~รักแสบซ่า!ท้าหัวใจ ยัยปีศาจ*~

ลำดับตอนที่ #3 : >>เรื่องวุ่นวาย & การจากลา

~*3 เรื่องวุ่นวาย & การจากลา*~

เฟี้ยวๆ ปี๊นๆ!!

            ตลอดทางผ่านมีแต่เสียงบีบแตรกับเสียงตะโกนด่า เนื่องจากรถเบนซ์สีดำขลับคันนี้ได้ขับซิ่ง ปาดซ้ายขวา อย่างไม่กลัวชนเลย

            ปี๊นๆ!!

            “เฮ้ย! ระวังหน่อยสิวะ ขับรถภาษาอะไรว่ะ”

            “ภาษาติ๊กมั้ง เกะกะ! หลีกทางไปเส่ - -+”

            “เย้ๆ ลุยเลยเรย์จัง มันส์จริงๆ ^O^”

            โอ้ว ฉันลืมบอกไปเลยว่าจริงๆฉันเป็นคนแบบวัยรุ่นใจร้อนอ่านะ แล้วฉันก็ชอบขับซิ่งซะด้วย จริงๆฉันเพิ่งขับรถเป็นได้ไม่นานนี้เองและก็ซ่า ขับซิ่ง มันเป็นอะไรที่ท้าทาย 555+ แต่ฉันก็โคตรรำคาญพวกเสียงแตร เสียงโวยวายชะมัด แหกปากอยู่ได้ ไม่เห็นว่าคนกำลังขับรถหรือไงฟ่ะ - -+

            ปี๊ปๆๆๆ!!

            “เสียงไรน่ะ”

            “แย่แล้ว เรย์จัง นั้นตำรวจเขาตามเรามาน่ะ บอกให้เราหยุด =O=”

            ซะ…ซวยแล้วสิงานนี้ -O- เอาว่ะเป็นไงเป็นกัน ฉันลงจอดข้างทาง แล้วเตรียมรับศึกทันที (ไม่ได้ออกรบนะเฟ้ย!)

            “มีอะไรหรอคะ คุณตำรวจ ^^”

            “คุณขับรถเร็วเกินกำหนดนะครับ แล้วก็ยังขับปาดหน้าคนอื่น ทำเอาเดือดร้อนกันไปหมด ผมคงต้องจับคุณนะครับ”

            เออ…เอาแล้วไง คิดๆ ติ๊บเงินไปได้ป่ะเนี่ย ว่าแล้วฉันก็หยิบแบ๊งค์ร้อยขึ้นมา เสียดายง่ะ T^T

            “ขอโทษนะคะ พอดีฉันหัดขับรถใหม่ๆนะค่ะ ฉันจะจ่ายให้แล้วช่วยปล่อยฉันไปได้ไหมคะ คือฉันรีบน่ะค่ะ ^^”

            “ขอโทษครับ ผมคงรับไม่ได้ แล้วโดนข้อหาขนาดนี้ เงินเท่านี้คงไม่พอหรอกครับ -_-”

            หนอยแน่ะ…นี้งกไม่เอาหรอเนี่ย คิดจะหุบแบ๊งค์พันฉันใช่ไหม ฝันไปเถอะ! เล่นดีๆไม่ชอบ จะเอาไม้แข็งงั้นก็ได้

            “เอาไงดี เรย์จัง”

            “เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

            ฉันหัดมายิ้มให้คุณตำรวจ ก่อนจะส่งสายตาเพชรฆาตรไป - -+

            “คือว่าแบบนี้นะคะ ฉันจะรีบไปงานศพของ…คุณปู่น่ะค่ะ แล้วนี้ก็สายมากแล้วด้วย และฉันก็เป็นเด็กหัดใหม่ๆ ปล่อยฉันเถอะนะคะ ฉันสัญญาว่าจะขับรถดีๆค่ะ”

            “ถึงแบบนั้น ก็ต้องมีการตักเตือนหน่อยนะครับ มันเป็นหน้าที่น่ะครับ”

            “นี้คุณ! รู้ไหมฉันเป็นใคร…ฉันเป็นลูกของอธิบการบดีกรมตำรวจนะ ปกติฉันไม่เคยมีปัญหา แต่นี้ฉันรีบไปงานศพคุณปู่ คุณเองก็ไม่ยอม ถ้าฉันไปงานไม่ทัน คุณจะรับผิดชอบไหม ไหนดูสิชื่ออะไร”

            ในระหว่างที่คุณตำรวจกำลังตกใจปนอึ้งอยู่กับการแสดงอันยอดเยี่ยม แล้วเรื่องที่โม้ขึ้นมาของฉัน ฉันก็เตรียมใส่เกียร์ไว้ก่อน แล้วแอบมองไปที่เสื้อเขาเพื่อดูชื่อ

            “นาย…อ้อ! สมชาย หวังว่าคงจะทำตัวสมชายจริงนะ เพราะถ้ามีปัญหาตามมา ก็ช่วยจัดการเองด้วยก็แล้วกัน ฉันสัญญาว่าจะขับดีๆแล้ว และมีเหตุผลที่เร่งด่วน ถ้าศพปู่ฉันถูกเผาก่อน รายต่อไปที่จะถูกเผาคือคุณนั้นแหละ ถ้าอยู่ๆชื่อของคุณจะเด้งออกจากสำนักงาน ฉันก็ไม่รับผิดชอบหรอกนะ ไปเคลียร์กันเองล่ะกัน ว่ายังไงล่ะ”

            ฉันทำเป็นยกโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วมองเป็นนัยๆว่า ‘ถ้าแกไม่ปล่อย ฉันโทรจริงๆแน่ - -+”

            “ยะ…อย่านะครับ ผมขอโทษครับ คือผมเพิ่งมาใหม่ ไม่รู้ว่าท่านเป็นใคร อภัยให้ผมด้วย ชะ…เชิญเลยครับ แต่อย่าบอกท่านนะครับ ผมไม่อยากตกงาน TTOTT”

            แล้วนายตำรวจสมชายหน้าใหม่ ก็ยกมือไหว้ฉัน - - พร้อมกับโบกทางให้ฉัน ฉันก็รีบชิ่งทันที ฉลาด (แกมโกง) จริงๆเลยฉัน 555+

            “เรย์จัง สุดยอดไปเลย! ฉลาดแกมโกงสมเป็นเรย์จังจริงๆ”

            “หึๆ อยู่แล้ว เอ๊ะ! นี้แอบด่าฉันป่ะ - -+”

            “ล้อเล่นน่า…อ๊าก! เรย์จังระวังรถข้างหน้า >O<!”

            “ไหน เฮือก! O_O!”

