โรงเรียนนี้สีม่วง(มาก)

Chapter 1 ปฐมนิเทศกันหน่อย

Actor โฮคุโตะ x ไทกะ x จูริ

โฮริโคชิ รร มัธยมชายล้วนเเห่งนี้ บอกได้คำเดียวว่า ไม่มีใครหน้าไหนในญี่ปุ่นที่จะไม่รู้จัก ทำไมน่ะเหรอ ก็มันเป็น รร ที่มีเเต่เด็กหนุ่มหน้าตาดีๆจากทุกวงการน่ะสิ

รร เเห่งนี้จะรับเฉพาะ ดารา นักร้องที่มีชื่อเสียงจากเอเจนซี่ต่างๆ เเละนักเรียนที่มีฐานะร่ำรวยเท่านั้น ถ้าใครที่หน้าตาไม่ดี พ่อเเม่ไม่รวยก็อย่าหวังที่จะผ่านประตูรั่วสีม่วงบานใหญ่ของโฮริโคชิเข้ามาได้

เพราะว่าประตู รร มันจะร้องวี๊ดขึ้นมา หากตาสรตาสาที่ไหนเดินสุ่มสี่สุ่มก้าเข้ามา เหมือนกับเวลาที่มีคนโขมยของตามร้านขายของตามห้าง ทำให้สัญญาณกันโขมยดังขึ้น

ส่วนที่โฮริโคชินั้น มันร้องเพราะคนที่ผ่านประตูเข้ามาหน้าตาขี้เหร่ หรือหน้าตาไม่ดีพอกับมาตรฐานที่ รร ตั้งไว้ สัญญาณก็จะดังขึ้นทันที

อาคารเรียน เเบ่งเป็นสองอาคาร อาคารเเรก เป็นชั้นเรียนของม.ต้น อาคารที่สองเป็นชั้นเรียนของม.ปลาย ส่วนอาคารหอพักสำหรับนักเรียนประจำจะอยู่ด้านหลังสุดของรร เพราะเป้นตึกที่ใหญ่ที่สุดใน รร

ใครที่ไม่เคยเห็นก้อาจจะคิดว่า ทำไมโรงเเรม ห้าดาวจึงเข้ามาอยู่ใน รร มัธยมเเห่งนี้ หอพักนักเรียนมีไว้สำหรับคนที่มีพื้นเพอยู่เมืองอื่นที่ไม่ไช่โตเกียว เเละบางคนที่มีชื่อเสียงมากๆ

เเละไม่ต้องการเดินทางไปกลับด้วยรถไฟหรือเเท็กซี่ นักเรียนที่นี่สามารถใช้บริการลิมูซีนของ รร ในการเดินทางไปทำงานได้ เเละนอกจากอาคารทั้งสามเเล้ว ยังมีหอสมุด โรงยิม สนามกีฬากลางเเจ้ง เเละ

โรงอาหารที่ใหญ่มโหฬารตะการตาอีกด้วย ที่เป็นเเบบนี้เพราะ รร มีเงินสนับสนุนจากพวกบอสใหญ่เเห่งเเวดวงบันเทิงต่างๆที่ส่งเด็กๆของตนเข้ามาเรียนที่นี่ เเละหนึ่งในนั้นก็คือ

จอนนี่ เเอนโฟเน่ เอ่ย ไม่ไช่ จอนนี่ คิตะกาว่า บิ๊กบอสมาเฟีย เเห่ง เจอีนั้นเอง

เป็นที่รู้กันดีในเเวดวงบังเทิงว่า ที่ลุงต้องการให้เด็กๆในค่ายมาศึกษาที่ รร เเห่งนี้ก้เพราะจะได้ใช้เเรงงานเด็กได้อย่างเต็มที่ ด้วยเหตุผลที่ว่า รรนี้อะรุ่มอร่วยให้กับเด็กๆที่ขาดเรียนไปทำงาน ไม่ต้องเข้าชั้นเรียน เเละมีสิทธิสอบได้เหมือนเด็กๆปกติที่มีฐานะดีเเต่ไม่ไช่ดารา เเละการที่เป้น รร ชายล้วน ก็ทำให้ตัดปัญหาเรื่องชู้สาวอย่างที่ทางค่ายไม่ต้องการให้เกิดขึ้นไปได้ด้วย เเถม รร มีระบบรักษาความปลอดภัยเข้มงวด รั่วรอบขอบชิดเเละต้นไม้สูงใหญ่ปกคลุมบนพื้นที่กว่า 100ไร่ ทั้งนี้ก้เพื่อป้องกันเเฟนคลับ เเละสื่อต่างๆที่จะมาสอดส่องเเละรบกวนเวลาส่วนตัวของอิเคเมนพวกนี้

