คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ความมืดของโพรงกระต่าย [ ถ..ถ้าแค่นั้น ชั้นเองก็.. ]
อิจิโยวายะเปิดประตูเข้าไปในห้องผู้ป่วยอย่างแผ่วเบา เขาหันไปพยักพเยิดหน้าให้กับชายชุดดำที่ติดตามมาด้วย เป็นเชิงว่า ‘นายรออยู่ข้างนอกเนี่ยแหละ’
ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าของเขา ทำให้คิ้วได้รูปย่นเข้าหากันเล็กน้อย วายะเอื้อมมือไปสัมผัสมือขาวซีดไร้สีเลือดของผู้เป็นพี่
ความอบอุ่นของฝ่ามือพี่ชาย บ่งบอกว่าเขายังมีชีวิตอยู่..
“ พี่ฮะ อย่าว่าอะไรผมเลยนะ.. ผม..มันเป็นแค่ไอ้งั่ง.. ผม..ไม่มีทางเลือก.. ”
ที่ปลายแขนเสื้อกันหนาวของวายะเปียกชื้นด้วยน้ำฝน
เพียงแต่ว่าเจ้าของเสื้อก็ยังไม่ได้รู้สึก เพราะเขาเหน็บหนาวที่หัวใจมากกว่าเป็นเท่าตัว..
“ ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น.. พี่จะต้องหายดี ”
• • • • • • • • • • • • • • • • Warning Love Chapter 7 • • • • • • • • • • • • • • • •
“ คิดอะไรอยู่เหรอครับ คุราชิคิซามะ ”
คนถูกเรียกถึงกับแปลกใจเมื่อจู่ๆเซโงะลูกน้องคนสนิทของเขาก็ถามโพล่งๆขึ้นมาแบบนี้
“ ปกติท่านไม่ได้เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอครับ ทั้งเรื่องเงินแล้วก็เรื่องงานที่ท่านให้เด็กนั่นทำ.. ถ้าคนอื่นที่ไม่ใช่ผมรู้เข้าว่าท่านให้ความสำคัญกับเด็กนั่นล่ะก็..”
“ อะไรรึ? คิดว่าชั้นรู้สึกอะไรกับเด็กนั่นรึไง ”
“ ...ผม ไม่กล้าหรอกครับ.. ”
เซโงะหลบสายตาคมกริบของผู้เป็นนายอย่างเลือกไม่ได้
แววตานั่นราวกับจะเตือนไม่ให้เขาพูดมากไปกว่านี้
เจ้าตัวจึงขอปลีกตัวออกมาจากห้องอย่างเงียบเชียบ
เซโงะนึกถึงเรื่องเมื่อเช้า..
ขณะที่เขาคุยกับอิจิโยอยู่
.
.
.
ให้ชั้น...เป็นคนรับส่งให้วายะนะเหรอ..
เสียงใสอุทานขึ้นอย่างแปลกใจ เขาหมายถึง คุราชิคิ วายะ
คิดว่าท่านคุราชิคิจะให้คนอย่างนายทำงานอะไรล่ะ.. นี่..พอขับรถเป็นใช่มั้ย
ถ..ถ้าแค่นั้น ชั้นเองก็..
กุญแจรถยนต์ถูกโยนมาตรงหน้า
อิจิโยรับได้ทันควัน..
เขาก้มลงมองอย่างไม่รู้ตัว แต่ฉับพลันที่สายตาใสสบเข้ากับตราบอกยี่ห้อรถสุดหรู วายะก็ถึงกับสะดุ้งโหยง
ว่าแล้วไม่มีผิด..
ธุรกิจของไอ้เจ้าพวกนี้..คงไม่ใช่เล่นๆ ถึงกับยอมให้เด็กอย่างเขาขับรถแพงหูฉี่ขนาดนี้ง่ายๆ
แต่ก็ดี..
ดีที่ไม่ใช่อะไรอย่างที่เขากำลังคิดอยู่
เมื่อเห็นอีกฝ่ายยอมว่าง่ายๆอย่างที่ไม่ค่อยจะได้พบ เซโงะก็สรุปงานให้วายะอย่างเสร็จสรรพ
นายต้องตื่นตอนตีห้ามาเช็ดรถ พอท่านวายะทำธุระเสร็จก็ไปส่งท่านที่โรงเรียนให้เรียบร้อย หลังจากนั้น นายก็แค่รอรับ แล้วพากลับมาที่นี่.. เข้าใจใช่มั้ย
อะไรกัน แค่นี้เองรึ
จะว่าไปเงินตั้งขนาดนั้นให้มาเพื่อเป็นคนขับรถแค่นี้น่ะนะ
ตอนที่สีหน้าของวายะกำลังฟ้องว่าเขาคิดอะไรอยู่ วัตถุหนักๆอีกชิ้นก็ถูกยื่นมาตรงหน้าเขา
วายะเบิกตาโพลง
อะไรน่ะ..?