            เอี๊ยดดด!!!

            ฉันหักเลี้ยวพวกมาลัยทันที ที่เห็นรถสปอร์ตสีแดงตัดหน้ามาโดยกะทันหัน รถฉันจะเป็นไรป่ะเนี่ย ไอ้บ้านั้นขับรถยังไงฟ่ะ ไม่เปิดไฟเลี้ยว แล้วอยู่ๆก็เฉี่ยวตัดหน้าเนี่ยนะ มันน่าให้สั่งสอนซะดีไหม - -*

            “เรย์จังเป็นยังไงมั้ง”

            “ฟู่ว…เกือบไป ว่าแต่รถฉันจะเป็นอะไรป่ะเนี่ย”

            โถ…ถ้ามันเป็นไรขึ้นมา ฉันจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายล่ะ T_T

            ก๊อกๆๆ!! พลั่กๆ!!

            “แต่ตอนนี้เรย์น่าจะหันไปมองที่กระจกหน่อยนะ”

            “ทำไม?”

            แล้วเสียงก็ดังเหมือนมีใครกำลังจะพังประตูรถฉัน ฉันก็หันไปเจอะกะตัวประหลาดสวมแว่นดำ -o- กำลังยืนโวยวายอะไรสักอย่าง ฉันเลยเลื่อนกระจกลง ไอ้บ้าที่ไหนมันมายืนแหกปากตรงนี้ฟ่ะ?

            “มีอะไร แล้วนายเป็นใคร”

            “นี้ยัยบ้า! เปิดประตูลงมาเคลียร์กันเลย ขับรถยังไงมาชนรถฉันฮะ”

            ที่แท้ ไอ้โรคจิตนี้ก็คือไอ้บ้าคนที่ขับรถปาดหน้าฉันนี้เอง เหอะ! แล้วมันเป็นใคร ถึงมาเรียกฉันว่า ‘ยัยบ้า’ น่ะฮะ

            “อะไรของนายน่ะฮะ คนที่ขับรถปาดหน้าฉัน คือนายต่างหาก ไอ้โรคจิต”

“นี้เธอ! มีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันฮะ เธอนั้นแหละที่ขับรถไม่ได้เรื่องมาชนฉัน แล้วยังมีหน้ามาว่าฉันอีกเรอะ ยัยเบ๊อะ”

หนอยแน่ะ…มันกล้าว่าฉันขนาดนี้ คิดว่าฉันจะกลัวหรอ จะหาเรื่องกันใช่ไหม คนยิ่งอารมณ์ไม่ดี ไอ้บ้านี้ต้องโดนสั่งสอนซะมั้งแล้ว - -+

“เหอะ…กล้ามากนะที่ด่าฉันขนาดนี้ อยากมีเรื่องกับฉันนักหรือไง ใครกันแน่ที่มันขับรถห่วยแตกกันน่ะ”

“เธอว่าใครขับรถห่วยแตก คนที่ขับรถไม่ได้เรื่องคือเธอต่างหาก ชนคนอื่นแล้วยังมาด่าคนอื่นอีก เธอนี้นิสัยไปสมเป็นผู้หญิงเอาซะเลย”

            “แล้วไง เรื่องของฉัน แล้วดูหน้าตาดิ เหมือนแย้บินเลย”

            “โว้ย…เธอมันยัยปีศาจ แล้วดูทำสีผมสิ โอ๊ะ! แดงเทือกแบบนั้น ยังกล้าเดินออกจากบ้านอีกหรอ ยัยหัวไฟ!”

            อ๊ากกก! มันกล้าดียังไงมาด่าสีผมฉัน ผมของฉันน่ะ แดงเป็นธรรมชาติ ยาวสลวยขนาดนี้ แกเป็นใครถึงกล้ามาว่าฉันขนาดนี้ >O<!

            “ไอ้หน้าแย้! นาย…”

            “หยุดๆ หยุดก่อนครับ ได้โปรดอย่าทะเลาะกันเลยนะครับ”

            คุณตำรวจ วิ่งมาห้ามปรามพวกเราไว้ แต่พวกเราก็พร้อมใจกัน หันไปว่า

            “อย่ายุ่ง!!”

            “พอก่อนเถอะครับ นี้พวกคุณมายืนทะเลาะกันกลางถนนนะครับ ตอนนี้การจราจรติดขัดไปหมดแล้ว ขอให้พวกคุณย้ายไปคุยกันข้างทางดีกว่านะครับ”

            คุณตำรวจยืนเหงื่อตก เอ๊ะ! นี้มันนายสมชายนี้หว่า แล้วนี้ฉันยืนทะเลาะกับไอ้บ้านี้กลางถนนเรอะ -[]-! ตายล่ะหว่า

            “นาย…สมชายนี้”

            “คะ…คุณนี้เอง”

            “นายมาก็ดีเลย ช่วยจัดการไอ้โรคจิตนี้หน่อย มันขับรถมาปาดหน้าฉัน”

            “ใครกันแน่ที่ขับรถมาชนฉันกันฮะ ยัยเบ๊อะ!”

            “ตอนนี้คุณทั้งสอง ช่วยหยุดทะเลาะกัน แล้วไปขยับรถได้ไหมครับ ผมขอร้องล่ะครับ T^T”

            “ฮึ่ย! - -+”

            “นะครับ เชิญทางนี้เลยครับ”

            แล้วนายตำรวจสมชาย ก็ช่วยโบกทางให้ฉัน แล้วเดินไปไล่ไอ้โรคจิตที่กำลังยืนสบถ อย่างหัวเสียอยู่ มันหน้าขับรถชนให้ตายซะ - -+

            “เรย์จัง ใจเย็นๆก่อนนะ อย่าเพิ่งอารมณ์บูดไปเลย ตอนนี้เราขับรถหลีกทางให้คนอื่นก่อนเถอะ”

            ยัยยูพูดห้ามฉัน แล้วไอ้ที่เงียบมาตลอดนี้คือ อยากดูคนทะเลาะกันใช่ไหม ฉันรู้ทันนะ ในขณะที่ฉันขับรถเลียบข้างทางอยู่ ก็มีรถสปอร์ตขับมาขวางหน้าฉันเอาไว้ อะไรอีกว่ะเนี่ย - -*

            “ลงจากรถมาคุยกันต่อเดี๋ยวนี้ เรายังเคลียร์กันไม่จบ”

            อะไรของมันเนี่ย ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ ฉันไประเบิดรถเค้าหรือไง ถึงได้ตามจองล้างจองผลาญอยู่ได้ ว่าแล้วฉันก็ลงจากรถไปประจันหน้ามัน โดยมียัยยูนั่งเชียร์อยู่ - -;

