คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Game Start.. [ วันนั้นผมเห็น พี่กำลัง กำลังทรมาน ...เขา ]
“ คุราชิคิซามะ ”
เซโงะ ชายรูปร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำตรงดิ่งเข้ามาในห้องทำงานของผู้เป็นนาย
ถึงแม้ว่า เจ้านายของเขากำลังนั่งหันหลังให้อยู่ แต่เขาก็ไม่รีรอที่จะรายงานผลให้คนที่เขาเคารพและเทิดทูนได้ทราบในทันที
“ เรื่องนั้นผมไปสืบมาได้ข่าวแล้วครับ.. นายน้อยกับเด็กนั่น... ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันตลอดทั้งคืนเป็นความจริงครับแต่นั่นเป็นเพราะนายน้อยขอความช่วยเหลือจากเขา อีกอย่าง เรื่องนั้น.. ”
เซโงะกระอักกระอ่วนใจที่จะพูดออกมา
เรื่องที่ไอ้เด็กนั่นขืนใจนายน้อย ไม่สิ ไม่ใช่ ..
เรื่องที่นายน้อยมีอะไรกับ…
ถึงเรื่องนี้มันจะไม่มีมูลเลยก็เถอะ
แต่เขาไม่อยากจะพูดเลย ยิ่งต่อหน้าคุราชิคิซามะด้วยแล้วล่ะก็.. ขืนพูดไป ไอ้เด็กหนุ่มนั่นคงมีชีวิตรอดไม่ถึงพรุ่งนี้แน่ๆ
“ อะไร? ”
“ เอ่อ คือ ตอนที่คนของเราเข้าไปรับตัวนายน้อย มีสองสามคนละแวกนั้นตามสังเกตการณ์ตลอด ผมคาดว่าคงเป็นสายสืบที่ตามดมกลิ่นของเรา จะให้ทำยังไงดีครับ? ”
เซโงะเปลี่ยนเรื่องพูดกะทันหัน เขาคิดว่า การไม่พูดออกไปจะเป็นเรื่องที่ดีกว่า
“ ส่ง ‘บัตรเชิญ’ ไปให้มันซะ ที่เหลือฝากด้วยนะ ”
“ ครับ ”
เซโงะรับคำ เขาวางเอกสารไว้บนโต๊ะ ก่อนจะโค้งลงต่ำและเดินออกจากห้องไปอย่างโล่งใจ
คุราชิคิ เรียว หันกลับมาหรี่ตามองเอกสารบนโต๊ะอย่างใจเย็น
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนอันดุดันชวนให้หลงใหลนั้นสะดุดอยู่ตรงชื่อที่ปรากฏอยู่บนซอง
อิจิโย วายะ
วายะ.. วายะงั้นเหรอ
“ หึ ”
• • • • • • • • • • • • • • • • Warning Love Chapter 3 • • • • • • • • • • • • • • • •
• • • • • • • • • • • • • • • • Game Start • • • • • • • • • • • • • • • •
“ เฮ้! พวกนายน่ะ ตอนนี้ชั้นหิวข้าวจะแย่แล้วนะ เอาข้าวมาให้ชั้นหน่อยเซ่!!!! ”
เสียงของเด็กหนุ่มอิจิโยดังก้องไปทั่วห้อง เขาพยายามตะโกนสุดเสียงเผื่อว่าเสียงของเขาจะดังออกไปข้างนอกบ้าง
เขารู้สึกไม่ดีเลยที่ถูกขังเดี่ยวในห้องแคบๆโดยไม่เห็นแสงเดือนแสงตะวันแบบนี้
วายะพยายามที่จะขยับร่างกายให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถ้าเผื่อมีใครเอาข้าวมาส่ง เขาก็จะอัดเจ้าหมอนั่นให้กระเด็น และหนีออกไป