วันนี้เป็นวันปฐมนิเทศเเละเป็นวันเปิดเทอมวันเเรกจึงเป็นกฏที่ว่าทุกคนจะต้องเเต่งยูนิฟอร์มให้เรียบร้อยเเละต้องตรงต่อเวลา

เเต่ไม่ไช่สำหรับบางคน..

ณ.ตึกสอง ชั้นเรียนสำหรับ นร มอปลาย

9.40 นาฬิกา

ห้องน้ำชายชั้น1

ควันสีเทาๆลอยออกมาอย่างเป้นระยะๆจากประตูห้องน้ำทั้งสองห้อง

''จูริ นายทำให้ควันมันเป็นวงๆๆได้ป่ะ ''โฮคุโตะถามขึ้น

''พูดมากน่ะ ชั้นจะปลดทุกหนัก ต้องมีสมาธิน่ะโว๊ยย ''

''อ่อนว่ะ นายทำไม่ได้ก็บอกมาน่า'' โฮคุโตะทำเสียงล้อเรียน

''โธ่..ก็บอกว่าจะเข้โว๊ยยย จูริตะโกนพลางทุบข้างฝาห้องน้ำ ปังๆๆๆ

''เห้ยย ไอ้บ้าา นายจะเสียงดังทำไมว่ะ เดี๋ยวพวกอาจาร์ยเวรก็มาเจอหรอก'' พูดยังไม่ทันขาดคำ เสียงฝีเท้าคนเดินดังฉับๆๆๆๆ กำลังตรงมาที่ประตูห้องน้ำด้านนอก

เเละ เสียงประตูห้องน้ำก็เปิดออก เเอ็ดดดดดดดดด...

โฮคุโตะรีบโยนบุหรี่ในมือลงในชักโครก พร้อมกับบุหรี่อีกซองที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง กดชัดโครก ทำลายหลักฐาน เเละพยายามกระโดดปัดควันบุหรี่ที่ลอยอยู่เหนือหัว

ในขณะที่จุริที่อยู่อีกห้องก็รีบทิ้งบุหรี่ลงกับพื้นใช้เท้ากระทืบดับบุหรี่ ปาดเหงือ เเล้วปลดทุกต่อ..

เสียงเดินหยุดที่หน้าห้องน้ำที่โฮคุโตะอยู่ข้างใน ความเงียบเข้ามาเยื่อนอีกครั้ง เเต่เสียงหัวใจโฮคุโตะกลับเต้นรัวจนเเทบจะทะลุออกมา

''ใครว่ะฺ? ซวยเเน่เรา'' เขาคิดในใจ หรือจะเป็นอาจารย์เวร ที่คอยเดินตรวจตราตามตึกเพื่อตามหา นร ที่ชอบโดดเรียน ถ้าไช่ก็จบกัน

เพราะนี่จะเป็นครั้งเเรกในการทำผิดของเทอมนี้ เเต่มันเป็นครั้งที่สามที่ถูกจับได้เรื่องบุหรี่ เเละนั้นหมายถึงการเรียกผู้ปกครองเเละรายงานเอเจนซี่

จิงอยู่ที่ โฮริโคชิเเห่งนี้ค่อนข้างให้ความสะดวกสบายกับพวกดาราที่เป้น นร เเต่ด้วยความที่มีลูกคนรวยคนอื่นๆที่ไม่ค่อยพอใจนักกับการมีอภิสิทธิ์ของดารา

จึงทำให้พวกที่เป็นดาราจะถูกจับตาดูความประพฤติมากเป้นพิเศษ

มือเย็นเฉียบของโฮคุโตะเอิ้อมไปที่กลอนประตูห้องน้ำ

''เปิดดีไหมน่ะ'' เค้าคิด หรือจะรอให้อีกฝ่ายเเสดงท่าทีมาก่อน

ปังๆๆๆๆๆ...เสียงเคาะทำให้โฮคุโตะชะงัก หัวใจเเทบหยุดเต้น เเต่ทันใดนั้น เสียงจากอีกฝั่งของประตูก็ดังขึ้น