            “ฟังภาษาคนไม่ออกเรอะ ฉันชักรำคาญแล้วนะ มันจะอะไรนักหนา ไอ้เศษขยะของนายก็ยังเคลื่อนที่ได้อยู่ จะเอาอะไรอีก”

            หมอนั้นทำหน้าไม่สบอารมณ์อย่างแรง แล้วจู่ๆก็ถอดแว่นดำออกมา เผยให้เห็นโฉมหน้าอสูร โอ้!ช่างละม้ายคล้ายแบรด พิต แต่ไฉนถึงทำหน้าดั่งปวดขี้ -.- ผมสีดำขลับกับ ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้ม จ้องมาที่ฉันราวกับจะจับกินงั้นแหละ หน้าฉันมันเหมือนของกินหรอ *-*

            “โอ้ว…พระเจ้า หล่อมากเยย เรย์จังดูสิ *O*”

            ยัยยูเริ่มออกอาการบ้าหนุ่มหล่อซะแล้วสิ…

            “ชิ! หล่อตรงไหน ไอ้บ้านี้มันหาเรื่องฉันนะยู ไปชมมันทำไม”

            “แต่เค้าหล่อนี้นา ดูคมเข้ม ลึกลับ น่าค้นหา แถมขับรถสปอร์ตหรูด้วย นี้แหละชายในฝัน >O<”

            แต่ชายในฝันของเธอกำลังจะฆ่าฉันแล้วเนี่ย ยัยบ้า! - -;; ฉันปล่อยให้ยัยยูเพ้อฝันต่อไป แล้วมาเผชิญความจริงกับหมอนั้นอีกครั้ง เฮ้อ~

            “หึ! เธอเรียกรถใครว่าเศษขยะ คันนี้ฉันเพิ่งถอยออกมาใหม่ๆ ราคาเหยียบ 20 ล้านเชียวนะ เอาไปเทียบกับไอ้รถเบนซ์กระจอก ราคา 3 ล้าน ของเธอไม่ได้หรอก”

            แต่ยังไงมันก็คือรถเหมือนกันล่ะฟ่ะ นายจะซื้อมาเท่าไรฉันไม่ได้อยากรู้สักนิด - -

            “แล้วไง คิดว่าตัวเองรวยนักหรือไง ยังไงซะมันก็คือรถเหมือนกัน ขับได้ก็บุญล่ะ”

            “เหอะ! งั้นเธอมาดูผลงานที่เธอทำไว้บนรถฉันนี้ จะชดใช้ยังไงฮะ!”

            ฉันก้มมองลงไปตามมือของเค้าที่ชี้ไปตรงมุมท้ายรถ เป็นรอยถลอกทางยาว และสีลอกออกมานิดหน่อย…อะไรฟ่ะ แค่เนี่ยทำเป็นโวยวายยังกับฉันไปสอยท้ายรถเค้างั้นแหละ -_-

            “แค่นี้เนี่ยนะ! กะอีแค่เป็นรอยถลอกนิดๆหน่อยๆ ทำเป็นโวยวายเป็นเด็กไปได้ โตจนป่านนี้ล่ะ น่าไม่อาย -.-”

            “นิดหน่อยหรอ นี้มันรถสปอร์ตเชียวนะ! แถมรอยถลอกเป็นทางยาวแบบนั้น แล้วไหนสีรถฉันที่หลุดออกมาอีก เธอต้องจ่ายค่าเสียหายชดใช้ให้ฉัน ฉันโทรเรียกประกันมาแล้ว เดี๋ยวก็คงจะมาถึง ทำไมมันช้างี้ว่ะ…”

            จากนั้นหมอนั่นก็หันไปโทรหาประกัน แล้วสบถงึมงำอะไรสักอย่าง แล้วก็หันมาเอาเรื่องฉันต่อ

            “เธอจะต้องรออยู่ที่นี้ จนกว่าประกันจะมาจัดการ อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆนะ”

            “ไร้สาระสิ้นดี ฉันไม่มาอยู่เสียเวลากับไอ้บ้า โรคจิตอย่างนายหรอก อยากอยู่ก็เชิญ ฉันไปเอง”

            ฉันเอ่ยอย่างไม่แคร์สายตา แล้วเดินกลับไปที่รถ แต่อยู่ดีๆไอ้หมอนั้นก็พุ่งตัวเข้ามากอดรัดตัวฉันไว้แน่น ไรว่ะเนี่ยo_O!!

            “เฮ้ย! ปล่อยฉันนะโว้ย >O<”

            ฉันจับดัดแขนเค้าทันที ตามสัญชาตญาณ ในขณะที่คิดว่า จะหักแขนเค้าซะเลย หมอนั่นก็แต๊ะอั๊งหอมแก้มฉัน -[]-! แล้วปล่อยร่างของฉันเป็นอิสระเสียก่อน หึ…รอดตัวไปนะแก - -+

            “อยากตายนักหรือไง คิดว่าฉันเป็นผู้หญิง แล้วจะทำอะไรนายไม่ได้หรอ คิดผิดซะแล้วนะ นายมันยังอ่อนเกินไป ไอ้น้อง”

            ฉันยิ้มอย่างมีชัย ก่อนที่จะเดินกลับไปที่รถ แต่เฮ้ย!...กุญแจ กุญแจรถฉันมันหายไปไหนล่ะเนี่ย OoO!!

            “หึ! ฝือมือเธอเองก็ใช่ย่อยนะ แต่เธอคงลืมอะไรไปรึปล่าว ^^”

            หมอนั่นยืนแสยะยิ้ม ควงกุญแจรถฉันอยู่ อะ…ไอ้บ้านั้น มันเอาไปได้ยังไง ฉวยเอาไปในตอนที่ฉันตกใจอยู่งั้นหรอ แต่ทำไมมือไวขนาดนั้นล่ะ O_O!!

            “เอากุญแจรถฉันคืนมานะ - -++”

            “ฉันจะคืนก็ต่อเมื่อประกันมา แล้วเธอจ่ายค่าเสียหายให้ฉันเสร็จเรียบร้อยซะก่อน”

            หนอย…ที่พูดเนี่ย คืออยากได้เงินฉันมากใช่ไหม รอชาติหน้าก่อนเหอะ ฉันไม่ยอมหรอกเฟ้ย - -* (งกจัด)

            หึ กะอีแค่แย่งกุญแจคืนมา ทำไมจะทำไม่ได้ คนระดับเทพอย่างฉันซะอย่าง

            “อ๊ะๆ หยุดอยู่กับที่นั้นแหละ ถ้าเธอคิดจะมาแย่งกุญแจไปจากฉัน ขอบอกไว้ก่อนเลยว่าเธอคิดผิด เพราะฉันจะโยนกุญแจนี้ทิ้ง แล้วก็เตรียมบอกลามันได้เลย ^_^”

            “ฮึ่ย!”