ไอ้เด็กนี่..แก มองไม่เห็นรึไงห๊ะ? ไปฝึกใช้มาให้คล่องด้วยล่ะ อย่าคิดว่ามันเป็นงานง่ายๆนะ
อิจิโยกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น เขายื่นมือไปรับปืนกระบอกยาวส่องประกายวาววับดูปราดเปรียวด้วยจิตใจหวั่นๆ
ตระกูลคุราชิคิไม่ใช่ตระกูลธรรมดา คงรู้สินะว่าต้องทำยังไง ตั้งแต่วันนี้ไปชั้นจะสอนวิธีป้องกันตัวแล้วก็การใช้ปืนให้กับนาย.. แค่นี้คงทำได้ใช่มั้ย
วายะยังคงนั่งเงียบ
ห้าโมงเย็น ชั้นจะให้คนมารับนายไปสนามซ้อม
ชายชุดดำพูดเรียบๆแล้วก็จากไป
ทิ้งให้วายะจ้องมองปืนอยู่อย่างนั้น
เริ่มเลยรึไงนะ
.
.
.
อิจิโยลูบไปบนชุดสูทสีดำที่เพิ่งได้มา เขามองมันอย่างทึ่งๆ
ชีวิตของวายะกลับตาลปัตรไปหมดภายในคืนเดียว
นิ้วมือที่เคยจับแต่พู่กันกับดินสอถ่าน กลับต้องมาจับปืนแทน
อาชีพนักวาดรูปที่เขาเคยวาดภาพไว้อย่างสวยสดงดงามพังทลายซะหมดสิ้น
น่าหัวเราะ..
ภาพของคืนนั้นยังเด่นชัด ร่องรอยบนร่างกายก็ดูเหมือนจะตอกย้ำเขาทุกครั้งไป
วายะกำมือแน่น พยายามสลัดภาพที่ปรากฏอยู่ในหัวออกไปซะให้หมด ก่อนจะหยิบเสื้อสูทที่อยู่ข้างหน้ามาใส่อย่างไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่
เสียงเคาะประตูดังขึ้น วายะก้มลงมองนาฬิกาเรือนเก่าๆบนข้อมือ
“ รู้แล้ว จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ ”
“ อ.. อิจิโยซัง ผมเองฮะ ”
วายะลืมตาโพลง ..เสียงเล็กหวานที่เต็มไปด้วยความประหม่าตลอดเวลาอย่างนี้ ..เขาจำได้ดี ถึงแม้จะไม่ค่อยอยากจะจำซักเท่าไหร่ก็ตาม
“ อ..อ้อ แป๊บนึงนะ ”
วายะรีบซ่อนรอยช้ำที่ข้อมือเป็นพัลวันก่อนจะเดินออกไปเปิดประตู
ร่างเล็กของวายะน้อยยืนอย่างเก้ๆกังๆเหมือนไม่รู้ว่าจะเอาแขนขาไปไว้ที่ไหน เมื่อเห็นหน้าของอีกฝ่ายเขาก็ยิ้มอย่างโล่งใจ
“ อิจิโยซัง คือ ส..สบายดี ใช่มั้ยครับ ”
“ .... ”
“ พี่ผม...ทำอะไรอิจิโยซัง..รึเปล่าครับ? ”
เขาเงียบ อย่างไม่รู้จะตอบคนตรงหน้าว่ายังไงดี
เรื่องของเรื่องทั้งหมด ไม่ใช่เป็นเพราะนายรึยังไงนะ..