''เอิ่ม..ขอโทษทีที่รบกวน เเต่ว่า..เอิ่ม'' เสียงเล็กๆนุ่มๆพูดตะกุกตะกัก ทำให้โฮคุโตะรู้ได้ทันทีว่า นี่ไม่ไช่เสียงอาจาร์เวรเเน่นอน

เพราะเขาคุ้นเคยกับทุกเสียงเป็นอย่างดี เขาจึงรีบผลักประตูออกมาด้วยความโมโห กะจะออกมาเล่นงานคนที่มาเคาะให้สาสมกับที่ทำให้เค้าต้องสูญเสียบุหรี่ไปทั้งซอง

''เรียกทำไมว่ะ'' โฮคุโตะก้าวออกมาจากห้องน้ำอย่างรวดเร้วทำให้ร่างของเขาประทะกับอีกฝ่ายที่ยื่นอยู่เเทบจะติดกับประตุห้องน้ำอย่างจัง

กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่คุ้นเคยของอีกฝ่ายลอยมาเเตะจมูกทันที เเละเขาก็ต้องตะลึงไปพักใหญ่ เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าคือ เคียวโมโตะ ไทกะ เพื่อนรวมค่ายนั้นเอง

''เคียวโมโตะ..ไอ้บร้าเอ๋ย นายมาทำอะไรที่นี่'' เค้าพูดพร้อมกับกระชากคอเสืออีกฝ่ายขึ้นมา

''โฮคุโตะ...นายเองเหรอ คือ..ฉันเพิ่งย้ายมาเรียนที่นี่ ฉันมาสาย เเละก็หลงทาง ก็เลยอยากจะถามใครสักคน ว่าหอประชุมไปทางไหน เเต่ก้ไม่เห้นใคร''

''ก็เลยมาเคาะเรียกคนที่เค้ากำลังเข้าห้องน้ำเนี้ยน่ะ'' โฮคุโตะสวนขึ้นมา

''ฉันขอโทษ เเต่นายปล่อยฉันก่อนดีกว่าน่ะ เเล้วฉันจะไม่บอกใครเรื่องที่นายเเอบมาดูดบุหรี่ในขณะที่คนอื่นเค้าปฐมนิเทศกันอยู่หรอกน่ะ'' เคียวโมะโตะพูดด้วยหน้าตานิ่งๆ เเต่มันก็ยั่วโมโหโฮคุโตะได้ไม่ยาก

''นาย..''โฮคุโตะกำหมัด

''ฉันว่านายคงไม่อยากทำอย่างนั้นไช่ไหม เพราะถ้าฉันตาเขียว คุณจอนนี่คงจะอยากรู้ว่าใครเป็นคนทำเเน่ๆ''

''เห้ยๆๆๆๆ พอๆๆ'' จูริเปิดประตูห้องน้ำออกมาเเละพยายามเเยกสองทั้งสองคนออกจากกัน

''พวกนายเป็นอะไรกันน่ะ ทำไมเจอกันที่ไรไม่เถียงกันก็ต้องเป็นอันจะวางมวยกันทุกที''

''เป็นอะไรน่ะเหรอ ฉันก็เเค่เกลียดคนที่ชอบเเย่งของๆคนอื่นน่ะสิ'' โฮคุโตะพูดด้วยเเววตาดุดัน

ภาพเเห่งความหลังเมื่อตอน ป. 4 ก็ปรากฏชัดอีกครั้ง...

ตอนเด็กๆเขาป่วยเป้นโรคประหลาดที่หมอเองก็ไม่รู้เเน่ว่าเป็นโรคอะไร จึงต้องถูกส่งมา รพ ชื่อดังในโตเกียว เเละที่นั้น เค้าได้พบกับดญ อายุรุ่นราวคราวเดียวกันเเละดญคนนี้คือรักเเรกของเขา

เธอสวยราวกับตุ๊กตาญี่ปุ่น ผิวขาวๆของเธอกับริมฝีปากบางๆอมชมพูของเธอทำให้เขาตกหลุมรักทันทีที่เจอ

''สวัสดี..กินขนมไหม'' นั้นคือครั้งเเรกที่ ดญ ทักเขา พร้อมกับยื่นเเยมโรลในมือมาให้

