คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความรู้สึก
ทุกคนก็เดินเข้าไปในห้องโถงของโรงเรียนซึ่งคนก็เยอะเหมือนเคย เมื่อพวกปีห้าหาที่นั่งกันได้แล้ว
ทุกคนก็รอการคัดเลือกเด็กใหม่สำหรับปีนี้ซึ่งทุกคนดูตื่นเต้นยกเว้นแต่......
“โหย...หิวจะตายอยู่แล้วอาหารยังไม่มาอีกหรอเนี้ย”เสียงนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...
“รอนเบาๆหน่อยสิมักกอลนากัลมองแล้วเห็นมั้ย”เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมพยักหน้าไปยังโต๊ะอาจาร์ยซึ่ง
ศาสตราจาร์ยมักกอลนากัลก็มองอยู่จริงๆด้วยสิ(มองแบบกินเลือดกินเนื้ออีกต่างหาก)
ดังนั้นจึงทำให้รอนสงบปากสงบคำลงไปได้บ้างแต่ก็แค่แปปเดียวเท่านั้นเพราะไม่ถึง 3 นาที รอนก็มาบ่น
กระปอดกระแปดให้แฮร์รี่ฟัง(ความจริงน่าจะเป็นพูดกรอกหูมากกว่านะ)แต่แฮร์รี่ก็ต้องทนฟังไปเพราะไม่รู้จะบ่นไปทำไม เมื่อดัมเบิลดอร์ลุกขึ้นเสียงในห้องก็เงียบลงตาม
“ สวัสดีนักเรียนทุกคน ก่อนที่เราอิ่มกันจนพุงกางขอให้พวกเธอฟังฉันสักสองสามคำ คุณฟิลช์ได้บอกฉันว่าห้ามใช้เวทมนต์ทุกประเภทในระเบียงทางเดินระหว่างเปลี่ยนชั้นเรียนและพวกเธอจะตรวจสอบข้อห้ามอื่นๆได้ที่ประตูห้องทำงานของคุณฟิลช์ (ให้ฉันตายดีกว่าจะไปที่นั้นรอนพูด) และปีนี้ก็จะเป็นปีของพวกเธอที่จะได้ไปฮอกส์มี้ด
รวมทั้งปีหนื่งสองและสามด้วยเอาล่ะฉันคิดว่าพวกเธอคงจะหิวกันแล้ว(เว้นช่วงนิดนึง) ทานให้อร่อย”จากนั้นอาหารก็ผุดขึ้นมาบนจานทองทุกจาน (โอ้โห!! ฉันรอเวลานี้มานานแล้วรอนตะโกนอย่างดีใจ) จากนั้นนักเรียนทุกคนก็ต่างพากันตักอาหารใส่จานของตัวเองยกเว้นรอนซึ่งตักอาหารเสียจนพูนจาน(แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ต่างก็มีสีหน้าหวาดเสียวเพราะมันสูงเสียจนเหมือนมันจะล้มได้ทุกเวลาที่มีคนหายใจ) หลังจากที่ทุกคนอิ่มกันแล้วดัมเบิลดอร์ก็ปล่อยให้ทุกคนขึ้นหอกัน
“รอน” เฮอร์ไมโอนี่เรียก
“อะไร”
“เธอคงไม่ลืมใช่มั้ยว่าเราต้องนำปีหนึ่งไปที่หอนะ”
“เออใช่ ฉันลืมไปเลย”
“แฮร์รี่ไปก่อนนะ เจอกันที่หอรวมนะ” รอนบอก
“อืม” แฮร์รี่รับคำสั้นๆ แล้วก็เดินออกจากห้องโถง(“เฮ้ ไอ้พวกตัวกะเปี๊ยกมาทางนี้” เสียงรอนพูดขึ้น)