แต่ก็ช่างเถอะ ยังไงซะ พี่ชายของเขาก็กำลังจะได้ผ่าตัดแล้ว
“ เปล่า ชั้นไม่เป็นไร.. ”
พอได้ยินอย่างนั้น วายะจูเนียร์ก็ยิ้มออกมาเหมือนดอกฮิมาวาริในฤดูร้อนยังไงยังงั้น
“ แฮะๆ งั้นก็ค่อยยังชั่ว ”
“ แล้วมานี่ได้ยังไงล่ะ นายไม่ได้อยู่ที่ตึกใหญ่รึไง ”
“ คือผม ..แอบหนีมา.. ”
“ อะไรนะ? ”
วายะมองคนตรงหน้าอย่างเหนื่อยใจ หรือว่าเขาจะถึงคราวซวยอีกแล้ว
“ รีบกลับไปเลยไป นายน่ะ ”
“ แป๊บเดียวเองฮะ เดี๋ยวผมก็จะกลับไปแล้ว ”
“ ไม่ได้ก็ไม่ได้ไง คราวที่แล้วชั้นก็เข็ดจะแย่ ” วายะนึกถึงตอนที่โดนต่อยเข้าที่ท้อง มันเจ็บซะจนพูดไม่ออก “ นายกลับไปเถอะ มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลยนะ ”
“ แต่ว่าผมอยากจะคุยกับอิจิโยซังนี่ฮะ ผ..ผมแค่เป็นห่วง ”
“ นายกับชั้นมีเวลาคุยกันอีกถมถืดไปนี่ ”
“ เอ๋? ”
“ นายยังไม่รู้อีกเหรอเนี่ย ชั้นนึกว่านายเป็นคนเรียกชั้นไปซะอีก ”
อิจิโย วายะลูบต้นคออย่างงงๆ
“ อะไรเหรอฮะ ”
“ ตั้งแต่อาทิตย์หน้า ชั้นจะเป็นคนขับรถให้นายไงล่ะ ”
คุราชิคิ วายะ กระพริบตาปริบๆสีหน้างงงัน
ปกติ พี่ชายไม่เคยให้คนนอกที่เพิ่งเข้ามาใหม่ติดตามเขาเลยซักครั้งจนกว่าพี่ชายจะวางใจได้จริงๆ อย่างน้อยก็ต้องเข้ามาเป็นคนของเขาซักปีสองปีนี่นา..
หรือว่าอิจิโยซังจะฝีมือดีนะ?
แต่ช่างเถอะ ยังไงซะ เขาก็อดที่จะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ได้
หัวใจเล็กๆของเขาแทบจะทะลุออกมานอกเสื้อเพราะความดีใจ
แต่จู่ๆนิ้วมือเรียวของอิจิโยซังก็ผลักไหล่ของเขาให้หันหลังกลับไปอย่างรวดเร็ว
“ เอาล่ะ กลับไปได้แล้วนะ ป่านนี้ที่ตึกใหญ่คงหาตัวนายให้ควักกันหมดแล้ว ”
“ ดะ เดี๋ยวครับ ”
“ ไม่เดี๋ยวล่ะ ”
“ คือ ผมเอานี่มาคืนให้อิจิโยซังน่ะ ”
วายะน้อยล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา
“ ผมซักให้แล้วนะครับ ”
ผ้าเช็ดหน้าสีเขียวอ่อนที่เขาให้วายะน้อยยืมเมื่อตอนฝนตกคราวนั้น แต่วายะจำได้ว่า มันไม่เคยสะอาดอย่างนี้มาก่อน
เขาถอนหายใจก่อนจะเอื้อมมือไปรับมัน
“ ขอบใจนะ ความจริงไม่ต้องลำบากก็ได้นี่นา ”
“ ไม่หรอกฮะ งั้น..ผมไปแล้วนะ ”
“ อืม.. ”
วายะน้อยวิ่งไปไกล แต่จู่ๆก็หยุดแล้วหันหลังกลับมาส่งยิ้ม
“ แล้วผมจะมาหาบ่อยๆนะฮะ! ”
อิจิโยสะดุ้งเฮือก
“ ไม่ต้องมาเลยนะ กลับไปเลยไป! ”
เสียงกระแทกประตูดังปัง
คุราชิคิ วายะน้อย หัวเราะเบาๆ ก่อนจะวิ่งไปตามทางด้วยจิตใจเบิกบาน
ไม่เลวเลยแฮะ ที่หนีออกจากบ้านคราวนั้น
.
.
.
“ บอกว่าอย่าหลับตาตอนยิงไงล่ะ มองไปที่จุดๆเดียว เข้าใจมั้ย ”
“ ชั้นรู้น่า! แต่ว่ามันไม่ง่ายอย่างที่พูดนี่! ”
“ ถ้าไม่ถ่างตา นายจะเห็นเป้าได้ยังไงเล่า! ”
“ ก็มันตกใจเสียงปืนนี่.. มันเป็นโดยอัตโนมัติน่ะ เข้าใจมั้ย อัต-ตะ-โน-มัติ ”
“ แกนี่มัน.. ”
เซโงะหลับตาอย่างเอือมๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมนายของเขาถึงได้รับไอ้เด็กนี่เข้าทำงานได้ง่ายๆนะ เขาเกาหัวอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปขยับที่อุดหูของวายะ
“ ..สงสัยไอ้นี่มันคงจะหลวม ”
วายะมองหน้าเซโงะซึ่งกำลังขยับที่อุดหูให้เขา
“ เอ้า... คงได้แล้วล่ะ แต่ชั้นว่านายควรจะฝึกให้ชินกับเสียงปืนเร็วๆนะ ”
เซโงะตบบ่าของวายะ เหมือนจะบอกให้เขาลองอีกครั้ง
วายะขยับไกปืน เขาลองอีกครั้ง แต่ก็พลาดไม่เป็นท่าเหมือนเดิม
เซโงะที่ตั้งความหวังไว้สูงถึงกับส่ายหน้า
“ ชั้นรู้ว่านายฝืนใจทำ แต่ช่วยมีสมาธิมากกว่านี้หน่อยได้มั้ยห๊ะ? ”
“ ... ”
วายะกัดริมฝีปากล่าง พูดอะไรไม่ออก
เมื่อตอนเด็กๆเคยเล่นปืนของเล่นก็จริง แต่พอรู้จุดประสงค์ของการใช้ปืนที่อยู่ในมือตอนนี้เขาก็พบว่าความรู้สึกมันต่างออกไปโดยสิ้นเชิง
“ เฮ้ ”
เซโงะพูดเมื่อเห็นสีหน้าของร่างเล็ก
“ รู้อะไรมั้ย ถ้าพลาด.. ดวงดี..นายก็รอด แต่ส่วนใหญ่ ..ไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอกนะ ”
เรื่องนั้นเขาเองก็รู้อยู่หรอกน่า..
