คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Cecilia Is My Name
Chapter V Cecilia Is My Name
“ชั้นชื่อ เซซิเลีย นิวท์ ฉันจำได้แล้ว” เซซิขำเบาๆ กับนิวท์ ทั้งงงทั้งดีใจระคนกันไป
“ยินดีด้วยเซซิเลีย ในที่สุดก็มีชื่อกับเค้าสักทีฮ่าๆๆ ยินดีต้อนรับสู่เดอะเกลดนะ” ด้วยความเอ็นดู นิวท์จึงยื่นมือไปขยี้ผมเธอเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว
“โถ่...เรียกเซซิก็พอ แล้วก็ไม่ต้องทำเหมือนฉันเป็นเด็กเลยนะ นายแก่กว่าฉันไม่เกินสองปีแน่ๆ”เซซิพูดพร้อมกับทำแก้มป่อง
บทสนทนาที่ทั้งสองมีด้วยกันตลอดบ่ายนั้นทำให้เธอกับนิวท์สนิทกันอย่างรวดเร็ว เขาใจดี เหมือนเป็นพี่ชายที่คอยดูแลน้องสาว เขาแนะนำคนอื่นๆที่อยู่ในเดอะเกลดให้เซซิเลียได้รู้จัก นอกจากนั้น ยังมอบหมายงานให้เธอทำอีกด้วย
ขณะนั้นเองนิวท์และเซซิเลียก็ถูกเรียกให้เข้าไปพบกับอัลบี้ที่ห้องประชุม เรียกว่าห้องก็คงจะไม่ถูกนัก อาจจะต้องเรียกว่าซุ้มจึงจะเหมาะกว่า เพราะมีหลังคาและผนังที่ทำจากวัสดุธรรมชาติที่หาได้จากในป่าล้วนๆ
“สวัสดี ฉันอัลบี้ นี่แกลลี่ หน่วยก่อสร้าง นั่นฟรายและอีธานหน่วยพยาบาล” อัลบี้แนะนำคนที่อยู่ในนั้นให้รู้จัก
“ฉันเซซิเลีย ...เรียกเซซิก็ได้” เธอส่งยิ้มน้อยๆให้ พร้อมสัมผัสมือเพื่อนใหม่
“จำชื่อได้แล้วนี่ ไวดีนะ ฮ่าๆๆ” แกลลี่เอง ที่แปลกใจเล็กๆว่าเธอจำชื่อได้เร็วเกินคาด
“โอเค เข้าเรื่องเลยละกันนะ” อัลบี้ตัดบท เพราะกลัวจะยืดเยื้อไปมากกว่านี้ คืนนี้พวกเขามีงานฉลอง เขาจะต้องรีบไปเตรียมกองไฟอีกด้วย
อัลบี้ยกกล่องพลาสติกขึ้นมา เป็นกล่องขนาดกะทัดรัด ขนาดเท่ากับกระดาษเอสี่ สูงประมาณสามนิ้ว ดูแข็งแรงเพราะใช้พลาสติกเกรดเอ หูหิ้วกระเป๋าทำจากสแตนเลสอย่างดี “มันถูกล่ามโซ่ไว้กับข้อมือเธอน่ะ เราพยายามจะเปิดมันแล้ว แต่มันไม่มีที่เปิด เราเลยคิดว่าต้องส่งมันคืนเธอไป เธอพอจะรู้วิธีเปิดมันหรือเปล่า?”
เซซิเลียเอื้อมมือไปรับ เธอมองดูรอบๆกล่อง ไม่มีตำหนิอะไรเลย นอกจากตัวอักษรสี่ตัว “W.C.K.D คืออะไรหรอ?” เซซิเลียถามอย่างสงสัย
“ก็คือพวกที่ส่งเธอกับซัพพลายมาให้เราไง” แกลลี่คลายความสงสัยให้
“มีใครเคยเจอพวกเขามั้ย” เธอถามต่อ
“ไม่หรอก เรามาที่นี่เหมือนเหมือนเธอ ไร้ความทรงจำ ยกเว้นชื่อ” อัลบี้ตอบเบาๆ
“ลองเปิดดูสิ” นิวท์ก็ชักจะอยากรู้แล้วว่าอะไรจะสำคัญขนาดที่ต้องล่ามกับข้อมือของเซซิเลีย แถมยังไม่มีใครสามารถเปิดมันได้อีก มันดูเป็นปริศนามากๆ
เซซิเลียวางกล่องลงบนโต๊ะ พยายามหาปุ่ม ตัวล๊อค หรือสลักสำหรับเปิดมัน แต่ก็ไม่มีอะไรเธอ ยิ่งทวีความสงสัยให้กับทุกๆคนที่อยู่ตรงนั้นเป็นอย่างมาก
ความพยามยามหาที่เปิดของเธอผ่านไปหลายนาที เธอก็คงเป็นเหมือนกับคนอื่นๆ ที่หมดหนทางในการเปิดกล่องปริศนาใบนี้
ยิ่งสงสัยมากขึ้นเพราะไม่มีอะไรเลย นอกจากอักษรสี่ตัวบนกล่อง เธอจึงเผลอเอามือไปลูบที่ตัวอักษรทั้งสี่อย่างเบามือ
