คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : หวั่นไหว
“เออน่า เอาไว้ันะอธิบายให้ฟัทีหลั ันว่า..แไปสุ่สโราหน่อยปะ” สุนธรสเสนอเพราะเธออยาูให้แน่ใว่าวามิอเธอถู้อ
“เออๆ ไป่ะุสโรา” รราส่ยิ้มให้แล้วเินนำออไป
“นั่นไ ันว่าแล้ว!” สุนธรสใ้มือบเ่าัวเอแล้วหัวเราะออมา้วยวามสะใ
“อะไรอแยัยรส ำอะไร” าินถาม้วยวามสสัยสุี
“ไม่รู้ ันไปเ็บอ่อนีว่านะ ไปละ” สุนธรสโบมือแล้วึ้นไป้าบน าินึวิ่ามึ้นไปเพราะเธออยารู้ว่าสุนธรสิอะไรอยู่
.
.
.
“ไว้เอันใหม่นะะุรรา” สโราพูไปเินไป
“ะ ไว้เอัน.. ที่ไหนวะ” รราเอ่ยประโยแรแล้วเบนหน้าหนีาม้วยประโยที่สอเบาๆ แล้วหันมายิ้มแห้ๆ เธอึับรถออไป
“แหม ยิ้มหวานเียวนะ” รรัมภาเห็นึหมั่นไส้
“เฮ้ออ หิวั ยัยแ้มไปหาไรินัน” รราทำท่าลูบท้อ
“ไม่เอาอ่ะ ้านอมันร้อน เี๋ยวันำันพอี” รรัมภาอบปิเสธแล้วทำท่าะเินเ้าไปในบ้าน รราึรีบมาึแนเธอไว้ แ่แล้ว..
“เห้ยย..” รราสะุหิน้อนเียวับที่สโราสะุทำให้รราับรรัมภาล้มลไปนอนที่พื้นโยที่รราร่อมรรัมภาอยู่
“….”
ปิแล้วถ้ารรามาแะ้อหรือโนัวเธอ เธอะร้อรี๊ทุรั้พร้อมับโวยวาย แ่รั้นี้เธอรู้สึอบอุ่นอย่าแปลๆ ทั้สอ้อเ้าไปในวาอันและันเหมือน้นหาำอบอะไรบาอย่า แนอรรัมภา็เลื่อนไปล้อออรราไว้ รรา่อยๆเลื่อนหน้าลมา้าๆแล้วปาอทั้สอ็ประบัน รรา่อยๆลิ้มรสและิมวามหวานาปาอนรหน้าอยู่นานและพยายามแทรลิ้นเ้าไป รราึถอนูบออ
“….”
ทั้สอนยั้อาันอยู่พยายาม้นหาว่าวามรู้สึนี้ืออะไรันแน่นะ ทำไมมันให้วามรู้สึพิเศษและรู้สึีนานี้ แ่แล้วทั้สอ็้อหลุออาภวั์
“..แะลุไ้รึยั ันหนันะ” รรัมเอ่ยเพื่อปิบัวามเินอเธอ ริๆแล้วนัวเล็ว่าเธอไม่ไ้หนัอะไรหรอ
“เอ่อ.. อืม อโทษทีที่ันล้มทับแ แล้ว็..” รราเาหัวแ๊ๆ
“..ันหิวแล้วอ่ะแ ไปหาไรินันมั้ย” รรัมภาโพล่ึ้นมาเพื่อไม่ให้รราพูำนั้น
“เออไปัน หิวโร มาๆ มา้อนเลย” รราึ้นมอเอร์ไแล้วบเบาะหลัเพื่อให้รรัมภาึ้นมานั่ รรัมภาึ้ึ้นไปนั่แล้วอเอวน้าหน้าไว้ แล้วึับรถออไป
.
.
.
.
“ยัยรส แบอันมาเี๋ยวนี้นะ เมื่อี้แำอะไร” าินที่อนนี้อยู่ในห้ออสุนธรสถามึ้น
“็เปล่านิ ไม่ไ้มีอะไร๊” สุนธรสปิเสธ
“แหม เสียสูันะ”
“อะไร เสียสูที่ไหน ไม่มี”
ทั้สอนเริ่มเถียัน่าน่าอยารู้่าน่าไม่อยาบอ น้อุระาลามือันไปมา ทำให้าินเสียหลัล้มลบนเีย สุนธรสที่ับมือเธออยู่ึล้มลไป้วย
“….”
ทั้สอสบาันเนิ่นนาน สำหรับสุนธรสเรียไ้ว่า เธอโีมาที่ไ้อยู่ใล้ับนที่เธอแอบอบราวับว่าอนนี้เธออยาะบอวามรู้สึทั้หมอเธอให้นรหน้าไ้ยิน แ่สำหรับาินแล้วเธอรู้สึแปลๆแ่็ไม่ไ้ปิเสธมัน นเธอ้อละสายา
“เอ่อ.. แลุึ้นไ้แล้วยัยรส” าินพยายามบ่ายเบี่ยวามรู้สึอเธอ แ่สุนธรส็ยัไม่ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ
“เ๊.. ันอถามอะไรเ๊หน่อยไ้มั้ย” าินที่หลบสายาสุนธรสอยู่็เหลือบมามอเธอ้วยวามสสัยเพราะน้ำเสียอสุนธรสนั้นริัอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน
“เ๊ มีนที่เ๊แอบอบหรือยั” าินอึ้ับำถามอสุนธรส
“ทำไมอ่ะ แมีแล้วเหรอไ” าินถามลับ
“เอ่อ....ใ่ ันมีแล้ว แหะๆ แล้วัน็อบเ้ามา้วย” ำอบอสุนธรสทำให้หัวใอาินหนัอึ้
“แล้วแมาบอันทำไม แล้ว็ปล่อยันไ้แล้ว” าินพูเสียเรียบ สุนธรสึยอมปล่อยเธอ
“ันลับห้อ่อนนะ ะไปเ็บเสื้อผ้า” าินไม่รอให้สุนธรสเอ่ยำใๆเธอึเินออไปทันที
“ไว้ันะบอแเมื่อันพร้อมนะ ... ยัยเ๊” สุนธรสพลิท่านอนหายเ๋ที่เียแล้วพึมพำออมา
.....................................................................................
ะโนแบนรรรับแ้มมั้ยเนี่ย เฮ้อออ อบไม่อบบอนะรับ :)
วันนี้ว่าะลแ่นี้นะ หรือะล่อี ิิ
ความคิดเห็น