โฮคุโตะส่ายหัว มองไปที่เเขนที่พันผ้าฟันเเผล เหลือให้เห้นเเต่เพียงนิ้วเรียวๆของเธอ

''เเขนเธอเป้นอะไร''

''นี่น่ะเหรอ เเขนเทียมน่ะ ฉันเกิดมาไม่มีเเขน เลยต้องใส่เเขนเทียม จับดูสิ''

เธอกระโดดลงจากเตียงเเล้วปีนขึ้นมานั้งที่เตียงของเขา

''จับสิๆๆ ''เธอยื่นมือมา

เขาค่อยๆจับนิ้วเธอ นิ้วเล็กๆของเธอนิ่มเเละดูมีชีวิตชีวามาก

''เหมือนของจริงไม่มีผิด ''

''ก็มันของจิงไง ฮ่าๆๆๆๆๆ ''เธอหัวเราะเสียงดัง

''นี่มือของฉันจริงๆน่ะ ฉันเเค่ตกจากชิงช้าน่ะ รอพบหมออยู่

''อ้าวเเล้วทำไมเธอต้องมานอนที่เตียงนั้นด้วยล่ะ''

''ก็ รพ นี้เป็นของปู่ฉันเอง จะมาเมือ่ไหร่ก็มาได้ ''

''อีกอย่าง ฉันไม่อยากไป รร บางทีก็เเกล้งป่วย จะได้หยุดเรียนไงล่ะ''

''ทำไมอยากหยุดล่ะ รร สนุกจะตาย'' โฮคุโตะเเย้ง

''ก็ฉัน...เกลียด คนที่ชอบเเกล้งเเละล้อฉัน''

''ล้อว่า?''

''เออ..นี่ๆๆ เธอชื่ออะไร'' ดญ เปลี่ยนเรื่อง

''โฮคุโตะ..''

''เธอล่ะ?''เด้กหญิงยังไม่ทันได้ตอบ

''ซากิจัง..ซนอีกเเล้วเหรอ''หญิงสาวผมยาวสวย หน้าตาเหมือนไอดอลโผล่หน้าเข้ามาในห้อง

''คุณเเม่..''เธอรีบลงจากเตียงผมเเล้ววิ่งเข้าไปกอดเเม่เธอทันที

''ได้เวลาไปพบคุณหมอเเล้วจ๊ะ''

เธอหันกลับมาหาผม ''เเล้วฉันจะมาเล่นกับนายอีกน่ะโฮคุโตะ บ๊ายบาย..''

หลังจากวันนั้น ผมกับซากิก็ตัวติดกันเป็นเเตงเม เธอจะตามผมไปทุกๆที่ คอยเป้นกำลังใจให้ผมเสมอ

เวลาช่วงผิดเทอมผ่านไปรวดเร็วมาก อาการผมเริ่มดีขึ้นเรื่อยเเละผมคิดว่ามันเป็นเพราะซากิ เธอเหมือนนางฟ้าที่ทำให้ทุกสิ่งในชีวิตผมดูเบิกบาน

เเละวันที่ผมออกจาก รพ ก็มาถึง ผมรอซากิอยู่หน้ารพจนเย็นเเต่เธอก้ไม่มา พ่อกับเเม่เลยบอกว่าให้กลับก่อนดีกว่าเดี๋ยวจะพาผมมาหาเธอที่หลัง

ผมจึงวิ่งขึ้นไปที่เตียงเก่าชองผม เพื่อที่จะเขียนโน๊ตทิ้งไว้ให้เธอเผื่อเธอมาไม่เจอผม

เเละที่นั้นเองผมก็พบกับ ดช คนหนึ่ง ผิวขาวชมพู เเต่ตัวด้วยเสือผ้าราคาเเพงเเต่ผมเกรียนเหมือนเณรน้อย เขายืนถือตุ๊กตาหมีตัวใหญ่อยู่ข้างๆเตียงผม

''นายเป้นใคร'' ผมถาม

''เอ่อ..นี่หมีของนาย'' ดช คนนั้นยื่นหมีให้ผม

''บ้าหรือไง ฉันโตเเล้วไม่เล่นตุ๊กตาเเบบนี้หรอก เเล้วฉันก็ไม่รู้จักนายด้วย ผมผลักหมีออกไปเต็มเเรงเพราะอารมเสียที่ไม่พบซากิ ทำให้เด้กชายคนนั้นเซจนล้มลง