            นี้ฉันเป็นฝ่ายเสียเปรียบเรอะ ฉันกำลังตกเป็นรองงั้นหรอ ไม่หรอก…รอโอกาสดีๆก่อน นายจะได้รู้ฤทธิ์ฉันแน่ ว่าแล้วรถประกันก็มาพอดี กว่าจะเสด็จมาได้นะ -_-

            “ในที่สุดก็มาสักที รีบมาดูรถผมเร็วๆ”

            แล้วคุณประกันก็ไปยืนด้อมๆมองๆที่รถหมอนั้น พร้อมกับจดไป โดยมีหมอนั่นยืนบ่นให้ฟังไปด้วย - - ไปรบกวนเค้าจริงๆ

            “เอ่อ…ช่วยเล่าเหตุการณ์ให้ฟังหน่อยสิครับ”

            “ยัยเบ๊อะนั้น ขับรถชนผมครับ - -”

            “อ้าว! พูดงี้ได้ไงอ่า ฟังความแค่ข้างเดียว เสียเปรียบชัดๆ ต้องให้เลดี้ก่อนสิ >.<”

            “ถ้างั้นเชิญคุณผู้หญิงพูดก่อนเลยครับ”

            หุๆ ฉันจะเอาคืนหมอนั้นให้สาสมเลย คอยดู…

            “ฉันก็กำลังขับรถอยู่ดีๆ กำลังรีบจะไปทำธุระ อยู่ๆก็มีไอ้บ้านี้ มันเลี้ยวรถขับมาปาดหน้าฉัน จนทำให้ฉันเสียหลักค่ะ T^T”

            “ไม่ใช่ จริงๆแล้วเธอต่างหากที่ขับรถไม่ดู แล้วขับมาชนรถฉันจนเป็นรอยเนี่ย - -+”

            “ก็แค่รอยถลอก ที่เกิดจากนายขับมาปาดหน้าฉัน พอฉันเสียหลัก เบรกไม่ทัน รถนายก็เลยเป็นรอยอุบาดแบบนั้น สรุป…ก็คือความผิดนายอ่าแหละ”

            “ไม่ใช่! เธอต่างหากที่ขับรถไม่ดูทาง”

            “ไม่ดูทางแล้วฉันจะขับรถได้ไง -O-”

            “เธอขับเร็วเกินไป!”

            “อ้อ…จริงหรอจ๊ะ *O*”

            “เธอขับรถชนฉัน!”

            “เพราะนายไม่เปิดไฟเลี้ยว แล้วปาดหน้าฉัน ยอดเยี่ยมมาก ^O^”

            “โว้ยยย! เธอแกล้งฉัน! >[]<”

            “ฉันทำแบบนั้นหรอ ^^”

            หึๆ บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวได้รู้ฤทธิ์ฉัน ฮ่าๆ หมอนั้นคลั่งใหญ่เลย หน้าเปลี่ยนจากสีเป็นแดงเชียว อู้ ว่าวว้าว! ^[]^! สะใจจอร์ชมั่กๆเลยอ่าซาร่าจ๋า

            ส่วนคุณประกันเอง ก็ได้แต่ยืนนิ่งเหงื่อตก ไม่รู้จะเชื่อฝ่ายไหน ทางฝ่ายชายก็ดูจะโหด(ปนบ้า) ส่วนทางฝ่ายหญิงก็ดูจะแสบพอกัน สรุป…ตายดับอนาถ…- -;

            “นี้คุณประกัน! ถึงอย่างนั้นรถของผมก็เป็นฝ่ายเสียหาย เพราะงั้นต้องรับผิดชอบ!”

            “เอ่อ…อันนี้มันก็ต้องดูสภาพและสถานการณ์โดยรวมนะครับ”

            “จะอะไรก็ช่าง! รถของผมเสียหาย ยิ่งแพงอยู่ รถผมไม่ใช่ซาเล้งนะ”

            “จริงหรอ…ถ้าไม่บอก ไม่รู้นะเนี่ย ^^”

            “ฮึ่ย!...ฉันจะฆ่าเธอ - -+”

            “อู้ว…น่ากลัวจังเยย เห็นป่ะคุณประกัน เค้าขู่จะฆ่าฉัน โหดร้าย~ T^T”

            “เอ่อ…ช่วยหยุดเถียงกันก่อนได้ไหมครับ จากที่กล่าวมา คือพวกคุณกำลังจะไปทางไหนกันหรอครับ”

            “ฉันกำลังจะไปงานศพของคุณปู่ นี้ก็ไม่รู้จะไปทันก่อนเค้าเผาศพไหม ฉันรีบมากๆเลยนะ”

            “ไม่จริง! เธอโกหก ยัยตอแหล”

            “ไม่เชื่อ ถามนายตำรวจสมชายก็ได้ ฉันมีพยานนะ”

            ว่าแล้วก็ยักคิ้วให้ 555+ การแสดงฉากต่อไปกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว…

            “ฉันไม่เชื่อเธอหรอก เธอแค่แต่งเรื่องเพื่อที่จะได้รอดใช่ไหมล่ะ”

            รู้ทันอีกนะ เกลียดจริงๆเล้ย…แต่ฉันก็เตรียมตัวไว้แล้ว - - หึๆ

            “จริงๆนะ คุณประกัน ฉันมีพยานนะ เพื่อนฉันในรถก็ได้ วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะได้ร่ำลาท่านครั้งสุดท้าย ฉันอยากจะไปกราบท่านและบอกรักสักครั้ง แม้ท่านจะไม่ได้ยิน ฉันก็เชื่อว่าเสียงของฉันจะส่งไปถึงท่านบนสวรรค์ได้แน่ ขอร้องล่ะนะ หวังว่าคุณคงเข้าใจ การสูญเสียคนที่เรารักนะคะ T^T”

            “ซิกๆ…ผมเข้าใจครับ ผะ…ผมเอง ก็เคยเสียคนที่รักไปคนหนึ่ง แล้วไม่ทันได้ไปบอกรักท่าน ผมยังคงเสียใจถึงทุกวันนี้ ฮือ TT^TT”

            “ใช่แล้วค่ะ มันช่างน่าเศร้ามั่กๆ”

            บราวโว้!!รางวัลนักแสดงยอดเยี่ยมดีเด่น ตกเป็นของฉันแน่นอน 555+ งานนี้อั้มยังชิดซ้าย กะละแมยังต้องอาย ฮอลลีวู้ดต้องยกนิ้วให้ ฮิ้ววว~ >[]<!