“มิมบูลัส มิมเบิลโทเนีย”(รหัสผ่านใหม่ของหอ) จากนั้นแฮร์รี่ก็เดินเข้าไปในหอรวมซึ่งมีคนอยู่มากมายเช่นเดิม
แต่แฮร์รี่ไม่มีอารมณ์จะคุยกับใครจึงขึ้นไปนอน
ทางด้านรอน
“เฮ้ ไอ้พวกตัวกะเปี๊ยกมาทางนี้” รอนตะโกนฝ่าคลื่นฝูงชน
“รอน อย่าพูดแบบนั้นสิ พวกปีหนึ่งมาทางนี้”
“แหม ก็พวกนี้มันตัวกระจิ๋วหลิวจริงๆนี่นา” รอนพูดพร้อมกับทำหน้าจ๋อย
ห้องนั่งเล่นรวม
“เฮ้ไม่เห็นแฮร์รี่เลยสงสัยขึ้นไปนอนแล้วมั้ง”
“ฉันก็ว่างั้น เพราะฉันก็ง่วงเหมือนกัน” เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับเอามือปิดปากหาว
“งั้นก็ราตรีสวัสดิ์นะ” รอนบอก
“อืม ราตรีสวัสดิ์ “ เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วก็เดินขึ้นไปบนหอหญิง
รอนเดินขึ้นไปอีกฝั่งและตรงไปที่ห้องของปีห้า เมื่อไปถึงเตียงตัวเองและสำรวจดีแล้วว่าแฮร์รี่
อยู่บนเตียงและเตียงตัวเองก็จัดเสร็จเรียบร้อยก็ล้มตัวลงนอนทันที แต่พอหลับตากลับนึกถึงหน้า
“เธอคนนั้น” ขึ้นมาทำเอารอนกระสับกระส่ายอยู่หลายนาทีจนกระทั่งทนความง่วงไม่ไหวจึงหลับไป
“เฮ้ รอนตื่นได้แล้วเช้าแล้ว” เสียงแฮร์รี่ปลุกเพื่อนรัก
“หืม...เช้าแล้วหรอ” รอนงัวเงียลุกขึ้นมาแล้วตอบแฮร์รี่อย่างไม่ค่อยกระตือรือร้นเท่าไหร่นัก
“ก็ใช่นะสิ วันนี้เราต้องเรียนปรุงยาสองคาบกับสเนปนะแล้วก็พวกมัลฟอยด้วยรู้รึเปล่า”
“จริงหรอ งั้นก็ต้องรีบแล้วล่ะสิ” ว่าแล้วรอนก็ลุกไปอาบน้ำโดยไม่รอคำตอบของแฮร์รี่
วันนี้รอนอาบนน้ำนานเป็นพิเศษ และก็แต่งตัวอยู่หน้ากระจกนานกว่าเดิมด้วย ทั้งที่ปกติแล้วเขาต้อง
ไปรออยู่ข้างล่างเพื่อรอเพื่อนไปกินอาหารอย่างใจจดใจจ่อ แฮร์รี่ที่รออยู่ข้างล่างรอจนทนไม่ไหวจึงขึ้นมาเรียกรอน
“รอน ฉันนึกว่านายจมน้ำในอ่างล่างหน้าไปแล้วนะเนี่ย” แฮร์รี่พูดขึ้นเมื่อเห็นรอนกำลังใช้ความพยายามอย่างมาก
ในการใช่หวีผมอยู่หน้ากระจก
“แฮร์รี่มาพอดีฉันมีเรื่องอยากจะถาม นายว่าฉันทำผมทรงนี้จะน่าเกลียดมั้ย” รอนพูดโดยสังเกตหน้าแฮร์รี่จากกระจก
“ไม่หรอกน่า นายทำทรงไหนก็หล่อ(ไปหมด)นะแหละ” แฮร์รี่ตอบ
“จริงเหรอ” รอนพูดพร้อมวางหวีและก็สำรวจตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย
“งั้นก็ไปกินข้าวกันเถอะ เฮอร์ไมโอนี่มารึยัง” รอนถาม
