คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Greenie
Chapter IV “Greenie”
นิวท์และเอมม่าคือคู่ที่สองที่ถูกส่งมา เค้าจึงรู้เรื่องต่างได้ดีพอๆกับอัลบี้ เขาจะเป็นคนที่คอยดูแลทุกคนแทน หากว่าอัลบี้เป็นอะไรไป
มินโฮและเอวา ถือเป็นคู่ที่สาม ตามด้วยโทมัสและเทรีซ่า อีกเจ็ดคู่ตามมาในแต่ละเดือน สุดท้ายคือคู่ของเด็กน้อยผู้น่าเอ็นดูทั้งสอง ชัคและเอมิลี่
15 เดือนผ่านไป ทุกๆคนเริ่มปรับตัวกันได้ แม้จะไม่มีผู้มาใหม่เกือบสามเดือนแล้ว แต่ซัพพลายก็ถูกส่งมาอย่างไม่ขาด ส่วนมากจะเป็นเชื้อเพลงไว้จุดไฟและสัตว์เลี้ยงไว้สำหรับทานเนื้อเช่นหมูและไก่
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่กล่องจะถูกส่งขึ้นมา ทุกคนชะงักกับเสียงดังของรอกที่ฉุดกล่องขึ้นมาจากใต้ดิน
ทุกคนหยุดงานที่ตัวเองกำลังทำอยู่และเดินกึ่งวิ่งไปที่กล่อง เมื่อสิ้นเสียงของรอก แกลลี่ได้เปิดฝากล่องออกและทุกคนก็ต้องแปลกใจ เพราะมีผู้มาเยือนคนใหม่แต่ที่น่ากังขากว่านั้นคือเธอถูกส่งมาคนเดียว! ไม่มีคู่ข้างกาย
“ผู้หญิง? คนเดียว?” แกลลี่พึมพำ พร้อมมองหน้าเพื่อนๆที่กำลังจ้องมองอย่างไม่เข้าใจ ที่จู่ๆก็มีผู้มาใหม่เพียงคนเดียว ทั้งๆที่ไม่มีมานาน
หญิงสาวที่กำลังนอนหลับในชุดกางเกงขายาวดูทะมัดทะแมง เสื้อกล้ามสีน้ำเงินเข้ม พร้อมกับโซ่ล่ามที่ข้อมือขวาของเธอ เข้ากับกระเป๋าพลาสติกที่วางอยู่ข้างๆเธอหนึ่งใบ และซัพพลายต่างๆที่รายล้อมเธอ
“พาเธอไปพักผ่อนก่อนเถอะ” อัลบี้สั่งแกลลี่ ก่อนที่จะถอดโซ่ที่ล่ามเธอกับกล่องออก
“ชั้นขอไปเฝ้าเธอได้ไหม? เธออาจจะตกใจตอนที่ตื่น” เพราะเกรงว่าสาวน้อยรุ่นราวคราวเดียวกับเธอจะเหงา เอวาเลยอาสาจะเฝ้าขณะที่เธอหลับ เอวารู้สึกถูกชะตากับผู้หญิงคนนี้มาก ราวกับว่าเธอเคยเจอกันมาก่อน
“ระวังจะตกใจเธอมากกว่าเดิมนะ อิอิ” เอมม่า แซว ขำๆ
“น่ารักขนาดนี้ไม่มีใครกลัวหรอกเนอะ” จอร์เจียแก้แทน เดี๋ยวสาวน้อยจะงอนซะก่อน
แกลลี่อุ้มเธอมาที่เตียงนอนในที่พักของบรรดาสาวๆ โชคดีที่มีเตียงว่างอยู่พอดี เขาค่อยๆวางเธอลงอย่างเบามือ
เธอเป็นผู้หญิงที่จัดว่าสวยเลยที่เดียว ผิวสุขภาพดีที่ไม่ขาวจนเกินไป ผมสีน้ำตาลเป็นลอนคลื่นยาวจนถึงกลางหลัง ริมฝีปากอิ่ม ใบหน้าเรียวยาวนั้นสวยงามไร้ที่ติ แต่ผิวของเธอใต้ร่มผ้านั้นกลับมีรอบแผลเป็นจากการถูกทำร้ายหลายแห่ง นั่นยิ่งทวีความสงสัยให้กับคนในเดอะเกลดเป็นอย่างมาก
หลายชั่วโมงผ่านไป....