ในความคิดของเขามีแต่คำว่า ซวยจริงๆ ซ้ำไปซ้ำมา
พี่ฮะ ป่านนี้พี่เป็นไงบ้างนะ
“ รู้งี้รับเงินนั่นมาก็ดีหรอก ”
เขาคิดถึงแบงค์หมื่นเยนปึกนั้น ถ้าเขารับมันไว้แล้วรีบวิ่งเอาเงินนั่นไปให้หมอ พี่ชายของเขาก็คงจะได้ผ่าตัดไปแล้ว
อิจิโยถอนหายใจให้กับชะตากรรมของตัวเอง แล้วหันไปมองรอบๆห้องอย่างพิถีพิถันอีกครั้ง เผื่อจะมีทางหนีทีไล่ขึ้นมาบ้าง
แต่สิ่งที่เขาพบ คือห้องสีขาวปิดตายจากข้างนอก ในนี้มีแค่เก้าอี้ เชือกเก่าๆกับช่องระบายอากาศเล็กๆเท่านั้น
“ บ้าชะมัด! ที่นี่มันที่ไหนกันนะ ”
จะว่าไปเขาถูกมัดมือมัดเท้าไว้อย่างนี้จะทำอะไรได้
อย่างมากก็ทำได้เพียงแค่ส่งเสียง เป็นเสียงที่ไม่รู้จะไปถึงหูใครรึเปล่า
หรือว่าเขาจะต้องตายไปทั้งอย่างนี้ ตายไปโดยช่วยอะไรใครไม่ได้เลย ทั้งพี่หรือว่าแม้กระทั่งตัวของเขาเอง….
ระหว่างที่อิจิโย วายะกำลังหมกมุ่นอยู่กับความคิดของเขานั้น อีกฝั่งหนึ่งของกำแพงห้องที่อยู่ติดๆกันก็มีเสียงตะโกนของวายะเช่นกัน เพียงแต่เจ้าของเสียงเป็นคุราชิคิ วายะเท่านั้น
เด็กชายกำลังโกรธพี่ชายตัวเองแบบสุดๆไปเลย
“ เป็นเพราะพี่! เพราะพี่!! อิจิโยซังถึงต้องเข้าไปอยู่ในนั้น ปล่อยเขา! พี่ต้องปล่อยเขาเดี๋ยวนี้ ผมรู้นะ ผมรู้ว่าห้องนั้นมีไว้สำหรับทำอะไร ผะ ผมรู้..”
จู่ๆ วายะจูเนียร์ก็อึกอัก แล้วก็หน้าแดงขึ้นมาทั้งๆที่กำลังโมโหอยู่
เขานึกถึงตอนที่เขาตัดสินใจหนีออกจากบ้าน
ภาพของชายแปลกหน้าที่กำลังเปลือยกายอยู่ต่อหน้าพี่ชาย บนพื้นมีคราบสีขาวเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด
“ วันนั้นผมเห็น พี่กำลัง กำลังทรมาน… ...เขา ” ยิ่งพูด วายะจูเนียร์ก็ยิ่งหน้าแดงขึ้นไปอีก
“ อ้อ รู้เรื่องนั้นแล้วเหรอ ..ช่างเถอะ ซักวันก็ต้องรู้อยู่แล้วนี่ ”
เรียวมีสีหน้าไม่สะทกสะท้าน ทำเอาเด็กชายสะอึกและนึกสงสัย
คนที่อยู่ตรงหน้า เป็นพี่ชายที่เขารู้จักจริงๆรึเปล่านะ
“ พี่ก็รู้นี่ว่ามันผิดกฎหมาย! เอาคนมาประมูลในที่แบบนั้นน่ะ!! แล้ว แล้วทั้งที่เขาเป็นผู้ชายทำไมพี่ถึงทำแบบนั้นล่ะฮะ!? ”
“ ยังไงล่ะ .. นั่นมันก็เป็นแค่สินค้าไม่ใช่รึไง ”
เด็กชายรู้สึกอึ้งกับคำพูดของพี่ชายตัวเอง
ปกติ ถึงพี่เรียวจะไม่อ่อนโยน แต่เขาคนนี้ก็เคยใจดีมากกว่าใครๆ
แต่วันนี้ทำไมถึง...
