนื้อทีล่ะชิ้น ตามด้วยหยดน้ำตาเทียน…- -+”

            เห็นม่ะ ฉันบอกแล้วว่าเธอมักจะสรรค์หาวิธีการทรมานคนแบบพิศดารตลอด แต่ฉันต้องจริงจังแล้วล่ะ มันเป็นเรื่องอนาคตของชาติ! (เว่อร์ ไม่เกี่ยวเลย)

            “ก็เหมือนกันนั้นแหละ แต่ถ้าทำงั้นก็คงจะได้ติดคุกกันล่ะงานนี้”

            “แล้วเธอจะทำยังไงต่อล่ะ”

            “เจ๊รัชแกจะช่วยโอนฉันไปเรียนที่รร.ประจำน่ะ เห็นบอกว่ามีเส้นมั้ง”

            “ไม่มีวิธีให้เธออยู่ต่อได้เลยหรอ”

            “ฉันยังคิดลองวิธีบุกไปขู่ผอ.ดูเลย - -”

            “ฉันเห็นด้วยนะ เราน่าจะบุกไปที่รพ.เด๋วนี้เลย ไปกัน”

            พูดจบยัยยูก็เดินดุ่มๆไปเฉย ทำเอาฉันเกือบตามไม่ทัน ดีที่คว้าคอเสื้อเธอไว้ โอ้ว~ คอขาวจั๊วะเลยนะเนี่ย เอ๊ะ นี้ฉันคิดอะไรของฉันเนี่ย -.,-

            “พอเหอะน่า ฉันขี้เกียจให้เรื่องมันยุ่งยากนัก หวังว่าเธอคงเข้าใจนะ”

            “ฮึก…แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ และแก๊งของเราอีกล่ะ TT_TT”

            อ๊ากกก! ยัยยูเป่าปี่ซะแล้ว ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ล่ะ ฉันพูดอะไรผิดเรอะ

            “โอ๋ๆ ไม่เอาน่า ฉันยังเหลือเวลาอีกตั้ง 3 วันนะ ไม่ได้ไปวันนี้ซะหน่อย และถึงฉันไป ก็ใช่ว่าฉันจะกลับมาหาเธอไม่ได้นี้ เธอก็รู้รร.ที่กักขังแบบนั้น ฉันต้องหาทางแอบออกมาให้ได้อยู่แล้วล่ะ”

            “ฮึก…แล้วแก๊งของเราล่ะ ขาดเธอไป ใครจะเป็นคนนำแก๊ง BD ของเราล่ะ TT^TT”

            ฉันยืนกอดปลอบใจยัยยูเหมือนกับละครน้ำเน่าที่พระเอกจะกอดนางเอกในเวลาที่ร้องไห้ แล้วก็จูบกัน - - ฉันนี้คิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย…

            อ้อ! ฉันลืมบอกเกี่ยวกับแก๊งไปเลยสินะ คงงงล่ะสิ ฉันเป็นหัวหน้าของแก๊ง BD ซึ่งย่อมาจาก ‘Blood of Devil’ หรือ ‘ปีศาจสีเลือด’ มันเป็นฉายาที่พวกลูกน้องตั้งให้ฉันน่ะ คงมาจากนิสัยและสีผมของฉันล่ะมั้ง แต่นี้มันแดงแบบธรรมชาตินะ ออกจะดูดี มีไสตล์ ไม่เห็นเหมือนปีศาจเลย -*- ฉันมียัยยูเป็นมือขวาของฉัน แก๊งของฉันใหญ่ที่สุดในรร.นี้ แม้จะมีคนดูแลเพียงแค่ 3 คนก็ตาม ฮ่าๆ เก่งป่ะล่ะ เทพซะอย่าง ^O^

            จริงด้วยสินะ หากฉันไป คงวุ่นวายกันแน่ พวกคนอื่นคงจะตามหาฉัน แล้วแก๊งรร.อื่น อาจจะมาถล่มเราก็ได้ แต่ฉันมียัยยูนี้นา แค่นี้คงไม่มีอะไรต้องห่วงหรอก

            “ก็เธอไง เธอน่ะฝีมือใช้ย่อยที่ไหนกันล่ะ ฉันเชื่อมั่นในตัวเธอนะ เพราะงั้นทุกคนเป็นลูกไก่ในกำมือเธอแล้วนะ ตามสบายเลย ฮ่าๆ”

            “ถึงจะเป็นแบบนั้น ขาดเรย์ไป ฉันคงเหงาแย่…”

            “เอาน่า ถ้าเธอมีปัญหาก็เรียกฉันได้ เดี๋ยวฉันก็หาทางมาเองแหละ เธอไม่เหงาหรอก อย่าลืมสิ เธอยังมีเพ่เรียวอยู่นะ”

            “อืม…ฉันจะดูแลแก๊งของเราให้ดี ใครมีปัญหา ฉันจะฆ่าทิ้งให้หมด”

            “โฮะๆ ดีมาก ^^ งั้นเราไปกันเถอะ”

            ฉันเดินไปปลดล็อกประตูออก ด้วยความสบายใจขึ้น ฉันไม่เคยรู้เลยว่าฉันมีความสำคัญต่อแก๊งหรือต่อเพื่อนฉันแค่ไหน เอาแต่ทำตามใจตัวเองไป คิดซะว่าแก้ปัญหาให้จบๆไป เพราะฉะนั้น ฉันจะต้องร่าเริงเข้าไว้ ไม่งั้นก็เสียฟอร์มหมดสิ ^^

            “จะไปไหนหรอ เรย์จัง”

            “ไปที่รถอ่ะดิ เช็ดหน้าเช็ดตาซะ เราจะไปผ่อนคลายอารมณ์กัน 3 วันนี้ เอาให้คุ้ม”

            “อ้าว…แล้วพี่เรียวล่ะ จะไม่รอหรอ”

            “ช่างหมอนั้นเหอะ ปล่อยให้มันกลับเอง ฉันขี้เกียจมานั่งรอ เดี๋ยวค่อยเคลียกันที่บ้าน”

            “เอางั้นหรอ หน้าตาฉันเป็นไงมั้งอ่ะ”

            “สวยเฉ้งแล้วจ้า ไปนั่งรถเล่นกัน Let’s Go! ลุยโลด! ^O^”

            แล้วฉันก็โดดขึ้นรถเบนซ์อันสวยหรู ฉันขับรถเป็นนะ ฝีมือออกจะเทพซะด้วยซ้ำ ก๊ากๆ ฉันมันเด็กเทพขนานแท้

            “จับดีๆล่ะ ซิ่งล่ะโว้ย”

            แม้จะเหลือเวลาอีกแค่ 3 วัน แต่ฉันจะทำให้มันมีค่าและมันส์ที่สุด ทำให้มันอยู่ในความทรงจำของทุกคน ให้จำฉันไปกันจนตาย ไม่งั้นก็ไม่ใช่ไอ้เรย์ผู้นี้แล้ว ย้าฮู้! >[]<