‘คลิ๊ก!’ เสียงดังคลิกเบาๆดังมากจากล่องใบนั้น ทุกสายตาต่างจ้องมาที่เธอเป็นหนึ่งเดียว
“ฉันสาบานได้ว่าฉันก็ทำแบบนั้นเหมือนกัน แต่ไม่เห็นมันจะคลิกเลย” อีธานแย้งขึ้นมา
“เปิดเลยเซซิ” อัลบี้บอก จะได้รู้สักที ว่ามีอะไรอยู่ด้านใน เซซิเลียจึงเปิดมันออกอย่างช้าๆ และก็เป็นไปตามคาด ว่าสิ่งในกล่องนั้นต้องสำคัญมากแน่ๆ
ปืนสั้นกระบอกขนาดกะทัดรัดสีเงินหนึ่งกระบอก พร้อมด้วยกระสุนที่เรียงอย่างเป็นระเบียบอีกสามสินัด สร้างความแปลกใจให้กับทุกคนมากๆ โดยเฉพาะกับแกลลี่ ที่ตาดูจะมีประกายตื่นเต้นกว่าใครเพื่อน
แน่นอนว่าที่เดอะเกลดไม่เคยมี ‘อาวุธ’ มาก่อน การส่งปืนกระบอกนี้มา อาจจะช่วยให้เหล่ารันเนอร์มีอาวุธที่ป้องกันตัวและปลอดภัยจากอันตรายในเขาวงกตได้
“ฉันเปิดมันให้ละนะ ฉันว่านายน่าจะได้เป็นผู้ดูแลมันนะอัลบี้” เซซิเลียยื่นกล่องให้กับอัลบี้
“แต่เธอคือคนที่เปิดมันได้ มันน่าจะเป็นของของเธอมากกว่า” อัลบี้ไม่อยากรับเพราะเขาคิดว่าเธอคือเจ้าของตัวจริง
“ฉันว่าฉันไม่จำเป็นต้องใช้มันนะ” เซซิเลียยิ้มน้อยๆ
“งั้นก็ให้อัลบี้เก็บไว้ก่อนละกัน เรามาช่วยกันเตรียมดินเนอร์คืนนี้ดีกว่านะ ไปกันเถอะเซซิ ไปดูว่าสาวๆเค้าทำอาหารกันถึงไหนแล้ว” นิวท์ตัดบท เพราะเขาเริ่มที่จะหิวแล้ว หลังจากที่ต้องเป็นไกด์จำเป็นให้เซซิตลอดช่วงบ่าย
“อ้อ มานี่ก่อนสิเซซิ ฉันจะพาไปดูอะไร” นิวท์พยักเพยิดให้เซซิเลียรีบตามมา
“อะไรอีกเนี่ย แค่ประตูเขาวงกตเนี่ยนะ ฉันเห็นตั้งแต่กลางวันแล้ว ไปดูอาหารดีกว่า หิวแล้วน้าาาา” เซซิเลียบ่นเบาๆ ขณะที่นิวท์กำลังจะพาเธอเดินไปที่ประตูใหญ่อีกครั้ง
“ใจเย็นๆ” นิวท์หัวเราะเบาๆ
ทว่าสายตาของเซซิไม่ได้อยู่ที่หน้านิวท์ แต่กลับจ้องไปที่บุรุษสองคนที่กำลังวิ่งออกมาจากเขาวงกต คนแรกหน้าตาคมเข้ม ผมตัดสั้น คนที่สองคือหนุ่มเชื้อสายเอเชีย ที่เธอรู้สึกคุ้นหน้าอย่างบอกไม่ถูก แต่ไม่มีประโยชน์อะไร เพราะเธอไม่มีความทรงจำหลงเหลืออยู่แล้ว อาจจะหน้าคล้ายคนรู้จักก็ได้
แต่เอ๊ะ! ทุกคนถูกห้ามเข้าในเดอะเกลดนี่นา
“ทำไมพวกเขาเข้าไปได้ละ” เซซิสะกิดนิวท์
“เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง, เฮ้ๆทางนี้ๆ” ตอบเสร็จก็หันไปโบกไม้โบกมือกันรันเนอร์ทั้งสองอย่างร่าเริง
“สวัสดีนิวท์ เอ่ออออมาใหม่ใช่มั้ย?” โทมัสทักทายนิวท์กับเซซิเลีย
“ใช่แล้ว ฉันเซซิเลีย เรียก เซซิก็ได้” ว่าแล้วยิ้มหวานยื่นมือออกไปสัมผัสกับคนตรงหน้า
“ฉันโทมัส นี่มินโฮ” คนตัวสูงแนะนำหนุ่มเอเชียที่อยู่ด้านหลัง
...มินโฮ คือชื่อที่อยู่ข้างๆชื่อของเอวาสินะ...
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ” เธอยื่นมือไปที่มินโฮ เขาได้แต่สัมผัสมือและพยักหน้าน้อยๆ ไม่มีคำพูดต้อนรับออกจากปากเขา... เพราะเขาก็กำลังสงสัยเช่นกัน ว่าเคยรู้จักเธอมาก่อนหรือไม่..
ความคิดเห็น