“ ผมไม่อยากเชื่อเลย เรื่องนี้มันผิดปกติเกินไปแล้ว ”
คุราชิคิ เรียวหันมาสบตาตรงๆกับผู้เป็นน้องแท้ๆ
สายตานั้นทำเอาเด็กชายสั่นไปทั้งตัว
“ แล้วคำว่าปกติของนาย มันหมายถึงอะไร ”
“ มัน.. ”
ขณะที่เขาก็กำลังจะเอ่ยปากเถียง จู่ๆใบหน้าของอิจิโยซังก็ลอยขึ้นมา
เอ๋..
นี่เขาเป็นอะไรไปนะ
เรียวสังเกตถึงอาการที่ผิดปกติของน้องชายตัวเองได้ในทันที สายตาของชายหนุ่มจับจ้องน้องชายตนเองอย่างสงสัย
“ ช่างเถอะ ผม ผมจะถือว่าไม่เคยเห็นเรื่องนั้นก็แล้วกัน แต่ว่าพี่ต้องสัญญาว่าจะไม่แตะต้องต้องอิจิโยซัง ไม่สิ ห้ามยุ่งกับเขา!! ห้ามเด็ดขาด ”
“ .... ”
คำพูดนั้นทำให้คุราชิคิคนพี่ยิ่งสงสัยหนักขึ้นไปอีก
แต่แล้ววายะจูเนียร์ก็รับรู้ได้ถึงสายตาของพี่ชาย เขารีบแก้ตัว
“ นั่นเป็นเพราะเขาช่วยผมเอาไว้จากไอ้โรคจิตตอนอยู่บนรถไฟงี่เง่านั่นหรอกน่า ผะ.. ผมถึงต้องตอบแทนเขาน่ะสิ ”
ถึงจะพูดอย่างนั้นไป แต่เขาก็รู้สึกเหมือนกับว่าสายตาของพี่ชาย มีเครื่องแสกนติดอยู่อย่างงั้นแหละ
“ หืม? ”
เหงื่อบางๆเริ่มผุดขึ้นตามใบหน้าวายะน้อย
“ ไม่รู้ล่ะ ถ้าพี่ไม่อยากให้ผมหนีออกจากบ้านเป็นครั้งที่สอง พี่ต้องปล่อยเขาไป เฉพาะคนนี้เท่านั้น ห้ามเอาเขาไปเป็นสินค้าของพี่เด็ดขาด ”
พอพูดสิ่งที่ต้องการหมดแล้ว เด็กชายจึงตัดสินใจวิ่งออกไปจากห้องอันแสนจะอึดอัดนี่ทันที โดยไม่รอคำตอบเลย
ส่วนฝ่ายเรียวนั้น กลับไม่มีความคิดที่จะทำอย่างที่น้องชายร้องขอ
แน่นอนว่าเขาอ่านความรู้สึกของน้องชายออกอย่างไม่ยากเย็นเท่าไรนัก..