            “เลิกแสดงละครน้ำเน่าซะทีเถอะ สรุปมาสักที!”

            “ซิก…อืม ผมว่าคุณผู้หญิงพูดมีเหตุผลนะครับ”

            “อะไรนะ! แต่ฉันเสียหายนะ”

            “มันก็ขึ้นอยู่กับว่า คุณทำตามกฎจราจรรึปล่าว คุณขับรถตัดหน้าเค้าจริงๆรึป่าวครับ”

            “ไรว่ะเนี่ย!”

            “มันอันตรายนะครับ ดีนะครับที่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ ดีไม่ดี ทางนั้นเค้าอาจได้รับบาดเจ็บเนื่องจากเสียหลักล้มก็ได้นะครับ”

            “มันก็ไม่ได้เกิดขึ้นนี้ จะพล่ามไรมากนัก ยังไงซะฉันก็เสียหายโว้ย!”

            เถียงกันอยู่ได้ น่ารำคาญ แต่ก็ยังดีที่ประกันหันมาอยู่ข้างฉันแล้ว หุๆ ใช้โอกาสนี้ในการแย่งกุญแจรถคืนมาดีกว่า ชะแว๊บๆ -.,-

            ฟึ่บ!

            เยส! สำเร็จ หมอนั้นยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ รีบไปขึ้นรถแล้วชิ่งดีกว่า ปล่อยพวกนั้นจู๋จี๋กันกลางถนนต่อไป ไม่สนล่ะวุ้ย

            “ฉันได้กุญแจมาล่ะ เราชิ่งกันเหอะ”

            “เอางั้นเลยหรอเรย์จัง แล้วพวกเค้าล่ะ o_O”

            “ช่างมันปะไร หน้าไม่อายก็เถียงกันต่อไปนั้นแหละ”

            แล้วฉันก็สตาร์ทรถทันที แต่ดูเหมือนว่าหมอนั่นมันจะรู้ตัวซะแล้ว ซวยล่ะ = =

            “เฮ้ย!...นี้เธอ o_O”

            “เดี๋ยวสิครับคุณ O_O”

            “ไม่รงไม่รอมันแล้ว ฉันไปล่ะ คุณปู่รอให้ฉันไปบอกรักอยู่ >_<”

            ว่าแล้วก็ออกรถชิ่งทันที รอดล่ะโว้ย แต่…เฮ้ย!

            เอี้ยดดด!!!

            “ไอ้บ้า! อยากตายเรอะ มายืนขวางทางทำไมว่ะ”

            ของขึ้นแล้วนะเฟ้ย มันบ้ารึปล่าว จู่ๆก็กระโจนมาขวางทาง น่าขับชนให้ตายซะ..

            “หึ นี้สินะธาตุแท้ของเธอ แสบนักนะ ฉันไม่ปล่อยเธอไปหรอก”

            “ถ้านายไม่หลบไป ฉันจะขับชนจริงๆด้วย”

            “เหอะ! งั้นก็เข้ามาเส่ หน้าอย่างเธอไม่กล้าหรอก”

            อ้อ! นี้มันท้าทายฉันเรอะ งั้นเดี๋ยวได้รู้กัน ฉันยิ่งเป็นคนไม่ชอบให้ใครมาท้าฉันซะด้วย ฉันเร่งเครื่องแล้วแสยะยิ้มออกมา ^-^

            “งั้นเดี๋ยวได้รู้กันแน่…- -+”

            ไอ้บื้อนั้นก็ยังคงยืนเต๊ะท่าขวางไม่รู้ชะตาซะเลย ยัยยูที่นั่งด้านข้างรู้นิสัยฉันดี จึงรีบตะโกนไล่มันไป แหม…ช่วยมันจังเลยนะ- -

            “นี้พ่อสุดหล่อ! หลบไปซะเถอะ เพื่อนของฉันเค้าไม่ล้อเล่นหรอกนะ”

            ‘พ่อสุดหล่อ’ กระดากปากแทน นี้เธอใช้อะไรมองเนี่ย ตาตุ่มเรอะ! -*-

            “พวกเธอไม่กล้าหรอก คิดจะหลอกฉันงั้นเรอะ ฝันไปเถอะ!”

            “ทำไมหล่อแล้วโง่แบบนี้! เรย์จังเค้าไม่ชอบให้ใครมาท้าหรอกนะ >[]<”

            “หนวกหู! หยุดรถแล้วลงมาซะดีๆ”

            “ช่างมันเถอะยัยยู…ถือซะว่าพวกเราชี้ทางสว่างให้แล้วนะ นะโม~”

            ได้เวลาไปสู่สุขคติแล้วล่ะ…เตรียมตัวได้เลย

            “เรย์จัง นั้นว่าที่สามีในอนาคตฉันนะT^T”

            “ไปสู่นรกภูมิที่ดีนะ อาเมน…-_-”

            แล้วฉันก็พุ่งรถออกไป โดยไม่กลัวหน้าหมาที่ไหนทั้งนั้น

            “เฮ้ย!! นี้เอาจริงเรอะ ว้ากกก!O[]O!!”

            บรืนนน โครม!

            เสียงรถเบนซ์ของฉันชนกับอะไรสักอย่าง แต่มันไม่ใช่ร่างของหมอนั้นหรอกนะ

…แต่เป็นเสียงที่ฉันสอยท้ายรถมันต่างหากล่ะ - -

“อ๊ากกก! รถฉัน >[]<!”

“อุ๊บส์! o_O”

โชคดีที่มันยังหลบทันก่อนจะโดนส่งไปยมโลก…แต่โชคร้ายนะ ที่ฉันขับไปสอยท้ายรถนายที่ดันจอดไว้ด้านหน้าเอง ว่ะฮ่าๆๆ > < (สะใจ)

“ถือซะว่าเป็นกรรมล่ะกันนะ See You ล่ะจ้า ^^”

หลังจากนั้นรถเบนซ์สีดำขลับ ที่มีรอยถลอกเล็กน้อยด้านหน้า เนื่องจากได้รับการกระแทก ก็ขับเลยออกไป โดยทิ้งผู้เคราะห์ร้ายไว้ให้รับชะตากรรมที่แสนโหดร้าย

“อย่าเพิ่งไปเส่! แล้วรถฉันล่ะ มาชนแล้วชิ่งเนี่ยนะ”

“เอ่อ…คุณครับ ผมยังอยู่นี้นะครับ - -”

“เวรเอ๋ย…ยัยบ้านั้นมันปีศาจชัดๆ - -*”

หลังจากที่ฉันขับรถสอยท้ายมันด้วยความสะใจ และถอยชิ่งออกมา ฉันก็ได้ไปเที่ยวกับยัยยูต่ออีกแปปหนึ่ง แล้วจึงไปส่งมันที่บ้าน ทีนี้ก็ได้เวลาที่ฉันต้องเจอกับมหันตภัยร้ายแรงซะแล้ว นรกอยู่หน้าฉันรำไรแล้ว T^T

…บ้านฉันนี้เอง - -…

ค่อยๆเดิน หลบไปที่ห้อง ชะแว๊บๆ (- -  ) =

“กลับมาแล้วหรอ เรย์ ไม่คิดจะบอกเลยนะ”

“แว้กกก! พ่อ -[]-!”

