คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วิ่ง! [ ที่นี่ไม่ใช่โรงแรมนะเฟ้ย! ]
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก
เสียงหอบหายใจของอิจิโย วายะดังตอบรับกับจังหวะการวิ่ง ..
นาฬิกาเรือนเก่าบอกเวลา ..
ตอนนี้เกือบจะห้าทุ่มแล้ว
สายฝนเทกระหน่ำลงมาไม่หยุด แม้ตัวของเขาจะเปียกปอน เขาจำเป็น และจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องวิ่งเพื่อไปให้ทันรถไฟเที่ยวหน้านี้
ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าวายะ ..ไม่ใช่ภาพของท้องถนนที่เต็มไปด้วยแสงไฟและผู้คน แต่เป็นภาพของ
โรงพยาบาล..
เมื่อวาน คุณหมอแผนกอายุรศาสตร์และศัลยศาสตร์เรียกเขาไปพบเป็นการด่วน พร้อมกับรายงานเรื่องผลการรักษา
" คนไข้เริ่มมีอาการแทรกซ้อน ผมคิดว่าคุณต้องตัดสินใจแล้วล่ะครับ.. การผ่าตัด..จำเป็นมาก "
วายะครุ่นคิดหนัก..เสียงของคุณหมอฟังดูน่ากลัว
หลายต่อหลายครั้งที่เขาพยายามสะบัดหัวไล่ความคิดนี้ออกไป แต่ก็ไม่สำเร็จ
..เพราะเขามัวแต่นึกถึงพี่ชายที่กำลังหลับอยู่บนเตียงอย่างทรมาน
ตอนนี้ พี่ชายคือสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต ..
พี่ชายของเขา อยู่และดูแลเขาเพียงคนเดียวมาตลอด 6ปี
หลังจากที่พ่อกับแม่เสียไปจากอุบัติเหตุคราวนั้น ก็เหลือกันแค่เพียงสองคนพี่น้อง
แม้ญาติคนหนึ่งยืนยันว่าจะรับทั้งสองคนไปเลี้ยงเสมือนลูกแท้ๆ แต่พี่ชายก็ไม่ยอมปล่อยมือไปจากเขา..
ภาพนั้นกลับมาอีกแล้ว
วายะยังคงวิ่งไปพร้อมจิตใจที่เจ็บปวด
จำนวนเงินค่ารักษาจะสูงลิบลิ่ว ในใจเขาคิดถึงแต่ประโยคที่ว่า
คุณหมอฮะ..ผมจะหาเงินมาจากไหน..
.
.
.
รถไฟเริ่มเคลื่อนที่ออกจากชานชาลาช้าๆ
วายะยืนหอบอยู่ข้างในนั้นแล้ว เขามาทันเพียงไม่กี่อึดใจ
วายะขยับหมวกเล็กน้อย
เขาสังเกตได้..
กระทั่งเวลาอย่างนี้ คนบนรถไฟยังมีกันอยู่ค่อนข้างหนาแน่น
มันเป็นปกติ สำหรับโตเกียว..
ที่นี่ ไม่มีใครสนใจคนรอบข้าง.. แม้คนที่กำลังยืนร้องไห้อยู่บนถนน
เขากระชับเสื้อกันหนาวที่ใส่อยู่ให้แนบลำตัวมากขึ้น รองเท้าผ้าใบเก่าๆก็เปียกชื้นไปหมด
แล้วเริ่มมองหาที่ยืนดีๆซักที่ แต่ว่าคนแน่นขนัดไปหมด
.. นี่ไม่ใช่ครั้งแรกสำหรับตัวเขา
วายะถอนหายใจเล็กน้อย แล้วเริ่มเดินแทรกฝูงชนเรื่อยๆเพื่อผ่านไปอีกตู้หนึ่ง..
ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย..
" ..เอาน่า " เขาคิดอย่างนั้นแล้วคว้าห่วงที่จับอย่างเหนื่อยหน่าย
รถไฟแล่นไปเรื่อยๆสถานีเป้าหมายไม่ไกลเท่าไหร่นัก
วายะอ้าปากหาวอย่างช่วยไม่ได้
ชายหนุ่มวิ่งวุ่นหางานทำทั้งวัน ร่างกายเหนื่อยล้าเต็มที
แต่การกระทำทุกอย่างก็ต้องหยุดกึกทันที
ที่ได้ยินเสียงครางกระเส่า..
