เจ้าสาวฟันน้ำนม (นิยายจีนโบราณ)

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 พี่เลี้ยงเด็กจำเป็น (1)

บทที่ 2

พี่เลี้ยงเด็กจำเป็น (1)

            มาถึงเรือนใหญ่ที่มีต้นไม้เขียวขจีปกคลุม เฉินป๋อหลินก็เห็นบิดากำลังคุยกับท่านเป่ยด้วยสีหน้าเคร่งเครียด หากให้เดาคงเป็นเรื่องของคุณชายเป่ยอย่างแน่นอน แล้วก็เป็นอย่างที่เขาคาดไว้ไม่มีผิด แม้คนป่วยจะไข้ลดลงจนดีขึ้น แต่คุณชายเป่ยก็ยังคลื่นไส้อาเจียน และยังถ่ายท้องไม่หาย

ดังนั้นท่านเป่ยจึงขอร้องให้บิดาของเขาพักอยู่ที่บ้านสกุลเป่ยจนกว่าอาการของคุณชายเป่ยจะดีขึ้น

รู้แบบนี้เฉินป๋อหลินก็ไม่ค่อยสบายใจนัก ใจจริงเขาอยากเดินทางกลับบ้านวันนี้ด้วยซ้ำ ทั้งนี้เป็นเพราะเขาเป็นห่วงสัตว์เลี้ยงที่เลี้ยงเอาไว้ อีกประการเขาไม่อยากเจอหน้าเจ้าเด็กผีนั่นอีก แต่เขาก็ตามใจตัวเองไม่ได้

“เมื่อคืนหลับสบายดีใช่ไหมหลานชาย?” เป่ยจ้านจื้อหันมาทักทายพูดคุยกับเฉินป๋อหลิน

“ข้าหลับสบายดีท่านลุง” ชายหนุ่มตอบอย่างสุภาพ ทั้งคืนเขานอนหลับสบายดีไม่มีอะไรกวนใจ แต่เขามาถูกรบกวนตอนเช้านี่ล่ะ

“แต่ข้าหลับไม่สบาย” อยู่ ๆ เสียงของเด็กผู้หญิงก็ดังแทรกขึ้น

เฉินป๋อหลินเบ้หน้ากลอกตามองบน เขาไม่ได้หันไปมอง แต่ก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร เพราะเขาจำน้ำเสียงของเจ้าเด็กผีได้ขึ้นใจ

“อ้าวเจียวเอ๋อร์ ทำไมถึงนอนไม่หลับเล่า?”

พอบิดาเอ่ยถาม เป่ยซีเจียวก็ทำหน้าเบะแล้วร้องไห้ออกมา

“ร้องไห้ทำไมลูกพ่อ?”

“ท่านพ่อ ท่านต้องช่วยข้านะ เมื่อคืนข้าถูกคนถ่อยรังแก ฮือๆ”

เห็นบุตรีร้องไห้ เป่ยจ้านจื้อก็อยู่เฉยไม่ได้ เพราะในบรรดาลูกสาวทั้งหมด เขารักเป่ยซีเจียวมากที่สุด เพราะนางเป็นลูกที่เกิดกับสตรีที่เขารักหมดหัวใจ

“ใครกันที่บังอาจกล้ารังแกเจ้า”

“คนถ่อยที่ว่า คือคนผู้นี้!” เป่ยซีเจียวชี้นิ้วไปยังคุณชายเฉิน ทำเอาผู้ถูกกล่าวหาถึงกับทอดถอนหายใจ เห็นทีเรื่องวุ่น ๆ คงไม่จบง่าย ๆ

“คุณชายเฉินงั้นเหรอ เขาทำอะไรเจ้า?”

“เขา... ฮือ...” พูดออกมาแค่นั้นเจ้าเด็กขี้อ้อนจอมแสบก็ร้องไห้ โผเข้ากอดบิดา

“เจียวเอ๋อร์คนดี ไม่ร้องไห้นะ บอกข้ามาซิคุณชายเฉินทำอะไรเจ้า?”

“เขานอนเตียงเดียวกับข้าทั้งคืน ท่านอาจารย์กับอาหยงสอนข้าเอง ชายหญิงที่ไม่ใช่สามีภรรยาไม่สมควรนอนร่วมเตียงกัน เกิดเป็นสตรีต้องรู้จักรักนวลสงวนตัว ฮือ... แต่เมื่อคืน คนผู้นี้มานอนเตียงเดียวกับข้า”

ฟังคำเฉลยของลูกสาวเป่ยจ้านจื้อก็มองไปที่คุณชายเฉิน ซึ่งผู้ถูกกล่าวหาก็ไม่พูดแก้ตัวใด ๆ ซ้ำยังมีสีหน้าวางเฉย ดังนั้นเป่ยจ้านจื้อจึงย้ายสายตาไปยังบ่าวรับใช้ทั้งสามซึ่งเป็นพี่เลี้ยงของบุตรีแทน

“เกิดเรื่องอะไรกับลูกข้างั้นหรือ?”

“เรียนนายท่าน เมื่อช่วงงานเลี้ยงคุณหนูชวนพวกข้าเล่นซ่อนหา จนถึงตาคุณหนูต้องไปซ่อนตัว คุณหนูก็หายตัวไป พวกข้าช่วยกันตามหาจนทั่วแต่ก็หาตัวคุณหนูไม่พบเจ้าค่ะ” อาหยงเป็นผู้รายงาน ทั้งยังเอาแต่ก้มหน้า

“มีเรื่องเช่นนี้ทำไมถึงไม่มีใครมารายงานข้า?!”

“พวกข้าเห็นว่านายท่านกำลังมีแขกจึงไม่อยากรบกวน ข้าคิดว่าคุณหนูคงแค่เล่นซุกซน เดี๋ยวเบื่อก็ออกมาเองเจ้าค่ะ”

“ถึงเป็นเรื่องเล็กน้อยที่เกี่ยวกับเจียวเอ๋อร์เจ้าก็ควรจะรายงานข้า” เป่ยจ้านจื้อกล่าวเสียงเข้ม

“ข้าทราบแล้ว แต่ว่าเมื่อคืนคุณชายป่วยด้วย พวกข้าจึงไม่อยากเพิ่มเรื่องกังวลใจให้กับนายท่านอีกเจ้าค่ะ จนกระทั่งตอนเช้าพวกข้าก็ช่วยกันออกตามหาคุณหนูอีก ก็พบว่าคุณหนูแอบมานอนอยู่ที่เรือนรับรองเจ้าค่ะ” อาหยงเล่าต่อแล้วก้มหน้าลง เพราะเรื่องนี้นางก็มีความผิดด้วยเช่นกัน

เป่ยจ้านจื้อถอนหายใจ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของคุณชายเฉิน แต่เป็นเรื่องความซุกซนของลูกสาวเขาเอง

“เจ้าแอบพี่เลี้ยงมาเล่นซนที่เรือนหลังเล็กเอง แบบนี้จะโทษว่าเป็นความผิดของคุณชายเฉินได้อย่างไร”