เขากระตุกยิ้มที่มุมปากอีกครั้งอย่างมุ่งร้าย
กระปุกแก้วเล็กๆบนโต๊ะส่องประกายแวววับ
ภายในบรรจุยากระตุ้นชนิดรุนแรงเอาไว้
“ เฮ้ย เค้าว่ากันว่าฝ่ายของตระกูลซาเอจิมะเริ่มเคลื่อนไหวอีกแล้วว่ะ เห็นทีคราวนี้ท่าทางเอาจริงซะด้วย ”
“ใช่! นายหัวกับคุราชิคิซามะก็กำลังจับตามองอยู่ อริเก่าก็เงี้ย! อย่างตอนที่นายน้อยหนีออกไปจากบ้าน ตอนแรกนายหัวนึกว่าโดนจับไปซะอีก สั่งให้พวกเราตามหาแทบพลิกแผ่นดินแน่ะ ”
บทสนทนาของชายหนุ่มสองคน กำลังลอยเข้าหูของอิจิโย วายะ อย่างไม่ได้ตั้งใจ
สองคนนั่นคงได้รับมอบหมายมาให้เฝ้าเขาสินะ
“ มันก็เห็นๆอยู่แล้วนี่ อย่างไอ้เด็กนี่จะเป็นคนที่ฝ่ายซาเอจิมะส่งมาได้ยังไง ไอ้หุ่นบางๆแบบของไอ้เด็กนั่นนะ จับขึ้นเตียงยังง่ายซะกว่า ”
“ ชู่ว์ เบาๆสิ เดี๋ยวพี่เซโงะก็ได้ยินเข้าหรอก ”
“ จะเป็นไรไปเล่า ยังไงคืนนี้ไอ้เด็กนี่ก็ต้องกลายเป็น ‘สินค้า’ ของคุราชิคิซามะแล้วไม่ใช่รึไง ”
เส้นขนบนต้นคอของอิจิโยลุกชัน หลังจากได้ยินคำๆนั้น
สินค้า.. เขาจะกลายเป็นสินค้างั้นเหรอ
ไม่ได้นะ!
“ อ๊ะ คุราชิคิซามะ ”
ชายคนหนึ่งสังเกตการมาถึงของผู้เป็นนาย ทั้งสองคนลุกขึ้นโค้งต่ำจนแทบจะถึงหัวเข่าอย่างกระตือรือร้น
ส่วนฝ่ายอิจิโยที่ได้ยินเพียงเสียงลอดเข้ามา ก็เกิดวิตกกังวลอย่างรุนแรงขึ้นมาทันที
ไอ้หมอนี่สินะ คุราชิคิ ที่พวกนั่นพูดถึง
วายะ พยายามกระตุกเชือกที่มัดมือของเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
เขาจะไม่ยอมให้ไอ้หมอนั่นเอาเขาไปต้มยำทำแกงได้ง่ายๆหรอกน่า ไม่มีวันซะล่ะ!
แต่ถึงจะคิดอย่างนั้น ไอ้เชือกบ้าๆนี่ก็ดูจะไม่หลุดเลยแฮะ
อิจิโยรู้ตัวทันทีว่าไม่มีทางรอด
เพียงเสียงประตูเปิดแกร๊กเบาๆ เท่านั้น
ทำไมถึงได้น่ากลัวอย่างนี้นะ
เขากัดฟันกรอดอย่างไม่มีทางเลือก
ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาสู้กับคนที่อยู่ตรงนั้นทันที
คนที่อยู่ตรงหน้า ต่างจากภาพที่วายะวาดภาพไว้ไกลลิบลิ่ว
คนๆนี้พังทลายความคิดในจินตนาการของเขาซะไม่มีชิ้นดี
กลิ่นหอมอ่อนๆของคนที่ชื่อคุราชิคิลอยมาเตะจมูก..
ชายหนุ่มยืนมองเขาอย่างเย่อหยิ่ง
เส้นผมสีน้ำตาลละเอียด จมูกโด่งเป็นสัน ใบหน้าหล่อเหลาคมคายชวนให้ลุ่มหลง ถึงแม้มองจากสายตาผู้ชายด้วยกันก็ตาม
แผ่นหลังกว้างมีเสน่ห์ ท่อนขาเรียวยาว
มองดูเหมือนคนที่แข็งแรง
เพียงแต่
สายตาของเขาเย็นเยียบ
ร่างสูงโปร่งภายใต้แสงไฟสีขาวทำให้เขาสะท้านด้วยความรู้สึกบางอย่าง..
คนๆนี้ไม่ใช่คนธรรมดาสินะ
วายะลอบคิด เขาปกปิดสีหน้าหวาดหวั่นเอาไว้
“ นายสินะ อิจิโย วายะ ”
END CHAPTER 3 :: Game Start.. [ วันนั้นผมเห็น พี่กำลัง กำลังทรมาน… ...เขา ]
ความคิดเห็น