" ยะ อย่าฮะ ได้โปรด ผม.. "
" ทำตัวดีๆ อย่าส่งเสียงออกไป เดี๋ยวเดียวก็จบแล้ว "
บทสนทนาที่น่าสงสัย ลอยผ่านเข้าหูด้านขวาของเขา..
บนรถไฟอากาศเหน็บหนาว วายะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น..
" อะ.. อ้ะ.. "
เสียงหวานกระตุ้นความรู้สึกแปลกๆในกาย.. เส้นขนบางๆบนต้นคอของเขามีปฏิกิริยา
" ตอบสนองดีจริงๆ " อีกฝ่ายเริ่มรุก น้ำเสียงมีชัย
การกระทำของทั้งคู่ อยู่ด้านหลังของเขา แทนที่เสื้อที่เปียกปอนจะทำให้หนาว แต่วายะกลับรู้สึกว่าใบหูของเขาค่อยๆร้อนขึ้น
เขาเคยได้ยินเรื่องแบบนี้เหมือนกัน
Sexบนรถไฟ ..
แต่เขาไม่คิดว่าจะเจอจังๆเข้าแบบนี้!
การกระทำของทั้งคู่แม้จะมองไม่เห็น แต่วายะได้จินตนาการผ่านเสียงหวานๆของเด็กผู้ชาย ใช่ เขาคิดว่าเหยื่อคือเด็กผู้ชาย! และอีกฝ่ายต้องเป็นไอ้โรคจิตตัญหากลับแน่ๆ!..
" ผมเป็นผู้ชายนะครับ ทำ ทำอย่างนี้..มัน แปลก อ๊ะ! "
" หึ ..ตรงนี้รู้สึกดีใช่มั้ยล่ะ "
" ฮ่าห์.. "
เด็กชายเริ่มครางไม่หยุด เสียงฟังดูอู้อี้ วายะคิดว่าเด็กชายคงจะเอามือปิดปากตัวเองไว้เพราะความอาย
แต่ไม่นานนัก เขาก็เริ่มพบว่า เสียงนั้นครางหนักมากขึ้นเรื่อยๆ..
" ไม่ ไม่เอา คะ ใครก็ได้ ช่วย.. ช่วยที! "
เขาเพิ่งรู้ว่า ใบหน้าของเขาเริ่มลุกเป็นไฟ!! ไม่ดีซะแล้ว..
ควับ!!
" เฮ้! พี่ชาย "
วายะหันไปยิ้มหวานให้กับไอ้โรคจิตนั่น
ทั้งคู่มองหน้าเขาด้วยอาการงุนงง สบโอกาสล่ะ!!! เขาฉวยโอกาสนั้น แล้วยันไปที่ใบหน้าของไอ้หมอนั่นเข้าเต็มรัก
" ที่นี่ไม่ใช่โรงแรมนะเฟ้ย! "
วายะยื่นนิ้วกลางไปให้ แต่ไม่รอช้าเขาจับมือของเด็กชาย แล้วออกวิ่งทันที เด็กชายเกี่ยวกางเกงขึ้นมาเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขากำลังตกใจ
อีกฝ่ายได้สติ เขาเริ่มวิ่งไล่ตามทั้งคู่
เหมือนคนบ้า! ทำไมเราต้องช่วยไอ้พวกนี้ด้วยเนี่ย!!!
วายะคิดในใจ แต่ก็วิ่งเร็วจี๋
เขาไม่ทันได้สังเกตว่า เด็กผู้ชายที่ติดสอยห้อยตามเขามา มีสีหน้าแดงระเรื่อ..
สถานีต่อไป ฮาราจูกุ
โชคดีของเขา! ลงที่นี่ล่ะ!!!
