คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เสียงเคาะประตู [ ชั้นยังมีพี่ชายให้ต้องรักษาอยู่นะ!! ]
เช้าวันใหม่ แสงอาทิตย์สาดส่องลงมายังหน้าต่าง ลำแสงสีทองกระทบต่อไปยังภาพวาดสีน้ำมันข้างผนังห้อง
กลิ่นอับชื้นของสีน้ำมัน ผสมปนเปกับกลิ่นของไอน้ำฝนชวนเวียนหัว..
ภายในห้องเล็กๆที่เก่าคร่ำคร่านั้น
อิจิโย วายะ ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการฉงนสงสัย
เขานึกย้อนเหตุการณ์ไปเมื่อคืน..
" ….นายมีเท่าไหร่ล่ะ "
พอสิ้นสุดคำถาม ..ทันใดนั้น เด็กชายจึงยื่นแบงก์หมื่นเยน สองปึกใหญ่ๆมาให้..
และยังถามเขากลับอีกว่า
" พอมั้ยฮะ? "
เขาเบิกตาโพลงจ้องมองดูประมาณเงินในมือของเด็กชายอยู่ครู่หนึ่ง .. ทั้งหมดนี้คงจะหลายแสนเยน..
วายะเองทำงานทั้งเดือนยังไม่ได้แม้แต่สัมผัส แต่เด็กคนนี้กลับยื่นเงินสดมาให้เขาหน้าตาเฉย..
โดยไม่ได้เรียกร้องอะไรมากเกินกว่า ที่พักแรม
ทันทีที่เห็นเงินก้อนนั้น วายะก็เริ่มเถียงกับตัวเอง
ใจหนึ่งพูดว่า .. ' ชั้นยังมีพี่ชายให้ต้องรักษาอยู่นะ! '
แต่อีกใจก็โต้กลับ .. ' จะดีเหรอ.. หลอกเด็กนะโว้ย.. '
เขาลังเลอยู่พักใหญ่ สุดท้ายก็เลือก ' ทำดี ' ในที่สุด
วายะส่ายหัวและปฏิเสธเงินจากหนุ่มน้อย...
.
.
.
.
" อือ.. "
เสียงครางเบาๆ ทำให้วายะหลุดออกจากความคิดทันที
ตอนนี้หนุ่มน้อยคนนั้นกำลังนอนพลิกตัวไปมาอยู่ข้างๆ
เขารีบหันไปดู
มานอนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่..
เมื่อคืน วายะจัดฟูกให้เด็กชายนอนอยู่ไกลจากตัวเขาระยะหนึ่ง
อันเนื่องมาจากว่า ตัวเขาเองนอนดิ้น
ยิ่งเป็นคืนที่ฝนตกหนัก ก็ยิ่งดิ้นรุนแรง
แต่เมื่อคืนที่ผ่านมา ไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย เขานอนไม่หลับ.. และกว่าจะข่มตาได้ก็ปาเข้าไปตีสี่แล้ว..
วายะจัดตัวเด็กชายให้กลับไปนอนบนที่นอนของเขาดีๆ
แต่ก็ดูเหมือนว่าการทำอย่างนี้จะปลุกเด็กชายให้ตื่นเสียมากกว่า
เด็กชายขยี้ตาเล็กน้อย ก่อนจะจ้องมองกลับมาที่เขาด้วยสายตาปรือ
" อือ อิจิโยซัง ตื่นเช้าจังนะฮะ "
" ก็...นะ "
วายะตอบ แล้วเริ่มหยิบผ้าขนหนูแล้วก็แปรงสีฟัน..
" เอ่อ ที่นี่มีห้องน้ำรึเปล่าครับ? "
" ห้องนี้ไม่มีหรอก ถ้านายอยากอาบน้ำหรือทำอะไรล่ะก็ ชั้นล่างมีห้องน้ำรวมอยู่ ไปใช้ได้ตามสะดวกเลย... "
" อ่า..เอ่อ "
เขามองท่าทางอ้ำๆอึ้งๆของเด็กชาย และค้นพบคำตอบโดยไม่ต้องคิดเลย
คุณชายอย่างนายคงไม่เคยไปห้องน้ำรวมสินะ.. วายะถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย
" เก็บที่นอนซะ.. เดี๋ยวไปกับชั้นก็แล้วกัน .."