ในหัวมันเข้าใจอยู่หรอก แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งรับไม่ได้
จะต้องทนอยู่ในสภาพนี้อีกตั้งปีเลยเรอะไงนะ..
“ … ”
เหมือนกับเซโงะจะอ่านสีหน้าของเขาถูก จู่ๆน้ำเสียงก็ดูราวกับจะอ่อนโยนกว่าเมื่อกี้เล็กน้อย
“ มือของนายน่ะ ไม่ได้มีไว้เพื่อทำลายหรอก แต่มีไว้ปกป้องต่างหาก ..เพราะงั้นไม่ต้องกังวลไปหรอก ”
“ เอ๊ะ ”
“ ชั้นน่ะ เข้ากลุ่มคุราชิคิมาก็นานแล้ว แต่เพิ่งเห็นนายก็คนแรกนี่ล่ะ ที่ทำอะไรไม่เป็นเลยซักอย่าง วิชาป้องกันตัวก็ไม่ได้เรื่อง แม้แต่ถือปืน..นายยังจับให้ดีไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ”
ก็นั่นน่ะสิ แล้วจะรับเขาเข้าทำงานไปเพื่ออะไรเล่า!
“ ถึงจะไม่รู้ว่าคุราชิคิซามะคิดอะไรอยู่ แต่ต่อไปนายก็คงลำบากกว่านี้อีก ในเมื่อตัดสินใจรับเงินนั่นมาแล้ว นายก็เลือกไม่ได้แล้วนะ เข้าใจใช่มั้ย ”
“ ….. ”
“ เอาล่ะ พอเถอะ กลับไปทำให้หัวโล่งซะ พรุ่งนี้ค่อยเริ่มใหม่ ”
วายะโค้งรับ เขาก้าวผ่านตัวของเซโงะไปอย่างเงียบๆ ก่อนจะถอดที่อุดหูแล้วเก็บปืนเข้าที่
เซโงะมองตามร่างเล็กๆของอิจิโยที่ออกจากห้องไป
“ .... ”
วายะเดินไปตามทางเดินแคบๆที่ทั้งมืดทั้งเย็น เขาจับไปที่ข้อมือซ้ายที่ปวดแปลบ ไม่รู้เพราะอย่างนี้...ถึงยิงไม่ได้ซักทีรึเปล่านะ
วายะนึกไปถึงใบหน้าของวายะอีกคน
รอยยิ้มประหม่า และแววตาซุกซน
‘ ผ..ผมแค่เป็นห่วง ’
.
.
ที่นี่มันทั้งมืดทั้งเย็นไปถึงหัวใจอย่างนี้ ทำไมเด็กคนนั้นถึงยังยิ้มได้นะ
นายน่ะตรงกันข้ามกับพี่ชายของนายไปซะหมดทุกอย่าง..
วายะหยุดเดิน เขารู้สึกอ่อนล้า และพะอืดพะอมเต็มที
“ ยืนทำอะไรมืดๆตรงนั้นน่ะ ”
วายะหันไปมองตามต้นเสียง
“ อะ ..นาย ”
วายะเบิกตาโพลงเมื่อสบตากับคนที่เขาไม่อยากจะเจอที่สุดตอนนี้ ..แต่จู่ๆก็เหมือนว่าโลกจะหมุนคว้าง และมืดลงอย่างรวดเร็ว
หรือว่านี่มันกับดักอีกแล้วนะ
เขาจะต้องอยู่ในโพรงกระต่ายนี่อีกนานเท่าไหร่..
:: END CHAPTER 7 ::
ความคิดเห็น