“เขารอจนจะกินโซฟาเป็นอาหารได้อยู่แล้ว” แฮร์รี่ถามเจือน้ำเสียประชดไปด้วย
จากนั้นทั้งสามคนก็เดินตรงไปที่ห้องโถงกลางซึ่งแน่นขนัดไปด้วยผู้คนเช่นเคย
“เฮ้ แฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ ทางนี้” เสียงของเนวิวล์เรียกให้พวกเขาไปนั่ง
“ทำไมนายมาช้าจัง รู้ไหมว่าวิชาแรกวันนี้เรียนอะไร” เนวิวล์ถาม
“ฉันนะรู้ แต่ไม่แน่ใจว่ารอนจะรู้หรือเปล่า” แฮร์รี่พูดพร้อมกับหันหน้าไปมองรอนที่กำลังใช้ส้อม
เขี่ยอาหารบนจาน(และถอนหายใจตลอด)
“เฮ้รอน นายเป็นอะไรหรือเปล่า อาหารไม่อร่อยหรือ” เนวิวล์ถาม
“นี้เราสองคนหูฝาดไปรึเปล่า รอนนี่จอมตะกละตัวน้อยๆของเราไม่อยากทานอาหาร” เฟร็ดพูดพร้อมหันไปมองจอร์ช
“ ช่าย ทำหน้ายังกับคนมีความรักงั้นแหละ ” จอร์ชพูดพร้อมทำหน้าทะเล้น
ประโยคนี้ทำให้รอนตกใจจนทำให้ส้อมหล่นลงพื้นเสียงดัง
“เฮ้ เฮ้ พูดแค่เนี้ยทำเป็นเขิน ฉันสงสัยจังว่าสาวผู้โชคร้ายคนนั้นเป็นใครกัน”
“ช่ายๆ ฉันก็สงสัยเหมือนกันแต่ต้องไปแล้วเฟร็ดลีเรียกเราอยู่แนะ”
“โอ้ เวลาทำรายได้ของฉันมาถึงอีกแล้ว” เฟร็ดพูดพร้อมกับทำหน้าตาชื่นบานเดินไปหาลีพร้อมจอร์ช
“ฉันว่าพวกเขาต้องสุมหัวกันทำอะไรแน่เลย ไม่น่าไว้ใจ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับทำคิ้วขมวด
“อย่าไปยุ่งกัยเขาเลยน่า” รอนพูดพร้อมยัดเบคอน(ที่มีรอยส้อมจิ้มเต็มไปหมด)
“รอน ฉันล่ะสงสัยจริงๆเลยว่านายเป็นอะไรไป” เฮอร์ไมโอนี่ที่เลิกสนใจฝาแฝดแล้วหันกลัยมามองรอน
“ไม่มีอะไรหรอกน่า ฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้แหละ” รอนพูดพร้อมกับทำหน้าให้เป็นปกติที่สุด
“เฮ้ เฮ้ ฉันว่ารอนมีความรักแหละ” เสียงของเชมัสพูดขึ้น (เพราะเขาหูผึ่งฟังพวกแฮร์รี่พูดอยู่ตั้งแต่แรก
“จริงเหรอรอน เธอเป็นใครล่ะ” แฮร์รี่เลิกสนใจซีเรียลของเขาไปเลยแล้วหันไปถามรอน
“ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉันหรอกน่า ฉันว่านายน่าจะสนเรื่องของจินนี่มากกว่านะ” รอนพูดประโยคนี้
ทำเอาแฮร์รี่หน้าแดงและหันกลับไปสนใจอาหารของเขาต่อ
โปรดติดตามตอนต่อไป...
มาอัพอีกแล้วนะคะสำหรับฟิกเรื่องนี้ ช่วงนี้หัวไม่ค่อยแล่นจิงๆค่ะถ้าแต่งช้าก้ออย่าว่ากันนะคะใครอ่านแล้วก้อช่วยกันเม้นให้หน่อยนะคะ
ความคิดเห็น