" อ่า…ครับ!! "
เด็กชายตอบเสียงมีความหวัง ดวงตาเป็นประกาย เขาเริ่มเก็บฟูกทันที
วายะมองเด็กชายอยู่ห่างๆ
ห้องเล็กๆขนาด แปดเสื่อ และเต็มไปด้วยอุปกรณ์วาดภาพเช่นนี้ คงดูไม่น่าอภิรมย์สำหรับเด็กชายนัก
แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ได้บ่นเลยซักคำ
หนุ่มน้อยหยิบผ้าเช็ดหน้าของเขาออกจากกระเป๋านักเรียน และควานหาแปรงสีฟันอย่างกระตือรือร้น
แต่แล้ว เสียงที่คาดไม่ถึงก็ดังขึ้น
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตู
เด็กชายสะดุ้งเฮือก
" ลุงข้างห้องล่ะมั้ง แกชอบเมาแล้วมาเคาะประตูผิดห้องอยู่บ่อยๆล่ะ.. "
อิจิโย วายะ เปิดประตูกะว่าจะต่อว่าคุณลุงซักหน่อย
แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจ
" วะ เหวอ!? " วายะถอยกรูดเข้าไปในห้อง
ชะ ชายชุดดำร่างยักษ์ยืนอออยู่ที่หน้าห้องเขาเต็มไปหมด! มันเกิดอะไรขึ้น!!???
" ผมมารับตัวนายน้อยครับ เขาอยู่ข้างในหรือเปล่า " คนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงกลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงขู่
วายะรีบหันไปมองที่เด็กชายทันที ตอนนี้ เด็กชายเองก็ดูจะตกใจเช่นกัน
เขาดูตัวสั่น..
แต่ดูเหมือนว่าชายชุดดำจะไม่สนใจที่จะรอฟังคำตอบของอิจิโย แล้วก็กรูกันเข้ามาในห้องคับแคบอย่างนี้
" คุณรู้ว่าผมอยู่ที่นี่ได้ยังไง!!! ไม่ ผมไม่กลับ!!!! "
เด็กชายตะโกนบอกกับคนที่ดูมีอำนาจมากที่สุด
ดูอย่างนี้แล้ว เด็กชายเป็นเหมือนแกะตัวจ้อย ในฝูงหมาป่ายังไงยังงั้น
" เป็นคำสั่งของท่านคุราชิคิครับ กรุณากลับไปกับพวกเราด้วย "
" ไม่ ผมไม่กลับ ผม..ผม.. "
แกะตัวนั้นเริ่มใช้สายตาอ้อนวอนมาที่วายะ ผู้ซึ่งไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
" คงต้องกลับล่ะครับ..แม้แต่นายหัวยังออกคำสั่งเอง.. "
ชายชุดดำยังคงยืนกรานคำพูดของเขาต่อไป
เด็กชายจ้องหน้าวายะอย่างจนมุม ..ความคิดในหัวของเขา เขาไม่อยากยุ่งกับเรื่องอย่างนี้เลย
..ถ้าเป็นอะไรขึ้นมา เขายังมีพี่ที่ต้องดูแลอยู่ และมีชีวิตให้ต้องรักษาไว้..
ดูยังไง อีกฝ่ายต้องพกปืนอยู่แล้วแน่ๆ ใครจะเสี่ยง..
วายะส่ายหน้าให้เด็กชายช้าๆ ครั้งนี้ ช่วยเขาไม่ได้จริงๆ..
เด็กชายเบิกตาโต เขาจนมุมแล้วตอนนี้
แต่เหมือนเขาเคยได้ยินคำนี้มาจากไหน
เมื่อจนตรอก ก็ต้องสู้ล่ะ..
ทันใดนั้น สิ่งที่เด็กชายตะโกนออกมา ก็ทำให้เขาแทบคลั่ง!
" บอกแล้วไงว่าไม่กลับ!!! ฝากไปบอกพี่ชายกับพ่อด้วยว่า ผมจะไม่มีวันกลับไปที่นั่นอีก!!! ผมจะอยู่ที่นี่กับคนรักของผม!!! ผมชอบพี่ชายคนนี้! เมื่อคืนเราทั้งสองคนมีอะไรกันแล้ว!!!!!! "
เหมือนเวลาหยุดเดิน..