ตกใจหมดเลย โดนจับได้อีกแล้ว คนผมหงอกที่ยืนจ้องจับผิดฉันอยู่ คือพ่อฉันเองล่ะ โห…ตีนกาขึ้นเต็มเลย - -

“ก็ใช่น่ะสิ คิดว่าผีที่ไหนกันล่ะ แล้วนี้กลับมาไม่รอพี่ตัวเองเลยนะ”

“ก็มันช้าอ่า ขี้เกียจมานั่งรอ เสียเวลา ไม่ใช่เด็กแล้ว -3-”

“แล้วนี้ได้ข่าวจากพี่เรามาว่า ไปก่อเรื่องที่รร.มาอีกแล้วใช่ไหมยัยตัวดี”

ทำไมข่าวถึงได้แพร่เข้าถึงหูพ่อเร็วขนาดนี้ บ้านเรามันติดซุปเปอร์ไฮสปีดหรอ T[]T โธ่เว้ย! เพราะไอ้พี่บ้าคนเดียวเลย ขี้ฟ้องชะมัด ชิ -3-

“อะไรน่ะพ่อ ฟังมาผิดรึปล่าว ไอ้พี่บ้านั้นมันโม้แล้วล่ะ แก่แล้วเลอะเลือน”

“ถึงจะแก่ แต่ก็ผ่านประสบการณ์มาเยอะ จนทำให้ไม่ถูกหลอกง่ายๆหรอกนะ”

“พ่ออ่า…นี้พ่อเข้าข้างพี่อีกแล้วนะ TT”

“แล้วมันจริงไหมล่ะ มีอะไรอยากจะสารภาพกับพ่อไหม”

“ไม่จริงเลยพ่อ แล้วก็ไม่มีอะไรจะบอกด้วย”

“แน่ใจนะ - -+ (ชิ้งๆ)”

“ไม่มี๊ ไม่มี จริงๆนะพ่อ *o*” >> ส่งสายตาเป็นประกายใสซื่อ

“ถ้างั้นจะไปไหนก็ไปเถอะ แล้วเดี๋ยวลงมากินข้าวด้วยล่ะ - -”

“ค้าบบบ!”

“ไอ้นี้! นับวันยิ่งลื่นเป็นปลาไหล ทำตัวเหมือนทอมบอยขึ้นทุกวัน เฮ้อ…”

คนเป็นพ่อถึงกับถอนหายใจอย่างปลงๆ มีลูกสาวกับเค้าทั้งที ดั๊นนิสัยไม่ต่างจากผู้ชายเลย ดีไม่ดีผู้ชายยังต้องอับอายด้วยซ้ำ โลกหนอโลก (ยังดีนะที่ลูกชายคนโตเค้าไม่เบี่ยงเบนไปด้วย ToT)

            ฮ้า~ อาบน้ำเย็นชื่นใจ สบายคลายเครียดดีจริงๆ ลองส่องกระจกดูดิ กระจกวิเศษจงบอกข้าเถิด…ใครดูดีมีสไตล์ ผู้ชายยังต้องอาย อู้ว…เห็นแล้ว หน้าตาดูดีมีชาติตระกูลนี้ คือเราเอง ว่ะฮ่าๆๆ >[]< (ไม่ค่อยจะชมตัวเอง) ตอนนี้ฉันกำลังนั่งเช็ดผมอยู่ โดยใส่แค่เสื้อกล้ามนุ่งผ้าเช็ดตัวไว้ เซ็กซี่เป็นบ้า ~.~
            “ฉันมีเรื่องอยากคุยกับเธอหน่อย อ๊ะ! o///O”

            อยู่ๆไอ้พี่บ้าก็โผล่หัวเข้ามา เห็นฉากเซ็กซี่ของฉันอย่างจัง O_O!!!

            “อ๊ากกก! ออกไปนะเฟ้ย บอกกี่ครั้งแล้วห้ามเข้าห้องฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต! >_<”

            “อ่ะ…เอ่อ…โอเค ฉันจะหลับตา ใส่เสื้อผ้าเร็วๆ ไม่งั้นไม่รับประกันนะ -.,-”

          “อย่ามาทำหน้าหื่นใส่นะเว้ย แล้วหลับตาด้วย ห้ามแอบมองลอดฝ่ามือ แช่งลงนรกแน่”

            “เออน่า...หึๆๆ”

            บอกเออ แล้วทำไมต้องทำเสียงหัวเราะแบบหื่นจัดด้วยว่ะ - - + ฉันรีบใส่เสื้อผ้าอย่างเร่งด่วน ถ้ามีการจับเวลาแข่งนะ รับรองสถิติตกเป็นของฉันแน่นอน เสร็จปุ๊ปฉันก็ขว้างผ้าใส่หน้าพี่มันเป็นเชิงหมั่นไส้ ชิ!

            “โอ้ย! ปาใส่พี่ทำไมเนี่ย คนหล่อเสียทรงหมด”

            “โห...หล่อเลิศจริงพ่อคุณ...หล่อลากไส้ หล่อแบบถูกตากะเทยใช่ม่ะ 555+”

            ว่าแล้ว ไอ้พี่จอมเพี้ยนก็ปาผ้าผืนเดิมใส่หัวฉัน โอ๊ะ! -.-

            “บ้าหรอ…พี่ออกจาหล่อขนาดนี้ เธอไม่หลงเสน่ห์พี่บ้างหรอ -.,-”

            “เอาหน้าไปไกลๆเลย เหม็นหน้าล่ะ มีไรว่ามาดิ”

            หลังจากฉันผลักไสหัวไอ้พี่บ้านี้ออกไป มันก็ทำหน้าหงอยแปปหนึ่ง จากนั้นก็ปรับสีหน้ามาเป็นจริงจังแบบเดิม

            “พี่ได้ข่าวว่า เธอไปอัดลูกของผอ.จนถูกไล่ออกจากรร.ใช่ไหม!?”

            “เฮือก! พี่...รู้ได้ไง o_O!!”