วายะกระโดดลงจากรถไฟ และดูเหมือนว่าไอ้โรคจิตนั่นจะโชคร้าย หมอนั่นโดนประตูปิดกระแทกเข้าซะกลางลำตัวก่อนที่จะได้ออกมา
ทั้งสองยืนจ้องมองกับภาพอุบาทว์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า แล้วรถไฟก็เคลื่อนตัวออกห่างไปเรื่อยๆพร้อมกับเสียงกรี๊ดอย่างหวาดผวาของบรรดาเด็กนักเรียนหญิงที่อยู่แถวๆนั้น
วายะหัวเราะออกมาไม่รู้ตัว
" ดูหน้าของไอ้บ้านั่นดิ ตลกชะมัด ตลกเป็นบ้า ฮ่าๆๆๆๆ "
เด็กชายยืนมองเขาอยู่ข้างๆ อย่างเก้ๆกังๆ
เวลาอย่างนี้ เขาก็ดูเป็นแค่ผู้ชายอายุ 14-15 ธรรมดา
" เอ่อ "
น้ำเสียงประหม่าของใบหน้าหนุ่มน้อยแว่วออกมาอย่างแผ่วเบา วายะหยุดหัวเราะแล้วก็มองเขา
" ขอบคุณนะครับ ถ้าไม่ได้คุณช่วยไว้ มะ เมื่อกี้.. "
เพราะอะไรไม่รู้ จู่ๆวายะก็รู้สึกร้อนที่ใบหน้าขึ้นมานิดหน่อย
" แย่หน่อยนะ เจออย่างนี้เข้า "
" ….เอ่อ ผมขอบคุณจริงๆ "
วายะส่ายหน้าช้าๆเป็นบอกว่า เรื่องเล็กน่า
ก่อนจะถามอย่างมีท่าที
" ดึกดื่นป่านนี้ ทำไมอยู่คนเดียวล่ะ นายไปเรียนพิเศษมารึไง "
" เปล่าฮะ.. "
" หือ? "
" ผมหนีออกจากบ้านมาน่ะ "
ชายหนุ่มกระพริบตาปริบๆอย่างไม่เชื่อหู
" อ ว่าไงนะ! นี่นาย...? จะบ้าไปแล้วเรอะไง.. "
" …. "
วายะทั้งอึ้ง ทั้งตกใจ ..เมื่อเด็กผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ตอบอะไรพร้อมกับกอดกระเป๋านักเรียนขึ้นมากระชับตัว
" .. ผมก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วล่ะครับ ว่าตัวเองยังสติดีอยู่รึเปล่า "
ห้วงเสียงของเด็กชายตรงหน้าแผ่วเบา ไอ้เด็กคนนี้ไม่ได้กำลังพูดอยู่กับเขา
เขาก็ได้แต่ถอนหายใจช้าๆ
" นาย..ชื่ออะไรล่ะ "
" ... วายะ คุราชิคิ วายะ "
" .. " คำตอบของหนุ่มน้อยเล่นเอาตกใจ " นายชื่อวายะงั้นเหรอ "
" ขะ ครับ.. "
ใบหน้าใสจ้องมองมาที่เขาอย่างงุนงง อุก.. แย่ล่ะสิ
" ชั้นก็ชื่อวายะ.. "
เด็กชายเบิกตาโพลงแล้วก็ยิ้มออกมา..
" ผมชื่อเหมือนพี่ชายเลยนะฮะ แฮะๆ "
วายะผลักหัวของเด็กชายเบาๆ
" ไม่ต้องมายิ้มแหะๆ " เขาจ้องไปที่เด็กชายเขม็ง " คืนนี้จะทำยังไงต่อไปล่ะ..ห๊ะ จะไปนอนข้างถนนที่ไหน "
" …… "
เด็กชายไม่รู้ เขากอดกระเป๋านักเรียนแน่น..
เด็กชายรู้สึกกลัวที่จะกลับไป ..เขากลัว.. ไม่อยากกลับบ้าน..
" ว่าไงล่ะ "
เด็กอายุ 14 คงไม่สามารถเช่าแฟลตหรือคอนโดอยู่เองได้ แม้ตอนนี้วงเงินในบัตรเครดิตประจำตัวของเขาจะเพียงพอก็เถอะ แต่ถ้าใช้ พี่ชายต้องรู้ที่อยู่ของเขาทันที..
เมื่อหมดหนทาง เด็กชายจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกเสียจาก
ตื้อ..
" เห่ย ไม่ต้องมามองชั้นอย่างนั้นนะเว้ย "
" นะฮะ ... "
" …..ไม่เว้ย ชั้นช่วยแกแล้ว ยังต้องเลี้ยงดูแกอีกเรอะ "
" ไม่ต้องห่วงฮะ ผมพอมีเงินติดตัวอยู่บ้าง.. "
วายะมองหน้าเด็กชายอีกครั้ง
อะไรนะ..
ไอ้เด็กนี่ ดูทำท่าเข้า.. ทำยังกับว่ามีเงินมากซะเต็มประดางั้นแหละ
ลองดูซักหน่อยจะเป็นไรไป วายะ
" ….นายมีเท่าไหร่ล่ะ "
END CHAPTER 1 :: วิ่ง! [ ที่นี่ไม่ใช่โรงแรมนะเฟ้ย! ]
ความคิดเห็น