''อะไรกัน นายนี่อ่อนเเอจิงๆ ปวกเปียกยังกะ ผญ เเถมยังเดินถือตุ๊กตาหมีอีก ถ้าฉันมีเพื่อนเเบบนายฉันต้องอายเเน่ ๆ พูดจบก็เอิ้อมมือไปเพื่อจะช่วยฉุดเด็กคนนั้นให้ลุกขึ้น

เเต่เด้กคนนั้นกลับลุกขึ้นมาเองมองหน้าผม เเล้วยื่นตุ๊กตาพร้อมซองจดหมายสีชมพูให้ผม

''นี่..ซากิฝากมาให้นาย'' ผมอึ้งไปชั่วขณะก่อนจะถามว่า

''นายรู้จักเธอ นายเป็นเพื่อนซากิเหรอ''

''ไม่ไช่..ฉันรู้จักดี เเละเป็นมากกว่าเพื่อน''

ผมอึ้ง..''พี่ชายเหรอ?''เเต่ซากิเป้นลูกคนเดียวนิ ผมพึมพรำ

''ฉันเป็นเเฟนซากิ ชื่อเคียวโมโตะ ไทกะ อ่อ.. เธอฝากมาบอกว่าไม่ต้องติดต่อเธออีกน่ะ ''

''เพราะเธอไม่ชอบ ผช ที่ตัดสินคนจากภายนอกอย่างนาย'' ดชคนนั้นพูดด้วยเเววตาขึงขัง

เเละเดินจากไป ในขณะที่ผมยืนช็อคเพราะอกหักดังเป๊าะ

สี่ปีผ่านไปวันที่ผมมาออดิชั้นที่จอนนี่ ผมก็ได้ยินชื่อนั้นอีกครั้งเเละเเน่นอนผมจำเขาได้ดี

เพราะไอ้เจ้าเคียวโมโตะคนนี้เเหละคือคนที่เเย่งรักเเรกของผมไป เเละเป้นคนที่คอยเเข่งขันชิงดีชิงเด่นในค่ายกับผมเสมอมา

นี่เเหละคือเหตุผลที่ผมกับเจ้านี่ไม่มีทางเป้นเพื่อนกันได้นอกจากเสเเสร้งเมื่อเข้าบริษัทหรือทำงานด้วยกันเท่านั้น

9.45 ปัจจุบัน

''อ้าวจูริ นายก็ด้วยเหรอที่มาเเอบดูดบุหรี่ ระวังเสียคนเพราะมีเพื่อนเเย่ๆ'' เคียวโมโตะพูดพลางมองมาที่ผม

''ไอ้นี่...''ผมกำหมัดอีกครั้งเเต่ยังไม่ทันตอบโตเสียงโทรศัพท์ของนายนั้นก้ดังขึ้น

เมื่อเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามา เคียวโมโตะรีบเดินออกไปรับนอกห้องน้ำทันที

''ฮัลโหลคับ..''

''ซากิจังงง..ลุกถึง รรเเล้วไช่ไหม''

''เเม่คร๊าบบบบ ผมบอกเเล้วไงให้เลิกเรียกผมเเบบนั้นได้เเล้ว''

''คริๆๆๆ โธ่ลุกรัก ลุกก็รู้ว่าเเม่ไม่มีทางเลิกเรียกเเบบนั้นได้ ยังไงลุกก็เป้นทั้งลุกสาวเเละลุกชายของเเม่น่ะ''

''เเม่...''เขาลากเสียงเเล้วก็กดตัดสาย

เเล้วภาพในอดีดของเคียวโมโตะก็ปรากฏขึ้น เเม่ที่ชอบเเต่งตัวให้เค้าเป็นเด็กผู้หญิง เพราะความที่อยากได้ลูกสาวมาก จึงพยายามเลียงดูเเบบเด็กผู้หญิง ไว้ผมยาว

ใช้ข้าวของไอเทมสีชมพู ตลอดจนชื่อซากิที่เอามาจาก ดาราดังไอดอลของเธอเอง จนกระทั้งพ่อเเละเเม่อย่ากัน เคียวโมโตะจึงเลือกที่จะอยุ่กับพ่อ เพราะไม่อยากให้ใครคิดว่าเค้าเป้นเด้กผู้หญิงอีกเเล้ว

นอกจากคนคนเดียวที่เขาคิดถึงเสมอมา..

>