            “ก็ยัยยูเพื่อนเธอมันโทรมาบอกพี่ แล้วร้องห่มร้องไห้ใหญ่เลยน่ะสิ”

            โธ่~ ยัยยูเอ้ยยย ไม่ทันไรก็ปากโป้งล่ะ - - ถ้างั้นคงได้เวลาบอกความจริงล่ะ

            อ้อ!จริงสิ ฉันยังไม่ได้แนะนำพี่ตัวเองเลย หมั่นไส้มันชะมัด - -+ ผู้ชายที่บุกรุกห้องฉันเข้ามานี่คือ “พี่เรียว” พี่ชายคนโตของฉันเอง หมอนี่เป็นหนึ่งในแก๊งของฉัน หรือก็คือเป็นมือซ้ายของฉันนั่นเอง หมอนี่น่ะเป็นถึงหนุ่มป๊อปของรร.เชียวนะ ก็ไม่อยากจะยอมรับหรอก ว่าพี่ฉันน่ะหล่อแบบคมเข้มสุดๆ เพราะได้เชื้อน้องมาต่างหาก 555+ (มิวายชมตัวเอง) แต่เสียดายคือ พี่ฉันน่ะเป็นคนนิ่งๆ เย็นชา แต่ซ่อนความโหดไว้ทางสายตา จนไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าเข้าใกล้พี่แกล่ะ จะมีแต่ฉันกับยูรินี้แหละ ที่พี่แกจะทำตัวปัญญาอ่อนให้เห็นด้วย -*- ควรจะดีใจไหมว่ะเนี่ย - -?

            “เฮ้อ~…ถ้าฉันบอกว่า ‘ใช่’ ล่ะ พี่จะทำไม”

            “นี่ก่อเรื่องอีกแล้วใช่ไหมฮะ!   พี่บอกเธอแล้วไงว่าให้ระวังหน่อยน่ะ ทำไมไม่เชื่อฟังพี่บ้าง”

            พี่เรียวเริ่มออกบทโหดจนได้ น่ากลัวชะมัด แต่จะให้ฉันทำไง เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว

            “แล้วพี่จะให้ฉันทำยังไง ไอ้บ้านั่นมันมาลวนลามฉันก่อนเอง -.-”

            “ถ้างั้นเธอก็ควรจะบอกพี่ ไม่ใช่อะไรก็จัดการเอง อย่าคิดว่าตัวเองเก่งจะเอาตัวรอดได้ตลอดไปนะ”

            “แล้วบอกพี่ พี่จะทำยังไงฮะ! พี่ก็คงอัดมันล่ะสิ มันก็เหมือนกันแหละ ฉันโตพอจะทำอะไรเองได้แล้วนะ”

            “แต่เข้าใจไหมว่าพี่เป็นห่วงเธอ!! จะต้องให้พี่พูดให้ฟังกี่รอบฮะ!”

            (*  - -) ++++++ (- -  *) ชิ้งๆ!

            และแล้วการต่อสู้ของพี่น้องก็เกิดขึ้น ระหว่าง…ฝ่ายแดง เรย์ น้องสุดซ่า Vs ฝ่ายน้ำเงิน เรียว พี่สุดแสบ! เอาล่ะครับท่าน ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมใคร งานนี้ลุ้นกันให้ตายไปข้างล่ะ (เว่อร์ไปไกลล่ะ - -)

            “เรื่องมันผ่านไปแล้ว จะให้ทำยังไงล่ะ ฮู้ว~ -3-”

            “ให้ตายเถอะ เธอยังคงดื้อไม่เปลี่ยนเลยนะ พี่ต้องเป็นฝ่ายยอมเธอทุกที - -”

            เต้งๆๆๆ! และแล้วฝ่ายแดงก็ชนะไปได้โดยปริยาย เย้! (ยังไม่เลิก) ^[]^

            “ช่างเหอะพี่ แค่นี้ก็ปวดหัวจะตายล่ะ @_@”

            “แล้วเธอจะทำยังไงต่อล่ะ”

            “ก็เห็นเจ๊รัชแกบอกว่า จะย้ายฉันไปเรียนที่รร.ประจำน่ะ เซ็งชะมัด T^T”

            “อืม ก็ยังดี ก่อเรื่องจนได้นะยัยตัวแสบ”

            “พี่ก็แสบไม่น้อยหน้าฉันอ่าแหละ โธ่>_<”

            “พอๆ พี่ขี้เกียจเถียงด้วยล่ะ เถียงกับเธอพี่ไม่เคยชนะหรอก”

            “โฮะๆ เพิ่งรู้หรอ ^[]^”

            “เดี๋ยวเหอะ อีก 3 วันแล้วนะ เตรียมตัวด้วยล่ะกัน อย่าให้พี่ต้องเป็นห่วง เพราะคราวนี้ไม่มีใครช่วยเธอได้แล้วนะ - - +”

            “เออรู้หรอกน่า…พี่เองก็ช่วยดูแลยัยยูกับแก๊งของเราด้วยนะ ไม่มีฉันคอยคุมพวกหัวโจกแล้ว เดี๋ยวมันจะฮึกเหิมกันใหญ่”

            “อืมได้…ถ้ามีปัญหาอะไร ขอให้จำไว้ว่า…พี่ยังอยู่ทั้งคนนะ”

            “โห ซึ้งอ่ะ เอามาจากละครน้ำเน่าเรื่องไหนล่ะเนี่ย 555+ ฉันออกจะเทพซะอย่างไม่ต้องห่วง > <”

            “จ้าๆ ยัยคนเก่ง ถ้างั้นเธอก็อย่าลืมหาข้ออ้างที่ดีไปบอกพ่อด้วยล่ะ ไม่งั้นอย่าหาว่าพี่ไม่เตือนนะ”

            “อ๊ากกก! ลืมไปซะสนิทเลย ตายดับอนาถแน่ T^T”

            ตอนนี้เวลาก็ร่วงเลยผ่านไปแล้ว วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะได้เหยียบที่รร.แห่งนี้อีก ก่อนที่จะต้องลาจาก T^T หวังว่าวีรกรรมของวีรสตรีคนนี้ (ตรงไหน?) จะถูกจดจำ ณ ที่แห่งนี้ ไปอีกนานนะ ทุกคน…

            อ้อดดด!!!