“เฮือกกกกกกกก ที่นี่ที่ไหน?” หญิงนิทราที่หลับใหลไปเกือบสามชั่วโมงสะดุ้งเฮือกขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำเอาเอวาถึงกับผวาจนเกือบตกเตียงพร้อมเอามือทาบที่อกเบาๆ แล้วทำตาโตอย่างน่ารัก
“ใจเย็นๆนะ ชะชะชั้นชื่อเอวา ที่นี่คือเดอะเกลด มันคือ เอ่อ !$%%@^#*!&$แบบว่า@!P$*+$^!*!$#” แน่นอนว่าเธอไม่ได้ฟังที่เอวาเล่า สติของเธอกระเจิงตั้งแต่ตอนที่ตื่น ทำไมเธอจำอะไรไม่ได้เลย เธอจำไม่ได้แม้แต่ชื่อตัวเอง เธอเอามือกุมหน้าอยู่สักพัก พยายามคิด แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก มีคำถามมากมายติดอยู่ในใจ แต่ในเมื่อไม่สามารถหาคำตอบได้แล้วเธอจึงเอ่ยขึ้นว่า
“เอวา ฉันอยากออกไปข้างนอก” เธอจำได้แค่ชื่อของคนที่อยู่ตรงหน้า ก็เธอเพิ่งบอกไปเองนี่น่า เธอน่าตาน่ารักดูไม่น่ามีพิษภัยอะไร คงไม่ยากที่จะไว้ใจ
“เดี๋ยวฉันจะแนะนำให้เธอรู้จักอัลบี้นะ เค้าเป็นเหมือนกับหัวหน้า ดูแลเราทุกๆคน แล้วก็เธอทำใจดีๆไว้นะ เธออาจจะไม่ชอบบรรยากาศด้านนอกเท่าไรนัก” เอวาค่อยๆป้อนข้อมูล ทีละนิดๆ เพราะกลัวว่าผู้มาใหม่จะตกใจไปซะก่อน
เป็นไปตามคาด เมื่อน้องใหม่ก้าวเท้าออกมาจากที่พัก ถึงกับชะงักไปครู่ใหญ่ สถานที่ที่รายล้อมไปด้วยกำแพงสูงตระหง่านรอบด้าน เธอคิดในใจ ที่นี่มันคุกชัดๆ เธอไปทำอะไรผิดมา ถึงถูกจับมาขังอยู่ที่นี่?? โอ้ยยยย ทำไมจำอะไรไม่ได้เลย ให้ตายสิ
อัลบี้ ชายผิวสีร่างใหญ่ แต่ใจดีและโอบอ้อม กำลังง่วนอยู่กับการผสมเชื้อเพลิง เค้าต้องกำกับการทำทุกขั้นตอน เพื่อให้ได้ปริมาณมากที่สุดและคงประสิทธิภาพที่ดีดังเดิมไว้ ตอนนี้อัลบี้ก็ถือว่าไม่ว่าง จึงได้วานให้นิวท์เป็นผู้แนะนำสถานที่แทน นิวท์พยักหน้ารับคำ แล้วเดินตามชัคไปหาเอวา และผู้มาใหม่ที่ยืนรออยู่กลางลานว่าง
“สวัสดี ฉันนิวท์ คอยดูแลที่นี่เวลาที่อัลบี้เค้าไม่อยู่น่ะ ส่วนเธอ เอ่อ.. จำชื่อได้หรือยัง?” นิวท์ ยื่นมือออกไปให้หญิงตรงหน้าสัมผัส เธอสัมผัสมือเรียวยาวก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“งั้นเดี๋ยวฉันรับช่วงต่อเองนะเอวา เธอไปพักผ่อนเถอะ เธอเหนื่อยมานานแล้ว” นิวท์สั่งเอวา คนที่ถูกสั่งพยักหน้ายิ้มรับ เพราะเธอนั่งเฝ้าเพื่อนใหม่ ร่วมหลายชั่วโมงเลยทีเดียว ท้องเธอเริ่มร้องเบาๆแล้วล่ะ
“งั้นฉันไปก่อนนะเพื่อนใหม่ ฝากด้วยนะนิวท์” เอวาบอกก่อนไป
“คนที่มาที่นี่ ทุกคนจะถูแบ่งหน้าที่ งานบ้าน ปลูกผัก งานเบาๆผู้หญิงจะรับผิดชอบ ส่วนก่อสร้าง ทำงานหนัก พวกฉันจะรับผิดชอบเอง”
“ที่นี่นะ คือเดอะเกลด เราถูกส่งมาขังที่นี่โดยที่ไม่มีใครรู้เหตุผล ไม่มีใครจำอะไรได้ นอกจากชื่อของตัวเองเท่านั้น เธอต้องให้เวลาตัวเองอีกสักพักนะ เดี๋ยวเธอก็จำได้เองแหละ” นิวท์อธิบายขณะที่เดินไปเรื่อยๆ
“กำแพงที่ล้อมรอบเหล่านี้สูงมาก เราไม่สามารถปีนข้ามไปได้ ส่วนประตูนี้ ห้ามเข้าไป ไม่มีใครอนุญาตให้เธอเข้าไปได้ เพราะเธออาจจะไม่ได้กลับมาอีก” นิวท์ชี้ไปที่แผ่นปูนขนาดมหึมาคล้ายประตูใหญ่ที่เปิดอ้าราวกับจะเชื้อเชิญให้เข้าไปสัมผัส
“อะไรอยู่ในนั้น” เธอถามอย่างสงสัย
“ไม่รู้สิ ไม่เคยเข้าไป...อ้อ อย่าพยายามหนีล่ะ ไม่รอดหรอก...” เขาเตือนผู้หญิงตรงหน้า กลัวว่าเธอจะคิดพิเรนท์หนีออกจากเดอะเกลด
“คนพวกนี้ คือทั้งหมดในนี้ใช่มั้ย” ผู้มาใหม่เอื้อมมือไปสัมผัสกับรายชื่อ ที่ถูกเขียนไว้อย่างสะเปะสะปะ บนกำแพงสูง “มันดูไม่เป็นระเบียบ แต่พอจะดูออกว่าสลักไว้เป็นคู่ๆ ชื่อของหญิงและชาย ทั้งหมด 12 คู่ คืออะไรหรอ? คนรักใช่มั้ย?” เธอหันกลับมาที่นิวท์อย่างงุนงง แล้วเบนสายตากลับไปที่ผนัง เธอจ้องอยู่ที่ชื่อของคู่ๆหนึ่ง
“มินโฮ....เอวา” เทอพึมพำเบาๆ ราวกับนึกอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นเธอก็เบิกตากว้าง จ้องหน้านิวท์ พร้อมกับขยับริมฝีปากเบาๆ
“เซซิ..”
“เซซิเลีย!”
ความคิดเห็น