แม้แต่แบคทีเรียก็ยังเหมือนหยุดหายใจ
เขาทำอย่างนั้นกะไอ้หมอนี่ตั้งกะเมื่อไหร่กัน!!!!
แล้วชายชุดดำทั้งหมดก็หันกลับมามองเขาเป็นสายตาเดียว ไม่ใช่สายตาปกติซะด้วยสิ
เหงื่อบนหน้าผากของวายะเริ่มผุดออกมาเป็นเม็ดเล็กๆ
สายตานั่นบ่งบอกว่า
' แก๊!~ แกทำอะไรกับนายน้อยของชั้น ห๊า~ แกไม่เหลือเป็นศพแน่....'
" มะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ คือ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด.. "
แต่พวกเขาไม่ฟังเสียงร่ำร้อง ..ชุดดำทั้งหมดเริ่มเคลื่อนพลเข้ามารุมเขา บรรยากาศมาคุขยายตัวเป็นวงกว้าง..
เหวอ..
" หยุดก่อน.. "
เหมือนเสียงสวรรค์? วายะหันไปทางต้นเสียง
" รวบตัวไปทั้งคู่เลย เราไม่มีเวลาแล้ว "
เมื่อเฮดใหญ่สั่งการลงมา ลูกน้องก็ต้องทำตามทันที โดยไม่สนใจเสียงโวยวายของเด็กชายผู้เป็นนายของพวกเขา และอิจิโย ผู้ที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย..
" ปล่อยผมลงนะ ปล่อย!!! ปล่อยอิจิโยซังด้วย "
" เฮ้ย ทำอะไรวะ ใส่กุญแจมือทำไม ไอ้เวรเอ้ยย ชั้นไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย โธ่เว้ย ปล่อย ปล่ อุ๊ก!! "
" อิจิโยซัง!! "
อิจิโย วายะถูกต่อยเข้าที่ท้องอย่างจัง เขายังมีสติอยู่ แต่ส่งเสียงไม่ได้ ในขณะที่ เด็กชายเริ่มดิ้นหนักขึ้นเรื่อยๆ และร้องเรียกแต่ชื่อของอิจิโย
" ไม่...เป็น........ไร ไม่ ต้องห่วง.. โอ๊ย ไอ้..ห่า เจ็บนะ..โว้ย "
เขาพยายามจะส่งเสียงออกไป แต่แน่นอนว่าเด็กชายไม่ได้ยิน เพราะเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้ามันวุ่นวายมากเสียจนชุลมุนไปหมด
บัดนี้วายะถูกพันธนาการไว้อย่างครบถ้วน ไม่ต่างจากเด็กชายที่นั่งอยู่ข้างๆเขา
เขายังพยายามดิ้นรนให้หลุด ในใจนึกถึงแต่หน้าพี่ชายของตน ... เขาต้องรอด ต้องรอด! ทำไมถึงได้ซวยนักหนาวะ!!!!!
เขาดิ้นอยู่บนไหล่ของชายชุดดำคนหนึ่ง
จะเป็นอะไรไปตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด ถึงตอนนี้เขาจะเจ็บที่ท้องมาก แต่พี่ชายที่นอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาลกลับเจ็บปวดทรมานยิ่งกว่าเขาหลายสิบเท่า!
" ให้ยาสลบมันซะ "
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
วายะเบิกตาโพลง ไม่นะ ไม่! เขายังต้องกลับไป กลับ!!!!
ผ้าสีขาวถูกซับเข้ากับจมูกเขาเต็มๆ วายะบอกกับตัวเองว่าเขาจะไม่สูดมันเข้าไปเด็ดขาด
ถึงจะคิดอย่างนั้น แต่ก็ดูจะสายไปแล้ว
ยาสลบออกฤทธิ์เฉียบพลัน
แล้ว ทุกอย่างก็ดูจะค่อยๆมืดลง และมืดลงเรื่อยๆ
ตาเขากำลังจะปิดสนิท
เสียงสุดท้ายที่เขาได้ยิน
" ส่งมันไปให้คุราชิคิซามะ "
END CHAPTER 2 :: เสียงเคาะประตู [ชั้นยังมีพี่ชายให้ต้องรักษาอยู่นะ!! ]
ความคิดเห็น