            “เย้! เลิกเรียนแล้วพวกเรา ^O^”

            เสียงออดรร.ดังขึ้น เป็นสัญญาณของการเรียนวันนี้ได้จบลงสำหรับทุกคน…แต่สำหรับฉัน มันเป็นสัญญาณบ่งบอกถึงวันสุดท้ายที่ฉันจะได้เรียนที่นี้

            “เรย์จางงง รอฉันด้วย หยุดก่อน! >[]<”

            “…”

            “เฮ้! ทุกคน หยุดเรย์จังไว้ให้ได้ นี้เป็นคำสั่งนะ”

            “หัวหน้าคร้าบบ กรุณาช่วยหยุดเดินก่อนนะคร้าบ”

            “=[]=!?”

            ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกนอกรั้วรร. จู่ๆเหล่าลูกน้องผู้ซื่อสัตย์ทั้งหลายก็พากัน กรูเข้ามายืนปิดทางออกไว้ แล้วพากันคุกเข่าก้มหัวกันทุกคน นี้มันอะไรว่ะเนี่ย -[]-!?  ตอนนี้ทุกคนในรร.พากันหยุด แล้วหันมามองที่ฉันหมด อะไร? ฉันเป็นอีทีรึไง มองกันอยู่ได้ (พาล)

            “นี้พวกนาย ไปกินอะไรผิดสำแดงมารึปล่าว หรือกินยาแล้วไม่ได้เขย่าขวดฮะ ลุกขึ้นกันเดี๋ยวนี้ -O-”

            “ไม่ครับ! จนกว่าหัวหน้าจะหยุดฟังพวกเราก่อน”

            “ทำไม? พวกนายกลัวยัยยูริกันมากขนาดนี้เลยเรอะ”

            “ไม่ใช่นะครับ”

            “งั้นในฐานะที่ฉันเคยเป็นหัวหน้าแก๊ง ขอสั่งให้ทุกคนลุก แล้วหลีกทางไป เดี๋ยวนี้!”

            ฉันออกคำสั่งเสียงดัง จนพวกนั้นพากันสะดุ้ง แต่ยังไม่มีใครลุกซะคน กล้าขัดคำสั่งฉันกันงั้นเรอะ - -+ ยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่

            “อ้อ…เพราะฉันไม่ได้เป็นหัวหน้าแล้วสินะ พวกนายถึงได้กล้าขัดคำสั่งฉันน่ะ”

            “ไม่ใช่อย่างนั้นนะเรย์จัง แฮกๆ พวกเราแค่ อยากจะมาอำลากัน แฮกๆ เป็นครั้งสุดท้ายน่ะ”

            ยัยยูริที่วิ่งตามฉันมา หยุดยืนข้างๆพลางหายใจหอบอย่างเหนื่อยอ่อน ในขณะที่ทุกคนเริ่มเหงื่อตก คงเป็นเพราะรู้ว่าอารมณ์ฉันเริ่มขึ้นแล้ว แต่แล้วก็มีมือใครบางคนมาจับไหล่ฉันไว้

            “ใจเย็นๆสิ พวกเค้าแค่ต้องการมาขอบคุณเธอ เท่านั้นนะ ^^”

            “ขอบคุณงั้นหรอ เรื่องอะไร?”

            “พวกเราทุกคน อยากจะมาขอบคุณหัวหน้าสักครั้งน่ะครับ ที่คอยดูแลพวกผมตลอดมา”

            “O_O!”

            “ใช่ครับ…หัวหน้าช่วยพวกผมมาตลอด ไม่ว่าใครเดือดร้อน หัวหน้าจะออกรับหน้าแทนเสมอ ถึงแม้หัวหน้าอาจจะชอบแกล้งเราหนักไปหน่อย =_= แต่พวกเราก็รู้ดีว่านั่นเป็นการลงโทษที่สาสม เพราะงั้น…ขอให้พวกเราได้มาลาเป็นครั้งสุดท้ายนะครับ”

            “นี้พวกนาย…O_O”

            ฉันได้แต่ยืนตะลึง อึ้ง ไม่นึกว่าพวกเค้าจะกล้าทำถึงขนาดนี้ ที่ผ่านมา มีแต่คนเกลียด หมั่นไส้และแทบอยากจะฆ่าฉันให้ตาย - - แต่ไม่นึกเลยว่า วันสุดท้ายนี้จะยังมีคนที่ยังนับถือฉันอยู่ นี้แสดงว่าฉันก็ไม่ได้เป็นปีศาจสินะ โฮะๆ ^O^ (มันใช่เวลาไหมเนี่ย)

            “ใช่แล้ว เพราะงั้นนะเรย์จัง เราไปกินเลี้ยงฉลองกันเหอะ ไปกันนะพวกเรา! ^O^”

            “เย้!!!”

            ทุกๆคนต่างพากันยินดี แล้วเดินออกนอกรั้วรร.ไป ยัยยูหันมายิ้มทั้งน้ำตาให้ฉันที ก่อนจะวิ่งนำทัพไป พอฉันหันข้างไปก็เจอกับพี่เรียวที่ยืนยิ้มให้ฉันอยู่

            “ไปกันเถอะ ทุกคนเค้ารอเธออยู่นะ 555+ คงอึ้งล่ะสิ ทีนี้คงหมดเรื่องกังวลแล้วนะ ^^”

            “อะ…อืม ไปกันเหอะ”

            พี่ชายที่คอยอยู่ข้างฉันพร้อมรอยยิ้มเสมอ ได้เอ่ยทิ้งท้ายก่อนเดินจากไป ทิ้งฉันที่หันกลับไปมองรร.เป็นครั้งสุดท้าย  พร้อมกับรอยยิ้มแห่งความยินดี

            ใช่แล้ว…ฉันยังคงมีคนที่จะมอบรอยยิ้มและกำลังใจให้ฉันอยู่ ฉันจะมาเศร้าไม่ได้ หึ เจ้าพวกบ้านั่น ทำเอาฉันใจหายในวินาทีสุดท้ายเลยนะ ถ้าอย่างนั้น คงไม่มีอะไรที่ฉันต้องกังวลอีกแล้ว

            ลาก่อน…รร.ยุธพิศศิลศาสตร์

ลาก่อน…แก๊ง BD ที่ยิ่งใหญ่

ลาก่อน…ชื่อเสียงของฉัน

อ้อ เกือบลืม ลาก่อน…เสียงของเจ๊รัช ที่มักจะบ่นให้ฉันได้ยินเสมอ 555+

ลาก่อนนะ ทุกสิ่งจะอยู่ในความทรงจำของฉัน และแน่นอนของทุกคนด้วย (ลองลืมดูสิ!- -)

แต่ไม่ต้องห่วง วีรกรรมของฉันต้องคงอยู่แน่นอน กับรร.ใหม่ของฉันไง

            เตรียมตัวไว้ให้ดีล่ะ หอพยุธหเสนาวิทยา ฉันคนนี้กำลังจะไปเยือนแล้ว ^[]^!